4. Η δημιουργία των Keepers
Posted: Wed 18 Oct, 2023 10:38 pm
Το σφράγισμα του Νάξατρες και των υποστηρικτών του, με τη θυσία της θεϊκής αθανασίας, έλαβε χώρα πριν από περίπου 7.500 χρόνια. Οι θεοί εφεξής ξεκίνησαν να διέπονται από τους κύκλους της ζωής και τους κινδύνους της θνητότητας. Η μέση διάρκεια ζωής ενός θεού, πλέον, ήταν δύο αιώνες, όμως η χρήση των δυνάμεών τους προκαλούσε μεγάλες φθορές στα θνητά τους σώματα με συνέπεια οι 2-3 τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους να είναι επώδυνες καθώς έσβηναν αργά για να ξαναγεννηθούν.
Η συνειδητοποίηση της θεϊκής τους προέλευσης, μετά την γενησιακή τους επαναφορά, ερχόταν σε πρώιμη παιδική ηλικία καθώς, μέσα στην αφέλεια και στην περιέργειά τους, ενεργοποιούσαν τις δυνάμεις τους και μέσω αυτών αφύπνιζαν ένα κομμάτι της θεϊκής τους συνειδητότητάς. Μέχρι την πρώιμη εφηβεία τους επανερχόταν το σύνολο της θείας χάρης τους και ασκούσαν απερίσκεπτα την θεία τους πρόνοια στον κόσμο.
Η πρωτη χιλιετία από το σφράγισμα κύλησε απρόσκοπτα, όμως οι επόμενες γενησιακές επαναφορές, έφεραν στο προσκήνιο ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα, η θνητότητα σε συνδυασμό με τη χρήση των θεϊκών δυνάμεων ξεκίνησε να προκαλεί απώλεια μνήμης και αστάθεια στην ισχύ των δυνάμεών τους. Τα κενά συνειδητότητας και η αστάθεια των δυνάμεών τους σε συνδυασμό με την απώλεια της μνήμης τους, τους έφερε προ εκπλήξεως καθώς η έννοια της θνητής αδυναμίας τους ήταν κάτι εντελώς ξένο και μη διαχειρίσιμο για αυτούς.
Σε μία σύναξή τους στο οροπέδιο Exaldera η Άμιλλε πήρε την πρωτοβουλία και έθεσε ένα πολύ σημαντικό προβληματισμό στους θεούς. Η συνέχεια της ζωής ως είχε, συνεπαγόταν την βαθμιαία και σίγουρη απραξία των θεών στο μέλλον, δημιουργώντας ένα τεράστιο κοσμικό κενό στην ισορροπία του σύμπαντος. Αν στη ροή του χρόνου, η απώλεια μνήμης και η έλλειψη δυνάμεων ολοκληρωνόταν οι θεοί θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με την πλήρη απάλειψη και καταστροφή τους.
Μπροστά στον κίνδυνο, η Άμιλλε έθεσε έναν στόχο στους θεούς. Τους έδωσε 500 κύκλους φεγγαριών για να οργανώσουν ισχυρά τάγματα λατρείας από θνητούς τους ακολούθους και να συναντηθούν στο ίδιο σημείο σε χίλια χρόνια με τον τότε πιο ισχυρό τους πιστό υποστηρικτή, ανεξαρτήτως φυλής, για να δοθεί λύση στο σημαντικό πρόβλημα της επιβίωσής τους. Για να σιγουρευτεί πως δεν θα το ξεχάσει κανείς, τους χάραξε μία μικρή πληγή πίσω από το δεξί τους αυτί, μία μαγική ουλή από μαγεία της γης, η οποία θα τους συντρόφευε μέχρι να ξανασυναντηθούν.
15 αιώνες αργότερα, οι θεοί συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο φέρνοντας ο καθένας τον πιο πιστό και ισχυρό, θνητό συνοδοιπόρο τους. Η τότε μετενσάρκωση της Άμιλλε τους καλωσόρισε όλους και τους έβαλε να καθίσουν σε ένα κύκλο. Τους εξήγησε λοιπόν το σκεπτικό της. Η θνητότητα των θεών, έτρωγε σιγά σιγά, μετενσάρκωση την μετενσάρκωση, την ψυχή των θεών και έπρεπε να δοθεί μία λύση σε αυτό το πρόβλημα. Η επιλογή του πιο ισχυρού πιστού συνεπαγόταν, ένα άτομο με ισχυρούς πνευματικούς και ηθικούς δεσμούς με κάθε θεό, εκπαιδευμένο στην κατανόηση, αποδοχή και διαχείριση της αποστολής του.
