Awakened Souls

Μία μέρα ακόμη γεμάτη ματαιότητα...

Το πέτρινο "σπίτι" του το φθινόπωρο είναι στην καλύτερη του φάση, η πέτρα δεν ζεματάει και οι αίσθηση δροσιάς βελτιώνει τον ύπνο του, μέχρι να γίνει απάλευτη υγρασία όταν πλησιάζει ο χειμώνας και χρειάζεται κάτι σε ριχτάρι για να μην στραβώσουν τα πλευρά του απ΄την υγρασία.

Ξύπνησε το πρωι όπως πάντα, κάθισε στη βραχώδη επιφάνεια όπως κάθε πρωί και ξεκίνησε να διαλογίζεται προσεκτικά, χωρίς να ξεπεράσει τα όρια μαγείας που επιβάλουν τα σκυλιά του συμβουλίου. Ορισμένες σταγόνες από κόκκινο κρασί,τέντωμα του λαιμού για να πέσει η γουλιά κατακόρυφα κάθισε οκλαδόν και ψέλνοντας έναν αρχαίο ύμνο, ξεκίνησε πίσω από τις ξεραμένες κενές του κόγχες να ταξιδεύει πνευματικά σε άλλους κόσμους και διαστάσεις. Δύσκολο να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα και την φαντασία σε αυτά τα ταξίδια.

Ξαφνικά εμφανίστηκε μία μορφή άυλη, κάθισε δίπλα του και ξεκίνησε να του εξιστορεί:...

Ήταν μια νύχτα γεμάτη αστροφεγγιά αιώνες πριν, όταν αποφάσισα να διαλογιστώ δίπλα στη φωτιά που έκαιγε στο μικρό κάστρο μου, σκαρφαλωμένο σε έναν λόφο περιτριγυρισμένο από πυκνά δάση. Ο ήχος των φύλλων που σάλευαν απαλά στον άνεμο και η μυρωδιά του καμένου ξύλου με καθοδήγησαν σε μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας. Κλείνοντας τα μάτια, ένιωσα το πνεύμα μου να αποδεσμεύεται από το σώμα, και πριν το καταλάβω, το αστρικό μου εγώ άρχισε να αιωρείται πάνω από τον κόσμο.

Η πρώτη μου στάση ήταν ένα βασίλειο που έμοιαζε βγαλμένο από τις θρυλικές ιστορίες των τροβαδούρων. Πέντε πελώριοι πύργοι, ο καθένας κατασκευασμένος από διαφορετικό υλικό – χρυσό, ασήμι, οψιδιανό, μαρμαρυγία και έβενο – υψώνονταν σε έναν ουρανό γεμάτο άστρα. Οι πύργοι αυτοί δεν ήταν απλώς κτίσματα· ήταν ζωντανές οντότητες, μιλούσαν με τις φωνές των προγόνων που είχαν κατοικήσει στον τόπο αυτό. Καθώς προσέγγισα τον χρυσό πύργο, μια φιγούρα ντυμένη με βασιλική ενδυμασία εμφανίστηκε. "Εσύ που περιπλανιέσαι ανάμεσα στους κόσμους," είπε, "γνώριζε ότι οι πέντε πύργοι είναι η καρδιά του κόσμου μας. Κάθε ένας αντιπροσωπεύει μια αρετή: θάρρος, σοφία, αγάπη, δικαιοσύνη και πίστη." Μου πρόσφεραν ένα ραβδί από ασήμι, που μου επέτρεψε να μεταφερθώ στον επόμενο κόσμο.

Ξαφνικά βρέθηκα σε μια γιγάντια αγορά κάτω από έναν ουρανό όπου ποτέ δεν ανέτειλε ο ήλιος. Οι πάγκοι φωτίζονταν από φαναράκια με φλόγες σε χίλια χρώματα. Οι έμποροι δεν πουλούσαν κοινά αγαθά, αλλά κομμάτια της ψυχής και αναμνήσεις. Ένας γέροντας με ρόμπα στολισμένη με αστέρια με πλησίασε. "Περιπλανώμενε ταξιδιώτη, δώσε μου μια ανάμνηση και θα σου δώσω τη σοφία που αναζητάς." Του έδωσα μια ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία, και σε αντάλλαγμα, μου έδωσε ένα σφαιρικό φυλαχτό που έλαμπε με φως που άλλαζε συνεχώς. "Αυτό θα σου ανοίξει τις πύλες του επόμενου κόσμου," μου είπε.

