Καταιγίδα (Συνέχεια μεταξύ κατεργαρέων)

[Checkmate]

Δεν ήταν στιγμή για ερωτήσεις, ούτε για εξηγήσεις. Καταλάβαινε πως η εμπειρία που βίωσαν δεν ηταν εξηγησιμη.

Το αποτύπωμα του βιώματος αυτού τον έκανε να φερθει στιβαρά και ώριμα. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, πηγαία χωρίς να το πιέσει.

Την κοίταξε σταθερά στα μάτια, ισιωσε την πόζα του και έκανε κίνηση προς το μέρος της.

"Ετοιμαζόμουν να σε ρωτήσω το ίδιο. Έχουμε μια συμφωνία και έχουμε μία συμμαχία."

Άφησε λίγες στιγμές να περάσουν και της έτεινε το χέρι του. "Πάμε να γυρίσουμε, ας κρατήσουμε αυτό το μέρος για μας κρυφό. Κι όταν περάσει λίγος χρόνος, ίσως με την ευωδιά της θάλασσας και τον ούριο άνεμο στο πλευρό μας να μοιραστούμε τι είδαμε και τι βιώσαμε."

Έκανε ένα βήμα ακόμη, "το δικό μου μέρος της συμφωνίας θα μείνει άθικτο, εσύ τι σκοπεύεις να μου κάνεις?"

[Shorby]

Η Σόρμπι αναθάρρεψε. Έπαιξαν με το μυαλό της, ο Τσέκμειτ ήταν εντάξει. Του έπιασε το χέρι και το έσφιξε. Τον τράβηξε κοντά της και τον αγκάλιασε σφιχτά. Το είχε ανάγκη. Τον κράτησε κοντά της και έθαψε το πρόσωπο της στο λαιμό του. "Δεν πρόκειται να σου κάνω τίποτα. Έχουμε μια συμφωνία, την οποία θα τιμήσω! Εγώ και όλο το πλήρωμα της Ωρόρα" είπε και χαλάρωσε.

Σκούπισε τα δάκρυα της και για πρώτη φορά γύρισε προς τα ζώα της παρέας. Ο Τιμ κρατούσε την απόσταση του γιατί καταλάβαινε την αστάθεια της καπετάνισσας του. Ο Ρόρο ήταν σε απόσταση και έκλαιγε. Η Σόρμπι πλησίασε τον Ρόρο και τον αγκάλιασε. Τον χάιδευε και του μιλούσε ήρεμα για να επανέλθει και ο Ρόρο και όταν ο μικρός ήταν εντάξει, πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Η Σόρμπι έριξε μια τελευταία ματιά στην σπηλιά και είδε την φιγούρα του μπαμπά της να της χαμογελά. "Ευχαριστώ μπαμπά" σκέφτηκε.

Ο δρόμος ήταν χειρότερος στην επιστροφή. Όση ώρα περπατούσαν όλοι ήταν αμίλητοι. Ούτε ο Τιμ έκραζε, ούτε ο Ρόρο και φυσικά ούτε η Σόρμπι είχε όρεξη για κουβεντούλες, αλλά ούτε και ο Τσέκμειτ. Μόλις επανήλθαν στην κύρια στοά, ο Νέιλ ήταν πρώτος που τους περίμενε. Ήξερε. Μόλις είδε τα πρόσωπα τους, κατάλαβε. Του ήρθε η εικόνα του φίλου του, όταν είχε βγει από εκείνη την σπηλιά. Σιωπηλά τους υποδέχτηκε. Ο Τιμ πέταξε στον ώμο του. Η Σόρμπι πήγε αμέσως στα στρωσίδια της και ξεράθηκε. Δίπλα της ξάπλωσε ο Ρόρο. Η Σόρμπι ανασηκώθηκε και φώναξε στον Τσέκμειτ. Του έκανε νόημα τον χώρο δίπλα της. Να ξάπλωνε μαζί της. Εκείνη την ώρα είχε ανάγκη από επαφή. Απο οικειότητα.

[Checkmate]

Του έκανε νόημα και χώρο δίπλα της. Ξαφνιάστηκε, αλλά ακολούθησε το νεύμα. Έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε με τα ελαφριά του κατώρουχα.

Ενιωσε άβολα στην αρχή, καθώς δεν υπήρχε κάτι να τον κρύβει και της γύρισε την πλάτη. Ο Νειλ φρόντισε με δυο τρεις αγριοφωνάρες να παρει την προσοχή απο πανω τους και ηρθε στοργικά να τους σκεπάσει. Φαινόταν να ήξερε.

