Awakened Souls

Η Ωρόρα μόλις που είχε μπαρκάρει. Οι δίδυμοι έδεναν τα σκοινιά ενώ οι υπόλοιποι ήταν ήδη γύρω της Σόρμπι και μιλούσαν. Η ίδια είχε στραβώσει τα χέρια της σε μια αμυντική θέση και τους άκουγε, ξεφυσώντας και γυρνώντας την ματιά κάθε τόσο προς τον ουρανό. Σπάνια πιάναν κάβο σε πόλεις κοντά της πρωτεύουσας και κάθε μα κάθε φορά αγνοώντας τον κίνδυνο όλοι θέλανε να αράξουν για κάνα πενθήμερο, να βρουν νέα κορίτσια. Από την μία τους καταλάβαινε, από την άλλη η ίδια ήταν σχεδόν αλλεργική στους..."πρωτευουσιάνους" και όλη αυτήν την φάρα με τα υπερβολικά ρούχα και την παστωμένη μάπα.

-"Καλάααα, καλάαα, εντάξει λοιπόν, δεν σας μπορώ άλλο να με πρήζετε για κάτι τόσο απλό. Πέντε μέρες! Την έκτη το ξημέρωμα επιστρέφουμε! Ξιλωθείτε τώρα να πληρώσουμε για το πενθήμερο και ΤΟΥ ΛΑ ΧΙ ΣΤΟΝ κερδίστε τα διπλάσια ΚΑ ΠΩΣ αυτές τις πέντε μέρες. Δεν ήρθαμε μόνο για διακοπές..." είπε αγανακτισμένοι καθώς ήδη δεχόταν χτυπήματα ώμου από τους ούγκανους που επιδοκιμαστικά χαιρετούσαν για να κάνουν τα δικά τους στην πόλη.
"Τα ΔΙΠΛΑΣΙΑ" φώναξε τελευταία φορά πριν γίνει και ο τελευταίος σκόνη.

"Τι να τους κάνω Τιμ; Αν δεν περάσουν καλά η αλήθεια είναι οτι θα μου ζητάνε πιο συχνές επισκέψεις σε μεγάλες πόλεις. Ας είναι τουλάχιστον 5 μέρες ανα τρίμηνο. Θα το αντέξω....Ει...πάμε να κλέψουμε κανέναν βλάκα πρωτευουσιάνο να περάσουμε καλά...χιχι" έκανε η Σόρμπι στον παπαγάλο της. Ο Τιμ ήταν ένας μεσαίου μεγέθους Αμαζον Αέστιβα παπαγάλος. Η Σόρμπι τον είχε βρει πολύ μικρό σχεδόν χτυπημένο όταν ήταν 9 χρονών, στην πρωτεύουσα της Ηπείρου όταν είχε πάει το πρώτο της ταξίδι με τον θείο της για τα δικογραφικά του θανάτου του πατέρα της. Ο θείος της Νταγκ, αγαπούσε και εκείνος πολύ τα ζώα και αφου την καθησύχασε οτι ο παπαγάλος θα ζούσε της εξήγησε ότι πολλοί στις πόλεις αφήνουν τα μικρά από τα κατοικίδια τους μόλις γεννήσουν αντί να τα σκοτώσουν, γιατί δεν τα θέλουν. Ήταν η πρώτη επαφή της Σόρμπι με τον "πολιτισμό" και απευθείας μίσησε όλους τους "πρωτευουσιάνους" για αυτό. Για το επόμενο τρίμηνο η Σόρμπι ξυπνούσε κάθε τρεις ώρες ταίζοντας γάλα κ νεράκι τον μικρό παπαγάλο και συνεχώς ανανεώνοντας την φωλίτσα που του έφτιαξε με ζεστές πέτρες, ξερόχορτα και πανιά για να είναι συνεχώς ζεστός. Δέκα χρόνια μετά ο Τιμ είχε γίνει ένας ζωηρότατος, λαλίστατος νεαρός, ο οποίος αναγνώριζε μόνο την Σόρμπι. Ήταν από τους πιο έξυπνους στο κατάστρωμα πάνω και πολλές φορές η Σόρμπι εξαρτιόταν από αυτόν για τις αποστολές της. Ο Τιμ ήταν αναμφίβολα μέλος του πληρώματος, ακόμα κι αν ήταν ζώο. Οι συζητήσεις που είχε πολλές φορές ξεπερνούσε σε προσδοκίες, ενώ μπορούσε να υπολογίσει και κάποια απλά μαθηματικά.

Ο Τιμ άνοιξε διάπλατα της γαλαζωπές του φτερούγες και κοίταξε υπό γωνία την Σόρμπι κρώζωντας "Πάω για περιπολία. Έχε τα μάτια σου ορθάνοιχτα για τον δράκο τ' Ουρανού" είπε και πήρε ύψος.

Η Σόρμπι χαχάνισε. Ο Τιμ είχε χαρακτήρα, λίγο εριστικό πολλές φορές, ίσως έφταιγε οτι για χρόνια του διάβαζε ό,τι έβρισκε μπροστά της. Όταν ο θείος της ο Νταγκ της αποκάλυψε οτι ο Τιμ ήταν από τους έξυπνους κοινωνικούς παπαγάλους με ικανότητα ομιλίας, η Σόρμπι έβαλε στόχο να τον κάνει τον πιο έξυπνο παπαγάλο στον κόσμο και να γραφτούν βιβλία για αυτόν. Ο Τιμ παραδόξως ανέπτυξε και τον αυτοσαρκασμό, τουλάχιστον στα μάτια της Σόρμπι. Ο ίδιος το εννοούσε.

Η Σόρμπι πήρε μια καπαρντίνα που την είχε για όταν βρισκόταν στις πόλεις, την πέρασε στους ώμους της και ξεκίνησε να περπατά προς τον έφορο του λιμανιού. Η Σόρμπι κάθισε στην ουρά για λίγο παρατηρώντας την ασφάλεια στις αποβάθρες. Λίγο μετά που ήρθε η σειρά της, πλήρωσε για τις πέντε μέρες, έλαβε την σφραγίδα στο βιβλιάριο της Ωρόρα καθώς και μια περγαμηνή περιπτώσει που την σταματήσουν φρουροί για εξακρίβωση στοιχείων. Η Σόρμπι είχε βγάλει κάποια χρόνια πριν βιβλιάριο εμπόρου και η βιτρίνα της παράνομης ομάδας ήταν η εμπορία κρασιού, φρούτων και λουλουδιών. Επιτηδευμένα τα συγκεκριμένα προϊόντα φυσικά. Η Σόρμπι χαιρέτησε με ζέση τον κύριο έφορο και ξεκίνησε βήμα για την έξοδο του λιμανιού.

"Ρε Lif! Ρε Lif! Γιατί πρέπει συνέχει να κάνεις τη ζωή μου δύσκολη;" Αναθεμά το γεροξεκούτη πια σκέφτηκε καθώς βυθιζόταν στο χαμό χαρτιών και αποδείξεων στο γραφείο. "Δεν σου εχω πει ένα εκατομμύριο φορές δεν βάζουμε σε αυτό το συρτάρι τις αποδείξεις από το ξαλάφρωμα, αλλά από το φόρτωμα για να δείχνουμε στο λιμάνι! Απορώ πως την πάλευες τόσα χρόνια χωρίς εμένα..."

Στο βλοσυρό βλέμμα του μέντορά του το βούλωσε μαεστρικά καθώς ήταν απαγορευμένες οι κουβέντες για το πριν. Αν θες να πας μπροστά κοιτάς, σκέφτεσαι και μιλάς για το μπροστά, συνήθιζε να λέει για να αποφεύγει ερωτήσεις για το παρελθόν, ποιος ξέρει σκεφτόταν συχνά αλλά δεν τόλμαγε, δεν άντεχε αυτή την θλίψη στο βλέμμα του κάθε φορά που κόντευε να ξεφύγει η κουβέντα.

"Πάω μια βόλτα στην προβλήτα", φώναξε στο λαό του γραφείου, έβαλε το ελαφρύ του πανοφώρι, τίναξε το καπέλο στον αέρα για να προσγειωθεί στο κεφάλι του, χούφτωσε το μπαστούνι του και κίνησε για το χαμό του λιμανιού. Στο χαμό λοιπόν, φωνές, φασαρίες, σφυρίγματα, μαγκιές, καμιά ψιλή, απ' όλα είχε ο μπαχτσές στις ώρες αιχμής.

Εκείνος γούσταρε να χαζεύει τα πλοία κοιτάζοντας μακριά τη στιγμή που θα μπει στο δικό του καράβι και θα φύγει να σαλπάρει για τον κόσμο. Μέχρι τότε όμως...

Ξαφνικά στάθηκε μπροστά σε ένα καράβι που δεν είχε ξαναδεί. Έσκυψε στο πλάι να διαβάσει Ωρόρα. Ένα πολύ όμορφο, στιβαρό, πλοίο με ένα αλλόκοτο πράσινο να στολίζει τις καμπύλες και τις γραμμές του. Έρημο. Ή κάποιος έχει τρομερό γούστο ή κάποιος είχε τρομερό γούστο σκλεφτηκε και χαμογέλασε στον εαυτό του. Έκανε να πιάσει το σκοινί που οδηγούσε στη σκάλα

"ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ Η ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ ΛΕΙΠΕΙ"!!!

Στο άκουσμα της περίεργης φωνής τινάχτηκε πίσω και έμεινε να ψάχνει, τίποτα, μόνο ένα πουλί, σαν παπαγάλος, καθόταν στην κουπαστή. Έκανε να κοιτάξει προς την πρύμνη, "έι ξωτικολέλεκα, εδώ μπροστά σου". Γύρισε ξανά προς την πλώρη, "δεν είσαι και πολύ έξυπνος έτσι;". Ω Θεοί! Του μιλούσε το πουλί.

Ο Checkmate έκανε ένα βήμα πίσω και γύρισε να χαζέψει το πτηνό που μιλούσε. "Εσύ σίγουρα φαίνεσαι πιο έξυπνος από αυτή τη γωνία. Μιλάς η απλά κεκεδίζεις με στυλ;"

Το πουλί γύρισε το κεφάλι του 45 μοίρες και έκραξε με στόμφο, "στο πλοίο μου ΕΓΩ κάνω τις ερωτήσεις και εσύ απαντάς, η καπετάνισσα λείπει, βιάσου να την κάνεις γιατί θα σε σπάσει στη μέση".

"Πες μου που θα τη βρω και θα σ' αφήσω ήσυχο"!

Το πουλί γέλασε και έδειξε την έξοδο στα ανατολικά, "Καλή τύχη, μην πεις ότι δεν προειδοποίησα" έκραξε χαχανίζοντας και πέταξε προς το κεντρικό κατάρτι.

Ο Checkmate έφτιαξε τα ρούχα του, φόρεσε το καλό του χαμόγελο και κίνησε προς την έξοδο, επιτέλους κάτι ενδιαφέρον...

Εφόσον ο Τιμ δεν την ελιχε βρει στο ενδιάμεσο σημαίνει ότι όλα ήταν εντάξει για την ώρα και εκείνος ήταν στο πλοίο ως φύλακας. Ήλπιζε βέβαια την πρώτη μέρα να μην χρειαζόταν την βοήθεια του. Καθώς περπατούσε έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού της τα κέρματα της. 4 χρυσά και 5 ασημένια. Καλή μπάζα για παν ενδεχόμενο, αλλά ρίσκαρε που πήρε μαζί της τόσο λεφτά. Σκέφτηκε γρήγορα, θα έκανε πρώτα τα ψώνια της και ύστερα θα...έβγαινε για δουλειά.

Όσο έμπαινε στο εσωτερικό της πόλης τόσο οι δρόμοι γίνονταν πιο πολύπλοκοι και στενοί. Είχε άριστο προσανατολισμό αλλά ασφυκτιούσε όταν δεν έβλεπε καθαρό ορίζοντα. Σταδιακά οι εμφανίσεις των περαστικών γίνονταν πιο επίσημες. Παρότι κατευθυνόταν στην αγορά οι έμπορες προτιμούσαν να έχουν καλή ένδυση, ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Έφτυσε κάτω. Όλα για την εικόνα. Σταμάτησε σε μια βιτρίνα και κοίταξε μέσα όλο αποστροφή μα περιέργεια. Κορσέδες. Μα καλά, πως σφηνώνανε εκεί μέσα τις μέσες του και τα στήθη τους, αναρωτήθηκε. Λες και δεν είχαν κόκκαλα ή πνευμόνια. Ομπρελίνα, φορέματα, κορσέδες, γάντια. Χαχάνισε στο τελευταίο. Σήκωσε τα χέρια της και κοίταξε το εσωτερικό τους. Είχε κόμπους εσωτερικά από τα σχοινιά και τα χέρια της ήταν σκληρά και τραχιά. Πόσο απαλά άραγε ήταν τα χέρια των δεσποινίδων; Ίσως σαν αυτά ενός μωρού; Περίεργα πράγματα, σκέφτηκε και συνέχισε.

Πλέον άκουγε καθαρά τις φωνές και τους ήχους από την αγορά. Ααααχ εδώ μπορεί να ξελάφρωνε λίγο. Τι ήθελε; Ναι...Τιμ. Σχεδόν όλα της τα λεφτά πήγαιναν στο φαγητό του. Το πουλί ενδεχομένως έτρωγε καλύτερα από όλους πάνω στο κατάστρωμα. Βρήκε έναν πάγκο με φρούτα και λαχανικά και ξεκίνησε να διαλέγει. Μια μπανάνα, ένα πεπόνι, βατόμουρα, σταφίδες, δυο αχλάδια, δυο καρότα, μια γλυκοπατάτα. Σε έναν διπλανό, διάφορα είδη σπόρων σε τέσσερα σακουλάκια μικρά. Και τέλος μια τετράδα αυγά γαλοπούλας. Ο Τιμ μας γάμησε, σκέφτηκε. Από την άλλη ο Τιμ έβγαζε ΤΙ ΜΙ Α το ψωμί του. Χαχάνισε πάλι.

Φορτώθηκε το μικρό μπογαλάκι στην πλάτη της και συνέχισε την βόλτα της. Ίσως να έβρισκε τίποτα ενδιαφέρον σε κανέναν παλαιοπώλη ή παλιατζή. Ενθουσιάστηκε μόνη της. Η σκέψη της έτρεξε σε μοναδικά αντικείμενα ή βιβλία και χάρτες. Κάποια που το απλό μάτι δεν θα έδινε καν σημασία αλλά το δικό της, το πολύ έμπειρο -λέμε τώρα- θα καταλάβαινε την αξία! Το μάτι της έπεσε μπροστά από μια βιτρίνα με λεπίδες. Το μαγαζί ήταν μέσα στην αγορά, η βιτρίνα του πρακτικά ήταν το σημείο από όπου ξεκινούσαν τα πράγματα στην αγορά. Πόσο θα ήθελε μια πραγματική λεπίδα. Μια μασέτα ή έστω μια μεγάλη μαχαίρα. Δεν είχε κουβαλήσει το μεγάλο της μαχαίρι φυσικά μαζί της, αλλά αυτά που είχε ήταν για κλάματα. Αναστέναξε και συνέχισε. Ίσως έβρισκε κάποιον αυτές τις μέρες να κάνει και κάνα καλό ντιλ! Ποιός ξέρει...

Η έξοδος του λιμανιού από τη μεριά που έδειξε το πουλί οδηγούσε στην αγορά.

Τι μπορεί να ψάχνει μία καπετάνισσα στην αγορά σκέφτηκε καθώς περπατούσε. Φτάνοντας στην αγορά έκλεισε τα μάτια του και χαθηκε στο χαος.
Φωνές, τσιρίδες, χρώματα, αρώματα, μυρωδιές ένα ταξίδι, φασαριόζικο μεν αλλα ταξίδι δε.

Πλησίασε έναν πάγκο με κάποιον γνωστό του Lif να έχει αραδιάσει τα δερμάτινα καλούδια του. Τον πλησιάζει αρπάζει μία γυαλιστερή δερμάτινη τσάντα και πριν φύγει του λέει με τρόπο, "κράτα απ΄τον μεγάλο".

Ξεκίνησε λοιπόν να μαζεύει μπιχλιμπίδια από παγκους, εξωτικά φρούτα και δύο ξιφίδια ένα ορειχάλκινο και ένα ασημένιο μέσα στα πράγματα, μαζί με παλιούς χάρτες και δύο τρία παλιά βιβλία για την Αmruna.

Όσοι χρωστούσαν στο Lif, δυστακτικοπρόθυμα, άφηναν τον Checkmate να παίρνει πράγματα και να τα ρίχνει στην τσάντα του. Μόλις ένιωσε ότι είχε γεμίσει καλά το σάκο, γύρισε το παλτό μέσα έξω, κρέμασε μέσα από την δεύτερη φόδρα το μπαστούνι του και ξεκίνησε να παίζει τον έμπορο για να βρει την καπετάνισσα.

Τρία πράγματα θα ψάχνει, μπελάδες, κάτι αστραφτερό και φαί για το πουλί, γέλασε με τη σκέψη και άρχισε να φωνάζει "αντί να ψάχνετε τον πάγκο, ο πάγκος έρχεται σε σας! Μποχλιμπίδια όλων των ιδιών για κάθε κορίτσι, και κάθε κυρία, από διαμάντι και ρουμίνι μέχρι χαλαζία!"

Είχε μάθει πως στην πιάτσα η ομοιοκαταληξία, όσο χαζή κι αν είναι κάνει την διαφορά.

Σε κάποια στιγμή ακούστηκε φασαρία στη δυτική στοά της αγοράς και κίνησε κατά κει. Α ο νάνος ξεκίνησε τα δικά του σκέφτηκε.

"Ποιος μπορεί να τα βάλει με τους πρωταθλητές μου; Ποιος μπορεί να αντέξει τη δύναμη και την τεχνική τους, ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ ΌΛΟΥΣ, όποιος θέλει σε ό,τι θέλει να δοκιμάσει να τα βάλει με κάποιον από τους τρεις, σας παρουσιάζω τους τρίδυμους Μπέρεν, Μπόρον, Μπάραν!"

Ο Cuntworf ήταν πρώην έμπορος σκλάβων, είχε μάθει τα κόλπα σε παλιά εποχή. Τώρα τριγυρνούσε τις επαρχίες και μάζευε σακαταμένες ψυχές και τις έδινε στο κοινό για να παίξουν να βγάλουν τα άχτια και να αφήσουν ζεστό παραδάκι. Φρόντιζε πάντα να βρίσκει ρωμαλέους τρομακτικούς τύπους, αλλά αυτή τη φόρα είχε ξεπεράσει τον εαυτό. Τρίδυμα ξωτικά, ένας με κόκκινο, ένας με μπλε και ένας με πράσινο μαλλί, θηριώδεις, μάλλον χειρόνακτες ζωσμένη την κακουχία και το μόχθο της υπαίθρου.

Για να δούμε ποιος αφελής θα χάσει τα λεφτά του έκατσε μία άκρη και ετοιμαζόταν να απολαύσει το θέαμα...

Η Σόρμπι μασουλούσε ένα ζουμερό δαμάσκηνο όταν οι φωνές από τα δυτικά άρχισαν να ξεφεύγουν και περισσότερος κόσμος ξεκίνησε να μαζεύετε γύρω από έναν πάγκο. Πλησίασε και εκείνη, διστακτικά, γιατί όπου φωτιά υπάρχει καπνός και είδε τρεις τύπους τεράστιους να ετοιμάζονται για φάπες με κάποιους καημένους. Η φάση είχε πολύ πλάκα. Η Σόρμπι έβγαλε αμέσως μια μικρή σφυρίχτρα, την οποία είχε περασμένη με αλυσίδα στο λαιμό της και φύσηξε δυνατά. Ο ήχος δεν ήταν δυσάρεστος αλλά σίγουρα περίεργος και ψιλός. Όσοι βρίσκονταν τριγύρω της γύρισαν να την κοιτάξουν ελαφρώς εκνευρισμένοι. Εκείνη ζήτησε συγγνώμη και σήκωσε τα χέρια. Δεν άργησε να φανεί ο Τιμ στον ορίζοντα και να προσγειωθεί στον ώμο της. Η Σόρμπι του έξυσε το πηγούνι του και εκείνος έχωνε το κεφαλάκι του στον λαιμό και το πηγούνι της.
"Σε φώναξα γιατί δεν γινόταν να το χάσεις αυτό. Τσέκαρε τι θα γίνει τώρα! χαχα οτι να ναι είναι οι τύποι! Δες πως θα φάνε τα μούτρα τους. Πεινάς;" ρώτησε ρητορικά και του έβγαλε λίγα βατόμουρα.

Ο Τιμ δεν μίλησε. Είχε εκπαιδευτεί μετά από κάποιους μπελάδες να μην κρώζει πολύ μέσα σε μεγάλο πλήθος. Σφύριζε μόνο. Είχαν και καταφατικό και αρνητικό σφύριγμα, κάτι σαν κώδικα μεταξύ τους. Η Σόρμπι παρατηρούσε την άνιση μάχη. Τρεις κατακαημένοι, μάλλον χρεωμένοι απότι κατάλαβε στήθηκαν με ελάχιστη ρανίδα ελπίδας απέναντι στα ντούκια τα οποία τώρα κάνανε κρακ κρα τα χέρια τους. Η Σόρμπις άραξε και παρατηρούσε. Καλά, αν και τεράστια τα ντούκια, ήταν απελπιστικά αργοί. Η ουσιαστική τους δύναμη ήταν ο εκφοβισμός λόγω των κυβικών τους, οι στραβές τους φάτσες, καλά οκει και σίγουρα η σωματική τους διάπλαση η οποία ήταν ομολογουμένως θηριώδης. Παρόλα αυτα, και με ένα μεγάλο αλλά, ήταν απελπιστικά αργοί. Λίγα λεπτά αργότερα και αφού ο νικητής είχε κριθεί, ο νάνος ήδη ζητούσε για νέους θαρραλέους. Η Σόρμπι δεν έχασε ευκαιρία.

"Τιμ κράτα τσίλιες στο μπόγο. Είναι το φαί σου κανόνισε! Όταν θα αρχίσουν τα στοιχήματα μίλα και μπείταρε υπέρ μου. Γύρνα το μετά και ξεκίνα τον περίπατο." είπε κωδικοποιημένα και έφυγε στριμώχνοντας και την καπαρντίνα μέσα στο μπόγο της.

"Ποιόοοοοοοοος έχει το θάρρος να πολεμήσεις αυτά τα τέρατα της φύσης" έκραζε ο νάνος.
"Ε Γ Ω " ακούστηκε με στόμφο μια φωνή και όλοι γύρισαν να κοιτάξουν την Σόρμπι. Ο Νάνος την κοίταξε εξεταστικά και λίγο μετά ξεκίνησε να γελάει. Μαζί του γελούσαν και οι τρίδυμοι.
"Σχώρα με πειρατή, μα είναι δυνατόν εσύ με τα λεπτεπίλεπτα χεράκια σου, να νικήσεις ΤΑ ΤΕΡΑΤΑΑΑΑΑ της φύσηςςς? Επίτρεψε μου να διαφωνήσω"
Τα μάτια της Σόρμπι άρπαξαν φωτιά, ΩΡΑ για σόου.

Η Σόρμπι ανέβηκε σε μεγάλο ξύλινο κουτί του παραδίπλα πάγκου. "Κυρίες και Κύριοι, ή μάλλον περισσότερο Κύριοι, βλέπετε εμένα και λέτε αχ την καημένη;" ρώτησε προς το πλήθος "Αρχικά κύριε μου ΕΙΜΑΙ ΕΜΠΟΡΑΣ και θα παρακαλούσα να μη λες βαριές κουβέντες όταν δεν ΞΕΣ ή οταν δεν έχεις τι να πεις. Είναι σαν να λες...." είπε και με μια τεράστια δρασκελιά έφτασε σ έναν κύριο μεγάλης ηλικίας, από τα ρούχα του κατάλαβε πως ηταν έμπορας με χρόνια εμπειρίας στους ώμους του "Εσείς καλέ μου κύριε, θα σας άρεζε ένας άνθρωπος που εκμεταλλεύεται άλλους ανθρώπους να γυρίσει και να σας πει πειρατή;" είπε και έφτυσε. Αμέσως ο κύριος άρχισε να διαμαρτύρεται . Με μια ακόμα μεγάλη δρασκελιά έφτασε σε ένα νεαρό ζευγάρι. Η γυναίκα σάστισε από την προσέγγιση της Σόρμπι και μαζεύτηκε, Η Σόρμπι σήκωσε το χέρι της στον αέρα, έκανε μια ανδρική υπόκλιση μπροστά της και έτεινε το χέρι της σ αυτήν. Ασυναίσθητα η νεαρή γυναίκα το έπιασε. "Εσείς καλή μου νεαρή, θα σας άρεζε να σας λένε πειρατίνα όταν προφανέστατα τα χέρια σας είναι πιο μεταξωτά και από το ίδιο το μετάξι;" είπε και της έκλεισε το μάτι. Με μια ματιά όλο έπαρση προς τον νεαρό που την συνόδευε γύρισε ξανά στο κοινό. "Κύριοι και κυρίες ο καλός αυτός ανθρωπος που τόσο νοιάζεται για εμένα παίρνει σχεδόν το 70% των κερδών από τα στοιχήματα, αλλά ποιοί είμαστε εμείς να πούμε κάτι. Παρόλα αυτά.." είπε και γύρισε προς τον νάνο με μάτια πύρινα " όλα για όλα, αν όπως λες δεν φοβάσαι τίποτα τώρα σου βάζω στοίχημα, κερδίζω με κάποιον τρόπο και τους τρεις, τα παίρνω όλα και τους αφήνεις ελεύθερους. Χάνω, ε λοιπόν τι είχες τι έχασες. Φαντάζομαι δεν έχεις λόγο να πιστεύεις οτι ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ της φύσης σου δεν μπορούν να με νικήσουν; ΕΕΕΕΕ;" είπε και μειδίασε.

"ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΊΖΩ ΣΤΗΝ ΝΕΑΡΉ" ακούστηκε ένα κράξιμο κάπου από πίσω και αμέσως όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να συμφωνούν με τα λόγια της και να φτύνουν προς το μέρος του νάνου. "Πάρε το στοίχημα τώρα γέρο αλλιώς για σήμερα καθάρισες" είπε όλο έμφαση η Σόρμπι. Ο νάνος την κοίταξε βλοσυρά και βλαστήμησε. "ΚΑΝΤΕ ΑΚΡΗ ΝΑ ΓΊΝΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΟΟΟΟΣ. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΞΕΚΙΝΑ"

Το πλήθος τρελάθηκε και η Σόρμπι παρατάχτηκε απέναντι στους τρεις γίγαντες.

Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω από στιγμές για να καταλάβει ποια έψαχνε. Έμπορος λοιπόν ε;"χαμογέλασε. Αυτό θα έχει ενδιαφέρον.

Τα τρία ξωτικά έκαναν κυκλική κίνηση, συγχρονισμένη ανά τρίτο του μέτρο και άνοιξαν τα χέρια τους δημιουργώντας έναν σφιχτό κλοιό γύρω από την καπετάνισα. Την είδε να το σκέφτεται για λίγο, να τους μετράει και να τεντώνει το δεξί πόδι πίσω έτοιμη να ορμήσει μπροστά.

Και εκεί που μετρούσε, τίναξε το κεφάλι, έχοντας επιλέξει το στόχο.

"ΠΑΜΕΕΕΕ" ούρλιαξε ο νάνος για να ξεκινήσει ο αγώνας.

Όρμηξε μπροστά στο ξωτικό με το κόκκινο μαλλί, πέρασε κάτω από τα πόδια του, εκατοστά πριν την αρπάξει και βγήκε από πίσω του. Του έριξε μία σπρωξιά και έφυγε με τα μούτρα στο χώμα, πέφτοντας πάνω στο ξωτικό με το πράσινο μαλλί. Ποιος να είναι ποιος σκέφτηκε για μία στιγμή μπααααα, ποιος νοιάζεται και συνέχισε να βλέπει τη δοκιμασία. Πλάγια βήματα και τούμπα για να βγει πάνω από την πλάτη του μπλε και να του κλείσει τα μάτια. Με το που έκανε κίνηση το ξωτικό να την πιάσει, τον αφήνει, πέφτει στο έδαφος και του κατεβάζει το παντελόνι, με το ξωτικό να σωριάζεται από το μπουρδούκλωμα. Γλυστρά απαλά κάτω από τα πόδια του πράσινου την ώρα που πλησίαζε και τον γονατίζει αφού του άρπαξε και του έστριψε τον "ανδρισμό".

Γύρισε στο πλήθος χαζογελώντας "Τι αφού όλα επιτρέπονται έτσι;" Το πλήθος γέλασε και ούρλιαζε υπέρ της με το νάνο να τραβά τα μαλλιά του βλέποντας τη μικρή πειρατίνα να διαλύει τα ξωτικοντούκια.

Σε μιά στιγμή όμως, ο μπλε της πέταξε χώμα στο μάτια και μέχρι να το τινάξει ο κόκκινος την άρπαξε από τον κορμό, της τέντωσε τα χέρια και άρχισε να τη σφύγγει ενώ εκείνη φαινόταν να πονάει πολύ. Λοιπόν, ήρθε η ώρα ψιθύρισε και άφησε την τσάντα να πέσει κάτω.

"Όπως βλέπετε η μικρή μας ξεκίνησε καλά αλλά δεν είχε ελπίδα απέναντι στους τρίδυμους τιτάνες"φώναζε ο νάνος μέσα σε χλεύη και αποδοκιμασίες. "Σπάστε την", ούρλιαξε με μίσος.

Η μικρή δεν είχε ελπίδα και τώρα κινδύνευε να μείνει στον τόπο, έπρεπε κάπως να δράσει. Έσκυψε και πήρε μία χούφτα χρυσαφικά και μπιχλιμπίδια και τα πέταξε μέσα στον κύκλο της πάλης, και μία δεύτερη κατά πάνω στα ξωτικά, όπου ένα κόσμημα με ρουμπίνι χτύπησε τον κόκκινο στο κεφάλι και εκείνος ζαλίστηκε τόσο που άνοιξε τα χέρια και ελευθέρωσε την καπετάνισα. Ο κόσμος όρμηξε να πάρει κοσμήματα διακόπτοντας τον αγώνα επιτρέποντας λίγο αέρα ανάμεσα σε εκείνη και τα ξωτικά

Περίεργο σκέφτηκε, ρε λες; άλλη μία χούφτα κοσμήματα και πήδηξε στον κύκλο. "Έι δεν είστε λίγο μεγάλοι να τα βάζετε με ένα κορίτσι μόνο του;" Έκανε ένα βήμα πιο κοντά σε εκείνη και της μίλησε σιγανά "πάρε από τη χούφτα όσα βλέπεις με κόκκινα πετράδια και μόλις σου πω πέτα τα στον κόκκινο". Γύρισε στο νάνο, "μπορώ να παίξω και γω λίγο; Χωρίς στοίχημα, όπως ήταν, για να δούμε τι αξίζει τα ντερέκια σου!"

Δύσκολα τα πράγματα, δεν ήθελε να πεθάνει από τόσο νωρίς. Θα συνέχιζε την ηλίθια κατάληξη του γέρου της; Για μια στιγμή σκέφτηκε τι θα έλεγαν για αυτήν, έμπλεξε σε καυγά μόνη της και την πάτησε με τον παλιό κλασικό τρόπο: έφαγε χώμα στα μούτρα και δώστου γέλια. Ααα όχι, δεν ήθελε να πεθάνει έτσι και να την κοροϊδεύουν σε καμία περίπτωση. Κι όμως, η θεία Τύχη φανερώθηκε στο πρόσωπο ενός νεαρού ξωτικού. Η Σόρμπι δεν έχασε χρόνο να ρωτήσει τι και πως. Έκανε αυτό που της είπε και παράλληλα βγήκε για το κέρδος.

Φφφφ σφύριξε δυνατά "ΤΙΜ ΜΑΖΕΥΕ ΜΑ ΤΑ ΣΠΟΡΑΚΙΑ ΣΟΥ" απευθυνόμενη στον παπαγάλο της. Με μια κίνηση άρχισε να πετάει αυτά τα κόκκινα πετράδια στον ξωτικόντουκο. "Πάρε κι αυτήν παρε κι αυτήν ΠΑΡΕ ΚΙ ΑΥΤΗΝ ΧΟΝΤΡΕ!" άρχισε να φωνάζει προς τα τρία ξωτικά. "Και συ ΚΟΝΤΕ ΠΑΡΕ Κ ΑΥΤΗΝ" φώναξε προς τον Νάνο χτυπώντας τον κι αυτόν. Η κατάσταση ήταν ξέφρενη. Η Σόρμπι άρχισε να χαχανίζει και να γελάει από την αδρεναλίνη. Ο Τιμ σφύριξε κλέφτικα κωδικά. Μπελάδες Η Σόρμπι μάζεψε ότι μπορούσε, έτρεξε προς τον Τιμ άρπαξε τον μπόγο της και άρχισε να τρέχει.

Δεν ήξερε ποιος ήταν ο σωτήρας της, ούτε θα καθόταν να τον γνωρίσει με τα εξαπτέρυγα και τους καθρέφτες να έρχονται στο κατόπι τους. Ήλπιζε ο Νάνος να ήταν αρκετά έξυπνος να μην την δώσει. Ίσως και να έχει άδικο βέβαια. Θα έβαζε τον Τιμ για περιπολία. Η Σόρμπι είχε χαθεί στα στενά και είχε αφήσει πίσω το χάος. Μπήκε σ ένα στενό αδιέξοδο, να μετρήσει την μπάζα που κατάφερε να κάνει.

Μα μια φωνή της έκοψε τα πόδια "Καλά θα με άφηνες αλήθεια να με πιάσουν μετά από την βοήθεια που σου έδωσα;"

Ο χαμός που προέκυψε έδωσε την ευκαιρία και στους δύο να εξαφανιστούν τρέχοντας. Η καπετάνισσα για μία στιγμή χάθηκε από τα μάτια του, ψάχνοντας για το που μπορεί να πήγε, είδε ένα πουλί να πετάει πολύ χαμηλά κυκλικά σαν να ακολουθούσε κάποιον. Σημάδεψε το πουλί και ξεκίνησε να κινείται προς τα εκεί, έκοψε δρόμο ανάμεσα σε δύο πάγκους καθώς μάντευε την κίνησή της, και βγήκε ακριβώς πίσω της.

Την είδε να στρίβει σε ένα στενό, σταμάτησε να πάρει ανάσα, τίναξε τα ρούχα του, έστρωσε τους γιακάδες του και φόρεσε το εριστικό του χαμόγελο. "Καλά θα με άφηνες αλήθεια να με πιάσουν μετά από την βοήθεια που σου έδωσα;" Τη ρώτησε δήθεν αναστατωμένα, και την κοίταξε διαπεραστικά.

"Μόνη, ξένη, σε άγνωστη πόλη, σε βοηθάει ένας ντόπιος και λες, α τι ωραία ας εξαφανιστώ τρέχοντας στο άγνωστο, πολύ έξυπνο." Χαχάνισε και κοίταξε το πουλί, "γνωριστήκαμε ήδη, αυτός φαίνεται πιο έξυπνος από σενα."

Την πλησίασε χαμογελώντας και της έτεινε το χέρι, "είμαι ο Checkmate, στις υπηρεσίες σας". Έκανε μία ψεύτικη υπόκλιση και της έδειξε ένα δρομάκι. "Ας μην περιμένουμε μέχρι να μας βρουν, τι λες; Α και πες στο πουλί να μην πετάει θα μας δουν."

Αν και την είδε απρόθυμη, ήταν στοιχειωδώς λογική ώστε να καταλάβει ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Βγήκαν δύο τετράγωνα μακριά από το την αγορά, πίσω από τις ταβέρνες και κρατώντας χαμηλό προφίλ, την οδήγησε με ασφάλεια πίσω στο γραφείο του. Ο Lif τους έριξε μία ξεγυρισμένη κατάρα και τους έδειξε τον πίσω χώρο του γραφείου για να κρυφτεί η τύπισσα που έφερε το ξωτικό. "Καθίστε, χαλαρώστε και έρχομαι αμέσως." Γύρισε προς τον μέντορά του και ξεκίνησε μία οχλαγωγία περί κινδύνου, χρεώματος και φήμης. "Μην φωνάζεις μωρέ, άκου με, είναι καπετάνισσα, έχει πλοίο μπορούμε να κάνουμε ένα καλό ντίλι, άσε με να το χειριστώ εγω."

Το ξωτικό. Γεμάτο έπαρση μ ένα εκνευριστικό χαμογελάκι της την έμπαινε. Μπλα Μπλα Μπλα...ναι τα είχε ξανακούσει αυτά. Πόσο εξυπνάκηδες νόμιζαν ορισμένοι οτι είναι, λες και ήταν άβγαλτη. Του έκανε την χάρη να τον ακολουθήσει, μιας και ο τύπος φαινόταν να είναι από την Αστάσκο και λογικά να έχει κάποιου είδους βάση. Δεν άργησε να την δει. Ήταν και κοντά στο λιμάνι. Η Σόρμπι σφύριξε χαμηλά στον Τιμ και εκείνος ξεκίνησε για την σχεδιασμένη περιπολία χωρίς πολλά πολλά.

Ο ξωτικός την άφησε σ ένα δωμάτιο και πήγε στο δίπλα να μιλήσει με τον αφεντικό του. Η Σόρμπι περιεργάστηκε το δωμάτιο. Δεν έδειχνε πολλά πλούτη, αλλά σίγουρα μαλαγανιές. Ήξερε άλλωστε ότι οι περισσότεροι στα λιμάνια, τα περισσότερα γκαφρά τους τα έκαναν από περιφερειακές δουλειές παρά από την καθεαυτό δουλειά τους. Η Σόρμπι δεν μπήκε καν στον κόπο να κρυφακούσει, οι ξύλινοι τοίχοι ήταν τόσο λεπτοί που άκουσε όλη την συζήτησή τους και με το παραπάνω. Μπήκε μέσα από το γραφείο του τύπου και κάθισε στην καρέκλα του. Πήρε μια πένα στα χέρια της να παίξει και σήκωσε τα πόδια της να τα ακουμπήσει πάνω στο γραφείο. Χαλάρωσε το σώμα της.

Μια μπίζνα λοιπόν, σκέφτηκε, για να δούμε τι καλό έχει να μας προτείνει ο ξωτικός και θα δούμε αν αξίζε....

Η ματιά της έπεσε πάνω του και ένα στραβό χαμογελάκι φάνηκε στα χείλη της. "Λοιπόν;"

"Lif, άκουσέ με, ναι εντάξει, μπήκα μέσα με το σόου στην αγορά, αλλά έπρεπε να τη σώσω, ρε μη φωνάζεις, λοιπόν! Για μία φορά στη ζωή σου μπορείς να δεχτείς ότι υπάρχει κάποια καλή ιδέα και σε άλλη κούτρα πέρα από από τη δικιά σου;"

Ο Lif ανακάθισε λ, κοιτάξε απρόθυμα το νεαρό ξωτικό και του πε ξερά "λέγε".

"Η κοπελιά έχει ενα γερό καράβι και πλήρωμα. Φαίνεται καλη καπετάνισσα και πιο σημαντικό μου χρωστάει τη ζωή της. Ναι, ξέρω πειρατίνα είναι κι ας το παίζει χαμηλοβλεπούσα, αλλά εδώ μπορούμε όλοι να βγούμε βολεμένοι."

"Θέλουμε καιρό να μπούμε σφήνα στη μπίζνα στα νησιά. Αλλά δεν είχαμε δικό μας καράβι, σου φαινόταν ακριβό, θυμάσαι; Προφανώς και το ξέρω ότι θυμάσαι. Θα νοικιάσουμε τις υπηρεσίες της. Και θα κάνουμε τρία δρομολόγια. Τα δύο πρώτα θα φέρνουμε άσχετα πράγματα και δωράκια για όλους, ώστε στο τρίτο να φέρουμε το καλό πράμα και να μην μας πάρουν εύκολα χαμπάρι. Ναι και θα πάω να δώσω και ένα δώρο στο νάνο, εντάξει, ήταν χαζομάρα, το ξέρω λέμε! Θα φροντίσω το νάνο και τα τρία ντουγάνια του."

"Αλλά αυτό που θα κάνει τη διαφορά είναι το πουλί της, προς θεού ρε Lif! Εννοούσα το ιπτάμενο. Ο παπαγάλος και καταλαβαίνει και μιλάει μπορούμε να κανουμε χρυσές δουλειές."

"Όλοι μαζί Lif, θέλω το λόγο σου, εντάξει, θα τα φτιάξω όλα και θα σου πάρω και ένα ζευγάρι μπότες από δέρμα εκείνου του σπάνιου αρπακτικού στα δάση της Magavda. Ξέρω πόσο ακριβό είναι και πόσο το λατρεύεις."

"Λοιπόν κάτσε εδώ, πάω να κάνω το βλάκα λιγο να την πείσω σίγουρα και να κάνουμε μπίζνα μεγατόνων, βασίσου πάνω μου."

Άνοιξε την πόρτα, η καπετάνισσα τον κοιτούσε της χαμογέλασε και της έκλεισε το μάτι. " Λοιπόν, μπίζνες?"

Η Σόρμπι ήταν αρκετά έξυπνη να καταλάβει ότι έχοντας στο λιμάνι έναν έφορο, η μπίζνα μπορούσε να γίνει άνετα. Παρόλα αυτά φυσικά και υπήρχαν πάντα ενδεχόμενοι κίνδυνοι. Είτε φυσικών καταστροφών, γιατί ποιός ξέρει που θα έπρεπε να ταξιδέψει η Ωρόρα, είτε από κίνδυνο άλλων καραβιών. Παρόλα αυτά ήταν μια καλή μπίζνα. Χαμογέλασε σαρδόνια. Φυσικά και θα έμπαινε όλα για όλα.

Το ξωτικό μπήκε μέσα. Μάλλον ήξερε και ο ίδιος ότι η Σόρμπι τα είχε ακούσει όλα, καθώς μπήκε κατευθείαν στο ψητό.

Η Σόρμπι δεν κουνήθηκε από τη θέση της.
Τον κοίταξε ίσια στα μάτια και ενώ είχε ακόμα το μειδίαμα της, μίλησε απόλυτα σοβαρά.

"Ο μόνος τρόπος που θα γίνει αυτό είναι μόνο με μια οικονομική συμφωνία της τάξης του 50-50 και φυσικά προϋπόθεση στα ταξίδια που θα γίνονται, εφόσον υπάρχουν παραγγελίες να είσαι και εσύ παρών" είπε και συνέχισε να τον κοιτάει προκλητικά.

Οι περισσότεροι παζάρευαν με τον γνωστό τρόπο. Ξεκινούσαν από ψηλά, για να πέσουν εκεί που ήθελαν. Ο πατέρας της της είχε μάθει από μικρή το "ορθολογικό παζάρεμα". Όταν ξες ακριβώς τι χρειάζεσαι, δεν πρόκειται να πέσεις κάτω απο αυτό, οπότε γλυτώνεις χρόνο και φαία ουσία από τα σαλιαρίσματα.

"Σκέψου το, ίσως βρεις καλύτερο πλήρωμα. Σίγουρα όμως, όχι τοσο όμορφο" είπε και τον κοίταξε εριστικά

"Προτού ξεκινήσεις τα παζάρια, άκου πρώτα το σχέδιο", της είπε και κάθισε κοντά της.

"Παίζει εδώ και πάρα πολύ στο μυαλό ένα σενάριο και χρειαζόμουν κάποια σαν και σένα, με καράβι και πλήρωμα για να το στήσω.

Όταν ζεις στο λιμάνι, είναι αναπόφευκτο να μην ακούς ιστορίες, κοκορέματα, υπερβολές και μεγολοστομίες.

Θέλω να μπω στη δουλειά που φέρνει υγρό μέταλλο από το νησί Laone. Φαντάζομαι έχεις ακούσει για αυτό το υλικό, το Μερκούριο. Το βάζεις στη φόρμα που θες το πασπαλιζεις με ρινίσματα ασημιού και το ψήνεις, αφού ενωθούν τα μέρη, βουτάς όποιο μέταλλο μέσα του το αφήνεις να ποτίσει και αφού το φιλντισάρεις δένει και γίνεται λαμπερό και πιο στιβαρό. Και η δουλειά αυτή είναι στην αρχή της ακόμη.

Θα κάνουμε δύο δρομολόγια, το πρώτο στο κεντρικό λιμάνι του νησιού, το δεύτερο από την πίσω πλευρά που το Laone βλέπει τα Χόουπ που τα ρεύματα και οι συνθήκες θα μας ταλαιπωρήσουν λίγο παραπάνω. Ελεγχόμενο ρίσκο όπως λέμε.

Ο Lif είχε ξεκινήσει επαφές, αλλά οι φόροι του λιμανιού για δικό μας εμπορικό είναι πανύψηλοι, ολοι χρησιμοποιούν πλοία με υπεργολαβίες από αλλού. Η ιδέα είναι για δύο δρομολόγια. Και αν πάει καλά θα κάνουμε κουβέντα και για ένα τρίτο υπό άλλο πρίσμα.

Πρώτο ταξίδι τα κέρδη 60-40, δευτερο ταξίδι 50-50. Είναι πολιτική του Lif αυτή δεν αλλάζει. Χωρίς παρεξηγήση το 20 διαφορά στο πρώτο ταξίδι ειναι ασφάλεια στο τρίτο ταξίδι θα το φέρω εγώ στα ίσα του.

Και ένας ακόμη όρος, στη θάλασσα κάνεις κουμάντο εσύ, αλλά στη στεριά θα κάνω κουμάντο εγώ."

Της έκλεισε το μάτι πονηρά με ύφος ο καθένας στον τομέα του.

"Θέλω το καράβι καθαρό από ότι άλλη μπίζνα η παγαποντιά κανείς και δεν θέλω δεύτερες ατζέντες, είναι ζωτικής σημασίας τα δύο πρώτα δρομολόγια να πάνε καλά.

Α! Ναι ξέχασα έχω και μία χάρη να σου ζητήσω, ελπίζω να κοιμάμαι ξέχωρα και σε καλό στρώμα."

Χαμογέλασε εριστικά, όχι πολύ και περίμενε την απάντησή της.

Η Σόρμπι τον άκουγε προσεκτικά. Μάλιστα, άρα ο Λιφ έκανε κουμάντο, σκέφτηκε. Εκτός αν ο μικρός ήθελε να του τη φέρει προτού όμως είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό του κάποια πράγματα. Η Σόρμπι ζύγισε τις επιλογές που είχε. Είχε ακούσει για όλα αυτά και πάνω στα νησιά της Ελπίδας. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα δούλευε για την μπίζνα αυτή, ήξερε κόσμο και από τις δύο πλευρές. Αλλά αυτή η πλευρά σήμαινε πως θα μπορούσε να εξοπλιστεί κιόλας. Γέλασε χαιρέκακα, δεν είχε να χάσει κάτι, σε αντίθεση με τον τύπο απέναντι της.

"Μορφονιέ έχεις κότσια, αλλά η θάλασσα είναι πάντα πιο σκοτεινή και επικίνδυνα της στεριάς." είπε και τον προσπέρασε. Φτάνοντας στην πόρτα ψιθύρισε προς τον Λιφ, που ήξερε ότι ακούει "Με προσβάλεις. Αν μη τι άλλο είμαι η καπετάνισσα του καραβιού και μου έστειλες το τσουτσέκι σου" είπε και έκανε δυο βήματα πίσω για να του δώσει χώρο. Όντως ο Λιφ μπήκε μέσα και αφού κοίταξε έντονα τον ξωτικό, την κάρφωσε δύστροπα.

"Κοίτα, είπε η Σόρμπι κοιτώντας τον Λιφ στα μάτια, όπως το βλέπω με χρειάζεσαι περισσότερο από ότι εγώ εσένα. Το πλήρωμα μου και εγώ είμαστε από τα νησιά της Ελπίδας. Έρχεσαι και μου πετάς το 60-40 λες και είμαι καμιά καινούρια. Γέρο, ΕΓΩ θα βάλω το καραβί μου μέσα σε αυτό και την οικογένεια μου. Εσύ στην τελική γίνεσαι καπνός και ποιος σε είδε. Το ίδιο ισχύει και για σένα μορφονιέ. Δεν παζαρεύω. Θέτω τους όρους μου. 50-50. Αν δεν μπορείτε βρείτε άλλον. Μιλήστε το, ξέρει που θα με βρει το τσουτσέκι σου." τελείωσε και κοίταξε περήφανα τους αφτάκηδες.

Ανοίγοντας την πόρτα συμπλήρωσε "Όταν ζητάς συνεργασία είσαι ή όλα ή τίποτα. Έτσι δουλεύει η θάλασσα. Είσαι μαζί μέχρι τέλους, αλλιώς πνίγεσαι. Τα λέμε!!" είπε και με μια δρασκελιά την έκανε.

Ήταν ώρα να πάει να κερδίσει κάποια νόμιμα χρήματα. Είχε άλλωστε αργήσει για το σοου της στο όποιο ήξερε πως την περιμένανε γιατί ήταν πάντα φαβορί.

Η Σόρμπι εξαφανίστηκε γρήγορα και άφησε τα δύο ξωτικά μόνα τους. "Lif άστο πάνω μου θα την χειριστώ εγώ την καπετάνισα" είπε ο νεαρός και βγήκε στο δρόμο.

Κίνησε στη νότια πλευρά του λιμανιού να βρει τον Λέβα, έναν παλιό αξιωματικό του ναυτικού που ήλεγχε πλέον το συνδικάτο των εμπορικών στολών στην πόλη.

Είχε ένα ευφάνταστο μέρος για γραφείο, ένα παλιό ιστιοφόρο ριγμένο στη στεριά στερεωμένο με δοκάρια και πασσάλους. Στο κατάστρωμα μάζευε τους κυριότερους καραβοκύρηδες για να συζητάνε τα θέματα του λιμανιού και στις καμπίνες είχε οργανώσει τις γραφειακές και αρχειακές του υπηρεσίες.

Είχε ξεκινήσει να πέφτει ο ήλιος καθως εφτανε στον Λέβα και τον βρήκε να πίνει τον μαύρο καφέ του απο την Aphistus στην παλιά πλώρη του ιστιοφόρου.

"Καλησπέρα Λέβα ελπίζω να είσαι καλά και οι δουλειές να πάνε πάντα με ούριο άνεμο", τον χαιρέτησε καθώς ανέβαινε τα σκαλοπάτια για το κατάστρωμα. Ο Λέβα ήταν κλασσικός παλιός ναυτικός, ψηλός με γκρίζα μαλλιά, άσπρα γένια, όλα του τα δόντια, με ξερό και στιπλνό δέρμα φαγωμένο από τον ήλιο και την αλμύρα. Μεγάλα μάτια κατάμαυρα, χέρια που μπορούσαν μα σε στιψουν και στιβαρά πόδια σαν άγκυρες βαριά για να αντέχουν το σκαρί του.

"Πέρνα μικρέ να σε κεράσω καφέ" του χαμογέλασε, "πώς είναι ο γέρος σου; Άκουσα ότι έμπλεξες σε καυγάδες, δεν σταματάς ποτέ έτσι" άνοιξε το στόμα για να γελάσει και τα κάτασπρα δόντια του λαμπυρισαν στον απογευματινό ήλιο.

"Ευχαριστώ καπετάνιε αλλά κρατά τον καφέ, έχω να σου πω νέα απ τους μπελάδες μου". Κάθισε μαζί του και του εξιστόρησε τα καμώματα της ημέρας. Την Σόρμπι, το νάνο, το σχέδιο, "και με αυτό το πλάνο στο μυαλό μου, ήρθα λοιπόν να σου ζητήσω την άποψή σου, πως θα σου φαινόταν να βάζαμε την καπετάνισα στο συνδικάτο;" Τα μάτια του Λέβα άστραψαν και έμεινε σιωπηλός για να ακούσει περισσότερα.

"Σκέψου, να τα καταφέρουμε να βρούμε και να φέρουμε το μερκούριο εδώ. Θα ανθίσει ολο το εμπόριο και θα μπούμε για τα καλά στο μάτι των εφοπλιστών. Φαντάσου το άνοιγμα της αγοράς και τι μπίζνες μπορούμε να στήσουμε. Όμως η Σόρμπι θα χρειαστεί προστασία, εσυ και ο Λιφ επηρεάζετε τα μισά αυτιά των ναυτικών, αν την αφήσουμε αβοήθητη πολύ φοβάμαι ότι κάποιος ανταγωνιστής θα την πάρει η ακόμα χειρότερα θα την στείλει ταξίδι. Είναι εξαιρετική ευκαιρία να ανακτήσουμε λίγη χαμένη αίγλη και πολύ χαμένο πλούτο από τότε που ήρθαν οι κολλητοί των εφοπλιστών και μποϋκοτάρουν την ελευθερία κινήσεών μας".

