Μεταξύ κατεργαρέων (Σόρμπι, Τσέκμειτ)

[Checkmate]

Το απότομο κλείσιμο κοντά του δεν τον αιφνιδίασε αλλά σίγουρα του προξένησε κάποιον εκνευρισμό. Θα μπορούσε η καπετάνισσα να προβεί σε οτιδήποτε, ήταν μόνος του με όλους πάνω σε αυτό το καράβι, μια της κραυγή και όλα χαμός. Καθώς τα μάτια τους καρφώθηκαν, εκείνη έκανε κίνηση να τον φιλήσει, εκείνος αφέθηκε στο φιλί όμως χωρίς να κλείσει στιγμή τα μάτια του, δεν θα το ρίσκαρε, χαλάρωσε τους μύες του προσώπου του και άφησε τη γλώσσα της να περιπλανηθεί στα χείλη του και να χαϊδέψει απαλά τη δικιά του. Ήταν πολύ ζεστό το φιλί της.

Όταν εκείνη τραβήχτηκε δεν την ακολούθησε, απλά βάλθηκε να την κοιτάει και να μετράει την επόμενη κίνησή του.

"Εσύ έχεις αγαπήσει; Έχεις νοιαστεί; Αυτή είναι η σημαντική ερώτηση" στα λόγια της τίναξε τις κόρες του ορθάνοιχτες και έφερε την παλάμη του στο στόμα του για να κρατήσει τη γεύση της. Πήρε το χρόνο του μέχρι να επιστρέψει το γνωστό μειδίαμά του και της χαμογέλασε.

"Νοιάζομαι όσους με νοιάζονται, αγαπώ όσους με αγαπούν."

Σκλήρυνε το πρόσωπό του και έκανε ένα βήμα κοντά της. "Είμαι διατεθειμένος να δώσω και να μοιραστώ όσα πρόκειται να πάρω, ίσως έρθει η ώρα να το ξεπεράσω αυτό το όριο, αλλά όχι ακόμη." Πλησίασε κι άλλο και βρέθηκε κοντά της. "Αν θες να με προκαλέσεις για να δεις τα όριά μου, είμαι όλος δικός σου." Έσκυψε κοντά της, πέρασε το λαιμό και τα χείλη της και έφτασε απαλά στο αυτί της. Εξέπνευσε ελάχιστο ζεστό αέρα και ακούμπησε με τη γλώσσα του ανεπαίσθητα τον αριστερό λοβό της. Τραβήχτηκε αμέσως πίσω και επανέφερε το εριστικό του μειδίαμα.

"Είμαι στις διαταγές σου, Σόρμπι και θα κάνω ότι μπορώ να τηρήσω το κομμάτι μου και να φερθώ στο καράβι σου σαν το σπίτι μου και να πολεμήσω για σένα."

Έμεινε αλώβητος και ευθυτενής περιμένοντας την αντίδρασή της.

[Shorby]

Η αναπνοή του Τσέκμειτ την έκανε να ανατριχιάσει. Δεν είχε συνηθίσει σε τέτοια. Η Σόρμπι χαμογέλασε δοκιμαστικά.

"Μια απάντηση γραφιάδων βγαίνει από τα χείλη σου. Μήπως τελικά έχεις το τσαγανό για να γίνεις πολιτικός καλέ μου Τσέκμειτ;" είπε και τον τράβηξε προς το πίσω μέρος της καμπίνας, εκεί που η Ωρόρα άφηνε την θάλασσα να αφρίζει κάτω από το βάρος της. Όλη η πίσω πλευρά της καμπίνας ήταν ένα τεράστιο παράθυρο. Οριζόντια και κάθετα σε μεγάλο εμβαδόν το ξύλο της ίδιας της Ωρόρα κρατούσε τα γυαλιά σφιχτά στη θέση τους. Είχες όμως την θέα όσων άφηνες πίσω σου.

"Εάν λοιπόν ήταν ένα μέλος του πληρώματος σε πολύ δύσκολη θέση, ίσως με κίνδυνο τη ζωή του. Τι θα έκανες; Θα βοηθούσες με ό,ποιο αποτέλεσμα, είτε ήταν θάνατος και για εσένα, είτε ήταν φυλακή, είτε ήταν ότι χειρότερο μπορείς να σκεφτείς; Ή θα έτρεχες για να σώσεις τον εαυτό σου;"
Η ερώτηση της δεν χωρούσε μεσοβέζικες απαντήσεις. Ο διαχωρισμός ήταν απόλυτος.

