Awakened Souls

(Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)

"Γη"...

Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε καθώς ξύπνησε και πάτησε γερά για να σηκωθεί, είχε περάσει τόσες μέρες στο καράβι που το στέρεο ξύπνημα του έκανε εντύπωση. Σηκώθηκε πάτησε γερά τη γη και ξεκίνησε να ντύνεται. Το υπόλοιπο πλήρωμα ακολούθησε μηχανικά την ίδια ρουτίνα και σε λίγη ώρα ήταν όλοι μαζί έξω έτοιμοι για να ξεκινήσει το κύριο μέρος του ταξιδιού. μην αγχωνεσαι. Δεν θα το έκανα, αν δεν ήξερα ότι μπορώ τα λόγια της Σόρμπι και η ασυνήθιστη γλυκύτητα που συνόδευσε αυτές τις λέξεις του έμειναν καρφωμένες μέχρι να φτάσει στην Ωρόρα;

Τι να μας περιμένει άραγε; αναρωτήθηκε καθώς έφτασε στην Ωρόρα. Ο Νειλ ήταν από ώρα στη θέση του και στεκόταν να ρεμβάζει το μεγαλείο της Ωρόρα. Πράγματι, η δουλειά της προηγούμενης μέρας φαινόταν, η Ωρόρα έλαμπε, είχε αδειάσει από περιττό όγκο, καθώς τα πάντα είχα μεταφερθεί στη στεριά, είχε ανέβει το κύτος ψηλότερα και είχε γυαλιστεί σχολαστικά. Σαν να έκανε δίαιτα σκέφτηκε και χαχάνισε μόνος τους, μόνο και μόνο για να φάει άλλη μία φάπα απ' τον Νειλ.

"Το ταξίδι δεν είναι για γελάκια" του είπε με σοβαρό ύφος ο θηριώδης ναύτης. "Τα νησιά Ράουν", συνέχισε, "είναι ίσως το πιο επικίνδυνο μέρος της Amruna, κρύβουν αρχέγονους κινδύνους και όντα τα οποία λίγοι έχουν την τύχη να λένε πως τα είδαν και επέστρεψαν ζωντανοί." Το σοβαρό ύφος του Νειλ έσβησε το χαμόγελο του Τσέκμειτ και ο ναύτης συνέχισε, "τα ντίλια και οι μπίζνες είναι μέρος της δουλειάς, αλλά το να γυρίσουμε πίσω ζωντανοί όλοι είναι σημαντικότερο. πρέπει να είσαι προσεκτικός και να μη θέσεις σε κίνδυνο ούτε τον εαυτό σου ούτε κάποιον άλλον απ΄το πλήρωμα."

"Δηλαδή Νειλ, παίζει να δω τα τέρατε που μου λεγε ιστορίες η γιαγιά μου για να κοιμηθώ; Και πως θα παλέψουμε με κάτι τέτοιο;" Ρώτησε γεμάτος απορία το ξωτικό.

Ο Νειλ χαμογέλασα εριστικά και έκανε προσποίηση να του δώσει κι άλλη μπούφλα, "εμπιστεύσου την καπετάνισσά σου, να σαι πάντα έτοιμος και κράτα το μυαλό σου συγκεντρωμένο εδώ, ααααα ναι να χεις πάντα μαζί σου το όπλο σου. Όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν, υπόσχομαι να πω ιστορίες για να σε θυμούνται στα λιμάνια, ακόμα κι αν είσαι μπόμπος που σκουντουφλάει και κάνει φασαρία." Η τελευταία ατάκα συνοδεύτηκε από ένα βαρβάτο γέλιο του ναύτη το οποίο πέρασε και στο ξωτικό.

Αφήνοντας το Νειλ, ανέβηκε στην πανάλαφρη και αστραφτερή Ωρόρα και πήγε να αφήσει τα πράγματά του στο κρεβάτι του. Πήρε στα χέρια του τη Namba, το όπλο του και κάθισε λίγα λεπτά να το μοντάρει. Έτριψε με απαλή σμύριδα της γωνίες και τις λαβές, και λάδωσε το μηχανισμό με το ρουμπίνι που απελευθερώνει την εσωτερική λεπίδα. Πέρασε με τη σμύριδα και τη λαβή της λεπίδας και ανοιγόκλεισε το μικρό κλείστρο που κουμπώνει πάνω στο ρουμπίνι 2-3 φορές.

Αφού άφησε τη Namba στο κρεβάτι του γθύθηκε τη δερμάτινη στολή του, φόρεσε την κοντομάνικη πουκαμίσα και το λινό κοντό κατοφώρι του. Στερέωσα δύο στιλέτα στη ζώνη του εκατέρωθεν έδεσε τις ναυτικές του μπότες και τύλιξε ένα μάυρο πανί σαν μπαντάνα στο κεφάλι του, ίσα ίσα για να ξεπετάγονται οι τούφες απ΄ τα μαλλιά του. Ξαλαφρωμένος και αυτός, βγήκε στο κατάστρωμα και βάλθηκε να κάνει τις τελευταίες εργασίες.

Η νέα μορφή της Ωρόρα θα εξυπηρετούσε τέλεια τις ανάγκες του ταξιδιού. Το Ουν είναι το μικρό νησάκι που λειτουργεί σαν είσοδος στα νησιά Ράουν. Θυμήθηκε τη διδασκαλία της Σόρμπι την πρώτη μέρα που ανέβηκε στην Ωρόρα... "Λοιπόν, μορφονιέ, άκου, τα νησιά είναι έξι. Τα πέντε βρίσκονται σε 5άκτινο κύκλο και είναι τα Ρούμαριν, Αζούρ, Όλπαχ, Ύμπερ και Νεφίλ. Στο κέντρο του κύκλου βρίσκεται το νησί Μουν, η χώρα της Μοράνα σύμφωνα με το θρύλο. Με το που μπει κάποιο πλοίο στον κύκλο θα αντιμετωπίσει, τρομερούς ανέμους, αβαθείς υφάλους, καταιγίδες και κάθε μαύρη ναυτική κατάρα. Ελάχιστοι επισκέπτονται τα νησιά και ακόμη λιγότεροι επιστρέφουν να πουν τι είδαν. Είσαι τυχερός γιατί έχω μεγάλη εμπειρία από τα Ράουν...

Τίναξε το κεφάλι του για να συνέλθει καθώς ανέβαινε στο καράβι η Σόρμπι, κρατούσε ένα μικρό αγαλματίδιο μάλλον δώρο του Νουρ, μάντεψε πως είναι η μορφή της Μοράνα. "Δώρο στη θεά;" Μουρμούρισε πριν του ρθει καινούργια καρπαζιά ουρανοκατέβατη συνοδευόμενη απ΄ τη βαριά προφορά του Νειλ. "μη περιμενεις τετοιες βλακιες. Εμεις ειμαστε η προσφορά. Κ η θεα αποφασιζει αν μας θελει παρεα της ή οχι"...

Γύρισε με ενά ελαφρύ μειδίαμα, "δεν σε πιάνει τίποτα εδώ πάνω έτσι; Που ξέρεις μπορεί να χρειαστεί να σου σώσω σύντομα τη ζωή..."

Ο Νειλ χασκογέλασε "δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να με φάνε τα ψάρια η να σου χρωστάω χάρη," ένα βλέμμα της Σόρμπι ήταν αρκετό να πάρει το χαμόγελο από το πρόσωπο του Νειλ. Ανέβηκε στο πηδάλιο και βάλθηκε να φωνάξει στους ναύτες.

"Οι μισοί έμεινα πίσω να φυλάνε τους θυσαυρούς μας, το ότι είστε οι μισοί εδώ πάνω δεν σημαίνει πως η δουλειά θα πέσει στο μισό, ΌΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ"... ΣΑΛΠΆΡΟΥΜΕ!!!"

Ο Τσέκμειτ υπάκουσε πειθήνια, πήγε κοντά στην πλώρη, ζώστηκε τα σκοινιά του και περίμενε το άνοιγμα των πανιών...

Η Ωρόρα ξεκίνησε απαλά να γλιστά στο νερό και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι τους για την Καταιγίδα...

To Oυν φαινόταν μια κουκίδα στον ορίζοντα και μπροστά τους απλωνόταν ένα απέραντο μαύρο. Είχε ήδη ξεκινήσει να ψιχαλίζει. Η Σόρμπι βρισκόταν στην πλώρη της Ωρόρα. Κρεμνιόταν από τα σκοινιά μπροστά και αφουγκραζόταν την διάθεση των Ράουν. Το κύμα είχε αρχίσει σταδιακά να γίνεται πιο έντονο. Σε λίγο θα επιδεινωνόταν και η βροχή. Μπροστά ο κατάμαυρος ουρανός σηματοδοτούσε πολύ άσχημο καιρό. Η θεά δεν είχε κέφια σήμερα. Ίσως λόγω του ερχομού τους;
Θεά μου και κυρά μου, αν είναι να μας πάρεις, πάρε μας, δικοί σου είμαστε πάντα. Μα αν όχι, δώσε μας την ευκαιρία να σου αποδείξουμε την πίστη μας είπε ευλαβικά η Σόρμπι και έκανε την κίνηση του χεριού της, να αρπάξει τον αέρα. Η Σόρμπι μύρισε τον ουρανό, κοίταξε προς τα πάνω και έπειτα προς τα μπροστά. Αρχίζουμε, σκέφτηκε και ξεκίνησε για το τιμόνι.

"Νέιλ, κατέβα. Ήρθε η ώρα" είπε στον Νέιλ μόλις έφτασα και πήρε το τιμόνι στα χέρια της. "Δεν έχει κέφια σήμερα. Είμαστε μόνοι μας"
Ο Νέιλ χαμογέλασε πεισματικά. "Τότε ας την δείξουμε τι αξίζουμε" είπε στην Σόρμπι και με το που γύρισε την πλάτη του άρχισε να φωνάζει.

H Ωρόρα με κάθε γιάρδα κουνιόταν όλο και περισσότερο. Και τότε ως σήμα θεϊκό έσκασε ο πρώτος κεραυνός στα αριστερά του καραβιού. Η Σόρμπι μειδίασε.
"ΞΕΚΙΝΑΜΕΕΕΕ" φώναξε όλο ενθουσιασμό. Τώρα βλέπανε καθαρά το Όλπαχ στα δεξιά τους, λογικά το Ύμπερ θα ήταν αρκετά πιο κάτω και αριστερά. Οδεύανε προς ολοταχώς για το χάος. Η βροχή πλέον ήταν δυνατή, αν συνέχιζε έτσι η Σόρμπι υπολόγισε πως δεν θα είχαν καθόλου ορατότητα.

Και σε μια μόλις στιγμή, η Ωρόρα χάθηκε από τον κόσμο και την κατάπιε το έβενος των Ράουν. Πλέον μόνο οι αστραπές και οι κεραυνοί φώτιζαν τον δρόμο. Η Σόρμπι έβαζε όλη της την δύναμη να κρατήσει το τιμόνι σταθερό και ανά διαστήματα όταν έσκαγε γερό κύμα πάνω τους φώναζε εκστασιασμένη. Όλη η Ωρόρα ήταν μια ξύλινη γοργόνα, που έπλεε σε επικίνδυνα νερά. Μα τα υδάτινα πλάσματα ξέρουν, όσο κι αν είναι χάλια ο καιρός πάντα τα καταφέρνουν. Πάντα;

"ΎΦΑΛΟΣ ΣΤΙΣ 12" φώναξε ο Νέιλ και η Σόρμπι αντέδρασε στιγμιαία. Μπροστά τους ένα κύμα, το μεγαλύτερο από ότι είχαν δει ως τώρα "ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΟΟ" φώναξε η Σόρμπι και κρατήθηκε γερά από το τιμόνι. Η Ωρόρα, πήρε την πορεία του κύματος, ανέβηκε ψηλά και έπειτα πέφτοντας στο κενό τραντάχτηκε ολόκληρη. Η Σόρμπι έπεσε στο ένα της γόνατο. Σηκώθηκε αμέσως και βάλθηκε να φωνάζει εκστασιασμένη. "ΔΩΣΕ ΚΙ ΑΛΛΟΟΟΟ" με μάτια που έκαιγαν.

Ο αέρας έριχνε την Ωρόρα προς πάσα κατεύθυνση. Τα κύματα την έπνιγαν και έπειτα την ανέβαζαν στην επιφάνεια, μόνο για να την ρίξουν ξανά στην επιφάνεια της, δοκιμάζοντας την αντοχή του σκαριού της. Στο κατάστρωμα γινόταν χαμός. Ο Νέιλ φώναζε συνεχώς διαταγές. Τα πανιά είχαν δεθεί καλά μα η ανακατεύθυνση τους, του καταρτιού και φυσικά η ασφάλειας όλων έκαναν το πλήρωμα να τρέχει πως πάσα κατεύθυνση, να λύνει και να ξελύνει επιτόπου σχοινιά ανάλογα με τον αέρα, τα κύματα και τα νερά που πέφτανε πανω τους. Όσο η Σόρμπι ήταν απασχολημένη να οδηγεί την Ωρόρα, ο Νέιλ ήταν αυτός που έκανε σίγουρο πως η Ωρόρα θα παρέμενε στην επιφάνεια της θάλασσας.

Οι ελιγμοί της Σόρμπι ήταν απαράδεκτοι. Αν την έβλεπε κάποιος θα έλεγε πως οποιοδήποτε καράβι στα χέρια της θα έσπαγε στη μέση. Αλλά η Ωρόρα ήταν διαφορετική. Ήταν τόσο ευέλικτη, πλαστελίνη στα χέρια της Σόρμπι. Ως καπετάνισσα η Σόρμπι δεν ήταν καθόλου συντηρητική. Της άρεζε να τεντώνει κάθε δυνατότητα της Ωρόρα και φυσικά κάθε δική της. Το πλοίο κινούνταν σαν φίδι πάνω στο νερό. Τα ξύλα υποχωρούσαν κάτω από την πίεση του νερού, μα δεν σπάγανε, ούτε λυγίζαν. Θαρρείς, η Ωρόρα φτιάχτηκε αποκλειστικά για να πλέει στις καιρικές συνθήκες των Ράουν. Το κεντρικό κατάρτι υποστήριζε το πίσω και το μπρος μέρος και ακριβώς η ύπαρξη τριων καταρτιών έδενε καλύτερα την αντοχή και την συνοχή του πλοίου. Με λίγα λόγια οποιοσδήποτε λιγότερο τρελός στον χειρισμό, έκρυβε την δύναμη της Ωρόρα.

Δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Όσο κι αν χλεύαζε τις ιστορίες μπροστά σε κόσμο, ήξερε ότι δεν έπρεπε να παίρνεις αψήφιστα τη θάλασσα, όμως αυτό που βίωνε ήταν μία τρέλα, το πρώτο του μεγάλο θαλάσσιο ταξίδι να συνοδευτεί και από την πρώτη του πραγματικά μεγάλη φουρτούνα.

Πάσχιζε να ακολουθήσει το ρυθμό των υπολοίπων όμως ήταν περισσότερο εμπόδιο παρά χρήσιμος έτσι άπειρος και άμαθος από τέτοιες καταστάσεις. Έβλεπε το Νειλ ακαμάτη και αγέροχο να χορέυει με τα κύματα, να δίνει οδηγίες, να καθοδηγεί, να ουρλιάζει, να χάνεται και να εμφανίζεται μέσα στο νερό, σαν να μετράει τον εαυτό του με τη θάλλασα.

Και η Σόρμπι, ατσάλινη και φλογερή, να δίνει το είναι της σαν να έψαχνε τα όρια της θάλασσας και όχι της Ωρόρα, υπέροχη σκέφτηκε πριν φάει στα μούτρα ένα κύμα όπως ήταν μαγκωμένος στην κουπαστή. Κι όπως ο αετός βουτάει μέσα στο νερό για να βρει το θήραμά του, έτσι και η Ωρόρα με τις μπάντες να σκίζει το νερό βρισκόμενη πάντοτε στην κορυφή των κυμάτων. Θαρρείς πως ο δαίμονας είναι εκείνη και το νερό πασχίζει να την κατευνάσει.

Παρ' όλη την κλάση της Ωρόρα το ταξίδι εξακολουθούσε να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, καθώς ο ένα από τους δύο διδύμους κατέβηκε από το πρώτο κατάρτι για να πάρει μία ανάσα, ο Νειλ τον κοίταξε και του βροντοφώναξε "σειρά σου και μην μας σκοτώσεις!" Αμέσως άρπαξε τα πρώτα σκοινιά και σαλτάρισε όσο ψηλότερα γινόταν. Τα πλευρικά χτυπήματα του νερού του έκαναν τη ζωή δύσκολη, όμως δεν μπορούσε να τους απογοητεύσει, ούτε να κάνει βήμα πίσω. Ανέβηκε με δυσκολία και στερεώθηκε στην κορυφή του πρώτου καταρτιού για να βλέπει τους υφάλους.

"Βράχια στα δεξιά μας!!!" Ούρλιαξε μέσα απ τα σπλάχνα του για να ακουστεί μέσα στην καταιγίδα και αμέσως η Ωρόρα έστριψε για να τα αποφύγει. Ένας κεραυνός έσκασε δίπλα στο καράβι και τράνταξε του πάντες, προκαλώντας μία τρομερή βροντή που διαπέρασε τα κορμιά τους, καθώς έκανε να σηκωθεί, είδε τη δεξιά πλευρά της πλώρης κενή. "ΝΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΙΙΙΛΛΛΛΛΛ, άνθρωπος στη θάλασααααααα!!!!! ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑΑΑΑΑ, στα δεξιάαααα".

Ο Νειλ έτρεξε προς τα μπρος και πιάστηκε στην κουπαστή γερά για να κοιτάξει από κάτω, ευτυχώς ο ναύτης είχε εγκαίρως δεθεί με το καράβι οπότε απλώς κρεμιόταν και τον χτυπούσαν τα κύματα, ο Νειλ δεν έχασε χρόνο τον τράβηξε αμέσως πάνω, έκοψε με το μαχαίρι του το σκοινί και το έστειλε μέσα στο αμπάρι για πρώτες βοήθειες. Έκανε νόημα στον Τσεκμειτ να κοιτάξει μπροστά και τότε τα πάντα σκοτείνισαν.

Ένα πελώιο κύμα πάνω από τριάντα μέτρα ύψος ερχόταν κατά πάνω τους, καταπίνοντας τα ρεύματα και τους αφρούς των άλλων κυμάτων τους έφτανε σε απόσταση μισού μιλίου, δίχως να χάσει καιρό, ούρλιαξε στο Νειλ, "μπροστάααα είναι τεράστιοοοο". Ο Νειλ έκανε να δει και πάγωσε κι αυτός με τον υγρό όλεθρο που πλησίαζε, και γύρισε προς την πρύμνη, στη στιγμή κοιτάχτηκαν και με μια φωνή ούρλιαξαν προς τα πίσω, "ΣΟΟΟΡΡΜΜΠΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"!!!!!!!!

"ΝΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΙΙΙΛΛΛΛΛΛ, άνθρωπος στη θάλασααααααα!!!!! ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑΑΑΑΑ, στα δεξιάαααα"
"ΣΟΟΟΡΡΜΜΠΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"!!!!!!!!

Η Σόρμπι είχε δει τον θαλλασινό όγκο πολύ πιο μπροστά από όλους και περίμενε. "Μάελστρομ" είπε στον εαυτό της.
Πήρε μια ανάσα να γεμίσει τα πνευμόνια της με αέρα "ΠΡΟΣΔΕΘΕΊΤΕ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΘΕΊΤΕ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ. ΤΣΕΚ, ΝΕΙΛ ΑΝΕΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ. ΤΩΡΑΑΑΑΑ. ΜΑΕΛΣΤΡΟΟΟΜ" είπε όσες λιγότερες λέξεις μπορούσε και ετοίμασε τον εαυτό της για την σύγκρουση. Στιγμιαία, άφησε το τιμόνι ελεύθερο και έσφιξε τον κόμπο του σχοινιού στην μέση της. Άφησε το τιμόνι, ώστε η Ωρόρα να πάρει την φυσική πορεία των ρευμάτων που έρχονταν κατά πάνω τους. Λίγο πριν την σύγκρουση η Σόρμπι έπιασε δυνατά το τιμόνι, στίλβωσε τα πόδια της στο ξύλο της Ωρόρα και κοιτώντας με κομμένη την ανάσα το Μάελστρομ περίμενε την πρόσκρουση.

Μάελστρομ λέγανε τα μεγάλα κύματα της θάλασσας που ήταν ικανά να βυθίσουν ένα πλοίο. Ήταν κύματα που είχαν όχι μόνο μεγάλο ύψος, αλλά και μεγάλο όγκο. Κι ακόμα κι αν το πλοίο κατάφερε να μείνει στην επιφάνεια, συνήθως υπήρχαν μεγάλες απώλειες στο πλήρωμα, είτε επειδή μπορεί κάποιος να έπεφτε στην θάλασσα και να μην βρίσκανε καν το σώμα του, είτε γιατί κατά την διάρκεια της πρόσκρουσης κάποιος μπορεί να έπαιρνε λάθος ανάσα και να πνιγόταν επί τόπου.