Καθώς άγγιξα το φυλαχτό, μεταφέρθηκα σε ένα αρχαίο δάσος. Ήταν γεμάτο από σκιές που κινούνταν σαν ψίθυροι ανάμεσα στα δέντρα. Εδώ ζούσαν οι ψυχές ιπποτών που είχαν χαθεί σε μάχες και περιπέτειες. Κάθε δέντρο ήταν και ένας ιππότης, παγιδευμένος από την αποτυχία ή την αλαζονεία του. Ένας από αυτούς μου μίλησε: "Απελευθέρωσέ μας, ξένε. Κόψε την καρδιά ενός δέντρου και θα μας λυτρώσεις." Το έκανα, και οι σκιές εξαφανίστηκαν, αφήνοντας πίσω τους έναν μαγικό θώρακα που έλαμπε με αρχαία ρούνικα σύμβολα.

Με τον θώρακα, μεταφέρθηκα σε μια τεράστια αίθουσα όπου κάθονταν βασιλιάδες, μάγοι και σοφοί από όλους τους κόσμους. Συζητούσαν για την ισορροπία μεταξύ των κόσμων. Ένας από αυτούς, με πρόσωπο που έλαμπε σαν φεγγάρι, με κοίταξε και είπε: "Εσύ που είδες τους κόσμους μας, τι θα μεταφέρεις πίσω;"
Απάντησα: "Ότι κάθε κόσμος έχει τη δική του αλήθεια, και πως μόνο μέσα από την αρμονία μπορούμε να βρούμε την αιώνια σοφία." Με μια κίνηση του χεριού τους, με επέστρεψαν στο σώμα μου, αλλά όχι χωρίς ένα τελευταίο δώρο: τη γνώση να επιστρέφω σε αυτούς τους κόσμους όποτε το επιθυμώ.

Καθώς το αστρικό μου ταξίδι τελείωνε, οι εικόνες και οι διδασκαλίες αυτών των κόσμων ένιωθα ότι ζουν μέσα μου. Και κάθε φορά που κοιτώ τον ουρανό, ξέρω ότι είμαι πάντα συνδεδεμένη μαζί τους...

Ο Γκλίριον κοίταξε τη σκιά, την πλησίασε και την έδωσε ένα μεγάλο ζεστό φιλί, η αύρα τον ρούφηξε σε μία άλλη διάσταση όπου ο χώρος, η ύλη και ο χρόνος δεν την άγγιζαν, εκεί είχε την ηρεμία να ξαναδεί, να ξανακούσει και να ξαναβιώσει την οραματική του εμπειρία για να αποκρυσταλλώσει τη διδαχή και το νόημα του ταξιδιού του. Όσο χρειαζόταν...

Λίγη ώρα αργότερα, επανήλθε απότομα νιώθοντας κάτι να πλησιάζει τη φυσική του μορφή. Γύρισε προς το μέρος της αύρας που πλησίαζε και με μία απότομη κίνηση, έριξε το κενό του βλέμμα προς αυτή.

Άξαφνα άκουσε μία νεανική φωνή ενθουσιασμού, "Εσύ είσαι, σε βρήκα!"

Δίχως να χάσει σπιθαμή στιβαρότητας και πειθαρχίας, ψέλλισε, "τι νομίζεις ότι βρήκες..;"

Ο Τσεκμέιτ ξεκίνησε το τολμηρό ταξίδι από το λιμάνι της Αστάσκο με σκοπό να ψάξει το μυστηριώδη αυτόν άντρα που βρισκόταν λίγο έξω από την Σελάντια. Το ταξίδι θα διαρκούσε τρεις ημέρες και σίγουρα θα ήταν γεμάτο προκλήσεις. Μάζεψε τα πράγματά του, αποχαιρέτησε το Λιφ και βάλθηκε να ξεκινήσει το ταξίδι του.

Το λιμάνι της Αστάσκο, ήταν γεμάτο με τις φωνές ναυτικών και εμπόρων και ο ήλιος ήταν δυσκόλευε τη διαδρομή δύσκολη, ενώ το δυνατό αεράκι έκανε το αλάτι της θάλασσας να κολλάει στο δέρμα του. Δεν προβλεπόταν επικίνδυνη διαδρομή όμως γενικά η εποχή δεν ενδεικνυόταν για ταξίδια. Το προηγούμενο βράδυ είχε προμηθευτεί δύο δελφίνια της άμμου, ύστερα από προτροπή του Λιφ. Θα το εκτιμήσει, ελπίζω του είπε με τρόπο. Μην έχοντας μέσο η νύχτα τον βρήκε σε ένα εγκαταλελειμμένο υπόστεγο με τις κραυγές των νυχτόβιων όντων να του προκαλούν αραιά και που μέσα στον ύπνο του ανησυχία.

