Στοιχήματα και Παίγνια (Συνέχεια Καταγίδας) +18

[Checkmate]

Η Νέρυα επέστρεψε όταν είχαν οριακά ξεφύγει και έβαλε περισσότερη φωτιά στο τραπέζι τους. Φαινόταν ότι ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει για να χαλαρώσει τη Σόρμπι και να της πυροδοτήσει περισσότερη ευχαρίστηση και ηδονή.

Ρίχτηκε πάνω της με πόθο και απόλαυσε κάθε σπιθαμή του κορμιού της. Το ξωτικό κάθισε πιο δίπλα με νέο ποτό αφήνοντας τις δύο τους να απολαύσουν η μία την άλλη. Είχε κάτι το απίστευτα αισθησιακό η άγουρη ορμή της Σόρμπι στο γυναικέιο κορμί της Νέρυα. Ξάφνου η Νέρυα έφερε το χέρι της κοντά του προσκαλώντας τον χωρίς να αφήσει η Σόρμπι.

Εκείνος ανταπέδωσε, πρώτα στη Νέρυα και ύστερα στη Σόρμπι και μετά και οι τρεις μαζί, το δελφίνι της άμμου είχε μία φοβερή λειτουργία να καταστήλει τις αναστολές του χρήστη και αυτή ακριβώς η δυνατότητα έδωσε στο βράδυ τους μία σκοτεινή, πηγαιά και ξεχωριστή ηδονική ροή. Πότε στο γυμνό κορμί της Νέρυα, πότε στης Σόρμπι ο Τσέκμειτ γεύτηκε και απήλαυσε το απάγαυσμα του νεανικού θηλυκού σώματος, την ένταση, τη σφυγιλότητα, το άρωμα και την απόλαυση.

Πέρασε η ώρα και οι τρεις τους ήταν ακόμη στο τραπέζι μέχρι το τέλος του προγράμματος. Η Νέρυα έφυγε όσο αιθέρια ήρθε και επέστρεψε με δύο σφηνάκια και ένα μικρό ραβασάκι που άφησε μέσα στην ξεκούμπωτη πουκαμίσα της Σόρμπι, χαιδεύοντας ξανά το στήθος της πριν το αφήσει. Τους αποχαιρέτησε με ένα παθιασμένο φιλί και γύρισε στο πόστο της.

Οι δύο τους μαγεμένοι από την τροπή της νύχτας, αποχώρησαν από το μαγαζί και βάλθηκαν να τριβονται και να φιλιούνται στα σκοτεινά σοκάκια γύρω από το λιμάνι. "Τώρα δεν έχουμε τους κανόνες να μας περιορίζουν" της ψιθύρισε λάγνα και της έγλειψε το λωβό του αυτιού της. Έβαλε τα χέρια του μέσα από τα ρούχα της και την κόλλησε σε ένα τοιχάκι, σφίγγοντας πάνω της το σώμα του με ορμή. Την ήθελε, εκείνη τη στιγμή, ήταν μεθυσμένος με τη μορφή της. Τα δάχτυλά του, η γλώσσα του, τα χείλη δεν άφησαν σπιθαμή της σάρκας της ανέγγιχτη, και οι λυγμοί και τα πνιχτά της έκανε τη στιγμή ακόμη πιο ηδονική.

Δεν είχα προσέξει όμως, ότι η σκιά που τους ακολουθούσε έπαιρνε μορφή σιγά σιγά, όσο εκείνοι πάλευαν με την ορμή και τα κορμιά τους...

[Shorby]

Ο Τσέκμειτ την είχε κολλήσει και η Σόρμπι ήταν παραδομένη στην ενέργεια του. Τα χείλη του και τα χέρια του ήταν παντού πάνω της . Όπως ήταν το κεφάλι του χωμένο μέσα στον λαιμό της, η Σόρμπι είδε από πίσω τέσσερις σκιές να παίρνουν υλική υπόσταση. Γούρλωσε τα μάτια της. Ήταν παιχνιδίσματα του δελφινιού της άμμου ή την γελούσαν τα μάτια της; Η Σόρμπι αναγνώρισε τους άντρες. "Τσέκμειτ!!" έκανε με ένταση στην φωνή της και τον σταμάτησε. Ο Τσέκμειτ γύρισε ακαριαία να κοιτάξει και αυτός.

"βρε βρε τι έχουμε εδώ! Οι έμποροι του μερκουρίου! Οι εραστές! Κοιτάξτε τους! Είναι έτοιμοι να ξεβρακωθούν επί τόπου!" έκανε ο αρχηγός. Ήταν οι νάνοι με τους οποίους είχε πέσει ξύλο η Σόρμπι την πρώτη μέρα που είχε πιάσει η Ωρόρα άγκυρα στην Αστάσκο. Η Σόρμπι κουμπώθηκε γρήγορα και προσπάθησε να είναι σε επιφυλακή. Η επίδραση του δελφινιού είχε αρχίσει να χάνεται, αλλά ακόμα ήταν ζαλισμένη και ήταν σίγουρη ότι δεν θα ήταν σε θέση να παλέψει για κανέναν λόγο.

"Τί θέλετε;" άκουσε τον Τσέκμειτ να ρωτά.
Οι νάνοι γέλασαν και άρχισαν να πλησιάζουν απειλητικά. "Μα φυσικά να πάρουμε το αίμα μας πίσω αδερφέ. Τι νομίζεις; Ε έτσι όπως σας βλέπουμε βέβαια ξαναμμένους, μπορεί να θέλουμε και κάτι περισσότερο, αφού σας δείρουμε. Θα ήταν ωραίο θέαμα να κοιτάς, όσο παίρνουμε σειρά με την τσούπρα σου" είπε ο ένας και έφτυσε.

Η Σόρμπι οργίστηκε "Παλιοτόμαρα μπάσταρδα! Τόσο σιχαμένα δειλός είσαι στούπα!"

Άρχισε να βρέχει. Ο Τσέκμειτ πισωπατούσε, έχοντας πίσω του την Σόρμπι, προστατεύοντας την με το σώμα του. Η Σόρμπι προσπαθούσε με την σειρά της να υπολογίσει, αλλά κανένα σενάριο στο μυαλό της δεν έπαιζε νικηφόρο.