Η Σόρμπι κράτησε την ανάσα της και το Μάλεστρομ έσκασε με δύναμη πρωτόγονη πάνω ακριβώς στην Ωρόρα. Η Ωρόρα έμεινε βυθισμένη στον όγκο νερού για αρκετά δεύτερα, μέχρι η άνωση να την επιστρέψει στην επιφάνεια της. Η Σόρμπι κατάπιε νερό, έβηχε έντονα, ενώ η δύναμη του κύματος την είχε ρίξει εκτός τιμονιού και την είχε συγκρατήσει μονάχα το σχοινί. Η φωνή του Νέιλ ακούστηκε σαν απόηχος "ΔΕΥΤΕΡΟΟΟΟΟ"

Βήχοντας ακόμα σηκώθηκε γρήγορα και έφτασε το τιμόνι. Ξανά το κράτησε γερά και ετοιμάστηκε. "ΚΡΑΤ..." μα τα πνευμόνια της την πρόδωσαν. Έβηξε τις τελευταίες της ανάσες πριν ακόμα ένα κύμα πέσει με την ίδια ορμή πάνω τους.

Η Ωρόρα έτριζε ολόκληρη. Οι ήχοι του ξύλου ήταν πλέον ισάξιοι των βροντών που ακούγονταν, λες και στην επόμενη στιγμή το πλοίο θα διαλύονταν.

Τα πνευμόνια της Σόρμπι καίγανε και ο λαιμός της πονούσε από το αλάτι. Αλλά εκείνη είχε ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Αφού ξέρασε γρήγορα το νερό που ήπιε, σηκώθηκε ξανά και έπιασε με δύναμη το τιμόνι. Κοίταξε στο κατάστρωμα να δει ότι όλοι ήταν μαζί της...

"ΠΡΟΣΔΕΘΕΊΤΕ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΘΕΊΤΕ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ. ΤΣΕΚ, ΝΕΙΛ ΑΝΕΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ. ΤΩΡΑΑΑΑΑ. ΜΑΕΛΣΤΡΟΟΟΜ"

Στο άκουσμα της φωνής της Σόρμπι δεν το σκέφτηκε και πήδηξε απ το κατάρτι, είχε ελάχιστα δεύτερα να δράσει πριν να είναι πολύ αργά. Τα ξάρτια του καψαν τα χέρια καθώς γλιστρούσε κάτω για να φτάσει στη βάση του καταρτιού, εκεί 3-4 ναύτες είχαν ήδη προλάβει να δεθούν περιμένοντας το μοιράιο κάλεσμα του υδάτινου γίγαντα, μόλις που πρόλαβε να σφιχτεί καλά πριν σκάσει το κύμα πάνω τους.

Καθώς η Ωρόρα πιεζόταν οριακά κάτω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας, τριξίματα ακούγονταν από παντού θαρρείς και θα σπαγε το καράβι στη μέση. Το πλήρωμα, δεμένο καθώς ήταν, αιωρούνται μέσα στο νερό, παλεύοντας μία ανάσα να κρατηθούν ελπίζοντας η επιφάνεια να έιναι κοντά. Η Ωρόρα, όπως ήταν ξαλαφρη, γρήγορα αναδύθηκε επιτρέποντας ζωτικές ανάσες στο πλήρωμα πριν η φωνή του Νειλ επισκιάσει τα πάντα ξανα, "ΔΕΥΤΕΡΟΟΟΟΟ"!!!!

Φαντάστηκε να ακούει τη Σορμπι πριν σκάσει πάνω τους ολόκληρη η μανία της θάλασσας, φτάνοντας οριακά στον πνιγμό, τα μάτια του Τσεκμειτ κόντεψαν να πεταχτούν έξω, τα εσωτερικά του υγρά μαζί με το θαλασσινό νερό ανακαταμένα, άδειασαν στο κατάστρωμα, ενώ όλη του η δεξιά πλευρά, όταν πετάχτηκε με δύναμη στο κατάρτι από το δεύτερο κύμα, έμοιαζε ανήμπορη να κινηθεί. Μετά βίας έπαιρνε ανάσα, φουσκάλες αίματος, εμετού και νερού ενάβλυζαν από τη μύτη και το στόμα του και ένας ανελέητος βήχας βάλθηκε να του υπενθυμίσει πόσο κοντά στο θάνατο έφτασε.

Και ξαφνικά ξανά κεραυνός, έσκασε σχεδόν μέσα στο καράβι πάνω στο κατάστρωμα, σπρώχνοντας ανελέητα την Ωρόρα στα δεξία σαν κούνια που την σπρώχνεις στον αέρα. Βαθμιαία η καταιγίδα κόπασε και η Σόρμπι κάλεσε αναφορά, όλοι στο κατάστρωμα ζωντανοί και παρόντες. "Μην μπερδεύεστε, δεν τελειώσαμε ακόμη, άντρες! Συνεχίζουμε!" Η γκαρίδα του Νειλ επανέφερε κάπως τους πάντες σε προσοχή. Τα πόστα ήταν ξανά γεμάτα και όλοι δούλεψαν τέλεια.

Καθώς η καταιγίδα εκτονωνώταν , όχι για πολύ, όλοι ανακάθισαν να πάρουν μία ανάσα, ώσπου μία κραυγή από το αμπάρι έσκισε την μικρή στιγμή νηνεμίας, "ΟΟΟΟΧΧΧΧΧΙΙΙΙΙΙΙ"...

Η Σόρμπι δεν μπορούσε να αφήσει την θέση της. "ΝΕΙΛ" φώναξε μόνο και ο άντρας ήξερε.

"ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΔΡΟΜΟ ΑΚΟΜΑ" είπε και κατευθύνθηκε μόνος του προς το αμπάρι. Στιγμές αργότερα βγήκε μαζί με έναν απο τους διδύμους ο οποίος ήταν πιο άσπρος και από τα πανιά της Ωρόρα. Όλοι κατάλαβαν. Ο Νειλ πήγε στην Σόρμπι και της ψιθύρισε το κακό νέο. "Απάλλαξε τον από τα καθήκοντα του τώρα. Πες του να πάει στην καμπίνα μου και να μείνει μαζί με τον Τιμ. Σίγουρα και το ζωντανό θα ξερνοβολάει. Ας προσέξει για την ώρα εκείνον" Ο Νέιλ κατένευσε και οδήγησε τον νεαρό στην καμπίνα της καπετάνισσας. Λίγο αργότερα ήταν ήδη στο κατάστρωμα. Ένας βουβός θρήνος έπεσε στην Ωρόρα και η Σόρμπι έσφιξε τα δόντια της. Ήταν το πρώτο της θύμα. Όσο ήταν καπετάνισσα ήταν το πρώτο της θύμα. Ήξερε ότι κάποια στιγμή αυτό θα συνέβαινε. Όσο κι αν χαζά πίστευε πως δεν θα έχανε κανέναν, ήταν περισσότερο η αφελής ελπίδα των χρόνων της. Η θάλασσα ήταν επικίνδυνη. Όλοι το γνωρίζανε. Μα επίσης, ο χορός που επέλεξε να χορέψει η Σόρμπι ήξερε ότι εγκυμονούσε και άλλους κινδύνους. "Όταν επιστρέψουμε, πρέπει να μιλήσουμε ξανά" σκέφτηκε "Για ότι έπεται"

Το Μουν άρχισε δειλά να ξεπροβάλει σαν μια σκοτεινή κουκίδα στον ορίζοντα. Ακόμα λίγο

Αυτό το σκέφτηκαν όλοι πάνω στο κατάστρωμα, Ακόμα λίγο
Ας ήταν αυτό το ακόμα λίγο, όσο πιο ήρεμο γινόταν. Ακόμα μια αφελής σκέψη. Μόλις ο επόμενος κεραυνός έκανε την εμφάνιση του η Σόρμπι επανήλθε στην πραγματικότητα.

"ΚΑΙ ΣΕ 20 ΜΕΤΡΑ ΝΕΡΟ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ. ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ"

Η θεά ήθελε την θυσία της. Όχι όμως τόσο άδοξα. Η αδικία έπνιξε την Σόρμπι. "Όχι έτσι ρε γαμώτο"
Το σαγόνι της έσφιξε και τα μάτια της έκαιγαν. Κι όμως, έπρεπε να το καταπιεί, γιατί τα πράγματα απο εδώ και πέρα θα ήταν έτσι...και χειρότερα.
"Μεγάλωσε. Τέλος τα ψέματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα που διάλεξες" είπε στον εαυτό της. "Σκάσε και οδηγα! Κάνε τον θάνατο του να σημαίνει κάτι"

Όλα είχαν συμβεί τόσο γρήγορα. Δεν υπήρχε χρόνος ακόμη για το νεκρό, να δουν τι συνέβη, πως έγινε, γιατί...

"ΚΑΙ ΣΕ 20 ΜΕΤΡΑ ΝΕΡΟ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ. ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ"

Οι φωνές της Σόρμπι ενέτειναν την πειθήνια απροθυμία. Πάντα ένας θάνατο εκτός καταστρώματος είναι κακός οιωνός, όμως δεδομένου τι είχαν ζήσει, ίσως η θεά, όπου κι αν ήταν - άν ήταν, ζήτησε μία ψυχή για να τους αφήσει να περάσουν. Άφησε το κατάρτι και πήγε στην πλώρη μόνος του. Σκέψεις κατέκλησαν το κεφάλι του, τύψεις, τυφλός θυμός, ξάφνου ήθελε να προκαλέσει πόνο στον εαυτό του, ένιωθε υπεύθυνος δεν μπορούσε να το ξεπεράσει.

Μία μπούφλα τώρα θα ταν ότι πρέπει να συνέλθω σκέφτηκε και γύρισα ασυναίσθητα να δει τον Νειλ. Απασχολημένος.

Πλησίασε στην κουπαστή και τράβηξε ένα στιλέτο, η λεπίδα αστραφτοκόπησε φευγαλέα και μπίχτηκε στην παλάμη του χεριού του. Τράβηξε μία χαρακιά πέρα ως πέρα και άφησε να πέσουν ορισμένες σταγόνες στη θάλασσα. "Καλό ταξίδι νεαρέ μου φίλε, θα προσέχω τον αδερφό σου"...

Καθώς οι σταγόνες έπεφταν στο νερό ένιωσε ότι είδε αντανακλάσεις πλασμάτων στο νερό να κολυμπούν στο νερό τριγύρω τους. Τίναξε το κεφάλι του και κοίταξε πιο προσεκτικά, δεν είδε τίποτα. Σύντομα άρχισε να χάσκει, ένα αίσθημα ιλλύγγου και να μπατάρει ελάχιστα η ισορροπία του, τότε πρόσεξε μία σκοτεινή φιγούρα να ρέει παράλλλα με την Ωρόρα. Ασυναίσθητα έκανε να πιαστεί και γραπώθηκε στην κουπαστή. Καθώς η σκιά πλησίαζε, του φάνηκε ότι είδα ένα σώμα γυναίκας να κολυμπάει. Έκανε απαλές κινήσεις και βούτηξε πιο βαθιά, καθώς το χέρι του συνέχιζε να στάζει αίμα στη θάλασσα, του φάνηκε πως η σκιά τον πλησίασε. Η γυναικόμορφη σκιά ήταν ακριβώς από κάτω του και έφερε το πρόσωπό της να ακουμπά την επιφάνεια από την κάτω πλευρά της.

Ο Τσεκμέιτ γούρλωσε τα μάτια του, αλλά δεν είχε δύναμη να φωνάξει, έστεκε αποσβωλομένος να κοιτάει το πλάσμα. Η "γυναίκα" έσμιξε τα χείλη της σαν σε φιλί στην επιφάνεια της θάλασσας και άξαφνα ρούφηξε μερικές σταγόνες αίμα, αποκαλύπτοντας μία τρομερή σκιά και εξαφανίστηκε.

"Είσαι καλά", ένα χέρι σκούντηξε τον Τσεκμέιτ και τον επανέφερε στην πραγματικότητα, τι συνέβη; αναρωτήθηκε και τραβήχτηκε από την αφή του ναύτη, "εεεεε νταξει όσο μπορώ δεν έγιναν και λίγα, εσύ;" προσπάθησε να αλλάξει θέμα και έτριψε τα μάτια του, κοιτώντας ξανά μέσα στο βαθύ μπλε τις θάλασσας και το σκοτεινό μπλε της καιταγίδας. Είμαι καλά;

Κατευθύνθηκε προς το πηδάλιο να βρει τη Σόρμπι, ήταν εκεί κι εκείνη ανάμεσα στην προσήλωση και στο σοκ, "Σόρμπι πρέπει να"... Πριν τελειώσει τη φράση του ο Νειλ τον άρπαξε και τον έσπρωξε πιο πέρα, "όχι τώρα φτάνουμε" του γρίλισε, "κοίτα", ο Τσεκμέιτ γύρισε προς τη Σόρμπι η οποία δεν τους έδινε σημασία και στη συνέχεια βάλθηκε να περιεργάζεται τον ορίζοντα καθώςη ακτογραμμή του Μουν διαγραφόταν στον ορίζοντα, ο Νειλ έλαβε ένα βλέμμα από τη Σόρμπι και μάζεψε όση δύναμη είχε για να οργανώσει το πλήρωμα, "Άντρες, μην κάθεστε σαν κότες, Φτάνουμε!!!"

Η Σόρμπι δεν ήθελε να παραδεχτεί τι είχε συμβεί. Και τι θα έπρεπε να κάνει. Ήρθε η ώρα της. Ο Νέιλ την είχε προειδοποιήσει. Αλλά φυσικά μέχρι να σου συμβεί κάτι, το αψηφάς. Το Μουν ήταν η πηγή των κεραυνών. Τώρα η καταιγίδα είχε κάπως κοπάσει. Συνέχιζε να βρέχει και να ακούγονται μια στο τόσο οι βροντές, να σκάνε κεραυνοί και αστραπές, αλλά η ένταση τους είχε περιοριστεί. Η Ωρόρα έριξε άγκυρα και όλοι ετοιμάστηκαν σε μικρές βάρκες των 5 ατόμων. Μία από αυτές είχε και τον νεκρό τους. Ως την ακτή η Σόρμπι αρνιόταν να κοιτάξει στο νερό. Ακόμα λίγο ήθελε να γδυθεί της ευθύνης και του ρόλου της. Και όμως ήταν εκεί.

Φτάνοντας στην παραλία οι άντρες δίχως να μιλάνε έφεραν τον νεκρό μπροστά στην καπετάνισσα τους και πέσαν σε μια βουβή προσευχή με τα κεφάλια τους κατεβασμένα. Στην θάλασσα, σε μια απόσταση 10 μέτρων, ξεκίνησαν να εμφανίζονται σαν σκιές κεφάλια. Η Σόρμπι πήρε μια βαθιά ανάσα.
"Ο θάνατος του ήταν....ιδιαίτερος. Όμως όλοι ξέρουμε τους κινδύνους των Ράουν και όλοι έχουμε συμφωνήσει σε αυτό. Ο Θάνατος του θα τιμηθεί και το όνομα του θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην Ωρόρα. Τώρα δίνουμε το σώμα του, ως τιμή στις Φύλακες της Θεάς μας, ελπίζοντας να μας αφήσει να γυρίσουμε με καλύτερο καιρό" είπε η Σόρμπι και όλοι κατένευσαν.

"Θα έρθω μαζι!" είπε ο Χαν ο αδερφός του νεκρού
"Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό Χαν" είπε ο Νειλ
"Όχι, πρέπει να δω που θα πάει ο αδερφός μου! Πρέπει να ξέρω!" είπε εκείνος έντονα και γύρισε να κοιτάξει την Σόρμπι με μάτια κατακόκκινα.
"Νέιλ, Τσέκμειτ, Χαν. Εμείς θα χαιρετήσουμε τελευταίοι τον αδερφό σου. Όσοι θέλετε έχετε λίγο χρόνο να πείτε αντίο στον Ερ."

Η Σόρμπι κατευθύνθηκε προς τον Νέιλ και τον Τσέκμειτ. Ο Τσέκμειτ πήγε να μιλήσει, μα ο Νέιλ τον διέκοψε.
"Σε λίγο. Θα δεις με τα ίδια σου τα μάτια."
Η Σόρμπι πρόσθεσε "Όλες οι ιστορίες Τσέκμειτ είναι αληθινές. Ότι δεις εδώ, το παίρνεις μαζί σου στον τάφο. Δεν ξέρω πόσο καιρό ζουν τα ξωτικά και ούτε με νοιάζει. Οι εμπειρίες των Ράουν είναι μόνο για αυτούς που παίζουν την ζωή τους. Για κανέναν άλλο δειλό του έξω κόσμου. Ότι δεις, το παίρνεις μαζί σου"
είπε και πήρε πρώτη θέση μέσα στην βάρκα.

Ο Νέιλ έσπρωξε τον Τσέκμειτ και του έκανε νόημα. Ο Νέιλ, ο Τσέκμειτ και ο Χαν κουβάλησαν το σώμα στην βάρκα και ξεκίνησαν να μπουν λίγο πιο μέσα. Στα μισά περίπου από ότι ήταν αγκυροβολημένη η Ωρόρα τα σκοτεινά αυτά κεφάλια τους περιτριγύρισαν. Ο Χαν έκλαιγε βουβά.
Η Σόρμπι μίλησε με φωνή που έτρεμε. "Δεν γίνεται να τον κρατήσουμε;"
Ο Νέιλ μίλησε πρώτος "Μη δείχνεις αδυναμία Σόρμπι. Αυτός είναι ο τρόπος μας"

Έπειτα μίλησε μια γυναικεία φωνή, η μόνη που προχώρησε μπροστά και το πρόσωπο της έγινε γνωστό στους τεσσερις τους. Τα μαλλιά της φαίνονταν μαύρα στο σκοτάδι της καταιγίδας, μα τα μάτια της είχαν ένα έντονο κόκκινο χρώμα και όταν σε κοιτούσε ήταν σαν να διαβαζε τις σκέψεις σου.
"Η θεά χρειάζεται έναν. Ας ήσουν καλύτερη, καπετάνισσα" είπε με μια ήρεμη φωνή, σχεδόν ύπνωσης.

Η Σόρμπι σφίχτηκε. Ευλαβικά, κατέβασαν το σώμα στο επίπεδο της θάλασσας και η θηλυκή παρουσία εξίσου ευλαβικά παρέλαβε το σώμα. Αθόρυβα εξαφανίστηκαν και η βάρκα γύρισε στη στεριά.

Η σκηνή ήταν σοκαριστική το πλάσμα που αναδύθηκε έιχε την ίδια αύρα με τη γυναικεία σκιά που είχε δει λίγο νωρίτερα, καθώς το σώμα του νεκρού έμπαινε στο νερό, το μυστήριο πλάσμα που είχε μιλήσει με τη Σόρμπι τον κοίταξε και ένιωσε σαν να τον διαπέρασε κάτι αρχέγονο.

Ένιωσε πως άκουσε τη φωνή της δεν ανοίκεις εδώ - η ματαιότητά σου θα σας σκοτώσει όλους - μην την εμπιστεύεσαι...

Η φωνή της αντίχησε στο κεφάλι του σαν ημικρανία και για μία στιγμή ζαλίστηκε. Στην επιστροφή αφού είχαν όλα κατευναστεί βάλθηκαν να στήνουν τις σκηνές τους. Ξάφνου ο Νειλ ξεκίνησε να δίνει οδηγίες και να διορθώνει τους ναύτες και ο Τσεκμέιτ βρήκε λίγο χρόνο να ξεστρατίσει για να μαζέψει τις σκέψεις του.

Τι πλάσμα είναι αυτό που έχει γυναικεία μορφή, γυναικεία μορφή και ζει στο νερό...

Η μανία της καταιγίδας, ο δραματικός θάνατος και το μυστήριο της μορφής βάλθηκαν να τον περιτριγυρίζουν σαν σπείρα που του ρουφούσε το φως και το πνεύμα. Γονάτισε πάνω στο κύμα και έριξε νερό στο πρόσωπό του. εδώ θα φανεί από τι είμαστε φτιαγμένοι και πως θα γυρίσουμε πίσω, μείνε δυνατός, η εσωτερική του φωνή προσπάθησε να τον κρατήσει όρθιο, όμως ο έξω κόσμος τον είχε γονατίσει.

Σε μία στιγμή έκανε να συνέλθει και γύρισε πίσω στις σκηνές, ο Νειλ του πέταξε ένα μικρό τσεκούρι και του είπε κοφτά "μαζί με τον Χαν, ξύλα, τώρα". Απρόθυμα αποκρίθηκε και μαζί με τον αδερφό του νεκρού, βγήκαν σε ένα κοντινό ξέφωτο με πλατάνια. Ένας πελώριος κορμός είχε πρόσφατα πέσει από τη μανία των καταιγίδων και βρήκαν εύκολα ξυλεία για τη βραδινή φτωτιά.

Επέστρεψαν, εξουθενωμένοι και άκεφοι όλοι, μαγείρεψαν και βάλθηκαν να τελείωσουν το φαγητό, να συμμαζέψουν το χαμό και να πάνε γρήγορα στις σκηνές τους, 20 ναύτες, 5 μεγάλες και βαριές σκηνές, 4 για το πλήρωμα και μία χωρισμένη στα δύο για τη Σόρμπι και το Νειλ. Ζήτησε να καθίσει κοντά στο άνοιγμα της σκηνής για να έχει φρέσκο αέρα, κανείς από τους νάυτες δεν είχε κουράγιο για διάλογο. Έμεινε άυπνος για ώρα μα τελικά τον ένιωσε τα μάτια του να κλείνουν, στιγμές μέσα στο λήθαργο, ένιωσε ένα χέρι να τον σκουντάει, να του κλείνει το στόμα και να τον κάνει να τον τραβήξει προς τα έξω για να σηκωθεί, ποιος είναι μεσα στο μαύρο σκοτάδι...

