Awakened Souls

Το παλιό ρολόι της Βιβλιοθήκης χτυπούμε τρεις και τέταρτο το μεσημέρι.

Σήμερα δεν έκανε τόση ζέστη όσο τις προηγούμενες μέρες και, στην ησυχία της μεγάλης αίθουσας, η Φιέρα οργάνωνε τα ράφια χαμένη στις σκέψεις της.

Δεν ήταν καιρός που είχε έρθει στη Σελάντια∙ ούτε πέντε μήνες δεν πέρασαν από τότε που εξαφανίστηκε η γιαγιά της και αποφάσισε να φύγει από τη Λεόνε.

Παίρνοντας μαζί της μερικά ρούχα, το μπαούλο και το δαχτυλίδι που άφησε η γιαγιά της, και τη γάτα της Audrey, η Φιέρα έφτασε στην πρωτεύουσα αναζητώντας γνώση που θα την οδηγούσε σε απαντήσεις για το τι απέγινε η οικογένεια της. Τι ποιο εύκολο, λοιπόν, από το να ζητήσει δουλειά στη Βιβλιοθήκη. Η συνταξιοδότηση της προηγούμενης βιβλιοθηκάριου λόγω ηλικίας, ήταν η τέλεια ευκαιρία για να περνά τις μέρες τις ανάμεσα σε σπάνιους τόμους, χάρτες, και ανθρώπους που όλο και κάποια ιστορία είχαν να μοιραστούν. Ειδικά τις ώρες που η Βιβλιοθήκη ήταν άδεια, μπορούσε με μεγάλη ευκολία να μελετήσει ότιδήποτε θεωρούσε πως θα μπορούσε να τη βοηθήσει, κάτι που λάτρευε.

Τέσσερις η ώρα... Ακόμα μερικές ώρες για να γυρίσω σπίτι, και τα υπόλοιπα από αύριο πάλι.

Η Audrey κοιμόταν γουργουρίζοντας πίσω από μια στοίβα με βιβλία και η Φιέρα την χαϊδεψε απαλά. Ήταν τυχερή που μπορούσε να την έχει μαζί της. Δεν ήθελε με τίποτα να την αφήνει μόνη της... Αυτό το πλασματάκι ήταν ό,τι της είχε απομείνει σε αυτό τον κόσμο...

Έλα! Μην τα σκέφτεσαι τώρα αυτά! Οργάνωση και αρχειοθέτηση. Συγκεντρώσου.

Έβαλε στον εαυτό της ένα φλιτζάνι τσάι και συνέχισε να καταγράφει τα βιβλία και να τα τοποθετεί στα ράφια. Τής άρεσε... Οι μυρωδιές από τις παλιές σελίδες... Οι υφές από το δέρμα... Και η γνώση... Μην ξεχνάς τη γνώση που θα σου δώσει απαντήσεις...
Το δαχτυλίδι με λουλούδια πικραλίδας στον δεξί της παράμεσο χτυπούσε πότε πότε στις ράχες των βιβλίων αλλά δεν ήθελε να το βγάλει. Αυτό, μαζί με το μπαούλο με το ίδιο σχέδιο, ήταν το μόνο αντικείμενο που την έδενε με τους δικούς της.

Οργάνωση και αρχειοθέτηση. Συγκεντρώσου... Το χάος μέσα στο κεφάλι της δεν ησύχαζε σήμερα... Ούτε το τσάι με κράταιγο έδειχνε να βοηθάει...

Ακόμα μερικές ώρες. Απλώς συγκεντρώσου... Χαϊδεψε το εξώφυλλο ενός ακόμα βιβλίου, πήρε βαθιά ανάσα και το τοποθέτησε στο ράφι. Πόσο ανάγκη είχε σήμερα να μπει κάποιος να της αποσπάσει έστω για λίγο την προσοχή...

