Awakened Souls

Η Σπεράντζα φαινόταν στον ορίζοντα. Όλοι είχαν χαλαρώσει, είχαν ρίξει ταχύτητα. Μύριζε σπίτι. Ο καθηγητής Χιθ είχε γνωριστεί με τους περισσότερους ήδη και έκοβε βόλτες πάνω στο κατάστρωμα. Αρκετές φορές είχε συνομιλήσει με τον Τιμ και είχε ενθουσιαστεί για την ευφυία του ζώου. Ο καθηγητής είχε εξηγήσει ότι κατέθεσε επ' αορίστου άδεια στο τμήμα του, προφασίζοντας θέματα υγείας. Ήταν ένας έξυπνος τρόπος να καταφέρει να λείψει για πολύ καιρό. Δεν τον ενδιέφερε καθόλου που δεν θα πληρωνόταν. Άλλωστε είχε αρκετά λεφτά στην άκρη, μιας και ήταν μόνος του. Φυσικά δεν ήταν λίγα τα άωρα που ξεχνιόταν δίπλα στην Σόρμπι πλάι στο τιμόνι. Η αλήθεια ήταν ότι ο ένας απολάμβανε την παρέα του άλλου. Ο καθηγητής ενδιαφερόταν για κάθε λεπτομέρεια που έφερε τον Τιμ σε αυτό το γλωσσικό επίπεδο και χαρακτήρα. Έτσι η Σόρμπι είχε την ευκαιρία να μοιραστεί με κάποιον όλη την ζωή της με τον Τιμ και πως του έμαθε ό,τι του έμαθε. Ο καθηγητής ήθελε φυσικά και λεπτομέρειες για τον Ρόρο. Λίγες ώρες την ημέρα, πάντα με την παρουσία της Σόρμπι κάθοταν σε απόσταση ασφαλείας στο δωμάτιο της καπετάνισσας και κρατούσε σημειώσεις για το μεγάλο ζώο. Είχε επίσης ξεκινήσει να ζωγραφίζει τον Ρόρο, μιας και είχε συνειδητοποιήσει ότι σε κανένα βιβλίο φυσικής ιστορίας δεν υπήρχε σωστή εικόνα για τα μωρά Εκκάιαρ Αυτό τον έβαλε σε ιδέες, ότι ενδεχομένως και οι εικόνες των ενήλικων Εκκάιααρ να ήταν λανθασμένες. Άλλωστε, δεν ήταν και πολύ σίγουρος πως κάποιος θα μπορούσε να έρθει σε τόσο κοντινή επαφή με ένα Εκκάιαρ για παρατήρηση.

Οι λίγες μέρες ως την Σπεράντζα πέρασαν έτσι. Και τώρα το νησί διαγράφονταν μπροστά τους. Ως το μεσημέρι η Σόρμπι υπολόγιζε ότι θα είχαν φτάσει. Και πράγματι καθώς το λιμάνι ερχόταν όλο και πιο κοντά στο οπτικό τους πεδίο, άρχισαν να φαίνονται και τα άτομα τα οποία τους περίμεναν, αφού είχε εντοπιστεί η Ωρόρα στον ορίζοντα. Ανάμεσα τους ήταν φυσικά και η μητέρα της Σόρμπι. Δίπλα της ήταν η γυναίκα του Νέιλ. Είχε αγκαλιά το τέταρτο μωρό τους, στην φούστα της κρεμόταν ο μικρός τους και τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια τσιρίζανε για τον μπαμπά τους. Συνολικά ήταν όλες οι οικογένειες όσων ήταν στο πλήρωμα της Ωρόρα, συν πολλοί από τους φίλους και τους υποστηρικτές της Ωρόρας.

Μόλις η Ωρόρα έριξε άγκυρα, όλοι ξεχυθήκανε σε θερμές αγκαλιές, φιλιά και κλάματα. Η Σόρμπι έμεινε προς το τέλος να κοιτάει το θέαμα. Ο Τιμ είχε ήδη προσγειωθεί στον ώμο της Σουν και έξυνε το κεφαλάκι του στον λαιμό της. Αφού γέμισε τα πνευμόνια της με τον αέρα της Σπεράντζα, χύθηκε και εκείνη προς την μαμά της. Την έσφιξε στην αγκαλιά της. Ο καθηγητής Χιθ είχε ακολουθήσει ασυναίσθητα την Σόρμπι, καθώς ήταν άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους. Η Σόρμπι τον τράβηξε και αυτόν σε μια μεγάλη αγκαλιά και τον σύστησε στη μαμά της. Όλοι ξεκίνησαν σιγά σιγά να παίρνουν τον δρόμο για τα σπίτια τους. Ο Χιθ πήγε με την Σόρμπι στο σπίτι της. Η βραδιά ήταν μεγάλη. Ο καθηγητής μιας και δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοια ταξίδια ξεράθηκε στον ύπνο πολύ σύντομα, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην Σόρμπι και την μαμά της να μιλήσουν για όλα εκείνα που έπρεπε.

Η Σουν έδωσε χώρο και χρόνο στην κόρη της, ήταν την περισσότερη ώρα σκεπτική και την άφησε να μιλήσει όσο ήθελε. Η Σόρμπι της εξιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια τόσο για το τί έγινε στα Ράουν και το Μουν, όσο και για τα πολιτικά παιχνίδια στην Αστάσκο. Τέλος, ξαναγύρισε στην ιστορία για τα Ράουν και της αποκάλυψε τι βίωσε μέσα στην περίεργη στοά με τα οράματα. Η Σουν την αγκάλιασε σφιχτά. Η Σόρμπι εξεπλάγην.
"Αύριο θα πάμε σ ένα μέρος και θα σου εξηγήσω. Για την ώρα πήγαινε να ξεκουραστείς. Είναι αργά. Όλα θα γίνουν. Μην ανησυχείς."
Η Σόρμπι όμως δεν είχε τον χρόνο με το μέρος της. "Έχουμε πέντε ημέρες. Ξημερώματα της έκτης φεύγω για Μουν" είπε χωρίς να δώσει χώρο για εναλλακτική.

