1. Η Γένηση του Κόσμου

[admin]

ΘΕΟΓΟΝΙΑ


Κανείς δεν ξέρει πως γεννήθηκε το σκοτάδι κι από που ξεπήδησε το φως. Η ιστορία τους είναι τόσο παλιά που ακόμη και οι θεοί μοιάζουν να αγνοούν τις απαρχές της. Σκοτάδι και φως, έννοιες και υποστάσεις αέναες, διαρκώς σε σύγκρουση. Το μόνο που μας έχει διασωθεί ως θεϊκή γνώση, είναι πως το σκοτάδι προϋπήρχε του φωτός.

Οι δονήσεις των συγκρούσεών τους, εν μέσω της αέναης διαμάχης τους, δημιούργησαν έναν τρίτο πόλο, ουδέτερο, την ύλη. Η σφοδρότητα του ανταγωνισμού των δύο, ξεκίνησε να δημιουργεί και να σμιλεύει τον υλικό κόσμο. Η ύλη, ατάραχη, κατά το δοκούν, ξεκινήσει να σμίγει πότε με το φως και πότε με το σκοτάδι, διασφαλίζοντας τη συνέχεια της δημιουργίας.

Η συνεύρεση του φωτός με την ύλη γέννησε την τάξη, ενώ το σκοτάδι, ενωμένο με την ύλη, προίκισε τον κόσμο με το χάος. Οι αρχέγονες δυνάμεις από δύο εξελίχθηκαν σε πέντε και αποφάσισαν να χωρίσουν τον κόσμο σε τρία κοσμικά επίπεδα, ώστε κάθε μία να πάρει το χωρικό και χρονικό μερτικό της.
Το φως και η τάξη ευθύνονται για τη δημιουργία του Φάελρον, του ανώτερου επιπέδου, η ύλη προτίμησε το Ντάμεν, τον υλικό κόσμο και το σκοτάδι μαζί με το χάος κύλησαν στο ζόφο του Κουμούλκου, του κάτω κόσμου. Η εύθραυστη ισορροπία, αποτέλεσε εφαλτήριο περαιτέρω δημιουργίας καθώς κόσμοι και όντα ξεκίνησαν ξεπηδούν γεμίζοντας το κενό ύπαρξης στο σύμπαν. Παρ’ όλα αυτά οι ανταγωνισμοί δεν σταμάτησαν ούτε εκεί. Το φως έστελνε εκφάνσεις τάξης στο Κουμούλκου και το σκοτάδι φρόντιζε να φέρνει εκλάμψεις χάους στο Φάελρον.

Η προϊστορία της Αμρούνα ξεκινά όταν η ύλη προσπάθησε να εισάγει κοσμικούς νόμους ισορροπίας για να περιορίσει τις τρομερές δονήσεις αυτών των ανταγωνισμών. Στη άγουρη ακόμη τότε Αμρούνα συνευρέθηκαν και οι πέντε κοσμικές δυνάμεις για να φτάσουν στην πολυπόθητη ισορροπία. Η ύλη ως διαιτητής έκρινε την ανάγκη επιβολής νόμων και δημιουργίας οντοτήτων επιφορτισμένων με την τήρηση αυτών.
Και έτσι γεννήθηκαν οι Θεοί. Δαμαστές των στοιχείων και κριτές του κόσμου:

Η αρχέγονη μήτηρ, Άμιλλε, κόρη του φωτός και της ύλης, προστάτιδα του Ντάμεν και της ζωής πάνω σε αυτό.
Ταίρι της επιλέχθηκε ο κριτής όλων, Όνταρ, γιος του φωτός και της τάξεως, δαμαστής του ανέμου.
Πλάι τους η Νέναερ, θυγατέρα της τάξης και της ύλης, κυρίαρχος των υδάτων.
Επόμενος στη σειρά ο Άρχελος, απότοκο της συνεύρεσης του φωτός με το χάος, γητευτής της φωτιάς
και τέλος ο ακρογωνιαίος λίθος των πέντε η Έκιμπορ, κληρονόμος της τάξης και του χάους, κρατούσε υπό την φροντίδα της τον συνδετικό κρίκο όλων στον κόσμο, Αιθέρα.