"Εάν έπρεπε να αντιμετωπίσεις τον χειρότερο σου φόβο για να βοηθήσεις κάποιο μέλος...όχι εμένα, κάποιον άλλο, έναν απλό μούτσο. Τι θα έκανες Τσέκμειτ;" ρώτησε κοιτώντας έξω από το γυαλί.

[Checkmate]

H Σόρμπι δεν θα άφηνε έτσι απλά τον ελιγμό του. Στάθηκε να χαζεύει την αφρισμένη γραμμή που άφηνε πίσω της η Ωρόρα και ο νους του τρεμόπαιξε με τα κύματα και τους αφρούς, πήγε πίσω πολύ πίσω, όσο η Σόρμπι του μιλούσε, εκείνος επανέφερε στη μνήμη του σκηνές από τη ζωή του. Το σπρώξιμό της τον επανέφερε στη στιγμή καθώς ένιωσε το αρπακτικό να γρυλίζει δίπλα του καταλαβαίνοντας ότι άλλος ένας ελιγμός ίσως θα ήταν και ο τελευταίος του μέσα στο δωμάτιο της καπετάνισσας.

"Εγώ συμφωνία έκανα μαζί σου και μαζί σου πορεύομαι. Δεν έχω γυρίσει πλευρό στην ανάγκη κι ούτε πρόκειται. Δεν έχω κανέναν δεσμό με το πλήρωμά σου. Όμως για να τα καταφέρουμε πρέπει να σωθούμε όλοι".

Κατευθύνθηκε στο γραφείο ψάχνοντας την επιφάνειά του, όμως δεν βρήκε λεπίδα. Πλησίασε το χέρι του στο στόμα του Τιμ, "εμπιστεύομαι ότι όπως ο Τιμ δεν θα μου κόψει το χέρι, έτσι και γω θα κόψω κάθε χέρι που θα πάει να τον πειράξει." Άφησε το χέρι του αρκετό χρόνο κοντά στον παπαγάλο και γύρισε προς την ίδια, "θα ορκιζόμουν ότι του έκανες νόημα" είπε γελώντας και κάθισε στο τζάμι. Για μια στιγμή σοβάρεψε και το γέλιο του πάγωσε, έτεινε το χέρι του στη Σόρμπι "Οι φόβοι μου είναι δικοί σας και οι φόβοι σας δικοί μου, αν δεν γυρίσουμε όλοι δεν θα τρέξω να κρυφτώ πίσω από το συμβόλαιο, θα καώ και θα ματώσω όπως όλοι για τον σκοπό μας."

[Shorby]

Ο Τσέκμειτ έτεινε το χέρι του προς τον Τιμ. Ο Τιμ εκείνη την στιγμή τσιμπολογούσε το τελευταίο του σποράκι. Δεν είχε ακούσει τη συζήτηση τους, οπότε δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Κοίταξε τον Τσέκμειτ στα πλάγια και γύρισε στην Σόρμπι. Σφύριξε με συγκεκριμένο τρόπο και είπε "Αυτός είναι χαζός" Έπειτα σηκώθηκε στον αέρα και χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο. Μείνανε μόνοι τους.

Η Σόρμπι πλησίασε τον Τσέκμειτ. Με δόλο τον έφερε κοντά στο γραφείο της. "Ωραία τα λες. Έχεις σίγουρα ταλέντο για πολιτικός. Νομίζω πως χαραμίζεσαι. Ή από την άλλη ξες πολύ καλά τι κάνεις. Δεν μου απάντησες όμως. Τι φοβάσαι Τσέκμειτ; Ποιοί είναι οι πιο βαθιοί και ισχυροί σου φόβοι; Ο θάνατος ίσως;" πολύ γρήγορα η Σόρμπι έβγαλε την λεπτή λεπίδα της από την μπότα της και ξάπλωσε τον Τσέκμειτ πάνω στο γραφείο κρατώντας την λεπίδα κοντά στο λαιμό του. Χάιδεψε λίγο τον λαιμό του με την λεπίδα της.