O Γκίκανος είχε πάρει απόφαση ότι χρειαζόταν να βρει κάπου γνώση που δεν ήταν εύκολα διαθέσιμη. Δεν είχε πολλές ελπίδες για τη Βιβλιοθηκη της Σελάντια - ή οποιαδήποτε ανοικτή στο κοινό βιβλιοθήκη. Η επίδραση της οικογένειάς του του είχε διδάξει ότι τα πραγματικά μυστικά και οι απόκρυφες γνώσεις δεν ήταν σε βιβλία που μάζευαν σκόνη κάπου που μπορούσε να τα πιάσει κάθε τυχάρπαστος. Μεγάλο λάθος, αλλά δεν το γνώριζε ακόμα.

Η πραγματικότητα ήταν όμως ότι δεν είχε πολλές επιλογές. Ο πλούτος γνώσης της οικογένειάς του δεν ήταν πλέον διαθέσιμος. Ο ίδιος δεν ήταν πια ένας Μιλσούγκι, ευγενής και πασίγνωστος στον τομέα του...όχι, στην καλύτερη περίπτωση ήταν απλά ένας τυχάρπαστος, ενώ στη χειρότερη, κάποιος που αναγνώριζε το όνομα ίσως κανόνιζε -με το αζημίωτο- να βρει το δρόμο του ένα μαχαίρι μεταξύ των πλευρών του Γκίκανος. Οπότε...βιβλιοθήκη. Αυτή ήταν η μόνη του επιλογή.

Το ψηλό μισοξώτικο μπήκε στη βιβλιοθήκη με ελαφρύ βήμα. Δεν χρειαζόταν να είναι μουτρωμένος λόγω της κατάστασης. Μπορούσε να είναι εσωτερικά μουτρωμένος, αλλά αν η εμπειρία του επιβεβαιωνόταν, μάλλον θα έπρεπε να κάνει τα γλυκά μάτια σε κάποια ηλικιωμένη και αυστηρή βιβλιοθηκάριο για να μην έχει προβλήματα. Φορούσε ρούχα σε αποχρώσεις του γκρίζου, με ένα βαθυπράσινο μανδύα και μπότες ταξιδιού. Ήταν απλά ρούχα, καθόλου πλούσια, αλλά με κάποιο τρόπο του πήγαιναν, και η απλότητά τους έκανε πιο έντονη την κάπως ασυνήθιστη κόμη του, μαλλιά μακριά, πλούσια, κόκκινα σαν τη φωτιά που αρπάζουν τα κλαδιά ενός δέντρου όταν το χτυπήσει κεραυνός. Είχε στον ώμο του ένα σάκο ταξιδιού, και στην αριστερή πλευρά της ζώνης του υπήρχε ένα λεπτό και μακρύ ξίφος.

Όταν μπήκε δεν είδε αμέσως τη Φιέρα. Το έφερε έτσι η περίσταση που η ο Γκίκανος μπήκε όσο η Φιέρα τακτοποιούσε τα βιβλία σε ράφια. Ο άντρας στάθηκε μπροστά στην υποδοχή της βιβλιοθήκης αλλά δεν είδε κάποιον. Μπορεί η υποθετική ηλικιωμένη να είχε πάει για ύπνο κιόλας? Έτσι, καθάρισε το λαιμό του και παραλίγο να διαπράξει ένα έγκλημα εντός της βιβλιοθήκης. Να μιλήσει δυνατά.

Οριακά συνειδητοποίησε τι πήγαινε να κάνει και έπνιξε την αρχική του λέξη. Δεν είχε κοιμηθεί πολύ τις τελευταίες εβδομάδες. Όχι, έπρεπε να είναι υπομονετικός, οπότε στάθηκε ευγενικά μπροστά στην υποδοχή και περίμενε.

Η Φιέρα ήταν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της, που στην αρχή δεν κατάλαβε ότι μπήκε κάποιος μέσα στη Βιβλιοθήκη. Το είχε από μικρή αυτό... Να χάνεται μες στο μυαλό της και να χάνει κάθε αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω της.

Έβαλε το τελευταίο βιβλίο στο κάτω ράφι και σηκώθηκε για να ξεμουδιάσει. Η ώρα είχε περάσει αρκετά και έπρεπε σιγά σιγα να αρχίσει να συμμαζεύει. Θα καθόταν ακόμα λίγο στην υποδοχή και μετά θα γύριζε σπίτι της. Είχε σηκωθεί και η Audrey από το σημείο που ήταν κουλουριασμένη.