Οι θεοί θα έπρεπε, στο άτομο που επέλεξαν, να μεταφέρουν ένα κομμάτι της ψυχής τους. Ο δεσμός τους θα επισφραγιζόταν με ένα ξόρκι μαγείας του αίματος, δημιουργώντας αφενός μία ενεργειακή και πνευματική γέφυρα μεταξύ του θεού και του θνητού και αφετέρου μία ψυχική έλξη μεταξύ του πρώτου απογόνου του γένους κάθε θνητού και τη μετενσάρκωση του θεού η οποία θα συνεπαγόταν εφεξής σε κοινή πορεία. Σε περίπτωση τυχόν άρνησης του απογόνου, το ξόρκι θα έσπαγε και οι κοσμικές δυνάμεις της τάξης θα δημιουργούσαν νέα σύνδεση με νέο οίκο ώστε στην επόμενη μετενσάρκωση του θεού να υπάρξει η γέφυρα και η έλξη με άλλον απόγονο. Οι φύλακες της ψυχής των θεών ονομάστηκαν Keepers.
Η σύζευξη με μαγεία αίματος θα έδινε τη δυνατότητα άμεσης επαναφοράς συνειδητότητας και πρόνοιας στο θεό και υπεράνθρωπες δυνάμεις στον θνητό με την πρώτη τους συνάντηση. Οπότε κάθε θνητός θα έπρεπε από πολύ νωρίς στη ζωή του να εκπαιδεύεται ώστε να χρησιμοποιεί αυτές τις δυνάμεις μόνο για δύο λόγους, για να ψάχνει να ανακαλύψει την μετενσάρκωση του θεού και για να τον υπερασπίζεται. Θεός και θνητός σαν ζέυγος θα συνέχιζαν από κοινού τη ζωή και το έργο τους μέχρι η φυσική ροή της ζωής προς το θάνατο να καλέσει αμφότερους και να επανεκκινήσει τον κύκλο.
Για 25 περίπου αιώνες η σύζευξη θεού-θνητού συνεχίστηκε απερίσπαστα, η μαγική άγκυρα για την προστασία της μνήμης και της ισχύος της υπήρξε καταλυτική για την κοσμική ισορροπία και όλοι μαζί κατάφεραν να φέρουν σε ισορροπία τον κόσμο ύστερα από το χάος και το χαμό που προκάλεσε ο Νάξατρες και το τάγμα του.
Η συμφωνία, σύμφωνα με το μύθο, λέγεται πως λαξεύτηκε στον αρχαιότερο βράχο των βουνών Exaldera στο σημείο που αιώνες αργότερα θα ιδρύονταν από τους ορεβίσιους κατοίκους της περιοχής, το χωριό Mausolee. O μύθος λέει πως σε κάθε επέτειο της σύζευξης, το βουνό ακτινοβολεί ασημόχρυσες δέσμες από τα έγκατά του, ως φόρο τιμής στην υπέροχη μητέρα της γης, Άμιλλε.
Η συνειδητοποίηση της θεϊκής τους προέλευσης, μετά την γενησιακή τους επαναφορά, ερχόταν σε πρώιμη παιδική ηλικία καθώς, μέσα στην αφέλεια και στην περιέργειά τους, ενεργοποιούσαν τις δυνάμεις τους και μέσω αυτών αφύπνιζαν ένα κομμάτι της θεϊκής τους συνειδητότητάς. Μέχρι την πρώιμη εφηβεία τους επανερχόταν το σύνολο της θείας χάρης τους και ασκούσαν απερίσκεπτα την θεία τους πρόνοια στον κόσμο.
Η πρωτη χιλιετία από το σφράγισμα κύλησε απρόσκοπτα, όμως οι επόμενες γενησιακές επαναφορές, έφεραν στο προσκήνιο ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα, η θνητότητα σε συνδυασμό με τη χρήση των θεϊκών δυνάμεων ξεκίνησε να προκαλεί απώλεια μνήμης και αστάθεια στην ισχύ των δυνάμεών τους. Τα κενά συνειδητότητας και η αστάθεια των δυνάμεών τους σε συνδυασμό με την απώλεια της μνήμης τους, τους έφερε προ εκπλήξεως καθώς η έννοια της θνητής αδυναμίας τους ήταν κάτι εντελώς ξένο και μη διαχειρίσιμο για αυτούς.
Σε μία σύναξή τους στο οροπέδιο Exaldera η Άμιλλε πήρε την πρωτοβουλία και έθεσε ένα πολύ σημαντικό προβληματισμό στους θεούς. Η συνέχεια της ζωής ως είχε, συνεπαγόταν την βαθμιαία και σίγουρη απραξία των θεών στο μέλλον, δημιουργώντας ένα τεράστιο κοσμικό κενό στην ισορροπία του σύμπαντος. Αν στη ροή του χρόνου, η απώλεια μνήμης και η έλλειψη δυνάμεων ολοκληρωνόταν οι θεοί θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με την πλήρη απάλειψη και καταστροφή τους.