"Δεν νομίζω οτι φοβάσαι τον θάνατο. Το ξέρω. Μήπως να δεις αγαπημένα πρόσωπα να πεθαίνουν;" είπε και γύρισε την λεπίδα στον δικό της λαιμό. Η ματιά της δεν άφηνε την δικιά του. Μαλακά και ψύχραιμα άρχισε να χαράζει τον λαιμό της. Αίμα άρχισε να τρέχει. "Από την άλλη δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς τους αγαπημένους σου . Μάλιστα πιστεύω πως δεν υπάρχουν καν. Πιστεύω ότι ούτε τον γέρο σου αγαπάς στο λιμάνι. Σε εξυπηρετεί ίσως, αλλά δεν τον νοιάζεσαι όσο σε εξυπηρετεί....Τότε μήπως φοβάσαι κάποιο βασανιστήριο...;" είπε και έφερε την λεπίδα της στην άκρη του ματιού του Τσέκμειτ πιέζοντας το ελαφρά. "Μήπως να σου αφαιρέσουν τον ανδρισμό σου;" είπε και με το άλλο της χέρι έπιασε τον Τσέκμειτ χαμηλά και άρχισε να τον πιέζει.
"Μήπως να πνιγείς; Να αγωνιάς για μια ανάσα και να μην μπορείς; Ίσως να καείς; Αφού η φωτιά σου έχει κάψει τα νεύρα σου να συνεχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου να λιώνει δίχως να μπορείς να κάνεις κάτι, μέχρι τελικά να πεθάνεις;"

Σηκώθηκε όρθια βάζοντας την λεπίδα στην θέση της. Βρήκε σ' ένα συρτάρι της ένα πανί και σκούπισε τον λαιμό της. Ο Τσέκμειτ ακόμα δεν είχε μιλήσει καθόλου. "Πρέπει να ξέρω τι φοβάσαι Τσέκμειτ. Είσαι άνθρωπος της ξηράς, έχετε πολλούς φόβους. Πρέπει να ξέρω"

[Checkmate]

Καθώς η Σόρμπι ακούμπησε το στήθος του, σκίρτησε υπάκουσε πειθήνια στην πίεση προς το γραφείο της. Ο ήχος της τραβηγμένης λεπίδας είχε κάτι το αισθησιακό αλλά η Σόρμπι εκείνη τη στιγμή είχε άλλους σκοπούς.

Το παιχνίδι της λεπίδας στο λαιμό του δεν τον αιφνιδίασε, δεν ήταν η πρώτη φόρα που κρύο, θανατερό ατσάλι ακουμπούσε το δέρμα του. Τα λόγια της υπνωτιστικά καθοδηγούσαν τη στιγμή όπως ο κυνηγός το θήραμα, μόνο που το θήραμα δεν ήταν ο Τσεκμειτ αλλά συγκεκριμένα κομμάτια της ψυχής του. Καθώς εκείνη χάραζε το δέρμα της, οι σποραδικές σταγόνες που κύλησαν στο λαιμό της του άναψαν μία λαχτάρα να αφεθεί σε άγρια ένστικτα και να γευτεί το αίμα της. Καθώς πίεζε τον ανδρισμό του, ένιωσα τα ένστικτά του να ενδίδουν και η ανάσα του βάρυνε, όμως κατόρθωσε οριακά να συγκρατηθεί. Ό,τι περιέγραφε και ρωτούσε η Σόρμπι ήταν ερωτήσεις που κάποια στιγμή του στη ζωή του είχε ήδη βρει απαντήσεις, όμως εκείνη ζητούσε κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ και πιο σκοτεινό.

Πριν προλάβει κουνηθεί, η Σόρμπι είχε ολοκληρώσει το σκοτεινό της χωρό, σαν άλλη μαύρη μάμπα και επανέφερε την ενέργεια του γραφείου στα φυσιολογικά του, έκρυψε τη λεπίδα και σκούπισε το αίμα από το λαιμό της. "Πρέπει να ξέρω" του είπε...