"Σσσσ εγώ είμαι μη τρομάζεις" είπε η Σόρμπι ψιθυριστά. "Έλα λίγο μαζί μου. Δεν θα σε κρατήσω πολύ"
Ο Τσέκμειτ ακολούθησε νυσταγμένα. Η Σόρμπι τον πήρε κοντά στην ακρογιαλιά. Περιέργως η θάλασσα γύρω απο το Μουν είχε ηρεμήσει και τώρα έστεκε ψηλά στον ουρανό ένα ολοστρόγγυλο φωτεινό φεγγάρι.

"Εεε..σίγουρα όταν συμφωνούσες στην αποστολή δεν είχες ιδέα για όλα αυτά. Και πάω στοίχημα ότι ακόμα και οι συνεργάτες σου στην Άστασκο δεν έχουν ιδέα. Άλλωστε δεν τρώνε αυτοί την φρίκη. Κατάλαβες γιατί ζήτησα αυτά που ζήτησα σε αντάλλαγμα?" είπε η Σόρμπι και βάλθηκε να κοιτάζει τον ορίζοντα.
"Το θέμα είναι ότι κανείς στεριανός δεν θα σου πει την πραγματικότητα και κανείς θαλασσινός δεν θα σου πει την αλήθεια. Βλέπεις, ότι συμβαίνει στα ταξίδια μας είναι μόνο δικά μας, εφόσον τα ζήσαμε εμείς. Τα πλάσματα που είδες είναι σειρήνες. Ναι υπάρχουν. Τα Ράουν είναι το σπίτι τους. Όταν η Μοριάνα καταράστηκε το μέρος..λοιπόν..υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το τί έγινε. Αλλά οι σειρήνες δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν τα Ράουν, πρακτικά σκοτώνοντας οποιονδήποτε θελήσει να τα ψάξει. Ελάχιστοι όντως έχουν μπει και έχουν γυρίσει ζωντανοί. Η ερώτηση σου είναι, εγώ πως ξέρω και γιατί....λογική ερώτηση. Λοιπόν, εν συντομία -για να μη μπούμε σε πολλές οικογενειακές λεπτομέρειες- το ταξίδι μέσα στα Ράουν και η επιστροφή στην Εσπεράντζα ήταν η τελευταία δοκιμασία ότι μπορώ να είμαι καπετάνισσα της Ωρόρα. Για την ακρίβεια ήταν δύο ταξίδια. Ένα μόνη μου με ένα μικρό πλοιάριο και ένα με ένα πλήρωμα δεκαπέντε ατόμων σε ένα μεγαλύτερο πλοιάριο. Έκ τότε κάνω το ταξίδι στα Ράουν τουλάχιστον 4 φορές το χρόνο, για κάθε εποχή. Μπορεί να είμαι η νεότερη καπετάνισσα και να μη μου φαίνεται, αλλά η εμπειρία που έχω εξαιτίας των Ράουν και η δύναμη της Ωρόρα....οι περισσότεροι απο αυτούς τους βλάκες στην Άστασκο δεν έχουν δει ούτε τα μισά" είπε και κοίταξε τον Τσεκμειτ.

"Μήπως θα έπρεπε να με έχεις προετοιμάσει λίιιιγο για όλα αυτά; Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε κάπως καλύτερα, αλλά η Σειρήνα, μπήκε στο μυαλό μου, την άκουσα χωρίς να κουνήσει τα χείλη της μου είπεεεε, μου είπεεε πως δεν ανήκω εδώ, πως, πωωως η ματαιότητά μου θα μας σκοτώσει όλους και, και", σταμάτησε και έκανε ένα βήμα πίσω έντρομος, "και πως δεν, δεν πρέπει να σε εμπιστεύομαι", ψέλισε τραυλίζοντας και τρέμοντας, "γιατί η Σειρήνα μου είπε ότι δεν πρέπει να σε εμπιστεύομαι; Ποια είσαι, πού είμαστε; τι συμβαίνει!?"

Του πήρε ένα λεπτό να αποκτήσει κομμάτι της αυτοκυριαρχίας του με το που συνήλθε της είπε, "δεν είμαστε εδώ μόνο για το μέταλλο έτσι; Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω πριν συνεχίσουμε;"...

Η Σόρμπι έμεινε αποσβολωμένη να κοιτάει τον Τσέκμειτ. Να μην με εμπιστεύεσαι; σκέφτηκε.
"Ένα λεπτό, ένα λεπτό. Πόσο θα με πίστευες δηλαδή αν σου έλεγα για τον καιρό των Ράουν ή για τις σειρήνες; Θα με πίστευες αν σου έλεγα έστω το ελάχιστο απο τις εμπειρίες μας εδώ; Πιθανότατα θα νομιζες οτι μου έχει λασκάρει κάποια βίδα. Ή οτι είμαι ονειροπαρμένη." είπε έντονα η Σόρμπι.

Κ έπειτα η φωνή της μαλάκωσε και πλησίασε τον Τσέκμειτ. Έφερε το χέρι της πάνω στον ώμο του.
"Αν μετά από όλα αυτά πιστεύεις μια Σειρήνα που σου είπε να μην με εμπιστεύεσαι, τότε μάλλον εγώ έκανα λάθος για την σχέση μας και εσένα. Δεν σου έχω κρύψει τίποτα για τις δουλειές μου ή για τα θέλω μου. Είμαστε εδώ για το μέταλλο. Δεν ξέρω καν τι εννοούσε η σειρήνα, αν καν το εννοούσε αυτό που έλεγε και δεν ήθελε απλά να σε τρομάξει. Αν και δεν το συνηθίζουνε αυτό" είπε η Σόρμπι σκεπτική και πισωπάτησε.
Γιατί να σου έχω κρύψει κάτι, σκέφτηκε, εδώ ηταν το λημέρι του πατέρα μου, αλλα δεν σου έχω κρύψει τίποτα.
Σε μια έντιμη προσπάθεια να σκεφτεί τι εννοούσε η σειρήνα η Σόρμπι ρώτησε.
"Σου είχα πει οτι εδώ ήταν το λημέρι του πατέρα μου, έτσι;"

Πιο πολυ τον τάραξε ο τροπος της σειρήνας παρά τα λογια της, ομως στιγμιαία έγινε σκεπτικός και με τη Σορμπι. "Όχι, μαλλον δεν ήταν στις σημαντικές πληροφορίες το λημέρι του πατέρα σου".

Δεν είχε χάσει την εμπιστοσύνη του σε εκείνη όμως δεν ένιωθε και άνετα. Το τρυφερό της άγγιγμα τα έκανε χειρότερα. Τον τριγκαρε όπου ξέσπασε.

"Έχεις όλο το βράδυ απόψε να μου πεις τα πάντα, τα πάντα όμως, τι σε έφερε στην Αστασκο, τι σε πήρε μακριά απ το νησί σου, τι συμβαίνει εδώ, τι άλλο θα πρεπε να ξέρω πριν συνεχίσουμε.'

Η Σόρμπι αντέδρασε. Αισθάνθηκε πως κατηγορούνταν χωρίς να φταίει
"Αλήθεια; Εγώ τότε λοιπόν απαιτώ εσύ να μου πεις οτι άλλο χρειάζεται να μάθω. Φυσικά και δεν θα σου έλεγα έτσι για το λημέρι του πατέρα μου γιατί είναι κάτι προσωπικό και δεν σε αφορά. Οπως δεν σε αφορά το που μένει η μάνα μου. Εσύ έχεις μοιραστεί προσωπικά σου κύριε Τσέκμειτ και δεν το θυμάμαι; Όταν απαιτείς κάτι να είσαι έτοιμος να ανοίξεις πρώτος τα χαρτιά σου.

Στην Αστασκο πιάσαμε λιμάνι γιατί οι δικοί μου θέλανε μεγάλη πόλη. Δεν είχα καμία πρόθεση να μπλεχτώ με εσένα ή το συνάφι σου. Κι ομως έγινε. Και αποφάσισα να μπλεχτώ για προσωπικούς λόγους. Σειρα σου να μιλήσεις. Και έτσι και κρυφτείς πίσω από μισόλογα σε αφήνω εδώ και φεύγω. Και μη νομίζεις οτι μπλοφάρω. Δεν θα με προσβάλεις στο σπίτι μου μέσα, επειδή ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ ΜΙΑ ΣΕΙΡΗΝΑ" τα τελευταία λόγια η Σόρμπι τα φώναζε. Είχε βγει εκτός εαυτού. Ίσως η κούραση, ίσως η ένταση, ίσως τα ίδια τα λόγια του Τσεκμειτ την έκαναν έξω φρενών.

Ήταν άδικο για εκείνη και η αδικία πάντα την έπνιγε. Γι αυτό είχε διαλέξει την θάλασσα. Μακριά απο ανθρώπους, ψέματα, πλεκτάνες και παραλογισμούς.

"Μέχρι χθες αγνοούσα πλήρως την ύπαρξη μαγικών όντων, πόσο μάλλον ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ"!

Έκανε ενα βήμα πιο κοντά της και έριξε τον τόνο της φωνής του, "είμαι ο,τι έχεις δει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν παρελθόντα. Γι' αυτό είμαι εδώ, γιατί δεν έχω τίποτα. Για να αποκτήσω λόγο και πάτημα ώστε να έχω κάτι, να είμαι κάποιος."

"Μπορείς να δοκιμάσεις να καταλάβεις γιατί βιώνω αυτή την ένταση και πως άλλαξε η ζωή μου σε μία μέρα, όταν για σένα ειναι απλά οτι κανείς στεριανός δεν θα σου πει την πραγματικότητα και κανείς θαλασσινός δεν θα σου πει την αλήθεια..."


"Για να τελειώνουμε δεν θέλω να μάθω τα μυστικά της ζωής σου που δεν με αφορούν, θα ήθελα να ξέρω απλά τι υπάρχει ακόμα που ίσως θα έπρεπε να ξέρω, καθώς ίσως η παραμικρή προετοιμασία και πληροφορία, σώσει ζωή ή και ζωές."

Πήρε μια μεγάλη ανάσα, χαλάρωσε ακόμα περισσότερο τη στάση του καθώς κάθε λεπτό αποκτούσε και περισσότερο την αυτοκυριαρχία του.

"Δεν είμαι απέναντί σου".

Η Σόρμπι είχε σταυρώσει τα χέρια της και τον κοιτούσε εξεταστικά. Είχε πεισμώσει στην στάση της και δεν μιλούσε. Πέρασαν αρκετά λεπτά που απλά κοιτούσε τον Τσέκμειτ προσπαθώντας να βγάλει άκρη στο κεφάλι της. Να αποφασίσει κάτι. Το οτιδήποτε. Υπήρξαν φορές που άνοιξε το στόμα της να μιλήσει και το ξαναέκλεισε. Κι όμως τα λόγια του Τσέκμειτ ίσχυαν και για την ίδια. Δεν ήταν τίποτα. Και ήθελε να γίνει κάτι. Μετά απο αρκετές στιγμές είπε
"Το ίδιο ισχύει και για μένα. Δεν είμαι τίποτα και θέλω να γίνω. Οι καιροί αλλάζουν. Αν δεν πάρω θέση με την Ωρόρα θα έρθει ο καιρός που άλλα πλοία με μεγαλύτερα πληρώματα και περισσότερη εξουσία θα έρθουν τα νησιά της Ελπίδας και θα απαιτήσουν την υποταγή μας. Το ξέρω. Το νιώθω! Δεν είχα καν πλάνο να γίνει ό,τι έγινε. Μα τους χίλιους τραχανάδες, ήθελα απλά να κερδίσω στο τουρνουά ρεψίματος. Αυτό που συνέβη όμως ούτε το μετανιώνω, ούτε το παίρνω πίσω. Θα δώσω όλη μου την ενέργεια να πετύχει αυτό που αποφάσισα. Και καλώς ή κακώς, η μοίρα μας ένωσε σε αυτό. Επομένως κατά κάποιο τρόπο η εύνοια σου, ευνοεί και εμένα, οπότε θα παλέψω και για την δική σου. Όχι γιατί είμαι καλός άνθρωπος ή σε αγαπάω. Ακόμα δεν σε ξέρω. Κι όσο κι αν λες το αντίθετο, τα λόγια σου τώρα είναι λόγια εκτός έδρας. ΈΧΩ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ. Και μια χαρά αποτύπωνα το ύφος και την ενέργεια σου στην Άστασκο. Λες...δεν είσαι απέναντι μου...δεν είσαι όμως και μαζί μου Τσέκμειτ. Μην πεις οτι είσαι εδώ. Είσαι σίγουρος ότι είμαστε μαζί σε αυτό. Δεν θέλω να μου απαντήσεις τώρα και να πεις μισόλογα ή ψέματα ή υπεκφυγές. Θέλω να το σκεφτείς και να μου απαντήσεις πριν φύγουμε από το Μουν. Είσαι όντως μαζί μου; Αν είσαι άνοιξε μου τα χαρτιά σου και μίλα μου πραγματικά σα συνέταιρο! Δεν έχω καμία βλέψη για την εξουσία στην Άστασκο. Για ότι με νοιάζει το όριο μου και η έγνοια μου είναι τα νησιά. Κανείς δεν θα σφετεριστεί ούτε τα Έρος, ούτε τα Ελπίδας, ούτε καν το Ουν. Εγώ σου λέω ανοιχτά τι θέλω. Αυτό θέλω. Πλήρη ανεξαρτησία στην εμπορία . Θέλω να γίνω τόσο μεγάλη που κανείς να μη μπορεί να μου κουνήσει το χέρι. Εσύ τι θες; Γιατί με χρησιμοποιήσες με την σειρά σου;" η Σόρμπι είχε πάρει φορά και μονολογούσε μα η ματιά της δεν είχε αφήσει στιγμή τα μάτια του Τσέκμειτ. Περίμενε σαν τα θαλασσοπούλια για την παραμικρή κίνηση στην θάλασσα των ματιών του να ορμήσει.

"To μόνο που έχει σημασία να ξέρεις είναι ότι μεγάλωσα ορφανός από μικρό παιδί στο δρόμο, γονείς νεκροί; Με παράτησαν; Με πούλησαν; Δεν έχω ιδέα το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι να είμαι πολύ κοντός για να μου δίνουν σημασία οι άνθρωποι, τα ξωτικά και όλα τα υπόλοιπα όντα".

"Δεν ξέρεις τι είναι πείνα, δεν ξέρεις τι είναι να πέφτεις για ύπνο μόνος, να ξυπνάς μόνος και να ζεις μόνος, περνούν μέρες ατελείωτες μέχρι να σου μιλήσει κάποιος, πόσο μάλλον να σου δώσει κάτι να φας. Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι να ξυπνάω στο λιμάνι, δεν θυμάμαι τίποτα νωρίτερα."

"Ο Λιφ μου φέρθηκε σαν πατέρας, με βρήκε μία μέρα στο δρόμο ετοιμοθάνατο και μου ρίξε ένα κομμάτι ψωμί. Από τότε κάθε τρίτη μέρα που περνούσε για το λιμάνι μου έριχνε ένα κομμάτι ψωμί. Με λυπήθηκε, με συμπάθησε, ήθελε να σβήσει καμιά αμαρτία; Ποιος ξέρει. Μία μέρα μου πρότεινε να του κάνω μία μικρή δουλειά και σιγά σιγά με πήρε σπίτι του και η σχέση μας εξελίχθηκε κάπως έτσι, μέχρι σήμερα. Όμως ο Λιφ μεγαλώνει κάποιος πρέπει να μπει μπροστά, κάποιος να κάνει κάτι, ο Λιφ δεν έχει κι αυτός οικογένεια, καταλαβαίνεις."

¨Οι δουλειές μου είναι σκιερές, όχι σκοτεινές, έχω μπει υπό κράτηση στο λιμάνι τρεις φορές και είμαι εδώ σήμερα γιατί απλά μπορώ να κάνω πράγματα, ούτε ήρωας είμαι, ούτε θέλω να μείνω στην ιστορία, την άνεσή μου ψάχνω σε αυτή τη ζωή και λίγη περιπέτεια."

Της έκλεισε το μάτι τσακπίνικα και της έτεινε το χέρι του "αποφασισα να σε εμπιστευτω στην μπιζνα μας κ θα το κανω. Σειρα σ να με εμπιστευτεις, έχουμε κοινά συμφέροντα, όμως και κοινό σκοπό, επίσης θα στεναχωριόμουν πολύ αν πάθαινες κατι..."

Η Σόρμπι τον άκουγε προσεκτικά. Όμως δεν ήταν ώρα για συναισθηματισμούς. Έτεινε το χέρι της και με δύναμη του το έσφιξε. "Αποφάσισα να σε εμπιστευτώ στην Άστασκο και σε βλέπω σαν συνέταιρο. Εφόσον τα συμφέροντα μας συγκλίνουν προχωράμε μαζί. Η φύση της δουλειάς μου ήταν επίσης σκιερή και δεν έχω σκοτώσει ποτέ μου. Τελευταία σκέφτομαι ότι αυτό στο μέλλον μάλλον θα αλλάξει, αλλά για την ώρα απλά το επεξεργάζομαι. Η μπίζνα στην Άστασκο είναι το πρώτο μας ντεμπούτο εκτός των νήσων και σκοπεύω να το εκμεταλλευτώ στο έπακρο." του είπε και έπειτα μαλάκωσε και εκείνη.

"Εδώ στο Μουν ήταν το λημέρι του πατέρα μου. Ο Νέιλ και οι υπόλοιποι στην ηλικία του ξέρουν αυτά τα νερά καλύτερα από τον καθένα. Δεν έχω ξαναπάει ποτέ, καθώς όπως σου είπα απλά περνούσαμε μέσα απο τα νησιά. Αύριο όμως θα ξεκινήσουμε από εκεί. Υποπτεύομαι ότι παλιότερα ο πατέρας μου έκανε και εκείνος εξόρυξη το μετάλλου και το εμπορευόταν. Αλλιώς, γιατί να έχει το λημέρι του εδώ;" είπε και γύρισε την ματιά της προς την θάλασσα.

"Πήγαινε να ξεκουραστείς. Εγώ θα κάνω ένα μπάνιο να χαλαρώσω και θα κοιμηθώ και εγώ" είπε και κάνοντας δυο βήματα προς το νερό, άρχισε να ξεντύνεται. Η σελήνη τώρα είχε κρυφτεί πίσω απο σύννεφα και η σιλουέτα της Σόρμπι ήταν απλά μια σκοτεινή σκιά κινήσεων. Αργά μπήκε στο νερό να ξεπλένει όλες τις σκέψεις της και να δείξει στις Σειρήνες ότι δεν τις φοβάται.

Η Σόρμπι δεν περίμενε να απομακρυνθεί ο Τσκεμειτ και γθύθηκε μονομιάς, του γύρισε αδιάφορα την πλάτη και μπήκα απαλά μέσα στο νερό. Έκανε να φύγει και το ξανασκέφτηκε, "μα που πας έχει σειρ..", αχ αυτό το κορίτσι σκέφτηκε, καθώς εκείνη γύριζε γυμνό της κορμί προς τη θάλασσα, χάθηκε μέσα στα σκοτεινά νερά και βάλθηκε απαλά να επιπλέει.

"Αν δεν φοβάσει εσύ, τότε δεν πρέπει να φοβάμαι και γω" είπε μονομιάς και γθύθηκε και κείνος, έτρεμε ολόκληρος όμως η Σόρμπι έδειχνε το παράδειγμα κι έπρεπε να ακολουθήσει. Ακούμπησε το νερό και αμέσως ένιωσε καλύτερα, μικρά βήματα σε έναν γυαλό γεμάτο στρογγυλά βότσαλα και βυθίστηκε απαλά, έμεινε όση ώρα μπόρεσε και ανέβηκε να πάρει αέρα.

Η Σόρμπι είχε ξεμακρύνει οπότε μπορούσε να κάνει τις απλωτές του άνετα για να απολαύσει το μπάνιο του μέχρι να έρθει κάποιο κτήνος της θάλασσας πάλι, η σκέψη τον τίναξε ώσπου είδε τη Σόρμπι να πλησιάζει, μάλλον του έκανε νόημα να ηρεμήσει το νερό.

Έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα χέρια του και άφησε την άνωση να τον φέρει στην επιφάνεια, αφού επέπλεε χαλαρος προσπάθησε με βαθιές ανάσες να βγάλει ότι τον απασχολούσε από μέσα του όσο η Σόρμπι πλησιάζε...

Του έπιασε το χέρι αλλά κράτησε την απόσταση, σαν να του μάθαινε να κολυμπάει για πρώτη φορά.