Οι πρώτοι αυτοί θεοί ξεκίνησαν να σμίγουν μεταξύ τους και με τις κοσμικές δυνάμεις ώσπου γεννήθηκε ένα πάνθεον γεμάτο διαφορετικές και ετερόκλητες οντότητες, οι οποίες κατείχαν δυνάμεις με τις οποίες όριζαν την ισορροπία του κόσμου.

Πρώτο μέλημα των θεών ήταν η φυσική καλλιέργεια της Αμρούνα. Κάθε θεός αλληλεπιδρούσε με την ύλη, η οποία αποτελούσε το λευκό καμβά πάνω στον οποίο το στοιχεία ώς άλλα, τρόπον τινά, χρώματα χρωμάτιζαν τον κόσμο και ύστερα έσμιγαν μεταξυ τους για να προσδώσουν συνεχώς νέες αποχρώσεις στο έδαφος, στον αέρα και στο υπέδαφος της Αμρούνα. Κι ύστερα ήρθαν οι φυλές, δημιουργημένες από τη φαντασία των θεών με χαρακτηριστικά που τραβούσαν από την ουσία των στοιχείων τους. Ύστερα από πάμπολλες δημιουργίες, προσμίξεις, πολέμους και προστριβές, σήμερα γνωρίζουμε στα χαρτογραφημένα μέρη της Αμρούνα να έχουνε επιβιώσει εφτά.

Η δημιουργία θνητών όντων έφερε στο προσκήνιο νέες προκλήσεις για την κοσμική ισορροπία. Οι δύο μεγαλύτερες ήταν οι εξής: η αγωγή του πνεύματός του και η αγωγή της ψυχής τους. Για μία ακόμη φορά συγκλήθηκε κοσμική σύγκλητος στην Αμρούνα, με το θρύλο να λέει πως έλαβε χώρα εκεί που χάσκουν σήμερα τα ερείπια των Adhisti, με σκοπό την επίλυση των τόσο σοβαρών ζητημάτων.

Προκρίθηκε η δημιουργία ενός νέου θεϊκού τάγματος επιφορτισμένου με την αγωγή του πνεύματος και της ψυχής των θνητών όντων, η χάρη της δημιουργίας του οποίου δόθηκε στο σκοτάδι και όχι στο φως:

Εκείνο με τη σειρά του έσμιξε πρώτα με το χάος και γέννησε την Ενοδία, την μετάπειτα προστάτιδα της αλχημίας και των μαγικών δυνάμεων.
Ύστερα το σκοτάδι ενώθηκε με την ύλη και μαζί δημιούργησαν το Χέντροτ, το θεματοφύλακα της ύπαρξης, της τέχνης της μνήμης και προστάτη τους πνεύματος.
Το χάος δεν άφησε την ευκαρία να πάει χαμένη και μαζί με την ύλη γέννησαν τη Βέστα, τη μητέρα της τέχνης της θεραπείας.
Από το σκοτάδι και την τάξη προέκυψε ο Μέθλερ, προστάτης των εφευρετών, των χειρόνακτων και των τεχνητών.
Και τέλος από το πάντρεμα του χάους με την τάξη ξεπήδησε ο φοβερός Άρσεθ, φύλακας της πολεμικής τέχνης και αρετής.

Η διασφάλιση της αγωγής του πνεύματος με τη φροντίδα των νέων θεών, έστρεψε την προσοχή όλων στο δεύτερο μεγάλο ζήτημα, στην αγωγή της ψυχής. Μέχρι και τη σύγκλιση της κοσμικής συγκλήτου, οι ψυχές αφήνονταν να περιδιαβαίνουν τον κόσμο, να αλλάζουν επίπεδα και να προκαλούν σύγχυση στην ισορροπία του κόσμου. Σπάνια, το ρόλο του κριτή αναλάμβανε ο Όνταρ όταν οι καταστάσεις έφταναν στο απροχώρητο. Προκρίθηκε λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι του Κουμούλκου να γίνει ο κόσμος των ψυχών, των νεκρών του κόσμου.