Όταν η πόρτα του δωματίου της έκλεισε, η Σουν ντύθηκε με την ζεστή της κάπα της και χάθηκε μέσα στο έναστρο βράδυ.

Η Σόρμπι ξύπνησε από τον Τιμ. Ο παπαγάλος είχε βάλει το ράμφος του μέσα στο αυτί της και την τσιμπούσε. Η Σόρμπι σηκώθηκε νυσταγμένη και σύρθηκε ως την κουζίνα. Του έβγαλε πάνω στο τραπέζι μια ποικιλία ξηρών καρπών και τον άφησε να ροκανίσει το πρωινό του. Σύρθηκε απρόθυμα ως το μπάνιο και έπειτα ντύθηκε. Περιέργως η μαμά της δεν ήταν σπίτι. Εβαλε να τσιμπήσει κάτι και αυτή και λίγο πριν φύγει, άνοιξε ένα παράθυρο και είπε στον Τιμ "Τιμ μείνε εδώ. Εάν ξυπνήσει ο καθηγητής, συνόδευσε τον όπου θέλει." Το πουλί έκρωξε και η Σόρμπι πήρε τον δρόμο για το λιμάνι.

Φτάνοντας στην Ωρόρα, η Σόρμπι ανέβηκε στο κατάστρωμα και μπήκε στο δωμάτιο της. Ο Ρόρο ήταν κουλουριασμένος σε μια πλευρά και μόλις την μύρισε σηκώθηκε χαρούμενος. Η Σόρμπι κράτησε ανοιχτή την πόρτα και έβγαλε έξω τον Ρόρο. Ισως να μην έπρεπε να τον αφήσει έτσι ελεύθερο, αλλά πονούσε η καρδιά της. Ο Ρόρο ήταν πλάσμα της θάλασσας και τις τελευταίες μέρες ήταν μόνιμα κλεισμένος στο δωμάτιο. Κατέβασε τον Ρόρο από την Ωρόρα και του πέταξε λίγα ψάρια. Ο Ρόρο γύρισε το κεφάλι του και περιεργάστηκε το νέο του περιβάλλον. Για αρκετή ώρα οσμυζόταν τον αέρα, κοιτούσε τον ουρανό , την θάλασσα και την στεριά, έκανε μικρούς ήχους. Ο Ρόρο πλησίασε την Σόρμπι και ακούμπησε το πόδι της. Η Σόρμπι σάστισε. Φοβόταν;

Χαμήλωσε στο ύψος του και άρχισε να του χαιδεύει το κεφάλι και να του μιλά ήρεμα. Η Σόρμπι ήξερε ότι ίσως ποτέ να μη μπορούσε να αντικαταστήσει τη μαμά του. Ηλπιζε όμως όπως είχε μάθει κάποια πράγματα στον Τιμ, να γινόταν και με τον Ρόρο. Κάθισε πολύ ώρα μαζί του, ο Ρόρο δεν έφευγε από δίπλα της, ώσπου η Σόρμπι είχε μια ιδέα. Εβγαλε τα παπούτσια της και βούτηξε στο νερό. Ο Ρόρο ακολούθησε. Η Σόρμπι έκανε ένα μεγάλο κύκλο στην παραλία μπροστά από το λιμάνι και ο Ρόρο κάπως άρχισε να γίνεται πιο ομιλητικός. Ομως η Σόρμπι είχε κι άλλες δουλειές. Βγήκε στην παραλία, με τον Ρόρο στο κατόπι και πήρε τον δρόμο ξανά του σπιτιού. Ο καθηγητής είχε ξυπνήσει ήδη και ήταν έξω στην μικρή αυλή του σπιτιού και έπινε τον καφέ του. Και τότε έγινε κάτι εντελώς αναπάντεχο. Μόλις ο Ρόρο είδε τον καθηγητή είχε την ίδια αντίδραση με τον καθηγητή. Και οι δυο έβγαλαν μια μικρή στριγγλιά και προχώρησαν πιο γρήγορα ο ένας προν τον άλλον. Μάλιστα ο Ρόρο, άφησε τον καθηγητή να τον χαιδέψει. Ο καθηγητής ήταν εκστασιασμένος. Η Σόρμπι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Εμπιστευόταν κάποιον ακόμα.

"Λοιπόν, πότε θα αρχίσουμε την εκπαίδευση;" ρώτησε εύθυμα ο καθηγητής, με τον Ρόρο να μασουλάει το πουκάμισο του.
Η Σόρμπι χαμογέλασε. "Εδώ θα μείνουμε άλλες πέντε μέρες. Σίγουρα πρέπει κάθε μέρα να ασχολούμαστε έστω λίγο, αλλά έχω κι άλλες δουλειές που πρέπει να γίνουν πριν φύγουμε."
"Πριν φύγουμε; Που θα πάμε δεσποινίς Ουλμ;" την ρώτησε εκείνος.
"Ω ναι σωστά. Για το επόμενο εξάμηνο θα είμαστε στα Ράουν. Εκεί θα γίνει η κύρια εκπαίδευση. Χμμ σωστά, όσο γι αυτό. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σου μιλήσω και γι αυτό. Χμμμ...ααα επίσης ας το γυρίσουμε στον ενικό. Νομίζω ναι, θα ήταν καλύτερο."
Ο καθηγητής άνοιξε διάπλατα τα μάτια του σαστισμένος. "Σσστα Ράουν; Μα εκεί...Αφού...Εμ...πηγαίνουν άνθρωποι εκεί; Αφού....είναι...απάτητο;"
Η Σόρμπι γέλασε δυνατά και τον χτύπησε στον ώμο "Θα ανακαλύψεις πολλά πράγματα. Ελπίζω να είσαι έτοιμος μόνο."
Ο καθηγητής χαμογέλασε με πείσμα "Δεν με πειράζουν οι κίνδυνοι. Ως ζωολόγος ο κίνδυνος είναι μέρος της δουλειάς μας. Πάντα αναζητώ την αλήθεια. Ας ξεκινήσουμε βήμα βήμα, με αυτόν εδώ τον μικρό." είπε ο Χιθ και χάιδεψε ξανά τον Ρόρο.
"Α δεσποιν....εμ Σόρμπι, πέρασε η μαμά σου. Είπε να την βρεις στον σιδερά μόλις απιστρέψεις"
"Ωωω" έκανε η Σόρμπι αιφνιδιασμένη και έκανε να φύγει άμεσα. Ο Ρόρο την ακολούθησε. "Ρόρο, κάτσε!!" είπε η Σόρμπι.
Ο Ρόρο κάθισε, μα μόλις η Σόρμπι έκανε βήμα να φύγει, ο Ρόρο ξεκίνησε να την ακολουθεί ξανά. "ΟΧΙ. ΡΟΡΟ ΚΑΤΣΕ" είπε πιο έντονα και ο Ρόρο κάθισε.
Μα ξανά, μόλις η Σόρμπι έκανε ένα βήμα, ο Ρόρο έκανε ένα βήμα κι αυτός.
Ο καθηγητής έβγαλε το μικρό του τετράδιο και ξεκίνησε να σημειώνει.
"Είναι φανταστικό! Πραγματικά σε θεωρεί μαμά του! Είναι απίστευτο! Σόρμπι....αν μπορέσεις να προσαρμοστείς λίγο στο υδάτινο περιβάλλον, ίσως να μπορούμε να του μάθουμε πολλα!!" είπε ο καθηγητής με μια ανάσα.