"Μη φοβάσαι. Ο φόβος είναι αρρώστια. Δεν φοβάσαι παρά τον ίδιο τον φόβο. Αυτό σε παραλύει. Πάρε τον φόβο σου και γύρισε τον από την άλλη. Οι Σειρήνες δεν είναι διαφορετικές από όλους εμάς. Δεν θα σου επιτεθούν αν δεν τις απειλήσεις. Αν και...καταλαβαίνουν ποιοί είναι επικίνδυνοι. Όμως αν είσαι ειλικρινής δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από μια Σειρήνα. Το αντίθετο μάλλον. Είσαι ασφαλής. Ξέρω είναι η πρώτη σου φορά και δεν ήξερες για την ύπαρξη τους. Αλλά μην φοβάσαι...χαλάρωσε" είπε η Σόρμπι, ενώ λίγο πιο πέρα μια ουρά φάνηκε να σχίζει το νερό.

Φύλακες της Θεάς μας, αφήστε με να μάθω σε αυτό το ξωτικό τους τρόπους μας. Η Σόρμπι έψαξε με το μυαλό της την εικόνα της σειρήνας που πήρε τον νεκρό τους. Την πίκρανε το σχόλιο και ήθελε να μιλήσει. Έφερε όσο πιο έντονα την εικόνα της στο μυαλό της και σκέφτηκε, ελπίζοντας να ακουστεί. Είχες δίκιο, εγώ φταίω, δεν ήμουν αρκετή. Αλλά θα γίνω και θα επιστρέψω. Σ ευχαριστώ σκέφτηκε και κοίταξε τον Τσέκμειτ.

"Είχες αρκετό; Θες να επιστρέψουμε;" μα η ματιά του Τσέκμειτ είχε χαθεί...η Σόρμπι συνέχισε να κρατά το χέρι του απαλά και τον πλησίασε για να νιώθει ασφάλεια

Η Σόρμπι του κράτησε το χέρι έτσι καθώς ανέπνεε και για μια στιγμή αφέθηκε στην αύρα της στιγμής, όταν ξανάνοιξε τα μάτια του η Σόρμπι είχε εξαφανιστεί και μία σκιερή μορφή ξανά τον περιτριγύριζε με μία σειρά από φωνές γυναικείες, βαθιές, καταχθόνιες...

"Όταν θα κολυμπάς στα νερά μας, θα το κάνεις με σεβασμό, αναγνώριση της κυριαρχίας μας και καμία ένδειξη εκμετάλλευσης της χάρης που σου κάνουμε..."

"Μείνε συγκεντρωμένος σε μένα, ο άνθρωπος σε περιμένει στην άλλη μεριά."

"Καμία άλλη αρετή δεν σε κάνει αρεστό σε μας παρά μόνο το ότι έχεις βιώσει άδικο πόνο"

"Δεν έχει πραγματικά κακό και σκοτεινό βάρος η αύρα σου"

"Πρόσεξε, το μονοπάτι είναι επικίνδυνο, η καπετάνισσά σου ξέρει και δεν ξέρει, μπορεί και δεν μπορεί, νομίζει και δεν νομίζει..."

"Μην σκέφτεσαι τη σάρκα της, δεν είναι δικιά σου, αλλά μπορώ να στη δώσω"

Άξαφνα μία ολόγυμνη και λαμπερή εικόνα της Σόρμπι εμφανίστηκε μπροστά του με την ίδια φωνή να του λέει

"Άπλωσε το χέρι σου και νιώστην, αλλά θα τη χάσεις, ο σκοπός είναι άλλος, μην μένεις στα εφήμερα"

"Έχεις τη δύναμη που νομίζεις ότι σου λείπει να φέρεις την αλλαγή, όχι τώρα αλλά σύντομα θα το καταλάβεις"

Ο Τσεκμέιτ έντρωμος πάσχιζε να αντισταθεί στη σαγήνη που τον περιτριγύριζε και να μείνει συγκεντρωμένος στο σκοπό.

"Α ώστε μπορείς να αντισταθείς, πολύ καλά, ίσως και να στην κάνω δώρο στο τέλος..."

"Ποιο τέλος; ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ! Κοινοί θνητοί! Αντίο!!!" Ξαφνικά η μορφή της Σόρμπι τον άρπαξε τον φίλησε και άρχισε να του ρουφά τη ζωτική ενέργεια, πάλεψε να ξεφύγει και ξαφνικά το σκοτάδι έφυγε και ήταν πίσω πάλι στο νερό, αφρισμένο από τις αδέξιες και τρομαγμένες κινήσεις του. Η Σόρμπι εκεί δίπλα, "μίλα, πες κάτι, οτιδήποτε"!

Με το που πήρε ανάσα η Σόρμπι και άκουσε τη χροιά της, την άρπαξε και την έσφιξε πάνω του μέχρι να ηρεμήσει, τα στήθη τους να ακουμπάνε και οι ανάσες τους να φτάσουν σε έναν κοινό ρυθμό, σε μία ηρεμία, συνήλθε, γύρισε την κοίταξε, έσφιξε τα δόντια του και έκανε να φύγει από το νερο....

Η Σόρμπι έβλεπε τον Τσέκμειτ να έχει χαθεί. Πιθανότατα οι σειρήνες γνωρίζονταν μαζί του. Δεν ήταν τόσο φιλικές βέβαια μαζί του. Ο Τσέκμειτ πάλευε, λες και πάλευε με κάποιον για την ζωή του. Η Σόρμπι του μιλούσε. Αλλά τα λόγια της δεν τον έφταναν. Παρόλα αυτά συνέχισε να του μιλά.

"Ηρέμησε, δεν είναι κάτι. Δεν θα σου κάνουν κακό. Ήρεμα, είμαι εγώ εδώ. Άκου την φωνή μου. Ηρέμησε. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλεσαι. Αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις δεν θα σου κάνουν κακό"

Ξαφνικά η ματιά του επανήλθε και την αγκάλιασε σφιχτά, προσπαθώντας να πάρει ανάσες. Θαρρείς ήταν ο μόνος βράχος μέσα σε πέλαγο βαθύ ενώ πνιγόταν. Η Σόρμπι τον αγκάλιασε. Δεν ήταν και πολύ φιλικές, όχι. Του χάιδεψε το κεφάλι και κοίταξε προς τα βαθιά.

Μειδίασε και άφησε την σκέψη της ξανά ελεύθερη. Αν την άκουγαν. "θα του γίνει μάθημα, ευχαριστούμε" είπε με ταπεινότητα και τον έβγαλε έξω.
Αφού βγήκαν και κοίταξε πως είχε απόσταση με την θάλασσα, γύρισε και του είπε. "Κράτα τις σκέψεις σου καθαρές. Ο κάθε πόνος είναι μάθημα. Δείξε ευγνωμοσύνη. Και προπάντων να το εννοείς." είπε και άρχισε να ντύνεται.

Τι λόγια μπορούσε να του πει όταν ήξερε ότι τα Ράουν και ό,τι συνέβαινε στα Ράουν ήταν παράλογα. Οι ναύτες δέχονταν τις πράξεις των σειρήνων γιατί πίστευαν ακράδαντα ότι ήταν οι Φύλακες. Όμως κάποιος έξω της παράδοσης τους, θα τους θεωρούσε παλαβούς. Για λίγο αισθάνθηκε άσχημα που ο Τσέκμειτ το βίωσε έτσι. Σίγουρα οι σειρήνες ήθελαν να παίξουν με τον νεοφερμένο.

"Αύριο θα ξεκινήσουμε νωρίς. Ξεκουράσου. Και κυριότερα, μη πολυσκέφτεσαι ότι έγινε. Δεν θα καταλήξεις κάπου"

Ο ύπνος του ήταν σταθερός, μέσα του χαιρόταν που κοιμόταν στη γη και βρήκε λίγο γόνιμο έδαφος να αποσυμφορήσει την ένταση των ημερών και να συγκεντρωθεί στο στόχο τους.

Με τις πρώτες αχτίνες ο Νειλ ξεσήκωσε του πάντες και τους οργάνωσε για το ταξίδι. "Το μονοπάτι μας οδηγεί στο πιο δύσβατο σημείο του νησιού, μείνειτε μαζί, μην ξεστρατίσετε ούτε για δείγμα και τουλάχιστον τρεις τρεις θα πάτε για κατούρημα, να έχετε ελαφριά όπλα μαζί, το δάσος δεν είναι στίβος μάχης, να έχετε το νου σας, η ευελιξία θα σας σώσει πιο εύκολα απ' όσο φαντάζεστε".

16 άτομα πορεία, οι υπόλοιποι φυλούσαν την Ωρόρα, μπροστά ο Νειλ μαζί με τη Σόρμπι ο Τσεκμειτ κάπου στη μέση όλοι σε ζεύγη προχωρούσαν σαν ένα μικρό φίδι που έρπεται μέσα στις αμυχές του εδάφους. Το τοπίο ήταν κυρίως κοκκινόχωμα και βραχώδες, η βλάστηση πυκνή, όμως το μονοπάτι φαινόταν καθαρό με την πρασινάδα να έχει κοπεί με λεπίδα αρκετές φορές.

Τα περισσότερα πράγματα που έβλεπε δεν του ήταν οικεία, και φρόντιζε να μην τα ακουμπάει, ενώ και ο Τιμ από πιο ψηλά ήλεγχε το μονοπάτι και τον ορίζοντα. Στάθηκαν σε ένα πλάτωμα όπου μέσα από μία σχισμή ανάμεσα στους βράχους, ανάβλυζε τρεχούμενο κρυστάλλινο καθαρό νερό, ήταν σε ένα σχετικά ψηλό σημείο όπου άνοιγε ο ορίζοντας και μπορούσες να δεις το πέλαγος, τις μακρινές σκιές από τα υπόλοιπα νησιά, και τη βαριά σκοτεινή αύρα των καταιγίδων που τα περιτριγυρίζουν.

Το νερό ξαλάφρωσε την ομάδα και σύντομα συνέχισαν στο δρόμο τους, σε μία στιγμή ο Νειλ έκανε σήμα στην ομάδα να σταματήσει και χάθηκε στις φυλωσιές, σύντομα γύρισε πίσω, "είναι ασφαλές, ελάτε", και τους οδήγησε στα πλαϊνά του λόφου που υψωνόταν μπροστά τους, εκεί στα δεξιά ριζά έχασκε μία τεράστια κατακόρυφη τομή στο βράχο σαν να τον είχε κόψει ο Άρσεθ με το σπαθί του.

Η τομή αυτή άνοιγε ένα στενό μονοπάτι σαν μικρό φαράγγι που χωρούσε οριακά ένα άτομο κάθε φορά, ύστερα από άβολη πορεία μισή ώρας έφτασαν στο τέλος του φαραγγιού όπου άνοιγε μία θολωτή κοιλότητα στο βράχο με πλάτος ένα κατάστρωμα της Ωρόρα, ο Τσεκμειτ σάστισε καθώς φαινόταν λαξευμένο και στερεωμένο με το μοναδικό φως να έρχεται από πίσω τους.

Απέναντί τους έχασε ένα πέρασμα μέσα στο βράχο όπου το φως χανόταν, εκεί θα πρέπει να είναι η είσοδος σκέφτηκε και γύρισε να κοιτάξει τη Σόρμπι.

"Άντρες φτάσαμε, μισή ώρα ξεκούραση, κανένας μόνος και μετά η καπετάνισσά μας θα μας οδηγήσει μέσα στη σπηλιά."

H Σόρμπι είχε από ώρα παρατηρήσει τον Νέιλ να συνομιλεί ψιθυριστά με τους άλλους, Και παρά το γεγονός ότι όλοι οσοι ήταν μαζί της, επέστρεφαν στο λημέρι τους μετά από σχεδόν δεκαετία, κανείς δεν φαινόταν χαρούμενος. Όλοι βρίσκονταν σε περισσυλογή και συνομιλούσαν ψιθυριστά μεταξύ τους. Για πρώτη φορά η Σόρμπι αισθάνθηκε στην απέξω. Από την άλλη όμως τους καταλάβαινε. Πόσα θα είχαν περάσει μαζί με τον πατέρα της εδώ....Γιατί να μην ζούσε να κάνανε μαζί αυτό το ταξίδι....Άραγε θα έκλεινε την συμφωνία στην Άστασκο, αναρωτήθηκε...Ίσως να μην βρισκόταν ποτέ στην Άστασκο...

Έδιωξε αυτές τις σκέψεις από το μυαλό της και οπλίστηκε με θάρρος. Έπρεπε να είναι χαρούμενη. Θα ανακάλυπτε -μάλλον- μια πτυχή του πατέρα της που δεν ήξερε. Η ώρα ήρθε. Ο Νέιλ τους μάζεψε όλους μπροστά από την σπηλιά και άνοιξε τον δρόμο με το χέρι του για την Σόρμπι. Η σκοτεινή κουφάλα είχε ένα σκοτάδι που δεν είχε ξαναδεί. Ήταν τόσο μαύρο, σαν να μην ήξερες καν που βρίσκεσαι ή ποιος είσαι. Δύο βήματα μέσα και οι πυρσοί πήραν φωτιά. Το δρομάκι οδηγούσε για τα καλά μέσα στην σπηλιά. Ήταν περίπου μισή ώρα δρόμος, ίσως λίγο περισσότερο, όταν η Σόρμπι άκουσε τους υπόλοιπους να χτυπιούνται και να συνομιλάνε. Ο Νέιλ της άγγιξε τον ώμο. "Εδώ είμαστε" της είπε "Πιπ, Καρ, Λεμον, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε" είπε στους ναύτες και εκείνοι ενθουσιασμένα ξεκίνησαν για το άγνωστο.

Λίγες στιγμές μετά, φωτιές άρχισαν να ανάβουν σε διάφορα μέρη του κοιλώματος και λίγο αργότερα ήταν φωτισμένη σχεδόν όλη η σπηλιά. Η Σόρμπι κοίταξε μαγεμένη. Οι υπόλοιποι αναφώνησαν με χαρά και χάθηκαν μέσα στό γνώριμο για αυτούς περιβάλλον. Ο Νέιλ χαχάνιζε "Προσοχή εεεε" ήταν το μόνο που τους είπε, και όσο κι αν ήθελε και ο ίδιος να ξεχυθεί σαν μικρό παιδί που ξαναβρίσκει ένα χαμένο του παιχνίδι, ο ρόλος του χρειαζόταν δίπλα στην Σόρμπι.

Η Σόρμπι είχε ανοίξει το στόμα και κοιτούσε να ανακαλύψει το τέλος της σπηλιάς, μα δεν μπορούσε. Η σπηλιά είχε ακόμα μεγαλύτερο ύψος από την αρχή και πολύ μεγαλύτερο πλάτος. Παντού υπήρχαν μέρη σκαριού, κατάρτια, σχοινιά, ανοιγμένα πανιά σε αυτοσχέδιους αργαλειούς, κύρτες από μέρη του πλοίου, εργαλεία για το ξύλο, φασίνες, τα πάντα. Η Σόρμπι δεν μπορούσε να απαριθμήσει τι υπήρχε. Ήταν σαν ένα μικρό ψαροχώρι. Ό,τι θα χρειαζόταν κάποιος για την κατασκευή και την συντήρηση όχι απλά ενός πλοίου, αλλά στόλου. Προχώρησε μπροστά και ο Νέιλ με τον Τσέκμειτ ακολούθησαν. Υπήρχε ένα φυσικό κύριο δρομάκι, το οποίο διακλαδίζονταν σε διάφορους χώρους εργασίας. Όσο προχωρούσαν , τα μέρη των σκαριών, ήταν μαζεμένα σε στίβες, ή λίγο πιο κάτω, συναρμολογημένα σε μεγαλύτερα μέρη. Πρόκες πεταμένες μαζί με ξύλινα σφυριά. Και λίγο πιο κάτω, πλοιάρια, πάνω σε ξύλινες προθήκες σχεδόν τελειωμένα. Η Σόρμπι υπνωτισμένη ακολούθησε τον δρόμο ώσπου άρχισε να ακούει νερό. Παραξενεμένη γύρισε και κοίταξε τον Νέιλ. Ο μεσήλικας άντρας δεν είπε κουβέντα. Της ένευσε θετικά και περίμενε στην θέση του. Το χώμα, άρχισε να δίνει την σειρά του σε άμμο, και όσο προχωρούσε η άμμος γινόταν όλο και πιο ψιλή. Η Σόρμπι κοιτούσε με τον ίδιο τρόπο, σαν χάνος, αυτό που έβλεπε μπροστά της. Η κοιλότητα της σπηλιάς, συνδεόταν με την θάλασσα. Ήταν ένας μικρός κόλπος , αρκετός για να χωρά τουλάχιστον πέντε ξύλινους κάβους και να έχει ακόμα χώρο. Σε έναν ήταν δεμένα δύο πλοιάρια και κάποιες βάρκες. Τα πλοιάρια δεν ήταν τόσο μεγάλα σαν την Ωρόρα. Η Σόρμπι τα αναγνώρισε από τις ιστορίες του θείου της, τα μεγάλα ήταν αυτά που τα λέγανε Μυστικά και τα μικρότερα τα λέγανε κλεφτρόνια. Από τους υπολογισμούς που έκανε η Σόρμπι, για να μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αυτά τα πλοία έπρεπε να υπάρχει όντως στόλος. Οι είκοσι άντρες του πατέρα της δεν έφταναν...

Κοίταξε τον Νέιλ με βλέμμα γεμάτο αμφιβολίες ¨Ποιός ήταν ο πατέρας μου;"

Δεν θα περιμενε κανείς τέτοια οργάνωση σε έναν τέτοιο χώρο, φαντάστηκε τον κόλπο ζωντανό με εργάτες, εμπόρους, ναυτικούς, φως και τραγούδι.

Μία μικρή ολοζώντανη κοινωνία, πλέον ημιθανής, χαμένη στη σφαίρα του μύθου. Ο κόλπος φαινόταν σαν το σημείο συνάντησης ενός μπόλικου αριθμού στωών που χάνονταν μέσα στο βουνό, άλλες φυσικές, αλλες λαξευμένες.

"Τακ, Φελ, πάρτε το ξωτικό και μπείτε στη μεγάλη στοά". Η διαταγή του Νειλ μπριζωσε αμέσως τους ναύτες και σηκωθηκαν αμέσως. Το ξωτικο τους ακολούθησε, όχι απρόθυμα, αλλά με το βλέμμα της απορίας του τι υπάρχει παραπέρα.


Δυο πράγματα κυριαρχούν στις στοές, σκοτάδι και μαύρο. Τα ρινίσματα απο τις εξωρύξεις Μερκουρίου, η σκόνη απ το απάτητο χώμα για καιρό, το σκοτάδι στις στοές και η βαριά μυρωδιά παλιάς βιομηχανικής δραστηριότητας έκαναν την ατμόσφαιρα βαριά και διόλου ευχάριστη να αναπνέεις.

Στενα και κατηφορικά, γεματο ακαθαρσίες και οσμες νυχτοβιων ζωων, έφτασαν στο κοίτασμα της κεντρικής στοάς. Είναι ακόμη μη αποδεδειγμένο από πού προέρχεται το Μερκούριο, μέχρι πρόσφατα ηταν και το ιδιο στη σφαίρα του μύθου, ίσως μάθουμε αυτές τις μέρες, ψιθύρισε στον εαυτό του, φτάνοντας στο σημείο του κυρίως κοιτάσματος.

Ο Νείλ δεν απάντησε στην Σόρμπι. Αντί αυτού την πήρε κοντά του και την οδήγησε στο γραφείο του πατέρα της.
'Ίσως η απάντηση που ψάχνεις να είναι κάπου εδώ. Δεν θα σε ενοχλήσω. Έχεις όσο χρόνο θες να καθίσεις. Θα είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς" είπε ο Νέιλ και διακριτικά τραβήχτηκε λίγο από τον προσωπικό χώρο του παλιόφιλου και καπετάνιου του. Η Σόρμπι πλησίασε το γραφείο, το οποίο ακόμα και τώρα ήταν γεμάτο με χαρτιά, παπύρους, χάρτες και βιβλία. Έψαξε τα συρτάρια, τα οποία περιείχαν ό,τι και τα δικά της. Πάνω στο γραφείο βρήκε έναν καλύτερο χάρτη των ρευμάτων των Ράουν, πλήρως χαρτογραφημένο. Η δερμάτινη τσάντα του πατέρα της ήταν πεταμένη δίπλα. Την σήκωσε, την στερέωσε πάνω στο γραφείο και έβαλε μέσα τον χάρτη. Αισθανόταν σαν να έκλεβε από την μία, από την άλλη ήξερε ότι ήταν εκεί για αυτήν ή όποιον ήταν ο καπετάνιος της Ωρόρα.