Ο Λέβα έσπασε τη σιωπή του, "έχεις μπάλες μικρέ αλλά δεν έχεις σκεφτεί καλά το σχέδιο, πρώτον αυτή η Σόρμπι θέλει προκάλυψη, έναν "αθώο" ρόλο στο λιμάνι, το εμπορικό πλάνο να μην κάνετε κινήσει υποψίες στους άλλους και πρέπει να αγοράσει θέση στη μαρίνα μαζί με την ταυτότητα του εμπόρου της Ashtasco. Και για να μπει στο συνδικάτο ως ξένη θα χρειαστείς λεφτά, μία καλή δικαιολογία και καλή διαγωγή. Κρίνοντας το τελευταίο θα ναι λίγο δύσκολο χαχαχα" χαχάνισε ρίχνοντας πίσω το κεφάλι του. "Μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι αλλα θα φας το κεφάλι σου όπως κανείς. Πρώτα πρέπει να αποκτήσει νόμιμη μόνιμη θεση στη μαρίνα, να πληρώσει εισφορές και φόρους και δεύτερο σφραγισμένη ταυτότητα απο τον έπαρχο του λιμανιού, εκεί να σε δω. Αλλά νύχτωνει, οπότε έχεις μισή μέρα να σκεφτείς το πλάνο και τρέξεις αύριο για να μη χάσεις χρόνο. Όταν τελειώσεις με αυτά τα δύο ελα να με βρείς, ααα και πες της όχι άλλους μπελάδες!!"

Αφού ευχαρίστησε το Λέβα για το χρόνο και τις συμβουλές, έφυγε με γοργό και έντονο βήμα με ένα έντονο χαμογελαστό και σπινθηροβόλο μειδίαμα ας ξεκινήσουμε...

H Σόρμπι αναμόχλευε συνεχώς τις πληροφορίες στο κεφάλι της. Μπορεί τον περισσότερο χρόνο να ήταν ότι να ναι και όπου φυσήξει ο άνεμος, όπως άλλωστε και το πλήρωμα της, μα είχε παλιές καραβάνες έτοιμες για μια σοβαρή νέα περιπέτεια. Όσο για την ίδια ήταν πανούργα. Ελάχιστες φορές χρειάστηκε πραγματικά το μυαλό της, μα η Σόρμπι έβλεπε μπροστά. Τα νέα που έμαθε από τα ξωτικά σήμαιναν δύο πράγματα. Πρώτον, ίσως ο γέρος της να ήξερε πολλά περισσότερα πράγματα από όσα της είχε αφήσει πίσω. Μάλιστα λίγες λέξεις δεξιά και αριστερά και λίγες ιστορίες "παιδικές" στα αυτιά της για να κοιμηθεί συνειδητοποιούσε τώρα πως μάλλον δεν ήταν τυχαίες. Δεύτερον, ήταν θέμα χρόνου να πήξουν τα νησιά της Ελπίδας με επίδοξους απο παντού. Μισθοφόρους, έμπορους, πειρατές. Και το χειρότερο απόλα, όπου σήμανε καπνός, θα ερχόταν γρήγορα ή αργά η παρουσία της πρωτεύουσας. Έφτυσε χάμω. Έπρεπε να κάνει κάτι.

Είχε απορρίψει την πρόταση των ξωτικών ρισκάροντας. Βέβαια όλα είναι ρίσκο σ αυτήν την ζωή. Όπως ο γέρος της. Που από αλλού το περίμενε και από αλλού του ήρθε. Η Σόρμπι θα έδινε στα ξωτικά μία μέρα. Ήξερε ότι σ αυτό το διάστημα, ο μικρός αυτιάς θα την έβρισκε. Είχε αφήσει τον Τιμ να τον παρακολουθεί. Δεν θα αργούσε να γυρίσει το βράδυ για ενημέρωση. Ως τότε η Σόρμπι θα έβγαζε νόμιμα λεφτά.

Έκανε κρακ τον λαιμό της και ανοίγοντας τις πόρτες διάπλατα μπήκε στο πανδοχείο "Ο μικρός λαγός". Ήδη μέσα υπήρχαν επίδοξοι επιβήτορες για τον τίτλο. Μεγάλοι ναυτικοί, ψεύτες που τα έβγαζαν με το να ποντάρουν. Μα η Σόρμπι γέλασε σχεδόν χαιρέκακα. Αν είχε μια σούπερ δύναμη ήταν αυτή! Εντάξει είχε δύο. Μιλούσε στον Τιμ και την Μάντυ επίσης, όπως και σε όλα τα ζωάκια.
Πλησίασε τον θαμώνα του πανδοχείου.

"Γιοοο, έκανε με στόμφο, ήρθα να πάρω μέρος στον σημερινό αγώνα. Το έπαθλο ως τώρα?"

Ο ξωτικός την κοίταξε απο πάνω ως κάτω και αναστέναξε.
"Αν είναι δυνατόν! Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να έχει τόσο πέραση αυτό το χόμπι....100 ασημένια ως τώρα καλή μου. Θες να ανεβάσεις?" ρώτησε βαριεστημένα σκουπίζοντας το ποτήρι που είχε στα χέρια του.

"Μαλιστα!!, φώναξε η Σόρμπι, άλλα 50 βάζω" είπε ακουμπώντας τα νομίσματα στον πάγκο του και κατευθύνθηκε στον μικρό κύκλο.
"Ε μάγκες! Πάιζω κι εγώ τώρα! Σε πόσο ξεκινάμε?" ρώτησε.
Ο νάνος δίπλα της την κοίταξε "Χαα κορίτσι..! Καλή μου έπρεπε να σαι απέναντι με τα φρουφρου και τα αρώματα" είπε και έσκασε στα γέλια.
"Μην του δίνεις σημασία, της είπε ένας άλλος απέναντι της, σε μίση ώρα ξεκινάμε"

Τέλεια....Η Σόρμπι ξεκίνησε να κάνει κι αυτή αναπνευστικές ασκήσεις όπως όλοι στον κύκλο. Και σύντομα η ώρα είχε φτάσει.
Πρώτος ξεκίνησε ο νάνος ο οποίος είπε την κουταμάρα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, άνοιξε το στόμα του , μα μάλλον κάτι πήγε λάθος και του βγήκε η μπύρα από το στόμα. Όλοι γελάσανε και η Σόρμπι μέσα. Ήταν ήδη σίγουρο ποιος θα έφευγε.

Ο νάνος την κοίταξε βλοσυρά "Έλα, έχω μια ακόμα ευκαιρία, εσύ θα βγεις πρώτη"
Η Σόρμπι γέλασε. "χαχαχα δεν νομίζω μπορύλη. Άκου αυτό"

Η Σόρμπι πήρε διακεκομένη μια μεγάλη ανάσα και εξαπέλυσε ένα τέρας ρεψίματος. Το πλήθος μετα από μια παύση νεκρικής σιγής εκστασιάστηκε. Σίγουρα ήταν από τα φαβορί, η εκδήλωση αυτή.
Σκούπισε το στόμα της και γύρισε στον νάνο. "Μήπως εσύ να πας για φρουφρου κοντέ?" τον ρώτησε όσο κατέβαζε την πρώτη της μπύρα

Η ώρα είχε περάσει όταν έφτασε πίσω στο γραφείο, ο Lif είχε φύγει οπότε είχε όλο το χρόνο δικό του για να καταστρώσει το σχέδιό του.

Άνοιξε ένα μεγάλο φυλλο χαρτί και ξεκίνησε να ενώνει τα σημεία του σχεδίου του, όσα είχε σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Υπήρχαν τρεις διαδρομές για να επιλέξει πως θα φτάσει στο νησί Laone. Η πρώτη, μακρινή και επικίνδυνη αλλά κερδοφόρα, ήταν να περάσει απο το πέρασμα Eros-Raun καθώς τα νησιά Raun έχουν δυο όρμους συμφερόντων του Lif οπότε ο ανεφοδιασμός δεν ηταν κοστοβόρος.

Η δεύτερη διαδρομή πιο μακρινή, πιο ασφαλής και πιο ακριβή ήταν η παράπλευση των ακτών της επαρχίας Helkani αλλά οι ουγκανοι βόρειοι δεν συμπαθούν ξωτικά και σκουρόχρωμους πειρατές, πράγμα που σήμαινε δυσκολία στον ανεφοδιασμό και στην εύρεση ασφαλών σημείων αραγματος. Άσε που δεν θα ήταν πολύ έξυπνο να τραβήξουμε βλέμματα σκέφτηκε.

Τρίτη επιλογή το πέρασμα της Madonga εκεί ππυ τα ηφαίστεια συχνά αλλάζουν τα ρεύματα και δεν ξέρεις πότε θα φτάσεις με τόση ορμή κόντρα.Θα ταν καλό να γυρίσουμε από εκεί καθώς ίσως μας σπρώξει κανένα ρεύμα γεμάτους πιο γρήγορα πισω, μπορεί και όχι. Τέλος πάντων βλέποντας και κάνοντας. Η καλύτερη επιλογή του φάνηκε η πρώτη.

Τράβηξε μια μεγάλη κάθετη γραμμή και έγραψε με κεφαλαία Σόρμπι. Πρώτο ταξίδι 60-40, θέση στο συνδικάτο με τις ευλογίες του Λέβα και, αυτό θα ναι λίγο δύσκολο σκεφτηκε, πρέπει να την πείσω να πληρώσει τη θέση στη μαρίνα την ίδια μέρα και να υπογράψουμε τα πάντα άμεσα.

Λίγο το μπρίο, λιγο το ατίθασο, λίγο το τσαμπουκαλέ, προετοίμαζε εαυτόν για το πως θα την πείσει αύριο. Ελπίζω να καταλάβει ότι κερδίζει παραπάνω απο την αρχική προσφορά και η άμεση συμφωνία ειναι για το καλό της. Όλες αυτές οι σκέψεις γυρόφερναν το μυαλό του καθώς επέλεγε πιθανές θέσεις στη Μαρίνα, μακρινά από τη ζώνη του Lif ώστε να βάλει κάποιον φρέσκο, θεωρητικά ανεξάρτητο, για να συλλέγει πληροφορίες, εδώ θα πληρώσει ο Τιμ πολύ καλά χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε το πουλί να τον τσιτώνει στην αποβάθρα το πρωί πριν την τρελή μέρα που ακολούθησε.

Συνέχισε να κάνει πράξεις, να μελετά σενάρια και προφανώς πως να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του εγχειρήματος.

Ξέφυγε απο την ονειροβασία και τίναξε το κεφάλι, σύνελθε έχουμε δουλειά να κάνουμε, πήρε ενα κομμάτι χαρτί και έγραψε ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ ΔΈΚΑ ΕΔΏ ΝΑ ΣΑΙ ΈΤΟΙΜΗ, το δίπλωσε και ντύθηκε να βγει. Στο σκαλοπάτι της πόρτας κοντοστάθηκε να χαζεψει το λυκόφως όπως αγκάλιαζε το λιμάνι και πήρε το δρόμο για το καράβι της Σόρμπι.

Περνώντας μπροστά από την ταβέρνα του Μαύρου Βαλ κοίταξε μέσα και είδε το σκληρό αφεντικό, ανταγωνιστή του Lif, να μιλάει με έναν παράξενο τύπο με δεμένο το σημείο που θα έπρεπε να έχει μάτια. Είχε ακούσει για αυτόν το μυστήριο τύπο αλλά ζούσε και κινούνταν σε περιοχή που ο Lif δεν είχε πρόσβαση και ο άγραφος κανόνας ήταν ποτέ μόνος και πότε περίεργος έξω από τη ζώνη επιρροής σου. Τους έριξε μία ματιά και ένιωσε τον τυφλό να γυρίζει και να τον κοιτάζει. Πάγωσε και συνέχισε το βήμα του. Τι έγινε μόλις τωρα αναρωτήθηκε καθώς έφτανε στην προβλήτα που είχε αράξει το καράβι της Σόρμπι.

Είχε προσέξει τη φιγούρα του Τιμ να τον τριγυρνάει αλλά το συμπάθησε το πουλί οπότε δεν αντέδρασε. Έφτασε στο καράβι και βρήκε έναν ναύτη να φρουρεί το κατάστρωμα. Τον πλησίασε και του είπε, "εεεε εσύ ναι εσύ, έχω γράμμα για την καπετάνισα, φρόντισε να το λάβει!" Του έδωσε το διπλωμένο χαρτί και έκανε να φύγει. Σταμάτησε και γύρισε προς την πλώρη γυρίζοντας το κεφάλι για να ξαναδεί καθαρά τον όνομα του πλοίου. "Ωρορα" ψιθύρισε, χαμογέλασε πλατιά και έκανε να γύρισε σπίτι. Αύριο θα ήταν μεγάλη μέρα...

Επειτα από ώρες και πολλά ρεψίματα κοσμικού βεληνεκούς η Σόρμπι βγήκε νικήτρια. Αρχικά κανείς δεν το πίστευε. Βέβαια, όσο περνούσε η ώρα και οι δυνάμεις της Σορμπί έβγαιναν στην επίφανεια οι επίδοξοι τριγύρω της, οι τζογαδόροι και οι απλοί που απλά απολαμβάνανε την μπύρα τους είχανε ενθουσιαστεί με την απόδοση της νεαρής. ΣΤο τέλος της αναμέτρησης η αλήθεια ήταν ότι το στομάχι της ήταν σε ελεεινή κατάσταση. Οριακά αν δεν ήταν άφαγη θα ξερνούσε. Άξιζε όμως, γιατί αυτή τη στιγμή μετρούσε 250 σπαρταριστά ασημένια και 5 χρυσά στην τσέπη της . Πολύ καλή μπάζα γενικά.

Η Σόρμπι γύρισε περιχαρής στην Ωρόρα και μπήκε στην καμπίνα της για να κοιμηθεί. Πάνω στο γραφείο της βρήκε ένα γράμμα. Το διάβασε. Χαμογέλασε πλατιά. Αυτή την φορά δεν θα έχανε την ευκαιρία. Ο Τιμ χτύπησε τρεις φορές το τζάμι από πίσω της. Ανοίγοντας του, ο Τιμ την αγκάλιασε με το κεφαλάκι του στα χείλη της. Και άρχισε όσο πιο σιγά μπορούσε με τα γλυκούλικα κρωξίματα του να της εξηγήσει τι είδε και τι άκουσε. Μέσα σε αυτά και την μπίζνα του ξωτικολέλεκα με τον άλλον περίεργο τύπο που η Σόρμπι κατάλαβε ότι ήταν κάποιος από τα μεγάλα κεφάλια.

Άφησε τον Τιμ πάνω στο γραφείο της και άνοιξε το συρτάρι της. Πήρε το κόκκινο πουγκί που είχε μέσα και το έφερε στο στόμα της.
"Έεεει γλυκάκι...έλα στη μαμά ...σου έλειψα; νιεεε και μένα μου έλειψες πολύ. έλα δώ γουτσουζου...." είπε βγάζοντας σπόρακια και βάζοντας τα μέσα στο πουγκάκι. Άφησε την Μάντυ πάνω στην άμμο δίπλα στην φωτιά να την φυσήξει λίγο το αέρακι. Η Σόρμπι ξεντύθηκε και αρματώθηκε την καλή της φορεσιά. Μακρύ παντελόνι και ψηλες μπότες με χοντρό τακούνι, μια κανονική μπλούζα και όχι αυτό το τσόλι που ίσα έκρυβε τα στήθη της και την καλή της σκούρη μπλε καμπαρντίνα.

Βούρτσισε τα κοντά μαλλιά της και κοιτάχτηκε λίγο στον καθρέφτη. Γέλασε στον εαυτό της.
«Κούκλα!» είπε και έφτυσε τον εαυτό της. «Και τώρα μάγκες ύπνο! Αύριο είναι μεγάλη μέρα» είπε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Άραξε για λίγο και σιγά μα όμορφα την πήρε ο ύπνος.

Το πρωί την ξύπνησε ο Τιμ. Έζωσε την ζώνη της, πήρε την Μάντυ στο κόκκινο πουγκί και σφύριξε στον Τιμ. Έριξε λίγο νερό στα μούτρα της και ξεκίνησε για το ραντεβού της.

Ξύπνησε και έκανε να ετοιμαστεί. Πλύθηκε και αρωματίστηκε με το καλύτεο άρωμά του. Φόρεσε τα πιο φανταχτερό σύνολο σε ιώδεις και μωβ αποχρώσεις, πήρε το μπαστούνι του και το καλό ημίψηλο και κίνησε για το λιμάνι. Ο κόσμος είχε ξεκινήσει να βγαίνει προς τα έξω και η πολύβουη ζωή ξεκινούσε. Έφτασε στο καράβι και οι ναύτες τον καλοσώρισαν αδιάφορα. Ανέβηκε πάνω στο κατάστρωμα και πήρε το πιο σαηνευτικό του ύφος.

"Καπετάνισα! Πάμε να αλλάξουμε τις ζωές μας!" Η Σόρμπι ξεπρόβαλε πάνοπλη και εντυπωσιακότατη, το ξωτικό έκανε υπόκλιση και της έδωσε τους όρους συνεργασίας. "Ελπίζω η προσφορά να σε καλύπτει με το παραπάνω, εγώ είμαι σίγουρος". Της έκλεισε το μάτι και βάλθηκε αχόρταγα να περιμένει την απάντηση της Σόρμπι.

ΟΡΟΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ
Πρώτο Ταξίδι 60-40
Δεύτερο Ταξίδι 50-50
Αγορά θέσης στη μαρίνα 300 ασημένια (δικά σου έξοδα)
Προκάληψη αγοράς θέσης ως έμπορος αλατιού και σαπουνιού
Υπογραφή συμβολαίου με τον Έπαρχο του λιμανιού για τη θέση της Ωρόρα
Ένταξη στο συνδικάτο του Λιμανιού για προστασία των δραστηριοτήτων της Ωρόρα
Θετική ψήφο στα συμφέροντα του Lif και του Λέβα στις συνελεύσεις (αρχηγός του συνδικάτου των ντόπιων εμποριών στόλων)
Και από μένα δώρο ένα καινούργιο καπέλο

Ο ξωτικολελεκας είχε κ αυτός περιποιηθεί τον εαυτό του και ντυθεί αντιστοίχως με τα καλά του. Η Σόρμπι κοίταξε το συμβόλαιο μπορεί να μην ήταν το 50-50 που ζήτησε, αλλά ήταν κάτι πολύ καλύτερο. Αυτή ήταν μία μπίζνα που την τιμούσε. Σκέφτηκε αν ηταν ιδέα του Λιφ ή του ίδιου του ξωτικού.

"Ε λοιπόν εύγε. Δεν το περίμενα αυτό. Ωστόσο τα πράγματα σοβαρεύουν. Δεν χρειάζεται η προκάλυψη που ζητάς ή το να πούμε ψέματα. Έχω ήδη άδεια πρώτου Εμπόρου, φρούτων και λουλουδιων. Έχω όλα τα σχετικά έγγραφα να επιδείξω και μάλιστα έχω περάσει και τις εξετάσεις της Σελάντια για την καλλιέργεια, μεταπώληση και εμπορία εδώδιμων και εξωτικών φρουτων και λουλουδιων. Γενικά μάλλον δεν μου φαίνεται αλλά έχω αρκετές πιστοποιήσεις κ άδειες σε μεγάλη γκάμα για να με διευκολύνει στις... Εμ... Επιχειρήσεις μ."

Η Σόρμπι πήρε στα χέρια της το χαρτί και το ξαναδιάβασε. Κοίταξε τον Τσέκμειτ. Λεφτά είχε.
"Πάμε? "

"Πάμε!"

Της έτεινε ευγενικά το χέρι και ξεκίνησαν να περπατούν κατά μήκος της μαρίνας προς τη βόρεια πύλη. Δίπλα ακριβώς από το φουραρχείο βρισκόταν το κτίριο της επαρχίας του λιμανιού και το γραφείο του επάρχου.

Το λιμάνι της πόλης είναι ένα δαιδαλώδες σύστημα θαλάσσιων καναλιών και μαρίνων το οποίο από ψηλά θύμιζε κάβουρα με τρεις κεντρικές μαρίνες και μία ντουζίνα μικρότερες. "Όπως ακριβώς αρμόζει σε μία πρωτεύουσα" τόνιζε καθώς εξιστορούσε στη Σόρμπι ιστορίες και διασκεδαστικά συμβάντα της ζωής στο λιμάνι.

"Να ξέρεις ο Γκον είναι από τους πιο σκληρούς τύπους στην πόλη, για χρόνια υπηρετούσε στο ναυτικό ως πλωτάρχης μέχρι που κόντεψε να χάσει τη ζωή του σε μία ενέδρα που του έστησαν πειρατές δυτικα του Fishrevo. Εκεί έχασε το αριστερό του πόδι και συνέχισε ο σκύλος να υπηρετεί για άλλα δεκαπέντε χρόνια. Πλεόν τα τελευταία χρόνια υπηρετεί ως έπαρχος λιμανιού και προσπαθεί να κρατά ισορροπίες ανάμεσα σε μας τους λιμανίσιους και τα παιδιά της πρωτεύουσας που έρχονται στο λιμάνι μόνο για βρωμοδουλειές."

Έδιωξε την κακή σκέψη από το κεφάλι τους και συνέχισε τις ιστορίες και τη βόλτα. Λίγη ώρα μετά έφτασαν στην πύλη και στάθηκαν μπροστά στο κτίριο της επαρχείας.

"Έτοιμη; Πάμε να κάνουμε χαμό." Της έκλεισε το μάτι και πετάχτηκε σαν ελατήριο στην ξύλινη σκάλα φροντίζοντας να ανοίξει την πόρτα με στόμφο και να παρουσιάσει τη συνοδό του στους υπαλλήλους της επαρχίας. "Πως είναι το μεγάλο αφεντικό σήμερα;" Ρώτησε εριστικά και έφτασε στην πόρτα του επάρχου.

"Γκον! Καλημέρα! Αέρα στα πανιά μας!"

Άνοιξε την πόρτα και τον βρήκε πίσω από τοβαρύ δρύινο γραφείο του να υπογράφει φακέλους, φορώντας την επίσημη στολή ελέγχου του λιμανιού. Σήκωσε ελαφρά το βλέμμα του μέσα σε αποδοκιμασία και συνέχισε τη δουλειά του.

"Πολλή φασαρία κάνεις μικρέ, το χω πει στον πάτρωνά σου. Πρέπει να μάθεις να κάνεις ησυχία που και που. Μπορεί και να σου σώσει τη ζωή μια μέρα. Λέγε γρήγορα τι θες."

Έκανε ένα βήμα μπροστά, υποκλίθηκε αδέξια και αντέτεινε με σοβαρό ύφος, "Έπαρχε Γκον, η καπετάνισα Σόρμπι Ουλμ από τα νησιά της Ελπίδας και νέα μου συνεργάτιδα, επιθυμεί να αγοράσει το δικαίωμα βάσης στη μαρίνα στον τομέα του Lif. Υποκλίθηκε ξανά και έκανε μεταβολή, αν και δεν την είχε προετοιμάσει για αυτό, έπρεπε η ίδια να κλείσει τη συμφωνία. Καθώς έβγαινε από το δωμάτιο, της έκλεισε το μάτι και της ψιθύρισε "το χεις και μόνη σου". Δεν πρόσεξε αν εξεπλάγη ή όχι, ήταν σίγουρος για την επιτυχία της, βγήκε από το δωμάτιο κάθεσαι σε έναν καναπέ αναμονής και έπιασε κουβέντα με τους υπαλλήλους εκεί. "Για πείτε ρε παιδιά πως πάει, είμαστε ωραία σήμερα;"

Η Σόρμπι πήρε μια μεγάλη αλλά κοφτή ανάσα. Τόση για να γεμίσει πλήρως τα πνευμόνια της, αλλά να μην το ευχαριστηθεί και χαλαρώσει. Ο Τσέκμειτ εξήλθε του δωματίου και εκείνη έσφιξε τις γροθιές της. Ίσως είχε έρθει η ώρα να κυνηγήσει το όνειρο της. Έκανε μια γρήγορη αποτίμηση της σύντομης ως τώρα ζωής της. Μια ξέγνοιαστη, σχεδόν ανέμελη για τα δεδομένα των νήσων της Ελπίδας νεαρή ηλικία και μια ακόμα πιο ξέγνοιαστη εφηβεία. Ο πατέρας της και ο θείος της ούτε την εξέδωσαν, ούτε την πούλησαν. Μάλιστα το χωρίο τους ήταν από τα λίγα «φυσιολογικά» στα νησιά δυτικά της Πρωτεύουσας. Η Σόρμπι αισθάνθηκε πως ήταν σαν να μην υπήρξε ως τώρα. Λες και η ζωή της δεν είχε νόημα. Λες και η προσπάθεια του πατέρα της να μη γίνει πόρνη ή σκλάβα ήταν ανούσια. Συνοφρυώθηκε.
Ας το αλλάξω αυτό επιτέλους, σκέφτηκε και πήρε το σοβαρό μα συνάμα εριστικό της ύφος, ύφος που αρμόζει σε μια μπίζνα της θάλασσας.

Η Σόρμπι έκατσε στην ξύλινη καρέκλα απέναντι από το γραφείο του Γκον. Εκείνος στρογγυλοκαθόταν με ένα σοβαρό ύφος με διαπεραστική ματιά και κάπνιζε ένα τσιμπούκι με κάποιο αρωματικό βοτάνι. Η Σόρμπι βολεύτηκε και αυτή, ακούμπησε την πλάτη της αναπαυτικά πίσω άνοιξε τα πόδια της για άφησε τα χέρια της απαλά πάνω στα μπράτσα της καρέκλας.

«Λοιπόν, θα κόψω το πρώτο σκέλος της συζήτησης γνωριμίας που κάνετε όλοι εσείς συνάμα της Πρωτεύουσας και θα μπω αμέσως στο ψητό. Είμαι η Σόρμπι, στα είπε και ο Τσέκμειτ -ήθελε τόσο πολύ να πει ξωτικολέλεκας μα κρατήθηκε σκληρά- είμαι έμπορος. Όχι μην σηκώνεις το φρύδι. Τα πράγματα είναι απλά» είπε και σηκώθηκε. Άνοιξε το τσεπάκι που είχε ράψει στο ρούχο της εξτρά, στην περιοχή της μέσης της με όλα τα έγγραφα της. Άρχισε να αραδιάζει πάνω στο γραφείο του Λέβα τα επίσημα της χαρτιά. Αν μη τι άλλο, ένα πράγμα που έκανε σωστά η Σόρμπι όλα αυτά τα χρόνια, να βγάζει με όσα λεφτά είχε πιστοποιήσεις, ειδικεύσεις και άδειες σε οτιδήποτε θεωρούσε ότι θα της φαινόταν δυνητικά και μελλοντικά χρήσιμο. Παρόλο την ευρεία γκάμα της, έδειξε μόνο ένα μέρος στον Γκον. Άφησε τα χαρτιά να τα τσεκάρει ο Γκον και συνέχισε.