Η απόφαση ήταν φανερότατη, έπιασε το χέρι του Τσέκμειτ και φώναξε "Πιάστε μας πρώτα αν μπορείτε σκουπιδοτενεκέδες!"
και τραβώντας τον ξεκίνησε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

[Checkmate]

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ψιλό μεθυσμένοι, ψιλο ξεκουμπωτοι αλλά με το αίσθημα της επιβίωσης να γίνεται κυρίαρχο, βάλθηκαν να τρέξουν γρήγορα και να βγουν απ το στενό. Καθώς πλησίαζαν στο τέλος του στενού, έχοντας τους νάνους ξωπίσω τους, δυο άλλες σκιές τους έκλεισαν το δρόμο.

Κοιτάχτηκαν και όρμησαν με όση δύναμη είχαν πάνω στα τσιράκια των νάνων. Η σύγκρουση τους οδήγησε όλους στο βρεγμένο έδαφος. Μετά βίας πρόλαβαν να μην τους πιάσουν και συνέχισαν να τρέχουν μέσα στη λάσπη.

Η παραζάλη δεν είχε φύγει και έτρεχαν στα τυφλά όταν, "αααααα", ένιωσε ένα κάψιμο στην δεξιά ωμοπλάτη. Ένιωσε τη ροή του αίματος και γύρισε να δει αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει.

Πασχίζοντας να βρει κάποιον στους ερήμους δρόμους του ήρθε μια απελπισμένη ιδέα.

"ΤΙΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!"
"ΤΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!!"

Άρχισε να ουρλιάζει με όση δύναμη είχε ελπίζοντας το πουλί να ακούσεις τις φωνές.


"ΤΙΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!"
"ΤΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!!"

Φωναζανυ κι οι δύο τρέχοντας, ώσπου μία μικρή σκιά σηκώθηκε στο ημίφως του λιμανιού. "Σόρμπι, η Ωρόρα"!! Και της έδειξε την κατεύθυνση προς τον Τιμ.

Ο πόνος είχε γίνει αβάσταχτος και ένιωσε τις δυνάμεις να τον εγκαταλείπουν. Ψιλοσωριαστηκε μένοντας απο ανάσα, "άσε με και τρέξε στην Ωρόρα" είπε και σταμάτησε για να κέρδισε χρονο η Σόρμπι.

Η συμμορία αδιαφόρησε προς στιγμήν για τη Σόρμπι. "Και τώρα μπασταρδάκι τελείωσε. Φρατζ, Φριτζ, κανονίστε τον!"

Μην μπορώντας να προβάλει αντίσταση, έκλεισε τα μάτια ελπίζοντας στο μη χειρότερο. Οι νάνοι με φαλτσέτα ο ενας και πεταλούδα ο αλλος, του έσκισαν τα ρούχα και ο Φρατζ του έχωσε τη φαλτσέτα στο λαιμό οριακά κάνοντας του μια βαθιά γρατσουνιά.

"Πες αντίο στο όμορφο προσωπάκι σου" Καθώς σήκωσε τη φαλτσέτα να τον χαρακώσει, έκλεισε τα μάτια του και ένιωσε τη λεπίδα να του σκίζει το αριστερό φρύδι και γνώριμες φωνές και ένταση γύρω του.

Καθώς άνοιξε τα μάτια του ειδε τον Φρατζ με ανοιγμένο κεφάλι να σπαρταράει και τον Νειλ, τον Tσαρ και τον δίδυμο να έχουν ορμήξει στο τσούρμο και να τους σακατεύουν δίχως ελεος.

Έκανε να φτάσει την ωμοπλάτη του και έβγαλε ένα κομμάτι γυαλί μέσα στα αίματα, βηχοντας και φτύνοντας αίμα, προσπάθησε με κόπο να σηκωθεί, όταν ο Νειλ και οι υπόλοιποι κατάφεραν να διώξουν τους νανους.

"Που πάτε και μπλέκετε συνέχεια εσείς οι δυο" του είπε ο Νειλ και τον σήκωσε σαν τσόφλι και τον πήγε στην Ωρόρα. Εκεί η Σόρμπι και ο γιατρός ντου πλοίου τον περιποιήθηκαν και τρεμάμενος προσπάθησε να κοιμηθεί σε μια αιώρα.

[Shorby]

Η Σόρμπι καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια πάνω στο άδειο βαρέλι στο κυρίως κατάστρωμα. Όλοι ήταν τριγύρω της συνοφρυωμένοι. Ο Νέιλ είχε δύο δικούς του να φρουρούν την Ωρόρα και την ιδιωτικότητα τους και ο Τιμ έκοβε βόλτες στον αέρα περιμετρικά. Αν έβλεπε κάποιον να πλησιάζει, θα τους ενημέρωνε όλους με πολλά δυνατά κρωξίματα.

Ο Νέιλ έδινε το βήμα σε όποιον ήθελε να πει την γνώμη του και όλοι ακούγανε και σκεφτόντουσαν. Η Σόρμπι αφού τελείωσαν όλοι, είπε
"Κανονικά αυτή την κουβέντα έπρεπε να την είχαμε στην Σπεράντζα. Πώς γίνεται κάθε φορά και μας συμβαίνουν πράγματα έτσι;" είπε και όλοι γέλασαν. Τον λόγο πήρε ο Τσαρ.
"Καπετάνισσα, ίσως έχεις βαρεθεί να το ακούς από τον Νέιλ οπότε θα το πω και εγώ. Είμαστε μαζί σου στα πάντα. Η Ωρόρα μας δίνει λόγο ύπαρξης. Οι παλιοί θυμόμαστε τις ένδοξες μέρες του Καέλουμ και τα μεγάλα ντήλια. Και όσο κι αν μας άρεσαν τα ήρεμα χρόνια μέχρι να πατήσεις πόδι, όλα είναι βαρετά εκτός της θάλασσας. Είχα πολύ καιρό να παίξω ξύλο και η αλήθεια είναι ότι ήταν ίσα ίσα να μου ανοίξει η όρεξη. Όσο για τους νέους, πίστεψε μας είναι το ίδιο τρελοί και παλαβοί με εμάς. Είναι όλοι τους καλά παιδιά και θέλουν το ίδιο. Ελευθερία και αδρεναλίνη. Και είσαι αρκετά τρελή για να τα προσφέρεις όλα σε εμάς τους ταπεινούς υποστηρικτές σου" κατέληξε ο Τσαρ και όλοι, μεγαλύτεροι και μικρότεροι ξεκίνησαν να φωνάζουν επιδοκιμαστικά.