Η λύση ήταν απλή. Λίγες στιγμές μετά η Σόρμπι περπατούσε μαζί με τον καθηγητή και τον Ρόρο προς τον σιδερά του χωριού. Θα έπρεπε κάπως να συνδιάσει αρκετά πράγματα. Να προσέχει τον Ρόρο, προσπαθώντας να τον κάνει να συνηθίσει την παρουσία ξένων ανθρώπων χωρίς να είναι επιθετικός, αλλά ταυτόχρονα να κανονίσει ό,τι ήθελε γι αυτές τις πέντε μέρες.

"Μαμά" φώναξε η Σόρμπι μόλις είδε την Σουν. Πλησιάζανε στο σπίτι του κυρίου Άκερ και το σιδεράδικο. Ο κύριος Άκερ ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία σιδηρουργός και πρόεδρος του συνδικάτου των σιδηρουργών στα νησιά της Ελπίδας. Στα 75 του είχε επίβλεψη επί του σιδηρουργείου που πλέον δουλεύανε οι γιοί του και τα εγγόνια του, αλλά εκείνος δεν έλεγε να απομακρυνθεί από την τέχνη του. Υπήρχε ακόμα χώρος για βελτίωση όπως πάντα έλεγε και η γνώμη του ήταν ευρέως αναγκαία και χρήσιμη. Ο κύριος Άκερ είχε χωρίσει τις δύο του αγάπες, το ξύλο και το αμόνι και στο σπίτι του κρατούσε το πρώτο του εργαστήριο σιδήρου ως και σήμερα. Το ξυλουργεία του και το δεύτερο του σιδηρουργείο, τα δουλεύανε πλέον οι γιοί του, αν και στην Σπεράντζα υπήρχαν δύο από το κάθε ένα με πέντε σιδηρουργούς το κάθε σιδηρουργείο και από δέκα ξυλουργούς το κάθε ξυλουργείο και αρκετούς πλέον μαθητές. Ο κύριος Άκερ ήταν από οικογένεια σιδηρουργών. Ήταν η τέταρη γενιά, τα παιδιά του η πέμπτη και τα εγγόνια του η έκτη. Κι όμως στα νησιά της Ελπίδας, ήταν ο πρώτος που πήρε την πρωτοβουλία δημιουργίας του συνδικάτου, μιας και όπως έλεγε "το μέλλον της Σπεράντζα είναι το ξύλο και το μέταλλο". Και δεν είχε άδικο.

Τα υπόλοιπα νησιά της Ελπίδας, το Μίτερσιλ, η Μοράβα και το Ντράου από παλιά ακολουθούσαν την πρωτοβουλία της Σπεράντζα. Παρά το γεγονός ότι το Μίτερσιλ ήταν μεγαλύτερο νησί, είχε συμφωνηθεί η Σπεράντζα ως καλύτερο γεωγραφικά σημείο. Όχι τόσο εξαιτίας της απόστασης της από την Σελάντια, καθώς και το Μίτερσιλ ήταν το ίδιο μακριά, αλλά λόγω του κόλπου της χώρας της Σπεράντζα που βρισκόταν στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού και ήταν ελεγχόμενη η πρόσβαση προς τα εκεί. Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει και η αδερφοποίηση με το Χέλεγκφιν, πολύ πριν το οδικό δίκτυο επεκταθεί από το Χελκάνι στο Χέλεγκφιν, κάνοντας μοναδική δίοδο για το εμπόριο την θάλασσα.

Τώρα ο κύριος Άκερ είχε πολύ δουλειά να κάνει, ταξιδεύοντας όλον τον χρόνο σε όλα τα νησιά της Ελπίδας και κάθε πέντε χρόνια στο Χέλεγκφιν, με το οποίο κρατούσε φιλικές σχέσεις, επιβλέποντας τα υπόλοιπα σιδηρουργεία και ξυλουργεία, δίνοντας ιδέες, ή κάνοντας ομιλίες και προτρέποντας διαγωνισμούς. Το πνεύμα της δημιουργίας έλεγε, ξεκινάει από την εγρήγορση. Όταν το μυαλό γίνεται μαλθακό ή πέφτει σε λήθαργο, η νέκρωση είναι επόμενη. Ένα μυαλό σε εγρήγορση είναι πάντα πιο δημιουργικό. Ο κύριος Άκερ ήταν αναμφίβολα ένα από τα μεγάλα και σημαντικά κεφάλια της Σπεράντζα και των Νήσων.

