Awakened Souls

Είχαν περάσει ήδη δύο μέρες από την αποχώρηση από το Μουν. Η διαδικασία επαναφοράς της Ωρόρα στην αρχική της κατάσταση αποδείχθηκε περισσότερο επίπονη έχοντας ως έξτρα τον μεγάλο όγκο μερκουρίου. Το πλήρωμα ξαναέσμιξε, οι αγριοφωνάρες του Νειλ επέστρεψαν και η Σόρμπι παρέμενε κλεισμένη στον προσωπικό της χώρο.

Ο Τσέκμειτ επέστρεψε στο ρόλο του ναύτη και βάλθηκε μαζί με τον έναν δίδυμο, πλέον, και τον Τσαρ να εκπαιδευτεί σε τεχνικές ναυτοσύνης και μάχης. Η λεπίδα που έβγαινε μέσα από το Νάμπα, ήταν εξαιρετική επιλογή για μάχη σώμα με σώμα πάνω στο καράβι καθώς ήταν προσέδιδε ευεληξία στο χρήστη και διαφορετικές γωνίες επίθεσης και άμυνας, είδικά σε συνθήκες μάχης σε περιορισμένο χώρο όπως το καράβι. Είχε στρογγυλή λαβή, χωρίς χειροφύλαξη και μονοκόμματη ελαφρώς πεπλατισμένη λεπίδα, κατάλληλη για πολλές παραλλαγές.

Δυστυχώς το αμφιδέξιο στυλ δεν τον βόλευε, το Νάμπα ως σφυρί ήταν αρκετά βαρύ για το αριστερό χέρι και η λεπίδα δεν εξασφάλιζε άμυνα και μπλοκ στα αριστερά επίσης. Η αντίστροφη λογική έμοιαζε να βολέυει, αλλά το να κάνεις το αριστερό χέρι κυριαρχικό φάνταζε σχεόν αδύνατο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Έπρεπε να δυναμώσει και να αλλάξει τη ρότα του. Το πραγματικό του ταξίδι μόλις ξεκινούσε.

Η απόσταση που έπαιρνε η Σόρμπι ήταν βάλσαμο, φαντάστηκε, και για τους δύο για να τους δωθεί χώρος και χρόνος να επανέλθουν. Τα πράγματα στην πόλη ήταν σκοτεινά και επικίνδυνα. Έπρεπε να ήταν έτοιμοι.

Η Σόρμπι δεν ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετη. Μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, προτίμησε να αποστηθίσει πληροφορίες, παρά να τις αφήσει να γίνουν κτήμα της με τον χρόνο. Ο Νέιλ όλο αυτό το διάστημα την άκουγε ξανά και ξανά και όπου έκανε λάθη την διόρθωνε. Όταν δεν διάβαζε, ήταν κλεισμένη στο δωμάτιο της και προπονούνταν στο να τραβά τα πιστόλια από τις θήκες τους. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Άωρες επαναλήψεις, άωρα βρισίδια, άωρα που εκνευρισμένη ξεσπούσε ουρλιάζοντας στο μαξιλάρι της, σαν έφηβη. Παρόλα αυτά, το αριστερό της χέρι είχε δείξει ιδιαίτερη ευελιξία. Η Σόρμπι έτσι κι αλλιώς λόγω της δουλειάς της με τα χρόνια έγινε αμφιδέξια. Η συγκεκριμένη κίνηση όμως ήταν κάτι εντελώς νέο. Δεν συνήθιζε να χρησιμοποιεί όπλα, αν και ήξερε να χειρίζεται μαχαίρια και πιστόλια.

Η Σόρμπι περνούσε από μια ιδιαίτερη κρίση ταυτότητας και δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί. Από το βράδυ που κοιμήθηκε με τον Τσέκμειτ δεν κατάφερε να κοιμηθεί καθόλου. Κάθε βράδυ στριφογυρνούσε στα στρωσίδια της και κατέληγε να διαβάζει το γράμμα του πατέρα της και να ξαναπερνά όλα τα έγγραφα μια ματιά. Σε ένα από αυτά της εξηγούσε για το κοχύλι που περνούσε από γενιά σε γενιά και ήταν το σήμα του αρχηγού των Ελπίδων. Εξηγούσε ότι το κοχύλι ήταν το μόνο που πρώτος αρχηγός τότε είχε βρει εύκολα στα νησιά και καθώς όλοι οι ναυτικοί είναι ιδιαίτερα μηδενιστές, κανείς δεν έδωσε σημασία να φτιάξει κάτι πιο περίτεχνο. Το κοχύλι ήταν σχετικά ένας μεγάλος κοχλίας σε πάνλευκο χρώμα, περασμένο με μια χοντρή πάνινη κλωστή, σαν αυτήν που έδεναν μεταξύ τα πανιά των πλοίων. Ήταν σίγουρα όμορφο, αν και πρόχειρα δεμένο. Δεν ήταν το ίδιο το κοχύλι, όσο αυτό που αντιπροσώπευε. Η Σόρμπι το είχε αφήσει στο γραφείο της και κάθε βράδυ το κοιτούσε σκεπτόμενη.

Τα λόγια του γράμματος έρχονταν συνέχεια στο μυαλό της. "Οι δικοί σου θα σε αλλάξουν, όχι από κακό, αλλά επειδή θα αναγκαστείς να αλλάξεις γιατί τους αγαπάς και θες να τους προστατεύσεις"

Το πρωί της τέταρτης μέρα από όταν αφήσαν τα Ράουν, έφερε μπροστά τους το λιμάνι της Άστασκο. Οπλίστηκε όλο της το κουράγιο και άφησε πίσω τα προβλήματα της. Ήρθε η ώρα για την δοσοληψία, για την οποία όλοι μοχθήσαν τόσο. Βγήκε στο κατάστρωμα και πέρασε από όλους, χαιρετώντας τους με νεύμα φανερά αλλαγμένη. Ο Τιμ έκρωζε χαρούμενα και ο Νέιλ τραγουδούσε έναν σκοπό τον οποίο έκοψε μόλις την είδε. Βρήκε τον Τσέκμειτ στην πλώρη να κοιτά όλο προσμονή την Άστασκο. Του έδωσε λίγες στιγμές και καθώς πλέον βλέπανε άτομα να τους περιμένουν και να τους κάνουν νεύματα, η Σόρμπι μίλησε.

"Και να θυμάσαι, ό,τι είδες στα Ράουν μένουν στα Ράουν. Είναι κτήμα δικό σου και όχι να το μοιραστείς με τον κάθε ένα" είπε στεγνά και τα μάτια της σκλήρυναν.