Το πλήρωμα της Ωρόρα ήταν διπλό. Από την μία όλο το παλιό πλήρωμα του πατέρα της, όλοι ηλικίας 35-45 και από την άλλη όλοι εκείνοι που από τα 15 της χρόνια που ανέλαβε την Ωρόρα επέλεγε. Ηλικίας 15-25. Ο νεαρός ο οποίος ήταν ακόμα δόκιμος έβηξε κοιτάζοντας τον Νέιλ. Ο μεγαλόσωμος άντρας του ένευσε και ο πιτσιρικάς πήρε τον λόγο.
"Ξξέρω ότι ο λόγος μου ίσσσως δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να ακούσεις καπετάνισσα. Με έσωσες πριν τρία χρόνια στην καταιγίδα ανοιχτά της Σπεράντζα. Ο πατέρας μου δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Είμαι ο γιος του ψαρά του μπάρμπα Κουν. Με λένε Χάιμ, αλλά όλοι εδώ με φωνάζουν Δόντι" είπε δειλά ο νεαρός και έδειξε τα στραβά τους δόντια. Η Σόρμπι τον θυμόταν φυσικά, θυμόταν όλους όσους είχε επιλέξει, αλλά τον άφησε να μιλήσει, τον μονόλογο της δικής του ανεξαρτησίας. "Η μάνα μου γυρνώντας πίσω δεν μπορούσε να συνέλθει από τον χαμό του. Ήταν μαζί όλη τους την ζωή. Αλλά όταν της είπα ότι ήθελα να μπαρκάρω μαζί σου για να ξεχρεώσω το χρέος της ζωής μου, ξες τι μου είπε;" ο νεαρός άρχισε να παίρνει κουράγιο από τις αναμνήσεις και τα βιώματά του και η φωνή του σταδιακά γινόταν πιο σταθερή. "Μου είπε, πήγαινε παιδί μου. Η Ωρόρα για τους παλιούς είναι θρύλος. Όλοι στην Σπεράντζα είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, και αυτό φαίνεται στην Ωρόρα και στο πλήρωμα της. Εκείνη μας βοηθά όταν το χρειαζόμαστε. Εκείνη μας ταίζε στις μεγάλες μας συμφορές. Εκείνη είναι η καρδιά της Σπεράντζα που χτυπά ακόμα αγέρωχα. Με την ευχή μου, να γίνεις χρήσιμος στην νεαρή καπετάνισσα και να την εμπιστευτείς σε όλα. Το λοιπόν, συνέχισε εκείνος, έτσι μου είπε μα τους χίλιους κεραυνούς και το επόμενο ήταν εσύ και ο Νέιλ να με κοιτάτε εξεταστικά. Ξέρω πως είμαι πολύ αδύνατος. Όσο κι αν ψαρεύαμε με τον πατέρα μου, αυτά τα πόδια μου και αυτά τα χέρια μου, είναι κοκαλιάρικα ότι κι αν κάνω. Αλλά ποτέ, π ο τ έ μου, αυτά τα τρία χρόνια που βγάζω τα κοχύλια από την Ωρόρα, μαζεύω τα σκατά μας ή πλένω τα ξερατά μας δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω! Γιατί ξέρω ότι αυτές οι δουλειές είναι σημαντικές για όλους μας, αλλιώς θα ήμασταν μέσα στη βρώμα. Ξέρω πως αυτά είναι απαραίτητα για να με κάνουν πιο σκληρό. Ξέρω πως όταν γίνω πραγματικό μέλος του πληρώματος, όλη αυτή η δουλειά θα έχει αποδώσει. Και πίστεψε με δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την βρώμα, τόσο μεγάλη και έντονη που συνέχεια νομίζω ότι βρωμάω και εγώ ο ίδιος. Κι όμως, όλα είναι αντίδοτο σε αυτό που φοβάμαι περισσότερο και εναποθέτω τις ελπίδες μου σε σένα, τον θάνατο. Ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει και δεν μπορώ να γίνω ναυτικός αν δεν το ξεπεράσω. Όμως ούτε μια στιγμή δεν φοβήθηκα πάνω στην Ωρόρα, γιατί ξέρω ότι οτιδήποτε κι αν συμβεί πάντα όλοι μας θα κρατήσουμε την Ωρόρα στην επιφάνεια. Και αυτό το ξέρω όπως ξέρω την βρώμα των περιττωμάτων που καθαρίζω. Τα λέω όλα αυτά, γιατί με την σειρά μου θέλω να πω, πως ακόμα και εγώ, το τελευταίο γρανάζι της Ωρόρα σε εμπιστεύομαι απόλυτα. Και πως είμαι μαζί σου σε ό,τι έρθει." κατέληξε ο νεαρός και πήρε ξανά την θέση του. Όσοι ήταν γύρω του, του χτυπούσαν φιλικά την πλάτη και του υψώνανε την γροθιά τους σε ένδειξη αναγνώρισης. Η Σόρμπι χαμογελούσε από μέσα της, αλλά δεν ήθελε να μειώσει ούτε στο λίγο τον λόγο του.