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με τον ίδιο να γεμίζει τα παγούρια του από μία κοντινή πηγή και τα μεγαλόπρεπα τείχη της Σελάντια να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα με το ξερό τοπίο να μοιάζει φλεγόμενο από τον ήλιο. Στο δρόμο του βρέθηκε ένας καταυλισμός νομάδων, χαφλινγκς έμποροι από την Έρουμε. Εκεί του προσφέρθηκε φαγητό και μια πολύτιμη πληροφορία: η πυραμίδα είναι ζωντανή, ο θρύλος λέει πως τριγυρνάει στα ριζά της ένας απόγονος μιας μακρινής εποχής που η ιστορία έχει σχεδόν ξεχάσει. Τα τελευταία χρόνια σκιές και κραυγές γεμίζουν την περιοχή όμως κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει, κανείς δεν τολμά να πλησιάσει. Η ιστορία τον τράνταξε. Σειρήνες, το θηρίο που έχει η Σόρμπι για κατοικίδιο, ο τυφλός, η πυραμίδα Ένας στρόβιλος σκέψεων. Τίναξε το κεφάλι του, έριξε λίγο νερό πάνω του για τη δροσιά, ευχαρίστησε τους νομάδες και βάλθηκε να πλησιάζει την πόλη. Έφτασε το βράδυ στην πόλη και βρήκε ένα πανδοχείο. Μία πολύ χαλαρή βροχή, τον κράτησε εντός του πανδοχείου και τον νανούρισε χαλαρά.

Η τρίτη μέρα ξεκίνησε με μια απόκοσμη ησυχία στο δρόμο γύρω από την πρωτεύουσα. Μία ελαφριά πρωινή ομίχλη, μάλλον λόγω της υγρασίας από τη χθεσινή βροχή, έδινε την τέλεια δικαιολογία για να μείνει μέσα στο σπίτι του ο κόσμος, οπότε δεν έμεινε και ο Τσεκμέιτ αρκετά για να κάνει βόλτα στο κέντρο. Ξεκίνησε να ρωτάει περαστικούς, μέχρι που βρήκε έναν παλιό χωρικό στη γειτονιά με τις ταβέρνες που τον καθοδήγησε. Βγαίνοντας από την πόλη, ακολούθησε τις οδηγίες και βρήκε τα σημάδια για να φτάσει στο λαξευμένο βράχο.

Πλησιάζοντας βάλθηκε να ψάχνει την είσοδο και μετά από ώρα είδε τον Γκλίριον και του φώναξε άτσαλα.

"Εσύ είσαι, σε βρήκα!"

"Τι νομίζεις ότι βρήκες..;" ακούστηκε η φωνή του.

Οι άδειες κόγχες τον μπλόκαραν και έχασε τα λόγια του, όσο πλησίαζε, τόσο πιο τρομερός φαινόταν.

"Εεεε συγνώμη για την ενόχληση, ψάχνω να σε βρω, είμαι ο..."

"Γιατί με ψάχνεις;", Οι άδειες κόγχες και οι ουλές τους που πλησίαζαν έκαναν τον διάλογο ακόμη πιο τρομακτικό.

"Έρχομαι εκ μέρους ενός παλιού γνώριμου" του είπε μόλις μάζεψε λίγη αυτοκυριαρχία. "Από τον Λιφ της Αστάσκο, είμαι ο παραγιός του ο Τσεκμέιτ"...

-"Λιφ απ' την Αστάσκο; Δεν θυμάμαι κάποιο τέτοιο όνομα, δώσε μου περισσότερες πληροφορίες." Είπα αγριεμένα ο Γκλίριον, κάνοντας ένα βήμα πίσω.

-"Εεεε, δεν ξέρω από που να αρχίσω, ψάχνω απαντήσεις, ο Λιφ μου είπε πως κρατάς απ την Aphistus και πως εσύ, εκείνος και κάποιος τρίτος πριν χρόνια εξερευνούσατε τα ηψίπεδα πάνω απ΄την Τάουνσορ. Με έστειλε σε σένα γιατί μου είπε πως εσύ κρατάς απαντήσεις για τα μυστήρια του κόσμου και πως ήταν η Αμρούνα μακρά στο παρελθόν..."

Στο άκουσμα αυτών ο Γκλίριον κάπως συνοφρυώθηκε και έμεινε να τον κοιτάει. Άπλωσε το χέρι του και έσυρε την παλάμη του πάνω στον βράχο μέχρι ένα τεχνητό ράφι με υφάσματα, πήρε το πρώτο πάνω πάνω και το έδεσε στα μάτια του για να μην είναι τρομακτικός.

"Ελπίζω αυτό να σε συνεφέρει λίγο" του είπε με ήρεμη φωνή.