"Αφήστε τους στην ησυχία τους και πάμε να συνεχίσουμε τη δουλειά ρέμπελοι!"

Καθώς ο χώρος άδειαζε, επιασε τον εαυτό του να τρέμει και γυρισε προς τη Σόρμπι. Τηξ ένιωσε να τρέμει συγκορμη κι εκείνη και την πήρε αγκαλιά και την έσφιξε πάνω τού.

Αφού έμειναν σφιχτά και οι δυο τους για αρκετές στιγμές, τα σώματά τους συνήθισαν την παρουσία του άλλου τοσο κοντά που χαλάρωσαν και εκείνα.

Η ένταση ήταν πολύ μεγάλη ακόμη. Έβαλε το χέρι του μεσα απο τα ριχτά και τα ρούχα της και άρχισε πολυ απαλα να χαϊδεύει το σώμα της απαλά και διόλου πονηρά. Σαν μια εσάρπα απο λινό να έπεφτε πάνω της.

Καθε πέρασμα από τα ενεργειακά σημεία του ανθρώπινου κορμιού την ανατρίχιαζαν, δεν ήταν η πρώτη φορά που πλάγιαζε με άνθρωπο αλλά ηταν η πρώτη φορά που ένιωθε την αφή θεραπευτική.

Αφού ενιωθε το σώμα της λυμένο δεν κρατήθηκε, την γύρισε ελάχιστα και απαλά και άφησε τα χείλη του να περιπλανηθούν απαλά στο λαιμό της.

Το σώμα συσπασε και τινάχτηκε ώσπου χαλάρωσε και του επέτρεψε να συνεχίσει. Την έπιασε πιο δυνατά, την κόλλησε πάνω του και της έδωσε ενα παρατεταμένο, φιλί καθώς το χάδι του γινόταν απο θεραπευτικό ερωτικό...

[Shorby]

Η Σόρμπι ανατρίχιαζε. Ασυναίσθητα τις ήρθαν πάλι δάκρυα στα μάτια. Αλλά είχε ανάγκη το άγγιγμα του και την μυρωδιά του. Γύρισε το κεφάλι της και συνέχισε το έντονο φιλί. Τα στόματα τους εξερευνούσαν το ένα το άλλο, οι γλώσσες τους. Τα χάδια του γίνονταν πιο έντονα. Ένιωθε ίλιγγο να διαπερνά το κορμί της. Έσφιξε τα πόδια της. Ο Τσέκμειτ γινότανε όλο και πιο αισθησιακός στις κινήσεις του και στην αφή του. Και η Σόρμπι πανικοβλήθηκε. Της ήρθε στο μυαλό η εικόνα του με τα κόκκινα μάτια, να την κοροιδεύει για την απειρία της. Έπιασε το χέρι του και το έσφιξε, σταματώντας την κίνηση του. Έκανε λίγο πίσω το κεφάλι της και τον κοίταξε " Ας ξεκουραστούμε καλύτερα. Εμ...δεν...εγώ...είμαι κουρασμένη" κατέληξε, κρύβοντας αυτό για το οποίο πίστευε ότι ίσως και ο πραγματικός Τσέκμειτ να την κορόιδευε. Η στάση του χαλάρωσε, αν και ένιωθε την κάψα του.

Ο Ρόρο είχε ήδη αποκοιμηθεί και τώρα έβγαζε ήχους στον ύπνο του. Η Σόρμπι δεν ήθελε να γυρίσει πλάτη στον Τσέκμειτ. Έμεινε εκεί, κουλουριασμένη στην αγκαλιά του και απλά επανέλαβε ψιθυριστά "Ας ξεκουραστούμε" ίσως να το έλεγε και στον εαυτό της. Δεν ήταν σίγουρη. Τι συνέβαινε με τον Τσέκμειτ...
Δεν είχε δύναμη να το σκεφτεί, και γρήγορα αμέσως μόλις χαλάρωσε και πήρε το μυαλό της από όλα, εκεί μέσα στην φωλίτσα που της είχε κάνει, αποκοιμήθηκε. Και ο ύπνος αυτός ήταν ο πιο γλυκός, μετά απο την φρίκη που είχε βιώσει.

[Checkmate]

Η έξαψη της στιγμής; Η ένταση της σπηλιάς; Ο,τι κι αν ήταν η αιτία, ο Τσεκμειτ χαλάρωσε το παθος του και απαλά αγκάλιασε τη Σόρμπι και κοιμήθηκαν βαθιά μαζί.