Πήρε λίγο χρόνο και τους κοίταξε έναν έναν. "Θα χωθούμε βαθιά στη μπίζνα. Υπέγραψα χαρτιά τα οποία πρακτικά μου δίνουν πολιτικά δικαιώματα στην Αστάσκο. Θα μοιραστώ το όνειρο μου μαζί σας. Το όνειρο μου είναι αυτόνομα νησιά της Ελπίδας. Το όνειρο μου είναι ένας συνασπισμός των νήσων της Ελπίδας και των Έρος και φυσικά του Ουν. Το όνειρο μου είναι μπίζνες που θα μας δώσουν κυριαρχία στη θάλασσα και δεν θα μπορούν παρά να μας πάρουν στα σοβαρά. Εάν ελέγχουμε την θάλασσα, ελέγχουμε το εμπόριο μέσω της!! Είμαστε λίγοι, όμως έχω εμπιστοσύνη σε κάθε έναν από εσας! Πρέπει να μεγαλώσουμε. Το σχέδιο μου καλύπτει τρία μέρη. Πρώτον, πρέπει να τελειώσουμε εδώ και να πάρουμε νέα δουλειά! Θα το δουλέψω εγώ αυτό. Δεύτερον, πρέπει να πάμε στην Σπεράντζα να ξεφορτώσουμε τα δικά μας και να ξεκινήσουμε σοβαρή εκπαίδευση νέων ατόμων. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως θέλω τους επόμενους τρεις μήνες να φτιάξουμε ακόμα δύο πλοία έτοιμα να μπαρκάρουν. Ξέρω! Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα ΑΛΛΑ γι αυτό θα χωριστούμε. Θα μπαρκάρω μαζί με την Ωρόρα και τους παλιούς στο Μουν πάλι, υπάρχουν πολλά μισοτελειωμένα μέρη εκεί και οι υπόλοιποι θα πέσετε με τα μούτρα στην Σπεράντζα. Έτσι σε τρεις μήνες θα μπορέσουμε να έχουμε δύο πλοία. Όσο για τα άτομα που θέλω να βρούμε, περιμένω από όλους σας προτάσεις. Είστε εδώ γιατί ακούσατε την θάλασσα να σας καλεί! Στο αίμα σας, στο μυαλό σας σίγουρα ξέρετε και άλλους έμπιστους. Οι επόμενοι τρεις μήνες θα είναι απαιτητικοί και θα κληθείτε να ξεπεράσετε τον εαυτό σας. Θέλω παράλληλα με τις δουλειές μας να αφουγκραστείτε τον εαυτό σας και να απαντήσετε εσείς σε εσάς, γιατί το κάνετε αυτό! Ποιοί είστε και ποιοι θέλετε να γίνετε. Η Ωρόρα θα μεγαλώσει σε δύναμη. θα φροντίσω εγώ γι αυτό! Χρειάζεται όμως να μεγαλώσουμε και εμείς! Σε όλα. Χρειάζεται να ψηθούμε καλά, χρειάζεται να μεγαλώσουμε. Τέρμα τα κορίτσια στην Άστασκο, τέρμα οι ιστορίες για αγρίους. Ό,τι λέγεται πάνω στην Ωρόρα, ΜΕΝΕΙ στην Ωρόρα. Οι μπίζνες μας είναι μόνο δικές μας! Επικαλούμαι τον όρκο και πλέον τον φέρνω σε ισχύ πάνω στο πλοίο μας. Μάλιστα, φέρνω και κάτι ακόμα σε ισχύ. Πλέον δεν θα ψάχνουμε μόνο για άντρες ή αγόρια. Είμαι γυναίκα και σαν γυναίκα, επικαλούμαι την πλήρη ισότητα στον θάνατο. Η θεά μας είναι γυναίκα! Δεν γίνεται να μην έχουμε ικανές γυναίκες στο πλήρωμα μας. Ο σεβασμός είναι κάτι που όλοι έχετε. Από δω και πέρα θα αξιολογούμαι και γυναίκες! Ξέρετε ποιές είναι. Είναι εκείνες που έχουν την ίδια φωτιά με εσάς στα μάτια σας, αλλά έχουν κληθεί να μείνουν σπίτι και να ράβουν τις κάλτσες σας! Σπάστε όλα τα δεσμά! Όσοι μείνετε στην Σπεράντζα, Τσαρ εσύ θα είσαι επικεφαλής, έχετε δουλειά να βρείτε και να εκπαιδεύσετε μέσα σε αυτό το τρίμηνο 40 νέα άτομα. Άντρες και γυναίκες. Αγόρια και κορίτσια! Το μέλλον είναι δικό μας! Και θα το πλάσουμε όπως εμείς ονειρευόμαστε! " τελείωσε η Σόρμπι και ύψωσε την γροθιά της.

¨Από δω και πέρα εμείς θέτουμε τα θεμέλια του δικού μας αύριο!"
Όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να πανηγυρίζουν επιδοκιμαστικά. Ο Νείλ μειδιάζοντας χαρούμενος κοίταξε τον ουρανό.
Είσαι ίδια ο πατέρας σου με την οξύνοια της μάνας σου

[Checkmate]

Η φασαρία από το κατάστρωμα τον ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια του, περιπλανήθηκε στο χώρο και έκανε να κουνηθεί, μελανιές, ράμματα, ένιωθε σαν να τον πάτησε ελέφαντας. Σηκώθηκε με τα ζόρια και τράβηξε για το κατάστρωμα. Άκουσε τους διαλόγους και περίμενε να τελειώσουν. Βγήκε όταν είχαν σπάσει και κίνησε προς το μέρος της Σόρμπι και του Νειλ. Έγνεψε και στους δύο. "Καταλαβαίνεις Σόρμπι πως το ραντεβού μας μετατίθεται για τις επόμενες μέρες. Πρέπει να βρω τους πάντες και να κατευνάσω τις ανησυχίες τους που πάτε και ουρλιάζετε μέσα στο λιμάνι της πρωτεύουσας για ανεξαρτησία. Δεν είμαστε στη μέση του ωκεανού για να χάνονται οι φωνές στον αέρα και στο κύμα."