"Κύριε Άκερ" έκανε η Σόρμπι μ ένα νεύμα και έκανε τις κατάλληλες συστάσεις. Ο καθηγητής ήταν εξαιρετικά διακριτικός για να καταλάβει.
"Δεσποινίς Ουλμ, μην ανησυχείτε για εμένα, θα προσπαθήσω να κρατήσω τον Ρόρο απασχολημένο. Κάντε τις δουλειές σας. Χάρηκα που σας γνώρισα Άκερ, ίσως σας επισκεφθώ μια μέρα μόνος μου για τσάι και κουβέντα" είπε χαρούμενα ο Χιθ και γύρισε προς τον Ρόρο για να τον κάνει να ξεχαστεί.

Ο κύριος Άκερ, οδήγησε την Σουν και την Σόρμπι στο σπίτι. Καθίσανε στο τραπεζάκι της κουζίνας, όσο εκείνος ετοίμαζε ζεστή σοκολάτα και κέικ για να τσιμπήσουν. Όσο η σοκολάτα ζεσταινόταν στο μπρίκι, μίλησε πρώτος. "Η μάνα σου μου είπε κάποια πράγματα, αλλά θέλω να τα ακούσω από σένα Σόρμπι".
Το επόμενο δίωρο η Σόρμπι και ο κύριος Άκερ μιλούσαν για το μερκούριο, για το γράμμα του πατέρα της και την συμφωνία που είχαν συνεννοηθεί οι δύο άντρες, πριν τον θάνατο του Καέλουμ. Η Σουν υπήρχαν στιγμές που έκανε παρεμβάσεις, για τις οποίες η Σόρμπι θύμωνε, αν και δεν ήθελε να την εκθέσει μπροστά στον κύριο Άκερ οπότε δεν έλεγε κάτι.

Αφού καλύψαν τα βασικά σημεία και είχε πάει μεσημέρι ο κύριος Άκερ έληξε το πρώτο τους ραντεβού λέγοντας τα εξής "Από όσο μου είπε η Σουν έχετε ένα πολύ σημαντικό μέρος στο οποίο πρέπει ευθύς να πάτε. Με ενημέρωσε επίσης πως ο χρόνος της Ωρόρα στην Σπεράντζα είναι πολύ περιορισμένος. Θα πρότεινα το εξής, αύριο το πρωί έλα να με βρεις μόνη σου, να συνεχίσουμε τα πρακτικά του ζητήματος. Έλα απευθείας εδώ να φάμε πρωινό μαζί και να συζητήσουμε" είπε εκείνος και σηκώθηκε από τη θέση του, μη δίνοντας τόπο για συνέχεια. Η Σουν σηκώθηκε το ίδιο γρήγορα. Η Σόρμπι ακολούθησε αρκετά απρόθυμα, κυρίως γιατί της έλειπαν πληροφορίες. Έβρισκε την συμπεριφορά και των δύο κατά περιπτώσεις περίεργη, αλλά ίσως να ήταν και η ιδέα της.

Βγαίνοντας από το σπίτι του κυρίου Άκερ, ο Χιθ και ο Ρόρο ήταν απόντες. Αυτό είναι θετικό σκέφτηκε η Σόρμπι και γύρισε στην μαμά της. "Που έχουμε να πάμε;" ρώτησε όλο περιπέτεια. Η Σουν κοίταξε εξεταστικά την κόρη της και με χρονοκαθυστέρηση της χαμογέλασε. "Ακολούθησε με. Θα πάμε με γοργό ρυθμό" της είπε και χωρίς να περιμένει απάντηση, ξεκίνησε να περπατά γρήγορα. Η Σόρμπι ακολούθησε χωρίς δισταγμό, ούτε ερώτηση.
Η διαδρομή τις οδήγησε εκτός Σπεράντζα, η μαμά της πήρε το μονοπάτι για το βουνό. Η Σόρμπι απόρησε. "Θα γυρίσουμε βράδυ" φώναξε η μαμά της που προπορευόταν μπροστά. "Μην έχεις κανέναν ενδοιασμό. Απλά δείξε μου πόσο καλά πνευμόνια έχεις" έκανε παιχνιδιάρικα. Η Σόρμπι χαμογέλασε και επιτάχυνε.

Τέσσερις ώρες μετά η μαμά της άρχισε να επιβραδύνει. Η Σόρμπι είχε γίνει κατακόκκινη και τα πνευμόνια της την έκαιγαν. Όμως δεν ήθελε να δείξει αδυναμία. "Πρέπει να αρχίσω να τρέχω για να κάνω φυσική κατάσταση" το γέλασε λαχανιασμένη. Η μαμά της απάντησε σοβαρά "Αν θες να γίνεις μεγάλη καπετάνισσα, θα πρέπει να μπορείς να κινείσαι στην ξηρά με τον ίδιο τρόπο που κινείσαι στην θάλασσα. Μην κάνεις δικαιολογίες" είπε βγάζοντας της την γλώσσα και η Σόρμπι ανασκουμπώθηκε. Είχε δίκιο.
Λίγες στιγμές μετά η Σόρμπι κοιτούσε με απορία την μεγάλη φρυκτωρία της Σπεράντζα που έκαιγε στο τέλος. Κοίταξε με την ίδια φάτσα την μαμά της. "Φαντάζομαι θα μου πεις" Η τελευταία φορά που ήξερε πως είχαν ανάψει την φρυκτωρία ήταν ίσως πριν 20 ή 30 χρόνια.
Η Σουν γέλασε και της χάιδεψε το μάγουλο. "Καλό μου κορίτσι. Είμαι σίγουρη πως όταν ενεργοποιήθηκε ο αέρας μέσα σου φρίκαρες. Μακάρι να ήταν εδώ ο πατέρας σου, από την άλλη ίσως δεν γινόσουν εσύ έτσι εάν ήταν εδώ. Είναι αλήθεια πως στα νησιά δεν πολυχρησιμοποιούμαι τις δυνάμεις που υπάρχουν. Η μαγεία για μας είναι αρκετά μακρινή σαν ιδέα. Δεν υπάρχει καν κάποιο σχολείο μαγείας, ούτε καν στο Μίτερσιλ. Το πιο κοντινό είναι στο Έρος και είναι το μοναδικό στα νησιά εδώ πάνω. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι λίγο πολύ έχουμε από κάτι. Η θάλασσα όμως μας έχει κερδίσει. ΌΜΩΣ" η μαμά της γύρισε προς το γκρεμό του βουνού και σήκωσε το χέρι της. Μια μεγάλη μπάλα φωτιάς έφυγε από το χέρι της και φούντωσε στον αέρα. Η Σόρμπι άνοιξε το στόμα της και έμεινε να την κοιτά. Η μαμά της την κοίταξε εξεταστικά και γύρισε το χέρι της προς αυτήν, στην παλάμη της εμφανίστηκε φωτιά. Έφερε το άλλο της χέρι πάνω από την φωτιά που τρεμόπαιζε. "Κοίτα προσεκτικά" της είπε. Τα δάχτυλα της κινήθηκαν και η φωτιά έμοιασε να σαλεύει από μέσα, το σκούρο κόκκινο της έγινε μπορντώ και άρχισε να φουσκώνει. Η φωτιά μεγάλωσε. "Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κινηθείς. Πρέπει να σκέφτεσαι ελεύθερα." Τα δάχτυλα της κινήθηκαν ξανά, αλλά αυτή την φορά η φωτιά τρεμόπαιξε εξωτερικά μίκρυνε και έπειτα ξαναμεγάλωσε και έπειτα κάνοντας το ελεύθερο της χέρι γροθιά η φωτιά χάθηκε. Η Σουν δεν περίμενε την Σόρμπι να μιλήσει.

"Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ίδιο το στοιχείο. Αλλά μπορείς να χρησιμοποιήσεις και άλλα στοιχεία. Η φωτιά δεν είναι μόνο φωτιά. Δημιουργείται από γη και αέρα. Αυτά την δυναμώνουν ή την αποδυναμώνουν. Ο αέρας είναι ο δυνατότερος σύμμαχος της, ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος εχθρός της. Η πρώτη μου δύναμη ήταν η φωτιά. Του πατέρα σου το νερό. Τα δύο αυτά είναι μονάχα αντίθετα, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Δεν είναι όμως παράδοξο αν σκεφτείς ότι ο πάγος κάνει εξίσου εγκαύματα;" Η μαμά της χαμογέλασε σαν να θυμόταν κάτι. "Πρέπει να μεγαλώσεις την δύναμη σου. Ο αέρας και το νερό σαν στοιχειακά είναι από τις μεγαλύτερες ευλογίες για έναν ναυτικό. Γνώμη μου όμως, πρέπει να μάθεις και την φωτιά."

"Ώπα ώπα ώπα" έκανε η Σόρμπι "οκει αντιλαμβάνομαι όσα λες. Αλλά πρώτον, τι σχέση έχει η φρυκτωρία, δεύτερον ΤΙ; Εννοώ ΤΙ; Για όλα! Τρίτον, πως θα καλλιεργήσω τον αέρα μου και τέταρτον ΠΩΣ περιμένεις να μεγαλώσω την φωτιά μου; Δεν έχω φωτιά! Γιατί εσύ έχεις φωτιά; Από πότε; Τι;"

Η Σουν χαμογέλασε. "Όλα θα έρθουν στην ώρα τους. Ένα ένα με την σειρά. Σου ζητώ συγγνώμη που σε αφήνουμε κάθε φορά με απορίες, αλλά το σωστό είναι να βρεις μόνη σου τις απαντήσεις, δεν νομίζεις;" είπε και της έκλεισε το μάτι. "Όσο γι αυτό, ήρθε η ώρα για την δική μου ιστορία, για να καταλάβεις ένα μέρος ίσως της δικής σου." Η Σουν βολεύτηκε σε έναν βράχο και έπλεξε τα δάχτυλα της. Η Σόρμπι την μιμήθηκε.

" Η ιστορία πάει αρκετά χρόνια πίσω. Η οικογένεια από την πλευρά της μητέρας μου ήταν από ένα χωριό λίγο πιο έξω από το Χέλεγκφιν. Ήταν αρκετά δύσκολα χρόνια. Δεν υπήρχε κανονικός δρόμος να μας συνδέει με το Χελκάνι. Έτσι μου είπαν τουλάχιστον. Οπότε υπήρχε μια καλή σχέση ανταλλακτικού εμπορίου με τα πλοία που έρχονταν από τα νησιά της Ελπίδας. Εκείνοι θέλανε κυρίως μαλλί από τα Όπακαι Άπλακα του χωριού και λαρδί ή λίπος από τα Εκκάιαρ. Εμείς θέλαμε κρασί κυρίως που εμπορεύονταν, και φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Χρόνια αργότερα όταν οι σχέσεις έγιναν πραγματικά αδερφικές και με το Χέλεγκφιν, δόθηκαν σαν δώρα λίγα Άπλακα και έτσι έχει αυτά τα ζώα η Σπεράντζα. Όταν έγινε η αδερφική σύνδεση, κάποιοι από τις Νήσους έμειναν για πάντα στο χωριό μας και το Χέλεγκφιν, και κάποιοι από εκεί που τους τραβούσε η θάλασσα μετακόμισαν στις Νήσους. Το χωριό μας είχε μεγάλη παράδοση μαγείας στην φωτιά και την γη, άλλωστε αυτά χρειαζόμασταν. Περιέργως, στις νήσους αυτά τα στοιχειακά ως δυνάμεις ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Κυρίως η φωτιά. Οι γηραιοί των Νήσων και του Χέλεγκφιν παραξενεύτηκαν τόσο με αυτή την διαπίστωση που το ψάξανε περισσότερο. Επί αρκετά χρόνια ψάχνανε διασυνδέσεις οικογενειών από τα δημοτικά βιβλία, που φαίνεται πως είχαν χαθεί στα συρτάρια της ιστορίας. Θυμήσου, το Συμβούλιο τότε - όπως και τώρα άλλωστε- είχε ελάχιστη ανάμιξη στα μέρη μας. Δεν τους ενδιέφεραν αυτές οι περιοχές, χαμένες στον πάγο, το νερό και τη δεισιδαιμονία. Δεν υπήρχε αστυνομία, ούτε κάποια αστυνομική αρχή, όπως και τώρα. Πάλι, η πλησιέστερη είναι στο Έρος και αυτό εξαιτίας της σχολής μαγείας. Και η επόμενη στο Χελκάνι, εξαιτίας ξανά της σχολής εκεί. Είμαστε στην άκρη του κόσμου, ακόμα και γι αυτούς.