«Η θάλασσα γενικά είναι επικίνδυνη. Η θάλασσα δε δυτικά και βόρεια της ηπείρου ακόμα περισσότερο. Οι νήσοι της Ελπίδας είναι γεμάτοι με κοραλλιογενείς υφάλους, χαμηλά νερά, βράχια και βραχώδεις περιοχές. Το πλήρωμα μου είμαστε από εκεί. Δεν μπορώ να αποκαλύψω το λημέρι μου, αλλά ξέρω πως αυτή την στιγμή σου χτυπάω την πόρτα με 70 ναύτες, οι περισσότεροι στα 30 τους άρα ξες πως είναι έμπειροι ναύτες με δύναμη και αγάπη για την θάλασσα. Είμαστε έμποροι» είπε και έκλεισε το μάτι «και όπως είδες έχω άδειες για πολλά εμπορεύματα. Τώρα αν θες τον κύριο καδ μου ας πούμε τα εξωτικά φρούτα και λουλούδια, παρόλα αυτά θα δώσω όλες αυτές τις άδειες που σου δείχνω τώρα για καταγραφή καθώς ξέρω πως μόνο χρήσιμες θα φανούν. Ο Τσέκμειτ μου έδειξε την προσφορά, εγώ και το πλήρωμα μου είμαστε μέσα» τελείωσε και σταύρωσε τα χέρια της.
Ο Γκον την κοιτούσε εξεταστικά. Η μικρή ήταν σπίρτο. Όταν ο Τσέκμειτ του εξιστορούταν το πως και το γιατί σίγουρα δεν περίμενε κάποια με αυτά τα…προσόντα. Δεν χασομέρησε.

«300 ασημένια» της είπε λακωνικά.

Η καρδιά της Σόρμπι σφίχτηκε. Αλλά θα τα έπαιζε όλα. Ευτυχώς τα είχε πάρει όλα τα λεφτά της. Δεν μπήκε καν στον κόπο να μετρήσει τα νομίσματα. Δεν ήθελε να φανεί ανήσυχη στον Λέβα μπροστά. Ξέλυσε το πουγκί της και αμέσως το πέταξε στον Λέβα. «300 ασημένια σύνολο»

Ο Γκον σηκώθηκε, πήρε το πουγκί και άρχισε να μετρά ένα ένα, αργά και σταθερά. Η Σόρμπι μάζεψε τα έγγραφα της. Ο Γκον κάθισε βάζοντας το πουγκί στο συρτάρι του. Πήρε τους τρεις πάπυρους με τους όρους του Συμβολαίου. Τους έτεινε στην Σόρμπι να τσεκάρει ξανά τα έγγραφα. Η Σόρμπι τα διάβασε προσεκτικά, ήλεγξε τις σφραγίδες και τις υπογραφές του πρώτου έφορα και του τα έτεινε πίσω. Ο Γκον υπέγραψε σε κάθε συμβόλαιο. Τα έτεινε στην Σόρμπι. Η Σόρμπι υπέγραψε σε κάθε συμβόλαιο. Ένα από αυτά διπλώθηκε και τοποθετήθηκε αμέσως στο τσεπάκι της. Τα άλλα δύο τα δίπλωσε ο Γκον και τα έβαλε σ έναν φάκελο.

«Αυτά μαζί με το δικό σου θα χρειαστεί να τα πάτε στην Εφορία. Θα σε συνοδεύσει ο Τσέκμειτ. Μπορείς να περιμένεις έξω για λίγο;» της έκανε με καλή διαγωγή. «Έπειτα θα ξαναρθείτε εδώ για πιο λεπτομερή συζήτηση» της έκανε. Η Σόρμπι σηκώθηκε. «Φυσικά» του αντιγύρισε και βγήκε έξω. Κανείς δεν έτεινε τα χέρια. Ακόμα η συμφωνία δεν είχε κλείσει.

Ο Τσέκμειτ την κοίταξε απορημένος, «Πολύ γρήγορη, τί έγινε;»
«Σε θέλει ο Γκον» του είπε. Ήταν η σειρά της να πιει μια μπύρα να χαλαρώσει.

Μπήκε χαμογελαστός και κάθισε αυτάρεσκα απέναντι στον Γκον. Η Σόρμπι είχε κερδίσει το ενδιαφέρον του, αν όχι δεν θα τον καλούσε πίσω. Τίναξε τα ρούχα του για κάτσουν σωστά και βάλθηκε να κοιτάζει τον αλατοπνιγμένο ναυτικό. "Λοιπόν; Πως σου φάνηκε η καινούργια μου συνεργάτιδα;"

Ο Γκον σηκώθηκε στο κανονικό και στο ξύλινο πόδι του και ξεκίνησε να κάνει μικρά βήματα πάνω κάτω, με το ξύλινο πόδι να ηχεί στο πάτωμα σαν μετρονόμος.

"Έχεις κότσια μικρέ, σε θυμάμαι από τότε που σε 'φερε ο Lif μικρό και φρέσκο παιδάκι, φαινόταν η φλόγα στα μάτια σου. Ωραία η καπετάνισα, έχει τσαγανό, αν και δεν θα άντεχε στιγμή στη βαθιά θάλασσα¨. Έκανε μία παύση και κοίταξε αφηρημένα το πόδι που του έλειπε. "Έρχεται από μέρη ναυτικών, από σόγια ναυτικών και φαίνεται να έχει υψηλή ναυτοσύνη μέσα της. Τα χαρτιά της μου κάνουν αν και δεν θα ρωτούσα από που τα πήρε. Θα μου πεις τώρα το σχέδιο η θα παίζουμε τους χαζούς;"

Η παύση που έκανε ήταν αρκετή για να κρυώσει η ατμόσφαιρα και να σοβαρέψει η κουβέντα. Προφανώς και δεν μπορούσε να πει το παραμικρό για το μερκούριο, καθώς θα τον περνούσε απλά για χαζό τυχοδιώκτη, οπότε έστρεψε το ενδιαφέρον της κουβέντας σε όλα τα υπόλοιπα.

"Λοιπόν Γκον, κοίτα, ο Lif μεγαλώνει αν θέλω να συνεχίσω να υπάρχω εδώ θα πρέπει να κάνω κάτι και μόνος μου. Πάντα είχα στο μυαλό μου να ανεξαρτοποιηθώ από την ασφάλει του προστάτη μου για να επιβιώσω. Αυτό δεν σημαίνει πως τον αφήνω, θέλω να του δείξω ότι μπορώ να κάνω πράγματα μόνος μου."

Πήρε μία βαθιά ανάσα προτού προβεί στην μερική αποκάλυψη του σχεδίου του.

"Κοίτα με Γκον, είμαι ο κανένας με καλό πάτρωνα που έχει καλούς φίλους, δεν φτάνει αυτό για πάντα. Η Σόρμπι μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω τα εμπορικά ανοίγματα που θέλω, καμία και αυτή θέλει να χτίσει το όνομά της, τα συμφέροντά μας ταιριάζουν. Έχω μιλήσει ήδη με το Λέβα και συμφωνεί, ναι πρέπει να ενδυναμωθούμε απέναντι στους πρωτευουσιάνους. Και ποιος καλύτερος τρόπος; Να στρώσουμε ανεξάρτητη μπίζνα δικιά μας. Η κυράτσα εξυπηρετεί έναν σκοπό για αρχή. Είναι ξένη κανείς δεν θα ασχοληθεί μαζί της, ίσως ότι κοιμάται μαζί μου το χειρότερο. Σιγά με έχουν κράξει για χειρότερα. Λίγο κουτσομπολιό αντέχεται.
Το δρομολόγιο είναι επικίνδυνο, αλλά αν κάτσει ίσως βγούμε όλοι κερδισμένοι. Τα νησιά θα μας σώσουν μιας και τα λιμάνια τα ελέγχει η αριστοκρατεία."

Το αυτάρεσκο χαμόγελο επανήλθε στα χείλη του.

"Όταν ξεμπερδέψω και με τον Λέβα θα επιστρέψω για περισσότερα κουτσομπολιά. Είμαστε εντάξει εδώ;?

Το αυτάρεσκο χαμόγελο του ξωτικού συνάντησε την ικανοποίηση στο βλέμμα του εφόρου.

"Αέρα στα πανιά σου μικρέ, περιμένω νέα σας."

Με μία αφελή υπόκλιση γύρισε να φύγει και βγήκε από το γραφείο, η Σόρμπι προφανώς δεν κάθισε εκεί να περιμένει. Τη βρήκε έξω να χαζεύει την τρελή καθημερινότητα του λιμανιού. Την πλησίασε της χαμογέλασε και της έριξε μία φιλική σπρωξιά στην πλάτη.

"Λοιπόν είσαι έτοιμη για το δεύτερο μέρος της βόλτας; Όλα πήγαν καλά εδώ."

Ομολογουμένως όλα πήγανε καλά, σκέφτηκε και η ίδια, ίσως ιδανικά καλά. Αλλά ας μην έβαζε στο μυαλό συνέχεια το κακό. Είχε κάνει την μισή διαδρομή. Άλλη μια υπογραφή και μια σφραγίδα ακόμα. Αυτό φυσικά θα ήταν λίγο πιο…ιδιαίτερο. Δεν θα έλεγε δύσκολο, μα πιο τυπικό και συνάμα, προδιαγραφών. Όχι ότι θα έλεγε ψέματα, είχε όλα τα πατήματα. Και ήταν νόμιμα. Απλά ανησυχούσε. Ανησυχούσε όταν έπρεπε να συνδιαλλαγεί με κάποιον με πραγματική εξουσία, όσο μικρή κι αν ήταν. Στις Νήσους η πρωτεύουσα ακουγόταν σα κάτι το μακρινό, μα ταυτόχρονα τρομακτικό. Ήταν ο πληθυσμός της, ήταν οι στρατιώτες, ήταν το ίδιο το Συμβούλιο…κανείς δεν ήξερε ακριβώς.

Δεν άργησαν να φτάσουν στο οίκημα της Εφορίας. Αν και ήταν αρκετός ο δρόμος, λόγω του ότι η Άστασκο ήταν λιμάνι, η Εφορία ήταν κοντά στο λιμάνι και στην περιφέρεια της πόλης, λόγω των καραβανιών του χερσαίου εμπορίου. Ήταν ένα ψηλό κτήριο με τέσσερις ορόφους. Όλα τα δωμάτια περιλάμβαναν εφόρους, πολύ γραφειοκρατία και όλος ο χώρος κατακλυζόταν από φωνές. Εκείνοι είχανε δουλειά με τον Έφορο που ήταν υπεύθυνος για το λιμάνι. Γραφείο 18Γ τους είχε πει ο Γκον, τι θα συναντούσαν, χίλιοι θεοί ήξεραν. Στριμώχτηκαν να περάσουν ανάμεσα από κάτι κύριους που φώναζαν για τα καράβια τους και τελικά κατάφεραν να χτυπήσουν την πόρτα και να μπουν ξεφυσώντας στο δωμάτιο.

Υπήρχαν τέσσερα γραφεία παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, και σε όλα κάθονταν ξωτικά με τα μάτια τους απόλυτα στα γραπτά τους. Στο δωμάτιο επικρατούσε ησυχία, μόνο ο θόρυβος και ο απόηχος από έξω έμπαινε καθώς όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους.

«Ονοματεπώνυμο και δήλωση επίσκεψης» είπε τελικά ένα από τα ξωτικά.

Η Σόρμπι πλησίασε το γραφείο διστακτική. Το ξωτικό δεν πήρε τα μάτια του από τα χαρτιά. Η Σόρμπι παρατήρησε ότι δίπλα του είχε μια μικρή κλεψύδρα την οποία κάθε τόσο που τελείωνε με ένα χαρτί και το εναπόθετε στην στοίβα στα αριστερά του, ξαναγυρνούσε την κλεψύδρα στην άλλη πλευρά.

«Εμ…Σόρμπι Ουλμ. Αίτηση χορήγησης θέσης στον λιμένα» απάντησε κωδικά.

Το ξωτικό έβγαλε ένα άλλο χαρτί που η Σόρμπι αναγνώρισε ως ένα από τα αντίγραφα που είχε αφήσει στον Γκον. Παράλληλα το ξωτικό έγραφε μια άλλη αναφορά.

«Πράγματι, τα τέλη έχουν πληρωθεί στον Έπαρχο Γκον. 200 ασημένια νομίσματα και υπογραφές από τρεις υπευθύνους»

200????????? Σκέφτηκε η Σόρμπι. Έπρεπε να το περιμένει ότι κάποια θα ήταν τσεπωτά αλλά 100??? Θα το έκανε να αξίζει!
Το ξωτικό ήδη είχε υπογράψει και σφραγίσει και τα δύο αντίτυπα του Γκον και έτεινε το χέρι στην Σόρμπι.

«Άντε δεσποινίς έχουμε δουλειές!! Δώστε μου το αντίγραφό σας»

Η Σόρμπι υπάκουσε σαν υπνωτισμένη. Τα άλλα ξωτικά δεν είχαν καν γυρίσει να ρίξουν μια ματιά. Μέσα σε λίγες στιγμές το ξωτικό της είχε δώσει ήδη το αντίγραφο της. Έβαλα τα δυο άλλα αντίτυπα σε έναν φάκελο, τον οποίο πέταξε μέσα σε ένα μεγάλο καλάθι γεμάτο με φακέλους. Συνέχισε να δουλεύει ατάραχος.

Η Σόρμπι και ο Τσέκμειτ έμειναν εκεί, ακούνητοι. Πέρασαν λίγα λεπτά. Ησυχία, μόνο τα μολύβια και το ελάχιστο χτύπημα κάθε λίγο των κλεψυδρών ακουγόταν. Ακόμα λίγα. Τα ξωτικά έκαναν σαν να μην υπάρχουν εκεί μέσα.

Η Σόρμπι ξερόβηξε «Εμ…Έφορε; Τελειώσαμε;»

«Τελειώσαμε» απάντησε ακαριαία το ξωτικό δίχως εναλλαγή στην δουλειά του.

Η Σόρμπι και ο Τσέκμειτ βγήκαν από το δωμάτιο και κοιταχτήκανε. Τι στο καλο ήταν αυτό;

"Λοιπόν και τώρα πάμε στο συνδικάτο να τελειώνουμε και με αυτό!"

Της έτεινε το χέρι και ξεκίνησαν να προχωρούν προς τα γραφεία του συνδικάτου των ναυτικών. Κοντά στις ταβέρνες στον κεντρικό τομέα του λιμανιού βρισκόταν ένα άσχημο, ψυχρό κτίριο τριών ορόφων, σύγχρονης αρχιτεκτονικής και χαμηλής αισθητικής. 'Ωχ, ημέρα εκλογών η αυριανή, ποιος μας γλιτώνει' σκέφτηκε καθώς έφταναν και μπορούσαν να ακούσουν την οχλαγωγία. Το συνδικάτο είχε δύο κύριες παρατάξεις και λοιπές πιο μικρές, την παράταξη των ναυτικών της Ashtasco και την παράταξη των εφοπλιστών της Selantia. Ο Λέβα, ο Γκον και ο Lif ήταν μεταξύ των ατόμων που η γνώμη τους μετρούσε και επηρέαζαν καταστάσεις.

Η είσοδος ήταν στολισμένη με πανό και γραφειάκια παρατάξεων και υποψηφιών και πλημυρρισμένη με κόσμο όλων των αποχρώσεων και των φυλών οι οποίοι με την παρουσία τους έδιναν το στίγμα της ημέρας και με την φωνή τους τον τόνο. Καθώς έμπαιναν στο κτίριο ένα νεαρό ξωτικό τους σταμάτησε κρατώντας προκηρύξεις.

"Ελεύθερη ναυτιλία για όλους, κάτω ο έλεγχος του συνδικάτου απο τους ντόπιους και πρωτευουσιάνους ολιγάρχες! Κανείς μόνος! Όλοι ενωμένοι στη θάλασσα! Πάρτε την προκήρυξη του αυτοοργανωμένου κινήματος ανεξάρτητων ναυτικών!

Ο Checkmate χαμογέλασε και πήρε ευγενικά τις προκηρύξεις με σήμα ένα Α και ένα Ν σε κύκλο με μαύρες φλόγες. "Σε λίγα χρόνια όταν μεγαλώσει θα καταλάβει ότι δεν δουλεύει έτσι το πράγμα, ωραίες ιδέες, αλλά άτομα πεθαίνουν για 2% παραπάνω έσοδα ή παρακάτω φόρο, ποιος θα το ελέγξει όλο αυτό;" Σταμάτησε κι κοίταξε τη Σόρμπι, "ναι οκ μη μου δίνεις σημασία, κουβέντα για άλλη στιγμή αυτή."

Φτάσανε στο κεντρικό φουαγιέ όπου ήταν κομμένο στη μέση, το ένα κομμάτι βαμμένο γκριζογάλαζο με μία μεγάλη σημαία ενός πυρσού που το αλυσοδένει μία άγκυρα, σήμα των εφοπλιστών της Selantia και το άλλο μισό βαμμένο θαλασσοπράσινο με έναν ήλιο να ανατέλει από το κύμα ως σήμα των ντόπιων. Σειρές τραπέζια, προκηρύξεις παντού και οι πιο φωνακλάδες μπροστά ενώ οι πιο μουσκουλάτοι χάζευαν πιο πίσω, "ασφάλεια" αν πήγαινε κάτι στραβά. Προσπερνάνε τα τραπέζια, χαιρέτησε τους γνωστούς του, έκανε μία χειρονομία και απέναντι και προχώρησαν στο διάδρομο.

"Πρέπει να έχεις το νου σου, αυτοί εδώ είναι χειρότεροι απο τους πειρατές. ΄Αλλο πράγμα να σε φάνε για λεφτά η διασκέδαση κι άλλο πράγμα για ένα χρώμα η ψήφο. Αλλά που και που πρέπει να παίζουμε αυτό το παιχνίδι μιας και τα δικά του χέρια λερώνονται πιο εύκολα, αν με εννοείς."

Φτάσανε στο κεντρικό γραφείο του συμβουλίου των ναυτικών. Μία τεράστια πολεμική άγκυρα χώριζε δύο πόρτες που οδηγούσαν στο ίδιο δωμάτιο, όλως τυχαίως η κάθεμια βαμμένη στα χρώματα των δύο μεγάλων παρατάξεων. Στα δεξιά του τοίχου υπήρχε βιβλιοθήκε με τζαμαρία με όλες τις συμβάσεις και τις διοικητικές αποφάσεις που έχει κερδίσει το συνδικάτο από το Συμβούλιο σε κορνίζα και απέναντι αναπαυτικοί καναπέδες με ένα χαμηλό τραπεζάκι.

Μπήκαν από τη γκριζογάλαζη πόρτα και περίμεναν όρθιοι. Δυο συστοιχίες γραφείων σε Π τους περικύκλωναν η μία μέσα στην άλλη και η κορυφή του εξωτερικού Π ήταν υπερυψωμένη όπου καθόταν ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου. Συνήθως όταν εξέλεγαν πρόεδρο του συνδικάτου από τη μία παράταξη, τιμητικά ο γραμματέας του συνδικάτου ήταν από την απέναντι για λόγους ευταξίας.

Ο γραμματέας ήταν πράσινος αυτή τη χρονιά. Ένας ξερακιανός άνθρωπος με ολοστόγγυλα μικροσκοπικά γυαλιά, ελαφρύ γκρίζο μούζι και έντονη αραίωση στο κούτελο. Αν θυμόταν καλά το όνομά του ήταν Στίκλο, όνομα που συνήθως έδιναν στα ορφανά της επαρχίας Εrume. ¨Mπήκες ΠΑΛΙ από λάθος πόρτα μικρέ," του έκανε δεικτικά. "Εκλογές αύριο, ελπίζω ο πάτρωνάς σου να έχει κάνει το κομμάτι του."

"Μην ανησυχείς," απάντησε, "γι' αυτό είμαστε εδώ και σήμερα, έχουμε νέα είσοδο στα μητρώα μας," και έδειξε χαμογελαστά τη Σόρμπι, "θέλω να μου την προσέξεις ιδιαίτερα γιατί θα μας είναι πολύτιμη στο μέλλον, μην την μπλέξεις με τις αηδίες σας. Από η Σόρμπι, νέα μας συνεργάτιδα, έτοιμη να γραφτεί στα μητρώα μας. Μην την ταλαιπωρίσεις, όλα είναι κανονισμένα," του είπε και του έκλεισε το μάτι.

Ο Στίκλο ξεροκατάπιε, ότι κι αν ήταν η Σόρμπι, δεν έπαυε να είναι, νέα, σφιχτή, δυναμική και αστραφτερή. Κάποιος αναιμικός τεχνοκράτης, όπως η θλιβερή φιγούρα μπροστά του, εύκολα θα σαλιάριζε μένοντας με το στόμα ανοιχτό μπροστά της. Για να τη γλιτώσει από τα σάλια, έμεινε πολύ κοντά της και κοιτούσε διαπεραστικά το λειτουργό που κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε και πολύ.

Αφού τελείωσαν τα διαδικαστικά και οι υπογραφές, έφυγαν γρήγορα από την ξερή ατμόσφαιρα του γραφείου και γύρισαν στο Φουαγιέ. 'Ω μα τι τύχη' αναθάρρισε, "Σόρμπι, κοίτα μπροστά σου, μόλις έφτασε ο Λέβα και οι σκληροί πράσινοι, οι οποίοι συνόδευαν τον ηγέτη τους, Άντρακ. Πράγματι, όταν τους έβλεπε όλους μαζεμένους, καταλάβαινες ότι αμέσως πίσω τους ερχόταν ο σκληρότερος των πρασίνων και ηγέτης τους. Ένα ξωτικό 75 ετών, με κατάμαυρο μακρύ μαλλί, κυπαρισσί πολεμικό χιτώνα και ένα εξαίσιο κυρτό ξίφος από τους ονομαστούς μεταλλουργούς της επαρχίας Magavda. Ψηλός, με τετράγωνους ώμους, διαπεραστικό κατάμαυρο βλέμμα και βήμα σίγουρο ενός αληθινού ηγέτη.

Χωρίς να την προειδοποιήσει την έσπρωξε πάνω στο Λέβα, του χαμογέλασε και παρέμεινε στη θέση του να παρακολουθήσει το θέαμα.

Πολιτική. Η Σόρμπι βαριότανε όλες αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις και τις δίχως νόημα αντιρρήσεις. Κι όμως εδώ που έφτασε αναγκαστικά θα έπρεπε να παίξει και αυτό το παιχνίδι. Ο πατέρας της δεν είχε προλάβει να της πει τίποτα από αυτά, έτσι τα περισσότερα τα έμαθε παρατηρώντας τις πόρνες του λιμανιού πως διαχειρίζονται τους άντρες, τις πληρωμές, τις μεταξύ τους ίντριγκες για να αναδειχθούν, την θέση της μεγάλης τσατσάς που έσπρωχνε σε καλύτερα καίκια και ταξίδια έξω από τις νήσους της Ελπίδας συγκεκριμένες γυναίκες. Ήταν σχεδόν το ίδιο πράγμα. Η μητέρα της ήταν εξαιρετική στο να σαγηνεύει όποιον ήθελε. Με τα σχιστά της μάτια, όλο νάζι και λάμψη, με τους απίστευτα λευκούς της ώμους που τους πρόσεχε σα κόρη οφθαλμού, μέσα σε λίγη ώρα, δύο τρεις κινήσεις την έκαναν ακαταμάτηχη απέναντι στον συνομιλητή της. Η Σόρμπι τα επαναλάμβανε μόνη της, μα δεν είχε αυτήν την σπιρτάδα της μάνας της. Δυο τρεις φορές είχε δοκιμάσει σε νεαρούς άντρες και το αποτέλεσμα ήταν να της πιάσουν το μπούτι. Την μάνα της δεν την άγγιζαν. Μόνο όταν έδινε εκείνη το οκ, ήταν σχεδόν μαγικό, σαν να τους υπνώτιζε. Η Σόρμπι όμως δεν το είχε. Έτσι μετά από δυο τρεις σφαλιάρες αποφάσισε ότι δεν ήταν γι αυτήν η καριέρα εκείνη και στράφηκε στην θάλασσα.

Ήταν τόσα πολλά άτομα μέσα στον χώρο που ένιωθε ότι πνιγόταν. Επι το πλείστον άντρες, ελάχιστες γυναίκες. Λογικό. Οι γυναίκες προτιμούσαν τα μπουρδέλα των λιμανιών. Ο Τσεκμειτ την έσπρωξε πάνω στον Λέβα. Η Σόρμπι δεν έχασε καιρό. Χαμογέλασε πλατιά, σχεδόν σαρδόνια και επιδόθηκε στα ίδια γιουχαίσματα των άλλων. Εφόσον ήταν πλέον στην ομάδα, έπρεπε να το δείξει. Τι καλύτερο από την οχλαγωγία των αντρών που με έναν περίεργο τρόπο δένονται μεταξύ τους. Η Σόρμπι επιδόθηκε στις επευφημίες και τα σπρωξίματα χαράς. Ήταν σίγουρη ότι πέσανε δυο τρια χουφτώματα μα έκανε σίγουρα πιο δυνατά χτυπήματα προς τα εκείνους που την αγγίζανε. Σε λίγο μπήκε στον χωρό και ο Τσεκμειτ και ήρθε δίπλα της. Ναι, μάλλον για λίγο καιρό θα έπρεπε να βγει η φόλα οτι κοιμούνται μαζί, αλλιώς θα έπρεπε να δαρτεί με πολύ κόσμο. Κοντοστάθηκε για λίγο, το ξανασκέφτηκε. Δεν την χαλούσε, έτσι θα έκανε όνομα. Αν ξεκινούσε την καριέρα της με το κουτσόμπολιο ότι είναι γκόμενα κάποιου σίγουρα κανείς δεν θα την σεβόταν και θα πίστευαν οτι μπήκε με μέσο στην φάση. Ω ναι, η λύση ήταν αυτή, θα δερνόταν.Περήφανη για την επιλογή της άρχισε να σπρώχνει και να ταρακουνάει και τον Τσέκμειτ.