Έκανε μία κίνηση σε νοητό ανοιχτό ημικύκλιο στον ορίζοντα, "εδώ είναι γεμάτο νυφίτσες, καρφιά και μαφιόζους που με το ζόρι τους συγκρατούμε! Πως θα επιβιώσεις στην πρωτεύουσα όταν δεν παίζεις με τους κανόνες τις πρωτεύουσας; Σκέφτηκες τις αντιδράσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εγώ και ο Λιφ που φέραμε στο λιμάνι επαναστάτες;"

Γυρίζοντας στο Νειλ και στους υπόλοιπους, "κρατήστε χαμηλό προφίλ μέχρι νεωτέρας, τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα και να έχετε το νου σας συνέχεια στην Ωρόρα. Θα επιστρέψω το συντομότερο δυνατό. Και για τους θεούς, μην κάνετε φασαρία!"

Έκανε ένα σχεδόν τρυφερό, σχεδόν στοργικό μειδίαμα στη Σόρμπι και ξεκίνησε να κατεβαίνεις την Ωρόρα κουτσαίνοντας. Σίγουρα τα νέα της χθεσινής βραδιάς θα είχαν φτάσει στα αυτιά όλων των φατριών του λιμανιού και έπρεπε να φτάσει το συντομότερο στην ασφάλεια της περιοχής του. Κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να ασχοληθεί καθώς θα άνοιγε μέτωπο μάλλον μη διαχειρίσιμο, αλλά δεν χάνονται οι χαζοί.

Αδιαφορώντας για τα βλέμματα και τα κουτσομπολιά, έφτασε στο γραφείο του Λιφ, μπήκε μέσα, χαιρέτησε και πήγε να ξαπλώσει στο κρεβάτι του. Έκλεισε τα μάτια του, είδε τις τελευταίες ημέρες ξανά πίσω απ΄ τα βλέφαρά του και κατέρρευσε μέσα στην κούραση, την εξάντληση και την παραζάλη του. Είχε πάρα πολλή δουλειά μπροστά του και έπρεπε να αναρρώσει το συντομότερο.

[Shorby]

H Σόρμπι και ο Νέιλ κοιτούσαν σαν χάνοι τον Τσέκμειτ. Ο Νέιλ της έκανε ένα νεύμα με το δάχτυλο του ότι τα έχει χαμένα. Η Σόρμπι χαχάνισε. Ο Τσέκμειτ μάλλον θα έβλεπε κάποιο όνειρο, καθώς όλες οι συνομιλίες μεταξύ των μελών του πληρώματος είχαν γίνει σε πολύ χαμηλό τόνο. Όσο για τις τελικές επευφημίες, κανείς δεν θα καταλάβαινε το γιατί. Θα άκουγε απλά ένα πλήρωμα να φωνάζει πανηγυρικά. Η Σόρμπι πήγε να τον κρατήσει, αλλά ο Νέιλ την σταμάτησε. Ο Τσέκμειτ χάθηκε στο σκοτάδι της νύχτας.

Αφού ξεκίνησαν οι βάρδιες, η Σόρμπι κοιμήθηκε έναν ύπνο χωρίς κανένα όνειρο. Γαλήνιο και σκοτεινό, όπως και ο βυθός της θάλασσας.
Το πρωί σηκώθηκξε φανερά ευδιάθετη. Έβαλε τη νέα της αμφίεση, την οποία πλέον θα υιοθετούσε και αφού τάισε την Μάντι και έπεισε τον Ρόρo να μείνει στην Ωρόρα, πήρε τον δρόμο για την πόλη. Ο Ρόρo ήταν ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να λύσει. Θα έπρεπε να τον εκπαιδεύσει με κάποιον τρόπο. Συμφώνησε με τον Τιμ να την ακολουθεί σταθερά και από απόσταση και ξεκίνησε. Η πρωινή της στάση ήταν η κεντρική βιβλιοθήκη της Αστάσκο. Αν κάπου υπήρχε πληροφορία για τα Εκκάιαρ, σίγουρα θα ήταν στο τμήμα ζωολογίας της Άστασκο. Παρόλα αυτά οι πληροφορίες ήταν οι συνηθισμένες.

Η ώρα είχε περάσει και της ήρθε φοβερή ιδέα. Αλλά θα την πραγματοποιούσε σε συνοδεία του Τσέκμειτ, μια ακόμα περιπέτεια μαζί. Φυσικά, ο ρόλος του Τσέκμειτ ήταν να πείσει με τις γαλιφιές του εάν η κατάσταση το ζητούσε. Μάζεψε τα πράγματα της και κίνησε για το σπίτι του Λιφ. Το ξωτικό ήταν χωμένο μέσα σ' έναν μεγάλο τόμο Λογιστικής και από την ησυχία στο σπίτι και την απουσία άλλης κουβέντας από τον Λιφ, η Σόρμπι κατάλαβε πως ο Τσέκμειτ ήταν μέσα και κοιμόταν. Η Σόρμπι έβαλε τσάι στον εαυτό της και έχυσε ακόμα λίγο καφέ στην κούπα του γεροξωτικού, επιθεώρησε τα βιβλία του Λιφ και μιας και ήταν κάτι επίσης στην άμεση μελλοντική της πορεία, πήρε ένα βιβλίο "Αρχές Λογιστικής" και ξεκίνησε να διαβάζει.

Ο Λιφ έριξε μια ματιά στο βιβλίο που είχε στα χέρια της και μόρφασε με περιέργεια. "Σε ενδιαφέρει η Λογιστική;" της είπε με πρωτόγνωρο ενδιαφέρον.
Η Σόρμπι δίχως να πάρει τα μάτια της από το βιβλίο, είπε συνοφρυωμένη "Αποφάσισα πως για το καλό των δουλειών μου οφείλω να μάθω. Μάλιστα σκοπεύω να δώσω στις επόμενες εξετάσεις. Θα μου προτείνεις βιβλία;"
Ο Λιφ εξεπλάγην. Αφού μίλησαν μεταξύ τους αρκετή ωρίτσα σχετικά, γύρισαν στα βιβλία τους.

Αρκετές ώρες μετά ο Τσέκμειτ βγήκε από το δωμάτιο ίσως χειρότερα από ότι ήταν πριν φύγει από το πλοίο.
¨Καλημέρα" έκανε η Σόρμπι "Πώς είμαστε;"
Ήταν απόγευμα.

