"Μήπως θα έπρεπε να με έχεις προετοιμάσει λίιιιγο για όλα αυτά; Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε κάπως καλύτερα, αλλά η Σειρήνα, μπήκε στο μυαλό μου, την άκουσα χωρίς να κουνήσει τα χείλη της μου είπεεεε, μου είπεεε πως δεν ανήκω εδώ, πως, πωωως η ματαιότητά μου θα μας σκοτώσει όλους και, και", σταμάτησε και έκανε ένα βήμα πίσω έντρομος, "και πως δεν, δεν πρέπει να σε εμπιστεύομαι", ψέλισε τραυλίζοντας και τρέμοντας, "γιατί η Σειρήνα μου είπε ότι δεν πρέπει να σε εμπιστεύομαι; Ποια είσαι, πού είμαστε; τι συμβαίνει!?"
Του πήρε ένα λεπτό να αποκτήσει κομμάτι της αυτοκυριαρχίας του με το που συνήλθε της είπε, "δεν είμαστε εδώ μόνο για το μέταλλο έτσι; Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω πριν συνεχίσουμε;"...
Role Playing Writing Game
Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
...The last thing you 're gonna feel, is my blade in your neck...
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Η Σόρμπι έμεινε αποσβολωμένη να κοιτάει τον Τσέκμειτ. Να μην με εμπιστεύεσαι; σκέφτηκε.
"Ένα λεπτό, ένα λεπτό. Πόσο θα με πίστευες δηλαδή αν σου έλεγα για τον καιρό των Ράουν ή για τις σειρήνες; Θα με πίστευες αν σου έλεγα έστω το ελάχιστο απο τις εμπειρίες μας εδώ; Πιθανότατα θα νομιζες οτι μου έχει λασκάρει κάποια βίδα. Ή οτι είμαι ονειροπαρμένη." είπε έντονα η Σόρμπι.
Κ έπειτα η φωνή της μαλάκωσε και πλησίασε τον Τσέκμειτ. Έφερε το χέρι της πάνω στον ώμο του.
"Αν μετά από όλα αυτά πιστεύεις μια Σειρήνα που σου είπε να μην με εμπιστεύεσαι, τότε μάλλον εγώ έκανα λάθος για την σχέση μας και εσένα. Δεν σου έχω κρύψει τίποτα για τις δουλειές μου ή για τα θέλω μου. Είμαστε εδώ για το μέταλλο. Δεν ξέρω καν τι εννοούσε η σειρήνα, αν καν το εννοούσε αυτό που έλεγε και δεν ήθελε απλά να σε τρομάξει. Αν και δεν το συνηθίζουνε αυτό" είπε η Σόρμπι σκεπτική και πισωπάτησε.
Γιατί να σου έχω κρύψει κάτι, σκέφτηκε, εδώ ηταν το λημέρι του πατέρα μου, αλλα δεν σου έχω κρύψει τίποτα.
Σε μια έντιμη προσπάθεια να σκεφτεί τι εννοούσε η σειρήνα η Σόρμπι ρώτησε.
"Σου είχα πει οτι εδώ ήταν το λημέρι του πατέρα μου, έτσι;"
"Ένα λεπτό, ένα λεπτό. Πόσο θα με πίστευες δηλαδή αν σου έλεγα για τον καιρό των Ράουν ή για τις σειρήνες; Θα με πίστευες αν σου έλεγα έστω το ελάχιστο απο τις εμπειρίες μας εδώ; Πιθανότατα θα νομιζες οτι μου έχει λασκάρει κάποια βίδα. Ή οτι είμαι ονειροπαρμένη." είπε έντονα η Σόρμπι.
Κ έπειτα η φωνή της μαλάκωσε και πλησίασε τον Τσέκμειτ. Έφερε το χέρι της πάνω στον ώμο του.
"Αν μετά από όλα αυτά πιστεύεις μια Σειρήνα που σου είπε να μην με εμπιστεύεσαι, τότε μάλλον εγώ έκανα λάθος για την σχέση μας και εσένα. Δεν σου έχω κρύψει τίποτα για τις δουλειές μου ή για τα θέλω μου. Είμαστε εδώ για το μέταλλο. Δεν ξέρω καν τι εννοούσε η σειρήνα, αν καν το εννοούσε αυτό που έλεγε και δεν ήθελε απλά να σε τρομάξει. Αν και δεν το συνηθίζουνε αυτό" είπε η Σόρμπι σκεπτική και πισωπάτησε.