Όσο το ψάχνανε βρίσκανε κενά, χαρτιά που είχαν εξαφανιστεί χωρίς να ξέρουν το γιατί. Τότε μία νεαρή ζήτησε ακρόαση. Ήταν ένα κορίτσι 13 ετών από την Σπεράντζα. Εκείνο το συμβούλιο είχε γίνει στο Χέλεγκφιν παραδόξως και όχι στις νήσους. Παρευρίσκονταν όλοι οι αρχηγοί των Νήσων, του Χέλεγκφιν, οι Γηραίοι και οι θρησκευτικοί μας αρχηγοί. Και εκείνη. Το όνομα της δεν έχει σημασία τόσο, όσο η παρακαταθήκη της. Η ιστορία λέει πως τους διηγήθηκε μια τρελή ιστορία για θεούς και δαίμονες, πως έπειτα έβγαλε από την τσέπη της ένα μικρό αντικείμενο, σαν αστρολάβο έμοιαζε και ρυθμίζοντας τον βύθισε όλη την αίθουσα στο ίδιο όραμα. Όταν επανήλθαν στην πραγματικότητα ξέσπασε χαμός. Αυτό που τους έδειξε δεν μπορούσε να είναι αληθινό, κι όμως ήταν μέρος παλιών αναμνήσεων της. Τους αποκάλυψε πως ήταν η ίδια η Μοριάνα." η Σουν ψιθύρισε το όνομα, η Σόρμπι είχε μαγευτεί από το παραφυσικό της ιστορίας. Τα μάτια της είχαν γουρλώσει και κρεμόταν από τα χείλη της μαμάς της. Η Σουν συνέχισε.

"Τότε μόνο ο αρχηγός της Σπεράντζα σήκωσε το ανάστημα του και αποκάλυψε σε όλους πως αυτός είχε βρει το κορίτσι που έλεγε πως είναι η Μοριάνα, την είχε πιστέψει και την είχε προστατεύσει. Κανείς δεν ξέρει τι τους έδειξε, κανείς δεν μίλησε περισσότερο για αυτό. Ξέρουμε πως όντως εκείνο το συμβούλιο πείστηκε και όλοι τους έδωσαν ιερό όρκο. Ο όρκος αδελφοποίησης των Νήσων και του Χέλεγκφιν ισχυροποιήθηκε για μια αιωνιότητα. Βλέπεις, μπορεί το Χέλεγκφιν να ανήκει στην στεριά, ήταν όμως τόσο άμεση η ανάγκη που είχαν από τις Νήσους και τόση η σχέση τους, σαν σχέση αλληλεξάρτησης που οδηγήθηκε σε βαθιά και πραγματική αγάπη. Το νεαρό κορίτσι μεγάλωσε σε μια ήσυχη γυναίκα, κανείς άλλος δεν ήξερε το μυστικό αυτό και λίγα χρόνια μετά νυμφεύθηκε τον αρχηγό της Σπεράντζα. Η ιστορία αυτή αφορά εκείνους που πήραν μέρος στο συμβούλιο εκείνο σχεδόν 200 χρόνια πριν και έκτοτε αποκαλύπτεται σε αυτούς που είναι να αντικαταστήσουν εκείνες τις θέσεις και κάποιους ακόμα, που συμφωνήθηκε πως θα είχαν καίριες θέσεις για την προστασία της θεάς. Οι γηραίοι σταμάτησαν να ψάχνουν και μάλιστα έκαψαν όλα τα αρχεία της δημοτικής αρχής για να μην υπάρχουν στοιχεία να συνδέουν τις οικογένειες. Είναι μόνο μια προφορική παρακαταθήκη εμπιστοσύνης. Από εκείνη την σύνδεση του κοριτσιού εκείνου και του τότε αρχηγού της Σπεράντζα, έρχεται η οικογένεια του πατέρα σου. Όπως κάθε φορά, μετά την γέννηση του πατέρα σου, τα στοιχεία του εξαφανίστηκαν, κι όταν γεννήθηκες εσύ, εγώ ήμουν εκείνη που εξαφάνισε και τα δικά σου στοιχεία. Ο πατέρας σου τελούσε καθήκοντα αρχηγού. Υπάρχει δήμαρχος στην Σπεράντζα, αυτό θα σκέφτεσαι τώρα, μα είναι μονάχα ένα ανδρείκελο για την πολιτική του Συμβουλίου. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν μπορεί να πάει αντίθετα στην εξουσιαστική αρχή. Όχι φανερά. Η Σπεράντζα ίσως είναι το μοναδικό νησί που κράτησε έντονες εκείνες τις αναμνήσεις. Λιγότερο ή περισσότερο όλα τα νησιά μας γνωρίζουν. Ίσως όχι όλα όσα σου εξιστορήθηκα, αλλά γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή θα κληθούν να μαζευτούν ξανά και να προστατεύσουν. Μπορεί να είμαστε σε διαφορετικά μέρη, αλλά όλους μας ενώνει κάτι, η αγάπη μας για την θεά μας, γιατί η θεά είναι η θάλασσα, είμαστε εμείς." Η Σουν έβγαλε από την τσέπη της ένα μενταγιόν κοχυλιού, παρόμοιο με αυτό που είχε δώσει η Σόρμπι στον Τσέκμειτ, ήταν φτιαγμένο με την τεχνοτροπία της Σπεράντζα .

