Awakened Souls

(Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)

"Γη"...

Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε καθώς ξύπνησε και πάτησε γερά για να σηκωθεί, είχε περάσει τόσες μέρες στο καράβι που το στέρεο ξύπνημα του έκανε εντύπωση. Σηκώθηκε πάτησε γερά τη γη και ξεκίνησε να ντύνεται. Το υπόλοιπο πλήρωμα ακολούθησε μηχανικά την ίδια ρουτίνα και σε λίγη ώρα ήταν όλοι μαζί έξω έτοιμοι για να ξεκινήσει το κύριο μέρος του ταξιδιού. μην αγχωνεσαι. Δεν θα το έκανα, αν δεν ήξερα ότι μπορώ τα λόγια της Σόρμπι και η ασυνήθιστη γλυκύτητα που συνόδευσε αυτές τις λέξεις του έμειναν καρφωμένες μέχρι να φτάσει στην Ωρόρα;

Τι να μας περιμένει άραγε; αναρωτήθηκε καθώς έφτασε στην Ωρόρα. Ο Νειλ ήταν από ώρα στη θέση του και στεκόταν να ρεμβάζει το μεγαλείο της Ωρόρα. Πράγματι, η δουλειά της προηγούμενης μέρας φαινόταν, η Ωρόρα έλαμπε, είχε αδειάσει από περιττό όγκο, καθώς τα πάντα είχα μεταφερθεί στη στεριά, είχε ανέβει το κύτος ψηλότερα και είχε γυαλιστεί σχολαστικά. Σαν να έκανε δίαιτα σκέφτηκε και χαχάνισε μόνος τους, μόνο και μόνο για να φάει άλλη μία φάπα απ' τον Νειλ.

"Το ταξίδι δεν είναι για γελάκια" του είπε με σοβαρό ύφος ο θηριώδης ναύτης. "Τα νησιά Ράουν", συνέχισε, "είναι ίσως το πιο επικίνδυνο μέρος της Amruna, κρύβουν αρχέγονους κινδύνους και όντα τα οποία λίγοι έχουν την τύχη να λένε πως τα είδαν και επέστρεψαν ζωντανοί." Το σοβαρό ύφος του Νειλ έσβησε το χαμόγελο του Τσέκμειτ και ο ναύτης συνέχισε, "τα ντίλια και οι μπίζνες είναι μέρος της δουλειάς, αλλά το να γυρίσουμε πίσω ζωντανοί όλοι είναι σημαντικότερο. πρέπει να είσαι προσεκτικός και να μη θέσεις σε κίνδυνο ούτε τον εαυτό σου ούτε κάποιον άλλον απ΄το πλήρωμα."

"Δηλαδή Νειλ, παίζει να δω τα τέρατε που μου λεγε ιστορίες η γιαγιά μου για να κοιμηθώ; Και πως θα παλέψουμε με κάτι τέτοιο;" Ρώτησε γεμάτος απορία το ξωτικό.

Ο Νειλ χαμογέλασα εριστικά και έκανε προσποίηση να του δώσει κι άλλη μπούφλα, "εμπιστεύσου την καπετάνισσά σου, να σαι πάντα έτοιμος και κράτα το μυαλό σου συγκεντρωμένο εδώ, ααααα ναι να χεις πάντα μαζί σου το όπλο σου. Όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν, υπόσχομαι να πω ιστορίες για να σε θυμούνται στα λιμάνια, ακόμα κι αν είσαι μπόμπος που σκουντουφλάει και κάνει φασαρία." Η τελευταία ατάκα συνοδεύτηκε από ένα βαρβάτο γέλιο του ναύτη το οποίο πέρασε και στο ξωτικό.

Αφήνοντας το Νειλ, ανέβηκε στην πανάλαφρη και αστραφτερή Ωρόρα και πήγε να αφήσει τα πράγματά του στο κρεβάτι του. Πήρε στα χέρια του τη Namba, το όπλο του και κάθισε λίγα λεπτά να το μοντάρει. Έτριψε με απαλή σμύριδα της γωνίες και τις λαβές, και λάδωσε το μηχανισμό με το ρουμπίνι που απελευθερώνει την εσωτερική λεπίδα. Πέρασε με τη σμύριδα και τη λαβή της λεπίδας και ανοιγόκλεισε το μικρό κλείστρο που κουμπώνει πάνω στο ρουμπίνι 2-3 φορές.

Αφού άφησε τη Namba στο κρεβάτι του γθύθηκε τη δερμάτινη στολή του, φόρεσε την κοντομάνικη πουκαμίσα και το λινό κοντό κατοφώρι του. Στερέωσα δύο στιλέτα στη ζώνη του εκατέρωθεν έδεσε τις ναυτικές του μπότες και τύλιξε ένα μάυρο πανί σαν μπαντάνα στο κεφάλι του, ίσα ίσα για να ξεπετάγονται οι τούφες απ΄ τα μαλλιά του. Ξαλαφρωμένος και αυτός, βγήκε στο κατάστρωμα και βάλθηκε να κάνει τις τελευταίες εργασίες.

Η νέα μορφή της Ωρόρα θα εξυπηρετούσε τέλεια τις ανάγκες του ταξιδιού. Το Ουν είναι το μικρό νησάκι που λειτουργεί σαν είσοδος στα νησιά Ράουν. Θυμήθηκε τη διδασκαλία της Σόρμπι την πρώτη μέρα που ανέβηκε στην Ωρόρα... "Λοιπόν, μορφονιέ, άκου, τα νησιά είναι έξι. Τα πέντε βρίσκονται σε 5άκτινο κύκλο και είναι τα Ρούμαριν, Αζούρ, Όλπαχ, Ύμπερ και Νεφίλ. Στο κέντρο του κύκλου βρίσκεται το νησί Μουν, η χώρα της Μοράνα σύμφωνα με το θρύλο. Με το που μπει κάποιο πλοίο στον κύκλο θα αντιμετωπίσει, τρομερούς ανέμους, αβαθείς υφάλους, καταιγίδες και κάθε μαύρη ναυτική κατάρα. Ελάχιστοι επισκέπτονται τα νησιά και ακόμη λιγότεροι επιστρέφουν να πουν τι είδαν. Είσαι τυχερός γιατί έχω μεγάλη εμπειρία από τα Ράουν...