[Checkmate]

Έφτασε σπίτι τρεκλίζοντας απ' τον πόνο και την έλλειψη ξεκούρασης. Άνοιξε την πόρτα, χαιρέτησε ξερά τον Λιφ και με ένα "άστο μη ρωτάς" μαζί με ένα χαμόγελο πόνου έκλεισε την πόρτα του δωματίου του. Γδύθηκε και έπεσε κούτσουρο στο κρεβάτι του. Τα πάντα τον ενοχλούσαν, τα κοψίματα τον έτσουζαν, βαριανάσαινε και δυσκολευόταν να βολευτεί. Κάπως έτσι κοιμήθηκε στραβά μέχρι που ξεκίνησε να συνέρχεται και νόμιζε πως άκουσε τη Σόρμπι.

Σύνελθε, μάλωσε τον εαυτό του, ξανά, νόμιζε πως άκουσε την φωνή της. Μετά άκουσε τον Λιφ. Λες; Σκέφτηκε και έριξε κάτι πρόχειρο πάνω του.

Καθώς βγήκε απ' το δωμάτιο σε χάλια κατάσταση έπεσε πάνω και στους δύο να συζητάνε.

"Καλημέρα" έκανε η Σόρμπι "Πώς είμαστε;"

Κοίταξε απ' το παράθυρο όλο περιέργεια, και της ανταπέδωσε ένα βλέμμα μόχθου, "χα χα είναι απόγευμα". Όταν είδε πως κανείς δεν τσίμπησε και συνέχισαν να τον κοιτάνε, "είμαι εντάξει θα συνέλθω, σταματήστε και οι δύο, ωχοοούυυυ."

Η Σόρμπι γελούσε από μέσα αλλά πρώτος απάντησε ο Λιφ,"θα μου πεις τι έγινε; Τι τρέχει με εσάς του δύο;" Έκανε πως τους αγριοκοίταξε για να φανεί σοβαρός. Κι οι δυό τους σοβάρεψαν ανεπαίσθητα και κοιτάχτηκαν. "Ε να κοίτα, βγήκαμε μία βόλτα με τη Σόρμπι και πως γυρίζαμε μας την πέσανε ο νάνος απ' τις προάλλες και η παρέα του, μας έσπασαν στο ξύλο και σωθήκαμε χάρις στο πλήρωμα της Σόρμπι." Το ξωτικό γύρισε και κοίταξε τη Σόρμπι κι εκείνη έγνψε καταφατικά.

"Δεν θέλω να ξέρω που πήγατε και τι κάνατε" τους είπε αυστηρά ο Λιφ. "Πλέον είστε στόχοι, για όλους, πρέπει να έχετε το νου σας, και συ μικρέ που νομίζεις ότι ο κόσμος σου ανήκει και συ τσούπρα μη παίρνεις ελαφριά το που βρίσκεσαι και τι μπορεί να συμβεί, δεν έχετε ιδέα, ακόμη, πως κινούνται τα πράγματα εκεί που παίζουν τα μεγάλα παιδιά. Αύριο το πρωί σας περιμένουμε στο γραφείο του Γκον. Θα μαστε εγώ και ο Λέβα και ίσως έρθει και ο σύνδεσμός μας στην αγορά της πρωτεύουσας. Όμως στα μεγάλα παιδιά δεν πουλάμε μαγκιές, δείχνουμε σεβασμό."

Έκανε να φύγει, "και που είστε το δελφίνι της άμμου κάνει μέρες να βγει απ΄το σώμα προσέξτε με τις ουσίες και τις καταχρήσεις." Έκανε μορφασμό και μειδίαμα σαν να ήξερε τι είχε συμβεί και έφυγε για τα ενδότερα.

Ο Τσέκμειτ γύρισε και κοίταξε τη Σόρμπι και το βιβλίο που κρατούσε. "Λογιστικά; Αλήθεια;"...

[Shorby]

H Σόρμπι έκλεισε το βιβλίο μ' έναν γδούπο και τον κοίταξε με μάτια να καίνε. "Ετοιμάσου! Φεύγουμε!"
Ο Τσέκμειτ αναστέναξε "Θα μπει τίποτα στον κώλο μου;" ρώτησε παγερά και η Σόρμπι έβαλε τα γέλια.

Λίγα λεπτά μετά άφησαν το σπίτι και περπατούσαν με γοργό βήμα. Αρκετή ώρα μετά και αφού ο προορισμός τους ήταν ξεκάθαρος ο Τσέκμειτ ρώτησε φανερά απορημένος "Γιατί πάμε στο πανεπιστήμιο; Τι κάνουμε εδώ;"
Η Σόρμπι γύρισε και τον κοίταξε μ' ένα σκανταλιάρικο και διαβολικό βλέμμα "χοχοχο έχεις ιδέα πως να εκπαιδεύσουμε τον Ρόρο; Ακριβώωως. Ούτε εγώ. Όμως ένας καθηγητής ζωολογίας να έχει" είπε και τον τράβηξε πιο έντονα.
"Πριν έρθω στου Λιφ, κάθισα και έψαξα τις ειδικότητες των καθηγητών. Ένας νεαρός, ονόματι Χιθ Ντέγκον έχει ειδικότητα στα θαλάσσια κήτη. Ελπίζω πως θα ξέρει για τα Εκκάιαρ. Διάβασα πως πήρε την θέση του επίκουρου λίγες μέρες πριν κάνοντας τον, τον νεαρότερο σε ηλικία στο τμήμα Ζωολογίας της Αστάσκο σε αυτή τη θέση. Δεν γίνεται, κάτι θα ξέρει." κατέληξε η Σόρμπι.

"Ω μα τους χίλιους κεραυνούς. Τι όμορφο μέρος...έλα πάμε!" είπε με ενθουσιασμό.
Φτάνοντας στο τμήμα ζωολογίας, οι δυο τους περιπλανήθηκαν στις αίθουσες ψάχνοντας για την πόρτα με το όνομα του καθηγητή. Την βρήκαν στο τέλος του διαδρόμου. Η Σόρμπι χτύπησε δυνατά την πόρτα και ανήγγειλε την είσοδο τους.
Πίσω από ένα μεγάλο γραφείο και μικρούς πύργων βιβλίων και περγαμηνών, ένα πρόσωπο με γυαλιά ήταν χωμένο και χαμένο στις σκέψεις του.