Γιατί να σου έχω κρύψει κάτι, σκέφτηκε, εδώ ηταν το λημέρι του πατέρα μου, αλλα δεν σου έχω κρύψει τίποτα.
Σε μια έντιμη προσπάθεια να σκεφτεί τι εννοούσε η σειρήνα η Σόρμπι ρώτησε.
"Σου είχα πει οτι εδώ ήταν το λημέρι του πατέρα μου, έτσι;"
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Πιο πολυ τον τάραξε ο τροπος της σειρήνας παρά τα λογια της, ομως στιγμιαία έγινε σκεπτικός και με τη Σορμπι. "Όχι, μαλλον δεν ήταν στις σημαντικές πληροφορίες το λημέρι του πατέρα σου".
Δεν είχε χάσει την εμπιστοσύνη του σε εκείνη όμως δεν ένιωθε και άνετα. Το τρυφερό της άγγιγμα τα έκανε χειρότερα. Τον τριγκαρε όπου ξέσπασε.
"Έχεις όλο το βράδυ απόψε να μου πεις τα πάντα, τα πάντα όμως, τι σε έφερε στην Αστασκο, τι σε πήρε μακριά απ το νησί σου, τι συμβαίνει εδώ, τι άλλο θα πρεπε να ξέρω πριν συνεχίσουμε.'
Δεν είχε χάσει την εμπιστοσύνη του σε εκείνη όμως δεν ένιωθε και άνετα. Το τρυφερό της άγγιγμα τα έκανε χειρότερα. Τον τριγκαρε όπου ξέσπασε.
"Έχεις όλο το βράδυ απόψε να μου πεις τα πάντα, τα πάντα όμως, τι σε έφερε στην Αστασκο, τι σε πήρε μακριά απ το νησί σου, τι συμβαίνει εδώ, τι άλλο θα πρεπε να ξέρω πριν συνεχίσουμε.'
...The last thing you 're gonna feel, is my blade in your neck...
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Η Σόρμπι αντέδρασε. Αισθάνθηκε πως κατηγορούνταν χωρίς να φταίει
"Αλήθεια; Εγώ τότε λοιπόν απαιτώ εσύ να μου πεις οτι άλλο χρειάζεται να μάθω. Φυσικά και δεν θα σου έλεγα έτσι για το λημέρι του πατέρα μου γιατί είναι κάτι προσωπικό και δεν σε αφορά. Οπως δεν σε αφορά το που μένει η μάνα μου. Εσύ έχεις μοιραστεί προσωπικά σου κύριε Τσέκμειτ και δεν το θυμάμαι; Όταν απαιτείς κάτι να είσαι έτοιμος να ανοίξεις πρώτος τα χαρτιά σου.
Στην Αστασκο πιάσαμε λιμάνι γιατί οι δικοί μου θέλανε μεγάλη πόλη. Δεν είχα καμία πρόθεση να μπλεχτώ με εσένα ή το συνάφι σου. Κι ομως έγινε. Και αποφάσισα να μπλεχτώ για προσωπικούς λόγους. Σειρα σου να μιλήσεις. Και έτσι και κρυφτείς πίσω από μισόλογα σε αφήνω εδώ και φεύγω. Και μη νομίζεις οτι μπλοφάρω. Δεν θα με προσβάλεις στο σπίτι μου μέσα, επειδή ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ ΜΙΑ ΣΕΙΡΗΝΑ" τα τελευταία λόγια η Σόρμπι τα φώναζε. Είχε βγει εκτός εαυτού. Ίσως η κούραση, ίσως η ένταση, ίσως τα ίδια τα λόγια του Τσεκμειτ την έκαναν έξω φρενών.
Ήταν άδικο για εκείνη και η αδικία πάντα την έπνιγε. Γι αυτό είχε διαλέξει την θάλασσα. Μακριά απο ανθρώπους, ψέματα, πλεκτάνες και παραλογισμούς.
"Αλήθεια; Εγώ τότε λοιπόν απαιτώ εσύ να μου πεις οτι άλλο χρειάζεται να μάθω. Φυσικά και δεν θα σου έλεγα έτσι για το λημέρι του πατέρα μου γιατί είναι κάτι προσωπικό και δεν σε αφορά. Οπως δεν σε αφορά το που μένει η μάνα μου. Εσύ έχεις μοιραστεί προσωπικά σου κύριε Τσέκμειτ και δεν το θυμάμαι; Όταν απαιτείς κάτι να είσαι έτοιμος να ανοίξεις πρώτος τα χαρτιά σου.
