Awakened Souls

Άλλη μια μέρα. Άλλο ένα χωριό, το όνομα του οποίου ο Γκίκανος σχεδόν δεν το θυμόταν. Πλέον ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό του το τι έπρεπε να κάνει. Θα ερευνούσε. Θα ρωτούσε τους άσχετους χωρικούς ερωτήσεις που θα του έδιναν ενδείξεις γι’ αυτό που έψαχνε. Θα το έπαιρνε από τα χέρια τους και θα τους απάλλασσε από μία ακόμα έγνοια, και δεν θα το μάθαιναν ποτέ. Επόμενο χωριό. Επόμενοι χωρικοί. Επόμενη μέρα.

Γιατί το έκανε όλο αυτό? Η οικογένειά του δεν υπήρχε πια. Οι «απλοί άνθρωποι» τους είχαν απαρνηθεί, και αυτό βοήθησε τον οριστικό τους αφανισμό. Τι τον ένοιαζε?

«Ε, δεν ακούς? Σε ρώτησα από πού έρχεσαι!»

Η φωνή ενός γεροδεμένου, μονόχειρα άντρα που τελούσε χρέη φρουρού στην άκρη του χωριού επανέφερε τον ψηλό, κοκκινομάλλη άντρα στην πραγματικότητα. Ο Γκίκανος σήκωσε το χέρι του και έδειξε πάνω από τον ώμο του, πίσω από το δρόμο από τον οποίο ήρθε. Το μοναδικό δρόμο, που οδηγούσε στο μοναδικό διπλανό χωριό. «Προμήθειες θα πάρω και δρόμο.» είπε ήρεμα με τη βαθιά φωνή του. Ο «φρουρός», ένας άντρας που λόγω της κατάστασής του δεν μπορούσε πια να κόψει ξύλα και για το λόγο αυτό βρισκόταν σε αυτό το πόστο, κοίταξε το Γκίκανος πάνω κάτω. Του δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο ταξιδιώτης δεν ήταν φτωχός ούτε από χωριό, όχι από τα μέρη τους, αλλά δεν φαινόταν επικίνδυνος. Δυνητικά επικίνδυνος ναι, όπως κάθε άντρας που είχε θηκαρωμένο ξίφος, αλλά ο κοκκινομάλλης δεν του έδωσε την αίσθηση ταραξία. Οι θεοί ήξεραν ότι το χωριό δεν χρειαζόταν άλλη ταραχή. Θα βοηθούσε το χωριό αν κάποιος περαστικός αγόραζε προμήθειες και μετά πήγαινε στα τσακίδια.

«Μπρος, πάγαινε.» είπε και κούνησε το χέρι του. Ο Γκίκανος έγνεψε και προχώρησε, μπαίνοντας στο χωριό. Δεν είναι απτό ή προφανές, αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη αίσθηση όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά σε ένα χωρίο, αποτελούμενη από μυριάδες μικρά «κάτι». Ίσως πιο πολλά κλεισμένα παράθυρα μέρα μεσημέρι από το λογικό. Ίσως η έλλειψη πηγαδακίων και κουβέντας στους δρόμους. Ή ίσως…ίσως τα μαύρα πανιά που κρέμονται μπροστά σε πολλές πόρτες σαν αίσθηση πένθους. Ναι, αυτό θα έκανε και τους πιο χοντρόπετσους να σταθούν και να σκεφτούν. Ήταν πολλά για ένα τέτοιο χωριό, έξι, ίσως περισσότερα.

Ο Γκίκανος ήξερε ότι αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Είχε φτάσει στον προορισμό του.

O Γκίκανος αποφάσισε να μπει σε ένα «καταφύγιο» ξυλοκόπων, όπου οι άντρες του χωριού έβρισκαν λίγο κρασί για να ξεδιψάσουν μετά από άλλη μια μέρα σκληρής δουλειάς, παρέα για να μοιραστούν νέα, φήμες και εκτιμήσεις για την πολιτική της πρωτεύουσας αλλά σχεδόν ποτέ τα συναισθήματά τους, και καταφύγιο από τα πεινασμένα μάτια που θα τους περίμεναν σπίτι, σιωπηλά ρωτώντας αν αύριο θα υπάρχει φαγητό στο σπίτι. Όσοι ήταν τυχεροί να έχουν τέτοια μάτια στο σπίτι, φυσικά. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαιτέρως βαριά και έντονη όταν ο Γκίκανος μπήκε στο καταφύγιο, το μοναδικό του χωριού, και ο άντρας παρατήρησε ότι πολλοί θαμώνες σφίχτηκαν από ένταση όταν εμφανίστηκε ένας ξένος. Τουλάχιστον δύο χέρια κινήθηκαν προς τσεκούρια στις ζώνες τους ή πάνω στο τραπέζι, αλλά σταμάτησαν. Δεν ήταν αυτά τα τσεκούρια για τα οποία είχε έρθει στο χωριό ο Γκίκανος.