Η όψη της ήταν η ίδια και όμως τόσο διαφορετική. Η Σόρμπι φορούσε ρούχα. Κανονικά ρούχα. Φορούσε τις καλές τις μπότες, φορούσε ένα μακρύ μπλε σκούρο παντελόνι ναυτικό και μια λευκή φαρδιά πουκαμίσα. Είχε περασμένους τους δερμάτινους ιμάντες στην μέση και τον κορμό της και είχε οπλιστεί τα πιστόλια της. Είχε ένα μικρό σακίδιο περασμένο πάνω της, με όλα τα απαραίτητα για την ίδια. Είχε αφήσει τα μαλλιά της κάτω και όχι πάνω όπως συνήθιζε. Φορούσε γάντια στα χέρια της τα οποία ήταν κομμένα στην βάση τω δαχτύλων για να έχει καλύτερη αφή. Τώρα φαινόταν ξεκάθαρα ότι ήταν καπετάνισσα κάποιου πλοίου.

Η εμπειρία της Ωρόρα και των νησιών σίγουρα τον είχε στιγματίσει. Η εμπειρία με την Σόρμπι ΣΙΓΟΥΡΑ τον είχε επηρεάσει, όμως τα δεδομένα άλλαξαν. Επέστρεφαν πίσω, έμπαιναν στο χώρο του ξανά. Ένιωθε να ξανανάβει η φλόγα της ανεξαρτησίας και της φασαρίας, τις οποίες είχε παραμερίσει για το ταξίδι. Έσφιγγε τις γροθιές του με ένταση και χαρά, φτάνουμε σκεφτόταν ξανά και ξανά και ήταν έτοιμος επιτέλους έτοιμος να αφήσει το στίγμα του στο λιμάνι.

Η Σόρμπι ήρθε κοντά του να τον συνετήσει αλλά δεν την άκουγε, ήξερε, αλλά το σημαντικό ήταν μπροστά τους, της ένευσε συγκαταβατικά και πήδηξε πίσω για να πάρει θέση να κατέβει πρώτος, η Ωρόρα γλιστρούσε απαλά προς την επίσημη θέση της στο λιμάνι και όπως είχε συμφωνηθεί, άντρες του Λιφ και του Λέβα θα βοηθούσαν στο ξεφόρτωμα και στην περιφρούρηση του αγαθού που έφεραν.

Κατέβηκε πρώτος, όντας πολύχρωμος και υπερκινητικός, περίμενε τη Σόρμπι να δώσει διαταγές και της έκανε ελαφριά υπόκλιση τείνοντας το χέρι του όπως εκείνη κατέβαινε για να πατήσει πάνω στην προβλήτα. Ήρθε η ώρα του θεάματος της ψιθύρησε και της κλείδωσε αγκαζέ το χέρι ώστε σαν αριστοκρατικό, κατά κάποιο αστείο τρόπο, ζεύγος να κάνουν φανταχτερή είσοδο στο λιμάνι και να προκαλέσουν βλέμματα και κουτσομπολιά.

Πρώτος σταθμός ήταν η επίσκεψη στον Λιφ. Λιφ, Λιιιφ, γυρίσαμεεεε!!!!! Όλα πήγαν καλά!! Το ξωτικό βγήκε να τους υποδεχτεί τους χαμογέλασε και τους χαιρέτησε δεόντως, "πηγαίντε να κάνετε τις διαδικασίες και θα βρεθούμε όλοι μετά στου Λέβα να κάνουμε υπολογισμούς, μοιρασιές και να δούμε και πιο μπροστά", τους έκλεισε ελαφριά το μάτι, προϊδεάζοντάς να είναι προετοιμασμένοι και κίνησαν για το τελωνείο.

Φτάνοντας, βρήκαν τη ζωή στο λιμάνι, όπως την άφησαν, με βαβούρα, με οχλαγωγία και όλα τα λοιπά όμορφα. Έφτασε στην είσοδο του κτιρίου, όπου ένα βαριεστημένο χαφλινγκ εξυπηρετούσε τον κόσμο. "Θα θέλαμε να δηλώσουμε άφιξη πλοίου και καινούργιο εμπόρευμα" του είπε το ξωτικό, "τρίτος, τρίτη, τρίτο" πάντησε το χαφλινγκ και έκανε νόημα στον επόμενο. ο Τσέκμειτ γέλασε και γύρισε στην Σόρμπι που τον κοιτούσε με απορία, "Τρίτος όροφος, τρίτη πόρτα, τρίτο γραφείο." Και γέλασε δυνατά. Ανέβηκαν γρήγορα τις σκάλες και έφτασαν στον τρίτο όροφο, η τρίτη πόρτα έγραφε, εκτελωνισμός εμπορευμάτων και το τρίτο γραφείο μία γλυκύτατη άνθρωπος, καρτέλα ονόματος Σέιλα, τους καλοσώρισε στο γραφείο και τους πρόσφερε ένα ποτήρι νερό.

Όσο δεν τα μπορούσε καθόλου αυτά, επαναλάμβανε στον εαυτό της ότι θα πρέπει από εδώ και πέρα να τα συνηθίσει. Φτάσανε στον προορισμό και η Σόρμπι ήταν ήδη εκνευρισμένη. Ο διάλογος δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολος, περισσότερο μηχανικός γι αυτήν, αν και ήταν η πρώτη της δήλωση στην Άστασκο.
"Επωνυμία..."
"Σόρμπι Ουλμ Καέλουμ Ι.Ε"
"Αριθμός φορολογικού μητρώου"
"436776377784"
"Άδεια εμπορικής διακίνησης"
"Ορίστε" έκανε η Σόρμπι αδιάφορα
"Εδώ λέει κυρία μου ότι έχετε άδεια τροφίμων"
"Έχω επέκταση, μπορώ να προσκομίσω το χαρτί αν θέλετε, αλλά μάλλον θα καθυστερήσει"
"Όχι εντάξει, βλέπω πως έχετε ξανακάνει επέκταση, δεν είναι απίθανο. Απλά θα σας συμβούλευα να εγγραφείτε μόνιμα στο μετάλλευμα ώστε να φαίνεται στην άδεια σας, εφόσον έχετε συχνά τέτοιες δοσοληψίες. Βλέπω είστε εγγεγραμμένη και στο ΣΕΕΑ (στοιχεία εμπόρων και εξαγωγών Αμρούνα). Διεύθυνση;"
"Ναι το γνωρίζω. Ευχαριστώ πολύ. Για την ακρίβεια ήθελα να το κάνω. Μπορώ να το αιτηθώ από εδώ ή πρέπει να πάω στο αρμόδιο τμήμα; Νησοι Ελπίδας, Σπεράντζα" είπε και χαμογέλασε αφοπλιστικά
"Εμ..μπορώ να κάνω την αίτηση βεβαίως. Απλά ίσως καθυστερήσει λίγο περισσότερο λόγω φόρτου εργασίας. Συμπληρώστε μου λίγο αυτά τα στοιχεία"
Η Σόρμπι χαμογέλασε και ξεκίνησε να γράφει, όσο η Σέιλα συμπλήρωνε τα δικά της. Της πέρασε την αίτηση, μαζί με ένα χρυσό νόμισμα από το πουγκί της και της έκλεισε το μάτι.
"Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, είπε η Σόρμπι. Άλλωστε είσαι εξαιρετική στην δουλειά σου"
Η γυναίκα πήρε κοκκινισμένη το νόμισμα και το έβαλε στην τσέπη της. Ένα χρυσό νόμισμα ίσως να μην έκανε σε μήνες δουλειάς.
"Είδος και τιμή;" ρώτησε ακόμα
"Μετάλλευμα, 3,5 χρυσά το κιλό" είπε η Σόρμπι και η Σέιλα παραλίγο να πνιγεί από το σοκ της.
Η Σόρμπι είχε βρει την παλιά τιμή που υπήρχε στα έγγραφα του πατέρα της. Τότε εκείνος το πουλούσε 3 και η συμφωνία ήταν για 300 κιλά τον χρόνο. Τώρα είχε φέρει 200. Αναλογικά τους το έδινε φθηνότερα, ήταν όμως η πρώτη της εμπειρία . Σιγά σιγά θα το ανέβαζε. Μπορούσαν πάντα να προσπαθήσουν να το πάρουν μόνοι τους.