Ένας μικρός διάολος είναι αυτή η τύπισσα, σκέφτηκε καθώς άρχισε να παίζει το παιχνίδι του μομπ όπως έλεγε ο Λέβα. Μόμπες είναι όλοι αυτοί, αν τους πετύχεις μόνους τους κατουριούνται πριν προλάβεις να πεις κουβέντα.

Εκεί στην οχλαγωγία και στο χαμό έφαγε κανά δυό ψιλές από την καπετάνισσα αλλά δεν ανταπέδωσε. Προείχε η δουλειά μας. Ξέφυγε από το χαμό και πλησίασε τον Αντράκ τον οποίο χαιρέτησε με βαθιά υπόκλιση σεβασμού και γύρισε στο χαμό.

Έκανε νόημα στη Σόρμπι και έφυγε προς τα έξω για να ξεφύγουν από το χαμό. Έκατσε μία στιγμή να αναλογιστεί τις κινήσει του. Είχαν τελείωσει τις δουλειές τους και τις υποχρεώσεις τους. Η γραφιοκρατεία θα ήθελε μία δύο μέρες για να τρέξει κι αν όχι θα έσπρωχνε ο Λέβα.

Επιστροφή, ξεκούραση, ησυχία, προετοιμασία και σε τρεις μέρες σαλπάρουμε σκέφτηκε και γύρισε προς την πόρτα περιμένοντας.

Σε λίγο έκανε την εμφάνιση της η Σόρμπι και την μέριασε με προσοχή με φάει καμία από τον ενθουσιασμό. "Λοιπόν καπετάνισα σε τρεις μέρες σαλπάρουμε. Τι λες πάμε να πιούμε μία μπύρα πριν ξεκινήσουμε τις προετοιμασίες; Η πρώτη γύρα δικιά μου!"

Η Σόρμπι κατάφερε να βγει από τον χαμό και βλαστήμησε. Έφτασε τον Τσέκμειτ.
"Λοιπόν καπετάνισα σε τρεις μέρες σαλπάρουμε. Τι λες πάμε να πιούμε μία μπύρα πριν ξεκινήσουμε τις προετοιμασίες; Η πρώτη γύρα δικιά μου!" της είπε.

Η Σόρμπθ έγνευσε καταφατικά. "Και δεν πάμε. Νομίζω θα χρειαστώ σίγουρα κάτι χαλαρωτικό! Πολύ γεμάτη μέρα! Εσύ ξες τα μέρη. Εγώ ακολουθώ!" είπε πρόσχαρα και άρχισε να ακολουθεί τον Τσέκμειτ.

Στο μυαλό της άρχισε να κλωθογυρνά τα συμβάντα της ήμέρας. Το πιο σημαντικό ήταν να γυρίσει σήμερα, χμμμ σήμερα θα ήταν η τέταρτη μέρα στο λιμάνι. Έπρεπε να τους ενημερώσει. Σήμερα έπρεπε να μιλήσει με το πλήρωμα της. Οικογενειακά. Την επόμενη θα τους γνώριζε τον Τσέκμειτ. Σφύριξε με την σφυρίχτρα της για τον Τιμ. Δεν είχε ιδέα που βρισκόταν, αλλά ήλπιζε το πουλί να την άκουγε. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Λίγα τετράγωνα μακριά άκουσε από μακριά το κρώξιμο του Τιμ. Την ενημέρωνε ότι ερχόταν. Ο Τιμ θα αργούσε λίγο. Οι παπαγάλοι του είδους του είχαν πολύ τσιριχτές φωνές, ικανές να ακούγονται απο χιλιόμετρα μακριά. Όντως, ώρα αργότερα ο Τιμ προσγειώθηκε στο χέρι της.

Η Σόρμπι έκανε νόημα στον Τσέκμειτ να περιμένει.
"Γεια σου λελεκα" έκρωξε το πουλί. Και μετά επιδόθηκε να χαριεντίζεται στο πηγούνι της καπετάνισσας του. Η Σόρμπι του έδωσε ένα σπόρι και του έξυσε το κεφαλάκι.

¨Λοιπόν μάγκα μου. Έχεις αποστολή μεγάλη. Θέλω να βρεις και να ενημερώσεις όλη την οικογένεια ότι σήμερα το βράδυ τους θέλω πίσω στην Ωρόρα ΟΠΩΣΔ¨ΗΠΟΤΕ. Πολύ σημαντικό. Για δουλειά πρόκειται. Θα είναι κουραστικό, αλλά θα σου πάρω φρέσκα σύκα"
Ο Τιμ έκρωξε ενθουσιασμένος.
¨Στις διαταγές σας καπετάνισσα¨ έκρωξε και αφού της έκανε ένα φιλάκι ¨σμααακ¨απογειώθηκε.

Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ. "Συνεχίζουμε...¨

Της έκανε ένα νόημα και της έτεινε το χέρι στο βάθος.

"Συνεχίζουμε", της απάντησε απαλά.

Καθώς περνούσαν μέσα από τον κόσμο για μία στιγμή χάθηκε στις σκέψεις του. Στην τρέλα που πάει να κάνει, ακολουθώντας τη δίψα του να φτιάξει επιτέλους το όνομά του και να πάψει να είναι "το ψυχοπαίδι του Lif", ψιθύρισε μαζί με τις σκέψεις του και συνήλθε άμεσα.

Έφτασαν σε ένα διώροφο κτίριο, κατακόκκινο με χρυσές και μαύρες διακοσμητικές λεπτομέρειες στους τοίχους του. Ήταν ένα μεγάλο, ορθογώνιο κτίσμα το οποίο το είχε χτίσει μία ομάδα οικογενειών από τη Hacaun, το νότιο λιμάνι της επαρχίας Erume. Ήταν όλοι τους Χάφλινκς, μικροκαμωμένα πλάσματα, με αστείρευτη ενέργεια, αστείρευτη πηγή φασαρίας και κεφιού και προφανώς οι πιο γλετζέδες από όλες τις φυλές της Amruna.

O Χοροπηδηχτός Φλαφ ήταν το όνομα του μαγαζιού, ίσως το μέρος με τα περισσότερα χαμόγελα στην πόλη. Ο Adelard Lanfranc και ο Waleran Barrowes ήταν οι δύο γενάρχες των οικογενειών που εγκαταστάθηκαν στο λιμάνι δεκαετίες πριν και τα πορτραίτα τους κοσμούν πλέον εκατέρωθεν τις δύο μπάρες του μαγαζιού. Οι δύο οικογένειες ενώθηκαν με απογόνους και παιδιά, έγιναν η γέφυρα να έρθουν και άλλοι χάλφινγκς στην Ashtasco και κλασικά χρωστάνε πολλά στο Lif που τους γλιτώνει από μπελάδες και φροντίζει να τους παρέχει όλα τα καλύμματα για τους μπελάδες που μπλέκουν.

Κάθισαν σε μία παράδοξα ήσυχη γωνία καθότι ήταν νωρίς και οι περισσότεροι τρέχανε για τις εκλογές στο λιμάνι. Με το πέρας της ώρας θα γινόταν το αδιαχώρητο οπότε η επιλογή του εκείνη τη στιγμή ήταν η καλύτερη δυνατή. Αφού ήρθε η πρώτη γύρα μπύρες, κοίταξε με τσακπίνικο βλέμμα τη Σόρμπι.

"Κανονικά θα σε ρωτούσε πόσα αγοράκια έχεις θάψει μέσα στα μπούτια σου αλλά δεν έχω όρεξη για μπούφλες. Παρ' όλο που εσύ δεν έχασες ευκαιρία να πιάσεις τα δικά μου." Γέλασε δυνατά καθώς ένιωθε να ανάβει το ηφαίστειο μπροστά του. "Εντάξει, εντάξει ήρεμα ρωτάω μην αρπάζεσαι. Ξέρεις μετά από τόσα χρόνια στο λιμάνι, η επαφή με ναυτικούς είναι πάντα φαντασμαγορική. Και την έχεις ζήσει στο πετσί σου περισσότερο από μένα. Αλλά υπάρχει κάτι που με τρώει. Κάτι που πάντα θέλω να ρωτήσω τους θαλασσόλυκους αλλά δεν βρίσκω τον κατάλληλο."

Έκανε μία παύση και κατέβασε το ποτήρι γουρλώνοντας τα μάτια του καθώς έλουζε με μπύρα τα σωθικά του. "Μην με παρεξηγείς, δεν έχω όρεξη να με μαζέψουν αλλά με καίει το μυαλό η σκέψη. Οπότε θα σε ρωτήσω."

Την κοίταξε με το σοβαρότερο ύφος που μπορούσε να πάρει εκείνη τη στιγμή, "αλήθεια καθώς σαλπάρεις και βιώνεις τη θάλασσα, αλήθεια πιστεύεις ότι κάποιος κατάφερε να σκοτώσει τη Νέναερ; Και αν ναι ποιος προσέχει τώρα τη θάλασσα; Τι έχεις νιώσει;"

Η Σόρμπι ήταν έτοιμη να του πετάξει την κούπα στο κεφάλι όταν ο Τσεκμειτ έκανε την σοβαρή του ερώτηση. Ξαφνικά ήταν σαν να ηρέμησε ακαριαία. Η πρώτη της αντίδραση ήταν να τον ρωτήσει "Και γιατί εγώ είμαι η κατάλληλη να κάνεις την ερώτηση;"
Μα έπειτα χάθηκε στην επιφάνεια της μπύρας στην κούπα της και το μυαλό της χάθηκε. Χάθηκε στις φουρτούνες, χάθηκε στα παραλίγο ατυχήματα, χάθηκε στα ίδια τα ατυχήματα. Η θάλασσα, τόσο όμορφη, τόσο απέραντη, τόσο ήρεμη, μα τόσο καταστροφική, ήταν τόσο αέναη και χαοτική. Η Σόρμπι χάθηκε στους κόσμους πάνω από τα κύματα της, αλλά και κάτω από αυτά. Ήταν δεινή κολυμβήτρια, κάτοχος ρεκόρ κατάδυσης στα νησιά της Ελπίδας και είχε δει τόσο όμορφα πράγματα όταν βουτούσε.

Ήπιε μια γουλιά. Όταν ξεκίνησε να μιλάει ξανά η φωνή της ήταν τόσο βαθιά, σαν κύματα σε σπηλιά.
"Ξέρεις τα μέρη μου είναι βουτηγμένα μέσα στο χάος της θάλασσας. Τα νησιά Έρος είναι πιο ψηλά, έχουν βουνά, έχουν κάμπο. Εμείς είμαστε σχεδόν μια ξεραίλα γης πεταμένη τυχαία στην θάλασσα. Μόνο το σχήμα των νησιών δίνει προβάδισμα στους εμπόρους σαν κ εμένα. Έχουμε πάρα πολλούς μύθους και θρύλους. Τρεφόμαστε από την αγωνία και την γοητεία που μας ασκεί η θάλασσα. Είναι σαν να είμαστε ρισκαδόροι των ζωών μας. Εξερευνητές μα ταυτόχρονα έρμαια της βαθιάς μας ανάγκης να σαλπάρουμε και να παίξουμε κορώνα γράμματα τους εαυτούς μας. Και πόσο το ευχαριστιόμαστε. Ακόμα κι όταν χάνουμε συντρόφους, υπάρχει μια διαστροφή. Δεν θρηνούμε. Χαιρόμαστε που χαθήκαμε σε αυτό το οποίο μας τυραννά τόσο γλυκά από τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας σε αυτήν"

Η Σόρμπι έκανε μια παύση και ήπιε μια γουλιά.

Ο μύθος της περιοχής μας είναι ο εξής. Κάποτε ο Όνταρ πλάγιασε με την Νέναερ. Ήταν τόσο σφοδρός ο πόθος τους, κάθε μέρα ο Όνταρ την κερνούσε χάδια, κάθε μέρα η Νέναερ έπαιζε μαζί του ναζιάρικα με τα κύμματα της να σκάνε στον ουρανό. Ήταν τόσο σφοδρός ο έρωτας που ακόμα και η Άμιλλε χαμογέλασε στην συνεύρεση τους. Από τον πόθο τους η Νέναερ έφερε στο φως των θαλασσών της την θυγατέρα της, την Μόριανα. Η Μοριάνα λέγεται πως είναι θεά σαν τον Όνταρ και την Νέναερ. Η Μοριάνα λέγεται στα μέρη μας πως ένωσε τον Ουρανό και την Θάλασσα. Η δύναμη της είναι δύναμη και των δύο. Πως μαζί με την μητέρα της πήρε την εξουσία των θαλασσών και μαζί με τον πατέρα της την εξουσία του Ουρανού και των Ανέμων. Λέμε πως ακόμα κι αν η Νέναερ ή ο Όνταρ σκοτώθηκαν η Μοριάνα σίγουρα ζει και ψάχνει έναν τρόπο να επαναφέρει τους θεούς. Ξέρεις γιατί; Όταν η Μοριάνα βρίσκεται στην θάλασσα από το μένος της ανακατεύεται το νερό, θηριεύει και κατακρεμνεί όποιον άτυχο είναι κοντά της. Όταν η Μοριάνα αφήνει το υδάτινο βασίλειο της η θάλασσα είναι ήρεμη. Κάποιες φορές συμβαίνουν καταιγίδες. Κάποιες φορές ο ουρανός ανοίγει και η βία της Μοριάνα ξεσπά και στα δυο της βασίλεια. Κλαίει για τους γονείς που έχασε, υπόσχεται εκδίκηση σε αυτούς που πράξανε κακό. Τότε κάθε ανεμοστρόβιλος, κάθε υδροστρόβιλος, κάθε κεραυνός και κακοκαιρία είναι όλη δικά της. Μια θεάς που αναζητά τους δικούς της.

Δεν ξέρω πως κάποιος θα μπορούσε να σκοτώσει τη Νέναερ. Ξέρω όμως ότι η ενέργεια της ζει στην Μοριάνα. Όπως και η ενέργεια του Όνταρ. Και ξέρω ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει να επανέλθει η ισορροπία. Κάθε φορά που μπαρκάρουμε έχουμε αποδεχτεί ότι η Μοριάνα μπορεί να μας καλέσει. Κι αν η πρόσκληση δεν μπορεί να αποφευχθεί, καταλήγουμε στο υδάτινο βασίλειο της. Και είμαστε εντάξει με αυτό. Είναι ήσυχα εκεί κάτω» κατέληξε η Σόρμπι και κοίταξε τον Τσέκμειτ. Εδώ και ώρα καθώς μιλούσε είχε σχηματιστεί στα χείλη της ένα αγνό χαμόγελο, σαν να μιλούσε για κάποια αγάπη περασμένη.

Ο νους του ταξίδεψε για μια στιγμή σκεπτόμενος τη μαγεία της ροής των υδάτων, θεϊκές δυνάμεις να αστράφτουν και τους θεούς αγαλιασμένοι και αγκαλιασμένοι σε μία χρυσή ακτή να απολαμβάνουν το δημιούργημά τους. Είδε τη Σόρμπι να πλατσουρίζει μικρή με την αγαπημένη της θεά γυμνές, λουσμένες φως και ύδωρ σε έναν κόσμο γεμάτο ευωδία, γαλήνη και ροή. Το χαμόγελό της τον ταξίδεψε σε κομμάτια της που δεν είχε δείξει ως τώρα όμως ένιωθε ότι κρυβόντουσαν πίσω από την δυναμική πειρατίνα.

Πλησίασε εκστασιασμένος το πρόσωπό της και της ψιθύρισε απαλά, ήρθε η ώρα να ανάψουν τα αίματα.

Σηκώθηκε όρθιος κοίταξε στη μπάρα και ούρλιαξε με μία φωνή "ΣΑΜΠΟΥΚΑΑΑΑΑΑ"!!!!!!!

Οι σερβιτόροι πετάχτηκαν και μπήκαν στο χωρό των ουρλιαχτών και σύντομα μία διάφανη κανάτα, σφηνοπότηρα και ένα κουτί σπίρτα έφτασαν στο τραπέζι τους. Κοίταξε με διαπεραστηκά ματιά τη Σόρμπι ήπιε ένα σφηνάκι και γέμισε τα σφηνοπότηρα. Σχημάτισε ένα Σ άναψε ένα σπίρτο και σύντομα τα ποτήρια γεμάτα σαμπούκα έγραφαν ένα φλεγόμενο Σ στο τραπέζι, πήρε το πρώτο ποτήρι, την κοίταξε γεμάτος όρεξη για ζαβολιές και έριξε αργά το φλεγόμενο ποτό στον ουρανίσκο του. "Το κόλπο είναι κρατάς σάλιο κάτω απ΄τη γλώσσα ώστε να σβήνει αμέσως το ποτό αλλιώς έχεις πρόβλημα" της έκανε αστειευόμενοςκαι κέρασε σφηνάκια τους γύρω του.

Σε ταβέρνα χάφλινγκ βρισκόντουσαν, ήταν αδύνατο να μην μπει μουσική στο πρόγραμμα όσο προχωρούσε η νύχτα. Της έτεινε το χέρι με χάρη λέγοντας "από αύριο θα μαι στις διαταγές σου, σήμερα όμως μπορώ να σε χορέψω, ΠΑΜΕΕΕ!!!!"

Η νύχτα πέρασε και καθώς γυρνούσαν τη χαιρέτησε γλυκά όλο χάρη και αλκοολική ευωδία παραπάτησε ατσούμπαλα και έκανε βαθιά αριστοκρατική υπόκλιση. "Δεσποσύνη, καπετάν θάλασσα, εεεεε, καπετάνισσα της θάλασσας, σας αποχαιρετώ από αύριο θα με βλέπεις όλη μέρα μπροστά σου οπότε προσπάθησε να μη σκεφτείς απόψε στον ύπνο σου, χαχαχαχα," χαχάνισε δυνατά και συνέχισε, "πάω να γεμίσω δυνάμεις για να μη με πρήζεις ότι οι ναύτες σου είναι καλύτεροι από μένα, που μάλλον στη ναυτοσύνη θα είναι, αλλά νταξ. Πέρασα υπέροχα και θα μου επιτρέψεις να σε καληνυχτίσω. Τα φιλιά μου"...

Γυρίζοντας το βράδυ ο μεθυσμένος νους του ταξίδεψε ξανά σε εκείνη τη μαγευτική παραλία με τη θεία πρόνοια και ενέργεια ολούθε και τον ίδιο στο κάδρο εξίσου γυμνός και ασφαλής να χαζεύει τη Σόρμπι και τη Μοριάνα γυμνές ναααα....... όχιιιι, κακή σκέψη, φύγεεεεεε, όχιιιιιιιι, τίναξε το κεφάλι του για να συνέλθει και το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν μία γρήγορη σκιά να συγκρούεται με το μάγουλό του και να τον αφήνει σαλισμένο και κατάκοιτο στο δρόμο λίγα μέτρα από το σπίτι του...

ΣΑΜΠΟΥΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Η Σόρμπι επανήλθε αμέσως στην πραγματικότητα. Γέλασε στην ανεμελιά του Τσέκμειτ. Ίσως ήταν καλή ιδέα. Έπρεπε να χαλαρώσει αρκετά, να βγάλει από το μυαλό της τα πάντα όλα, ώστε να είναι σε θέση να μιλήσει στο πλήρωμα της. Η βραδιά κύλησε όμορφα. Η Σόρμπι είχε το νου της να μη ξεφύγει στο ποτό. Όταν θα γύριζε πίσω είχε πολύ σημαντική κουβέντα. Από ένα σημείο και μετά ο Τσεκμειτ είχε χαθεί τελείως. Η βραδιά ήρθε στο τέλος της και η Σόρμπι πήρε τον δρόμο του γυρισμού.
Φτάνοντας στην είσοδο του λιμανιού, άκουσε τον Τιμ να κρώζει. Η Σόρμπι έφτασε στην Ωρόρα. Κοίταξε το καράβι. Δεν ήξερε πως ακριβώς είχε καταφέρει ο πατέρας της με τους κοντινούς του να φτιάξουν αυτό το υπέροχο καράβι. Η Ωρόρα στα μάτια πολλών ήταν ένα μικρό καράβι. Στα μάτια όσων ήξεραν όμως, ήταν ένας δαίμονας ταχύτητας. Στο φως της ημέρας όσοι γνώριζαν από πειρατεία ήξεραν πολύ καλά τι μπορεί να κάνει η Ωρόρα.
Η Σόρμπι ανεβαίνοντας τους βρήκε όλους ξύπνιους να την περιμένουνε. Χαμογέλασε. Ο Τιμ καθόταν σ ένα βαρέλι δίπλα στον Νέιλ, τον κουαρτερμαστερ της. Πλησίασε και του άφησε τα σύκα που του είχε υποσχεθεί.

"Λοιπόν? Είμαστε όλοι αυτιά και περιέργεια" πήρε τον λόγο ο Νέιλ.
Ο Νέιλ μαζί με άλλα 6 μέλη του πληρώματος και τον πατέρα της , ήταν η ομάδα φίλων που με τα χέρια τους και την ζωή τους φτιάξανε την Ωρόρα και δημιουργήσαν τον πρώτο πυρήνα αντίστασης στα νησιά της Ελπίδας. Η Σπεράντζα ήταν το λημέρι τους. Στον δικό τους κύκλο, είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν οικογενειακή σχέση με το πλήρωμα τους, το οποίο διαλύθηκε για περίπου 4 χρόνια, μέχρι να τους μαζέψει ξανά όλους η Σόρμπι. Αν και γυναίκα, την Σόρμπι την έβλεπαν σαν τον πατέρα της. Ίσα.

Στα 7 χρόνια περίπου που η Σόρμπι έβγαλε την Ωρόρα ξανά στην θάλασσα πρόσθεσε κι άλλο πλήρωμα, πάντα σωστά διαλεγμένο και πάντα από την πατρίδα τους. Νεαρά παιδιά που ήθελαν να έχουν μια διαφορετική ευκαιρία.

Η Σόρμπι πέρασε σχεδόν δύο ώρες λέγοντας τους τα πάντα από την αρχή. Για τον Τσέκμειτ και τα μποσ στο λιμάνι, για την ευκαιρία της μπίζνας, για τις φάσεις που παιχτήκαν. Για την συμφωνία που είχε κλείσει, δεν παρέλειψε τίποτα. Κατέληξε στο ύφος της μπίζνας και στο νέο αυτό άτομο που θα σέρνανε γι αυτό το πρώτο ταξίδι μαζί τους.

Όλοι ακούγανε προσεκτικά. Η Σόρμπι τελείωσε, ανακάθισε και αφού τους κοίταξε όλους είπε "Μιλήστε. Περιμένω την γνώμη σας"
Τρεις ώρες μετά και αφού ο ήλιος ήταν ήδη ψηλά, η οχλαγωγία έληξε. Ο Νέιλ χτύπησε με δύναμη το χέρι στο βαρέλι και σηκώθηκε όρθιος κοιτάζοντας την Σόρμπι.
"Όπως πάντα, σε ακολουθούμε. Θεωρούμε πολύ καλή ευκαιρία την συγκυρία αυτή, η οποία υπόσχεται ένα άνοιγμα στην ομάδα μας. Όπως πάντα, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία, προχωράμε!"

Η Σόρμπι χαμογέλασε. Αυτή ήταν μια ειδοποιός διαφορά του πληρώματος της Ωρόρα με άλλα καράβια. Κανείς στο πλήρωμα δεν είχε την τρέλα των χρημάτων, των γυναικών ή της ελευθερίας. Ο κάθε ένας τους είχε μια οικογένεια πίσω. Ο Νείλ είχε ήδη 5 παιδιά. Όλοι ήταν οικογενειάρχες και όλοι ζουσανε από αυτό τις οικογένειες τους. Η Ωρόρα είχε τον εξής νόμο, όποιος έμπαινε στο πλήρωμα, έφερνε και την οικογένεια του. Ακόμα κι αν κάποιος πέθαινε, η Ωρόρα είχε την ευθύνη της οικογένειας που άφηνε πίσω. Και γι αυτό στα νησιά της Ελπίδας η Ωρόρα ήταν απόλυτα αποδεκτή και ο κόσμος την αγαπούσε.

Η Σόρμπι γέλασε. "Ξεκουραστείτε γιατί μόλις έρθει ο μορφονιός σαλπάρουμε. Πάω να κοιμηθώ λίγο εεε. Τιμ το νου σου. Έρχεται και με ξυπνάς" είπε σφυρίζοντας τον. Ήλπιζε σε λίγη ξεκούραση, μόνο τόση δα.

Όταν συνήλθε από το χτύπημα είχε ένα χαρτί στο στήθος του με παράξενη γραφή η οποία είχε μία λέξη γραμμένη, ΧΡΩΣΤΑΣ!

Τίναξε το κεφάλι του, σίγουρα θα χαν περάσει πάνω από δύο ώρες καθώς το μαύρο του ουρανού έσπαγε αργά σε μπλε. Πήγε στο γραφείο, ο Lif κοιμόταν ακόμη, του γραψε ένα σημείωμα, πήρε 250 ασημένια νομίσματα, ντύθηκε με τα καλά του, πήρε σε έναν σάκο μία στολή εργασίας, μία στολή εκστρατείας και τη δερμάτινη εξάρτησή του. Δύο ασημοστόλιστα στιλέτα, και το αγαπημένο του όπλο Namba. Έβαλε μία μαύρη μπαντάνα, μαζί με το καπέλο του, αρκετά εσώρουχα και δύο φλασκιά, ένα για ρούμι και ένα για νερό. Στερέωσε καλά την ζώνη του, έσφιξε ωραία το σάκο του, όλα τακτοποιημένα, έδωσε ένα φιλί πεταχτό στο χώρο και ένα στη μεριά που ήταν το κρεβάτι του μέντορά του.

Κίνησε για την αγορά και βρήκε το λημέρι του νάνου, του πέταξε το πουγκί στα μούτρα και έφυγε φωνάζοντας, "σου δωσα παραπάνω για να μην μπλέκεις στις δουλειές του Lif, αν μας κάνεις καμιά μπινιά θα το μάθω και γω δεν είμαι σαν το γέρο μου, τη μπουνιά θα στην ξεπληρώσω άλλη φορά, την κρατάω για τόκο."
Καθώς ο νάνος γρύλιζε κατάρες, βγήκε στην αγορά χαιρέτησε όλους τους δικούς του και κίνησε για το λιμάνι.