Όχι…Η ιστορία που έφτασε στα αυτιά του Γκίκανος πήγαινε αλλιώς: Πριν κάποιους μήνες εμφανίστηκε ένα καταραμένο τσεκούρι στο δάσος, εμφανισιακά απαράλλαχτο από αυτά των υπόλοιπων ξυλοκόπων. Όποιος είχε την ατυχία να το πιάσει στα χέρια του όμως αμέσως καταλαμβάνονταν από βίαιη οργή, χάνοντας κάθε αίσθηση του εαυτού του, και επιτίθονταν στους γύρω του. Η πρώτη επίθεση είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δύο ξυλοκόπων και τον τραυματισμό ενός ακόμα, και μετά ο οργισμένος κάτοχος του καταραμένου τσεκουριού είχε διαφύγει βαθύτερα στο δάσος. Λίγες μέρες αργότερα άλλος ένας ξυλοκόπος σκοτώθηκε σε ενέδρα, απομονωμένος. Το χωριό οργανώθηκε και οι άντρες έψαξαν οργανωμένα, σε ομάδες. Κάποια στιγμή εντόπισαν το δράστη σε ημιάγρια κατάσταση, και κατάφεραν να τον σκοτώσουν. Εκεί έγινε κατανοητή η πραγματική φύση της τραγωδίας, γιατί από την ομάδα επιβίωσαν μόνο τρεις τραυματισμένοι, τρομαγμένοι μάρτυρες, που γύρισαν στο χωρίο και είπαν τι είδαν…ότι ένας από τους δικούς τους πήρε το τσεκούρι από το πτώμα, άφησε μια οργισμένη κραυγή και σκότωσε έναν, δύο κοντινούς του ξαφνιασμένους χωρικούς που πριν λίγο είχαν πολεμήσει στο πλευρό του.

Το καταραμένο τσεκούρι.

Το καταφύγιο ήταν σιωπηλό, και ο Γκίκανος ήταν αντιμέτωπος με τα πιο καχύποπτα βλέμματα που είχ-….όχι, ποιον κορόιδευε? Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον αντιμετώπιζαν έτσι. Ήταν η μοίρα του ξένου, του περίεργου και αλλόκοτου. Ο Μισοξώτικος περπάτησε προς την τάβλα πίσω από την οποία στεκόταν ο κάπελας, ένας ηλικιωμένος, γεροδεμένος άντρας με ουλες και σημάδια, και χωρίς παράμεσο και ακροδάχτυλο πέμπτου δαχτύλου στο αριστερό χέρι. «Μπύρα.» είπε ο Γκίκανος με βραχνή, βαθιά φωνή, κοφτά. Αυτοί οι άντρες ήταν συγκεκριμένης «κοπής», και σέβονταν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε άλλους. Ο πολύς πολιτισμός δεν θα τον βοηθούσε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο κάπελας τον ζύγισε με ένα παρατεταμένο βλέμμα, και τελικά αποφάσισε να τον σερβίρει σε ένα μεγάλο ποτήρι.

Ήταν μια αρχή.

<Deleted>

Ο Γκίκανος άκουσε βήματα να πλησιάζουν και γύρισε να δει τον άντρα που κατευθυνόταν φανερά προς το μέρος του. Με μια ματιά προσπάθησε να τον "μετρήσει" όσο καλύτερα μπορούσε. Δεν φαινόταν να είναι από αυτό το μικρό χωριό. Και η στάση του σώματός του, η κίνησή του και η έκφρασή του δεν πρόδιδε εχθρικές προθέσεις. Ενδιαφέρον. Το μυαλό του Γκίκανος έτρεχε με χίλιες στροφές. Ο άντρας ήταν αρκετά κοντά για να μπορεί -αν ήθελε- να βγάλει ένα καλυμμένο μαχαίρι και να καρφώσει τον Γκίκανος. Γιατί όμως? Τι κίνητρο είχε? Ο κοκκινομάλλης ήταν αρκετά σίγουρος ότι είχε ταξιδέψει με τη δέουσα μυστικότητα, και ότι αν κάποιος τον καταδίωκε -ξανά- δεν θα ήταν σε θέση να "φυτέψει" κάποιον μπροστά του. Και στη χειρότερη, ο Γκίκανος ήξερε ότι θα μπορούσε να επιβιώσει από μια τέτοια μαχαιριά, αν και με αρκετό πόνο.

Η έκφρασή του δεν πρόδιδε τις παρανοικές σκέψεις του, ήταν ουδέτερη καθώς παρακολούθησε την αλληλεπίδραση με τον κάπελα. Καταλάβαινε σε πρώτο επίπεδο τι έκανε αυτός ο άντρας, προσπαθούσε να καταλαγιάσει την ένταση σε κάποιο βαθμό. Γιατί? Τι είχε να κερδίσει? Μια ιστορία?