Ο Τσέκμειτ ατάραχος ανακάθισε στο γραφείο του και κοίταξε διαπεραστικά τη Σόρμπι. "Ένα πράγμα φοβάμαι και πρέπει να το ξέρεις. Το κενό. Το κολύμπι στα σκοτεινά νερά της ματαιότητας. Το να ξυπνήσω μία μέρα δίχως σκοπό, σε ένα κλειστό κελί, κενό από αίτια και αιτιατά."

Η απάντηση δεν φάνηκε να καλύπτει την Σόρμπι οπότε δοκίμασε να πάει ένα βήμα πιο βαθειά.

"Φοβάμαι αυτό που δεν μπορώ να ελέγξω και το που μπορεί να καταλήξω." Πήρε μία βαθιά ανάσα και συνέχισε, "ο θάνατος, τα βασανιστήρια, η φωτιά, ο πνιγμός είναι όλα μέσα στα ζάρια της ζωής, άλλα θα έρθουν σίγουρα, άλλα μπορεί να έρθουν, άλλα μπορεί να μην τα συναντήσουμε ποτέ. Δεν με τρομοκρατεί το τι μπορεί να έρθει από αυτά. Όμως υπάρχουν πράγματα εκεί έξω που τα ζάρια δεν τα έχουν προβλέψει, δυνάμεις που δεν μπορείς αντιμετωπίσεις, βλέπεις τον τυφώνα να έρχεται και ξεκουμπίζεσαι απ' τη μέση, όμως τι κάνεις όταν έρθεις αντιμέτωπος με τη δύναμη που δημιουργεί τον τυφώνα;"

[Shorby]

Η ματιά της Σόρμπι επιτέλους έλαμψε. Είχε την απάντηση της και ήταν καλή. Κοίταξε το ξωτικό από πάνω ως κάτω. Έκανε δύο βήματα πίσω, έφερε το χέρι στο πηγούνι της και βάλθηκε να τον παρατηρεί. Τον γυρόφερνε εξεταστικά καθώς σκεφτόταν. Θυμήθηκε τα λόγια του πατέρα της, πως θα εμπιστευτείς κάποιον αν πρώτα δεν του έχεις δώσει την ευκαιρία. Αυτή η μπίζνα ήθελε ρίσκο. Και η ίδια λάτρευε την αδρεναλίνη του τζόγου.

Ήρθε κοντά του και ερεθιστικά του αφαίρεσε την πουκαμίσα. "Κάτσε ακίνητος" του είπε πετώντας το ρούχο του πάνω στο γραφείο της. Άρχισε να μελετά τον κορμό του. Τους ώμους του, το στέρνο του, τα χέρια του, την πλάτη του. Σίγουρα δεν ήταν κορμός γραφιά, αλλά ούτε κάποιου που συνέχεια παλεύει για την ζωή του. Έπειτα κατέβασε την παντελόνα του και βάλθηκε πάλι να τον γυροφέρνει. Είχε καλό όγκο στους μηρούς, αν μη τι άλλο έβλεπε πως είχε καλή βάση. Δυνατό σκαρί. Με λίγη δουλειά ακόμα θα γινόταν ακόμα καλύτερο.

"Μπορείς να ντυθείς" του είπε καθώς γύρισε να βάλει κι άλλα κάρβουνα στο μικρό της τσουκάλι. Πήρε μια λαβίδα και την πέταξε και εκείνη μέσα.