Πάλι θα το ψάχνω αυτό το γατί... Για να δούμε πού αποφάσισε να χωθεί αυτή τη φορά... Τη Φιέρα δεν την ανησυχούσε τόσο το που είχε πάει η ψιψίνα της. Άλλωστε η πόρτα της Βιβλιοθήκης ήταν πάντα κλειστή και, όπως και νά'χει, η Audrey δεν απομακρυνόταν πολύ από κοντα της. Μόνο που το ζιζάνιο είχε την τάση να κρύβεται και να μη βγάζει άχνα, όσο κι αν τη φώναζε η ιδιοκτήτρια της.

Μάζεψε το φλιτζάνι της και γύρισε να πάει προς την υποδοχή, όταν τον είδε. Γεροδεμένος, με κόκκινα μαλλιά, δεν τον είχε ξαναδεί στη Βιβλιοθήκη. Της άρεσε να γνωρίζει καινούρια άτομα. Ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε, πώς θα μπορούσε να σε βοηθήσει ένας άγνωστος. Τώρα άγνωστος, αύριο φίλος.

Τον πλησίασε με γοργό βήμα και του χαμογέλασε.

"Καλησπέρα! Πώς μπορώ να βοηθήσω?"

O Γκίκανος ξαφνιάστηκε όταν άκουσε μια φωνή να τον υποδέχεται, και γύρισε για να εστιάσει στην κάτοχο της φωνής. Ξαφνιάστηκε, και ίσως φάνηκε προς στιγμή στον τρόπο που ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Αυτή σίγουρα δεν ήταν η ηλικιωμένη, στερεοτυπική βιβλιοθηκάριος που περίμενε να συναντήσει. Μήπως είναι βοηθός? Ή όχι, γιατί να μην είναι η υπεύθυνη? Σίγουρα οι ηλικιωμένες βιβλιοθηκάριοι κάποτε ήταν νέες, ή ίσως, σχεδόν σίγουρα.


Ο επισκέπτης πάλεψε για να συγκεντρωθεί στην παρούσα στιγμή και χαμογέλασε με φιλικό τρόπο. «Καλησπέρα! Ψάχνω βιβλία για-» είπε και έκανε μια παύση. Κακώς δεν το είχε σκεφτεί αυτό. Βιβλία για καταραμένα αντικείμενα και κατάρες πάσης φύσεως? Ό,τι πρέπει για να κάνει μια καλή αρχή με μια νέα γνωριμία. Μόνο κάτι τύπου «ψάχνω βιβλία για να ανασταίνω νεκρούς και να στεναχωρώ κουτάβια» θα συγκρινόταν. «…για μαγικά αντικείμενα.» είπε με ένα λίγο σκεπτικό τόνο. «Υπάρχει μήπως κάποιο βιβλίο που θα μπορούσα να συμβουλευτώ?» ρώτησε ευγενικά.

Ιδανικά θα του άρεσε να συστηνόταν σε αυτό το σημείο, αλλά ήταν σχετικά καινούριος στην πόλη, και δεν ήξερε αν η πληροφορία ότι κάποιος περίεργος κάνει περίεργες ερωτήσεις θα έφτανε στα αυτιά της φρουράς…ή χειρότερα. Παρανοϊκό? Σίγουρα. Αλλά κάθε επιζών έχει μια (θεωρητικά) υγιή δόση παράνοιας. Συνεπώς, αν δεν του ζητούνταν, θα προσπαθούσε να αποφύγει να μοιραστεί το όνομά του

Ένας τυφλός στη βιβλιοθήκη είναι πάντα ένα ιδιαίτερο θέαμα, για όσους το βλέπουν τουλάχιστον.

Είχε ξυπνήσει από νωρίς και είχε πάρει το κλασσικό του, μετρημένο βήμα βήμα, μονοπάτι και ζύγιασε για την πόλη. Όπως κάθε φορά, άλογα, άμαξες, έμποροι, στρατιώτες ο πρωινός χαμός ήταν γεμάτος ειδήσεις και πληροφορίες οι οποίες χάνονταν απ τα απαίδευτα ώτα.