Τίναξε το κεφάλι του για να συνέλθει καθώς ανέβαινε στο καράβι η Σόρμπι, κρατούσε ένα μικρό αγαλματίδιο μάλλον δώρο του Νουρ, μάντεψε πως είναι η μορφή της Μοράνα. "Δώρο στη θεά;" Μουρμούρισε πριν του ρθει καινούργια καρπαζιά ουρανοκατέβατη συνοδευόμενη απ΄ τη βαριά προφορά του Νειλ. "μη περιμενεις τετοιες βλακιες. Εμεις ειμαστε η προσφορά. Κ η θεα αποφασιζει αν μας θελει παρεα της ή οχι"...

Γύρισε με ενά ελαφρύ μειδίαμα, "δεν σε πιάνει τίποτα εδώ πάνω έτσι; Που ξέρεις μπορεί να χρειαστεί να σου σώσω σύντομα τη ζωή..."

Ο Νειλ χασκογέλασε "δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να με φάνε τα ψάρια η να σου χρωστάω χάρη," ένα βλέμμα της Σόρμπι ήταν αρκετό να πάρει το χαμόγελο από το πρόσωπο του Νειλ. Ανέβηκε στο πηδάλιο και βάλθηκε να φωνάξει στους ναύτες.

"Οι μισοί έμεινα πίσω να φυλάνε τους θυσαυρούς μας, το ότι είστε οι μισοί εδώ πάνω δεν σημαίνει πως η δουλειά θα πέσει στο μισό, ΌΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ"... ΣΑΛΠΆΡΟΥΜΕ!!!"

Ο Τσέκμειτ υπάκουσε πειθήνια, πήγε κοντά στην πλώρη, ζώστηκε τα σκοινιά του και περίμενε το άνοιγμα των πανιών...

Η Ωρόρα ξεκίνησε απαλά να γλιστά στο νερό και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι τους για την Καταιγίδα...

To Oυν φαινόταν μια κουκίδα στον ορίζοντα και μπροστά τους απλωνόταν ένα απέραντο μαύρο. Είχε ήδη ξεκινήσει να ψιχαλίζει. Η Σόρμπι βρισκόταν στην πλώρη της Ωρόρα. Κρεμνιόταν από τα σκοινιά μπροστά και αφουγκραζόταν την διάθεση των Ράουν. Το κύμα είχε αρχίσει σταδιακά να γίνεται πιο έντονο. Σε λίγο θα επιδεινωνόταν και η βροχή. Μπροστά ο κατάμαυρος ουρανός σηματοδοτούσε πολύ άσχημο καιρό. Η θεά δεν είχε κέφια σήμερα. Ίσως λόγω του ερχομού τους;
Θεά μου και κυρά μου, αν είναι να μας πάρεις, πάρε μας, δικοί σου είμαστε πάντα. Μα αν όχι, δώσε μας την ευκαιρία να σου αποδείξουμε την πίστη μας είπε ευλαβικά η Σόρμπι και έκανε την κίνηση του χεριού της, να αρπάξει τον αέρα. Η Σόρμπι μύρισε τον ουρανό, κοίταξε προς τα πάνω και έπειτα προς τα μπροστά. Αρχίζουμε, σκέφτηκε και ξεκίνησε για το τιμόνι.

"Νέιλ, κατέβα. Ήρθε η ώρα" είπε στον Νέιλ μόλις έφτασα και πήρε το τιμόνι στα χέρια της. "Δεν έχει κέφια σήμερα. Είμαστε μόνοι μας"
Ο Νέιλ χαμογέλασε πεισματικά. "Τότε ας την δείξουμε τι αξίζουμε" είπε στην Σόρμπι και με το που γύρισε την πλάτη του άρχισε να φωνάζει.

H Ωρόρα με κάθε γιάρδα κουνιόταν όλο και περισσότερο. Και τότε ως σήμα θεϊκό έσκασε ο πρώτος κεραυνός στα αριστερά του καραβιού. Η Σόρμπι μειδίασε.
"ΞΕΚΙΝΑΜΕΕΕΕ" φώναξε όλο ενθουσιασμό. Τώρα βλέπανε καθαρά το Όλπαχ στα δεξιά τους, λογικά το Ύμπερ θα ήταν αρκετά πιο κάτω και αριστερά. Οδεύανε προς ολοταχώς για το χάος. Η βροχή πλέον ήταν δυνατή, αν συνέχιζε έτσι η Σόρμπι υπολόγισε πως δεν θα είχαν καθόλου ορατότητα.

Και σε μια μόλις στιγμή, η Ωρόρα χάθηκε από τον κόσμο και την κατάπιε το έβενος των Ράουν. Πλέον μόνο οι αστραπές και οι κεραυνοί φώτιζαν τον δρόμο. Η Σόρμπι έβαζε όλη της την δύναμη να κρατήσει το τιμόνι σταθερό και ανά διαστήματα όταν έσκαγε γερό κύμα πάνω τους φώναζε εκστασιασμένη. Όλη η Ωρόρα ήταν μια ξύλινη γοργόνα, που έπλεε σε επικίνδυνα νερά. Μα τα υδάτινα πλάσματα ξέρουν, όσο κι αν είναι χάλια ο καιρός πάντα τα καταφέρνουν. Πάντα;

"ΎΦΑΛΟΣ ΣΤΙΣ 12" φώναξε ο Νέιλ και η Σόρμπι αντέδρασε στιγμιαία. Μπροστά τους ένα κύμα, το μεγαλύτερο από ότι είχαν δει ως τώρα "ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΟΟ" φώναξε η Σόρμπι και κρατήθηκε γερά από το τιμόνι. Η Ωρόρα, πήρε την πορεία του κύματος, ανέβηκε ψηλά και έπειτα πέφτοντας στο κενό τραντάχτηκε ολόκληρη. Η Σόρμπι έπεσε στο ένα της γόνατο. Σηκώθηκε αμέσως και βάλθηκε να φωνάζει εκστασιασμένη. "ΔΩΣΕ ΚΙ ΑΛΛΟΟΟΟ" με μάτια που έκαιγαν.