"Λοιπόν, αποφάσισα κάτι" του είπε καθώς πήρε δυο ποτήρια από έναν πάγκο και τα γέμισε με ρούμι ως πάνω. Τα άφησε πάνω στο γραφείο της.
"Λοιπόν, μου άρεσαν αυτά που είπες και τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Οπότε έχω να προτείνω κάτι εξτρά του ό,ποιου συμβολαίου ή συμφωνίας που έχει γίνει ως τώρα." Πήρε ένα μαχαίρι που είχε σε ένα συρτάρι της και έριξε από πάνω του ρούμι. "Συμφωνούμε ότι ο ένας δεν θα κάνει κακό στον άλλον με όποιον τρόπο ή αιτία. Συμφωνούμε ότι ο ένας θα προωθεί τα συμφέροντα του άλλου και μέσω αυτών θα έχουμε όφελος και οι δυο. Οι ιδιωτικές μας συζητήσεις θα είναι ανοιχτές και ο ένας θα μοιράζεται κάθε τι με τον άλλον στο πλαίσιο της αμοιβαίας αυτή συμφωνίας. Τα ντίλια σου μπορεί να γίνουν και δικά μου και αντίστροφα. Εαν μιλήσει κάποιος από τους δυο μας για μια μπίζνα, πάντα θα σκέφτεται τον άλλον και πως μπορεί να κερδίσουμε και οι δυο απο αυτό. Όχι απλά συνέταιροι ή εταίροι. Κάτι πιο βαθύ και άμεσο. Κάτι πιο ουσιαστικό και άκρως απόλυτο. Η ζωή σου η ζωή μου." τελείωσε η Σόρμπι και έφερε το μαχαίρι στο δεξί της χέρι. Με μια αποφασιστική κίνηση έκλεισε το χέρι της και με δύναμη τράβηξε το μαχαίρι. Αίμα άρχισε να στάζει από την μεγάλη πληγή.

"Έχεις να προσθέσεις κάτι στη συμφωνία μας;" του έτινε το χέρι της.

[Checkmate]

H Σόρμπι φυσικά και δεν σταμάτησε εκεί, ήρθε κοντά, πολύ κοντά και άφησε πάνω του το μεθυστικό άρωμά της. Δεν ακούμπησαν, περιπλανήθηκε γύρω από τον άξονά του και ξεκίνησε σιγά σιγά να του ξεκουμπώνει τα λίγα κουμπιά της πουκαμίσας του. Με μία αργή κίνηση έπιασε το ρούχο από τα χαμηλά και το τράβηξε μέχρι ψηλά για να γυμνώσει τον κορμό του.

Γέλασε εριστικά και πέταξε το ρούχο στο γραφείο της. Τον περιτριγύρισε 3 φορές μελετώντας εξονυχιστικά το κορμί του, από τη βάση του κορμού μέχρι τους ώμους, σαν να μετρούσε επίπεδα ενέργειας στις κλειδώσεις και στους μύες του. Ξαναπλησίασε, το κορμιά τους ανεπαίσθητα ακούμπησαν και ξανά πίσω, γονάτισε αργά και έπιασε τη ζώνη της παντελόνας του. Κοίταξε ψηλά τον Τσεκμέιτ και του ξεκούμπωσε το παντελόνι, καθώς χόρευε γύρω του, τα ελάχιστα υφάσματα που φορούσε σταμάτησαν να κρύβουν το σώμα της, μπορούσε να τη δει σχεδόν ολόκληρη.

Υπάκουσε στις οδηγίες της και γυμνώθηκε μέχρι το εσώρουχό του, μένοντας ακούνητος, βορά στο αδηφάγο και διαπεραστικό βλέμμα της καπετάνισσας. Κανένα σημείο του δεν έμεινε παραπονεμένο. Εκείνη τα μέτρησε και τα περιεργάστηκε όλα. Πήρε οδηγία να ντυθεί μα δεν κουνήθηκε. Η Σόρμπι έφερε τη λεπίδα είπε τα λόγια της και τράβηξε μία μαχαιριά στην παλάμη της σφραγίζοντας έτσι το δικό της κομμάτι.

Ο Τσεκμέιτ πήρα μια γενναία τζούρα ρουμιού και πλησίασε τη Σόρμπι, πήρα μαλακά το μαχαίρι στο χέρι του και την κοίταξε φλογερά. "Ξέρεις να στήνεις ωραία τα σκηνικά σου" της είπε με χαμόγελο, έριξε μερικές σταγόνες ρουμιού ξανά και πέρασε κι αυτός το μαχαίρι απ' την παλάμη του, τα αίματά τους ενώθηκαν και έσταξαν μαζί το ξύλινο πάτωμα. "Αποδέχομαι την πρόκλησή σου", της είπε διαπεραστικά, την πλησίασε, την έπιασε απαλά απ΄τη μέση και έφερε το σώμα του ξανά κοντά της. Έριξε μία ματιά στο αισθησιακό κάλεσμα του κορμιού της, άδειασε το ποτηρί του και πλησίασε το λαιμό της, αφήνοντας ένα αλκοολικό αποτύπωμα στην πρότερη πληγή της.