Στην Αστασκο πιάσαμε λιμάνι γιατί οι δικοί μου θέλανε μεγάλη πόλη. Δεν είχα καμία πρόθεση να μπλεχτώ με εσένα ή το συνάφι σου. Κι ομως έγινε. Και αποφάσισα να μπλεχτώ για προσωπικούς λόγους. Σειρα σου να μιλήσεις. Και έτσι και κρυφτείς πίσω από μισόλογα σε αφήνω εδώ και φεύγω. Και μη νομίζεις οτι μπλοφάρω. Δεν θα με προσβάλεις στο σπίτι μου μέσα, επειδή ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ ΜΙΑ ΣΕΙΡΗΝΑ" τα τελευταία λόγια η Σόρμπι τα φώναζε. Είχε βγει εκτός εαυτού. Ίσως η κούραση, ίσως η ένταση, ίσως τα ίδια τα λόγια του Τσεκμειτ την έκαναν έξω φρενών.
Ήταν άδικο για εκείνη και η αδικία πάντα την έπνιγε. Γι αυτό είχε διαλέξει την θάλασσα. Μακριά απο ανθρώπους, ψέματα, πλεκτάνες και παραλογισμούς.
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
"Μέχρι χθες αγνοούσα πλήρως την ύπαρξη μαγικών όντων, πόσο μάλλον ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ"!
Έκανε ενα βήμα πιο κοντά της και έριξε τον τόνο της φωνής του, "είμαι ο,τι έχεις δει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν παρελθόντα. Γι' αυτό είμαι εδώ, γιατί δεν έχω τίποτα. Για να αποκτήσω λόγο και πάτημα ώστε να έχω κάτι, να είμαι κάποιος."
"Μπορείς να δοκιμάσεις να καταλάβεις γιατί βιώνω αυτή την ένταση και πως άλλαξε η ζωή μου σε μία μέρα, όταν για σένα ειναι απλά οτι κανείς στεριανός δεν θα σου πει την πραγματικότητα και κανείς θαλασσινός δεν θα σου πει την αλήθεια..."
"Για να τελειώνουμε δεν θέλω να μάθω τα μυστικά της ζωής σου που δεν με αφορούν, θα ήθελα να ξέρω απλά τι υπάρχει ακόμα που ίσως θα έπρεπε να ξέρω, καθώς ίσως η παραμικρή προετοιμασία και πληροφορία, σώσει ζωή ή και ζωές."
Πήρε μια μεγάλη ανάσα, χαλάρωσε ακόμα περισσότερο τη στάση του καθώς κάθε λεπτό αποκτούσε και περισσότερο την αυτοκυριαρχία του.
"Δεν είμαι απέναντί σου".
Έκανε ενα βήμα πιο κοντά της και έριξε τον τόνο της φωνής του, "είμαι ο,τι έχεις δει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν παρελθόντα. Γι' αυτό είμαι εδώ, γιατί δεν έχω τίποτα. Για να αποκτήσω λόγο και πάτημα ώστε να έχω κάτι, να είμαι κάποιος."
"Μπορείς να δοκιμάσεις να καταλάβεις γιατί βιώνω αυτή την ένταση και πως άλλαξε η ζωή μου σε μία μέρα, όταν για σένα ειναι απλά οτι κανείς στεριανός δεν θα σου πει την πραγματικότητα και κανείς θαλασσινός δεν θα σου πει την αλήθεια..."
"Για να τελειώνουμε δεν θέλω να μάθω τα μυστικά της ζωής σου που δεν με αφορούν, θα ήθελα να ξέρω απλά τι υπάρχει ακόμα που ίσως θα έπρεπε να ξέρω, καθώς ίσως η παραμικρή προετοιμασία και πληροφορία, σώσει ζωή ή και ζωές."
Πήρε μια μεγάλη ανάσα, χαλάρωσε ακόμα περισσότερο τη στάση του καθώς κάθε λεπτό αποκτούσε και περισσότερο την αυτοκυριαρχία του.
"Δεν είμαι απέναντί σου".
...The last thing you 're gonna feel, is my blade in your neck...