Το έκανε πάλι. Σκεφτόταν υπερβολικά, και υπερβολικά καχύποπτα. Δύσκολο να μην το κάνει όταν είχε επιβιώσει εξαιτίας αυτού του τρόπου σκέψης. Αλλά τα πράγματα ήταν αλλιώς τώρα. Όσο και αν το πρόσωπό του ήταν ήρεμο, ο Γκίκανος ήξερε ότι αν είχε ένταση, ο συνομιλητής του θα το εισέπρατε σε ένα βαθμό. Έπρεπε να ηρεμήσει. Ανάσες.

"Μια μπύρα για μια ιστορία δεν ακούγεται κακό." είπε και επιτέλους επέτρεψε στον εαυτό του να δείξει ένα μετρημένο χαμόγελο. Με μια αργή κίνηση σήκωσε το ποτήρι του και ήπιε, σκεφτόμενος την ιστορία. ¨Πες μου, έχεις ακούσει αυτό το παιδικό τραγούδι?" ρώτησε έπειτα, και απήγγειλε με χαμηλή και αθώα φωνή, χωρίς χρωματισμό που θα προσέδιδε ένταση.

"Σ’ ένα δώμα κλειδωμένος
Τρεις φορές καλά κρυμμένος
Πίνακας που δεν τελειώνει
Τη σκηνή που ξεδιπλώνει.
Στο σκοτάδι, πάντα μόνος,
Τον παρατηρεί ο Λόρδος.
Προσπαθεί να καταλάβει
Το κακό να το προλάβει.
Αν αυτή η σκηνή γενεί
Συμφορά που θα μας βρει!"

Ήταν ένα παιδικο τραγούδι που υπήρχε με κάποιες παραλλαγές σε αρκετά μέρη της ηπείρου, και η ερμηνεία και η προέλευσή του κάποιες φορές ήταν αόριστο αντικείμενο συζήτησης για ελαφρώς μεθυσμένους λόγιους, αλλά ο πολύς κόσμος δεν του έδινε πολλή σημασία, καθώς το είχε ακούσει από τους παπούδες του και ακόμα πιο παλιά. Τα παιδιά κάποιες φορές το χρησιμοποιούσαν στα παιχνίδια τους για να μετρήσουν το χρόνο που κάποιος "τα φυλούσε", μαζί φυσικά με άλλα τέτοια τραγούδια.

<Deleted>

O Gikanos ήταν έτοιμος να συνεχίσει την ιστορία βασισμένος στο τραγούδι, αλλά απ' ό,τι αποδείχθηκε ο συνομιλητής του είχε άλλα σχέδια. Τα μάτια του κοκκινομάλλη άντρα άνοιξαν διάπλατα, κοιτώντας πάνω και ακούγοντας τον άντρα να τραγουδάει μια παραφθορά του τραγουδιού, ίσως δικής του επινόησης, που πλέον είχε απομακρυνθεί αισθητά από την αλήθεια του μηνύματος. Αν όχι όμως? Αν...το τραγούδι αυτό το είχε συνθέσει κάποιος που ήξερε, που είχε μάθει κάτι ακόμα? Αυτή ήταν η δυσκολία του ερευνητή τέτοιων θεμάτων, η προσπάθεια να βρουν χρυσή βελόνα στα άχυρα.

Αν μη τι άλλο, η όλη κατάσταση καθησύχασε κάπως τον Gikanos. Με λίγο αυτοσαρκασμό σκέφτηκε ότι πραγματικά, αν αυτός ο τύπος ήταν πληρωμένος δολοφόνος που είχε έρθει για να τον σκοτώσει, και έκανε όλο αυτό το χαμό, ίσως και να το άξιζε να βρει τον Gikanos απροετοίμαστο. Ο άντρας χαμογέλασε λίγο, βλέποντας το τι συμβαίνει γύρω του και ακούγοντας την πρόσκληση του τύπου. Καθώς όμως ο Gikanos σηκώνονταν, τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά.

Δύο γεροδεμένοι άντρες με τσεκούρια μπήκαν ξαφνικά στο καταφύγιο και κοίταξαν το πλήθος, με τα μάτια τους να σταματάνε σε έναν άλλο άντρα. "Γκαρν, ο καταραμένος ο αδερφός σου σκότωσε τον πατέρα μας!!" βρυχήθηκε αυτός που φαινόταν μεγαλύτερος και οι άντρες χύμηξαν προς αυτόν τον Γκαρν. Φυσικά στο χώρο επικράτησε χαμός, με άντρες να προσπαθούν να μπουν στη μέση, να φωνάζουν, να πιάνουν τσεκούρια. Ήταν πλέον φανερό το αποτέλεσμα που είχε το καταραμένο τσεκούρι σε αυτό το μικρό χωριό, βλάπτοντας το με τρόπους πέρα από το να σκοτώσει το ίδιο.

<Deleted>