Θα μπορούσε να την αρπάξει, να τη γυρίσει, να την κάνει δικιά του, να τη θωπεύσει, όμως ήταν πολύ νωρίς για ένα τέτοιο ολέθριο λάθος.

Την άφησε και περιηγήθηκε τριγύρω της ώσπου σταμάτησε μπροστά της, "οι φάπες και τα ανέκδοτα τελειώνουν εδώ, έχουμε σοβαρή δουλειά να κάνουμε και δεν θα γίνει αν μου συμπεριφέρεσαι σαν μούτσο λαθρεπιβάτη. Έχουμε μία συμφωνία. Πάμε να κάνουμε τη δουλειά σωστά." Ντύθηκε και κάθισε στο τραπέζι, "είμαι όλος δικός σου..."

[Shorby]

Η Σόρμπι δέχτηκε το πλησίασμα του, αλλά δεν θα μεθούσε από έναν άνδρα. Γέλασε με ήχο στα τελευταία του λόγια. Του γέμισε το ποτήρι ξανά και πρόσταξε "Κατέβασε το όλο". Έπειτα ήπιε το δικό της και το γέμισε άλλες τρεις φορές. Ξεφύσηξε εμφανώς. Σαν να προετοιμαζόταν για αγώνα δρόμου.

"Ξέρεις στα μέρη μου ένας όρκος είναι ιερός. Σίγουρα η συμφωνία αίματος είναι πολύ δυνατή, αλλά η λήθη είναι πάντα δυνατότερη. Στα νησιά μας οι πιο δυνατοί καπετάνιοι είναι όσοι μπορούν να κρατούν πολλούς όρκους και να τους τιμούν πάντα. Και αυτό φαίνεται" είπε η Σόρμπι καθώς κατευθύνθηκε στο τσουκάλι. Έπιασε την λαβίδα από την ξύλινη πλευρά της και στο σήκωμα της, εμφανίστηκε η πυρωμένη της απόληξη.

"Ένα σημάδι να σου θυμίζει πάντα τον ιερό αυτόν λόγο είναι κάτι που δεν πρόκειται να περάσει στη λήθη. Η θέση σου επίσημα από σήμερα θα είναι στα πανιά. Θα μάθεις να ανεβοκατεβαίνεις σαν αίλουρας. Ή μάλλον σα να έχεις φτερά. Το καραβόσχοινο θα σου κάνει καλύτερο το σημάδι σου. Έτσι δεν θα το ξεχάσεις ποτέ. Η επιλογή πρέπει πάντα να είναι δική σου, αυτό μη το ξεχάσεις ποτέ." είπε και αφού έβαλε ένα κομμάτι χοντρό δέρμα ανάμεσα στα δόντια της, έμπηξε την λαβίδα στην αριστερή της παλάμη.

Αμέσως βόγγηξε. Η οσμή καμένου κρέατος έλουσε τον χώρο. Η Σόρμπι το κράτησε για λίγο και αμέσως μόλις άφησε την λαβίδα στο γραφείο, έλουσε την πληγή με ρούμι και ήπιε το υπόλοιπο που έμεινε απο το μπουκάλι.

Γύρισε στον Τσέκμειτ με πρόσωπο μαινόμενο από πόνο και ταυτόχρονα αυταπάρνηση.

"Είμαι η καπετάνισα σου. Όσο είσαι μέρος και μέλος του πληρώματος μου δεν χρειάζεται να φοβάσαι καμιά δύναμη. Η μόνη δύναμη είμαι εγώ. Όλοι τους εμπιστεύονται τις ζωές τους και την ελευθερία τους σε εμένα. Τις οικογένειες τους. Η Ωρόρα είναι μια οικογένεια. Μα ο καπετάνιος της είναι ο θεός της. Εγώ είμαι τώρα η θεά της Ωρόρα και σου επιτρέπεται να φοβηθείς μόνο όταν κλείσω τα μάτια μου για πάντα" είπε τα λόγια μέσα από τα δόντια της κοιτάζοντας τον συνεχώς βαθιά.