Το πρωί ηταν ακόμη μία μέρα σκληρής δουλειάς, κατέβηκαν στη φλέβα, έσκαψαν, κουβάλησαν, καθάρισαν και τούμπαλιν. Βυθισμένος στις σκέψεις του δεν ασχολήθηκε πολύ με τους υπόλοιπους.

Η μέρα πέρασε ο ύπνος που ήρθε δεν ήταν ο ομαλός και το επόμενο πρωί ένιωθε σαν να τον ειχε τρακαρει ολόκληρη άμαξα. Συνέχισε τη δουλειά του με ζέση, βγάζοντας την ένταση του πάνω στους τοίχους της σπηλιάς.

Το βραδινό μπάνιο ήρθε σαν βάλσαμο για να βγάλει από πάνω του ολη την κούραση, την βρωμιά και την ένταση, άλλος ένας ύπνος χωρίς ξεκούραση. Καταβεβλημένος, ξύπνησε ελπίζοντας σύντομα να επιστρέψει στον ανοιχτό αέρα. Είχε χάσει το μέτρημα των ημερών.

[Shorby]

Οι επόμενες μέρες για το πλήρωμα ήταν οι ίδιες. Η Σόρμπι και ο Νέιλ τις τελευταίες μέρες, μετά την ιδιαίτερη αυτή στιγμή της ύπαρξης της, ήταν μαζί. Ανέσυραν όλα τα παλιά έγγραφα του πατέρα της, όλες τις παλιές συμφωνίες. Ο Νέιλ της εξηγούσε τις συνθήκες που επικρατούσαν στα νησιά της Ελπίδας, στα Έρος, όλα όσα ήταν να βοηθήσουν την Σόρμπι στην επόμενη φάση της ζωής της. Οι ερωτήσεις της ήταν άπειρες. Ο Νέιλ κατάφερε και απάντησε κάποιες. Το υπόλοιπο ξεκαθάρισμα θα γινόταν στην Σπεράντζα. Αυτό την έκανε να θέλει περισσότερο να τελειώνει με αυτή την κατάσταση, να γυρίσουν στην Άστασκο να ξεφορτώσουν και να καταφέρει επιτέλους να γυρίσει σπίτι. Έπιασε τον εαυτό της να θέλει πρώτη φορά να γυρίσει στο σπίτι τόσο γρήγορα.

Η ένταση με τον Τσέκμειτ τις επόμενες μέρες αποκλιμακώθηκε. Όταν δεν ήταν με τον Νέιλ, προσπαθούσε να βρει τρόπους να επικοινωνήσει με το νέο μέλος του πληρώματος τον Ρόρο. Ξανά, προβληματισμοί σχετικά με το πως θα τον έπαιρνε μαζί της και τι θα τον έκανε. Ο Ρόρο ήταν πλάσμα της θάλασσας.

Λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις που είχε η Σόρμπι, μάζεψαν το Μερκούριο που είχε συμφωνηθεί για την Άστασκο και μια πολύ καλή ποσότητα για την Σπεραντζα. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς πολλές συζητήσεις το πλήρωμα τα μάζεψε όλα. Η επιστροφή ήταν ήρεμη. Η καταιγίδα στα Ράουν ήταν η αναμενόμενη. Δεν υπήρχε κανένα Μαελστρομ αυτή τη φορά και κανενας θάνατος. Η επιστροφή στο Ουν, απομάκρυνε και την τελευταία σκιά στα μάτια όλων, αν και η είδηση του χαμόυ του διδύμου στο υπόλοιπο μισο πλήρωμα, ήταν το σοκ που χρειαζόταν η Σόρμπι για να ανοίξει την συζήτηση που ήθελε πίσω στην Σπεραντζα.

Η Ωρόρα φορτώθηκε ξανά. Μετά απο χαιρετισμούς και αγκαλιές με τους ντόπιους του Ουν, η Ωρόρα, γεμάτη πλέον, πήρε τον δρόμο για την Άστασκο. Όλοι ήταν αλλαγμένοι μετά τα Ράουν. Κυρίως η Σόρμπι. Ήλπιζε η δοσοληψία στην Άστασκο να ήταν γρήγορη και χωρίς επιπλοκές. Όμως, το πιο σημαντικό απο όλα πλέον ήταν ότι η Σόρμπι είχε αποφασίσει να τα παίξει όλα. Και αυτό θα γινόταν.

(Τέλος θρεντ, συνέχεια στο viewtopic.php?p=292&sid=2b604e5f5c37fd0 ... 30844#p292
)