Βρήκε την Ωρόρα να στέκει αγέροχη, πάνω στον πανάλαφρο παφλασμό των νερών του λιμανιού.

Η Ωρόρα ήταν ένα σπάνιο είδος κορβέτας με τρία κατάρτια από Kέδρο των βουνών Exaldera και από Iroko της Goldosabeth. Κατά την καθέλκυσή του ήταν κιτρινωπό όμως με την πάροδο ετών γινόταν πιο καφετί και στιβαρό, καθώς η αρμύρα έτρεφε την τραχύτητα και την αντοχή του ξύλου Iroko. Κουβαλούσε άνετα 60 άτομα πλήρωμα και σε καταστάσεις ανάγκης έφτανε τους 80. 'Ηταν ταχύτατο καθώς έφτανε άνετα τους 15 κόμβους και το χαμηλό του κύτος του επέτρεπε να κινείται ευέλικτα στα ρηχά και τρομερά επικίνδυνα νερά της Σπεράνσα. (Είχε κάνει την ερευνά του).

Μέτρησε 5 κανόνια στην πλευρά, μάντευε πως χωρούσε 14, και πρόσεξε μία περίεργη εσοχή στην πρύμνη μάλλον για καταστάσεις άμυνας, θα ρωτούσε αργότερα. Είδε τον Τιμ να πετάει κυκλικά και έναν σκληρό τύπο, μάλλον καπεταναίο της Σόρμπι να τον πλησιάζει και να του δίνει μία καρπαζιά όλη δικιά του, ο Checkmate είδε τη χερούκλα να ανοίγει σαν κουπί και να την τρώει στο σβέρκο, δεύτερη φορά σήμερα σκέφτηκε η ράχη του ταράχτηκε ολόκληρη και πάλεψε να έρθει στα ίσα του.

"Επιτροπή υποδοχής;" Ρώτησε με χαμογελαστό κόμπο.

"Όποιος δεν αντέχει φάπα του Νειλ δεν αντέχει τη ζωή στην Ωρόρα" Απάντησε ο πειρατής.

"Κάποια μέρα θα σου ανταποδώσω τη φιλοξενία" χαμογέλασε και ανέβηκε από την σκάλα στο κατάστρωμα. Κοίταξε διαπεραστικά τους ναύτες του πειρατικού καθώς ετοιμάζονταν να ανεβάσουν τη σημαία του καραβιού και άκουσε τα βήματα της μπότας της στο κατάστρωμα...

Δεν είχε προλάβει να ξεκουραστεί και πολύ και ο Τιμ ήδη της σκάλιζε το αυτί. Ξεφύσησε και σηκώθηκε όλο ζωντάνια. Ήταν η στιγμή που θα μπάρκαραν! Ετοίμασε τον ζεστό της καούα και βγήκε να υποδεχτεί τον καλεσμένο τους. Ο Τσέκμειτ σίγουρα δεν περίμενε αυτό που έβλεπε μπροστά του. Η Σόρμπι ήταν σχεδόν γυμνή. Πέρα από τις μπότες της, φορούσε ένα πάρα πολύ σκαφτό ...παντελόνι σίγουρα δεν το έλεγες....και μια ...ίσως κάποτε ήταν μπλούζα...απλά κρατούσε το στήθος στη θέση της. Τον κοίταζε εριστικά μ ένα μισό γελάκι και κρατούσε στο ένα της χέρι μια κούπα που άχνιζε και μοσχομύριζε ζεστό κάουα. Ο Νέιλ έσκασε ακόμα μια καρπαζιά στον Τσέκμειτ όταν είδε τα μάτια του να γυαλίζουν. Ακόμα μια καρπαζιά ακούστηκε λίγο πιο πέρα, σε έναν από τους τρεις μούτσους που είχε επιλέξει η Σόρμπι.
"Θα μπορούσε να είναι η αδερφή σου ρεμάλι!" ακούστηκε ο ναύτης της Σόρμπι να φωνάζει στον μούτσο. "Θα σου άρεζε να σαλιαρίζουν έτσι την Κόνι;; Δείξε λίγο σεβασμό!" Ο Νέιλ φούσκωσε τα πνευμόνια του και κοίταξε τον Τσέκμειτ με ματιά ειλικρινή. "Η λαγνεία είναι κάτι που δεν αρμόζει στην Ωρόρα. Εδώ είμαστε ένα. Μόνος στην κουκέτα σου κάνε ό,τι θες. Η καπετάνισσα οφείλει σεβασμό και τιμή"

"Μη τον ζορίζεις Νέιλ" ακούστηκε η Σόρμπι που τους πλησίασε "Ξες πως είναι...γυναίκες κ ξερό ψωμί. Στην πρώτη φουρτούνα που θα ξεράσει τα σωθικά του θα χαλαρώσει" είπε και αφού ήπιε μια ακόμα γουλιά πάσαρε τον κάουα στον Τσέκμειτ.
"ΣΑΛΠΑΡΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ" φώναξε και όλοι με μιας άρχισαν να σφυρίζουν και να φωνάζουν. Ο Νέιλ πήρε την θέση του στο τιμόνι, η Σόρμπι κατεύθυνε τον Τσέκμειτ προς την πρύμνη, η άγκυρα σηκώθηκε και η Ωρόρα κατέβασε τα πανιά της.

Όλοι δουλεύαν πυρετωδώς για να βγουν στ' ανοιχτά. Κι όταν η Άστασκο ήταν παρά μια κουκίδα κ ο αέρας έλουζε το κατάστρωμα η Σόρμπι τον κοίταξε διαπεραστικά. Αφού γύρισε προς το κατάστρωμα άρχισε να τραγουδά.

Η δρυς, σήμερα κλαίει
Ένα αεράκι το όνομα σου καλεί από μακριά
Ανοιξε τα μαύρα σου φτερά και περίμενε
Πέρα από τον ορίζοντα, έρχεται να σε παρασύρει
Έρχεται, πέρα από τον ορίζοντα

Άφησε τον άνεμο να σε πάει σπίτι
Μαύρο πουλί, άνοιξε τα φτερά σου
Μακάρι να μη σπάσεις ποτέ ξανά

Το εύθραυστο δεν μπορεί να αντέξει
Τα συντρίμμια και η κούραση σε κρατάνε τώρα πια
Η στατικότητα αυτού του σκληρού κόσμου
Σε κάνει να θες να φύγεις μακριά
Κάποια πουλιά πετάνε πολύ πριν περάσει η μέρα τους...
Πολύ πριν να δουν τη μέρα τους

Άφησε τον άνεμο να σε πάει σπίτι
Μαύρο πουλί, άνοιξε τα φτερά σου
Μακάρι να μη σπάσεις ποτέ ξανά

Πέρα από τα βάσανα που γνώρισες
Ελπίζω να βρεις το δρόμο σου
Μακάρι να μη σπάσεις ποτέ ξανά
Ανέβα, έλα μαζί μου
Μακάρι να μην βρεις αντίσταση
Να ξέρεις ότι έκανες τη διαφορά
Και όλοι όσοι αφήνεις πίσω σου θα ζήσουν μέχρι το τέλος

Άφησε τον άνεμο να σε πάει σπίτι
Μαύρο πουλί, άνοιξε τα φτερά σου
Μακάρι να μη σπάσεις ποτέ ξανά

Ο κύκλος του πόνου συνεχίζεται
Αλλά οι αναμνήσεις σου παραμένουν δυνατές
Κάποια μέρα θα πετάξω κι εγώ
Κι όταν πετάξω θα έρθω να σε βρω
Μαύρο πουλί εσύ, μαύρο πουλί και εγώ
Όλοι, μαύρα πουλιά πετάμε στον ουρανό

Μετά την δεύτερη στροφή, τραγουδούσε όλο το πλήρωμα. Ένα τραγούδι τοπικό, το κάλεσμα της θάλασσας στ ανοιχτά. Ένα μαύρο πουλί που πετά μακριά και μακριά χάνεται. Το τραγούδι τελείωσε και το πλήρωμα συνέχισε ότι έκανε σιωπηλό. Το τραγούδι σηματοδοτούσε το παράδοξο. Την αποδοχή ότι την επόμενη μέρα μπορεί να ήταν όλοι νεκροί. Όπως άρεζε στην Σόρμπι να λέει Ζωντανοί Νεκροί.

Δεν του πήρε πολλή ώρα για να συνηθίσει τους στίχους του γλυκόπικρου τραγουδιού. Τα μάτια του τραβούσαν τόση πολλή πληροφορία για το τι συνέβαινε τριγύρω του. Σχοινιά να δένονται, ξάρτια να σφίγγουν, πανιά να τεντώνονται και τραγούδι παντού τραγούδι με τον ιδρώτα να ρέει, την αλμύρα να χτυπάει τις κουπαστές και τη δροσιά του θαλασσινού ανέμου να τσινάει τα πρόσωπα.

Μία καλολαδωμένη και καλοκουρδισμένη μηχανή να δουλεύει υπό τις οδηγίες του θηριώδους Νειλ και τις διαταγές της καπετάνισσας.

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, καθώς η Ωρόρα κυλούσε απαλά στα αφρισμένα γεμάτα ροή και ενέργειεα κύματα.

Οι φάπες ήταν πετυχημένες κάθε φορά που έκανε να χαζέψει το εκτεθειμένο κορμί της Σόρμπι στον ήλιο και το αέρα. Δεν είχε ακόμη κάποια θέση στο κατάστρωμα οπότε έκανε βόλτες, χάζευε και έβρισκε τις καλύτερες γωνίες για να απολαμβάνει τον ήλιο και τον αέρα. Πήγε στην καμπίνα του και άλλαξε σε τα ρούχα του σε κάτι πιο ταιριαστό. Ελαστικά υφάσματα, κοντές γραμμές, μπότες και ζώνη.

Βγαίνοτας ο Νειλ τον περίμενε να τον κεράσει κι άλλη φάπα και γέλια στο κατάσταρωμα, μία όρθια ντουλάπα με μύες και τρίχες που δεν έμπλεκες εύκολα. Καλή ψυχή φαινόταν αλλά η δουλειά του ήταν, προφανώς με τις ευλογίες της κυρίας, να του σπάσει τη μαγκιά και να τον μπάσει στη φάση του καραβιού. Τον κοίταξε με όσο σπινθυροβόλο βλέμμα μπορούσεν βγάλει και ο Νειλ ούτε που κουνήθηκε, πιο πολύ θα τον έσκιαζε ένα έντομο ή η αλλαγή του αέρα.

"Θα συνεχίσει για πολύ αυτό το πράγμα;" του γρύλισε ενώ χαχάνιζε ο Νειλ και οι ναύτες τριγύρω του. "Μέχρι να σε δεχτεί η καπετάνισσα σαν κάτι παραπάνω από τουρίστα" του απάντησε ο Νειλ και γύρισε στους ναύτες, "τι γελάτε ρε βρμόσκυλα, δουλειά δεν έχετε; Πίσω στις θέσεις σας!". Η Σόρμπι εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν χωρίς να του μιλήσει ενώ δύο φορές που πήγε να της χτυπήσει την πόρτα πήρε ξερές απαντήσεις άνευ ουσίας.

Αφού είδε και απόειδε πήγε στην πρύμνη και βάλθηκε να χαζεύει το υπερπέραν. Μετά από ώρα πέτυχε τη Σόρμπι στο κατάστρωμα και όντας μόνος βάλθηκε για λίγο να χαζέψει, όχι και πολύ αθώα, τη νεαρή καπετάνισσα.

Πανάλαφρα ντυμένη, λουσμένη στο φως, με τις έντονες καμπύλες και την ενέργειά της στα ύψη, καθόταν και τη χάζευε, πιο πολύ την θαύμαζε παρά την πονηρευόταν, όμως σύντομα ένω δωράκι εξ ουρανού τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Ο Τιμ καθώς περιφερόταν στον αέρα εντόπισε τον Τσέκμειτ να χαζεύει τη Σόρμπι από μακριά, οπότε φρόντισε να τον κεράσει λίγη "φαιά ουσία εξ΄ ουρανού".

Έκανε δύο γύρες, φόρτωσε μία μεγάλη και ζεστή κουτσουλιά και την εξαπέλυσε στο κεφάλι του ξωτικού.

Η επαφή τον τίναξε και μεμιάς ακούμπησε τα μαλλιά του, ευτυχώς ήταν καθαρα αλλά η κουτσουλιά βρήκε το μάγουλο και τον ώμο του. Η αίσθηση ήταν αηδιαστική, κοίταξε ψηλά και είδε το πουλί πάνω στα πρύμνεια πανιά να αράζει και να χαχανίζει. Του βλαστήμισε άτι μέσα απ' τα δόντια και έτρεξε να πλυθεί. Βγαίνοντας απ την καμπίνα του έφαγε κι άλλη φάπα απ το Νειλ, "ξωτικολέλεκα, η καπετάνισσα σε ζητάει στο πηδάλιο".

Αυτή τη φορά δεν απάντησε και έτρεξε στο κάλεσμα, καθώς ανέβαινε τα σκαλιά της γέφυρας φυλάχτηκε μη φάει καμιά αδέσποτη πάλι, και μπουρδουκλώθηκε και έπεσε με τα μούτρα στο ξύλο φτάνοντας πολύ κοντά στην μπότα της, προκαλώντας άλλη μία φορά το γέλιο σε όλη την Ωρόρα.

Τις πρώτες δύο μέρες η Σόρμπι απέφευγε τον Τσέκμειτ γιατί ήθελε να του ρίξει τον τσαμπουκά. Όχι ότι ήθελε το κακό του, αλλά ήθελε να δει αν θα καταδεχόταν να κάνει καμιά δουλεία ή να έρθει σε επικοινωνία με το πλήρωμα. Ο Τσέκμειτ μάλλον νόμιζε ότι επρόκειτο για βαρκάδα, έτσι ξημερώματα τρίτης μέρας η Σόρμπι τον κάλεσε στο γραφείο της.

Το δωμάτιο της Σόρμπι ήταν ουσιαστικά το δωμάτιο του καπετάνιου, αλλά ταυτόχρονα και το γραφείο, το λόμπι, όλα για τα οποία χρειαζόταν ένα "όμορφο" και "περιποιημένο" δωμάτιο. Δεν είχε φέρει κανέναν ούτε για κουβέντα, ούτε για δουλειές, βέβαια. Ο Τσέκμειτ ήταν ο πρώτος "συνεργάτης". Έτσι μέσα στον χώρο αυτό, σε μια γωνία βρισκόταν η αιώρα της Σόρμπι, λίγο πιο πέρα μια μικρή ντουλάπα, ένας διθέσιος καναπές που ήταν γεμάτος με βιβλία και περγαμηνές, ένα μεγάλο τραπέζι στην μέση με τον χάρτη της Αμρούνα και δίπλα ένα γραφείο με επιπλέον βιβλία και περγαμηνές. Δίπλα ακριβώς μια μικρή τσίγκινη κατασκευή σαν φωλιά πουλιών, με κάρβουνα ξεραμένα. Μια μικρή βιβλιοθήκη έσκαγε από επιπλέον βιβλία. Κάποιες καρέκλες και σκαμπώ ήταν διάσκορπα μέσα στον χώρο με ρούχα ή βιβλία πάνω τους. Το πάτωμα ήταν γεμάτο σε υφάσματα, σπόρους, βιβλία και χαρτιά.

Η Σόρμπι καθόταν στο γραφείο και κοιτούσε τον χάρτη των νήσων του Έρωτα και των νησιών της Ελπίδας. Την απασχολούσε ποιον δρόμο θα έπαιρναν. Ήθελε να το συζητήσει με τον Τσέκμειτ, γιατί κάτι της διέφευγε.

Μπήκε με προσοχή και δέοντα σεβασμό στο δωμάτιο της Σόρμπι, χάζεψε προς στιγμήν το χώρο, πολύ ταιριαστός για εκείνη και γύρισε προς το γραφείο. Προσπάθησε πάλι να μην καρφωθεί, άλλωστε η εριστική καπετάνισσα τον προκαλούσε σε κάθε του βήμα, χαζεύοντας εδώ κι εκεί. Πλησιάζοντας προς το γραφείο πρόσεξε τους απλωμένους χάρτες.

"Ώστε μετράς τη διαδρομή που θα πάρουμε; Για να δω". Έσκυψε πάνω απ΄ το γραφείο και τσέκαρε τις γραμμές πάνω στο χάρτη. Είχε σχεδιάσει τρεις γραμμές προσπαθώντας να φτάσει στα νησιά της Καταιγίδας. Η πρώτη περνούσε κάτω από τα νησιά του Έρωτα, η δεύτερη πάνω από τα νησιά του Έρωτα αποφεύγοντας τη νήσο Λαόνε και η τρίτη γραμμή προέβλεπε να περάσει κοντά από τη Λαόνε και τα νησιά της Ελπίδας. Ανεξαρτήτως της απόστασης, κάθε διαδρομή είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά χρήσιμα για ταξίδι. Η πιο γρήγορη ήταν η δεύτερη, η πιο ασφαλής η πρώτη και η πιο δυνητικά επικερδής η τρίτη.

Άρπαξε τον χάρτη από το γραφείο και βούλιαξε απαλά στην αιώρα, για να προκαλέσει εξίσου την Σόρμπι.

"Λοιπόν καπετάνισσα, καταλαβαίνω το σκεπτικό σου, κάτσε λίγο να κουνήσω την αιώρα, θα πρότεινα να πάμε γρήγορα και αν γυρίσουμε αργά από πάνω. Έτσι θα έχουμε και χρόνο και χώρο και μπίζνες." Κουνώντας την αιώρα και κοιτώντας την εριστικά της πέταξε, "και που ξέρεις μπορεί να με συνηθίσεις στο καράβι σου και μετά να μη μ' αφήνεις να κατέβω." Της χάρισε ένα εριστικό γελάκι και πήδηξε προς το γραφείο, άπλωσε πίσω το χάρτη πάλι και έδειξε με το δάχτυλό του το νησί μικρό Έρως.

"Εδώ λοιπόν θα περάσουμε ένα βράδυ και στο πήγαινε και στο έλα, έχω πληροφορίες για πολύ ωραίες και άνετες υποδομές, αν με πιάνεις", της έκλεισε πονηρά το μάτι, αλλά ήταν νωρίς να αποκαλύψει το σχέδιό του. Την κοίταξε προκλητικά ολόκληρη όπως ήταν καθισμένη και τη ρώτησε, "Για πες μου λοιπόν, τι σκέψεις κατεβάζει η κούτρα σου"...

Η Σόρμπι παρατηρούσε με μισό μάτι τις κινήσεις του Τσέκμειτ. Η αλήθεια ήταν ότι πρώτη φορά έμπαινε κάποιος εκτός πληρώματος στον χώρο της και δεν της άρεσε. Ήξερε όμως πως ένεκα μπιζνας, έπρεπε να αφήσει αυτό το αίσθημα να φύγει από μέσα της. Η καλύτερη άμυνα όμως είναι πάντα η επίθεση. Η Σόρμπι καθάρισε τον λαιμό της και κοίταξε επίτηδες με ένα βλέμμα ειλικρίνειας τον Τσέκμειτ.
"Μμμμ τα ξημερώματα κατουρήθηκα πάνω μου. Έχει στεγνώσει;" Φυσικά και δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο, αλλά ποιος μπορούσε να εγγυηθεί.
"Γιατί δεν κάθεσαι σε μια απο τις καρέκλες; Δεν θα μυρίζεις μετά"

Η Σόρμπι γύρισε την ματιά της στον χάρτη. "Νομίζω ότι θα πάρουμε αυτόν τον δρόμο" είπε και έδειξε την τρίτη διαδρομή.
"Θέλω να κόψω κίνηση εδώ και εδώ. Μόλις φτάσουμε κοντά θα διανυκτερεύσουμε εδώ και από εκεί θα ξεκινήσουμε να μπούμε στο βασίλειο της Μοριάνα. Θα γυρίσουμε, αν όλα πάνε καλά, ανεβαίνοντας προς την Σπεράντζα για μια στάση και θα κατέβουμε ξανά στην Αστασκο. Έχεις ερωτήσεις;"

"Χαχαχαχαχ!!!!" Γέλασε δυνατά στις καφρίλες της Σόρμπι και επικεντρώθηκε στο σχέδιο.

"Δεν έχω κάποιες παρατηρήσεις να κάνω, εσύ είσαι η καπετάνισα, εγώ ακολουθώ!" Έκανε μία άκομψη κίνηση σεβασμού και την κοίταξε στα μάτια. "Έχω τρεις ερωτήσεις όμως που χρήζουν προσοχής και συζήτησης: 1) πόσο ασφαλές είναι το κεντρικό πέρασμα, 2) σε ποια σημεία θα κάνουμε στάσεις και 3) ποιο είναι το πιο τρομακτικό πλάσμα που έχεις βρει σε αυτά τα νερά;"

Έκανε μερικά βήματα πίσω και κάθισε αναπαυτικά στην αιώρα. Έπαιξε με τα κρεμασμένα κρόσια στα σχοινιά, σχημάτισε ένα εριστικό χαμόγελο και έκανε μία πάυση κοιτώντας επίμονα μέσα στα μάτια της Σόρμπι.

"Έχεις σκοτώσει ποτέ;".....

Η Σόρμπι χαιρόταν υπερβολικά. Ίσως αυτή να ήταν η περιπέτεια που έψαχνε. Οι ερωτήσεις του Τσέκμειτ την βρήκαν απροετοίμαστη. Είχε συνηθίσει απλά να αντιμετωπίζει ό,τι της έρχεται. Αλλά με σχέδιο; Τελικά ίσως και να είχε δίκιο το ξωτικό. Ίσως και να χρειαζόταν να έχει σχέδιο. Ίσως με την αλλαγή της καριέρας της Ωρόρα να έπρεπε να αναθεωρήσει κάποια πράγματα και η ίδια αλλά και το πλήρωμα.

"Χμμμ, το κεντρικό πέρασμα είναι αρκετά ασφαλές για την Ωρόρα. Ανοιχτά της Άστασκο οι περισσότεροι μας γνωρίζουν κυρίως όσο πιο βόρεια ανεβαίνουμε. Στάση; Δεν θα κάνουμε. Μόνο στο νησάκι πάνω από τις νησους Ράουν για να καταστρώσουμε το σχέδιο εισόδου. Όσο για το τρομακτικό. Νομίζω ότι οι νήσοι Ράουν θα είναι ένα νέο κεφάλαιο για όλους μας, εκτός από τους γερόλυκους του πατέρα μου δηλαδή. Όπως και να χει συμφωνούμε στον αιφνιδιασμό. Πριν την κατηφόρα για τα Ραουν θα έχουμε μια καλή συζήτηση όλο το πλήρωμα. Θα δεις. " είπε η Σόρμπι κ έξυσε το κεφαλάκι του Τιμ που όρμησε πάνω της να παρακαλέσει για λίγα σπόρια.

Και έπειτα ήρθε η κρίσιμη ερώτηση "Έχεις σκοτώσει ποτέ;"

Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ σοβαρά. Άφησε τον Τιμ πάνω στο γραφείο της μαζί με λίγα σπόρια, σηκώθηκε αθόρυβα σχεδόν σαν επίδειξη της ικανότητας της να κινείται δίχως κάποιον ήχο και πλησιάζοντας τον Τσέκμειτ, κόλλησε σχεδόν στο πρόσωπο του. Τα μάτια της καίγανε, αλλά ήταν μια καταιγίδα του βυθού. Βαθιά, αλλά ήρεμη. Δυνατή αλλά ακίνητη. Πήρε τον χρόνο της να εξερευνήσει το επιφανειακό κομμάτι του Τσέκμειτ. Μειδίασε. Ξαφνικά και αιφνιδιαστικά, τον φίλησε στο στόμα. Δεν έκλεισε τα μάτια της. Το αντίθετο, συνέχισε να τον κοιτά διαπεραστικά, μέχρι η γλώσσα της να εξερευνήσει την δική του.

Έπειτα έκανε δυο βήματα πίσω και χαμογέλασε πονηρά. "Εσύ έχεις αγαπήσει; Έχεις νοιαστεί; Αυτή είναι η σημαντική ερώτηση"
Παρέμεινε μπροστά του, σαν να τον προκαλούσε για απάντηση.

Το απότομο κλείσιμο κοντά του δεν τον αιφνιδίασε αλλά σίγουρα του προξένησε κάποιον εκνευρισμό. Θα μπορούσε η καπετάνισσα να προβεί σε οτιδήποτε, ήταν μόνος του με όλους πάνω σε αυτό το καράβι, μια της κραυγή και όλα χαμός. Καθώς τα μάτια τους καρφώθηκαν, εκείνη έκανε κίνηση να τον φιλήσει, εκείνος αφέθηκε στο φιλί όμως χωρίς να κλείσει στιγμή τα μάτια του, δεν θα το ρίσκαρε, χαλάρωσε τους μύες του προσώπου του και άφησε τη γλώσσα της να περιπλανηθεί στα χείλη του και να χαϊδέψει απαλά τη δικιά του. Ήταν πολύ ζεστό το φιλί της.

Όταν εκείνη τραβήχτηκε δεν την ακολούθησε, απλά βάλθηκε να την κοιτάει και να μετράει την επόμενη κίνησή του.

"Εσύ έχεις αγαπήσει; Έχεις νοιαστεί; Αυτή είναι η σημαντική ερώτηση" στα λόγια της τίναξε τις κόρες του ορθάνοιχτες και έφερε την παλάμη του στο στόμα του για να κρατήσει τη γεύση της. Πήρε το χρόνο του μέχρι να επιστρέψει το γνωστό μειδίαμά του και της χαμογέλασε.

"Νοιάζομαι όσους με νοιάζονται, αγαπώ όσους με αγαπούν."

Σκλήρυνε το πρόσωπό του και έκανε ένα βήμα κοντά της. "Είμαι διατεθειμένος να δώσω και να μοιραστώ όσα πρόκειται να πάρω, ίσως έρθει η ώρα να το ξεπεράσω αυτό το όριο, αλλά όχι ακόμη." Πλησίασε κι άλλο και βρέθηκε κοντά της. "Αν θες να με προκαλέσεις για να δεις τα όριά μου, είμαι όλος δικός σου." Έσκυψε κοντά της, πέρασε το λαιμό και τα χείλη της και έφτασε απαλά στο αυτί της. Εξέπνευσε ελάχιστο ζεστό αέρα και ακούμπησε με τη γλώσσα του ανεπαίσθητα τον αριστερό λοβό της. Τραβήχτηκε αμέσως πίσω και επανέφερε το εριστικό του μειδίαμα.