Αφού τα λογιστικά ήρθαν σε πέρας, η Σόρμπι ευχαρίστησε θερμά την Σέιλα για την αίτηση επέκτασης και γύρισε στον Τσέκμειτ.
"Ας ελπίσουμε, όλα να κυλίσουν ήρεμα. Το χρειάζομαι. Πάμε να βρούμε τους υπόλοιπους. Θέλω να επιτηρήσω τα μάτια που θα μας κοιτάνε" είπε πάλι στεγνά

Λίγο πριν φύγουν από το κτήριο η Σόρμπι πήγε στον γκισέ πληροφοριών και ρώτησε μια ακόμα πληροφορία η οποία θα της φαινόταν χρήσιμη.

Απο τη στιγμή που κατέβηκαν απ την Ωρόρα ήταν συνεχώς δίπλα ο ένας στον άλλον, τη στιγμή που γύρισε να ρωτήσει επιπλέον πήρε λίγο χρόνο και απόσταση να την παρατηρήσει. Φαινόταν βαριά και κομμένη, το ταξίδι άφησε πάνω της βάρος και σημάδια που θα πάρει χρόνο να γιάνουν. Η αλλαγή της όψη της ήταν αντιστρόφψς ανάλογη της εμφάνισής της.

Είχε μεταμορφωθεί από ένα ημίγυμνο, αγρίμι της θάλασσας όπως τη γνώρισε σε μία φανταχτερή παρουσία με δυναμική και ηγεσία. Η αμφίεσή της πρόδιδε ενέργεια και οξυδέρκεια. Πάνοπλη, αρματωμένη, και φταιγμένη για πόλεμο διεκδικούσε και έπαιρνε το μερίδιο λάμψης και προσοχής μέσα στους χώρους που κυκλοφορούσε. Και το λιμάνι δεν είναι εύκολος μέρος γι' αυτό, αλλά έμοιαζε να τα κατάφερνε. Όλη της η κινησιολογία πρόδιδε μία αύρα με σκοπό να εκπλήξει και να κατακτήσει.

Το ενεργειακό της όμως παρέμενε θωλό. Τα φανταχτερα΄χρώματα καμούφλαραν όσο το δυνατόν τις δυσκολίες της. Κάτι έλειπε, αλλά είχε πολλά και η μέρα ακόμα να δώσει. Έφυγαν από το τελωνείο και κατευθήνθηκαν στο γραφείο του Λέβα. Η περατζάδα στις προβλήτες και στα λιμάνια, ήταν η τέλεια πασαρέλα και για τους δύο, καθώς η παρουσία τους δημιουργούσε συνεχώς εκπλήξεις και σχόλια. Μία ώρα περπάτημα μαζί, στα μπλε, αγέροχοι και λαμπεροί, ήταν όσο χρειαζόταν για να γίνουν η είδηση της ημέρας. Και τι είδηση!

Φτάνοντας στο μέρος του Λέβα, ο Λιφ είχε ήδη φτάσει, ανέβηκε τα σκαλιά και γύρισε να χαζέψει το λιμάνι στην ολότητά του. "The game is on" ψιθύρισε στην αρχαία γλώσσα της Σολάρις, η οποία είχε γίνει πλέον σλανγκ διάλεκτος.

Χτύπησε ευγενικά την πόρτα και μπήκε μέσα. "Λέβα, Λιφ, τι χαρά να σας ξαναβρίσκω, με χαρά σας αναφέρω την επιτυχία του ταξιδιού μας, την μεταφορά 1/5 τόνου από το μετάλλευμα, πολλές ιστορίες και περιπέτειες και σας φέρνω πίσω μία καπετάνισσα αντάξια των σκοπών μας!" Έκανε αμέσως κίνηση και έσπρωξε την πόρτα αποκαλύπτοντας τη Σόρμπι...

Η Σόρμπι σε όλη την διαδικασία ξεφορτώματος ήταν παρούσα. Αυτή ήταν η δική της νίκη. Για όσους δεν πίστευαν ότι μπορεί να μπει στα Ράουν και να επιστρέψει σώα. Για όλους όσους θεωρούσαν ότι μια γυναίκα δεν έχει θέση στο λιμάνι. Ήξερε ότι μέσα σε λιγότερο από μισή μέρα τα νέα θα βρίσκονταν σε ολόκληρη την Άστασκο. Ήταν αυτή η καπετάνισσα της Ωρόρα, ήταν αυτή η οδηγός μέσα και έξω από τα Ράουν. Η δική της δύναμη. Καθόταν παρούσα και κοιτούσε απειλητικά κάθε άγνωστο που πλησίαζε την Ωρόρα. Η αμφίεση της άλλωστε δεν χωρούσε πλέον αμφιβολία. Ο Νέιλ κατεύθυνε την εκφόρτωση και ανά διαστήματα συνεννοούνταν μαζί της για τα αποθέματα. Το μετάλλευμα, αποθηκεύονταν σε μεγάλα ξύλινα κιβώτια και ζυγίζονταν. Η Σόρμπι ήταν πάντα μπροστά στο ζύγισμα και υπέγραφε τα χαρτιά εμπορίας.