"Φαντάζομαι γνωρίζεις αυτά τα κοχύλια. Σίγουρα όμως δεν ξες ακριβώς τι είναι. Τα κοχύλια αυτά δίνονται για δύο λόγους. Είτε ως σύμβολο θέσης, είτε ως σύμβολο αγάπης. Παλιότερα τα φτιάχνανε ως δώρο γάμου. Συνήθως οι τερέμπρες και οι πορφύρες ή οι μεγάλοι ναύτιλοι ήταν δώρα αγάπης. Αυτά τα κοχύλια έχουν έναν αδένα που βγάζει χρυσό χρώμα και στο όνομα του πολυτιμότερου μετάλλου, έμεινε να θεωρούνται δώρα αγάπης και αφθονίας. Από την άλλη οι πράσινοι ναύτιλοι ή τα σετέριαμ και τα βολούτα είναι όστρακα δύναμης. Το μέγεθος δεν έχει σημασία, γιατί παλιότερα τα φορούσαν, οπότε θέλανε να είναι μικρά. Όταν σταμάτησαν να τα φοράνε, τα δωρίζανε σε μεγαλύτερο μέγεθος για να φαίνεται η ισχύς."

"Εμ...έχω δωρίσει μια τερέμπρα. Σε κάποιον. Δεν ήξερα τι σημαίνει όμως. Απλά θεώρησα ότι θα ήταν ένα όμορφο δώρο για αυτόν και το έφτιαξα" είπε η Σόρμπι έχοντας στο μυαλό της τον Τσέκμειτ. Η Σουν χαμογέλασε. "Ένα δώρο αγάπης από την ψυχή δείχνει την αγνότητα της αγάπης αυτής Σόρμπι. Δεν χρειάζεται να υπαινίσσεται κάτι άλλο, σωστά; Αγαπάς, γιατί αγαπάς. Όχι για να πάρεις κάτι πίσω. Έτσι δεν είναι;" ρώτησε ρητορικά η Σουν, η Σόρμπι ένευσε θετικά.

"Αυτό είναι, ήταν του πατέρα σου. Το κράτησα, όπως ορίζει ο άγραφος νόμος μας για τον επόμενο που θα πάρει την θέση του. Ήρθε η ώρα να πάρεις την θέση σου. Ο πατέρας σου εκτελούσε καθήκοντα αρχηγού, η θέση αυτή είναι δική σου. Θα σε στηρίξουμε όλοι. Όλα με την σειρά τους. Τα νέα που είχες ήταν πολλά και αιφνιδιαστικά. Τα στοιχεία σου σε μια άλλη πόλη και μάλιστα τόσο μακριά από το σπίτι, μόνο ανησυχητικά θα μπορούσαν να ακουστούν στα αυτιά μου, γι αυτό και έπραξα ανάλογα. Ήρθε η ώρα να προστατεύσουμε. Αυτή τη φορά όχι την θεά μας, αλλά κάποιον απόγονο της. Μην ξεχνάς, όλοι στην θάλασσα της είμαστε οι σταγόνες της. Όλοι μας, είμαστε ένα. Αν όλα πάνε καλά αύριο και μεθαύριο θα καταφθάσουν οι σύμμαχοι μας. Θα συγκληθεί ξανά το συμβούλιο των Νήσων και θα συζητηθεί η κίνηση μας. Όπως ειλικρινής είσαι πάντα, έτσι να είσαι και εκεί. Μπορεί να είμαστε σταγόνες, αλλά σκέψου το αντίστροφα, όλοι μαζί ενωμένοι είμαστε η ίδια η θάλασσα" τελείωσε η Σουν, σηκώθηκε και την αγκάλιασε σφιχτά.

"Είσαι η κόρη του πατέρα σου και η κόρη μου ταυτόχρονα. Θα έρθει η φωτιά σου. Μη την φοβηθείς. Είναι σύμμαχος σου. Όπως θα σου έρθει και το νερό. Μην πνιγείς. Επίπλευσε, όπως πολύ καλά ξες να κάνεις. Το Ουν, όπως καταλαβαίνεις δεν έχει τρόπο να δει τις φρυκτωρίες μας, γι αυτό είναι δικό σου καθήκον όταν θα πλεύσεις στα Ράουν, να το κάνεις σωστά. Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις στήριξη. Το σημαντικό όμως είναι να ξες εσύ ποια είσαι".

O δρόμος της επιστροφής έγινε μηχανικά. Η Σουν άφησε την Σόρμπι στην ησυχία της να σκεφτεί. Στο μυαλό της Σόρμπι επικρατούσαν τόσες σκέψεις, τόσες φωνές, αλλά περιέργως ένιωθε μια ηρεμία. Δεν ήξερε τι θα έβγαινε από όλο αυτό, όμως ήξερε ακριβώς τι έπρεπε εκείνη να κάνει. Στο σπίτι τους φτάσανε αργά, όμως ο Ρόρο ήταν κουρνιασμένος έξω και μόλις τις άκουσε να πλησιάζουν σηκώθηκε και χαρούμενος έχωσε την μεγάλη του μουσούδα στην αγκαλιά της Σόρμπι. Ο καθηγητής άνοιξε την πόρτα και τις υποδέχτηκε με μια κούπα ζεστό τσάι.
"Κλαψούριζε συνέχεια μέσα και έτσι τον άφησα έξω. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τόσα που συγγράφω αυτές τις μέρες, οπότε σας περίμενα και εγώ. Ο Ρόρο κάνει μεγάλα βήματα Σόρμπι. Νομίζω...νομίζω ότι καταλαβαίνει λίγο την ανθρώπινη γλώσσα μας."