Ο αέρας έριχνε την Ωρόρα προς πάσα κατεύθυνση. Τα κύματα την έπνιγαν και έπειτα την ανέβαζαν στην επιφάνεια, μόνο για να την ρίξουν ξανά στην επιφάνεια της, δοκιμάζοντας την αντοχή του σκαριού της. Στο κατάστρωμα γινόταν χαμός. Ο Νέιλ φώναζε συνεχώς διαταγές. Τα πανιά είχαν δεθεί καλά μα η ανακατεύθυνση τους, του καταρτιού και φυσικά η ασφάλειας όλων έκαναν το πλήρωμα να τρέχει πως πάσα κατεύθυνση, να λύνει και να ξελύνει επιτόπου σχοινιά ανάλογα με τον αέρα, τα κύματα και τα νερά που πέφτανε πανω τους. Όσο η Σόρμπι ήταν απασχολημένη να οδηγεί την Ωρόρα, ο Νέιλ ήταν αυτός που έκανε σίγουρο πως η Ωρόρα θα παρέμενε στην επιφάνεια της θάλασσας.

Οι ελιγμοί της Σόρμπι ήταν απαράδεκτοι. Αν την έβλεπε κάποιος θα έλεγε πως οποιοδήποτε καράβι στα χέρια της θα έσπαγε στη μέση. Αλλά η Ωρόρα ήταν διαφορετική. Ήταν τόσο ευέλικτη, πλαστελίνη στα χέρια της Σόρμπι. Ως καπετάνισσα η Σόρμπι δεν ήταν καθόλου συντηρητική. Της άρεζε να τεντώνει κάθε δυνατότητα της Ωρόρα και φυσικά κάθε δική της. Το πλοίο κινούνταν σαν φίδι πάνω στο νερό. Τα ξύλα υποχωρούσαν κάτω από την πίεση του νερού, μα δεν σπάγανε, ούτε λυγίζαν. Θαρρείς, η Ωρόρα φτιάχτηκε αποκλειστικά για να πλέει στις καιρικές συνθήκες των Ράουν. Το κεντρικό κατάρτι υποστήριζε το πίσω και το μπρος μέρος και ακριβώς η ύπαρξη τριων καταρτιών έδενε καλύτερα την αντοχή και την συνοχή του πλοίου. Με λίγα λόγια οποιοσδήποτε λιγότερο τρελός στον χειρισμό, έκρυβε την δύναμη της Ωρόρα.

Δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Όσο κι αν χλεύαζε τις ιστορίες μπροστά σε κόσμο, ήξερε ότι δεν έπρεπε να παίρνεις αψήφιστα τη θάλασσα, όμως αυτό που βίωνε ήταν μία τρέλα, το πρώτο του μεγάλο θαλάσσιο ταξίδι να συνοδευτεί και από την πρώτη του πραγματικά μεγάλη φουρτούνα.

Πάσχιζε να ακολουθήσει το ρυθμό των υπολοίπων όμως ήταν περισσότερο εμπόδιο παρά χρήσιμος έτσι άπειρος και άμαθος από τέτοιες καταστάσεις. Έβλεπε το Νειλ ακαμάτη και αγέροχο να χορέυει με τα κύματα, να δίνει οδηγίες, να καθοδηγεί, να ουρλιάζει, να χάνεται και να εμφανίζεται μέσα στο νερό, σαν να μετράει τον εαυτό του με τη θάλλασα.

Και η Σόρμπι, ατσάλινη και φλογερή, να δίνει το είναι της σαν να έψαχνε τα όρια της θάλασσας και όχι της Ωρόρα, υπέροχη σκέφτηκε πριν φάει στα μούτρα ένα κύμα όπως ήταν μαγκωμένος στην κουπαστή. Κι όπως ο αετός βουτάει μέσα στο νερό για να βρει το θήραμά του, έτσι και η Ωρόρα με τις μπάντες να σκίζει το νερό βρισκόμενη πάντοτε στην κορυφή των κυμάτων. Θαρρείς πως ο δαίμονας είναι εκείνη και το νερό πασχίζει να την κατευνάσει.

Παρ' όλη την κλάση της Ωρόρα το ταξίδι εξακολουθούσε να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, καθώς ο ένα από τους δύο διδύμους κατέβηκε από το πρώτο κατάρτι για να πάρει μία ανάσα, ο Νειλ τον κοίταξε και του βροντοφώναξε "σειρά σου και μην μας σκοτώσεις!" Αμέσως άρπαξε τα πρώτα σκοινιά και σαλτάρισε όσο ψηλότερα γινόταν. Τα πλευρικά χτυπήματα του νερού του έκαναν τη ζωή δύσκολη, όμως δεν μπορούσε να τους απογοητεύσει, ούτε να κάνει βήμα πίσω. Ανέβηκε με δυσκολία και στερεώθηκε στην κορυφή του πρώτου καταρτιού για να βλέπει τους υφάλους.

"Βράχια στα δεξιά μας!!!" Ούρλιαξε μέσα απ τα σπλάχνα του για να ακουστεί μέσα στην καταιγίδα και αμέσως η Ωρόρα έστριψε για να τα αποφύγει. Ένας κεραυνός έσκασε δίπλα στο καράβι και τράνταξε του πάντες, προκαλώντας μία τρομερή βροντή που διαπέρασε τα κορμιά τους, καθώς έκανε να σηκωθεί, είδε τη δεξιά πλευρά της πλώρης κενή. "ΝΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΙΙΙΛΛΛΛΛΛ, άνθρωπος στη θάλασααααααα!!!!! ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑΑΑΑΑ, στα δεξιάαααα".