Η διαδικασία ήταν πολύωρη και η Σόρμπι δεν κούνησε ρούπι. Συζήτησε κάποιες λεπτομέρειες με τον Νέιλ και έπειτα αναχώρισε με τον Τσέκμειτ για το επόμενο βήμα μαζί με τον Λιφ και τον Λέβα στο γραφείο του δεύτερου. Οι διαταγές της ήταν σαφείς. Κανείς δεν αφήνει την Ωρόρα και όλοι είναι σε επιφυλακή. Παρόλα αυτά δεν χρειάστηκε καν να πει κάτι περισσότερο. Η σοβαρότητα της κατάστασης τους ήταν ήδη γνωστή στο πλήρωμα της. Σίγουρα ο Νέιλ είχε μιλήσει στον Τσαρ, και εκείνος με την σειρά του σε όλους τους υπόλοιπους.

Η Σόρμπι και ο Τσέκμειτ φτάσανε επιτέλους στο γραφείο του Λέβα. Ο Λιφ ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος για την επιτυχία της αποστολής τους αν και φαινόταν και αρκετά σκεπτικός. Η Σόρμπι αφού πήρε τον χρόνο να πει για το ταξίδι και τις δυσκολίες, αφήνοντας απέξω πληροφορίες για το Ουν ή τις σειρήνες ή οτιδήποτε περίεργο κατέληξε να περιεργάζεται τους τρεις άντρες. Αναστέναξε, σηκώθηκε και πήγε στο μπαρ που κρατούσε ο Λέβα στο γραφείο του. Έβαλε ζεστό νερό σε 4 κούπες και τις πήρε σ' έναν δίσκο μαζί με ένα βαζάκι με ξηρά βότανα. Τα εναπόθεσε πίσω στο γραφείο και μοίρασε τις κούπες στους άντρες και στην ίδια. Τα βλέμματα απορίας πάνω της, αλλά εκείνη πήρε τον χρόνο της στην ιεροτελεστία αυτή. Αφού ήπιε μια γουλιά από το τσάι της κοίταξε τον Λιφ έντονα και έπειτα γύρισε στον Λέβα. "Λοιπόν, τώρα θα μιλήσουμε σοβαρά για κάτι επόμενο ή θα πιούμε το τσαι μας με συμπάθειο σα καλές κυρίες;"

Πρώτος πήρε το λόγο ο Λιφ, "λοιπόν μικρή, κέρδισες με το σπαθί σου το μερίδιό σου, ελπίζω να κρατήσατε όπως ζήτησα 20 κιλά κρυμμένα για δική μας προτεραιότητα ή να ξέχασε ο δικός μας εδώ να στο θυμίσει." Έκανε μία περιπαικτική γκριμάτσα προς το ξωτικό και γύρισε στη Σόρμπι, "στο φάκελο αυτό θα βρεις ξανά την συμφωνία υπογεγραμμένη, ελαφρώς αλλαγμένη προς το συμφέρον σου και κάτι ακόμη που θα το συζητήσουμε στο τέλος της κουβέντας.

Έκανε ένα νευμα χαλαρό και έδειξε τον Λέβα.

Ο Λέβα ξεροκατάπιε και πήρε τον λόγο, κοιτάζοντας και τους τρεις σχεδόν σοβαρά.

"Η σκέψη να παίξουμε το ζάρι μας στην επιτυχία των νέων απέδωσε με το παραπάνω κα βλέπω πως το ταξίδι έστω και λίγο σας μέστωσε. Είναι πολύ σημαντικό που βγήκατε αλώβητοι από τη δοκιμασία αυτή και μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον." Έκατσε αναπαυτικά στν πολυθρόνα του καρφώνοντας τη Σόρμπι, "ένεκα της ημέρας θα στη χαρίσω σήμερα μικρή, αλλά την επόμενη καλό θα ήταν να προσέξεις τον τρόπο που θα μιλήσεις. Είναι σημαντικό να γνωρίζει ο καθένας τη θέση του, αν κάτσεις ποτέ σε τέτοια πολυθρόνα θα καταλάβεις πολύ καλά τι εννοώ."

Συνοφρυώθηκε και χαλάρωσε λίγο τη στάση του, "η πίεση που δεχόμαστε από τους πρωτευουσιάνους είναι πάρα πολύ ισχυρή, χρειαζόμαστε έναν καλό αντιπερισπασμό για να χαλαρώσουμε την πίεση εδώ και να μεταθέσουμε την προσοχή όλων για λίγο διάστημα αλλού. Το ανθύπατο συμβούλιο της Πόλης της Αστάσκο δεν μας προστατεύει όπως θα έπρεπε και η πρωτεύουσα κωφεύει οπότε θα κινηθούμε αυτόνομα για την προστασία μας. Και εδώ μπαίνετε εσείς."

Σταύρωσε τα χέρια του πάνω στο πλατύ δρύινο γραφείο και πήρε μία βαθιά ανάσα, "χρειαζόμαστε μία δολιοφθορά, τι πως που και πότε, δεν το έχουμε σκεφτεί ακόμη. Αλλά χρειαζόμαστε μία ενέργεια που θα προκαλέσει, ελεγχόμενη καταστροφή, αντιστροφή της πίεσης προς το λιμάνι και την προσοχή της πρωτεύουσας προς τα εκεί. Οι πληροφορίες μου από την πρωτεύουσα μου λένε πως οι Jarregg και ο Αλταΐρ κυνηγάνε εκτός Σελάντια οπότε ο μόνος κίνδυνος είναι οι φρουρές. Θέλω μία ιδέα, μία πρόταση και μία αντιπρόταση."

Ο Λιφ ξαναπήρε τον λόγο, "ο Γκον θεωρεί πως μέχρι τέλος του επόμενου έτους η επαρχία θα έχει χαθεί καθώς συνεχώς το λιμάνι χάνει έδαφος ανεξαρτησίας. Και όπως καταλαβαίνετε ως εύκολος στόχος δεν μπορεί να κινηθεί, ούτε εμείς, ούτε οι λοιποί συνδικαλιστές, χρειαζόμαστε φρέσκια πρόσωπα και νιάτα. Το κλασσικό παιδομάζωμα που κάνουμε έχει δώσει πολύ δυνατά παιδιά στον σκοπό μας, αλλά χρειάζονται καθοδήγηση. Μέχρι στιγμής ελάχιστοι έχουν ευαισθητοποιηθεί, οπότε η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος θα δράσει θετικά σε πολλές προεκτάσεις. Τι νόμιζες μικρέ σε μεγαλώνω για να πουλάς μαγκιές, να κάνεις βόλτες και παρτάρεις μόνο; Ήρθε η ώρα να κάνεις και εσύ ένα βήμα πιο μέσα. Και συ μικρή, φαίνεσαι να το λέει η ψυχούλα σου.