"Στα βουνά πάνω από την Τάουνσορ ήμουν πολλά χρόνια πριν, πέρασαν αρκετοί οδοιπόροι και εξερευνητές από τη σπηλιά μου ήταν και ορισμένοι που παρέμειναν συντροφιά με όρεξη για περιπέτεια και ανακαλύψεις. Ίσως ο Λιφ όπως λες να είναι κάποιος από εκείνους. Τι ερωτήματα έχεις και ψάχνεις απαντήσεις; Πως πιστεύεις εσύ και αυτός ο Λιφ οτί εγώ μπορώ να βοηθήσω;

"Θα σου επακριβώς τα λόγια του" είπε το ξωτικό με σταθερή φωνή.

"Υπάρχουν μικρέ, όπως ένιωσες και συ πρόσφατα, δυνάμεις περισσότερο αρχέγονες από όσο θέλει το Συμβούλιο και η σύγχρονη ζωή να μας πείσει. Ταυτόχρονα υπάρχουν και όντα κάθε φυλής οι οποίοι ήταν και είναι - όσοι έχουν μείνει - προικισμένοι να βλέπουν και να ερμηνεύουν αυτές τις δυνάμεις. Στα νεότερα χρόνια μου, γνώρισα έναν τέτοιο τύπο καθώς εξερευνούσα τον κόσμο ο οποίος κυνηγήθηκε για αυτό του το χάρισμα και κατέληξε όπως σου είπα. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά ήταν απότοκος υιός μιας μεγάλης οικογένειας της Aphistus και άλλαξε το επίθετό του για να εξαφανιστεί από τα κοσμικά. Περιπλανηθήκαμε μαζί για λίγο καθώς ταξίδευα τα βουνά πάνω από τον την Τάουνσορ. Ήταν τυφλός. Ήμασταν τρεις, ούτε τον τρίτο τον θυμάμαι, δυστυχώς. Ο τυφλός περιπλανητής έχω μάθει πλέον ότι ζει στις σπηλιές έξω από την Σελάντια και πλέον δεν απολαμβάνει τη συντροφιά των εμβίων. Θα μπορούσε να μας βοηθήσει αλλά δεν είναι και αυτό που λες και εύκολος, κάθε άλλο."

"Με αυτά τα λόγια οδηγό ξεκίνησα απ την Αστάσκο για να σε βρω. Κι αυτό διότι έζησα μία εμπειρία πρόσφατα για την οποία δεν έχω απάντηση. Μία Σειρήνα μου μίλησε μέσα στο κεφάλι μου. Από τότε όλα είναι διαφορετικά και ψάχνω απαντήσεις στις μυριάδες ερωτήσεις μου για τον κόσμο."

-"Που τη βρήκες τη Σειρήνα;" ρώτησε ο τυφλός.

"Πηγα στα νησιά Ράουν, πέρασα μέσα από Μάελστρομ και βρέθηκα στη νήσο Μουν να σκάβω για Μερκούριο, μου μίλησαν Σειρήνες και μάζεψα ένα Εκκάιαρ. Γύρισα στην Αστάσκο, το Συμβούλιο ετοιμάζει να καταλάβει τη ζωή στο λιμάνι και ψάχνω συμμάχους και απαντήσεις." Σταμάτησε και πήρε μία βαθειά ανάσα. "Μπορείς να με βοηθήσεις;"

"Πάρε μία ανασα" είπε ο τυφλός. "Πολλά από που λες μπορούν να σε βάλουν σε κίνδυνο, έχεις δει αρκετά για να είσαι τόσο αφελής. Δεν είχα πει σε πολλούς το μυστικό για την καταγωγή μου, αρχίζω και θυμάμαι στο περίπου ποιος είναι αυτός ο Λιφ. Είχε κερδίσει το δικαίωμα να με ρωτήσει για το παρελθόν μου θυμάμαι με κάποιον γενναίο τρόπο."

Αφού χαλάρωσε η ένταση ανάμεσά τους κάθισε οκλαδόν στο βραχώδες δωμάτιο και έτεινε το πρόσωπό του προς το φως. "Η ζωή ενός τυφλού δεν είναι τόσο δύσκολη όσο νομίζεις, ιδιαίτερα όταν μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου. Ωραία όλα αυτά για τα πλάσματα που συνάντησες. Όμως τι εννοείς ότι το Συμβούλιο ετοιμάζει να καταλάβει τη ζωή στο λιμάνι και ψάχνω συμμάχους και απαντήσεις; Τι είδους απαντήσεις στα μυστήρια θα σε βοηθήσουν στο λιμάνι;"

Άφησε να περάσει ένα μικρό κενό ώσπου γύρισε προς αυτόν. "Μάζεψε τις σκέψεις σου, πάρε το χρόνο σου και κάνε μου τις σωστές ερωτήσεις."