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Η Σόρμπι είχε σταυρώσει τα χέρια της και τον κοιτούσε εξεταστικά. Είχε πεισμώσει στην στάση της και δεν μιλούσε. Πέρασαν αρκετά λεπτά που απλά κοιτούσε τον Τσέκμειτ προσπαθώντας να βγάλει άκρη στο κεφάλι της. Να αποφασίσει κάτι. Το οτιδήποτε. Υπήρξαν φορές που άνοιξε το στόμα της να μιλήσει και το ξαναέκλεισε. Κι όμως τα λόγια του Τσέκμειτ ίσχυαν και για την ίδια. Δεν ήταν τίποτα. Και ήθελε να γίνει κάτι. Μετά απο αρκετές στιγμές είπε
"Το ίδιο ισχύει και για μένα. Δεν είμαι τίποτα και θέλω να γίνω. Οι καιροί αλλάζουν. Αν δεν πάρω θέση με την Ωρόρα θα έρθει ο καιρός που άλλα πλοία με μεγαλύτερα πληρώματα και περισσότερη εξουσία θα έρθουν τα νησιά της Ελπίδας και θα απαιτήσουν την υποταγή μας. Το ξέρω. Το νιώθω! Δεν είχα καν πλάνο να γίνει ό,τι έγινε. Μα τους χίλιους τραχανάδες, ήθελα απλά να κερδίσω στο τουρνουά ρεψίματος. Αυτό που συνέβη όμως ούτε το μετανιώνω, ούτε το παίρνω πίσω. Θα δώσω όλη μου την ενέργεια να πετύχει αυτό που αποφάσισα. Και καλώς ή κακώς, η μοίρα μας ένωσε σε αυτό. Επομένως κατά κάποιο τρόπο η εύνοια σου, ευνοεί και εμένα, οπότε θα παλέψω και για την δική σου. Όχι γιατί είμαι καλός άνθρωπος ή σε αγαπάω. Ακόμα δεν σε ξέρω. Κι όσο κι αν λες το αντίθετο, τα λόγια σου τώρα είναι λόγια εκτός έδρας. ΈΧΩ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ. Και μια χαρά αποτύπωνα το ύφος και την ενέργεια σου στην Άστασκο. Λες...δεν είσαι απέναντι μου...δεν είσαι όμως και μαζί μου Τσέκμειτ. Μην πεις οτι είσαι εδώ. Είσαι σίγουρος ότι είμαστε μαζί σε αυτό. Δεν θέλω να μου απαντήσεις τώρα και να πεις μισόλογα ή ψέματα ή υπεκφυγές. Θέλω να το σκεφτείς και να μου απαντήσεις πριν φύγουμε από το Μουν. Είσαι όντως μαζί μου; Αν είσαι άνοιξε μου τα χαρτιά σου και μίλα μου πραγματικά σα συνέταιρο! Δεν έχω καμία βλέψη για την εξουσία στην Άστασκο. Για ότι με νοιάζει το όριο μου και η έγνοια μου είναι τα νησιά. Κανείς δεν θα σφετεριστεί ούτε τα Έρος, ούτε τα Ελπίδας, ούτε καν το Ουν. Εγώ σου λέω ανοιχτά τι θέλω. Αυτό θέλω. Πλήρη ανεξαρτησία στην εμπορία . Θέλω να γίνω τόσο μεγάλη που κανείς να μη μπορεί να μου κουνήσει το χέρι. Εσύ τι θες; Γιατί με χρησιμοποιήσες με την σειρά σου;" η Σόρμπι είχε πάρει φορά και μονολογούσε μα η ματιά της δεν είχε αφήσει στιγμή τα μάτια του Τσέκμειτ. Περίμενε σαν τα θαλασσοπούλια για την παραμικρή κίνηση στην θάλασσα των ματιών του να ορμήσει.