"Είμαι στις διαταγές σου, Σόρμπι και θα κάνω ότι μπορώ να τηρήσω το κομμάτι μου και να φερθώ στο καράβι σου σαν το σπίτι μου και να πολεμήσω για σένα."

Έμεινε αλώβητος και ευθυτενής περιμένοντας την αντίδρασή της.

Η αναπνοή του Τσέκμειτ την έκανε να ανατριχιάσει. Δεν είχε συνηθίσει σε τέτοια. Η Σόρμπι χαμογέλασε δοκιμαστικά.

"Μια απάντηση γραφιάδων βγαίνει από τα χείλη σου. Μήπως τελικά έχεις το τσαγανό για να γίνεις πολιτικός καλέ μου Τσέκμειτ;" είπε και τον τράβηξε προς το πίσω μέρος της καμπίνας, εκεί που η Ωρόρα άφηνε την θάλασσα να αφρίζει κάτω από το βάρος της. Όλη η πίσω πλευρά της καμπίνας ήταν ένα τεράστιο παράθυρο. Οριζόντια και κάθετα σε μεγάλο εμβαδόν το ξύλο της ίδιας της Ωρόρα κρατούσε τα γυαλιά σφιχτά στη θέση τους. Είχες όμως την θέα όσων άφηνες πίσω σου.

"Εάν λοιπόν ήταν ένα μέλος του πληρώματος σε πολύ δύσκολη θέση, ίσως με κίνδυνο τη ζωή του. Τι θα έκανες; Θα βοηθούσες με ό,ποιο αποτέλεσμα, είτε ήταν θάνατος και για εσένα, είτε ήταν φυλακή, είτε ήταν ότι χειρότερο μπορείς να σκεφτείς; Ή θα έτρεχες για να σώσεις τον εαυτό σου;"
Η ερώτηση της δεν χωρούσε μεσοβέζικες απαντήσεις. Ο διαχωρισμός ήταν απόλυτος.

"Εάν έπρεπε να αντιμετωπίσεις τον χειρότερο σου φόβο για να βοηθήσεις κάποιο μέλος...όχι εμένα, κάποιον άλλο, έναν απλό μούτσο. Τι θα έκανες Τσέκμειτ;" ρώτησε κοιτώντας έξω από το γυαλί.

H Σόρμπι δεν θα άφηνε έτσι απλά τον ελιγμό του. Στάθηκε να χαζεύει την αφρισμένη γραμμή που άφηνε πίσω της η Ωρόρα και ο νους του τρεμόπαιξε με τα κύματα και τους αφρούς, πήγε πίσω πολύ πίσω, όσο η Σόρμπι του μιλούσε, εκείνος επανέφερε στη μνήμη του σκηνές από τη ζωή του. Το σπρώξιμό της τον επανέφερε στη στιγμή καθώς ένιωσε το αρπακτικό να γρυλίζει δίπλα του καταλαβαίνοντας ότι άλλος ένας ελιγμός ίσως θα ήταν και ο τελευταίος του μέσα στο δωμάτιο της καπετάνισσας.

"Εγώ συμφωνία έκανα μαζί σου και μαζί σου πορεύομαι. Δεν έχω γυρίσει πλευρό στην ανάγκη κι ούτε πρόκειται. Δεν έχω κανέναν δεσμό με το πλήρωμά σου. Όμως για να τα καταφέρουμε πρέπει να σωθούμε όλοι".

Κατευθύνθηκε στο γραφείο ψάχνοντας την επιφάνειά του, όμως δεν βρήκε λεπίδα. Πλησίασε το χέρι του στο στόμα του Τιμ, "εμπιστεύομαι ότι όπως ο Τιμ δεν θα μου κόψει το χέρι, έτσι και γω θα κόψω κάθε χέρι που θα πάει να τον πειράξει." Άφησε το χέρι του αρκετό χρόνο κοντά στον παπαγάλο και γύρισε προς την ίδια, "θα ορκιζόμουν ότι του έκανες νόημα" είπε γελώντας και κάθισε στο τζάμι. Για μια στιγμή σοβάρεψε και το γέλιο του πάγωσε, έτεινε το χέρι του στη Σόρμπι "Οι φόβοι μου είναι δικοί σας και οι φόβοι σας δικοί μου, αν δεν γυρίσουμε όλοι δεν θα τρέξω να κρυφτώ πίσω από το συμβόλαιο, θα καώ και θα ματώσω όπως όλοι για τον σκοπό μας."

Ο Τσέκμειτ έτεινε το χέρι του προς τον Τιμ. Ο Τιμ εκείνη την στιγμή τσιμπολογούσε το τελευταίο του σποράκι. Δεν είχε ακούσει τη συζήτηση τους, οπότε δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Κοίταξε τον Τσέκμειτ στα πλάγια και γύρισε στην Σόρμπι. Σφύριξε με συγκεκριμένο τρόπο και είπε "Αυτός είναι χαζός" Έπειτα σηκώθηκε στον αέρα και χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο. Μείνανε μόνοι τους.

Η Σόρμπι πλησίασε τον Τσέκμειτ. Με δόλο τον έφερε κοντά στο γραφείο της. "Ωραία τα λες. Έχεις σίγουρα ταλέντο για πολιτικός. Νομίζω πως χαραμίζεσαι. Ή από την άλλη ξες πολύ καλά τι κάνεις. Δεν μου απάντησες όμως. Τι φοβάσαι Τσέκμειτ; Ποιοί είναι οι πιο βαθιοί και ισχυροί σου φόβοι; Ο θάνατος ίσως;" πολύ γρήγορα η Σόρμπι έβγαλε την λεπτή λεπίδα της από την μπότα της και ξάπλωσε τον Τσέκμειτ πάνω στο γραφείο κρατώντας την λεπίδα κοντά στο λαιμό του. Χάιδεψε λίγο τον λαιμό του με την λεπίδα της.

"Δεν νομίζω οτι φοβάσαι τον θάνατο. Το ξέρω. Μήπως να δεις αγαπημένα πρόσωπα να πεθαίνουν;" είπε και γύρισε την λεπίδα στον δικό της λαιμό. Η ματιά της δεν άφηνε την δικιά του. Μαλακά και ψύχραιμα άρχισε να χαράζει τον λαιμό της. Αίμα άρχισε να τρέχει. "Από την άλλη δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς τους αγαπημένους σου . Μάλιστα πιστεύω πως δεν υπάρχουν καν. Πιστεύω ότι ούτε τον γέρο σου αγαπάς στο λιμάνι. Σε εξυπηρετεί ίσως, αλλά δεν τον νοιάζεσαι όσο σε εξυπηρετεί....Τότε μήπως φοβάσαι κάποιο βασανιστήριο...;" είπε και έφερε την λεπίδα της στην άκρη του ματιού του Τσέκμειτ πιέζοντας το ελαφρά. "Μήπως να σου αφαιρέσουν τον ανδρισμό σου;" είπε και με το άλλο της χέρι έπιασε τον Τσέκμειτ χαμηλά και άρχισε να τον πιέζει.
"Μήπως να πνιγείς; Να αγωνιάς για μια ανάσα και να μην μπορείς; Ίσως να καείς; Αφού η φωτιά σου έχει κάψει τα νεύρα σου να συνεχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου να λιώνει δίχως να μπορείς να κάνεις κάτι, μέχρι τελικά να πεθάνεις;"

Σηκώθηκε όρθια βάζοντας την λεπίδα στην θέση της. Βρήκε σ' ένα συρτάρι της ένα πανί και σκούπισε τον λαιμό της. Ο Τσέκμειτ ακόμα δεν είχε μιλήσει καθόλου. "Πρέπει να ξέρω τι φοβάσαι Τσέκμειτ. Είσαι άνθρωπος της ξηράς, έχετε πολλούς φόβους. Πρέπει να ξέρω"

Καθώς η Σόρμπι ακούμπησε το στήθος του, σκίρτησε υπάκουσε πειθήνια στην πίεση προς το γραφείο της. Ο ήχος της τραβηγμένης λεπίδας είχε κάτι το αισθησιακό αλλά η Σόρμπι εκείνη τη στιγμή είχε άλλους σκοπούς.

Το παιχνίδι της λεπίδας στο λαιμό του δεν τον αιφνιδίασε, δεν ήταν η πρώτη φόρα που κρύο, θανατερό ατσάλι ακουμπούσε το δέρμα του. Τα λόγια της υπνωτιστικά καθοδηγούσαν τη στιγμή όπως ο κυνηγός το θήραμα, μόνο που το θήραμα δεν ήταν ο Τσεκμειτ αλλά συγκεκριμένα κομμάτια της ψυχής του. Καθώς εκείνη χάραζε το δέρμα της, οι σποραδικές σταγόνες που κύλησαν στο λαιμό της του άναψαν μία λαχτάρα να αφεθεί σε άγρια ένστικτα και να γευτεί το αίμα της. Καθώς πίεζε τον ανδρισμό του, ένιωσα τα ένστικτά του να ενδίδουν και η ανάσα του βάρυνε, όμως κατόρθωσε οριακά να συγκρατηθεί. Ό,τι περιέγραφε και ρωτούσε η Σόρμπι ήταν ερωτήσεις που κάποια στιγμή του στη ζωή του είχε ήδη βρει απαντήσεις, όμως εκείνη ζητούσε κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ και πιο σκοτεινό.

Πριν προλάβει κουνηθεί, η Σόρμπι είχε ολοκληρώσει το σκοτεινό της χωρό, σαν άλλη μαύρη μάμπα και επανέφερε την ενέργεια του γραφείου στα φυσιολογικά του, έκρυψε τη λεπίδα και σκούπισε το αίμα από το λαιμό της. "Πρέπει να ξέρω" του είπε...

Ο Τσέκμειτ ατάραχος ανακάθισε στο γραφείο του και κοίταξε διαπεραστικά τη Σόρμπι. "Ένα πράγμα φοβάμαι και πρέπει να το ξέρεις. Το κενό. Το κολύμπι στα σκοτεινά νερά της ματαιότητας. Το να ξυπνήσω μία μέρα δίχως σκοπό, σε ένα κλειστό κελί, κενό από αίτια και αιτιατά."

Η απάντηση δεν φάνηκε να καλύπτει την Σόρμπι οπότε δοκίμασε να πάει ένα βήμα πιο βαθειά.

"Φοβάμαι αυτό που δεν μπορώ να ελέγξω και το που μπορεί να καταλήξω." Πήρε μία βαθιά ανάσα και συνέχισε, "ο θάνατος, τα βασανιστήρια, η φωτιά, ο πνιγμός είναι όλα μέσα στα ζάρια της ζωής, άλλα θα έρθουν σίγουρα, άλλα μπορεί να έρθουν, άλλα μπορεί να μην τα συναντήσουμε ποτέ. Δεν με τρομοκρατεί το τι μπορεί να έρθει από αυτά. Όμως υπάρχουν πράγματα εκεί έξω που τα ζάρια δεν τα έχουν προβλέψει, δυνάμεις που δεν μπορείς αντιμετωπίσεις, βλέπεις τον τυφώνα να έρχεται και ξεκουμπίζεσαι απ' τη μέση, όμως τι κάνεις όταν έρθεις αντιμέτωπος με τη δύναμη που δημιουργεί τον τυφώνα;"

Η ματιά της Σόρμπι επιτέλους έλαμψε. Είχε την απάντηση της και ήταν καλή. Κοίταξε το ξωτικό από πάνω ως κάτω. Έκανε δύο βήματα πίσω, έφερε το χέρι στο πηγούνι της και βάλθηκε να τον παρατηρεί. Τον γυρόφερνε εξεταστικά καθώς σκεφτόταν. Θυμήθηκε τα λόγια του πατέρα της, πως θα εμπιστευτείς κάποιον αν πρώτα δεν του έχεις δώσει την ευκαιρία. Αυτή η μπίζνα ήθελε ρίσκο. Και η ίδια λάτρευε την αδρεναλίνη του τζόγου.

Ήρθε κοντά του και ερεθιστικά του αφαίρεσε την πουκαμίσα. "Κάτσε ακίνητος" του είπε πετώντας το ρούχο του πάνω στο γραφείο της. Άρχισε να μελετά τον κορμό του. Τους ώμους του, το στέρνο του, τα χέρια του, την πλάτη του. Σίγουρα δεν ήταν κορμός γραφιά, αλλά ούτε κάποιου που συνέχεια παλεύει για την ζωή του. Έπειτα κατέβασε την παντελόνα του και βάλθηκε πάλι να τον γυροφέρνει. Είχε καλό όγκο στους μηρούς, αν μη τι άλλο έβλεπε πως είχε καλή βάση. Δυνατό σκαρί. Με λίγη δουλειά ακόμα θα γινόταν ακόμα καλύτερο.

"Μπορείς να ντυθείς" του είπε καθώς γύρισε να βάλει κι άλλα κάρβουνα στο μικρό της τσουκάλι. Πήρε μια λαβίδα και την πέταξε και εκείνη μέσα.

"Λοιπόν, αποφάσισα κάτι" του είπε καθώς πήρε δυο ποτήρια από έναν πάγκο και τα γέμισε με ρούμι ως πάνω. Τα άφησε πάνω στο γραφείο της.
"Λοιπόν, μου άρεσαν αυτά που είπες και τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Οπότε έχω να προτείνω κάτι εξτρά του ό,ποιου συμβολαίου ή συμφωνίας που έχει γίνει ως τώρα." Πήρε ένα μαχαίρι που είχε σε ένα συρτάρι της και έριξε από πάνω του ρούμι. "Συμφωνούμε ότι ο ένας δεν θα κάνει κακό στον άλλον με όποιον τρόπο ή αιτία. Συμφωνούμε ότι ο ένας θα προωθεί τα συμφέροντα του άλλου και μέσω αυτών θα έχουμε όφελος και οι δυο. Οι ιδιωτικές μας συζητήσεις θα είναι ανοιχτές και ο ένας θα μοιράζεται κάθε τι με τον άλλον στο πλαίσιο της αμοιβαίας αυτή συμφωνίας. Τα ντίλια σου μπορεί να γίνουν και δικά μου και αντίστροφα. Εαν μιλήσει κάποιος από τους δυο μας για μια μπίζνα, πάντα θα σκέφτεται τον άλλον και πως μπορεί να κερδίσουμε και οι δυο απο αυτό. Όχι απλά συνέταιροι ή εταίροι. Κάτι πιο βαθύ και άμεσο. Κάτι πιο ουσιαστικό και άκρως απόλυτο. Η ζωή σου η ζωή μου." τελείωσε η Σόρμπι και έφερε το μαχαίρι στο δεξί της χέρι. Με μια αποφασιστική κίνηση έκλεισε το χέρι της και με δύναμη τράβηξε το μαχαίρι. Αίμα άρχισε να στάζει από την μεγάλη πληγή.

"Έχεις να προσθέσεις κάτι στη συμφωνία μας;" του έτινε το χέρι της.

H Σόρμπι φυσικά και δεν σταμάτησε εκεί, ήρθε κοντά, πολύ κοντά και άφησε πάνω του το μεθυστικό άρωμά της. Δεν ακούμπησαν, περιπλανήθηκε γύρω από τον άξονά του και ξεκίνησε σιγά σιγά να του ξεκουμπώνει τα λίγα κουμπιά της πουκαμίσας του. Με μία αργή κίνηση έπιασε το ρούχο από τα χαμηλά και το τράβηξε μέχρι ψηλά για να γυμνώσει τον κορμό του.

Γέλασε εριστικά και πέταξε το ρούχο στο γραφείο της. Τον περιτριγύρισε 3 φορές μελετώντας εξονυχιστικά το κορμί του, από τη βάση του κορμού μέχρι τους ώμους, σαν να μετρούσε επίπεδα ενέργειας στις κλειδώσεις και στους μύες του. Ξαναπλησίασε, το κορμιά τους ανεπαίσθητα ακούμπησαν και ξανά πίσω, γονάτισε αργά και έπιασε τη ζώνη της παντελόνας του. Κοίταξε ψηλά τον Τσεκμέιτ και του ξεκούμπωσε το παντελόνι, καθώς χόρευε γύρω του, τα ελάχιστα υφάσματα που φορούσε σταμάτησαν να κρύβουν το σώμα της, μπορούσε να τη δει σχεδόν ολόκληρη.

Υπάκουσε στις οδηγίες της και γυμνώθηκε μέχρι το εσώρουχό του, μένοντας ακούνητος, βορά στο αδηφάγο και διαπεραστικό βλέμμα της καπετάνισσας. Κανένα σημείο του δεν έμεινε παραπονεμένο. Εκείνη τα μέτρησε και τα περιεργάστηκε όλα. Πήρε οδηγία να ντυθεί μα δεν κουνήθηκε. Η Σόρμπι έφερε τη λεπίδα είπε τα λόγια της και τράβηξε μία μαχαιριά στην παλάμη της σφραγίζοντας έτσι το δικό της κομμάτι.

Ο Τσεκμέιτ πήρα μια γενναία τζούρα ρουμιού και πλησίασε τη Σόρμπι, πήρα μαλακά το μαχαίρι στο χέρι του και την κοίταξε φλογερά. "Ξέρεις να στήνεις ωραία τα σκηνικά σου" της είπε με χαμόγελο, έριξε μερικές σταγόνες ρουμιού ξανά και πέρασε κι αυτός το μαχαίρι απ' την παλάμη του, τα αίματά τους ενώθηκαν και έσταξαν μαζί το ξύλινο πάτωμα. "Αποδέχομαι την πρόκλησή σου", της είπε διαπεραστικά, την πλησίασε, την έπιασε απαλά απ΄τη μέση και έφερε το σώμα του ξανά κοντά της. Έριξε μία ματιά στο αισθησιακό κάλεσμα του κορμιού της, άδειασε το ποτηρί του και πλησίασε το λαιμό της, αφήνοντας ένα αλκοολικό αποτύπωμα στην πρότερη πληγή της.

Θα μπορούσε να την αρπάξει, να τη γυρίσει, να την κάνει δικιά του, να τη θωπεύσει, όμως ήταν πολύ νωρίς για ένα τέτοιο ολέθριο λάθος.

Την άφησε και περιηγήθηκε τριγύρω της ώσπου σταμάτησε μπροστά της, "οι φάπες και τα ανέκδοτα τελειώνουν εδώ, έχουμε σοβαρή δουλειά να κάνουμε και δεν θα γίνει αν μου συμπεριφέρεσαι σαν μούτσο λαθρεπιβάτη. Έχουμε μία συμφωνία. Πάμε να κάνουμε τη δουλειά σωστά." Ντύθηκε και κάθισε στο τραπέζι, "είμαι όλος δικός σου..."

Η Σόρμπι δέχτηκε το πλησίασμα του, αλλά δεν θα μεθούσε από έναν άνδρα. Γέλασε με ήχο στα τελευταία του λόγια. Του γέμισε το ποτήρι ξανά και πρόσταξε "Κατέβασε το όλο". Έπειτα ήπιε το δικό της και το γέμισε άλλες τρεις φορές. Ξεφύσηξε εμφανώς. Σαν να προετοιμαζόταν για αγώνα δρόμου.

"Ξέρεις στα μέρη μου ένας όρκος είναι ιερός. Σίγουρα η συμφωνία αίματος είναι πολύ δυνατή, αλλά η λήθη είναι πάντα δυνατότερη. Στα νησιά μας οι πιο δυνατοί καπετάνιοι είναι όσοι μπορούν να κρατούν πολλούς όρκους και να τους τιμούν πάντα. Και αυτό φαίνεται" είπε η Σόρμπι καθώς κατευθύνθηκε στο τσουκάλι. Έπιασε την λαβίδα από την ξύλινη πλευρά της και στο σήκωμα της, εμφανίστηκε η πυρωμένη της απόληξη.

"Ένα σημάδι να σου θυμίζει πάντα τον ιερό αυτόν λόγο είναι κάτι που δεν πρόκειται να περάσει στη λήθη. Η θέση σου επίσημα από σήμερα θα είναι στα πανιά. Θα μάθεις να ανεβοκατεβαίνεις σαν αίλουρας. Ή μάλλον σα να έχεις φτερά. Το καραβόσχοινο θα σου κάνει καλύτερο το σημάδι σου. Έτσι δεν θα το ξεχάσεις ποτέ. Η επιλογή πρέπει πάντα να είναι δική σου, αυτό μη το ξεχάσεις ποτέ." είπε και αφού έβαλε ένα κομμάτι χοντρό δέρμα ανάμεσα στα δόντια της, έμπηξε την λαβίδα στην αριστερή της παλάμη.

Αμέσως βόγγηξε. Η οσμή καμένου κρέατος έλουσε τον χώρο. Η Σόρμπι το κράτησε για λίγο και αμέσως μόλις άφησε την λαβίδα στο γραφείο, έλουσε την πληγή με ρούμι και ήπιε το υπόλοιπο που έμεινε απο το μπουκάλι.

Γύρισε στον Τσέκμειτ με πρόσωπο μαινόμενο από πόνο και ταυτόχρονα αυταπάρνηση.

"Είμαι η καπετάνισα σου. Όσο είσαι μέρος και μέλος του πληρώματος μου δεν χρειάζεται να φοβάσαι καμιά δύναμη. Η μόνη δύναμη είμαι εγώ. Όλοι τους εμπιστεύονται τις ζωές τους και την ελευθερία τους σε εμένα. Τις οικογένειες τους. Η Ωρόρα είναι μια οικογένεια. Μα ο καπετάνιος της είναι ο θεός της. Εγώ είμαι τώρα η θεά της Ωρόρα και σου επιτρέπεται να φοβηθείς μόνο όταν κλείσω τα μάτια μου για πάντα" είπε τα λόγια μέσα από τα δόντια της κοιτάζοντας τον συνεχώς βαθιά.

Άνοιξε την ντουλάπα της και πήρε ακόμα ένα μπουκάλι ρούμι. Η ντουλάπα είχε μόνο γεμάτα μπουκάλια. Κάθισε χυμένα σε μια καρέκλα. Το πρόσωπο της άρχισε να ιδρώνει από το έγκαυμα. Άνοιξε με το στόμα της το μπουκάλι και έφτυσε το πώμα. Ήπιε.
"Η επιλογή είναι πάντα δική σου. Ο φόβος είναι παρά μόνο μια αλυσίδα που σε κρατά δέσμιο. Αποφάσισε"

Πήρε το μπουκάλι στα χέρια του πήρε μία γενναία τζούρα και έτεινε την κομμένη του παλάμη στο πυρωμένο μέταλλο, βόγγηξε πνιχτά, δάκρυσε και πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνέλθει. Το ρούμι βοήθησε αλλά όχι για αρκετά. Μέχρι να συνέλθει υποκλίθηκε αδέξια στη Σόρμπι και με νόημα έτεινε την καμμένη του παλάμη στη δικιά της. Το σφίξιμο των πληγών θα έκλεινε την άμεση συνεργεία των δύο.

"Και τώρα με συγχωρείς έχω να πάω στο πόστο μου."

Άνοιξε την πόρτα του γραφείου και πριν φύγει την κοίταξε λάγνα και εριστικά, "θα συνεχίσουμε τη συζήτησή μας σύντομα". Έκλεισε την πόρτα και έτρεξε στο χώρο του. Άλλαξε ρούχα, πήρε ένα σταθερό δίκοπο μαχαίρι, το έδεσε προσεκτικά στη ζώνη του και βγήκε στο κατάρτι. Έψαξε και βρήκε το Νειλ. Αντί για φάπα του έσκασε ένα χαμόγελο. "Φαίνεσαι έτοιμος" του είπε. "Ναι η καπετάνισσα με έβαλε στα πανιά, μου είπε να ξεκινήσω απ το κεντρικό κατάρτι." Ο Νειλ έκανε μία ειρωνική υπόκλιση και του έδειξε το σημείο του.

Το κεντρικό κατάρτι της Ωρόρα είχε δύο συστοιχίες σχοινιών που το ανέβαιναν επιτρέποντας σε πολλούς να ανεβαίνουν σε πολλά σημεία σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πριν ξεκινήσει τις δουλειές του, έμεινε να περιμένει την άφιξη της Σόρμπι και τις διαταγές στο πλήρωμα καθώς ο ήλιος είχε περάσει το ζενίθ του και ξεκινούσα απαλά να κατεβαίνει.

Στιγμές αργότερα η πόρτα του γραφείου άνοιξε και όλο το πλήρωμα με μία φωνή χαιρέτησε τη Σόρμπι και ανέμενε τις διαταγές.

Η Σόρμπι παρέμεινε στο γραφείο της. Άφησε να περάσει λίγη ώρα όσο έριχνε σταδιακά κι άλλο ρούμι στην πληγή. Καθόταν αναπαυτικά στην καρέκλα της και κοίταζε προς το πίσω μέρος της Ωρόρα τα κύματα και τα αφρίσματα να απλώνονται μέχρι που γίνονταν ένα ξανά με την μπλε θάλασσα. Σκέψεις τρέχανε στο μυαλό της για την συνέχεια. Πλέον είχαν μπει στην μπίζνα που τόσα χρόνια ψάχνανε. Τώρα έπρεπε να φέρουν εις πέρας το έργο και για αυτό θα έπρεπε να τεθούν νέες οριοθετήσεις και στόχοι. Πλέον το παιχνίδι ήταν σοβαρό.

Αργά η Σόρμπι σηκώθηκε και περιεργάστηκε την πληγή. Η ασχολία της με τα λουλούδια και πολλούς καρπούς είχαν αποδώσει σε πολλούς άλλους τομείς. Άνοιξε το τρίτο της συρτάρι και ψαχούλεψε μέσα στα μπουκαλάκια της. Η Σόρμπι εδώ και χρόνια έφτιαχνε διάφορες αλοιφές για διάφορες παθήσεις. Συνήθως ξεκινούσε με παρατήρηση του ασθενούς και μετά χανόταν για μέρες στα βιβλία βοτάνων, φυτών και λουλουδιών. Μέσα σε δυο βδομάδες περίπου μπορούσε να έχει κάποιο βάμμα ή κάποια αλοιφή για την αντιμετώπιση είτε δερματικών αλλαγών είτε ανοιχτών πληγών. Πλέον είχε κάποια στάνταρ μπουκαλάκια με αλοιφές και βάμματα και μπορούσε να διαγνώσει από την όψη τις περισσότερες δερματικές παθήσεις στο κατάστρωμα. Φυσικά, τα εγκαύματα ήταν από τα πρώτα που ήρθε αντιμέτωπη.