Με αργό και σταθερό βήμα, ρουφώντας τα μηνύματα της ημέρας, ζύγωνε τη βιβλιοθήκη νιώθοντας ήδη τον ιδρώτα να μουσκεύει το πάνω μέρος του υφάσματος με το οποίο έκρυβε τις άδειες του κόγχες.

Φτάνοντας στη βιβλιοθήκη, ήξερε ακριβώς που να πάει και τι να ψάξει. Μεταφυσικοί διαλογισμοί της Έκιμπορ, τουλάχιστον οι κανίβαλοι του συμβουλίου αντιλαμβάνονται την αξία της αρχαίας γνώσης σκέφτηκε και συνέχισε στο επόμενο ράφι υδροθεραπεία και ψυχικό ταξίδι στην επαρχία της Aphistus και τέλος στο διάδρομο της βοτανολογίας αιθέρια εκχυλίσματα από την σαβάνα της Goldosaneth, η ζούγκλα και η σαβάνα αποτελούν θησαυρό βοτάνων με πληθώρα χρήσεων και ευτυχώς που γνωρίζει τους κατάλληλους που τα εμπορεύονται στην πρωτεύουσα.

Καθώς ανακάθισε για να μελετήσει, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, άκουσε φασαρία από την είσοδο και φωνές. Δεν έχασε στιγμή να επιβληθεί και να βάλει στη θέση τους, τους ενοχλητικούς εκείνους που έκαναν φασαρία.

“Μήπως να σας υπενθυμίσω ότι βρίσκεστε στην βιβλιοθήκη και θα πρεπε να φέρεστε αναλόγως?” Φώναξε καθώς κοιτούσε στο περίπου στο κενό, την προέλευση των φωνών, γνώριζε ότι έκανε ακριβώς το ίδιο για το οποίο φώναξε οπότε συμπλήρωσε, “τυφλός είμαι όχι κουφός!”

Αφού δημιούργησε το σαματά μάζεψε τα βιβλία και ξεκίνησε σιγά σιγά να κατεβαίνει, διάβασμα από το σπίτι τώρα, όχι εδώ. Τον ενοχλούσε αφόρητα η ενέργεια που εκλυώταν από το κέντρο της πόλης, η δυσωδία του συμβουλίου και των αντρών του, δεν άντεχε να τους βιώνει παρά μονάχα όταν έκανε την εμφάνισή της η ανάγκη.

Ειδικά η βιβλιοθήκη φάνταζε στοιχειωμένη από δάυτους αλλά λόγω της ασχετοσύνης και της αμάθειάς τους, έχουν αφήσει ορισμένα σπαράγματα αρχαίας γνώσης για όσους ξέρουν που να κοιτάξουν, η να στραφούν έκανε ειρωνευόμενος τον εαυτό του.

Συνέχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια μέχρι να συναντήσει τη βιβλιοθηκάριο.

Πριν προλάβει να απαντήσει ο άντρας/ξωτικό που βρισκόταν μπροστά της, η προσοχή της Φιέρας αποσπάστηκε από μια δυνατή φωνή στο πάνω μέρος της σκάλας.

Ποιος στο καλό φωνάζει μέσα στη Βιβλιοθήκη... Ουφ. Βιοβλιοθηκάριος είμαι, όχι νταντά...

"Συγγνώμη... Δώσε μου ένα λεπτάκι να δω από πού έρχεται όλη αυτή η φασαρία και θα είμαι ολόκληρη στη διάθεση σου".

Ένας ηλικιωμένος, μαυροντυμένος άντρας κατέβαινε τη σκάλα με βαρύ βήμα, φορτωμένος βιβλία. Μ' αρέσει που σκεφτόμουν να γυρίσω και σπίτι μου νωρίτερα... Πετάγονται άνθρωποι από παντού ξαφνικά... Η Φιέρα κούνησε το κεφάλι της και πλησίασε με γοργό βήμα τη σκάλα. Δεν ένιωσε κανένα φόβο για τον άντρα που βρισκόταν απέναντι της. Αντιθέτως, ένιωσε ένα βαθύ αίσθημα μοιράσματος. Λες και αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να βρεθεί στο δρόμο της, κι ας μην ήξερε πώς να το εξηγήσει.