Ο Τσέκμειτ ξερόβηξε και μόνο όταν πλησίασαν αρκετά, ο καθηγητής τους έδωσε σημασία.
"Ω συγχωρέστε με, δεν σας άκουσα, παρακαλώ καθίστε. Πείτε μου πως μπορώ να βοηθήσω;"

Η Σόρμπι και ο Τσέκμειτ καθίσαν και η Σόρμπι πήρε τον λόγο. "Καθηγητά, ονομάζομαι Σόρμπι, από δω ο Τσέκμειτ. Θα ήθελα να ρωτήσω τι γνωρίζετε για τα Εκκάιαρ και εάν...εάν γνωρίζετε πως εκπαιδεύονται."

Ο καθηγητής τους κοίταξε απορημένος. Τα ξανθά του μαλλιά χώνονταν μέσα στα μάτια του και η γενειάδα του φαινόταν λίγο απεριποίητη. "Λίγη περίεργη ερώτηση για φοιτητή. Εμ με συγχωρείτε. Τα Εκκάιαρ είναι θαυμάσια κήτη της θάλασσας. Η αλήθεια είναι πως ήταν μέρος της διατριβής μου, καθώς το ταξίδι τους σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή του πλανήτη μας. Ξέρετε, μαγνητικές αλλαγές και άλλα." είπε και έκλεισε το μάτι όλο νόημα.

Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ φανερά αποδιοργανωμένη..."Ορίστε; Μαγνητικές αλλαγές;"

[Checkmate]

OΙ επιστημονικές εξηγήσεις του αποσυντόνισαν κάπως, όσο δέος κι αν προκαλούσαν. Οι πανεπιστημιακοί είχαν τη φήμη δεν εστερνίζονταν τον ασφυκτικό έλεγχο και το αυστηρό πλαίσιο που επέβαλε το Συμβούλιο.

"Καθηγητά, ό,τι μας είπατε ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικό, όμως πολύ γενικό. Θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι πιο συγκεκριμένο σχετικά με τα πλάσματα αυτά;"
Ήταν ερώτηση που θα οδηγούσε σε μία πιο βαθιά μπλόφα για να πάρουν ό,τι χρειάζονταν και ο Τσεκμέιτ το ήξερε.

Ο Χιθ Ντέγκον τους κοίταξε διερευνητικά και με έναν αναστεναγμό επανέφερε ένα χαμογελαστό μειδίαμα στο πρόσωπό του. "Ξέρετε, μας θεωρούν τρελούς και επικίνδυνους όλους εμάς που μελετάμε τέτοια θέματα σκαλίζοντας ένα παρελθόν που κάποιοι επιθυμούν να το κρατήσουν στη σφαίρα του μύθου." Άνοιξε ένα συρτάρι του γραφείου και έβγαλε ένα μαύρο σημειωματάριο. Το ξεφύλλισε μουρμουρίζοντας ψάχνοντας μάλλον σημειώσεις για τα Εκκάιαρ.

"Το πλάσμα για το οποίο με ρωτάτε θεωρείται σπανιότατο να βρεθεί, έως εξαφανισμένο μαζί με άλλα όντα της θάλασσας στο ίδιο υπόβαθρο. Η συστηματική ναυτιλία και η άνοδος της θερμοκρασίας των υδάτων έσπρωξε τους πληθυσμούς του πιο δυτικά και πιο βόρεια στα όρια της Σπεράντζα, αλλά μακρία από κατοικημένες περιοχές. Είναι επικίνδυνο, επιθετικότατο, έχει τρομερή σχέση με τη μητέρα του και συχνά κινείται σε αγέλες με ηγέτες τα μεγαλύτερα θηλυκά, σε σχήμα που μοιάζει με ρόμβο για να μπορούν να τα προστατεύουν."

Γύρισε σελίδα και συνέχισε στον ίδιο τόνο. "Χρειάζεται συνεχής φροντίδα, αυστηρό πλαίσιο, ειδικές στολές και ανοιχτά νερά για να εκπαιδευτεί. Αν κάτι δεν του αρέσει, νύχια, δόντια και ένα πολύ δυνατό μυικό σύστημα επιστρατεύονται για το δείξει. Το πρόγραμμα πρέπει να έχει ασκήσεις κίνησης, φωνητικές εντολές, θήρευση, συνδυασμό ήχων και κινήσεων και πάνω από όλα υπομονή, αντοχή στον πόνο και πάρα πολύ χρόνο. Δεν απομακρύνεται από εκεί που βρίσκει φαγητό και προτιμά περισσότερο το νερό από την ξηρά και δεν του αρέσει πολύ ο έντονος ήλιος." Έκλεισε το τεράδιο με μία κίνηση και κοίταξε τους δύο νεαρούς, "λοιπόν, σας κάλυψα, έχετε άλλες ερωτήσεις;"

Ο Τσεκμέιτ κοίταξε πονηρά τη Σόρμπι και της έκλεισε το μάτι, "κύριε καθηγητά, ξέρω ότι μας μιλάτε με επιφυλακτικότητα, αλλά τι θα λέγατε αν σας παρουσιαζόταν η ευκαιρία να δείτε ένα Εκκάιαρ ζωντανό από κοντά, σύντομα;"

Τα μάτια του καθηγητή γούρλωσαν και πετάχτηκαν προς τα έξω, "μου κάνετε πλάκα, σοβαρά τώρα;" Σηκώθηκε και πήγε να κλειδώσει την πόρτα του γραφείου του. "Πως, τι, που, είναι δυνατόν;"

"Χιθ", συνέχισε ο Τσέκμειτ, "θα συνεχίσω αφού δεσμευτείτε για την απόλυτη μυστικότητα και διακριτικότητά σας. Οι σύνδεσμοί μας στο πανεπιστήμιο μας πληροφόρησαν πως είστε, σχετικά, απείθαρχος στον έλεγχο εκ των από πάνω και ρισκάραμε τα πάντα για να έρθουμε να σας βρούμε. Δεν μπορώ να σας πω περισσότερα. Αύριο το μεσημέρι θέλω να μας περιμένετε στην προβλήτα 4 κοντά στο συνδικάτο των ντόπιων, εκεί θα βρείτε τον ψαρά Καντ. Αγοράστε μερικά ψάρια και περιμένετε να έρθω. Αν υποπτευθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά απλά θα μείνετε με τα ψάρια, αν όχι, ετοιμαστείτε για μία πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία..."