Μπροστά στον κίνδυνο, η Άμιλλε έθεσε έναν στόχο στους θεούς. Τους έδωσε 500 κύκλους φεγγαριών για να οργανώσουν ισχυρά τάγματα λατρείας από θνητούς τους ακολούθους και να συναντηθούν στο ίδιο σημείο σε χίλια χρόνια με τον τότε πιο ισχυρό τους πιστό υποστηρικτή, ανεξαρτήτως φυλής, για να δοθεί λύση στο σημαντικό πρόβλημα της επιβίωσής τους. Για να σιγουρευτεί πως δεν θα το ξεχάσει κανείς, τους χάραξε μία μικρή πληγή πίσω από το δεξί τους αυτί, μία μαγική ουλή από μαγεία της γης, η οποία θα τους συντρόφευε μέχρι να ξανασυναντηθούν.
15 αιώνες αργότερα, οι θεοί συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο φέρνοντας ο καθένας τον πιο πιστό και ισχυρό, θνητό συνοδοιπόρο τους. Η τότε μετενσάρκωση της Άμιλλε τους καλωσόρισε όλους και τους έβαλε να καθίσουν σε ένα κύκλο. Τους εξήγησε λοιπόν το σκεπτικό της. Η θνητότητα των θεών, έτρωγε σιγά σιγά, μετενσάρκωση την μετενσάρκωση, την ψυχή των θεών και έπρεπε να δοθεί μία λύση σε αυτό το πρόβλημα. Η επιλογή του πιο ισχυρού πιστού συνεπαγόταν, ένα άτομο με ισχυρούς πνευματικούς και ηθικούς δεσμούς με κάθε θεό, εκπαιδευμένο στην κατανόηση, αποδοχή και διαχείριση της αποστολής του.
Οι θεοί θα έπρεπε, στο άτομο που επέλεξαν, να μεταφέρουν ένα κομμάτι της ψυχής τους. Ο δεσμός τους θα επισφραγιζόταν με ένα ξόρκι μαγείας του αίματος, δημιουργώντας αφενός μία ενεργειακή και πνευματική γέφυρα μεταξύ του θεού και του θνητού και αφετέρου μία ψυχική έλξη μεταξύ του πρώτου απογόνου του γένους κάθε θνητού και τη μετενσάρκωση του θεού η οποία θα συνεπαγόταν εφεξής σε κοινή πορεία. Σε περίπτωση τυχόν άρνησης του απογόνου, το ξόρκι θα έσπαγε και οι κοσμικές δυνάμεις της τάξης θα δημιουργούσαν νέα σύνδεση με νέο οίκο ώστε στην επόμενη μετενσάρκωση του θεού να υπάρξει η γέφυρα και η έλξη με άλλον απόγονο. Οι φύλακες της ψυχής των θεών ονομάστηκαν Keepers.
Η σύζευξη με μαγεία αίματος θα έδινε τη δυνατότητα άμεσης επαναφοράς συνειδητότητας και πρόνοιας στο θεό και υπεράνθρωπες δυνάμεις στον θνητό με την πρώτη τους συνάντηση. Οπότε κάθε θνητός θα έπρεπε από πολύ νωρίς στη ζωή του να εκπαιδεύεται ώστε να χρησιμοποιεί αυτές τις δυνάμεις μόνο για δύο λόγους, για να ψάχνει να ανακαλύψει την μετενσάρκωση του θεού και για να τον υπερασπίζεται. Θεός και θνητός σαν ζέυγος θα συνέχιζαν από κοινού τη ζωή και το έργο τους μέχρι η φυσική ροή της ζωής προς το θάνατο να καλέσει αμφότερους και να επανεκκινήσει τον κύκλο.
Για 25 περίπου αιώνες η σύζευξη θεού-θνητού συνεχίστηκε απερίσπαστα, η μαγική άγκυρα για την προστασία της μνήμης και της ισχύος της υπήρξε καταλυτική για την κοσμική ισορροπία και όλοι μαζί κατάφεραν να φέρουν σε ισορροπία τον κόσμο ύστερα από το χάος και το χαμό που προκάλεσε ο Νάξατρες και το τάγμα του.
Η συμφωνία, σύμφωνα με το μύθο, λέγεται πως λαξεύτηκε στον αρχαιότερο βράχο των βουνών Exaldera στο σημείο που αιώνες αργότερα θα ιδρύονταν από τους ορεβίσιους κατοίκους της περιοχής, το χωριό Mausolee. O μύθος λέει πως σε κάθε επέτειο της σύζευξης, το βουνό ακτινοβολεί ασημόχρυσες δέσμες από τα έγκατά του, ως φόρο τιμής στην υπέροχη μητέρα της γης, Άμιλλε.