Ψαχούλεψε ό,τι βρισκόταν πάνω στο γραφείο και τα συνέταξε σε στοίβες για να τα διαβάσει ευκολότερα. Ώσπου μέσα στην χαρτούρα και τον χαμό, έπεσε σ ένα κλειστό γράμμα. Σόρμπι ήταν γραμμένο το όνομα της με μεγάλα γράμματα. Βρήκε το μαχαίρι για τα γράμματα και το άνοιξε προσεκτικά. Ξεδίπλωσε το γράμμα και ξεκίνησε να διαβάζει,

Γλυκό μου παιδί, λογικά είμαι χρόνια νεκρός και πιθανολογώ ότι κάπου εκεί δίπλα σου είναι ο Νέιλ. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και τι να πρωτοπώ. Η θέση μου έπρεπε να ήταν δίπλα σου. Ελπίζω τουλάχιστον να πέθανα καλά. Αλλά ας τα πάρω όσο πιο καλά μπορώ. Τον Νέιλ να τον εμπιστεύεσαι σα να ήμουν εγώ. Δεν θα σε προδώσει ποτέ. Αυτό ισχύει για όλους τους παλιούς δικούς μου καραβανάδες. Ίσως ως τώρα να το έχεις καταλάβει και εσύ, αλλά έπρεπε να το πω. Η μητέρα σου καλά είναι; Χα χα χα τι ρωτάω, δεν θα λάβω ποτέ την απάντηση. Ελπίζω να είναι καλά. Τι έλεγα...α ναι. χμμμμ...είναι πιο δύσκολο από όσο νόμιζα. Λοιπόν, το λημέρι μου ειναι τώρα δικό σου. ΣΙγά σιγά θα εξερευνήσεις όλο το Μουν και θα διαπιστώσεις κάποια πράγματα για εσένα. Ο Νέιλ θα σε βοηθήσει όσο μπορεί. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσεις με την μάνα σου. Το μέταλλο είναι πολύ σημαντικό. Πάρα πολύ Σόρμπι. Είναι πολύ πιο σημαντικό από ότι μπορεί να σκεφτείς. Πέραν της εμπορίας, φτιάξε όπλα! Για εσένα, για την Ωρόρα! Μην κάνεις το λάθος που έκανα εγώ. Στο χωριό μας, ο Κάρβολ είναι ο καλύτερος σιδηρουργός. Του είχα μιλήσει πριν σου αφήσω αυτό το γράμμα και ξέρει. Πιθανόν να ξέρει πλέον και ο γιος του. Όταν γυρίσεις σπίτι, πάντα πάντα θα κουβαλάς ένα μερίδιο και θα το αφήνεις στην Σπεράντζα και ο Κάρβολ θα φτιάχνει ότι πιάνουν τα χέρια του. Εμπιστεύσου με σε αυτό. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί. Οι Σειρήνες ακολουθούν δική τους σειρά, όσο κι αν είναι της θεας, μην τις εμπιστευτείς ποτέ. Το κυριότερο όμως απόλα Σόρμπι, είναι....εσύ! Από όταν ήσουν μικρούλα ξεχώριζες. Η φωνή σου αντηχούσε σε όλη την παραλία μας. Είχες ένα μικρό ξύλο σαν κουπί και έτρεχες πάνω κάτω λέγοντας για γοργόνες, θαλάσσια τέρατα και καταιγίδες. Και φυσικά ήσουν η ατρόμητη καπετάνισσα. Αχ μακάρι να σε έβλεπα τώρα. Αγαπούσες τόσο την θάλασσα και την ακρογιαλιά. Αποκοιμόσουν εκεί και σε μάζευε όποιος περνούσε και σε έφερνε σε μας. Όλο το νησί μας είναι η οικογένεια σου. Μη το ξεχνάς αυτό. Έχεις ανθρώπους που μπορείς να βασιστείς. Κάποιες φορές θα νομίζεις ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου, κάποιες φορές το ταξίδι θα σου αφήνει πληγές. Αλλά να ξες, οι πληγές επουλώνονται και αυτές είναι που σε κάνουν εσύ! Κάποιες φορές αυτοί που αγαπάς θα δεις ότι θα σε αλλάξουν, όχι γιατί είναι κακοί. Αλλά ακριβώς γιατί η αγάπη σου για αυτούς θα σε κάνει να αλλάξεις ρότα. Ό,τι έχεις μάθει θα είναι ο οδηγός σου και κανείς δεν θα μπορέσει να σε κάνει να πάψεις, γιατί η φωνούλα μέσα σου είναι πολύ δυνατή. Είναι ένας ανεμοστρόβιλος, μια δίνη του ισχυρότερου ανέμου και αυτή η φωνούλα είναι που σου λέει να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αρκεί να ξες ποιά είσαι, και όλα θα γίνουν. Πολλά δεν σου έχω πει, και δύσκολο να σου τα πω από αυτό το γράμμα. Δύο πράγματα πρέπει να ξέρεις. Που δεν σου είχε πει ποτέ κανείς. Αλλά όλο το νησί γνωρίζει. Πρώτον, είσαι η κόρη του αρχηγού των νήσων της Ελπίδας. Ναι...συγγνώμη για αυτό. Είμαι...ήμουν ο αρχηγός των Ελπίδων. Και ο κόσμος πλέον περιμένει εσένα Σόρμπι. Δεύτερον, έχω ένα μυστικό. Εγώ και η μαμά σου και όλοι στην Σπεράντζα και όλοι στις Ελπίδες. Θα το μάθεις τώρα ίσως που είσαι στην σπηλιά. Ο Νέιλ δεν μπορεί να σου πει ώσπου να το ανακαλύψεις μόνη σου. Θα ξέρεις πότε. Ήμασταν πάντα ταξιδιώτες της θάλασσας, ήμασταν πάντα κοντά στην θάλασσα και στον άνεμο. Αλλά πάνω απ' όλα να ξες, καλό μου παιδί, το κάλεσμα δεν είναι της θάλασσας, ούτε καν της θεάς. Το κάλεσμα είναι δικό σου. Είναι μέσα σου. Είναι σαν την παλίρροια. Έρχεται και φεύγει, αλλά είναι πάντα εκεί. Η φουρτούνα μέσα σου δεν είναι φωτιά, είναι ο ασίγαστος αέρας. Είναι ο πόθος να αγγίξεις τον έρωτα σου, Αυτήν, την θάλασσα. Στο τρίτο συρτάρι, ξήλωσε το, από πίσω θα βρεις κάτι για εσένα. Και όταν επιστρέψεις στο χωριό, μίλα με την μάμα σου και τον Κάρβολ. Δεν έχω άλλο χώρο. Να θυμάσαι. Σ αγαπάω και πάντα θα σε αγαπάω. Είμαστε όλοι μαζί σου..."

Η Σόρμπι έκλαιγε με λυγμούς. Τα δάκρυα ήταν τόσο χοντρά που δεν μπορούσε να διαβάσει. Της πήρε αρκετή ώρα να αφήσει εκείνο το γράμμα. Το κρατούσε σφιχτά στην καρδιά της γιατί πονούσε. Πονούσε. Ακόμα κι αν είχε ζήσει ευχάριστα, πονούσε. Ο πόνος μπορεί να έρθει και από την αγάπη. Μετά από αρκετή ώρα και αφού ηρέμησε, έβαλε το γράμμα μέσα στην τσάντα και ξύλωσε το συρτάρι. Γονάτισε και έβαλε το χέρι της βαθιά. Ψιλαφώντας, ένιωσε να πιάνει ένα πουγκί, στερεωμένο στο πίσω ξύλο του γραφείου. Το τράβηξε δυνατά και το πήρε στα χέρια της. Ήταν ένα μπλε σκούρο πουγκί με αρκετό βάρος.

Η σπηλιά του κυρίως κοιτάσματος ήταν μια μαγική κατασκευή της φύσης, γεμάτη κρυστάλλινα σχηματίσματα που με ανθρακί και μαύρες λάμψεις. Καθώς προχωρούσε στο βάθος της, ο αέρας, γεμάτος με την αύρα της μαγείας του μερκουρίου μας, γέμιζε τις αισθήσεις τους σαν να ενώνονταν με την ενέργεια της γης.

Η ομάδα μαζεύτηκε στο κέντρο και χάζευε τις μεγάλες ορυκτές φλέβες σαν μαύρα ρυάκια που ξεχείλιζαν και χάνονταν μέσα στα τοιχόματα και στα έγκατα της σπηλιάς. Αξίνες, σφυριά, καλέμια, μεταλλικά στυλιάρια επρόκειτο σύντομα να γεμίσουν με τις κλαγγές τους τη σπηλιά κάνοντας την ατμόσφαιρα σχεδόν αφόρητη με τη σκόνη και τη φασαρία. Πριν ξεκίνήσουν κατέφθασε ο τρίτος σε σειρά ιεραρχίας μετά τη Σόρμπι και τον Νειλ, ο Τσαρ. Ήταν ένας σκληρός πρώην πειρατής, ανθρώπινης καταγωγής, ψηλός, γερός, με φαρδείς ώμους, σκουρόχρωμος και λιγομίλητος. Μαζί του ένας ακόμη ναύτης, έσερναν δύο ακόμη καρότσια με φτυάρια, τροχαλίες δοκούς και λοιπά υλικά που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα.

Η πρώτη μέρα ξοδεύτηκε κυρίως στο στήσιμο όλων των εργαλείων στον καθορισμό πόστων και στη χαρτογράφηση των φλεβών του μεταλλεύματος. Στα σημεία που το μερκούριο εμφανιζόταν στον τοίχο τα πράγματα ήταν σχετικά ευκολότερα, όμως εκεί που χανόταν στο έδαφος της σπηλιάς ήθελε διπλή και τριπλή δουλειά.

"Λοιπόν μικρέ ξεκίνα όρθιος αύριο και άσε, για αρχή, τα υπόλοιπα σε μας τα πιο βαριά." Είπε με στόμφο ο Τσαρ. Ο Τσεκμειτ δεν ένιωσε ότι του έκανε τη ζωή πιο εύκολη παρά το ότι τον υποτιμούσε και τον έδιωχνε απ τα πόδια του. Δεν είχε όρεξη να αντιπαρατεθεί και έγνεψε καταφατικά. Άφησε την παρέα και τη μικρή φωτιά και πήγε στο υπόστρωμά του να κοιμηθεί.

Οι επόμενες δύο μέρες κύλησαν ομαλά με πολύ δουλειά ιδρώτα και αρκετό μετάλλευμα. Λίγη συζήτηση, πολύς κόπος, φαγητό όσο χρειάζεται, αρκετό νερό και πολλά κατεστραμμένα εργαλεία. Η τρίτη μέρα επεφύλλασε μία δυσάρεστη έκπληξη. Καθώς οι εργασίες προχωρούσαν ο Τσαρ μπήκε μόνος του σε μία φαινομενικά ασφαλή παραστοά για να δει μέχρι που έφτανε η φλέβα του Μερκουρίου. Καθώς όμως με το σφυρί του χτυπούσε για να αφουγκραστεί τη ροή του μετάλλου, ο βράχος άρχισε ξαφνικά να τρέμει και ένα μέρος της στοάς κατέρρευσε ευτυχώς όχι πάνω του. Ο Τσαρ γλίτωσε με αμυχές και επιφανειακά τραύματα.

"Έως ότου στερεωθεί καλά αυτό το σημείο οι εργασίες σταματάνε για σήμερα και εγώ πρέπει να δέσω τα τραύματά μου. Σας αφήνω κατά ώρας και επιστρέφω πάνω στη βάση. Μαζέψτε ότι έχουμε συλλέξει, κάντε σωστή διαλογή και θέλω τουλάχιστον 4 καρότσια καθαρό μερκούριο πάνω μέχρι το βράδυ!"

Όλοι έγνεψαν μάλλον απρόθυμα και μέχρι να φύγει ο Τσαρ γύρισαν στο σημείο καθαρισμού και διαλογής. Εκεί έγινε το πρώτο ξεσκαρτάρισμα και βάλθηκαν να γεμίσουν τα καρότσια όπως το ζήτησε ο Τσαρ. Με τους μηχανισμούς που είχαν στήσει, το μερκούριο φορτώθηκε και ανα δύο ο Τσέκμειτ και οι υπόλοιποι 3 ναύτες ξεκίνησαν αργά και σταθερά την ανάβαση. Ύστερα από μερικές ώρες το Μερκούριο είχε μεταφερθεί και στάθηκαν μία στιγμή να δουν τους υπολοίπους.

Ο Τσεκμέιτ έψαξε να βρει τη Σόρμπι όμως δεν φάνηκε οπότε κάθισε να ξαπωστάσει και να την περιμένει.

Στο χέρι της κοιτούσε ένα μεγάλο σιδερένιο κλειδί. Κοίταξε τριγύρω τον χώρο και βρήκε ένα μεγάλο σεντούκι πίσω ακριβώς από το γραφείο. Η χαρτούρα και τα πεταμένα πράγματα σχεδόν το έκρυβαν, σαν προέκταση του γραφείου. Ο Νέιλ είχε συγκινηθεί, δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του, αλλά είχε ορκιστεί ότι δεν θα μιλήσει. Η Σόρμπι κατακόκκινη έβαλε το κλειδί στην μεγάλη ωπή και το γύρισε. Ακούστηκε ένας θόρυβος σαν να έσπαγε ένας βράχος, η Σόρμπι τρόμαξε. Τα γρανάζια, μετά από χρόνια ακινησίας άρχισαν να περιστρέφονται ώσπου μ' ένα κλικ, το σεντούκι άνοιξε. Η Σόρμπι σήκωσε με δυσκολία το μεταλλικό και έμεινε αποσβολωμένη να κοιτά το περιεχόμενο. Χρυσά νομίσματα ικανά να ταΐσουν ένα νησί ολόκληρο, χάρτες, βιβλία και...όπλα. Όπλα. Εκείνη η επιλογή που έπρεπε να κάνει για να προχωρήσει. Μια δερμάτινη περίτεχνη ζώνη με θήκες για δύο πιστόλια και δύο πιστόλια στην θέση τους, που παρόμοιας ομορφιάς δεν είχε ξαναδεί. "Νέιλ, ο πατέρας μου είχε σκοτώσει;" ρώτησε ψυχρά. Υπήρχε μια παύση στην οποία ο Νέιλ αναρωτιόταν πως έπρεπε να απαντήσει. Τελικά απάντησε ένα ξερό "Ναι".

Η Σόρμπι με την πλάτη της στραμμένη ακόμα προς τον Νέιλ χαμογέλασε. Τι χαζή ερώτηση σκέφτηκε. Πήρε την ζώνη και την στερέωσε πάνω της. Η ζώνη ήταν αρκετή επιδέξια φτιαγμένη. Στερεωνόταν στην μέση, αλλά με δύο υμάντες σε κάθε πλευρά στερεωνόταν επίσης και στους γλουτούς για καλύτερη σταθερότητα. Πλάγια στο ύψος των χεριών ήταν οι θήκες για τα πιστόλια, ενώ πλάγια και προς τα πίσω είχε ακόμα ένα θηκάρι για μαχαίρα. Ο Νέιλ, ξερόβηξε "Έχει κι άλλο ρουχισμό" . Όντως κάτω από κάτι σακιά υπήρχε ακόμα ένα σετ δερμάτινων ζωνών για τον άνω κορμό. Την Σόρμπι δεν την βόλεψε τόσο γιατί ήταν φτιαγμένο πάνω σε αντρικό σώμα και την ενοχλούσε στο στήθος, αλλά θα το συνήθιζε. Η ζώνη στην μπροστινή όψη, είχαν δύο θήκες για μαχαιράκια και μία ακόμα, της οποίας την χρήση ούτε κατάλαβε, ούτε την βοήθησε ο Νέιλ να καταλάβει.

Όλες τις επόμενες μέρες τις πέρασε δίπλα στο γραφείο και το σεντούκι, βρίσκοντας πράγματα του παρελθόντος που ανήκαν ακόμα στο παρόν. Διαβάζοντας για την εμπορία του μερκουρίου. Θέτοντας νέους στόχους, ένας εκ των οποίων ότι έπρεπε να δώσει εξετάσεις και για λογιστική, αν ήθελε να έχει σωστό κουμάντο. Και βρίσκοντας κρυμμένους θησαυρούς...επανάστασης. Έχω ένα μυστικό κάθε φορά που το σκεφτόταν η Σόρμπι αναριγούσε. Όμως όσο το σκεφτόταν, της φαινόταν λογικό.

Χωρίς να το καταλάβει πέρασαν τρεις μέρες. Με τον Νέιλ δίπλα της, ο Τσαρ ήταν επικεφαλής του εγχειρήματος. Ο Τσέκμειτ...τον θυμήθηκε μετά τον χαμό των αποκαλύψεων. Ήταν το βράδυ της τέταρτης μέρας. Ίσως να κοιμόταν μα η Σόρμπι ήθελε την παρέα του εκείνη την στιγμή και έκανε να τον βρει

Είχε συνηθίσει να κοιμάται στα κληρά όμως ακόμη δεν τον έπαιρνε ύπνος, είχε αράξει με τις παλάμες του επιπλέον προσκέφαλο και σκεφτόταν πως έχει αλλάξει τόσο γρήγορα ο κόσμος τόσο πολύ σε τόσο λίγο. Σαν χθες μπήκε στην ζωή του ο Λιφ, το λιμάνι, οι μικρές τσακπινιοβρωμοδουλιές, σαν χθες το παιδί τον άφησε και άρχισε να μεγαλώνει.

Πόσες μέρες ταξιδεύω άραγε... Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου με το ταξίδι καθώς είχε αφοσιωθεί στον σκοπό και στη καπετάνισσα της Ωρόρα, με το που πήγε το μυαλό του στην Σόρμπι, άκουσε κοντά του το τρίξιμο από μικρά πετραδάκια και τινάχτηκε να δει ποιος ερχόταν, ελπίζοντας να την δει. Τζίφος σκέφτηκε καθώς δύο ναύτες έσερναν τα πόδια τους πηγαίνοντας να ξαπλώσουν.

Στιγμές αργότερα, την είδε να περιφέρεται και περίμενε να τον πλησιάσει, καθώς ζύγωνε σηκώθηκε να την χαιρετήσει και πάγωσε στην εικόνα της. Η Σόρμπι με πολλή ξεκούραστη και θετική αύρα και νέα αμφίεση τον πλησίαζε. Πρόσεξε τα νέα της αντικείμενα και βάλθηκε να τα σχολιάσει πριν καταπιεί τη γλώσσα του.

"Εεεε Σόρμπι, σε περίμενα..." Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη και να βάλει στην σωστή σειρά τις συλλαβές. Σάστισε!

Ότι έκανε τη Σόρμπι, επιβλητική, επικίνδυνη και ποθητή υπερτονιζόταν υπέρμετρα με τη ζώνη και τις δερμάτινες λωρίδες που αγκάλιαζαν και έσφιγγαν δυνατά το κορμί της. Ίδρωσε και προσπάθησε να κρατήσει την αυτοκυριαρχία του. Πάσχισε να μην το δείξει αλλά προφανώς η πανέξυνη καπετάνισσα το κατάλαβε και τον εκμεταλλευόταν.

Η τσουπωτή της περιφέρεια με τους μυώδεις γλουτούς ασφυκτιούσε από το σφίξιμο του δέρματος, ενώ ο κορμός της χωριζόταν και τονιζόταν ιδανικά η στιβαρή της μορφή, η ενέργεια και τέλος η θυληκότητα. Το μυαλό του πήγε στο γυμνό τους μπάνιο, στη μεταξύ τους στιγμές, στην ένταση που είχαν χτισεί, στραβοκατάπιε δεύτερη φορά και κάπως συνήλθε.

"Σε περίμενα, πήγε καλά η πρώτη μέρα, πως είσαι;"...

Η Σόρμπι χαχάνισε. "Τέταρτη έννοεις. Αύριο ξημερώνει πέμπτη μέρα εδώ Τσέκμειτ. Εγώ λέω πως έχασα την αίσθηση του χρόνου, αλλά και εσύ δεν πας πίσω" είπε και του έκλεισε το μάτι. Τον τράβηξε από το χέρι σηκώνοντας τον "Έλα, πάμε κάπου οι δύο μας. Έχω έναν χάρτη να ακολουθήσουμε και... κάτι να σου πω" του είπε και άρχισε να τον τραβά προς την αριστερή στοά του κυρίως σπηλαίου, από την αντίθετη κατεύθυνση από όπου εξόρυσσαν το μερκούριο.

Η Σόρμπι προπορευόταν λίγο, μα η αιφνίδια της ιδέα, τώρα τους είχε γυρίσει την πλάτη. Χωρίς φωτιά περπατώντας στα τυφλά, η Σόρμπι από ένα σημείο και έπειτα σταμάτησε να βλέπει. Όσο προχωρούσαν, έγερνε όλο και περισσότερο προς τον Τσέκμειτ ώσπου κάποια στιγμή τον κρατούσε αγκαζέ όσο προχωρούσαν μαζί. "Βλέπεις ε;" τον ρώτησε μέσα στην πίσσα. "Τα ξωτικά βλέπουν στο σκοτάδι, αυτό ξέρω. Αν και η αλήθεια είναι απλά δεν σκέφτηκα να πάρουμε δάδα. Ιι.σσσσσ κάτι ακούω" Ο Τσέκμειτ της απάντησε ψιθυριστά "Εσύ ακούγεσαι! Πάψε! Με αποσυντονίζεις και δεν βλέπω καλά" της είπε και την έσφιξε πάνω του. "Ακούς τίποτα άλλο;" ρώτησε η Σόρμπι "Σσσ" έκανε εκείνος.

Η καρδιά της Σόρμπι κόντευε να βγει από το στήθος της. Συνήθως δεν φοβόταν, αλλά το σκοτάδι ήταν τόσο απόλυτο που δεν έβλεπε ούτε τον Τσέκμειτ. Τον έσφιγγε πάνω της σα υπενθύμιση ότι δεν είναι νεκρή. Αν την άφηνε, η Σόρμπι θα αισθανόταν κενό. "Αααχ κάτι μ ακούμπησε" φώναξε και ρίχτηκε πάνω του "Σκάσε εγώ ημ.." αλλά με την ορμή της πέσανε στο έδαφος. Η Σόρμπι έφαγε μια καλή από το πηγούνι του Τσέκμειτ στο κεφάλι της και έσκασε σα καρπούζι πάνω του, μην έχοντας όραση. "Άουτσ αυτό πόνεσε" του είπε αστειευόμενη.