"Το ίδιο ισχύει και για μένα. Δεν είμαι τίποτα και θέλω να γίνω. Οι καιροί αλλάζουν. Αν δεν πάρω θέση με την Ωρόρα θα έρθει ο καιρός που άλλα πλοία με μεγαλύτερα πληρώματα και περισσότερη εξουσία θα έρθουν τα νησιά της Ελπίδας και θα απαιτήσουν την υποταγή μας. Το ξέρω. Το νιώθω! Δεν είχα καν πλάνο να γίνει ό,τι έγινε. Μα τους χίλιους τραχανάδες, ήθελα απλά να κερδίσω στο τουρνουά ρεψίματος. Αυτό που συνέβη όμως ούτε το μετανιώνω, ούτε το παίρνω πίσω. Θα δώσω όλη μου την ενέργεια να πετύχει αυτό που αποφάσισα. Και καλώς ή κακώς, η μοίρα μας ένωσε σε αυτό. Επομένως κατά κάποιο τρόπο η εύνοια σου, ευνοεί και εμένα, οπότε θα παλέψω και για την δική σου. Όχι γιατί είμαι καλός άνθρωπος ή σε αγαπάω. Ακόμα δεν σε ξέρω. Κι όσο κι αν λες το αντίθετο, τα λόγια σου τώρα είναι λόγια εκτός έδρας. ΈΧΩ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ. Και μια χαρά αποτύπωνα το ύφος και την ενέργεια σου στην Άστασκο. Λες...δεν είσαι απέναντι μου...δεν είσαι όμως και μαζί μου Τσέκμειτ. Μην πεις οτι είσαι εδώ. Είσαι σίγουρος ότι είμαστε μαζί σε αυτό. Δεν θέλω να μου απαντήσεις τώρα και να πεις μισόλογα ή ψέματα ή υπεκφυγές. Θέλω να το σκεφτείς και να μου απαντήσεις πριν φύγουμε από το Μουν. Είσαι όντως μαζί μου; Αν είσαι άνοιξε μου τα χαρτιά σου και μίλα μου πραγματικά σα συνέταιρο! Δεν έχω καμία βλέψη για την εξουσία στην Άστασκο. Για ότι με νοιάζει το όριο μου και η έγνοια μου είναι τα νησιά. Κανείς δεν θα σφετεριστεί ούτε τα Έρος, ούτε τα Ελπίδας, ούτε καν το Ουν. Εγώ σου λέω ανοιχτά τι θέλω. Αυτό θέλω. Πλήρη ανεξαρτησία στην εμπορία . Θέλω να γίνω τόσο μεγάλη που κανείς να μη μπορεί να μου κουνήσει το χέρι. Εσύ τι θες; Γιατί με χρησιμοποιήσες με την σειρά σου;" η Σόρμπι είχε πάρει φορά και μονολογούσε μα η ματιά της δεν είχε αφήσει στιγμή τα μάτια του Τσέκμειτ. Περίμενε σαν τα θαλασσοπούλια για την παραμικρή κίνηση στην θάλασσα των ματιών του να ορμήσει.
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
"To μόνο που έχει σημασία να ξέρεις είναι ότι μεγάλωσα ορφανός από μικρό παιδί στο δρόμο, γονείς νεκροί; Με παράτησαν; Με πούλησαν; Δεν έχω ιδέα το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι να είμαι πολύ κοντός για να μου δίνουν σημασία οι άνθρωποι, τα ξωτικά και όλα τα υπόλοιπα όντα".
"Δεν ξέρεις τι είναι πείνα, δεν ξέρεις τι είναι να πέφτεις για ύπνο μόνος, να ξυπνάς μόνος και να ζεις μόνος, περνούν μέρες ατελείωτες μέχρι να σου μιλήσει κάποιος, πόσο μάλλον να σου δώσει κάτι να φας. Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι να ξυπνάω στο λιμάνι, δεν θυμάμαι τίποτα νωρίτερα."
"Ο Λιφ μου φέρθηκε σαν πατέρας, με βρήκε μία μέρα στο δρόμο ετοιμοθάνατο και μου ρίξε ένα κομμάτι ψωμί. Από τότε κάθε τρίτη μέρα που περνούσε για το λιμάνι μου έριχνε ένα κομμάτι ψωμί. Με λυπήθηκε, με συμπάθησε, ήθελε να σβήσει καμιά αμαρτία; Ποιος ξέρει. Μία μέρα μου πρότεινε να του κάνω μία μικρή δουλειά και σιγά σιγά με πήρε σπίτι του και η σχέση μας εξελίχθηκε κάπως έτσι, μέχρι σήμερα. Όμως ο Λιφ μεγαλώνει κάποιος πρέπει να μπει μπροστά, κάποιος να κάνει κάτι, ο Λιφ δεν έχει κι αυτός οικογένεια, καταλαβαίνεις."
¨Οι δουλειές μου είναι σκιερές, όχι σκοτεινές, έχω μπει υπό κράτηση στο λιμάνι τρεις φορές και είμαι εδώ σήμερα γιατί απλά μπορώ να κάνω πράγματα, ούτε ήρωας είμαι, ούτε θέλω να μείνω στην ιστορία, την άνεσή μου ψάχνω σε αυτή τη ζωή και λίγη περιπέτεια."