Ο Ρόρο κοιτούσε την Σόρμπι με τα τεράστια του μάτια και την έγλειφε. Η Σόρμπι του έξυσε το κεφάλι. "Τις επόμενες μέρες μέχρι να φύγουμε για τα Ράουν θα τον αφήσω εντελώς μαζί σου. Λυπάμαι που σε βαραίνω με αυτό, αλλά υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κάνω..."
"Να με βαραίνεις; Τι λες;" Η Σόρμπι δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση της και ο καθηγητής την έκοψε. Μα, γι αυτό ήρθα άλλωστε! Είμαι εδώ για τον Ρόρο. Μην αγχώνεσαι καθόλου. Με έχει συνηθίσει κιόλας, οπότε δεν έχουμε θέμα." Η Σουν τους άφησε με την σειρά της και αποσύρθηκε στο δωμάτιο της. Μετά από λίγη συζήτηση σχετικά με τον Ρόρο, η Σόρμπι και ο καθηγητής ακολούθησαν επίσης. Ο Ρόρο κουλουριάστηκε στην θέση του και έκλεισε τα μάτια του σε συνέχεια του ύπνου του.

Το πρωί βρήκε την Σόρμπι να τρώει πρωινό με τον κύριο Άκερ. Ο κύριος Άκερ είχε αγοράσει φρέσκο ψωμί από τον φούρνο του χωριού και είχε αραδιάσει στο τραπέζι της κουζίνας δύο διαφορετικά είδη βουτύρου, μέλι και μαρμελάδες. Στην άκρη είχε βάλει σ' ένα μικρό μπολάκι λίγο γιαούρτι με μέλι και καρύδια, φρούτα και την ώρα που έφτασε η Σόρμπι ετοίμαζε αυγά στο τηγάνι με φέτες από χοιρινό.

"Ήρθες πάνω στην ώρα!" της φώναξε χαρούμενα. Η Σόρμπι μπήκε από το πορτάκι της κουζίνας και γούρλωσε τα μάτια μπροστά στο τραπέζι. Ο κύριος Άκερ ήταν αναμφίβολα ένας από τους πιο πλούσιους κατοίκους του νησιού, αν όχι ο πιο πλούσιος.
"Έχω καφέ εκεί φρέσκο. Βάλε και ξεκίνα. Τώρα τελειώνω" της είπε καθώς σέρβιρε τα αυγά και τα χοιρινά σε πιάτα. Η Σόρμπι έβγαλε μαχαιροπήρουνα και μαζί με τον κύριο Άκερ κάθισε και ξεκίνησε να τρώει.

"Έχω μιλήσει πολλά με τον πατέρα σου. Με είχε προετοιμάσει για πολλά πράγματα. Επειδή δεν είμαι της τελευταίας στιγμής, όλα αυτά τα χρόνια ετοίμαζα κάποια πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι αυτό ακριβώς που θέλεις ή χρειάζεσαι, αλλά ας πούμε ότι έχω αρκετό μέρος της προίκας σου στις αποθήκες μου."
Η Σόρμπι τον κοίταξε έκπληκτη.
"Έχω μέρη από σκούρνες, είτε για κορβέτες, είτε για καράβελλα. Τα δύο που ζήτησες από εδώ νομίζω είναι απολύτως ρεαλιστικά. Όσο για το πλήρωμα, θα βοηθήσω και εγώ τον Τσαρ. Έχεις τον λόγο μου. Επίσης νομίζω πως οι εγγόνες μου θα ενδιαφερόντουσαν να μπαρκάρουν μαζί σου."
Η Σόρμπι στραβοκατάπιε και έβηξε. "Κύριε Άκερ...είστε σίγουρος; Θέλω να πω...θα είναι επικίνδυνο"
Ο κύριος Άκερ άρχισε να γελά βροντόφωνα. "Καλό μου παιδί, τίποτα δεν είναι ακίνδυνο. Όχι. Οι ίδιες μου μίλησαν γι αυτό. Από ότι κατάλαβα χθες που βρέθηκα με τον Τσαρ, θέλετε και γυναίκες στο κατάστρωμα, σωστά; Ε λοιπόν, οι εγγόνες μου είναι ήδη 20 χρονών, κοντά με σένα. Μου το είχαν πει από παλιά, αλλά βλέπεις κανείς δεν έκανε αυτήν την αλλαγή. Όμως το ξέρω, γι αυτό στο λέω. Ο Τσαρ μου είπε ότι την επόμενη που θα φύγει η Ωρόρα θα κάνει μια μεγάλη μάζωξη για να ενημερώσει σχετικά στο Δημαρχείο, αλλά στο λέω γιατί από τώρα."

Το πρωινό πέρασε ευχάριστα. Η Σόρμπι μίλησε με τον κύριο Άκερ κάθε λεπτομέρεια για τα πλοία, αλλά και για το μερκούριο. Συντάξαν ένα σχέδιο που βασιζόταν σε έντονη δουλειά μέσα στους επόμενους 7 μήνες. Αφού καθαρίσαν τα πιάτα, η Σόρμπι έβγαλε ένα μεγάλο πουγκί με νομίσματα.
"Ο πατέρας σου με έχει προπληρώσει για πολλά Σόρμπι. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω."
Η Σόρμπι άφησε το πουγκί πάνω στο τραπέζι. "Είμαι σίγουρη κύριε Άκερ, αλλά θα είναι σκληρή δουλειά και ξέρω πόσο κόπο θα ρίξουν όλοι. Θέλω να ξέρουν ότι αυτό που κάνουν αξίζε. Γι αυτό Θα ήθελα αυτά να τα μοιράσετε επιπλέον σε όσους θα κοπιάσουν.

Ο μικρός εγγονός του κυρίου Άκερ μπήκε σίφουνας στο σπίτι. "Παππουυυυυυυ, θέλουνε την Σόρμπι στις προβλήτες. Ήρθαν από την Μοράβα. Έτσι μου είπαν να σας πω! Γρήγορα όμως." είπε ο μικρός και χαμογέλασε στην Σόρμπι.
"Πάνω στην ώρα" είπε ο κύριος Άκερ. "Παίρνω το καπέλο μου και φεύγουμε. Εμπρός Μίλο πάαααμε" έκανε ο κύριος Άκερ προς τον μικρό. "Εμπρός για τις προβλήτες!"