Η πτώση έφερε τον έναν πάνω στον άλλο. Η Σόρμπι άτσαλα χτύπησε το πρόσωπό της πάνω στο πηγούνι του ξωτικού."Άουτς αυτό πόνεσε" την άκουσε να λέει με ένα χαχανητό μέσα στο σκοτάδι. Προσπάθησε να γελάσει, βαριανάσανε, το κορμί της Σόρμπι τον πίεζε απ άκρη σε άκρη, τα χέρια του ήταν παγιδευμένα, καθώς γελούσε έκανε κίνηση και της έδωσε ένα απαλό φιλί στο χείλη και τραβήχτηκε αμέσως πίσω.

Για μία στιγμή το χαχανητό σταμάτησε και ένιωσε το χέρι της Σόρμπι να του χώνει μία σφαλιάρα που την ένιωσε ολόκληρος, "τι κάνεις εκει", πριν προλάβει να απαντήση η Σόρμπι τεντώθηκε πάνω του, τον ακινητοποίησε και μετά τον πλησίασε σε απόσταση αναπνοής. "Για να σε δω τώρα", του έριξε ένα απαλό κουτουλίδι, χαχάνισε ξανά και το φίλησε με περισσότερη ορμή, φροντίζοντας το σώμα της να ασκεί την απαραίτητη πίεση στο σώμα του Τσεκμειτ για να τον κρατά κάτω.

Η πίεση των κορμιών τους, η ένταση της Σόρμπι και το σφίξιμο ανάμεσά τους απελευθέρωσε μία πολύ δυνατή ενέργεια. Έμεινα να φιλιούνται για λίγη ώρα μέχρι που τον έσπρωξε κι έκανε να σηκωθεί...

"Ωραία αυτό θα μας κρατήσει λίγο" είπε ανανεωμένη με αδρεναλίνη και κρατώντας πάντα το χέρι του Τσέκμειτ σηκώθηκε. "Έλα ακολούθα με" είπε η τυφλή στον ημίτυφλο. Η Σόρμπι έκανε δύο βήματα και έπειτα κοκκάλωσε. "Κάτσε όμως....που είμαστε; Από που ήρθαμε;" Έτσι όπως είχαν μπουρδουκλωθεί και με την έλλειψη φωτός, ο προσανατολισμός δεν υφίσταται καθόλου. Τη στιγμή εκείνη, το μόνο τους δεδομένο ήταν ότι πατούσαν γη και τίποτα άλλο. "Θα συρθούμε μυρίζοντας τον αέρα μέχρι να βρούμε κάποιο τοίχωμα, και μετά θα συνεχίσουμε προς εκείνη την κατεύθυνση" είπε αποφασιστικά. "Προς ποιά κατεύθυνση δηλαδή;" ρώτησε η Σόρμπι. "Ώχου απλά προχώρα" έκανε εκείνος κρατώντας το χέρι της σφιχτά. "Πρόσεξε μη μου δώσεις καμιά κλωτσιά ε" της είπε σαρκαστικά. Ξεκίνησαν να περπατάνε και οι δύο πιασμένοι με το ένα χέρι και έχοντας το άλλο σε έκταση προσπαθώντας να πιάσουν αυτό το κάτι.

Στιγμές μετά απροσδιόριστου χρόνου φάνηκε στην Σόρμπι πως άκουσε κάτι . "Το άκουσες αυτό;" ρώτησε ψιθυριστά.
"Ναι" απάντησε ο Τσέκμειτ. "Αλλά μπορεί να είναι νυχτερίδες"
"Μα δεν κάνουν έτσι οι νυχτερίδες" ανταπάντησε εκείνη
"Μπορεί να ακούγεται έτσι μέσα στην στοά, να διαστρεβλώνεται ο ήχος" της είπε εκείνος
"Ξέρεις ο Νέιλ μου είχε πει παλιά για κάτι τέρατα.." ξεκίνησε η Σόρμπι'"
"Σκάσε δεν θέλω να ακούσω. Οι Σειρήνες μου φτάνουν σ αυτό το ταξίδι" είπε εκείνος και την τράνταξε λίγο
"Τσ τσ μα τι σατράπ.." έκανε η Σόρμπι, αλλά όσο περπατούσαν ο ήχος αυτός ακουγόταν περισσότερο. Ήταν σαν μια πάπια που είχε τον λαιμό της. Ήταν ένας ήχος που δεν είχε ξανακούσει και φαινόταν να έρχεται κατά πάνω τους. Ή μάλλον εκείνοι να πηγαίνουν προς αυτόν.

Τα ξωτικά γενικά έχουν από τη φύση τους μία τάση να βλέπουν καλύτερα από όλες τις φυλές στο σκοτάδι, αλλά ακόμη και έτσι ήταν τόσο σκοτεινά που του ήταν αδύνατο, η ένταση της στιγμής έφυγε και βάλθηκαν να περιεργάζονται τον γύρω χώρο ψηλαφιστά. H μουρμούρα συνεχιζόταν μέχρι που ένας ήχος διέκοψε την ησυχία της στοάς.

"κρατς"!! "Ωχ κάτι πάτησα" είπε ο Τσεκμέιτ και ο ήχος ξαφνικά δυνάμωσε, ξαφνικά μία σύντομη παύση και...

"Τσεκμέιτ το πόδι μου, βοήθειααααααααα"

Τα χέρια τους σπάσανε καθώς την ένιωσε να πέφτει και γρήγορα ξεκίνησε να την ψάχνει ψιλαφιστά ενώ η στοά γέμιζε με τα ουρλιαχτά της. Σε μια στιγμή την ένιωσε, την έπιασε γερά και την τράβηξε. Δίχως δεύτερη σκέψη την έσπρωξε μπροστά και άρχισαν να τρέχουν προς την έξοδο, ακούγοντας πίσω τους εκείνον το τρομακτικό βρυχηθμό.

Όταν έφτασαν στην έξοδο της μικρής στοάς, οι υπόλοιποι έμειναν άναυδοι βλέποντας τους δύο ριγμένους στο έδαφος και ένα περίεργο ζώο να πηδά πάνω στη Σόρμπι και να αρχίζει να χώνει τη μουσούδα του πάνω της και να γλύφει. "Παρτε το από πάνω μου"!!!!

Αφού πήρε λίγες στιγμές να συνέλθει ο Τσεκμέιτ κοίταξε το ζώο και είδε κάτι που έμοιζε με φώκια, είχε δέρμα ερπετού και κέρατα στο κεφάλι. "Ε Σόρμπι, είναι ένα μωρό!" Και της έπιασε το χέρι καθώς δοκίμασε να χαιδέψει το ζώο.

Ο Νειλ σάστισε και μουρμούρισε, "μα τις χίλιες δίνες, είναι ένα Eccaiar, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έβλεπα ποτέ μπροστά μου ζωντανό κάτι τέτοιο." Όλοι σταμάτησαν και κοίταξαν το Νειλ. "Το Eccaiar", συνέχισε, " είναι ένα αρχαίο ζώο από τα νησιά της Ελπίδας. Είναι πολύ μακρυά από τον τόπο του και είναι μωρό. Αν είναι κάπου κοντά η μητέρα, έχουμε πρόβλημα."

Το μωρό δεν σταμάτησε να τρίβεται και να γλύφει παντού τη Σόρμπι. "Μήπως να υποθέσουμε, ότι μάλλον άλλαξε γνώμη και θέλει τη Σόρμπι για μαμα;" ρώτησε χαχανίζοντας προκαλώντας αστείες αντιδράσεις σε όλο το πλήρωμα. Πλησίασε τη Σόρμπι και τη βοήθησε να σηκωθεί. "Κολλάς ολόκληρη, μήπως να έκανες κανένα μπάνιο;"

Η Σόρμπι ήταν σε κατάσταση σοκ για να αναρωτηθεί τι είναι. Ένιωθε την τεράστια και σκληρή γλώσσα του πλάσματος πάνω της να την γεμίζει με σάλια. "Είναι ένα τι;;;;" φώναξε ενώ ακόμα ήταν ξαπλωμένη. Ήταν ένα ζώο...αναρωτήθηκε. Ευτυχώς που δεν ήταν τέρας. Μήπως όμως άραγε δεν υπάρχουν τέρατα και ειναι όλα ζώα, απλά διαφορετικά ζώα. Το χέρι του Νειλ την επανάφερε και βάλθηκε να κοιτάζει αυτό το πλάσμα που καθόταν μπροστά της και της έκανε χαρούλες. Ήταν όντως γλυκούλι τώρα που το κοιτούσε.
"Μη το κοιτάς έτσι, γίνονται πραγματικά τέρατα. Εννοώ σε όγκο, σε δύναμη. Παλιά όταν η θεά κυριαρχούσε στην θάλασσα αυτοί ήταν οι φυσικοί εχθροί των ναυτικών. Υπήρχαν εκατοντάδες. Τα νησιά της Ελπίδας ήταν οι φωλιές του. Εκεί γεννούσαν και όταν τα μικρά ήταν δυνατά, κάνανε ένα μεγάλο ταξίδι ως την Αφίστους και ξανά πίσω για την επόμενη γέννα. Τα Ραουν ήταν πάντα στο σταυροδρόμι. Πως ξέμεινε αυτός ο μικρός είναι θαύμα. Δεν ήξερα καν πως ζούσαν πλέον. Τσαρ, Ντοζλ! Δάδες και όπλα και μέσα στη στοά. Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι δεν έχει μαμά" είπε γρήγορα ο Νέιλ και ξεκίνησε για την στοά.
Η Σόρμπι έκανε να προχωρήσει, μα ο Νέιλ την σταμάτησε. "Αλήθεια, κάνε μπάνιο. Δεν ξέρω τι έτρωγε αυτό το πλάσμα, αλλά...βρωμάς μικρή! Μείνετε εδώ, δεν θα αργήσουμε, μάλλον"

Η Σόρμπι φανερά αηδιασμένη ξεκίνησε να περπατά γρήγορα προς την πλευρά του εσωτερικού λιμανιού. Ο Τιμ που τα είχε ακούσει όλα πετούσε από πάνω και έκρωζε γελώντας. Το πλάσμα όταν είδε να απομακρύνεται η Σόρμπι, έβγαλε έναν λυγμό και άρχισε να την ακολουθεί. Η Σόρμπι μπήκε μέσα στη θάλασσα και άρχισε να τρίβεται δυνατά παντού. Το πλάσμα αφού μπήκε και εκείνο στο νερό, άρχισε να κολυμπά τριγύρω της σε κύκλους. Όταν η Σόρμπι ένιωσε πως έβγαλε από πάνω της τα σάλια, το κοιτούσε με θαυμασμό. Ήταν τόσο αθόρυβο μέσα στο νερό και τόσο χαριτωμένο. Δεν ήξερε πως μπορεί να το καλέσει και αφού δοκίμασε την γλώσσα της στα δόντια της, τοποθετώντας την στο άνω μέρος πίσω απο τα δόντια, έβγαλε έναν ήχο που ακουγόταν σαν τσ τσ τσ. Το πλάσμα δεν έδωσε σημασία. Έπειτα η Σόρμπι θυμήθηκε τον ήχο που έβγαζε το ίδιο. Ήταν σχεδόν σαν φώκιας. Ήταν καλή στις μιμήσεις ζώων. Τις πήρε δύο προσπάθειες και στην τρίτη το μωρό γύρισε και πήγε κατά πάνω της. Έβαλε το χέρι της στο κεφάλι του και άρχισε να το ξύνει, και μα τις χίλιες θάλασσες το πλάσμα άρχισε να γουργουρίζει.

O Τσέκμειτ ακολούθησε την ομάδα μέσα στη στοά, κρατόντας μία δάδα και ένα τσεκούρι προχωρούσε ψηλαφιστά μέχρι το σημείο που οι δυό τους συνάντησαν το ζώο. Λίγο πιο κάτω βρήκε τι είχε πατήσει μέσα στα σκοτάδια, τσόφλι αυγού. Στη θέα του ο Νειλ του κάλεσε όλους να μαζευτούν κοντά και να προτάξουν τα όπλα τους σε περίπτωση που ορμούσε από κάπου η μαμά.

Καθώς προχωρούσαν μία δυσωδία κατέκλεισε τον χώρο προδίδοντας πως μάλλον ήταν ασφαλείς, λίγα μέτρα πιο κάτω, ένα μεγάλο άψυχο κουφάρι ήταν γερμένο στον τοίχο της στοάς. Είχε πολλαπλές πληγές στο κορμί μάλλον από πάλη με άλλο θηρίο, το Eccaiar μπορεί να γίνει πάρα πολύ τρομακτικό και επιθετικό και στη γη και στο νερό όμως δεν έπαυε να είναι ζωντανό ον, τρωτό αν δεχθεί επίθεση από μεγαλύτερο ον η όπλο.

Αυτό φαινόταν νεκρό από επίθεση ζώο με νύχια και δόντια, αμέσως ο Νειλ φώναξε στην ομάδα, "το νου σας δεν είμαστε ακόμη σίγουροι ότι είμαστε ασφαλείς, προχωράτε με προσοχή και τα όπλα μπροστά!."

Καθώς συνέχισαν πιο κάτω έφτασαν σε αδιέξοδο στη βάση του οποίου υπήρχε νερό, απόδειξη πως το ζώο ήρθε από τη θάλασσα, γέννησε και πέθανε στη σπηλία. Είχαν κατέβει αρκετά στις στοές και μάλλον ήταν κοντά στο επίπεδο της θάλασσας, "κανένας εθελοντής να δει που φτάνει" ρώτησε γελώντας ο Νειλ και αφού έριξαν σχοινιά και στερέωσαν δάδες για μελλοντική χρήση γύρισαν πίσω.

Ο Τσεκμειτ έψαξε να βρει τη Σόρμπι να της πει τι βρήκαν και τη βρήκε ήδη να παίζει με το ζώο το οποίο δεν έδειχνε καμία επιθετικότητα σε αυτήν ή την ομάδα. "Σου ταιριάζει", της είπε, "πως θα το πούμε;"

Η Σόρμπι στεναχωρήθηκε στα νέα. Το καημένο δεν θα γνώριζε ποτέ την μητέρα του. Ένιωσε λίγο όταν είχε πρωτοβρεί τον Τιμ. Σφύριξε στο πουλί και ο παπαγάλος προσγειώθηκε στο κεφάλι της με μια βέβαιη άρνηση. Έκρωζε και ήταν λίγο ανήσυχος. Η Σόρμπι προσπάθησε να τον ησυχάσει και μιλούσε ήρεμα στο πλάσμα που είχε μπροστά της εξηγώντας του για τον Τιμ και ότι τώρα πλέον είναι αδέρφια. Το πλάσμα δεν έδειχνε κάποια επιθετικότητα. Απλά οσμίζονταν και ξεφυσούσε κοιτώντας το περίεργο ον που έβλεπε πρώτη φορά και την Σόρμπι.

"Σκέφτηκα κάτι αλλά μπορεί να ακουστεί χαζό. Αλλά μου έχει κολλήσει στο μυαλό" είπε στον Τσέκμειτ. "Ρόρο;" είπε με μια έκφραση στο πρόσωπο της ζαβολιάς. Ο Τιμ έκραξε γελώντας και απογειώθηκε για μια περισσότερο ασφαλή θέση.

Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ. "Να υποθέσω αυτό είναι όχι ε;"

Έξυσε το κεφάλι του με απορία "Ρόρο; Δηλαδή θα βάλεις τον Ρόρο στην Ωρόρα?" Χαχανισε μονος του απο ό,τι του φάνηκε αστείο και πλησίασε το μικρό κτηνάκι.

"Ρόρο, κάτσε!" Το Eccaiar τον κοιτούσε σαστισμένο.

"Ρόρο, τρέξε!" Έκανε να κουνηθεί αλλά πάλι το ζώο δεν ασχολήθηκε, απλά κοιτούσε το ξωτικό με ένα απλανές και χαρούμενο βλέμμα.

Για να σκεφτώ, όρμηξε προς τη Σορμπι με δυνατή φωνή, τότε ο Ρόρο όρμηξε μπροστά του και γρύλισε σαν να προστάτευε την Σόρμπι.

"Τέλεια, άλλος ένας τραμπούκος στο καράβι." Έριξε τους τόνους και χαμογέλασε στο ζώο. "Ελπίζω να μη ρίχνεις φάπες σαν το Νειλ." Του έτεινε τι χέρι και το ζώο το μύρισε λίγες στιγμές και έκανε να τρίψει χαλαρά τη μουσούδα του.

"Τέλεια, που βάλουμε τον Ρόρο να κοιμάται;" Γύρισε και κοίταξε αστειευόμενος τη Σόρμπι.

Η Σόρμπι βγήκε από το νερό και πλησίασε προς το στρωσίδι της. "Ρόρο κάτσε" είπε και έδειξε με το χέρι της κάπου λίγο πιο δίπλα. Το πλάσμα της μύρισε το χέρι και την κοιτούσε. Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ. "Πως εκπαιδεύεται ένα τέτοιο πλάσμα; ....Ρόρο κάτσε" είπε ξανά και με το πόδι της πάτησε δυνατά το έδαφος. Το πλάσμα κοίταξε ερωτηματικά και σηκώνοντας το πίσω πατούσι του την μιμήθηκε. Η Σόρμπι ενθουσιάστηκε. Η Σόρμπι ξάπλωσε στο στρωσίδι της και επανέλαβε "Ρόρο κάτσε". Το ζώο πήγε και πλάγιασε ακριβώς δίπλα της, κοιλιά με κοιλιά και τοποθέτησε την μουσούδα του στα πλάγια της. Ήταν πολύ βαρύ. Η Σόρμπι τον έσπρωξε πιο πέρα, αλλά κατέληξε να σπρώχνει τον εαυτό της έξω από το στρωσίδι της. Το πλάσμα κινήθηκε ξανά κοντά της να κάνει επαφή. Η Σόρμπι επανέλαβε άλλες τρεις φορές, μα το πλάσμα κάθε φορά κινούνταν κοντά της. Τελικά τα παράτησε και αφού ξαναγύρισε στα στρωσίδια της, απλά μετακίνησε το κεφάλι του ζώου να μην την βαραίνει.

"Θα σε δω αύριο. Θα πω στον Νέιλ και στον Τσαρ ότι σε θέλω για κάτι και θα μπούμε στην στοά προετοιμασμένοι. Για την ώρα ξεκουράσου και συ γιατί με αυτά πέρασε η ώρα αρκετά." είπε στον Τσέκμειτ και γύρισε πλευρό. Λίγα λεπτά αργότερα το χέρι της έκλεισε την κοιλιά του Ρόρο που ήταν δροσερή και σαν ένα μεγάλο μαξιλάρι. Να δεις που τελικά θα βόλευε...

Είχε πλάκα τελικά το μικρό κτηνάκι, ίσως φανεί και χρήσιμο στο τι μελει γενέσθαι στο εξής, "νταξει λοιπόν πάω και γω στη γωνία μου καλη ξεκούραση".

Άφησε τη Σόρμπι και τους υπόλοιπους, γδύθηκε και βούτηξε στο νερό για να ξαλαφρώσει, βγήκε, ντύθηκε, και έκανε να πλαγιάσει για την επόμενη μέρα.

Το επόμενο πρωί, ξεκούραστος και φρέσκος, περίμενε τη Σόρμπι για την επόμενη περιπετειώδη βόλτα τούς.

H Σόρμπι ξύπνησε όταν ένιωσε την υγρή και τραχιά γλώσσα σε όλο της το πρόσωπο. Ξύπνησε πανικόβλητη και έσπρωξε το πλάσμα μακριά της. "Αυτό θα έχουμε τώρα;" του είπε αυστηρά. Για απάντηση ο Ρόρο ξεφυσούσε την μουσούδα του και ανασηκώνοντας τα μπροστινά του πατούσια έδειχνε πως χαίρεται. Η Σόρμπι σηκώθηκε και πήγε να πλυθεί. Εννοείται πως ο Ρόρο ήταν ουρά της. "Ω μα τους χίλιους κεραυνούς, πως θα το σταματήσουμε αυτό; Πως εκπαιδευεσαι;;;;;;"φώναξε ενώ πλενόταν. Ο Νέιλ έφτασε κοντά της και άρχισε να γελά. "Τι λέει μικρή; Μάζεψες νέο ζωάκι;" Η Σόρμπι τον κοίταξε βλοσυρά " Και δεν το μάζεψα καν...μου έτυχε! Πως εκπαιδεύεται;" ρώτησε έντονα τον Νέιλ. Εκείνος γέλασε ακόμα πιο δυνατά. "Δεν έχω ιδέα. Τα eccaiar δεν είναι σκυλιά. Είναι άγρια ζωά. Δεν νομίζω να έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο. Κανονικά όλα τα ζώα μιμούνται από τη μαμά τους που τα μαλώνει όταν κάνουν κάτι που δεν πρέπει και γενικά τα δείχνει πως να είναι... εμ αυτά που είναι." Η Σόρμπι ξεφύσηξε. "Τι καλά που είμαι γοργόνα και ζω στο νερό ε...μπορώ να του δείξω όλα τα πράγματα που κάνουν τα eccaiar" είπε σαρκαστικά. Ο Νέιλ κοίταξε το πλάσμα και του έτριψε το κεφάλι "Αυτό είναι ένα ζήτημα. Και πρέπει να το σκεφτούμε. Δεν θα το πάρουμε μαζί μας...όοοοχι μη με κοιτάς έτσι!! Δεν μπορούμε να το πάρουμε μαζί μας! Να το πάμε που Σόρμπι; Δεν γίνεται!" κάθε φορά που η Σόρμπι άνοιγε το στόμα της ο Νέιλ φώναζε ΄" ΟΧΙ". Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Τόση που ο Νέιλ βαρέθηκε με την επιμονή της Σόρμπι και τελικά της είπε ότι θα το σκεφτούν.