Της έκλεισε το μάτι τσακπίνικα και της έτεινε το χέρι του "αποφασισα να σε εμπιστευτω στην μπιζνα μας κ θα το κανω. Σειρα σ να με εμπιστευτεις, έχουμε κοινά συμφέροντα, όμως και κοινό σκοπό, επίσης θα στεναχωριόμουν πολύ αν πάθαινες κατι..."
"Δεν ξέρεις τι είναι πείνα, δεν ξέρεις τι είναι να πέφτεις για ύπνο μόνος, να ξυπνάς μόνος και να ζεις μόνος, περνούν μέρες ατελείωτες μέχρι να σου μιλήσει κάποιος, πόσο μάλλον να σου δώσει κάτι να φας. Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι να ξυπνάω στο λιμάνι, δεν θυμάμαι τίποτα νωρίτερα."
"Ο Λιφ μου φέρθηκε σαν πατέρας, με βρήκε μία μέρα στο δρόμο ετοιμοθάνατο και μου ρίξε ένα κομμάτι ψωμί. Από τότε κάθε τρίτη μέρα που περνούσε για το λιμάνι μου έριχνε ένα κομμάτι ψωμί. Με λυπήθηκε, με συμπάθησε, ήθελε να σβήσει καμιά αμαρτία; Ποιος ξέρει. Μία μέρα μου πρότεινε να του κάνω μία μικρή δουλειά και σιγά σιγά με πήρε σπίτι του και η σχέση μας εξελίχθηκε κάπως έτσι, μέχρι σήμερα. Όμως ο Λιφ μεγαλώνει κάποιος πρέπει να μπει μπροστά, κάποιος να κάνει κάτι, ο Λιφ δεν έχει κι αυτός οικογένεια, καταλαβαίνεις."
¨Οι δουλειές μου είναι σκιερές, όχι σκοτεινές, έχω μπει υπό κράτηση στο λιμάνι τρεις φορές και είμαι εδώ σήμερα γιατί απλά μπορώ να κάνω πράγματα, ούτε ήρωας είμαι, ούτε θέλω να μείνω στην ιστορία, την άνεσή μου ψάχνω σε αυτή τη ζωή και λίγη περιπέτεια."
Της έκλεισε το μάτι τσακπίνικα και της έτεινε το χέρι του "αποφασισα να σε εμπιστευτω στην μπιζνα μας κ θα το κανω. Σειρα σ να με εμπιστευτεις, έχουμε κοινά συμφέροντα, όμως και κοινό σκοπό, επίσης θα στεναχωριόμουν πολύ αν πάθαινες κατι..."
...The last thing you 're gonna feel, is my blade in your neck...
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Η Σόρμπι τον άκουγε προσεκτικά. Όμως δεν ήταν ώρα για συναισθηματισμούς. Έτεινε το χέρι της και με δύναμη του το έσφιξε. "Αποφάσισα να σε εμπιστευτώ στην Άστασκο και σε βλέπω σαν συνέταιρο. Εφόσον τα συμφέροντα μας συγκλίνουν προχωράμε μαζί. Η φύση της δουλειάς μου ήταν επίσης σκιερή και δεν έχω σκοτώσει ποτέ μου. Τελευταία σκέφτομαι ότι αυτό στο μέλλον μάλλον θα αλλάξει, αλλά για την ώρα απλά το επεξεργάζομαι. Η μπίζνα στην Άστασκο είναι το πρώτο μας ντεμπούτο εκτός των νήσων και σκοπεύω να το εκμεταλλευτώ στο έπακρο." του είπε και έπειτα μαλάκωσε και εκείνη.
"Εδώ στο Μουν ήταν το λημέρι του πατέρα μου. Ο Νέιλ και οι υπόλοιποι στην ηλικία του ξέρουν αυτά τα νερά καλύτερα από τον καθένα. Δεν έχω ξαναπάει ποτέ, καθώς όπως σου είπα απλά περνούσαμε μέσα απο τα νησιά. Αύριο όμως θα ξεκινήσουμε από εκεί. Υποπτεύομαι ότι παλιότερα ο πατέρας μου έκανε και εκείνος εξόρυξη το μετάλλου και το εμπορευόταν. Αλλιώς, γιατί να έχει το λημέρι του εδώ;" είπε και γύρισε την ματιά της προς την θάλασσα.