Έκανε μία παύση και έμελλε να περιμένει απάντηση από τους δύο νέους που έμειναν να κοιτάζονται...

H Σόρμπι σταύρωσε τα χέρια της και κοίταξε τους δύο μεσήλικες μπροστά της. Τα λόγια του Λέβα την έκαναν να μειδιάσει. Καταλάβαινε πλήρως τι έλεγε ο Λέβα παρόλα αυτά έπειτα και από όσα άκουσα από τον Λιφ πρόσθεσε.

"Καταλαβαίνω τι λες Λέβα και φυσικά αναγνωρίζω που με παίρνει και που όχι. Παρόλα αυτά. Πρώτα απόλα είμαι ναυτικός. Ακόμα κι αν τώρα ξεπετάχτηκα. Αυτό με κάνει αρχίδι σαν όλους τους υπόλοιπους. Επίσης, όταν λες, όταν λέτε πως υπάρχει ανάγκη για νέο κόσμο, θα πρέπει να αντιλαμβάνεστε και εσείς, ότι θα είστε αποδέκτες μαγκιών, αν όχι καπριτσιών και μπλοφαρισμάτων. Ξεχάσατε πως ξεκινήσατε όλοι; Όταν η πλειοψηφία της μπίζνας στην Άστασκο είναι άτομα της ηλικίας σας που απαιτούν σεβασμό και σκασμό εξαιτίας της θέσης που έχουν, επειδή έχουν τα διπλάσια και τριπλάσια χρόνια απο εμένα, φυσικά η έξαρση είναι επόμενη. Μπορείς να συνδικαλίσεις, αν δεν μαλώσεις; Έλα τώρα μιλάμε για ούγκανους, βάζω και τον εαυτό μου μέσα μη με κοιτάς θιγμένος, που τους νοιάζει κυρίως το χρήμα, όλα καλά με αυτό, που έχουν να δουν την γυναίκα τους ποιος ξέρει από πότε και μόνο οι πόρνες τους αντέχουν γιατί κι αυτές θέλουν να την βγάλουν με κάποιον τρόπο. Μια νέα δυναμική και σφριγηλή γυναίκα σαν εμένα προφανώς και θα φέρει τα πάνω κάτω. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένοι είστε και εσείς να ποντάρετε στο νέο, χωρίς να αισθανθείτε θιγμένοι. Η εποχή σας πέρασε. Όμως, στα αλήθεια το νοείτε αυτό;" είπε η Σόρμπι με σαρκασμό. Συνέχισε στο θέμα τους.

"Δεν φοβάμαι τα σκατά που θα φάω εδώ. Επιλογή μου ήταν να ανοιχτώ στην Άστασκο. Το παιχνίδι στο οποίο μπήκαμε όλοι, χωρίς να ξέρουμε ο ένας τον άλλον αποτελεί καθαρό τζόγο για όλους μας. Παρόλα αυτά, εγώ θα ανοίξω τα χαρτιά μου και θα δώσω τις εξής πληροφορίες, τις οποίες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε προς όφελος μας. Θα πω, τι βλέπω εγώ. Χωρίς να έχω πλήρη εικόνα της υπόγειας μπίζνας εδώ. Τα νησιά συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι στο κομμάτι της ανεξαρτησίας και της αυτονομίας. Εξωτερικοί δεν γίνονται δεκτοί με τίποτα και φυσικά δεν είναι τυχαίο που αυτοί που ρισκάρουν τη ζωή τους στα ταξίδια είναι κυρίως νησιώτες, και όχι στεργιανοί. Εσείς είστε έμπορες. Εφόσον συμφωνούμε με το πρώτο αυτό κομμάτι, μπορούμε να συνεχίσουμε. Τα νησιά θα έχουν πάντα στόλο. Αυτή τη στιγμή βλέπω πως οι ντόποιοι της Άστασκο συμπιέζονται σε μια ζώνη όλο και πιο μικρή, με τους πρωτευουσιάνους από την μία και την αυτονομία των νησιών από την άλλη. Έχω πίσω μου τα νησιά της Ελπίδας. Έχω ερίσματα στα Έρος. Όχι δύναμη, αλλά δυνατότητα ισχυρή. Και έχω βάση στα Ράουν όπως κανένας άλλος ναυτικός δεν έχει ιδέα. Αν δεν πείθουν τα λόγια μου για το τελευταίο, μπορείτε να ρωτήσετε τον μάρτυρα εδώ δίπλα μου. Και από όσο ξέρω από τις δικές μου πληροφορίες, κανένας από αυτούς τους μεγάλους που λένε ότι είναι πολυταξιδεμένοι δεν έχει περάσει μέσα απο τα Ράουν. Όλοι επιλέγουν την παράκαμψη. Το μερκούριο μπορεί να γίνει πολύ κερδοφόρο για όλους μας. Το θέμα είναι ξαναλέω, να είστε και εσείς διατεθειμένοι, να αφήσετε χώρο σε εμάς" είπε η Σόρμπι και περίμενε να δει πως θα πάει η συνέχεια.

Ο Τσέκμειτ πήρε το λόγο πριν απαντήσει κάποιος άλλος, "τα νησιά είναι το κλειδί εδώ και όχι η τρομοκρατία, αν κάτι μας έδειξε αυτό το ταξίδι είναι πως πέρα απ΄ το στίγμα στο χάρτη ελάχιστοι μπορούν να βρουν το δρόμο τους μέσα στο χαμό, διαφωνώ κάθετα με το να αρχίζω να καίω και να σπάω επειδή οι της Σελάντια θέλουν περισσότερο κομμάτι, αν είναι να κάνουμε κάτι θα γίνει με όρους που πηγάζουν μέσα από την ανάγκη για ανανέωση όπως λέτε."

Γύρισε στον πάτρωνά του, "τα μαθήματα που έχω πάρει και η στήριξη και η εκπαίδευση αγαπημένε μου Λιφ είναι εδώ μπροστά σου, πετύχαμε κάτι που δεν περίμενε κανείς, κάτσε να περάσουν δύο τρεις μέρες να μαθευτεί πως φέραμε το μερκούριο στο λιμάνι, πρώτο τέτοιο φορτίο μετά από χρόνια, και θα δεις πως τα λαγωνικά θα έρθουν να μας προσετεριστούν, δεν θα χρειαστεί φόβος και βία, όπως κάποτε, πλέον η εποχή θέλει φως, θέλει ελπίδα και ματιές στο μέλλον. Όλοι μαζί."