Άνοιξε την ντουλάπα της και πήρε ακόμα ένα μπουκάλι ρούμι. Η ντουλάπα είχε μόνο γεμάτα μπουκάλια. Κάθισε χυμένα σε μια καρέκλα. Το πρόσωπο της άρχισε να ιδρώνει από το έγκαυμα. Άνοιξε με το στόμα της το μπουκάλι και έφτυσε το πώμα. Ήπιε.
"Η επιλογή είναι πάντα δική σου. Ο φόβος είναι παρά μόνο μια αλυσίδα που σε κρατά δέσμιο. Αποφάσισε"

[Checkmate]

Πήρε το μπουκάλι στα χέρια του πήρε μία γενναία τζούρα και έτεινε την κομμένη του παλάμη στο πυρωμένο μέταλλο, βόγγηξε πνιχτά, δάκρυσε και πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνέλθει. Το ρούμι βοήθησε αλλά όχι για αρκετά. Μέχρι να συνέλθει υποκλίθηκε αδέξια στη Σόρμπι και με νόημα έτεινε την καμμένη του παλάμη στη δικιά της. Το σφίξιμο των πληγών θα έκλεινε την άμεση συνεργεία των δύο.

"Και τώρα με συγχωρείς έχω να πάω στο πόστο μου."

Άνοιξε την πόρτα του γραφείου και πριν φύγει την κοίταξε λάγνα και εριστικά, "θα συνεχίσουμε τη συζήτησή μας σύντομα". Έκλεισε την πόρτα και έτρεξε στο χώρο του. Άλλαξε ρούχα, πήρε ένα σταθερό δίκοπο μαχαίρι, το έδεσε προσεκτικά στη ζώνη του και βγήκε στο κατάρτι. Έψαξε και βρήκε το Νειλ. Αντί για φάπα του έσκασε ένα χαμόγελο. "Φαίνεσαι έτοιμος" του είπε. "Ναι η καπετάνισσα με έβαλε στα πανιά, μου είπε να ξεκινήσω απ το κεντρικό κατάρτι." Ο Νειλ έκανε μία ειρωνική υπόκλιση και του έδειξε το σημείο του.

Το κεντρικό κατάρτι της Ωρόρα είχε δύο συστοιχίες σχοινιών που το ανέβαιναν επιτρέποντας σε πολλούς να ανεβαίνουν σε πολλά σημεία σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πριν ξεκινήσει τις δουλειές του, έμεινε να περιμένει την άφιξη της Σόρμπι και τις διαταγές στο πλήρωμα καθώς ο ήλιος είχε περάσει το ζενίθ του και ξεκινούσα απαλά να κατεβαίνει.

Στιγμές αργότερα η πόρτα του γραφείου άνοιξε και όλο το πλήρωμα με μία φωνή χαιρέτησε τη Σόρμπι και ανέμενε τις διαταγές.

[Shorby]

Η Σόρμπι παρέμεινε στο γραφείο της. Άφησε να περάσει λίγη ώρα όσο έριχνε σταδιακά κι άλλο ρούμι στην πληγή. Καθόταν αναπαυτικά στην καρέκλα της και κοίταζε προς το πίσω μέρος της Ωρόρα τα κύματα και τα αφρίσματα να απλώνονται μέχρι που γίνονταν ένα ξανά με την μπλε θάλασσα. Σκέψεις τρέχανε στο μυαλό της για την συνέχεια. Πλέον είχαν μπει στην μπίζνα που τόσα χρόνια ψάχνανε. Τώρα έπρεπε να φέρουν εις πέρας το έργο και για αυτό θα έπρεπε να τεθούν νέες οριοθετήσεις και στόχοι. Πλέον το παιχνίδι ήταν σοβαρό.