Ο Νειλ έτρεξε προς τα μπρος και πιάστηκε στην κουπαστή γερά για να κοιτάξει από κάτω, ευτυχώς ο ναύτης είχε εγκαίρως δεθεί με το καράβι οπότε απλώς κρεμιόταν και τον χτυπούσαν τα κύματα, ο Νειλ δεν έχασε χρόνο τον τράβηξε αμέσως πάνω, έκοψε με το μαχαίρι του το σκοινί και το έστειλε μέσα στο αμπάρι για πρώτες βοήθειες. Έκανε νόημα στον Τσεκμειτ να κοιτάξει μπροστά και τότε τα πάντα σκοτείνισαν.

Ένα πελώιο κύμα πάνω από τριάντα μέτρα ύψος ερχόταν κατά πάνω τους, καταπίνοντας τα ρεύματα και τους αφρούς των άλλων κυμάτων τους έφτανε σε απόσταση μισού μιλίου, δίχως να χάσει καιρό, ούρλιαξε στο Νειλ, "μπροστάααα είναι τεράστιοοοο". Ο Νειλ έκανε να δει και πάγωσε κι αυτός με τον υγρό όλεθρο που πλησίαζε, και γύρισε προς την πρύμνη, στη στιγμή κοιτάχτηκαν και με μια φωνή ούρλιαξαν προς τα πίσω, "ΣΟΟΟΡΡΜΜΠΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"!!!!!!!!

"ΝΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΙΙΙΛΛΛΛΛΛ, άνθρωπος στη θάλασααααααα!!!!! ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑΑΑΑΑ, στα δεξιάαααα"
"ΣΟΟΟΡΡΜΜΠΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"!!!!!!!!

Η Σόρμπι είχε δει τον θαλλασινό όγκο πολύ πιο μπροστά από όλους και περίμενε. "Μάελστρομ" είπε στον εαυτό της.
Πήρε μια ανάσα να γεμίσει τα πνευμόνια της με αέρα "ΠΡΟΣΔΕΘΕΊΤΕ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΘΕΊΤΕ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ. ΤΣΕΚ, ΝΕΙΛ ΑΝΕΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ. ΤΩΡΑΑΑΑΑ. ΜΑΕΛΣΤΡΟΟΟΜ" είπε όσες λιγότερες λέξεις μπορούσε και ετοίμασε τον εαυτό της για την σύγκρουση. Στιγμιαία, άφησε το τιμόνι ελεύθερο και έσφιξε τον κόμπο του σχοινιού στην μέση της. Άφησε το τιμόνι, ώστε η Ωρόρα να πάρει την φυσική πορεία των ρευμάτων που έρχονταν κατά πάνω τους. Λίγο πριν την σύγκρουση η Σόρμπι έπιασε δυνατά το τιμόνι, στίλβωσε τα πόδια της στο ξύλο της Ωρόρα και κοιτώντας με κομμένη την ανάσα το Μάελστρομ περίμενε την πρόσκρουση.

Μάελστρομ λέγανε τα μεγάλα κύματα της θάλασσας που ήταν ικανά να βυθίσουν ένα πλοίο. Ήταν κύματα που είχαν όχι μόνο μεγάλο ύψος, αλλά και μεγάλο όγκο. Κι ακόμα κι αν το πλοίο κατάφερε να μείνει στην επιφάνεια, συνήθως υπήρχαν μεγάλες απώλειες στο πλήρωμα, είτε επειδή μπορεί κάποιος να έπεφτε στην θάλασσα και να μην βρίσκανε καν το σώμα του, είτε γιατί κατά την διάρκεια της πρόσκρουσης κάποιος μπορεί να έπαιρνε λάθος ανάσα και να πνιγόταν επί τόπου.

Η Σόρμπι κράτησε την ανάσα της και το Μάλεστρομ έσκασε με δύναμη πρωτόγονη πάνω ακριβώς στην Ωρόρα. Η Ωρόρα έμεινε βυθισμένη στον όγκο νερού για αρκετά δεύτερα, μέχρι η άνωση να την επιστρέψει στην επιφάνεια της. Η Σόρμπι κατάπιε νερό, έβηχε έντονα, ενώ η δύναμη του κύματος την είχε ρίξει εκτός τιμονιού και την είχε συγκρατήσει μονάχα το σχοινί. Η φωνή του Νέιλ ακούστηκε σαν απόηχος "ΔΕΥΤΕΡΟΟΟΟΟ"

Βήχοντας ακόμα σηκώθηκε γρήγορα και έφτασε το τιμόνι. Ξανά το κράτησε γερά και ετοιμάστηκε. "ΚΡΑΤ..." μα τα πνευμόνια της την πρόδωσαν. Έβηξε τις τελευταίες της ανάσες πριν ακόμα ένα κύμα πέσει με την ίδια ορμή πάνω τους.

Η Ωρόρα έτριζε ολόκληρη. Οι ήχοι του ξύλου ήταν πλέον ισάξιοι των βροντών που ακούγονταν, λες και στην επόμενη στιγμή το πλοίο θα διαλύονταν.

Τα πνευμόνια της Σόρμπι καίγανε και ο λαιμός της πονούσε από το αλάτι. Αλλά εκείνη είχε ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Αφού ξέρασε γρήγορα το νερό που ήπιε, σηκώθηκε ξανά και έπιασε με δύναμη το τιμόνι. Κοίταξε στο κατάστρωμα να δει ότι όλοι ήταν μαζί της...