Πήρε μία ανάσα, κοίταξε τους πάντες και τους είπε, "αποφασίσει να μην το πω, αλλά χαλάλι, είστε η οικογένειά μου, στο Μουν συνάντησα ένα πλάσμα μυθικό και μπήκε στο μυαλό μου, μία σειρήνα. Μετά από αυτό φόβος, τρόμος και ελπίδα απέκτησαν άλλο νόημα, κι η Σόρμπι με έβγαλε από το χαμό. Υπάρχουν πραγματα και καταστάσεις εκεί που ανάγονται σε άλλες εποχές που μαθαίνουμε πλέον κρυφά μέσα από παραμύθια."

"Αν ο φάκελος περιέχει αυτό που νομίζω είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε τπτ άλλο, κι από κει πρέπει να χτίσουμε το μέλλον της Αστάσκο."

Κοίταξε με προσοχή τη Σόρμπι και την έτεινε να σπάσει το βουλοκέρι και να ανοίξει το φάκελο...

Η Σόρμπι κοίταξε εξεταστικά την τριάδα μπροστά της πριν πάρει το γράμμα. Ανοίγοντάς το απάντησε στον Λιφ "έχω βάλει στην άκρη 30 κιλά για εσάς. Ένα δωράκι από εμένα και το πλήρωμα μου" είπε ανοίγοντας το φύλλο και ξεκινώντας να το διαβάζει.

Σταδιακά τα μάτια της άνοιγαν όλο και περισσότερο και στο τέλος ήταν γουρλωμένα και η ίδια άφωνη. Κοιτούσε μια τον Λέβα, μια τον Λιφ. Το εν λόγω χαρτί ήταν μεγαλύτερη απάντηση στα λόγια της από οποιαδήποτε άλλη. Ποιά είναι η παγίδα; σκεφτόταν μέσα της , παρόλα αυτά είχε αποφασίσει να εμπιστευτεί αυτά τα άτομα. Και αυτά τα άτομα είχαν επιλέξει να εμπιστευτούν εκείνη.

Γύρισε στον Τσέκμειτ και του έτεινε το χαρτί "Ήξερες για αυτό;" τον ρώτησε καθώς ο Τσέκμειτ διάβαζε. Με την σειρά του, στα μάτια του χαράχτηκε η έκπληξη, έπειτα η αποδοχή και τέλος μειδίασε με την τροπή αυτή. Ήξερε τον Λιφ φυσικά. "Όχι, απάντησε, αλλά δεν μου κάνει εντύπωση. Είναι πολύ καλή ιδέα που θα μας ενισχύσει." είπε και της έδωσε πίσω το χαρτί.

Η Σόρμπι δεν μίλησε. Σταύρωσε τα χέρια της και άρχισε να κοιτά τον τοίχο πίσω από τον Λέβα και να σκέφτεται. Μία στο τόσο ρουφούσε λίγο από το τσάι της και κουνούσε νευρικά το πόδι της. Οι δύο μεσήλικες την περίμεναν δίχως πίεση.

"Ω μα τι στο καλό. Δεν έχει νόημα" έκανε στο τέλος. Πήρε την πένα, την βούτηξε στο μελάνι και υπέγραψε το χαρτί υιοθεσίας. Η Σόρμπι είχε πλέον πολιτικά δικαιώματα στην Άστασκο.

Oι αντιράσεις του προσώπου της Σόρμπι έδωσαν στον Τσεκμειτ να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Το είχε σκεφτεί φωναχτά ο Λιφ ελάχιστα πριν φύγουν, ίσως το συζήτησαν όλοι μαζί και αποφάσισαν ότι ήταν καλή ιδέα. Της έκλεισε απλά το μάτι καθώς υπέγραφε και αφού όλα ήταν στη θέση τους επέμεινε να συνεχίσουν την επόμενη μέρα.

"Λιφ, Λέβα η ώρα περνά και οι εξελίξεις σηκώνουν λίγο γλέντι, νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε αύριο στο γραφείο του Γκον για να επισημοποιηθεί από όλες τις πλευρές. Σόρμπι άσε τα χαρτιά και ετοιμάσου για βόλτα." Σηκώθηκε να χαιρετήσει και άρπαξε άτσαλα τη Σόρμπι να φύγουν, "Αύριο το πρωί" τους φώναξε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

"Έπρεπε με κάποιον τρόπο να σε σώσω" της είπε χαγελαστά, "λοιπόν, βόλτα, πεινάς;" Τα μάτια της Σόρμπι άναξαν διάπλατα και εκείνος γέλασε ξανά, τότε πάμε για βραδινό. Περιπλανήθηκαν για λίγο χαλαρά και βγήκαν από το λιμάνι πηγαίνοντας στο κέντρο της πόλης. Καθώς προχωρούσαν ανέμελα, δεν πρόσεχαν ότι κάποιος τους ακολουθούσε...

"Λοιπόν", της είπε, "πάμε κάπου πιο καλά και ήσυχα αυτη τη φορά, έτσι καλοντυμένοι που είμαστε, ξέρω το καλύτερο εστιατόριο της θάλασσας στην πόλη," της είπε και της έκλεισε το μάτι ψιθυρίζοντας, "να φάμε και μία φορά κανονικό θαλασσινό φαί όχι αυτό που υπομείναμε τόσες μέρες στην Ωρόρα". Η Σόρμπι του έριξε ένα αετίσιο ξερό βλέμμα και ύστερα του έσκασε ένα χαρούμενο μειδίαμα. "Πάμε".

Η Μπλε Ορχιδέα είναι από τα πιο κλασσάτα μέρη να φας καλό φαγητό στην Αστάσκο. "Τραπέζι για δύο, μακρία από τα φώτα και τη φασαρία παρακαλώ." Ο Τσεκμέιτ ήταν στο στοιχείο του και έπαιζε το κομμάτι του μαεστρικά. Μπήκε στον χώρο, χαιρέτησε την υποδοχή, κανόνισε με τον υπεύθυνο ένα καλό τραπέζι και έμεινε ένα τελευταίο πράγμα. "Θα θέλαμε την παραδοσιακή ποικιλία λευκού της Thuminir εικοσαετίας, μέσα σε παγωμένο σκεύος και μέσα στα παγάκια ροζ ροδοπέταλα." Έκλεισε το μάτι τσακπίνικα κάνοντας νόημα πως επρόκειτο για ιδιαίτερη περίπτωση.

Άφησαν προσεκτικά τα όπλα και έξτρα τους σε ειδικούς φοριαμούς και κατευθύνθηκαν σε μία υπέροχη γωνία, βυθίζοντας τα κορμιά σε έναν υπέροχο αφράτο καναπέ στο χρώμα του βρασμένου γάλακτος. Όταν ήρθαν οι κατάλογοι άφησε τη Σόρμπι να διαλέξει τι θέλει και αυτός επιμελήθηκε του κρασιού. Άνοιξε με προσοχή το μπουκάλι και έβαλε ποτήρι του, το άφησε να αναπνεύσει και το έφερε μερικές περίτεχνες γύρες, γνωρίζοντας ότι η Σόρμπι δεν θα εντυπωσιαστεί. Πήρε μία καλή τζούρα αρώματος και το έριξε στο βαθος του ουρανίσκου του.