Έχοντας κερδίσει αυτήν την μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο, η Σόρμπι άφησε τον Νέιλ ειδοποιώντας τον για την απουσία του Τσέκμειτ την μέρα εκείνη. Η Σόρμπι έφτασε στον Τσέκμειτ με την δάδα της και ένα κουρέλι χρήσιμα πράγματα για την στοά. Εννοείται ο Ρόρο ήταν απο πίσω της, και ο Τιμ πετούσε από πάνω σε κύκλους, κρατώντας απόσταση από το τερατάκι. Προς έκπληξη όλων πήγε και προσγειώθηκε στο κεφάλι του Τσέκμειτ. "Ψηλολέλεκκκκα" έκραξε ενώ τα νύχια του έξυναν το κεφάλι του Τσέκμειτ.

"Τιμ, λίγο πιο αριστερά στον ώμο αχ ναι, έλα λίγο ακόμη πιο κάτω τέλειο." Ο Τιμ έκραζε χαρωπά καθώς έπαιζε με το ξωτικό καθώς ξεκινούσαν να ξαναμπούν στις στοές.

Εξοπλισμένοι πλέον έφτασαν γρήγορα στο σημείο που ηταν το κουφάρι της μητέρας του Ρόρο, λίγο πιο δεξιά μια νέα υποστοά προσκαλούσε τον κοσμο στα έγκατα της σπηλιάς.

Καθώς προχωρούσαν ένιωθαν ότι περνούσαν το επίπεδο της θάλασσας, η θερμοκρασία και η ατμόσφαιρα άλλαζαν, και η αίσθηση του χώρου ήταν διαφορετική.

Ύστερα από μισή ώρα κατάβασης έφτασαν σε ενα κοίλωμα με παράξενος ανάγλυφο που θύμιζε στάλακτες σπηλιάς. Με μια πιο προσεκτική ματιά το ξωτικό κατάλαβε οτι οι στάλακτες δεν ήταν αθώες προεξοχές του σπηλαίου.

Οι στάλακτες είχαν διαφορετική σύσταση από τα τοιχώματα και φώτιζαν αλλιώς με μια ελαφριά ιώδη ιριδίζουσα απόχρωση. Καθώς γύρισε να εξηγήσει στη Σόρμπι τι είδε, είδε τα δύο ζώα κοκκαλωμένα στο έδαφος σε αφασία.

Στιγμές αργότερα ένιωσε και ο ίδιος μια ελαφριά ζαλάδα. Καθώς πάσχισε να συνέλθει, ένας σταλαγμίτης πήρε ανθρώπινη μορφή και ξεκίνησε να τον πλησιάζει. Με κάθε της βήμα η μορφή έπαιρνε πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ώσπου σε μικρή απόσταση το έφτασε, μια ιριδίζουσα σκιά της Σόρμπι!!!

Καθώς έγειρε να δει που ήταν η πραγματική Σόρμπι, η σκιά τον άρπαξε απ το σαγόνι και τον πλησίασε να τον φιλήσει. Με το που τον άγγιξε στα χείλη, τον διαπέρασε ένα ενεργειακό κενό και τα πάντα χάθηκαν. Έμεινε μόνος του σε αχανές, ατελείωτο και απροσδιόριστο σκοτεινό χώρο...

Η Σόρμπι κοιτούσε σχεδόν μαγεμένη τον χώρο στον οποίο κατέληξαν. Λίγα βήματα πιο μέσα στην φωτεινή σπηλιά και έμεινε αποσβολωμένη να κοιτά έναν τεράστιο βράχο άλατος. Ένιωσε να ζαλίζεται, όταν άκουσε την φωνή του μπαμπά της να την καλεί. "Μπαμπά;" φώναξε μα απάντηση δεν πήρε. Η φωνή απλά επαναλάμβανε το όνομά της ξανά και ξανά. Η Σόρμπι γύρισε να βρει τον Τσέκμειτ αλλά συνειδητοποίησε ότι ήταν μόνη της. Ούτε ο Τιμ ήταν κάπου, ούτε ο Ρόρο. Η φωνή γινόταν όλο και πιο επιτακτική και δυνατή και η Σόρμπι αποφάσισε να την ακολουθήσει. Την οδήγησε πίσω από τον βράχο άλατος, πιο μέσα στην σπηλιά όπου τα ιριδίζοντα χρώματα έπαιρναν μια μωβ και μπλε απόχρωση. Και όσο απίστευτο κι αν της φαινόταν, ο μπαμπάς της στεκόταν εκεί. Της είχε πλάτη και καθόταν μπροστά από μια τεράστια στρογγυλή στήλη...άλατος. Η στήλη αυτή είχε ένα ασημένιο χρώμα που το ένιωθε σα χάδι πάνω της. "Μπαμπά;" ξανά με απορία. Η πατρική φιγούρα γύρισε να την κοιτάξει και η Σόρμπι έτρεξε με δάκρυα χαράς να την αγκαλιάσει.

Την στιγμή της ένωσης η πατρική φιγούρα εξαφανίστηκε σαν νέφος και την θέση της πήρε ο Τσέκμειτ. Την αγκάλιαζε σφιχτά πάνω του. "Το ξέρω πως και εσύ το θες" της ψιθύρισε. "Και γω το ένιωσα από την πρώτη στιγμή. Αυτή την σπίθα της αδρεναλίνης. Σε θέλω" της είπε και την φίλησε παθιασμένα. Η Σόρμπι έμεινε στο φιλί του, μα έπειτα σε ελάχιστες στιγμές διαύγειας τον έσπρωξε μακριά "Τσέκμειτ προέχει η δουλειά. Αυτό το είχαμε συμφωνήσει." "Ασφαλώς, απάντησε εκείνος, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν μπορούμε να περάσουμε καλά στην πορεία" είπε και έγλειψε τα χείλη του με φανερή λαχτάρα. Η Σόρμπι πήρε τον χρόνο της και για πρώτη φορά άρχισε να σκέφτεται σοβαρά τι συνέβαινε με τον Τσέκμειτ. Λίγα φιλιά εδώ, λίγο πάθος εκεί, αλλά τι συνέβαινε πραγματικά...

"Όχι, είπε ξανά, διάλεξα την μπίζνα. Η μπίζνα θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη και πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη εκεί. Αλλιώς θα πεθάνουν κι άλλοι"
Η φιγούρα του Τσέκμειτ γέλασε χαιρέκακα, ενώ άρχισε να την πλησιάζει. Φτάνοντας μπροστά της, έφερε το χέρι του και πέρασε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της. "Με θέλεις και εσύ. Σε μαγνητίζω πάνω μου." είπε και έφερε το χέρι της πάνω στο στήθος του. Η Σόρμπι ξεροκατάπιε. Με απαλές κινήσεις αφαίρεσε την μπλούζα του και η Σόρμπι είδε μια μεγάλη ουλή στο αριστερό πλευρό του. Κατεύθυνε το χέρι της αλλού και η Σόρμπι ένιωσε τον ανδρισμό του να πάλλεται. Τον έσπρωξε μακριά της δυνατά και άρχισε να αναπνέει γρήγορα από την ένταση της στιγμής. "Είπα όχι!" φώναξε "Όχι! Πρέπει να κάνω άλλα πράγματα!" Ο Τσέκμειτ γέλασε ξανά "Πόσο σίγουρη είσαι για αυτό που μου λες; Μόλις όλα σκοτεινιάζουν, ξέρω οτι με θες" είπε ο Τσέκμειτ, αλλά διατήρησε την απόστασή τους.

Ο αχανής σκοτεινός χώρος που βρισκόταν δεν είχε ορατά όρια, έμοιαζε σαν απόκοσμο απροσδιόριστο χωροχρονικό κενό.

Ένιωθε αύρες να πλανώνται και περίεργες ενέργειες να πάλλονται. Θηλυκές σκιερές μορφές τον πλησίαζαν, πάλλονταν πάνω του τον άγγιζαν και του έπαιρναν κομμάτια απ τα ρούχα του.

Οταν έμεινε εντελώς γυμνός, είδε ενα αχνό φως μπροστά του, προχωρώντας, άκουσε μια γνώριμη φωνή να βγαίνει μέσα από το φώς.

"Λιφ;" Ρώτησε φωναχτά.

"Μην ρωτάς, μόνο άκου!" Ψιθύρισε σιριχτά η φωνή.

"Μην την εμπιστεύεσαι, μην εμπιστεύεσαι κανέναν, όλοι λένε ψέματαααα". Η φωνή χάθηκε στο κενό.

Η λάμψη έσβησε και άναψε σε άλλο σημείο πιο μακριά.

"Είσαι μόνος, γεννήθηκες μόνος, συνεχίζεις μόνος, η συντροφιά και η συμμαχία δεν σου χρειάζονται"....

"Όχι," φωναξε ο Τσεκμειτ, "όχι, δεν ισχύει αυτό, λες ψέματα".

"Δες την πληγή σου", "φρόντισε την πληγή σου..." Φώναξε ξανά η φωνή και εξαφανίστηκε. Στιγμές αργότερα εμφανίστηκε από άλλη κατεύθυνση. "Θα πληγωθείς ξανά, θα εγκαταληφθείς, μείνε μακριά απο όλους όσο είναι καιρός..."

"ΟΟΧΧΧΙΙΙ" Ούρλιαξε ο Τσεκμειτ και έκανε να τρέξει προς το φώς. Εκείνο χάθηκε ξανά. Μία γαλάζια δεσμίδα τον περιτριγύρισε, ανέβηκε ψηλά και έσκασε σαν πυροτέχνημα στον ουρανό.

Ξάφνου τέσσερις αύρες τον πλησίασαν. 4 Σόρμπι!!! Οι δυο του τέντωσαν τα χέρια και η τρίτη του στερέωσε τα πόδια. Η τέταρτη τον πλησίασε και πήρε μια πιο ανθρώπινη μορφή.

"Σε έχω δει πως με κοιτάς, πως με ψάχνεις, ξέρω τι θέλεις, ζήτα το..." Και ενωσε απαλά το κορμί της πάνω του.

"Όχι δεν είναι αλήθεια" φώναξε ο Τσεκμειτ, "η έλξη είναι αμοιβαία δεν σε κυνηγάω μόνο εγώ, δεν σε καταπιεζωω!!!" Προσπάθησε να ελευθερωθεί αλλά μάταια.

"Δεν σε πιστεύει κανείς" του ψιθύρισε η σκιά της Σόρμπι, "να κοιτά", καθώς τον χάιδευε σε ολο του το σώμα, η έλξη του έκανε το κορμί να ιδρώνει και να πάλλεται, ενώ πάσχιζε να μείνει ψύχραιμος.

"Τι έγινε ψηλολελεκα; Γουστάρεις" Το χέρι της πήγε πιο χαμηλά και τον έσφιξε με δύναμη, εκείνος απάντησε με ενα πνιχτό ηχο και πήρε βαθιά ανάσα. Η σκιά της Σόρμπι ξεκίνησε να του φιλαει το λαιμο και τον κορμό.

Καθώς κατέβαινε, γονάτισε απαλά μπροστά του και χούφτωσε γερά τον κορμό του. Τα χέρια περιπλανήθηκαν στην ερωτογενή του ζώνη και ξαφνικά πήγαν στην ουλή του. Με απότομες κινήσεις, άνοιξαν ξανά την πληγή, ο Τσεκμειτ ούρλιαξε και σφαδασε απ τον πόνο.

Έβαλε το δεξί της χέρι μέσα στο σώμα του Τσεκμειτ και ανέβηκε γοργά ως την καρδιά του σκίζοντας την σάρκα του. "Να προσέχεις την πληγή" του ψιθύρισε ενώ του εσφιγγε την καρδιά μέχρι να σταματήσει. Πόνος, απόγνωση, φόβος, τρόμος, όλα έσβησαν μαζί με τον χτύπο της καρδιάς του. Κι η σκιά της Σόρμπι την έσφιγγε μεχρι όλα να σταματήσουν και να τα καταπιεί το σκοτάδι...

Η Σόρμπι έκανε ένα βήμα μπροστά. Έσφιξε την γροθιά της και φώναξε "Δεν είμαι έτοιμη ακόμα!!" είπε με κόκκινα μάγουλα.
Ο Τσέκμειτ γέλασε ξανά "Ωωω δηλαδή είσαι ακόμα παρθένα; Μέσα σε τόσους ναύτες και σε τόσα λιμάνια, είσαι ακόμα άπειρη; Χα χα χα χα ακόμα δεν έχεις φάει γλυκό; Μα μου είναι αδύνατον να το πιστέψω αυτό! Είμαι σίγουρος ότι πολλοί σε θέλουνε. Και ότι πολλοί θέλουν να στον δώσουνε. Χα χα χα η Σόρμπι, άπειρη...χαχαχα" έκανε ο Τσέκμειτ κοροιδεύοντας την. Η Σόρμπι έσφιξε τα δόντια της "Σκάσε! Δεν έχεις ιδέα!" του αντιγύρισε. "Ω μα έχω ιδέα καλή μου. Έχω ιδέα πως τα βράδια με σκέφτεσαι και αναζητάς το χάδι μου και φυσικά...κάτι ακόμα" είπε και με ύφος γεμάτο έπαρση της έκανε ένα νεύμα προς τα κάτω. Η Σόρμπι τον πλησίασε αργά, η οργή της είχε φουντώσει, αλλά προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία της. Όπλισε τον εαυτό της με δύναμη και του εξαπέλυσε μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπό του. "Αυτό για την ασέβεια σου!" είπε κοφτά.

Ξαφνικά τα μάτια του Τσέκμειτ γίνανε κόκκινα, και κοίταξε μέσα στην ψυχή της. Ήταν το ίδιο αίσθημα όπως με τις σειρήνες. Ήταν σαν να βρισκόταν μέσα της. Εκείνη δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε να κουνηθεί. Βρισκόταν στο μυαλό της. Έφερνε στην επιφάνεια σκέψεις της που και η ίδια κρατούσε τιθασευμένες. Εκείνη και ο Τσέκμειτ στα στρωσίδια, δύο σώματα ενωμένα, ένα σώμα με παλμό και πάθος. Η Σόρμπι προσπάθησε να σταματήσει αυτήν την εισβολή. "Σταμάτα" κατάφερε να ψελλίσει μέσα από τα δόντια της. "ΜΗ ΛΕΣ ΨΕΜΑΤΑ" άκουσε στο κεφάλι της, ενώ η σκέψη αυτής και του ξωτικού συνέχιζε να παίζει έντονη και ζωντανή. Η Σόρμπι έπαιρνε κοφτά ανάσες. "Φύγε απ'το μυαλό μουυυυυυυυυυυυ" φώναξε δυνατά και η σύνδεση κόπηκε. Βαριανάσαινε. Η φιγούρα μπροστά της την κοιτούσε άψυχα. "Θα σε προδώσω και το ξες. Το ξέρεις ότι ρισκάρεις στην ιστορία αυτή" είπε ο Τσέκμειτ. "Όχι, απάντησε εκείνη, υποσχέθηκες. Υποσχεθήκαμε και οι δύο. Υποσχέθηκες" είπε αβέβαια η Σόρμπι. "Χα, και πήρες τον λόγο κάποιου που δεν είχε ποτέ οικογένεια, που δεν είχε ποτέ κάτι να χάσει; Που ήταν πάντα μόνος του; Είσαι πιο χαζή από ότι νόμιζα Σόρμπι. Και πιο αφελής. Χρειάζεσαι μάλλον κι άλλους θανάτους γύρω σου για να στρώσεις; Κι άλλους διδύμους ε;" είπε ο Τσέκμειτ και σταύρωσε τα χέρια του.

Φως...

"Τι έγινε" αναρωτήθηκε καθώς δυνατό φως τον τύφλωσε απότομα. Έκανε να πιάσει τα σπλάχνα του, κανένα σημάδι, καμία ουλή ανοιχτή, η καρδιά του χτυπούσε κανονικά.

"Ξύπνησες επιτέλους"; Η φωνή ήταν πολύ γνώριμη και καλοσυνάτη.

"Σόρμπι;"....

"Ναι αγάπη μου, σήκω μας περιμένουν τα παιδιά".

"Τι έγινε;"

"Τίποτα χαζούλη ψηλολελεκα, παρακοιμήθηκες".

Έκανε να σηκωθεί και πάγωσε, η Σόρμπι δεν ηταν η νέα σφρυγιλή καπετανισα, αλλά μια ώριμη πανέμορφη, γυναίκα τουλάχιστον διπλάσιας ηλικίας από την κανονική. Έμεινε να την κοιτάει σαν χάνος...

"30 χρόνια πέρασαν και ακόμα με κοιτάς όπως την πρώτη φορά που ανέβηκες στο καράβι, γλυκέ μου ξωτικουλι. Σήμερα είναι η επέτειος της τελευταίας μας περιπέτειας ξεχασες;"

Επέτειος, περιπέτεια, μας

Οι λέξεις γυρνούσαν σαν σμήνος απο μέλισσες στο μυαλό του, προσέχοντας μην τον τσιμπήσουν και ζαλιζοντάς τον από τον θόρυβο.


Όσοι ηταν ναυτικοί της Ωρόρα ηταν ακόμη ζωντανοί και μερικά άγνωστα πρόσωπα ήταν μαζεμένα γύρω από ένα ομοίωμα του καραβιού που είχε σκαλισμένο το όνομα Νειλ. Αδυνατούσε να καταλάβει μέχρι που ένας μπόμπιρας τον τράβηξε απ το παντελόνι. "Μπαμπααααά" του φώναξε.

Ο Τσεκμειτ πάγωσε, μπαμπά, Σορμπι, τι είναι όλο αυτό... "Τι παιχνίδι παίζεις πάλι!!" Ούρλιαξε κοιτώντας τον ουρανό. "CHECKMATE DICEROLL" του έβαλε τις φωνές η Σορμπι, "δεν είναι ωρα για τα δικά σου, σε παρακαλώ..."

Ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί και εμεινε ήσυχος. Βάλθηκε να περιεργάζεται την σκηνή αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει, όραμα, μέλλον, παράνοια, ολα έπαιζαν αλλά η χαμογελαστή σύζυγος Σόρμπι ηταν το χειρότερο.

Καθώς την πλησίασε να της μιλήσει, ένιωσε τον εαυτό του να ζαλίζεται και να σωριάζεται, έκλεισε τα μάτια του και βρέθηκε μετά από λίγες στιγμές ξανά πίσω, ξεκοιλιασμενος με την σκιά της Σόρμπι να γλύφει το αίμα του από τα δάχτυλα της. Ξανά φώς και σκιές και φωνές περί "εμπιστοσύνης".

Μια στροφορμή, μια σκοτοδίνη, μία σκοτεινή σπείρα τον κατάπινε μέχρι που προσγειώθηκε ξανά στη σπηλιά.

Έβλεπε τη Σόρμπι και τα ζώα να βγαίνουν απ την παραζάλη τους και εκατσε οκλαδόν να βάλει το μυαλό του στη θέση του.

Τι ήταν όλο αυτό...

Ξαφνικά και απροσδόκητα το τοπίο άλλαξε. Βρισκόταν μπροστά από έναν οικογενειακό τάφο. Η καρδιά της όμως ακόμα πονούσε εξαιτίας του Τσέκμειτ. Γονατισμένη μπροστά από το μνήμα ήταν η μαμά της. Της φώναξε μα η γυναίκα δεν έδωσε σημασία. Η Σόρμπι πλησίασε. Η γυναίκα έκλαιγε. Η Σόρμπι κοίταξε το μνήμα. "Στο πιο αγαπημένο πλήρωμα της Αμρούνα, Ωρόρα, είθε να πλεύσετε στην άλλη ζωή κοντά στην θεά"

Στιγμιαία, η μαμά της ήταν μπροστά της και την κοιτούσε με μίσος. 'Εσύ τους σκότωσες! Εσύ τους σκότωσες όλους! Και εσένα μαζί! Εσύ υποτίθεται θα μας προστάτευες! Αλλά μας σκότωσες! Μας άφησες! Άφησες την Σπεράντζα στο έλεος τους! ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΣ" η μαμά της φώναζε, ούρλιαζε τις λέξεις με μίσος και οργή. Η Σόρμπι σε κάθε λέξη πισωπατούσε και δάκρυα χύνονταν στο πρόσωπο της. "ΕΣΥ ΜΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΣ" ούρλιαζε η μαμά της και ξαφνικά η Σπεράντζα ήταν όλη μέσα σε μια λαίλαπα μαινόμενης φωτιάς. Η Σόρμπι έβλεπε στρατιώτες του Τάγματος να σέρνουν τους συνανθρώπους της στην ακτή. Άλλους να τους σκοτώνουν, άλλους να τους σπρώχνουν στην φωτιά που είχαν ανάψει στα σπίτια τους, άλλους να τους σέρνουν από τα μαλλιά μέσα σε μεγάλα ξύλινα κελιά κατά μήκος της ακτής. Όλοι φώναζαν το όνομα της. Όλοι την καταριόντουσαν. "Είχες πει ότι θα μας προστάτευεεεες" φώναξε η μαμά της ώσπου ένας στρατιώτης περνώντας με το άλογο του, την αποκεφάλισε. Η Σόρμπι κοιτούσε άψυχη. Αίματα είχαν πεταχτεί στο πρόσωπο της. Έπιασε το πρόσωπο της και άρχισε να ουρλιάζει μέχρι που τα πνευμόνια της έκαιγαν και ακόμα και τότε δεν μπορούσε να σταματήσει από την φρίκη. Έπεσε στα γόνατα και συνέχισε να ουρλιάζει, να κλαίει με λυγμούς και να κουνά το κορμί της μπρος πίσω ασυναίσθητα προσπαθώντας να ηρεμήσει. Η μυρωδιά της καμένης σάρκας, του αίματος, είχαν γεμίσει τα πνευμόνια της και την αηδίαζαν. Προσπάθησε να τα διώξει. Άρχισε να χτυπά το πρόσωπο της, αλλά όλα ήταν εκεί μπροστά στα μάτια της και δεν μπορούσε να σταματήσει να τα βλέπει. Κοιτούσε τα άψυχα μάτια της μάνας της στο κεφάλι που είχε πέσει δίπλα της και ούρλιαζε με όλη της την δύναμη.