Έβγαλε ένα μικρό κλειστό τασάκι και ένα μεγάλο μπουκαλάκι με ένα κολλώδες υγρό. Πήρε ένα μεγάλο τάσι και έριξε το μισό κολλώδες υγρό. Άνοιξε το μικρότερο τασάκι και πήρε μια μεγάλη ποσότητα της παχύρευστης αλοιφής: χοιρινό λίπος και ρετσίνι. Ένας εξαιρετικός αντισηπτικός συνδυασμός. Έβαλε μια παχιά δόση και το άφησε για λίγη ώρα να απορροφηθεί από το τραύμα. Στην συνέχεια πήρε ένα μεγάλο μπουκάλι που είχε με νερό και το κατέβασε όλο. Στην στάση τους θα έπρεπε σίγουρα να βρουν πόσιμο νερό να αποθηκεύσουν. Ξαναγύρισε στο γραφείο της με πρόχειρους επιδέσμους τους οποίους βύθισε στο τάσι με το κολλώδες υγρό: μέλι, πίτουρο και φύλλα τσαγιού. Αφού ανακάτεψε καλά τους επιδέσμους μέσα στο υγρό, έδεσε το χέρι της απαλά. Τέλος, βρήκε κάτι γάντια της με ελέυθερα δάχτυλα και φόρεσε το ένα στο χέρι της. Ίσως να χρειαζόταν μια βδομάδα για να επουλωθεί πλήρως, ίσως λίγο περισσότερο. Έπρεπε να βρούνε νερό και όλα θα πήγαιναν καλά.

Το βράδυ να θυμηθώ να κάνω το ίδιο στον Τσέκμειτ. Κρίμα είναι σκέφτηκε και έτοιμη βγήκε από το δωμάτιο. Έκανα ένα βήμα στο κατάστρωμα και όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να γελούν. Ο Τιμ πέταξε στον ώμο της κρώζοντας χαρά.

"ΕΜΠΡΟΣ ΡΕΜΑΛΙΑΑΑ. ΒΑΛΤΕ ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΡΑΟΥΝ! ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕΕΕΕ" είπε και πήρε θέση δίπλα στον Νέιλ που ήταν ήδη στο τιμόνι.
Γύρισε προς το μέρος του "Όταν πιάσουμε στεριά θα έχουμε συμβούλιο. Να το μάθουν όλοι"

"Τσέκμειτ πριν τα μεσάνυχτα να έρθεις να με βρεις" φώναξε προς το ξωτικό που ήδη κρεμόταν από τα σχοινιά.

Ο Νέιλ την κοίταξε εξεταστικά. "Τι παίζει με δαύτον;" την ρώτησε.
Η Σόρμπι του έδειξε το χέρι της. 'Έκανα τον πρώτο μου όρκο. Μπαίνουμε σε σοβαρή μπίζνα. Πρέπει να ξεκινήσουμε σοβαρά. Όταν πάτησε το πόδι του στο καράβι μου η μοίρα μου έδειξε αυτό, έναν όρκο. Τώρα πρέπει να μου πεις επιτέλους το μυστικό του πατέρα μου" είπε στον Νειλ.

Ο άντρας ξεφύσηξε. "Θα σου πω Σόρμπι. Όλα θα γίνουν στα Ράουν. Εμπιστέψου την σιωπή μου λίγο ακόμα. Θα στα πω όλα όταν έρθει η στιγμή"
Εκείνη κατένευσε. Ο Νέιλ ήταν το δεξί χέρι του πατέρα της. Ήταν η φωνή του πατέρα της. Τον εμπιστευόταν.

Πρώτη φορά ανέβαινε σε κατάρτι στη ζωή του και το αριστερό του χέρι ήταν τραυματισμένο σε σημείο που άφηνε κηλίδες πάνω στα σκοινιά. Δεν πτοήθηκε, αν και η ανάβασή του δυσκόλευε.

Η Ωρόρα είχε μοναδικό σχεδιασμό, μάλλον κατ' εντολή του πατέρα της Σόρμπι, με τρία κατάρτια με δύο πανιά το καθένα, ένα μεγάλο χαμηλά και ένα μικρότερο ψηλά, αντί για τρία ίδια. Επίσης στην κορυφή των πανιών έδενε και ένα επιπλέον δοκάρι οριζόντια για να κρατά σταθερότερο το πανί. Κάθε κατάρτι είχε εκατέρωθεν δύο ζευγάρια ξάρτια, πλεχτά σκοινιά και τροχαίες για γρηγορότερη, ανάβαση ή κατάβαση ανάλογα την ανάγκη. Στην πλώρη, την πρύμνη, και στα κενά ανάμεσα στα κατάρτια ήταν τοποθετημένες συστοιχίες μικρότερων πανιών, τριγωνικών, για να εκμεταλλεύονται τις πλευρικές ώσεις των ανέμων. Κάθε κατάρτι στην κορυφή του είχε ένα τριχένιο και ψάθινο παρατηρητήριο, τις λεγόμενες φωλιές των κορακιών, όπου στη μεσαία συνήθιζε να αράζει ο Τιμ. Ένα πολυδαίδαλο σύστημα επιπλέον μηχανισμών, εδινε σταθερότητα και ασφάλεια κατά την πλεύση, συν το πρόσθιο έμβολο με την επιβλητική του μάτσα να σκίζουν το νερό και το αέρα. Στο μέσο και στην πρύμνη κυμάτιζαν οι σημαίες της Ωρόρα.

Χρησιμοποιώντας ένα χέρι για ώθηση και τα πόδια του για ισορροπία έφτασε αργά αλλά σταθερά στη φωλιά του Τιμ. Όταν σήκωσε το βλέμμα του ζαλίστηκε απ΄την ανοιχτοσιά και τον αέρα. Παραπάτησε και κόντεψε να πέσει στο κενό. Ευτυχώς γι αυτόν, ο Τιμ πέταξε και τον κράτησε με το ράμφος του. Του έριξε ένα βλέμμα τύπου, μα καλά θα πεθάνεις απ΄την πρώτη μέρα, έκρωξε δυνατά και πέταξε προς την πρύμνη. Αφού συνήθισε το πόστο, βάλθηκε να κατέβει όπου και πάλι ύστερα από λίγο μπουρδουκλώθηκε στα σκοινιά και κατέληξε να κρέμεται ανάποδα ενάμιση μέτρο από το έδαφος.

Βλαστημώντας ο Νειλ τον κατέβασε και τον έκραξε που κηλίδωσε τα σκοινιά και τα ξάρτια με το αίμα του και τον έστειλα κατευθείαν στο δωμάτιο της Σόρμπι να φροντίσει την πληγή του. Αιμορραγώντας, από την ανοιχτή πληγή σύρθηκε μέχρι την πρύμνη και χτύπησε την πόρτα δεν ήταν σίγουρος ότι άκουσε απάντηση, όμως έσπρωξε απαλά την πόρτα και μπήκε, τα παράθυρα ήταν κλειστά, το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και μόνο δύο κεριά έκαιγαν δημιουργώντας περισσότερο σκιές παρά φως τριγύρω.

"Εεεε Σόρμπιιιι..."

Όταν άρχιζε να σουρουπώνει, εκείνες τις στιγμές που ο ήλιος έδυε και οι ελάχιστες ακτίνες του άλλαζαν συνεχώς τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας, εκείνες οι ώρες -και οι πρωινές- ήταν οι αγαπημένες στιγμές της Σόρμπι. Συνήθιζε να βρίσκεται στην καμπίνα της, στο πίσω μέρος του δωματίου, αγναντεύοντας την θάλασσα με τις ώρες. Πολλές φορές ήταν ο τρόπος που σκεφτόταν. Άλλες ο τρόπος που χαλάρωνε. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι αυτές οι στιγμές είχαν μια ιεροτελεστία και ήταν μόνο δικές της. Την ηρεμία της διέκοψε ο Τσεκμειτ. "Εε Σόρμπι" είπε διστακτικά αντικρίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο.

Η Σόρμπι αναστέναξε και πλησίασε το γραφείο της ανάβοντας ακόμα ένα κερί. "Πλησίασε" του είπε, ενώ ξεκίνησε να ετοιμάζει όπως έκανε και για την ίδια. Όλες τις κεραλοιφές, τους επιδέσμους και το ρούμι. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να του απευθύνει τον λόγο καθόλου, -ίσως γιατί ακόμα η σκέψη της ταξίδευε με τα κύματα της θάλασσας- η Σόρμπι ξεκίνησε να του περιποιείται το χέρι εξηγώντας κάθε βήμα και κάθε υλικό που χρησιμοποιούσε. Μόλις τελείωσε έδεσε απαλά το χέρι του Τσέκμειτ και υπολόγισε. "Ίσως σου πάρει δυο βδομάδες γιατί θα το χρησιμοποιείς. Το σωστό είναι να το έχεις καλυμμένο όσο περισσότερο γίνεται κατά τη διάρκεια της ημέρας και να το αφήνεις να παίρνει αέρα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Θα σου δώσω αυτά τα αλείμματα τα οποία θα βάζεις κάθε πρωί και κάθε βράδυ. και φυσικά πρέπει να πίνεις πολύ νερό" κατέληξε.

Αγνοώντας σχεδόν την ύπαρξή του, περπάτησε προς το πίσω μέρος και συνέχισε να αγναντεύει την θάλασσα . Ο ήλιος τώρα έριχνε τις τελευταίες γαλαζωπές του ακτίνες. Η θάλασσα μπροστά ήταν ένα πέλαγος από πορτοκαλί και μπλε σε κάθε απόχρωση.

Έκανε να φύγει μα η ενέργεια της Σόρμπι τον μαγνήτισε. Σχεδόν αθόρυβα κρατώντας το τραυματισμένο του χέρι την πλησίασε και βάλθηκε να αγναντεύει μαζί το αφρένιο μονοπάτι που άφησε πάνω στο νερό η Ορόρα. Ήξερε ότι ίσως και να της χαλούσε τη στιγμή, όμως η αύρα της θαλασσας τον είχε καθηλώσει.

Έριχνε κλεφτιές ματιές στην καπετάνισσα όμως εκείνη δεν έμοιαζε διατεθειμένη ασχοληθεί μαζί του, είχε μαγνητιστεί απ τη θάλασσα.

Η στιγμή ήταν καθηλωτική όμως πέρασε και έπρεπε να φύγει, πλησίασε το πρόσωπο της Σόρμπι σε απόσταση αναπνοής και της ψυθίρισε ευχαριστώ και μία τυχαία, ίσως εσκεμμένη, ίσως δεν ήξερε, κίνηση του χεριου του άγγιξε απαλά τα δάχτυλά της.

Είχε περάσει το όριο και βιάστηκε να φύγει, κοντοστάθηκε μήπως δει κάποια αντίδραση, προσπάθησε να διαβάσει την στιβαρή της ακινησία και το καρφωμένο βλέμμα της στο νερό, προσπάθησε να μαντέψει τις σκέψεις της, προσπάθησε να κατανοήσει τη στάση της, όμως με το πέρας κάποιων δευτερολέπτων, αποφάσισε πως είναι καλύτερα να την αφήσει μόνη της.

Αργά και ήσυχα σύρθηκε προς τα έξω, άπλωσε το υγιέςτου χέρι στο πόμολο της πόρτας της καμπίνας και το κίνησε αργά μέχρι να ακουστεί το κρακ του μηχανισμού...

Η ματιά της είχε ήδη χαθεί στα έντονα χρώματα της φύσης. Ένιωθε την καρδιά της τόσο ήρεμη, αλλά και ταυτόχρονα να θέλει να σπάσει τα πλευρά της και να βουτήξει μέσα στη θάλασσα. Η φωνή του Τσέκμειτ ήταν απόηχος κυμάτων μέσα σε σπηλιά βαθιά. Το άγγιγμα του, ένα χάδι νερού που έρχεται και φεύγει, όπως τα κύματα. Τα μάτια της είχαν πάρει το ίδιο χρώμα του ουρανού και η μνήμη της την οδήγησε σε παλιές χαμένες αναμνήσεις, κάποτε στη λήθη ξεχασμένες, μα τώρα τα κύματα και ο ουρανός τις είχαν ανασύρει στην επιφάνεια.

Κοιτούσε την ίδια ακριβώς εικόνα, μόνο που δίπλα ήταν ο πατέρας της. "Κοίτα Σόρμπι, όλοι είμαστε πλάσματα κάτω από τον ίδιο ουρανό. Αυτό να το θυμάσαι πάντα. Όταν όλοι έχουν την ίδια σκεπή πάνω απο τα κεφάλια τους, κανείς δεν είναι ισχυρότερος απο εσένα. Αρκεί να αδράξεις την δύναμη. Να...έτσι" είπε και με μια κίνηση του χεριού του, άρπαξε τον αέρα. "Κάντο και εσύ". Η μικρή Σόρμπι υπάκουσε, μα όταν άνοιξε το χέρι της, τίποτα δεν ήταν εκεί. Κοίταξε μπερδεμένη τον πατέρα της και εκείνος γέλασε. "Κράτα το χέρι σου ανοιχτό...μπράβο...και τώρα κλείστο. Έτσι ναι. Αυτό που ήταν, είναι ακόμα. Η πηγή της ζωής, ο αέρας είναι παντού και πουθενά. Τον αναπνέεις, αλλά δεν τον βλέπεις, ούτε τον γεύεσαι, ούτε τον αγγίζεις, ούτε τον μυρίζεις, μόνο τον ακούς, κι αυτό όχι πάντα. Με τις αισθήσεις μας ο αέρας μάλλον δεν υπάρχει, κι όμως είναι παντού, σωστά;" είπε και χαμογέλασε στη μικρή. "Αυτό να θυμάσαι, έτσι είναι η δύναμη. Υπάρχει, μα δεν υπάρχει. Είναι παντού, αρκεί να ξέρεις πως να την αδράξεις. Κι όταν το μάθεις, κάτω από την ίδια σκέπη θα είσαι δυνατότερη από άλλους που δεν ξέρουν πως. Να προσέχεις μονάχα αυτούς που ξέρουν να δημιουργούν από το τίποτα. Όπως θα κάνεις κ εσύ. Μόνο τους ίδιους σαν εσένα να προσέχεις."
"Ελααααατε για φαι" ήταν η φωνή της μητέρας της, γλυκιά, δεν την είχε ξανακούσει έτσι. Ή μάλλον είχε πολλά χρόνια. Από τον χαμό του πατέρα της.

Η Σόρμπι ανοιγόκλεισε τα μάτια της γρήγορα, και δάκρυα ένιωσε στα μάγουλα της. Τα χρώματα του ουρανού είχαν αλλάξει. Ήταν ξημερώματα. Κοιμήθηκε; Ονειρεύτηκε καθιστή; Δεν κατάλαβε. Κοίταξε το χέρι της. Το σήκωσε αργά και έκανε κίνηση να αρπάξει τον αέρα. Το έφερε μπροστά της και άνοιξε αργά τα δάχτυλα της. "Αυτό που ήταν, είναι ακόμα" ψιθύρισε. "Είναι εδώ" και βάλθηκε να κοιτά το τίποτα πάνω απο την παλάμη της. "Κι όμως, είναι εδώ" Ανάσανε βαθιά απο την κοιλιά της. "Το αναπνέω, είναι εδώ"

Την στιγμή εκείνη ο Τιμ ξύπνησε από τις ζεστές ακτίνες του ήλιου και περπάτησε προς την Σόρμπι. Της έκρωξε χαρούμενα και ανέβηκε στο πόδι της. "Ω Τιμ, καλημέρα" του είπε γλυκά και άρχισε να του ξύνει το κεφαλάκι. "Λίγο ακόμα και θα σηκωθούμε, το ύποσχομαι. Σήμερα φτάνουμε στον προορισμό μας"

Το πρωί βρήκε τον Checkmate αγουροξυπνημένο από τη βραδινή του βάρδια στην πρύμνη. Το βράδυ κύλησε ήσυχα με τα φώτα από το νησί Έρος να τρεμοπαίζουν στον ορίζοντα σαν μικρά φαναράκια πάνω στο νερό. Έριξε νερό στο πρόσωπό του, ντύθηκε και βάλθηκε να περιμένει οδηγίες. Το πλήρωμα είχε μαζευτεί ήδη στο καράβι και περίμενε γα την πρωινή αναφορά, χωρίς τη Σόρμπι.

"Άντρες!", βροντοφώναξε ο Νειλ, "χθες το βράδυ αφήσαμε πίσω μας το νησί 'Ερος και σήμερα θα φτάσουμε στο προορισμό μας, τα νησιά Ράουν. Βγάλτε σβελτάδα και ζωντάνια να μας βρει το βράδυ όπως πρέπει για να ξεκουραστείτε! Η καπετάνισσά μας δεν θα εμφανιστεί στο κατάστρωμα μέχρι οι δουλειές της ημέρας να γίνουν και η Ωρόρα να λάμπει! Εμπρός!"

Με μία φωνή το πλήρωμα καταπιάστηκε με τις πρωινές δουλειές, εκτός όσων είχαν νυχτερινή βάρδια. "Έχεις ξαναδεί τα νησιά Ράουν;", τον ρώτησε χαμηλόφωνα ένας ναύτης. "Όχι, πρώτη φορά τώρα", του αποκρίθηκε το ξωτικό, " να προσέχεις, οι ντόπιοι δεν είναι συνηθισμένοι σε πολύχρωμους φωνακλάδες, πρέπει να είμαστε όσο πιο απαρατήρητοι γίνεται".

Καθώς τον άκουγε κατάλαβε ότι τον έβαλε ο Νειλ να του κάνει την εισαγωγή και αποφάσισε να είναι πιο προσεκτικός. Σηκώθηκε και πήγε να κάτσει κοντά στην πλώρη για να χαζέψει την πρωτόγνωρη θέα και να απολαύσει τη μυρωδία της θάλασσας. Όταν ήρθε η ώρα του πόστου του, πήγε πήρε τα σκοινιά του, το χέρι του είχε επανέλθει περιέργως πολύ γρήγορα, και ανέβηκε στο μεσσαίο κατάρτι. Επιθεώρηση πανιών, καθαρισμός και αλλαγή σκοινιών, στερέωση ξαρτιών και καθαρισμός της "φωλιάς" του Τιμ.

Η ώρα πέρασε ευχάριστα, δεν έκανε αφόρητη ζέστη και με το άκουσμα της σφυρίχτρας του Νειλ πήγε να πάρει θέση για την επιθεώρηση της Σόρμπι...

Η Ωρόρα έλαμπε. Η Σόρμπι βγήκε από την καμπίνα της ζωηρή για την επιθεώρηση. Αντί αυτού πήγε κατευθείαν καρφί στον Νέιλ. Δυο καρπαζιές στον ώμο και ένα "Εύγε!" ήταν η μόνη επιθεώρηση που έγινε. Του Νέιλ του ξέφυγε ένα "ω μα τους θεούς" αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει και κάτι άλλο. Η Σόρμπι πήρε την θέση της μπροστά στο πλήρωμα και φώναξε τις επόμενες οδηγίες. "Φτάνουμε στο Ουν, είπε και έδειξε το νησί που πλησίαζε στον ορίζοντα τους, πρέπει να κινηθούμε γρήγορα και αποτελεσματικά για την αλλαγή. Όπως και στις πρόβες μας, η Ωρόρα θα μείνει με τους 20 συν του Τσέκμειτ λόγω της δουλειάς μας. Οι υπόλοιποι θέλω να είστε σε πλήρη επαγρύπνηση!! Θα είμαστε σε ευάλωτη θέση, μη χαλαρώσετε επειδή είμαστε τέρμα θεού! Περιμένω να γίνουν όλα σωστά, αλλιώς θα σας πετάξω το ρούμι! Ελεύθεροι και ξεκινήστε τις δουλειές!"

Η Σόρμπι βρήκε τον Τσέκμειτ, θα έπρεπε να του εξηγήσει κάποια πράγματα. Το Ουν είναι το νησί στο χάρτι χωρίς όνομα, όπως δίχως όνομα είναι και τα δικά μας νησιά. Σα να μην ένοιαζε τους πρωτευουσιάνους να ασχοληθούν μαζί μας. Λες και δεν υπάρχουμε. Το Ουν είναι το τελευταίο νησάκι πριν την κόλαση των Ράουν και γι αυτό ελάχιστοι έρχονται εδώ. Συνήθως επίδοξοι ναυτικοί που θέλουν να μπουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στα Ράουν. Οι κάτοικοι του νησιού -ναι Τσεκμειτ κατοικείται, τι περίμενες- λένε πως πολύ παλιά τα Ράουν δεν ήταν έτσι. Λένε πως παλιά το Ουν και τα Ραουν ήταν μια συστάδα νήσων που ανήκε στην θεά της Θάλασσας, μα όταν οι παλιοί θεοί εκπέσαν, η κατάρα της έπιασε τα Ραουν. Η αλήθεια είναι οτι κανείς δεν έχει εξερευνήσει τα Ράουν επαρκώς για να ξέρει, αλλά πιστεύω τις ιστορίες. Τώρα το Ουν είναι μόνο του, οι κάτοικοι του ξεχασμένοι. Εμείς ανα διαστήματα περνάμε και τους βοηθάμε. Είτε φέρνοντας προμήθειες, είτε μένοντας στο νησί με δουλειές που πρέπει να γίνουν. Βλέπεις τα παιδιά μεγαλώνουν θέλοντας να φύγουν από το Ουν και έτσι οι περισσότεροι νέοι έχουν μεταναστεύσει είτε για το Έρος, είτε για κάποιο από τα δικά μας νησιά. Θα σε συμβούλευα να μη φας κάτι βαρύ σήμερα" είπε στον Τσέκμειτ και έφυγε για τις δουλειές της.

Μόλις το πόδι της πάτησε άμμο, μπροστά τους βρίσκονταν ήδη ο Νουρ και η συνοδεία του. Ο Νουρ ήταν ο γηραιότερος του χωριού και ένας πολύ καλός σαμάνος. Η γυναίκα του είχε πεθάνει χρόνια πριν και ελλείψει γυναίκας σαμάνου, ανέλαβε τα καθήκοντα.
"Σας περίμενα" είπε με τρεμάμενη φωνή. "Οι δικοί μου σας είδαν προχθές στον ορίζοντα. Φαντάζομαι ήρθατε για ακόμα μία πρόβα;" ρώτησε και άνοιξε τα χέρια του. Η Σόρμπι χώθηκε στην αγκαλιά του και έκλεισε τα μάτια της σ αυτήν την ειλικρινή φωλίτσα. "Όχι αυτή τη φορά θείε. Αυτή τη φορά μπαίνουμε κανονικά. Θείε, υπάρχει κάποιος που θέλω να γνωρίσεις" είπε η Σόρμπι.
"Ωωω, μας έφερες το παλικάρι σου;" ρώτησε αθώα ο Νουρ. Το πλήρωμα της χαχάνισε. Η Σόρμπι κοκκίνισε στιγμιαία. "Όχχχι, θείε, είναι συνεργάτης μου"
"Α, συγχώρα με παιδί μου. Σ αυτήν την ηλικία περιμένουμε άλλα νέα. χεχε...ελάτε όμως περάστε. Οι δικοί μου θα βοηθήσουν. Νέιλ τι χαμπάρια μεγάλε! Κάθε φορά νομίζω γίνεσαι όλο και πιο άσβερκος". Ο Νέιλ και όλοι γελάσαν. Ο Νέιλ απάντησε καυστικά " Όχι θείο, εσύ γερνάς περισσότερο και μικραίνεις. Άντε πάρε τα μικρά στην καλυβα σου και άσε τις δουλειές στους άντρες"

Οι άντρες του Νουρ έβγαλαν τα καίκια τους και όλο το πλήρωμα της Σόρμπι επιδόθηκε στο να ξεφορτώνει την Ωρόρα από κάθε αντικείμενο με βάρος. Η Σόρμπι, ο Τσέκμειτ και ο Νουρ πήραν τον δρόμο για το χωριό.
............................................................................................................................................................................

Οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου έδιναν στον ουρανό αυτό το υπέροχο χρώμα που αγαπούσε η Σόρμπι. Ο Τσέκμειτ πιάστηκε να ακούει όλη μέρα ιστορίες της Σόρμπι και του Νουρ. Νέα που είχαν να μοιραστούν μεταξύ τους. Η Σόρμπι του ανέλυσε με κάθε λεπτομέρεια την γνωριμία τους, καθώς και την δουλειά που είχαν κλείσει. Ο Τσέκμειτ κατάλαβε ότι αυτός ο γέρος δεν ήταν ο οποιοσδήποτε για την Σόρμπι. Ο Νουρ είχε μια αύρα ειλικρίνειας και αγνότητας, μα πάνω απόλα οικειότητας. Η Σόρμπι τον έβλεπε σαν τον παππού της. Δεν είχε γνωρίσε ποτέ κανέναν από τους γονείς των γονιών της, αλλά θεωρούσε ότι κάπως έτσι θα ήταν.
Ο Νέιλ μπήκε στην καλύβα να αναγγείλει το τέλος των εργασιών. Έδωσε μια μπουνιά στον Τσέκμειτ "Την γλύτωσες τενεκέ ε" του είπε.
Όλο το εμπόρευμα της Ωρόρα, και όλα τα όπλα είχαν μεταφερθεί και είχαν κρυφτεί καλά στο νησί. Αυτή η δοσοληψία κρατούσε από τα χρόνια του πατέρα της όταν ο Νουρ ήταν νέος ακόμα και ο ίδιος θυμόταν τον δικό του πατέρα να του λέει παρόμοιες ιστορίες. Η Ωρόρα τώρα ήταν μόνο το σκαρί της, πανάλαφρη σαν να είχε μόλις γεννηθεί.
Η Σόρμπι μίλησε τις τελευταίες λεπτομέρειες με τον Νέιλ και τον Νουρ και έπειτα πρόσταξε στον Νέιλ. "Να ξεκουραστείτε απο τώρα. Απο αύριο μας περιμένουν μεγάλες μέρες"
Γύρισε στον Τσέκμειτ "Θα κοιμηθείς μαζί με τα παιδιά. Έχουν καλά στρώματα εδώ, θα είναι ανθρώπινος ύπνος. Ξεκουράσου όσο περισσότερο γίνεται. Και Τσεκμειτ....μην αγχωνεσαι. Δεν θα το έκανα, αν δεν ήξερα ότι μπορώ. Καληνύχτα." είπε και πήρε τον δρόμο για την καλύβα του Νουρ.

ΤΕΛΟΣ ΘΡΕΝΤ.
Συνέχεια εδώ

viewtopic.php?p=226#p226