Οι ψυχές ύστερα από το θάνατό τους στο εξής θα οδηγούνταν στο Κουμούλκου, εκεί όπου θα τους περίμενε η Ενοδία. Ο κόσμος των ψυχών στο Κουμούλκου χωρίστηκε σε τρία στάδια κρίσης και ο Όνταρ έσπασε την Ενοδία σε τρεις μικρότερες ψυχές, καθεμιά τους με ξεχωριστό και ανεξάρτητο ρόλο. Παρ’ όλα αυτά, απαντούσαν και οι τρεις στο κάλεσμα της ψυχής της Ενοδίας και όταν το σύμπαν την χρειαζόταν, οι τρεις εκφάνσεις της, ενώνονται σε ένα σώμα και μία υπόσταση, τη θεά Ενοδία.

Το πρώτο επίπεδο ονομάστηκε Σελάσια και φαντάζει ώς μία λίμνη, στην οποία καταφθάνουν οι ψυχές, μέσω των ενεργειακών ποταμών Νεπτούσια, οι οποίοι σύμφωνα με τους θρύλους των θεών περιβάλουν την Αμρούνα και φροντίζουν για τη ροή των ψυχών στο Κουμούλκου. Φύλακας της λίμνης είναι η πρώιμη έκφανση της Ενοδίας, η Νούνεχεν, η οποία ως προστάτιδα του ταξιδιού των ψυχών μέσω των ποταμών Νεπτούσια στο Κουμούλκου, ήταν υπεύθυνη για τη μεταφορά και την άφιξη των ψυχών στη Σελάσια.

Το δεύτερο επίπεδο ξεκινά στο μέσα της Σελάσια, στο βαθύτερό της σημείο, όπου μία δίνη καταλήγει σε υδάτινη σπείρα, στην οποία εισέρχονται οι ψυχές για να περάσουν από την κρίση της Ουατάμι, της δεύτερης έκφανσης της Ενοδίας, η οποία ήταν επιφορτισμένη με την κρίση των ψυχών και την αποπομπή των μη άξιων εκτός της σπείρας. Όσες ψυχές δεν είχαν την έγκριση της Ουατάμι, απορρίπτονταν από την ορμή των υδάτων στο κενό και οδηγούνταν στο Σκότος, ώστε να θρέψουν με την ενέργειά τους το σκοτάδι και το χάος.

Το τέλος της υδάτινης σπείρας, σήμαινε και το τέλος της κρίσης, οπότε και οι ψυχές θα έμπαιναν εφεξής σε κατάσταση αεναης ροής μέσα στον ωκεανό Αέναον. Φύλακας του περάσματος, είναι η τελευταία έκφανση της Ενοδίας, Λαρούντα. Εκείνη θα διασφάλιζε το ασφαλές κατευόδιο και την άπειρη, μακάρια ροή των ψυχών στον Ωκεανό, σηματοδοτώντας το τέλος της παλαιάς και την νέα απαρχή της φύσης τους.

Η Λαρούντα, είναι υπεύθυνη μαζί με τον Χέντροτ για την ασφαλή διεκπεραίωση της επικοινωνίας ψυχών και ζώντων. Μόνο μία ψυχή η οποία έχει περάσει και τα τρία στάδια ροής της Ενοδίας, είναι σε θέση να επικοινωνήσει. Η κρίση των ψυχών δεν υπόκειται στα ρηχό δυικό φίλτρο καλό κακό. Η μακαριότητα και η ροή διασφαλίζονται με ποικίλους τρόπους, όμως πάντα με το ίδιο πρόσημο: τη συντέλεση της ψυχής στη διατήρηση της κίνησης και της ροής στην Αμρούνα. Όσο μεγαλύτερη συμβολή στη ροή του κόσμου, τόσο πιο ισχυρό πνεύμα και η επικοινωνία μαζί του.