Αργά η Σόρμπι σηκώθηκε και περιεργάστηκε την πληγή. Η ασχολία της με τα λουλούδια και πολλούς καρπούς είχαν αποδώσει σε πολλούς άλλους τομείς. Άνοιξε το τρίτο της συρτάρι και ψαχούλεψε μέσα στα μπουκαλάκια της. Η Σόρμπι εδώ και χρόνια έφτιαχνε διάφορες αλοιφές για διάφορες παθήσεις. Συνήθως ξεκινούσε με παρατήρηση του ασθενούς και μετά χανόταν για μέρες στα βιβλία βοτάνων, φυτών και λουλουδιών. Μέσα σε δυο βδομάδες περίπου μπορούσε να έχει κάποιο βάμμα ή κάποια αλοιφή για την αντιμετώπιση είτε δερματικών αλλαγών είτε ανοιχτών πληγών. Πλέον είχε κάποια στάνταρ μπουκαλάκια με αλοιφές και βάμματα και μπορούσε να διαγνώσει από την όψη τις περισσότερες δερματικές παθήσεις στο κατάστρωμα. Φυσικά, τα εγκαύματα ήταν από τα πρώτα που ήρθε αντιμέτωπη.

Έβγαλε ένα μικρό κλειστό τασάκι και ένα μεγάλο μπουκαλάκι με ένα κολλώδες υγρό. Πήρε ένα μεγάλο τάσι και έριξε το μισό κολλώδες υγρό. Άνοιξε το μικρότερο τασάκι και πήρε μια μεγάλη ποσότητα της παχύρευστης αλοιφής: χοιρινό λίπος και ρετσίνι. Ένας εξαιρετικός αντισηπτικός συνδυασμός. Έβαλε μια παχιά δόση και το άφησε για λίγη ώρα να απορροφηθεί από το τραύμα. Στην συνέχεια πήρε ένα μεγάλο μπουκάλι που είχε με νερό και το κατέβασε όλο. Στην στάση τους θα έπρεπε σίγουρα να βρουν πόσιμο νερό να αποθηκεύσουν. Ξαναγύρισε στο γραφείο της με πρόχειρους επιδέσμους τους οποίους βύθισε στο τάσι με το κολλώδες υγρό: μέλι, πίτουρο και φύλλα τσαγιού. Αφού ανακάτεψε καλά τους επιδέσμους μέσα στο υγρό, έδεσε το χέρι της απαλά. Τέλος, βρήκε κάτι γάντια της με ελέυθερα δάχτυλα και φόρεσε το ένα στο χέρι της. Ίσως να χρειαζόταν μια βδομάδα για να επουλωθεί πλήρως, ίσως λίγο περισσότερο. Έπρεπε να βρούνε νερό και όλα θα πήγαιναν καλά.

Το βράδυ να θυμηθώ να κάνω το ίδιο στον Τσέκμειτ. Κρίμα είναι σκέφτηκε και έτοιμη βγήκε από το δωμάτιο. Έκανα ένα βήμα στο κατάστρωμα και όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να γελούν. Ο Τιμ πέταξε στον ώμο της κρώζοντας χαρά.

"ΕΜΠΡΟΣ ΡΕΜΑΛΙΑΑΑ. ΒΑΛΤΕ ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΡΑΟΥΝ! ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕΕΕΕ" είπε και πήρε θέση δίπλα στον Νέιλ που ήταν ήδη στο τιμόνι.
Γύρισε προς το μέρος του "Όταν πιάσουμε στεριά θα έχουμε συμβούλιο. Να το μάθουν όλοι"

"Τσέκμειτ πριν τα μεσάνυχτα να έρθεις να με βρεις" φώναξε προς το ξωτικό που ήδη κρεμόταν από τα σχοινιά.

Ο Νέιλ την κοίταξε εξεταστικά. "Τι παίζει με δαύτον;" την ρώτησε.
Η Σόρμπι του έδειξε το χέρι της. 'Έκανα τον πρώτο μου όρκο. Μπαίνουμε σε σοβαρή μπίζνα. Πρέπει να ξεκινήσουμε σοβαρά. Όταν πάτησε το πόδι του στο καράβι μου η μοίρα μου έδειξε αυτό, έναν όρκο. Τώρα πρέπει να μου πεις επιτέλους το μυστικό του πατέρα μου" είπε στον Νειλ.

Ο άντρας ξεφύσηξε. "Θα σου πω Σόρμπι. Όλα θα γίνουν στα Ράουν. Εμπιστέψου την σιωπή μου λίγο ακόμα. Θα στα πω όλα όταν έρθει η στιγμή"
Εκείνη κατένευσε. Ο Νέιλ ήταν το δεξί χέρι του πατέρα της. Ήταν η φωνή του πατέρα της. Τον εμπιστευόταν.