"Γύρισε με σπινθιροβόλα μάτια και κάρφωσε τα μάτια της. "Αποφάσισες...;"

Η Σόρμπι απολάμβανε το παιχνίδι του Τσέκμειτ. Ήταν στο στοιχείο του, ήταν ολοφάνερο. Ο χώρος ήταν πανέμορφος. Όλα ήταν σε λευκές αποχρώσεις, με πινελιές του χρυσού. Καναπέδες σε κρεμ αποχρώσεις, τα τραπεζομάντηλα ήταν σε κρεμ-χρυσό και όλα τα σερβίτσια είχαν κάτι όμορφα, περίτεχνα σχέδια. Ο φωτισμός ήταν σε θερμό λευκό, χαμηλός. Περίτεχνα σχέδια κροσέ στόλιζαν τους τοίχους, και τα πριβέ τραπέζια στα οποία τους κάθισαν είχαν όλα θέα την θάλασσα σ' ένα ύψωμα του μαγαζιού, ιδιωτικά κλειστά το ένα από το άλλο, με ψηλά μπαμπού.

Η Σόρμπι άνοιξε τον κατάλογο και τα περισσότερα της φαίνονταν ξένη γλώσσα. Παρόλα αυτά επέλεξε με βάση τα κυρίως συστατικά.
"Θα μου επιτρέψεις, καλέ μου" είπε με τσαχπίνικο ύφος και γέλασε. "Θα θέλαμε αυτό το ορεκτικό με το ορτύκι και την σαλάτα θαλασσινών. Για κυρίως θα θέλαμε το πιάτο με τους κεφτέδες ανεμώνης και τον σολομό. Αυτό με τις γαρίδες και τα όστρακα. Και θα κλείσουμε με ένα γλυκό λεμόνι."
Ο σερβιτόρος την κοίταξε περίεργα και ο Τσέκμειτ απλά άραξε με ένα γελάκι. "Με συγχωρείτε δεσποινίς, ορεκτικό είπατε το ορτύκι με γλυκό του κουταλιού και καπνιστό τυρί;" "Ναι ναι αυτό!" είπε η Σόρμπι.
Ο σερβιτόρος δεν σχολίασε τίποτα περισσότερο και το σημείωσε. Η Σόρμπι είπε "Α! Θα θέλαμε και αυτά τα πούρα για τον κύριο παρακαλώ."

Αφού έφυγε ο σερβιτόρος, η Σόρμπι γύρισε στον Τσέκμειτ και του είπε "Τιιι θέλω να δοκιμάσω το ορεκτικό με το ορτύκι!" είπε και γέλασε.
"Σε πολύ ωραία μέρος με φέρατε κύριε Diceroll. Συχνά φέρνετε τις τσούπρες σας εδώ;" ρώτησε χαριτολογώντας και του έβγαλε την γλώσσα.

"Χαχαχαχα" γέλασε δυνατά και ήπιε μια καλή γουλιά. "Όχι εδώ έρχομαι μόνο σε ιδιαίτερες περιστάσεις" της είπε κλείνοντας το μάτι πεταχτά.

"Πως ήξερες ότι το γλυκό λεμόνι είναι το αγαπημένο μου;" Της είπε γελαστά και της έτεινε το χέρι του. Εκείνη έκανε κίνηση και το τράβηξε πίσω με ένα κρατσανιστό χαχανητό.

Ήρθαν τρία εξαίσια πούρα από θαλάσσιο φύκι που περιέχει νικοτίνη και έχει μια ξινογλυκη επίγευση στα χείλη όταν φυσάει κάποιος τον καπνό. "Ποικιλία Aphistus" διάβασε φωναχτά. "Ξέρεις πάντα ήθελα να πάω μία βόλτα εκεί. Πάντα φάνταζε ένα μαγικό και εξωτικό μέρος, με τις ιστορίες, τα τραγούδια και τα παραμύθια να το περιγράφουν ως κάτι μυθικό. Τι θα λεγες για επόμενο ταξίδι εκεί; Αν και ταλαιπωρία, με ψήνει άπειρα."

Όσο της έλεγε ιστορίες από την πρωτεύουσα και τα πλάνα του για ταξίδια, το φαγητό ήρθε, μοναδικές γεύσεις γέμισαν το τραπέζι με τον ίδιο να προτιμάει το καπνιστό τυρί και το σολωμό. "Θα μπορούσα να ζω μόνο με τυρί και σολωμό, αχαχαχαχα. Ο σολωμός στην Ελέγκφιν ψηλά στα κρύα είναι το κάτι άλλο."

Ήρθε κι άλλο κρασί, το φαγητό είχε εξαφανιστεί και ο Τσεκμειτ έκανε κίνηση να κάτσει πιο κοντά της. Την ένιωσε να αμφιταλαντεύεται και περίμενε να υου δώσει το οκ να πλησιάσει περισσότερο ώσπου έφτασαν πολύ κοντά.

Πήρε ένα παγωμένο ροδοπέταλο και το έβαλε στο κρασί του, έκανε το ίδιο με το κρασί της Σόρμπι, "το κόλπο είναι να το πάρεις με τα χείλη σου και το δωσεις με ενα φιλί στο μάγουλο του άλλου". Της χαμογέλασε τσακπινικα και σήκωσε το ποτήρι του με προσοχή πίνοντας ελάχιστα, περιμένοντας το πέταλο να πέσει στα χείλη του, το κράτησε απαλά και έκανε κίνηση να το αφήσει στο αριστερό μάγουλο της Σόρμπι με ενα τρυφερό και απαλό φιλί...

Η Σόρμπι περνούσε πολύ όμορφα την βραδιά της. Ό,τι είχαν παραγγείλει είχε υπέροχη γεύση, η κάθε μία μοναδική. Οι κεφτέδες ανεμώνης, σπεσιαλιτέ των νήσων της Ελπίδας, ήταν πολύ καλοί. Τόσο που παρήγγειλε ακόμα ένα πιάτο. Η ισορροπία αλμυρού και γλυκού ήταν απλά ιδανική. Άκουγε τον Τσέκμειτ να μιλά για την πρωτεύουσα και αναρωτιόταν αν όλα αυτά συνέβησαν στην πόλη εκείνη που η ίδια τόσο μίσησε. Όπως και να έχει όμως ήταν ωραίο που άκουγε πως κάποιος πέρασε καλά σ' εκείνο το χάος.