"ΠΡΟΣΔΕΘΕΊΤΕ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΘΕΊΤΕ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ. ΤΣΕΚ, ΝΕΙΛ ΑΝΕΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ. ΤΩΡΑΑΑΑΑ. ΜΑΕΛΣΤΡΟΟΟΜ"

Στο άκουσμα της φωνής της Σόρμπι δεν το σκέφτηκε και πήδηξε απ το κατάρτι, είχε ελάχιστα δεύτερα να δράσει πριν να είναι πολύ αργά. Τα ξάρτια του καψαν τα χέρια καθώς γλιστρούσε κάτω για να φτάσει στη βάση του καταρτιού, εκεί 3-4 ναύτες είχαν ήδη προλάβει να δεθούν περιμένοντας το μοιράιο κάλεσμα του υδάτινου γίγαντα, μόλις που πρόλαβε να σφιχτεί καλά πριν σκάσει το κύμα πάνω τους.

Καθώς η Ωρόρα πιεζόταν οριακά κάτω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας, τριξίματα ακούγονταν από παντού θαρρείς και θα σπαγε το καράβι στη μέση. Το πλήρωμα, δεμένο καθώς ήταν, αιωρούνται μέσα στο νερό, παλεύοντας μία ανάσα να κρατηθούν ελπίζοντας η επιφάνεια να έιναι κοντά. Η Ωρόρα, όπως ήταν ξαλαφρη, γρήγορα αναδύθηκε επιτρέποντας ζωτικές ανάσες στο πλήρωμα πριν η φωνή του Νειλ επισκιάσει τα πάντα ξανα, "ΔΕΥΤΕΡΟΟΟΟΟ"!!!!

Φαντάστηκε να ακούει τη Σορμπι πριν σκάσει πάνω τους ολόκληρη η μανία της θάλασσας, φτάνοντας οριακά στον πνιγμό, τα μάτια του Τσεκμειτ κόντεψαν να πεταχτούν έξω, τα εσωτερικά του υγρά μαζί με το θαλασσινό νερό ανακαταμένα, άδειασαν στο κατάστρωμα, ενώ όλη του η δεξιά πλευρά, όταν πετάχτηκε με δύναμη στο κατάρτι από το δεύτερο κύμα, έμοιαζε ανήμπορη να κινηθεί. Μετά βίας έπαιρνε ανάσα, φουσκάλες αίματος, εμετού και νερού ενάβλυζαν από τη μύτη και το στόμα του και ένας ανελέητος βήχας βάλθηκε να του υπενθυμίσει πόσο κοντά στο θάνατο έφτασε.

Και ξαφνικά ξανά κεραυνός, έσκασε σχεδόν μέσα στο καράβι πάνω στο κατάστρωμα, σπρώχνοντας ανελέητα την Ωρόρα στα δεξία σαν κούνια που την σπρώχνεις στον αέρα. Βαθμιαία η καταιγίδα κόπασε και η Σόρμπι κάλεσε αναφορά, όλοι στο κατάστρωμα ζωντανοί και παρόντες. "Μην μπερδεύεστε, δεν τελειώσαμε ακόμη, άντρες! Συνεχίζουμε!" Η γκαρίδα του Νειλ επανέφερε κάπως τους πάντες σε προσοχή. Τα πόστα ήταν ξανά γεμάτα και όλοι δούλεψαν τέλεια.

Καθώς η καταιγίδα εκτονωνώταν , όχι για πολύ, όλοι ανακάθισαν να πάρουν μία ανάσα, ώσπου μία κραυγή από το αμπάρι έσκισε την μικρή στιγμή νηνεμίας, "ΟΟΟΟΧΧΧΧΧΙΙΙΙΙΙΙ"...

Η Σόρμπι δεν μπορούσε να αφήσει την θέση της. "ΝΕΙΛ" φώναξε μόνο και ο άντρας ήξερε.

"ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΔΡΟΜΟ ΑΚΟΜΑ" είπε και κατευθύνθηκε μόνος του προς το αμπάρι. Στιγμές αργότερα βγήκε μαζί με έναν απο τους διδύμους ο οποίος ήταν πιο άσπρος και από τα πανιά της Ωρόρα. Όλοι κατάλαβαν. Ο Νειλ πήγε στην Σόρμπι και της ψιθύρισε το κακό νέο. "Απάλλαξε τον από τα καθήκοντα του τώρα. Πες του να πάει στην καμπίνα μου και να μείνει μαζί με τον Τιμ. Σίγουρα και το ζωντανό θα ξερνοβολάει. Ας προσέξει για την ώρα εκείνον" Ο Νέιλ κατένευσε και οδήγησε τον νεαρό στην καμπίνα της καπετάνισσας. Λίγο αργότερα ήταν ήδη στο κατάστρωμα. Ένας βουβός θρήνος έπεσε στην Ωρόρα και η Σόρμπι έσφιξε τα δόντια της. Ήταν το πρώτο της θύμα. Όσο ήταν καπετάνισσα ήταν το πρώτο της θύμα. Ήξερε ότι κάποια στιγμή αυτό θα συνέβαινε. Όσο κι αν χαζά πίστευε πως δεν θα έχανε κανέναν, ήταν περισσότερο η αφελής ελπίδα των χρόνων της. Η θάλασσα ήταν επικίνδυνη. Όλοι το γνωρίζανε. Μα επίσης, ο χορός που επέλεξε να χορέψει η Σόρμπι ήξερε ότι εγκυμονούσε και άλλους κινδύνους. "Όταν επιστρέψουμε, πρέπει να μιλήσουμε ξανά" σκέφτηκε "Για ότι έπεται"

Το Μουν άρχισε δειλά να ξεπροβάλει σαν μια σκοτεινή κουκίδα στον ορίζοντα. Ακόμα λίγο

Αυτό το σκέφτηκαν όλοι πάνω στο κατάστρωμα, Ακόμα λίγο
Ας ήταν αυτό το ακόμα λίγο, όσο πιο ήρεμο γινόταν. Ακόμα μια αφελής σκέψη. Μόλις ο επόμενος κεραυνός έκανε την εμφάνιση του η Σόρμπι επανήλθε στην πραγματικότητα.