"Πήγαινε να ξεκουραστείς. Εγώ θα κάνω ένα μπάνιο να χαλαρώσω και θα κοιμηθώ και εγώ" είπε και κάνοντας δυο βήματα προς το νερό, άρχισε να ξεντύνεται. Η σελήνη τώρα είχε κρυφτεί πίσω απο σύννεφα και η σιλουέτα της Σόρμπι ήταν απλά μια σκοτεινή σκιά κινήσεων. Αργά μπήκε στο νερό να ξεπλένει όλες τις σκέψεις της και να δείξει στις Σειρήνες ότι δεν τις φοβάται.
"Εδώ στο Μουν ήταν το λημέρι του πατέρα μου. Ο Νέιλ και οι υπόλοιποι στην ηλικία του ξέρουν αυτά τα νερά καλύτερα από τον καθένα. Δεν έχω ξαναπάει ποτέ, καθώς όπως σου είπα απλά περνούσαμε μέσα απο τα νησιά. Αύριο όμως θα ξεκινήσουμε από εκεί. Υποπτεύομαι ότι παλιότερα ο πατέρας μου έκανε και εκείνος εξόρυξη το μετάλλου και το εμπορευόταν. Αλλιώς, γιατί να έχει το λημέρι του εδώ;" είπε και γύρισε την ματιά της προς την θάλασσα.
"Πήγαινε να ξεκουραστείς. Εγώ θα κάνω ένα μπάνιο να χαλαρώσω και θα κοιμηθώ και εγώ" είπε και κάνοντας δυο βήματα προς το νερό, άρχισε να ξεντύνεται. Η σελήνη τώρα είχε κρυφτεί πίσω απο σύννεφα και η σιλουέτα της Σόρμπι ήταν απλά μια σκοτεινή σκιά κινήσεων. Αργά μπήκε στο νερό να ξεπλένει όλες τις σκέψεις της και να δείξει στις Σειρήνες ότι δεν τις φοβάται.
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Η Σόρμπι δεν περίμενε να απομακρυνθεί ο Τσκεμειτ και γθύθηκε μονομιάς, του γύρισε αδιάφορα την πλάτη και μπήκα απαλά μέσα στο νερό. Έκανε να φύγει και το ξανασκέφτηκε, "μα που πας έχει σειρ..", αχ αυτό το κορίτσι σκέφτηκε, καθώς εκείνη γύριζε γυμνό της κορμί προς τη θάλασσα, χάθηκε μέσα στα σκοτεινά νερά και βάλθηκε απαλά να επιπλέει.
"Αν δεν φοβάσει εσύ, τότε δεν πρέπει να φοβάμαι και γω" είπε μονομιάς και γθύθηκε και κείνος, έτρεμε ολόκληρος όμως η Σόρμπι έδειχνε το παράδειγμα κι έπρεπε να ακολουθήσει. Ακούμπησε το νερό και αμέσως ένιωσε καλύτερα, μικρά βήματα σε έναν γυαλό γεμάτο στρογγυλά βότσαλα και βυθίστηκε απαλά, έμεινε όση ώρα μπόρεσε και ανέβηκε να πάρει αέρα.
Η Σόρμπι είχε ξεμακρύνει οπότε μπορούσε να κάνει τις απλωτές του άνετα για να απολαύσει το μπάνιο του μέχρι να έρθει κάποιο κτήνος της θάλασσας πάλι, η σκέψη τον τίναξε ώσπου είδε τη Σόρμπι να πλησιάζει, μάλλον του έκανε νόημα να ηρεμήσει το νερό.
Έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα χέρια του και άφησε την άνωση να τον φέρει στην επιφάνεια, αφού επέπλεε χαλαρος προσπάθησε με βαθιές ανάσες να βγάλει ότι τον απασχολούσε από μέσα του όσο η Σόρμπι πλησιάζε...
"Αν δεν φοβάσει εσύ, τότε δεν πρέπει να φοβάμαι και γω" είπε μονομιάς και γθύθηκε και κείνος, έτρεμε ολόκληρος όμως η Σόρμπι έδειχνε το παράδειγμα κι έπρεπε να ακολουθήσει. Ακούμπησε το νερό και αμέσως ένιωσε καλύτερα, μικρά βήματα σε έναν γυαλό γεμάτο στρογγυλά βότσαλα και βυθίστηκε απαλά, έμεινε όση ώρα μπόρεσε και ανέβηκε να πάρει αέρα.
Η Σόρμπι είχε ξεμακρύνει οπότε μπορούσε να κάνει τις απλωτές του άνετα για να απολαύσει το μπάνιο του μέχρι να έρθει κάποιο κτήνος της θάλασσας πάλι, η σκέψη τον τίναξε ώσπου είδε τη Σόρμπι να πλησιάζει, μάλλον του έκανε νόημα να ηρεμήσει το νερό.
Έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα χέρια του και άφησε την άνωση να τον φέρει στην επιφάνεια, αφού επέπλεε χαλαρος προσπάθησε με βαθιές ανάσες να βγάλει ότι τον απασχολούσε από μέσα του όσο η Σόρμπι πλησιάζε...
...The last thing you 're gonna feel, is my blade in your neck...
Re: Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)
Του έπιασε το χέρι αλλά κράτησε την απόσταση, σαν να του μάθαινε να κολυμπάει για πρώτη φορά.
"Μη φοβάσαι. Ο φόβος είναι αρρώστια. Δεν φοβάσαι παρά τον ίδιο τον φόβο. Αυτό σε παραλύει. Πάρε τον φόβο σου και γύρισε τον από την άλλη. Οι Σειρήνες δεν είναι διαφορετικές από όλους εμάς. Δεν θα σου επιτεθούν αν δεν τις απειλήσεις. Αν και...καταλαβαίνουν ποιοί είναι επικίνδυνοι. Όμως αν είσαι ειλικρινής δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από μια Σειρήνα. Το αντίθετο μάλλον. Είσαι ασφαλής. Ξέρω είναι η πρώτη σου φορά και δεν ήξερες για την ύπαρξη τους. Αλλά μην φοβάσαι...χαλάρωσε" είπε η Σόρμπι, ενώ λίγο πιο πέρα μια ουρά φάνηκε να σχίζει το νερό.
Φύλακες της Θεάς μας, αφήστε με να μάθω σε αυτό το ξωτικό τους τρόπους μας. Η Σόρμπι έψαξε με το μυαλό της την εικόνα της σειρήνας που πήρε τον νεκρό τους. Την πίκρανε το σχόλιο και ήθελε να μιλήσει. Έφερε όσο πιο έντονα την εικόνα της στο μυαλό της και σκέφτηκε, ελπίζοντας να ακουστεί. Είχες δίκιο, εγώ φταίω, δεν ήμουν αρκετή. Αλλά θα γίνω και θα επιστρέψω. Σ ευχαριστώ σκέφτηκε και κοίταξε τον Τσέκμειτ.
"Είχες αρκετό; Θες να επιστρέψουμε;" μα η ματιά του Τσέκμειτ είχε χαθεί...η Σόρμπι συνέχισε να κρατά το χέρι του απαλά και τον πλησίασε για να νιώθει ασφάλεια
"Μη φοβάσαι. Ο φόβος είναι αρρώστια. Δεν φοβάσαι παρά τον ίδιο τον φόβο. Αυτό σε παραλύει. Πάρε τον φόβο σου και γύρισε τον από την άλλη. Οι Σειρήνες δεν είναι διαφορετικές από όλους εμάς. Δεν θα σου επιτεθούν αν δεν τις απειλήσεις. Αν και...καταλαβαίνουν ποιοί είναι επικίνδυνοι. Όμως αν είσαι ειλικρινής δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από μια Σειρήνα. Το αντίθετο μάλλον. Είσαι ασφαλής. Ξέρω είναι η πρώτη σου φορά και δεν ήξερες για την ύπαρξη τους. Αλλά μην φοβάσαι...χαλάρωσε" είπε η Σόρμπι, ενώ λίγο πιο πέρα μια ουρά φάνηκε να σχίζει το νερό.
Φύλακες της Θεάς μας, αφήστε με να μάθω σε αυτό το ξωτικό τους τρόπους μας. Η Σόρμπι έψαξε με το μυαλό της την εικόνα της σειρήνας που πήρε τον νεκρό τους. Την πίκρανε το σχόλιο και ήθελε να μιλήσει. Έφερε όσο πιο έντονα την εικόνα της στο μυαλό της και σκέφτηκε, ελπίζοντας να ακουστεί. Είχες δίκιο, εγώ φταίω, δεν ήμουν αρκετή. Αλλά θα γίνω και θα επιστρέψω. Σ ευχαριστώ σκέφτηκε και κοίταξε τον Τσέκμειτ.
"Είχες αρκετό; Θες να επιστρέψουμε;" μα η ματιά του Τσέκμειτ είχε χαθεί...η Σόρμπι συνέχισε να κρατά το χέρι του απαλά και τον πλησίασε για να νιώθει ασφάλεια