Κούνησε ελαφριά το κεφάλι του με σεβασμό προς τα κάτω, έτεινε στην Σόρμπι να κάνει το ίδιο και με μια ελαφριά υπόκλιση έκανε μεταβολή και βγήκαν από το γραφείο. "Δεν έχω κουράγιο για τίποτα, πρέπει να ξεκουραστώ, ακόμα πονάω πολύ. Γύρισε στην Ωρόρα και τα λέμε αύριο το πρωί στου Γκον, ας μείνουμε ήσυχοι απόψε με χαμηλό προφίλ, πέρνα λίγο χρόνο με το ζώο να σε συνηθίσει και πάμε να δούμε τι θα γίνει. Και μείνε μακριά από μπελάδες!"

Τη χαιρέτησε και τράβηξε προς το σπίτι...

[Shorby]

"Χρειάζεται συνεχής φροντίδα, αυστηρό πλαίσιο, ειδικές στολές και ανοιχτά νερά για να εκπαιδευτεί. Αν κάτι δεν του αρέσει, νύχια, δόντια και ένα πολύ δυνατό μυικό σύστημα επιστρατεύονται για το δείξει. Το πρόγραμμα πρέπει να έχει ασκήσεις κίνησης, φωνητικές εντολές, θήρευση, συνδυασμό ήχων και κινήσεων και πάνω από όλα υπομονή, αντοχή στον πόνο και πάρα πολύ χρόνο. Δεν απομακρύνεται από εκεί που βρίσκει φαγητό και προτιμά περισσότερο το νερό από την ξηρά και δεν του αρέσει πολύ ο έντονος ήλιος."

TIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII? Πως θα μπορούσε να παρέχει όλα αυτά στον Ρόρο; Θα έπρεπε να τον κάνει να εμπιστευτεί και κάποιον ακόμα από το πλήρωμα. Ως εκείνη την μέρα ο Ρόρο αγνοούσε επιδεικτικά οποιονδήποτε άλλον, εκτός από την Σόρμπι. Όταν έβλεπε τον Τιμ προσπαθούσε να τον φάει και η Σόρμπι σχεδόν όλη μέρα ήταν μέσα στα σάλια του. Θα έβρισκε τρόπο, αλλιώς ο καημένος ο Ρόρο ήταν καταδικασμένος.

Η σκέψη της ήταν χαμένη καθώς εξήλθαν του γραφείου του Καθηγητά Χιθ. Ήταν αργά το απόγευμα και ο Τσέκμειτ έδειχνε όντως χάλια. Τον άφησε στο σπίτι του Λιφ και πήρε τον δρόμο του λιμανιού. Μόλις έφτασε στην Ωρόρα ενημέρωσε τον Νέιλ για τις αυριανές τους επισκέψεις και αφού έξυσε το κεφαλάκι του Τιμ για λίγη ώρα πήγε απευθείας στον Ρόρο. Ο Τιμ της έλειπε αφού βρήκαν το μωρό Εκκάιαρ, αλλά το κήτος χρειαζόταν μια μαμά. Η Σόρμπι είχε ήδη τύψεις που τον κουβάλησαν τόσο έξω από το σπίτι του, αλλά και πάλι, αν τον άφηναν εκεί ενδεχομένως να μη τα κατάφερνε.

Ο Ρόρο ήταν πίσω ακριβώς από την πόρτα, όταν η Σόρμπι μπήκε στο δωμάτιο και μ' έναν σάλτο πήδησε πάνω της και άρχισε να την γλείφει. Είχε μέρες που η Σόρμπι είχε αποδεχτεί την ματαιότητα μαζί του. Ο καθηγητής έπρεπε να την βοηθήσει οπωσδήποτε αλλιώς δεν θα μπορούσε κανείς να ελέγξει το Εκκάιαρ. Ο φόβος τρύπωσε στο μυαλό της. Εάν δεν μπορούσε να το ελέγξει ο Νέιλ θα της έλεγε να το σκοτώσουν. Θα ήταν το πιο ρεαλιστικό. Ή να το παρατήσουν στην θάλασσα. Η καρδιά της σφίχτηκε.

Άνοιξε τις παλάμες της κοντά στην μουσούδα του Ρόρο και τον "έσπρωξε" δίχως επαφή. Ο Ρόρο πισωπάτησε δύο φορές και έμεινε να την κοιτάει περίεργα.
Η Σόρμπι κοίταξε τα χέρια της. Ξανά έγινε σκέφτηκε. Ήταν στο όριο να φρικάρει όταν ο Ρόρο έκανε ένα ήχο φώκιας και την επανέφερε στην πραγματικότητα.
Η Σόρμπι πρόσταξε "ΚΑΤΣΕ" Ο Ρόρο δεν κουνήθηκε από την θέση του, αλλά η Σόρμπι δεν ήταν σίγουρη ότι την κατάλαβε.
Ωραία λοιπόν, δεν θα γίνουμε ρεζίλι στον ξένο άνθρωπο. Έχουμε όλο το βράδυ να μάθεις το κάτσε. σκέφτηκε μ' ένα απαλό μειδίαμα.
..............................

Το πρωί ήρθε,δεν κατάφερε να κοιμηθεί πολύ, αλλά κοιμήθηκε καλά. Ετοιμάστηκε και πήρε τον δρόμο της για το γραφείο του Λιφ. Η μέρα θα ήταν μεγάλη.