"ΚΑΙ ΣΕ 20 ΜΕΤΡΑ ΝΕΡΟ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ. ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ"

Η θεά ήθελε την θυσία της. Όχι όμως τόσο άδοξα. Η αδικία έπνιξε την Σόρμπι. "Όχι έτσι ρε γαμώτο"
Το σαγόνι της έσφιξε και τα μάτια της έκαιγαν. Κι όμως, έπρεπε να το καταπιεί, γιατί τα πράγματα απο εδώ και πέρα θα ήταν έτσι...και χειρότερα.
"Μεγάλωσε. Τέλος τα ψέματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα που διάλεξες" είπε στον εαυτό της. "Σκάσε και οδηγα! Κάνε τον θάνατο του να σημαίνει κάτι"

Όλα είχαν συμβεί τόσο γρήγορα. Δεν υπήρχε χρόνος ακόμη για το νεκρό, να δουν τι συνέβη, πως έγινε, γιατί...

"ΚΑΙ ΣΕ 20 ΜΕΤΡΑ ΝΕΡΟ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ. ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ"

Οι φωνές της Σόρμπι ενέτειναν την πειθήνια απροθυμία. Πάντα ένας θάνατο εκτός καταστρώματος είναι κακός οιωνός, όμως δεδομένου τι είχαν ζήσει, ίσως η θεά, όπου κι αν ήταν - άν ήταν, ζήτησε μία ψυχή για να τους αφήσει να περάσουν. Άφησε το κατάρτι και πήγε στην πλώρη μόνος του. Σκέψεις κατέκλησαν το κεφάλι του, τύψεις, τυφλός θυμός, ξάφνου ήθελε να προκαλέσει πόνο στον εαυτό του, ένιωθε υπεύθυνος δεν μπορούσε να το ξεπεράσει.

Μία μπούφλα τώρα θα ταν ότι πρέπει να συνέλθω σκέφτηκε και γύρισα ασυναίσθητα να δει τον Νειλ. Απασχολημένος.

Πλησίασε στην κουπαστή και τράβηξε ένα στιλέτο, η λεπίδα αστραφτοκόπησε φευγαλέα και μπίχτηκε στην παλάμη του χεριού του. Τράβηξε μία χαρακιά πέρα ως πέρα και άφησε να πέσουν ορισμένες σταγόνες στη θάλασσα. "Καλό ταξίδι νεαρέ μου φίλε, θα προσέχω τον αδερφό σου"...

Καθώς οι σταγόνες έπεφταν στο νερό ένιωσε ότι είδε αντανακλάσεις πλασμάτων στο νερό να κολυμπούν στο νερό τριγύρω τους. Τίναξε το κεφάλι του και κοίταξε πιο προσεκτικά, δεν είδε τίποτα. Σύντομα άρχισε να χάσκει, ένα αίσθημα ιλλύγγου και να μπατάρει ελάχιστα η ισορροπία του, τότε πρόσεξε μία σκοτεινή φιγούρα να ρέει παράλλλα με την Ωρόρα. Ασυναίσθητα έκανε να πιαστεί και γραπώθηκε στην κουπαστή. Καθώς η σκιά πλησίαζε, του φάνηκε ότι είδα ένα σώμα γυναίκας να κολυμπάει. Έκανε απαλές κινήσεις και βούτηξε πιο βαθιά, καθώς το χέρι του συνέχιζε να στάζει αίμα στη θάλασσα, του φάνηκε πως η σκιά τον πλησίασε. Η γυναικόμορφη σκιά ήταν ακριβώς από κάτω του και έφερε το πρόσωπό της να ακουμπά την επιφάνεια από την κάτω πλευρά της.

Ο Τσεκμέιτ γούρλωσε τα μάτια του, αλλά δεν είχε δύναμη να φωνάξει, έστεκε αποσβωλομένος να κοιτάει το πλάσμα. Η "γυναίκα" έσμιξε τα χείλη της σαν σε φιλί στην επιφάνεια της θάλασσας και άξαφνα ρούφηξε μερικές σταγόνες αίμα, αποκαλύπτοντας μία τρομερή σκιά και εξαφανίστηκε.

"Είσαι καλά", ένα χέρι σκούντηξε τον Τσεκμέιτ και τον επανέφερε στην πραγματικότητα, τι συνέβη; αναρωτήθηκε και τραβήχτηκε από την αφή του ναύτη, "εεεεε νταξει όσο μπορώ δεν έγιναν και λίγα, εσύ;" προσπάθησε να αλλάξει θέμα και έτριψε τα μάτια του, κοιτώντας ξανά μέσα στο βαθύ μπλε τις θάλασσας και το σκοτεινό μπλε της καιταγίδας. Είμαι καλά;

Κατευθύνθηκε προς το πηδάλιο να βρει τη Σόρμπι, ήταν εκεί κι εκείνη ανάμεσα στην προσήλωση και στο σοκ, "Σόρμπι πρέπει να"... Πριν τελειώσει τη φράση του ο Νειλ τον άρπαξε και τον έσπρωξε πιο πέρα, "όχι τώρα φτάνουμε" του γρίλισε, "κοίτα", ο Τσεκμέιτ γύρισε προς τη Σόρμπι η οποία δεν τους έδινε σημασία και στη συνέχεια βάλθηκε να περιεργάζεται τον ορίζοντα καθώςη ακτογραμμή του Μουν διαγραφόταν στον ορίζοντα, ο Νειλ έλαβε ένα βλέμμα από τη Σόρμπι και μάζεψε όση δύναμη είχε για να οργανώσει το πλήρωμα, "Άντρες, μην κάθεστε σαν κότες, Φτάνουμε!!!"