Λανθασμένα πίστεψε ότι επέστρεψαν μαζί. Εκεί που νόμιζε οτι συνήλθαν, η Σόρμπι ήταν μεταξύ νηφαλιότητας και μανίας, καθόταν και τιναζόταν συνεχώς.

Αναρθρες κραυγές, λυγμοί και ουρλιαχτά

"Εσύ μας εξαφάνισες

Οοοοχχχιιιιιι

Εσσσσυυυυυυ

Οοοχχχιιιιιιι"

Φαινόταν σαν να μάχονται δυο πρόσωπα στο μυαλό της.

Μην ξέροντας τι να κάνει, την πλησίασε προσπαθώντας να την προσέξει για να μην κανει κακό στον εαυτό της.

Παράλληλα τα ζώα ξεκίνησαν να συνέρχονται και προσπάθησε να τα διώξει μακριά της. Ο Τιμ ηταν εντάξει, αλλα ο Ρόρο δεν ήξερε πως θα αντιδρούσε βλέποντας την Σόρμπι έτσι.

"Σόρμπι είσαι ασφαλής, γύρνα πίσω σε μας."

"Σόρμπι είσαι ασφαλής, γύρνα πίσω σε μας."

"Σόρμπι είσαι ασφαλής, γύρνα πίσω σε μας."

Συνέχισε να της μιλάει μέχρι να επιστρέψει...

Σε μια στιγμή πάλι το τοπίο άλλαξε. Βρισκόταν μέσα στην σπηλιά αλλά ήταν μόνη της. Υπήρχε μια γαλήνη και μια ηρεμία, σε αντίθεση με το προηγούμενο χάος που την ηρέμησαν για λίγο. Σκούπισε τα δάκρυα της και σηκώθηκε να περιεργαστεί τον χώρο γύρω της. Ήταν μια σπηλιά με σταλαγμίτες και σταλακτίτες λευκή, με ασημένιο φως που απλά υπήρχε μέσα, χωρίς να υπάρχει κάποια πηγή. Ακουγόταν ένας ρυθμικός ήχος , στάλα στάλα, καθώς έπεφταν οι αλάτινες σταγόνες. Μόνο που αντί να πέφτουν από πάνω προς τα κάτω, ακολουθούσαν ανάποδη πορεία σχοιματίζοντας τις λιμνούλες τους στο αλάτινο ταβάνι.

Σ εκείνη την σπηλιά ένιωσε ξανά να παίρνει ζωή. Ένιωσε μια πρωτόγονη ενέργεια, σαν να ήταν ολόγυρα της παντού. Τα δάκρυα της ηρεμήσαν σταδιακά και έψαξε να βρει τρόπο να "βγει" από το όραμα που την τρέλαινε. Ήξερε ότι αυτά που έβλεπε ήταν παράνοιες, αλλά δεν ήξερε πως ακριβώς μπορούσε να βγει. Άκουσε μια φωνή να της μιλά, σε μια περίεργη γλώσσα. Και παρόλο που ήξερε ότι ήταν μια γλώσσα που δεν ήξερε, καταλάβαινε τι της έλεγε.

Άκουσε την φωνή του πατέρα της, συζητούσαν μεταξύ τους και με την συνείδηση της. Δεν ήξερε πόση ώρα βρισκόταν σε εκείνο το σημείο. Της φάνηκε μια μικρή αιωνιότητα. Άκουσε την φωνή του πατέρα της "ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις μικρή" και ένα κάψιμο στο μέτωπο της, ανάμεσα από τα φρύδια της. Ένιωσε μια έντονη ζαλάδα και έπεσε πάνω στην αγκαλιά του Τσέκμειτ. Τον άκουγε να της λέει

"Σόρμπι είσαι ασφαλής, γύρνα πίσω σε μας."

"Σόρμπι είσαι ασφαλής, γύρνα πίσω σε μας."

"Σόρμπι είσαι ασφαλής, γύρνα πίσω σε μας."

Tο άδειο και αχανές βλέμμα της ξεκίνησε να εστιάζει και οι κραυγές της έγιναν ψίθυροι.

Σε μια στιγμή καθώς την έσφιγγε πάνω του, εκείνη πήρε μία βαθιά ανάσα και σαν να ανάπνευσε για πρώτη φορά, άφησε να της ξεφύγουν λυγμοί και δάκρυα.

Σαν να μην έφυγαν οι αναλαμπές και οι εκλάμψεις, το βλέμμα της άλλαζε από τη στοργή στην αμφιβολία κι απ' την ζωντάνια στην παγομάρα.

Η αφασία της συνοδευόταν από μία και μόνο φράση

"Ξέρω το μυστικό, ξέρω το μυστικό μου"

"Ξέρω το μυστικό, ξέρω το μυστικό μου"

"Ξέρω το μυστικό, ξέρω το μυστικό μου"

Κάθε φορά το έλεγε και πιο αχνά, πιο σιγά σαν να μιλάει στον κόσμο, στο σύμπαν και οχι στον ίδιο μεσα στη σπηλιά.

Καθώς την κρατούσε τα λόγια της έγιναν λυγμοί και την κράτησε σφιχτά μέχρι να επανέλθει...

Η αγκαλιά του Τσέκμειτ ήταν αυτό που χρειαζόταν. Η ζεστασιά, η ασφάλεια, η οικειότητα, η μυρωδιά, όλα αυτά της έδιναν μια γλυκιά ηρεμία. Αργά, οι ανάσες της επανήλθαν. Αργά, το μυαλό της ηρέμησε. Κατάλαβε την αναγκαιότητα της φρίκης, των οραμάτων, του τεστ, μα οι χαρακιές στην ψυχή της ήταν τόσο δυνατές που της ήταν αδύνατο να τις αγνοήσει παντελώς. Με δάκρυα στα μάτια ακόμα και με κοκκινισμένο πρόσωπο έσπρωξε τον Τσέκμειτ και πισωπάτησε. Τον κοίταξε δύσπιστα, με μάτια που καίγανε από στεναχώρια, σαν να την είχε ήδη προδώσει. Ζύγισε τα δικά του μάτια, ήταν φανερή και σε αυτόν η αμφιβολία και ο πόνος.

Τον πλησίασε αργά και με το χέρι της άρχισε σιγά σιγά, όσο τον κοιτούσε ακόμα, να ανεβάζει την μπλούζα του. Έριξε μια γρήγορη ματιά στην πληγή. Ήταν εκεί! Το όραμα δεν ήταν ψεύτικο! Ο Τσέκμειτ είχε την ίδια ουλή! Πισωπάτησε ξανά και της έφυγε ένας βαθύς αναστεναγμός. Έκλεισε τα μάτια της, δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Με μάτια να καίνε του είπε, η φωνή της υγρή από τα δάκρυα "Θα με προδώσεις; " Άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε έντονα, αυτή τη φορά με απεγνωσμένη προσμονή για την απάντηση του.

Δεν ήταν στιγμή για ερωτήσεις, ούτε για εξηγήσεις. Καταλάβαινε πως η εμπειρία που βίωσαν δεν ηταν εξηγησιμη.

Το αποτύπωμα του βιώματος αυτού τον έκανε να φερθει στιβαρά και ώριμα. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, πηγαία χωρίς να το πιέσει.

Την κοίταξε σταθερά στα μάτια, ισιωσε την πόζα του και έκανε κίνηση προς το μέρος της.

"Ετοιμαζόμουν να σε ρωτήσω το ίδιο. Έχουμε μια συμφωνία και έχουμε μία συμμαχία."

Άφησε λίγες στιγμές να περάσουν και της έτεινε το χέρι του. "Πάμε να γυρίσουμε, ας κρατήσουμε αυτό το μέρος για μας κρυφό. Κι όταν περάσει λίγος χρόνος, ίσως με την ευωδιά της θάλασσας και τον ούριο άνεμο στο πλευρό μας να μοιραστούμε τι είδαμε και τι βιώσαμε."

Έκανε ένα βήμα ακόμη, "το δικό μου μέρος της συμφωνίας θα μείνει άθικτο, εσύ τι σκοπεύεις να μου κάνεις?"

Η Σόρμπι αναθάρρεψε. Έπαιξαν με το μυαλό της, ο Τσέκμειτ ήταν εντάξει. Του έπιασε το χέρι και το έσφιξε. Τον τράβηξε κοντά της και τον αγκάλιασε σφιχτά. Το είχε ανάγκη. Τον κράτησε κοντά της και έθαψε το πρόσωπο της στο λαιμό του. "Δεν πρόκειται να σου κάνω τίποτα. Έχουμε μια συμφωνία, την οποία θα τιμήσω! Εγώ και όλο το πλήρωμα της Ωρόρα" είπε και χαλάρωσε.

Σκούπισε τα δάκρυα της και για πρώτη φορά γύρισε προς τα ζώα της παρέας. Ο Τιμ κρατούσε την απόσταση του γιατί καταλάβαινε την αστάθεια της καπετάνισσας του. Ο Ρόρο ήταν σε απόσταση και έκλαιγε. Η Σόρμπι πλησίασε τον Ρόρο και τον αγκάλιασε. Τον χάιδευε και του μιλούσε ήρεμα για να επανέλθει και ο Ρόρο και όταν ο μικρός ήταν εντάξει, πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Η Σόρμπι έριξε μια τελευταία ματιά στην σπηλιά και είδε την φιγούρα του μπαμπά της να της χαμογελά. "Ευχαριστώ μπαμπά" σκέφτηκε.

Ο δρόμος ήταν χειρότερος στην επιστροφή. Όση ώρα περπατούσαν όλοι ήταν αμίλητοι. Ούτε ο Τιμ έκραζε, ούτε ο Ρόρο και φυσικά ούτε η Σόρμπι είχε όρεξη για κουβεντούλες, αλλά ούτε και ο Τσέκμειτ. Μόλις επανήλθαν στην κύρια στοά, ο Νέιλ ήταν πρώτος που τους περίμενε. Ήξερε. Μόλις είδε τα πρόσωπα τους, κατάλαβε. Του ήρθε η εικόνα του φίλου του, όταν είχε βγει από εκείνη την σπηλιά. Σιωπηλά τους υποδέχτηκε. Ο Τιμ πέταξε στον ώμο του. Η Σόρμπι πήγε αμέσως στα στρωσίδια της και ξεράθηκε. Δίπλα της ξάπλωσε ο Ρόρο. Η Σόρμπι ανασηκώθηκε και φώναξε στον Τσέκμειτ. Του έκανε νόημα τον χώρο δίπλα της. Να ξάπλωνε μαζί της. Εκείνη την ώρα είχε ανάγκη από επαφή. Απο οικειότητα.

Του έκανε νόημα και χώρο δίπλα της. Ξαφνιάστηκε, αλλά ακολούθησε το νεύμα. Έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε με τα ελαφριά του κατώρουχα.

Ενιωσε άβολα στην αρχή, καθώς δεν υπήρχε κάτι να τον κρύβει και της γύρισε την πλάτη. Ο Νειλ φρόντισε με δυο τρεις αγριοφωνάρες να παρει την προσοχή απο πανω τους και ηρθε στοργικά να τους σκεπάσει. Φαινόταν να ήξερε.

"Αφήστε τους στην ησυχία τους και πάμε να συνεχίσουμε τη δουλειά ρέμπελοι!"

Καθώς ο χώρος άδειαζε, επιασε τον εαυτό του να τρέμει και γυρισε προς τη Σόρμπι. Τηξ ένιωσε να τρέμει συγκορμη κι εκείνη και την πήρε αγκαλιά και την έσφιξε πάνω τού.

Αφού έμειναν σφιχτά και οι δυο τους για αρκετές στιγμές, τα σώματά τους συνήθισαν την παρουσία του άλλου τοσο κοντά που χαλάρωσαν και εκείνα.

Η ένταση ήταν πολύ μεγάλη ακόμη. Έβαλε το χέρι του μεσα απο τα ριχτά και τα ρούχα της και άρχισε πολυ απαλα να χαϊδεύει το σώμα της απαλά και διόλου πονηρά. Σαν μια εσάρπα απο λινό να έπεφτε πάνω της.

Καθε πέρασμα από τα ενεργειακά σημεία του ανθρώπινου κορμιού την ανατρίχιαζαν, δεν ήταν η πρώτη φορά που πλάγιαζε με άνθρωπο αλλά ηταν η πρώτη φορά που ένιωθε την αφή θεραπευτική.

Αφού ενιωθε το σώμα της λυμένο δεν κρατήθηκε, την γύρισε ελάχιστα και απαλά και άφησε τα χείλη του να περιπλανηθούν απαλά στο λαιμό της.

Το σώμα συσπασε και τινάχτηκε ώσπου χαλάρωσε και του επέτρεψε να συνεχίσει. Την έπιασε πιο δυνατά, την κόλλησε πάνω του και της έδωσε ενα παρατεταμένο, φιλί καθώς το χάδι του γινόταν απο θεραπευτικό ερωτικό...

Η Σόρμπι ανατρίχιαζε. Ασυναίσθητα τις ήρθαν πάλι δάκρυα στα μάτια. Αλλά είχε ανάγκη το άγγιγμα του και την μυρωδιά του. Γύρισε το κεφάλι της και συνέχισε το έντονο φιλί. Τα στόματα τους εξερευνούσαν το ένα το άλλο, οι γλώσσες τους. Τα χάδια του γίνονταν πιο έντονα. Ένιωθε ίλιγγο να διαπερνά το κορμί της. Έσφιξε τα πόδια της. Ο Τσέκμειτ γινότανε όλο και πιο αισθησιακός στις κινήσεις του και στην αφή του. Και η Σόρμπι πανικοβλήθηκε. Της ήρθε στο μυαλό η εικόνα του με τα κόκκινα μάτια, να την κοροιδεύει για την απειρία της. Έπιασε το χέρι του και το έσφιξε, σταματώντας την κίνηση του. Έκανε λίγο πίσω το κεφάλι της και τον κοίταξε " Ας ξεκουραστούμε καλύτερα. Εμ...δεν...εγώ...είμαι κουρασμένη" κατέληξε, κρύβοντας αυτό για το οποίο πίστευε ότι ίσως και ο πραγματικός Τσέκμειτ να την κορόιδευε. Η στάση του χαλάρωσε, αν και ένιωθε την κάψα του.

Ο Ρόρο είχε ήδη αποκοιμηθεί και τώρα έβγαζε ήχους στον ύπνο του. Η Σόρμπι δεν ήθελε να γυρίσει πλάτη στον Τσέκμειτ. Έμεινε εκεί, κουλουριασμένη στην αγκαλιά του και απλά επανέλαβε ψιθυριστά "Ας ξεκουραστούμε" ίσως να το έλεγε και στον εαυτό της. Δεν ήταν σίγουρη. Τι συνέβαινε με τον Τσέκμειτ...
Δεν είχε δύναμη να το σκεφτεί, και γρήγορα αμέσως μόλις χαλάρωσε και πήρε το μυαλό της από όλα, εκεί μέσα στην φωλίτσα που της είχε κάνει, αποκοιμήθηκε. Και ο ύπνος αυτός ήταν ο πιο γλυκός, μετά απο την φρίκη που είχε βιώσει.

Η έξαψη της στιγμής; Η ένταση της σπηλιάς; Ο,τι κι αν ήταν η αιτία, ο Τσεκμειτ χαλάρωσε το παθος του και απαλά αγκάλιασε τη Σόρμπι και κοιμήθηκαν βαθιά μαζί.

Το πρωί ηταν ακόμη μία μέρα σκληρής δουλειάς, κατέβηκαν στη φλέβα, έσκαψαν, κουβάλησαν, καθάρισαν και τούμπαλιν. Βυθισμένος στις σκέψεις του δεν ασχολήθηκε πολύ με τους υπόλοιπους.

Η μέρα πέρασε ο ύπνος που ήρθε δεν ήταν ο ομαλός και το επόμενο πρωί ένιωθε σαν να τον ειχε τρακαρει ολόκληρη άμαξα. Συνέχισε τη δουλειά του με ζέση, βγάζοντας την ένταση του πάνω στους τοίχους της σπηλιάς.

Το βραδινό μπάνιο ήρθε σαν βάλσαμο για να βγάλει από πάνω του ολη την κούραση, την βρωμιά και την ένταση, άλλος ένας ύπνος χωρίς ξεκούραση. Καταβεβλημένος, ξύπνησε ελπίζοντας σύντομα να επιστρέψει στον ανοιχτό αέρα. Είχε χάσει το μέτρημα των ημερών.

Οι επόμενες μέρες για το πλήρωμα ήταν οι ίδιες. Η Σόρμπι και ο Νέιλ τις τελευταίες μέρες, μετά την ιδιαίτερη αυτή στιγμή της ύπαρξης της, ήταν μαζί. Ανέσυραν όλα τα παλιά έγγραφα του πατέρα της, όλες τις παλιές συμφωνίες. Ο Νέιλ της εξηγούσε τις συνθήκες που επικρατούσαν στα νησιά της Ελπίδας, στα Έρος, όλα όσα ήταν να βοηθήσουν την Σόρμπι στην επόμενη φάση της ζωής της. Οι ερωτήσεις της ήταν άπειρες. Ο Νέιλ κατάφερε και απάντησε κάποιες. Το υπόλοιπο ξεκαθάρισμα θα γινόταν στην Σπεράντζα. Αυτό την έκανε να θέλει περισσότερο να τελειώνει με αυτή την κατάσταση, να γυρίσουν στην Άστασκο να ξεφορτώσουν και να καταφέρει επιτέλους να γυρίσει σπίτι. Έπιασε τον εαυτό της να θέλει πρώτη φορά να γυρίσει στο σπίτι τόσο γρήγορα.

Η ένταση με τον Τσέκμειτ τις επόμενες μέρες αποκλιμακώθηκε. Όταν δεν ήταν με τον Νέιλ, προσπαθούσε να βρει τρόπους να επικοινωνήσει με το νέο μέλος του πληρώματος τον Ρόρο. Ξανά, προβληματισμοί σχετικά με το πως θα τον έπαιρνε μαζί της και τι θα τον έκανε. Ο Ρόρο ήταν πλάσμα της θάλασσας.

Λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις που είχε η Σόρμπι, μάζεψαν το Μερκούριο που είχε συμφωνηθεί για την Άστασκο και μια πολύ καλή ποσότητα για την Σπεραντζα. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς πολλές συζητήσεις το πλήρωμα τα μάζεψε όλα. Η επιστροφή ήταν ήρεμη. Η καταιγίδα στα Ράουν ήταν η αναμενόμενη. Δεν υπήρχε κανένα Μαελστρομ αυτή τη φορά και κανενας θάνατος. Η επιστροφή στο Ουν, απομάκρυνε και την τελευταία σκιά στα μάτια όλων, αν και η είδηση του χαμόυ του διδύμου στο υπόλοιπο μισο πλήρωμα, ήταν το σοκ που χρειαζόταν η Σόρμπι για να ανοίξει την συζήτηση που ήθελε πίσω στην Σπεραντζα.

Η Ωρόρα φορτώθηκε ξανά. Μετά απο χαιρετισμούς και αγκαλιές με τους ντόπιους του Ουν, η Ωρόρα, γεμάτη πλέον, πήρε τον δρόμο για την Άστασκο. Όλοι ήταν αλλαγμένοι μετά τα Ράουν. Κυρίως η Σόρμπι. Ήλπιζε η δοσοληψία στην Άστασκο να ήταν γρήγορη και χωρίς επιπλοκές. Όμως, το πιο σημαντικό απο όλα πλέον ήταν ότι η Σόρμπι είχε αποφασίσει να τα παίξει όλα. Και αυτό θα γινόταν.

(Τέλος θρεντ, συνέχεια στο viewtopic.php?p=292&sid=2b604e5f5c37fd0 ... 30844#p292
)