Όταν βρέθηκε απέναντι του, το πρώτο πράγμα που πρόσεξε ήταν η κορδέλα γύρω από τα μάτια του. Μια απόκοσμη αίσθηση την κατέκλυσε ξαφνικά και κοντοστάθηκε.

"Καλησπέρα. Είμαι η Φιέρα, η υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης. Χρειάζεστε βοήθεια με τα βιβλία?"

Θα έπρεπε να τον επιπλήξει για τη φασαρία. Ήθελα να τον επιπλήξει. Αλλά δεν έβγαιναν λέξεις πέρα από ευγένεια από το στόμα της... Τι στο καλό... Από πότε συγκρατιέμαι εγώ όταν πρόκειται για την ησυχία της Βιβλιοθήκης.

Τώρα έμενε να της απαντήσει...

"Glirion Funriel" της είπε και έκανε να ισιώσει το κεφάλι του σαν να κοιτάζει ευθεία.

"Κράτησε αυτά για αρχή", της έτεινε τα βιβλία και έκανε να γυρίσει, όμως κοντοστάθηκε.

"Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να με βοηθήσεις, γιατί είναι κουραστικό να ψάχνω βιβλία". Έγειρε το κεφάλι του ελαφρώς δεξιά σαν να της έκλεινε το μάτι. "Παρατήρησα ότι έχετε μετακινήσει τις συλλογές που είχατε για τον θεό Χέντροτ. Ομολογώ πως ήταν από τους πιο ενδιαφέροντες τόμους της "απαγορευμένης" πτέρυγας με τα βιβλία των θεών. Μήπως θα μπορούσες να με πας σε αυτά;" Καθώς γυρνούσε, πλησίασε τη βιβλιοθηκάριο πολύ κοντά και της ψιθύρισε, "δεν έχω ξανακούσει τη φωνή σου στη βιβλιοθήκη, καινούργια είσαι;"

Η Φιέρα πήρα τα βιβλία που ο άντρας της έτεινε κάπως απότομα και ένιωσε ένα κάπως παράξενο ρίγος στο σώμα της, παρόλο που δεν ακούμπησε καν το δέρμα των χεριών του. Το ίδιο ρίγος που ένιωθε κάθε φορά που την αγκάλιαζε η γιαγιά της αλλά ποτέ δε θεωρούσε παράξενο επειδή της ήταν τόσο οικείο...

"Ναι, ναι, καινούργια! Είμαι μόνο 5 μήνες στη Σελάντια. Ονομάζομαι Φιέρα Έλφροϋ".

Η φωνή της έβγαινε κάπως πιο δυνατή και τσιριχτή απ'όσο θα ήθελε... Μα τι συμβαίνει πια με αυτό τον άντρα! Είναι απλώς άλλος ένας επισκέπτης της Βιβλιοθήκης. Βέβαια κάπως ανατριχιαστικός επισκέπτης... Αλλά τι φταίει να τον φρικάρεις... Σύνελθε!

"Ομολογώ ότι, τόσο καιρό που εργάζομαι στη Βιβλιοθήκη, δεν έχω δει τις συλλογές στις οποίες αναφέρεστε. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως γενικότερα επικρατεί ένας χαμός και προσπαθώ να βάλω μια σειρά... Χαχα! Δυστυχώς το κάνω μόνη μου και δεν προχωρά όσο γρήγορα θα ήθελα η όλη διαδικασία... Όμως θα ήταν χαρά μου να βοηθήσω να τα βρείτε."

5 παρά... Σιγά μην πάω σπίτι μια φορά στην ώρα μου... Πφφ. Ας πάει στο καλό...

"Θα θέλατε ένα φλυτζάνι τσάι όσο ψάχνουμε;"