Η Σόρμπι δεν ήθελε να παραδεχτεί τι είχε συμβεί. Και τι θα έπρεπε να κάνει. Ήρθε η ώρα της. Ο Νέιλ την είχε προειδοποιήσει. Αλλά φυσικά μέχρι να σου συμβεί κάτι, το αψηφάς. Το Μουν ήταν η πηγή των κεραυνών. Τώρα η καταιγίδα είχε κάπως κοπάσει. Συνέχιζε να βρέχει και να ακούγονται μια στο τόσο οι βροντές, να σκάνε κεραυνοί και αστραπές, αλλά η ένταση τους είχε περιοριστεί. Η Ωρόρα έριξε άγκυρα και όλοι ετοιμάστηκαν σε μικρές βάρκες των 5 ατόμων. Μία από αυτές είχε και τον νεκρό τους. Ως την ακτή η Σόρμπι αρνιόταν να κοιτάξει στο νερό. Ακόμα λίγο ήθελε να γδυθεί της ευθύνης και του ρόλου της. Και όμως ήταν εκεί.

Φτάνοντας στην παραλία οι άντρες δίχως να μιλάνε έφεραν τον νεκρό μπροστά στην καπετάνισσα τους και πέσαν σε μια βουβή προσευχή με τα κεφάλια τους κατεβασμένα. Στην θάλασσα, σε μια απόσταση 10 μέτρων, ξεκίνησαν να εμφανίζονται σαν σκιές κεφάλια. Η Σόρμπι πήρε μια βαθιά ανάσα.
"Ο θάνατος του ήταν....ιδιαίτερος. Όμως όλοι ξέρουμε τους κινδύνους των Ράουν και όλοι έχουμε συμφωνήσει σε αυτό. Ο Θάνατος του θα τιμηθεί και το όνομα του θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην Ωρόρα. Τώρα δίνουμε το σώμα του, ως τιμή στις Φύλακες της Θεάς μας, ελπίζοντας να μας αφήσει να γυρίσουμε με καλύτερο καιρό" είπε η Σόρμπι και όλοι κατένευσαν.

"Θα έρθω μαζι!" είπε ο Χαν ο αδερφός του νεκρού
"Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό Χαν" είπε ο Νειλ
"Όχι, πρέπει να δω που θα πάει ο αδερφός μου! Πρέπει να ξέρω!" είπε εκείνος έντονα και γύρισε να κοιτάξει την Σόρμπι με μάτια κατακόκκινα.
"Νέιλ, Τσέκμειτ, Χαν. Εμείς θα χαιρετήσουμε τελευταίοι τον αδερφό σου. Όσοι θέλετε έχετε λίγο χρόνο να πείτε αντίο στον Ερ."

Η Σόρμπι κατευθύνθηκε προς τον Νέιλ και τον Τσέκμειτ. Ο Τσέκμειτ πήγε να μιλήσει, μα ο Νέιλ τον διέκοψε.
"Σε λίγο. Θα δεις με τα ίδια σου τα μάτια."
Η Σόρμπι πρόσθεσε "Όλες οι ιστορίες Τσέκμειτ είναι αληθινές. Ότι δεις εδώ, το παίρνεις μαζί σου στον τάφο. Δεν ξέρω πόσο καιρό ζουν τα ξωτικά και ούτε με νοιάζει. Οι εμπειρίες των Ράουν είναι μόνο για αυτούς που παίζουν την ζωή τους. Για κανέναν άλλο δειλό του έξω κόσμου. Ότι δεις, το παίρνεις μαζί σου"
είπε και πήρε πρώτη θέση μέσα στην βάρκα.

Ο Νέιλ έσπρωξε τον Τσέκμειτ και του έκανε νόημα. Ο Νέιλ, ο Τσέκμειτ και ο Χαν κουβάλησαν το σώμα στην βάρκα και ξεκίνησαν να μπουν λίγο πιο μέσα. Στα μισά περίπου από ότι ήταν αγκυροβολημένη η Ωρόρα τα σκοτεινά αυτά κεφάλια τους περιτριγύρισαν. Ο Χαν έκλαιγε βουβά.
Η Σόρμπι μίλησε με φωνή που έτρεμε. "Δεν γίνεται να τον κρατήσουμε;"
Ο Νέιλ μίλησε πρώτος "Μη δείχνεις αδυναμία Σόρμπι. Αυτός είναι ο τρόπος μας"

Έπειτα μίλησε μια γυναικεία φωνή, η μόνη που προχώρησε μπροστά και το πρόσωπο της έγινε γνωστό στους τεσσερις τους. Τα μαλλιά της φαίνονταν μαύρα στο σκοτάδι της καταιγίδας, μα τα μάτια της είχαν ένα έντονο κόκκινο χρώμα και όταν σε κοιτούσε ήταν σαν να διαβαζε τις σκέψεις σου.
"Η θεά χρειάζεται έναν. Ας ήσουν καλύτερη, καπετάνισσα" είπε με μια ήρεμη φωνή, σχεδόν ύπνωσης.

Η Σόρμπι σφίχτηκε. Ευλαβικά, κατέβασαν το σώμα στο επίπεδο της θάλασσας και η θηλυκή παρουσία εξίσου ευλαβικά παρέλαβε το σώμα. Αθόρυβα εξαφανίστηκαν και η βάρκα γύρισε στη στεριά.

Η σκηνή ήταν σοκαριστική το πλάσμα που αναδύθηκε έιχε την ίδια αύρα με τη γυναικεία σκιά που είχε δει λίγο νωρίτερα, καθώς το σώμα του νεκρού έμπαινε στο νερό, το μυστήριο πλάσμα που είχε μιλήσει με τη Σόρμπι τον κοίταξε και ένιωσε σαν να τον διαπέρασε κάτι αρχέγονο.

Ένιωσε πως άκουσε τη φωνή της δεν ανοίκεις εδώ - η ματαιότητά σου θα σας σκοτώσει όλους - μην την εμπιστεύεσαι...

Η φωνή της αντίχησε στο κεφάλι του σαν ημικρανία και για μία στιγμή ζαλίστηκε. Στην επιστροφή αφού είχαν όλα κατευναστεί βάλθηκαν να στήνουν τις σκηνές τους. Ξάφνου ο Νειλ ξεκίνησε να δίνει οδηγίες και να διορθώνει τους ναύτες και ο Τσεκμέιτ βρήκε λίγο χρόνο να ξεστρατίσει για να μαζέψει τις σκέψεις του.

Τι πλάσμα είναι αυτό που έχει γυναικεία μορφή, γυναικεία μορφή και ζει στο νερό...

Η μανία της καταιγίδας, ο δραματικός θάνατος και το μυστήριο της μορφής βάλθηκαν να τον περιτριγυρίζουν σαν σπείρα που του ρουφούσε το φως και το πνεύμα. Γονάτισε πάνω στο κύμα και έριξε νερό στο πρόσωπό του. εδώ θα φανεί από τι είμαστε φτιαγμένοι και πως θα γυρίσουμε πίσω, μείνε δυνατός, η εσωτερική του φωνή προσπάθησε να τον κρατήσει όρθιο, όμως ο έξω κόσμος τον είχε γονατίσει.

Σε μία στιγμή έκανε να συνέλθει και γύρισε πίσω στις σκηνές, ο Νειλ του πέταξε ένα μικρό τσεκούρι και του είπε κοφτά "μαζί με τον Χαν, ξύλα, τώρα". Απρόθυμα αποκρίθηκε και μαζί με τον αδερφό του νεκρού, βγήκαν σε ένα κοντινό ξέφωτο με πλατάνια. Ένας πελώριος κορμός είχε πρόσφατα πέσει από τη μανία των καταιγίδων και βρήκαν εύκολα ξυλεία για τη βραδινή φτωτιά.

Επέστρεψαν, εξουθενωμένοι και άκεφοι όλοι, μαγείρεψαν και βάλθηκαν να τελείωσουν το φαγητό, να συμμαζέψουν το χαμό και να πάνε γρήγορα στις σκηνές τους, 20 ναύτες, 5 μεγάλες και βαριές σκηνές, 4 για το πλήρωμα και μία χωρισμένη στα δύο για τη Σόρμπι και το Νειλ. Ζήτησε να καθίσει κοντά στο άνοιγμα της σκηνής για να έχει φρέσκο αέρα, κανείς από τους νάυτες δεν είχε κουράγιο για διάλογο. Έμεινε άυπνος για ώρα μα τελικά τον ένιωσε τα μάτια του να κλείνουν, στιγμές μέσα στο λήθαργο, ένιωσε ένα χέρι να τον σκουντάει, να του κλείνει το στόμα και να τον κάνει να τον τραβήξει προς τα έξω για να σηκωθεί, ποιος είναι μεσα στο μαύρο σκοτάδι...

"Σσσσ εγώ είμαι μη τρομάζεις" είπε η Σόρμπι ψιθυριστά. "Έλα λίγο μαζί μου. Δεν θα σε κρατήσω πολύ"
Ο Τσέκμειτ ακολούθησε νυσταγμένα. Η Σόρμπι τον πήρε κοντά στην ακρογιαλιά. Περιέργως η θάλασσα γύρω απο το Μουν είχε ηρεμήσει και τώρα έστεκε ψηλά στον ουρανό ένα ολοστρόγγυλο φωτεινό φεγγάρι.

"Εεε..σίγουρα όταν συμφωνούσες στην αποστολή δεν είχες ιδέα για όλα αυτά. Και πάω στοίχημα ότι ακόμα και οι συνεργάτες σου στην Άστασκο δεν έχουν ιδέα. Άλλωστε δεν τρώνε αυτοί την φρίκη. Κατάλαβες γιατί ζήτησα αυτά που ζήτησα σε αντάλλαγμα?" είπε η Σόρμπι και βάλθηκε να κοιτάζει τον ορίζοντα.
"Το θέμα είναι ότι κανείς στεριανός δεν θα σου πει την πραγματικότητα και κανείς θαλασσινός δεν θα σου πει την αλήθεια. Βλέπεις, ότι συμβαίνει στα ταξίδια μας είναι μόνο δικά μας, εφόσον τα ζήσαμε εμείς. Τα πλάσματα που είδες είναι σειρήνες. Ναι υπάρχουν. Τα Ράουν είναι το σπίτι τους. Όταν η Μοριάνα καταράστηκε το μέρος..λοιπόν..υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το τί έγινε. Αλλά οι σειρήνες δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν τα Ράουν, πρακτικά σκοτώνοντας οποιονδήποτε θελήσει να τα ψάξει. Ελάχιστοι όντως έχουν μπει και έχουν γυρίσει ζωντανοί. Η ερώτηση σου είναι, εγώ πως ξέρω και γιατί....λογική ερώτηση. Λοιπόν, εν συντομία -για να μη μπούμε σε πολλές οικογενειακές λεπτομέρειες- το ταξίδι μέσα στα Ράουν και η επιστροφή στην Εσπεράντζα ήταν η τελευταία δοκιμασία ότι μπορώ να είμαι καπετάνισσα της Ωρόρα. Για την ακρίβεια ήταν δύο ταξίδια. Ένα μόνη μου με ένα μικρό πλοιάριο και ένα με ένα πλήρωμα δεκαπέντε ατόμων σε ένα μεγαλύτερο πλοιάριο. Έκ τότε κάνω το ταξίδι στα Ράουν τουλάχιστον 4 φορές το χρόνο, για κάθε εποχή. Μπορεί να είμαι η νεότερη καπετάνισσα και να μη μου φαίνεται, αλλά η εμπειρία που έχω εξαιτίας των Ράουν και η δύναμη της Ωρόρα....οι περισσότεροι απο αυτούς τους βλάκες στην Άστασκο δεν έχουν δει ούτε τα μισά" είπε και κοίταξε τον Τσεκμειτ.