Η Σόρμπι χαχάνισε στο κόλπο με το τριαντάφυλλο και το φιλί. Τον άφησε να την φιλήσει στο μάγουλο, ένιωσε την γλώσσα του να κολλάει το ροδοπέταλο. Αντί να κάνει το ίδιο όμως, του έκλεισε το μάτι και παίρνοντας το ροδοπέταλο από το μάγουλο της του το έβαλε στο στόμα. Έπειτα άναψε ένα πούρο. Στην Σπεράντζα έφτιαχναν και εκεί πούρο από φύκι. Δεν ήξερε ακριβώς πως το κάνανε, αλλά κάπνιζε σε καλές περιστάσεις.

"Αφίστους ε" του είπε ατενίζοντας την θάλασσα. "Σίγουρα θα είναι και γαμώ τα ταξίδια αυτό που λες. Αλλά...ξέρεις τι κάνουμε εμείς όταν μας ενδιαφέρει να κλέψουμε ένα φιλί από αυτόν που θέλουμε;" είπε σοβαρά και εισπνέοντας μια καλή τζούρα από το πούρο της, πλησίασε τον Τσέκμειτ και φιλώντας τον στα χείλη του εξέπνευσε τον καπνό της. Ακόμα κι όταν ο Τσέκμειτ εισέπνευσε τον καπνό, εκείνη συνέχισε να τον φιλά.

Ανακάθισε και τον κοίταξε λοξά "Πως σου φάνηκε;" ρώτησε με μισό γελάκι.

Η ώρα είχε περάσει και μπροστά τους, είχαν φέρει το γλυκό, το οποίο ήταν ακόμα πιο υπερπαραγωγή στην όψη από όσο θα περίμεναν.

Χαμογέλασε αυτάρεσκα και της έδειξε το γλυκό. "Τι θα έλεγες για επιδόρπιο;"

Το γλυκό λεμόνι είχε βάση κρέμα λεμονιού από γάλα φάλαινας και λεμόνια από την Μαγκάβντα, η επόμενη στρώση ήταν σορμπέ λεμονιού με γλυκόξινο σιρόπι και η τρίτη στρώση είχε γλυκό του κουταλιού λεμόνι και σχέδια με λεπτές χορδές λεμονόχορτου. Ήταν ένα εξαίσιο καλλιτέχνημα καισ το μάτι και στον ουρανίσκο.

Πήρε το κουτάλι και το βύθισε απαλά στο σώμα του γλυκού για να πάρει γεύση κι από τις τρεις στρώσεις και το έφερε τσακπίνικα στα χείλη της Σόρμπι. Εκείνη με χάρη δέχθηκε το γλυκο και έκλεισε απαλά τα χείλη στο κουτάλι. Καθώς εκείνος το τραβούσε σκανδαλιστικά, φρόντισε να το φέρει και κάθετα στα χείλη της για να πάρει λίγο γλυκό που της είχε ξεφύγει.

Γέλασε πονηρά και πήρε και αυτός μία τζούρα γλυκού, ήταν υπέροχο και έδινε τέλεια μαζί με το κρασί. Και μία δεύτερη. Χίμηξαν ύστερα και οι δύο και το εξαφάνισαν κρατώντας μία τελευταία κουταλία για να τη μοιραστούν με ένα παιχνίδισμα των χειλιών τους και ένα γλυκόξινο σορμπέ φιλί που κρατήσε μερικά δευτερόλεπτα.

Άναψε και το τελευταίο πούρο και έμειναν λίγα δευτερόλεπτα να καπνίζουν, να ανταλλάζουν πονηρές ματιές και γελάκια, πίνοντας το κρασί τους. Το αλκοόλ και ο καπνός τους έφερε πιο κοντά με τα χέρια τους να μπλέκονται και μέσα από χάδια, πονηρά χανόγελα και δαγκωμένα χείλη να φλερτάρουν όλο το βράδυ μαζί. Η Σόρμπι είχε μία τρομερή ενέργεια και μία αύρα ανεξερεύνητη πράγμα που εξίταρε την τριβή τους. Κάθισε ξανά πίσω μετά το παιχνίδι τους και την κοίταξε εξονυστικά.

"Τι θα έλεγες για ένα ποτάκι μετά το φαγητό ή δεύτερο επιδόρπιο;" Της έκλεισε το μάτι πονηρά και ρούφηξε μία καλή τζούρα από το πούρο γεμίζοντας με το άρωμά του το τραπέζι.

Το γλυκό ήταν απλά υπέροχο! Δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να εκφράσει τι είχε μόλις φάει γιατί ήταν τόσο λεπτή η γεύση, αλλά ταυτόχρονα τόσο έντονη! Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο Τσέκμειτ ήξερε όντως τα καλά μαγαζιά της Αστάσκο. Η Σόρμπι δεν μπορούσε να αρνηθεί στην πρόταση του. Ήταν ημέρα χαλάρωσης πριν αρχίσουν πάλι τα παιχνίδια εξουσίας του λιμανιού. "Και δεν πάμε;" έκανε χαρούμενα.

Αφού μάλωσαν λίγο ποιος θα πληρώσει το γεύμα, κατέληξαν να συμφωνήσουν. Ο Τσέκμειτ πλήρωσε το γεύμα τους με την συμφωνία ότι το επόμενο θα ήταν της Σόρμπι. Πήραν πάλι τα παραλιακά σοκάκια, με μια σκιά να κινείται στο κατόπι τους. Η όμορφη όμως στιγμή δεν διακόπηκε. Η Αστάσκο το βράδυ είχε πολύ ζωή. Είχε πολλές σχολές μαγείας, διαφόρων κλάδων και κατ' επέκταση πολλούς φοιτητές, είχε το λιμάνι και μεγάλο εμπορικό κέντρο και φυσικά ήταν πολύ κοντά στην πρωτεύουσα. Ο Τσέκμειτ και η Σόρμπι περπατούσαν και κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου. Δεν περιείχε κάτι πονηρό, αλλά η Σόρμπι ένιωθε μεγάλη ασφάλεια να αισθάνεται την ζέστη του.

Περπάτησαν για αρκετή ωρίτσα, κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά, γίνανε ένα με την ροή του κόσμου, περπατώντας δίχως κάποιο σκοπό, όταν η Σόρμπι είδε ένα μαγαζί και δείχνοντας το είπε "Εδώ θα κάτσουμε!! Άφιστους δεν ήθελες; χαχαχα" έκανε η Σόρμπι γεκλώντας. Το μαγαζί έμοιαζε με τεράστια παγόδα, σε αποχρώσεις του κίτρινου της άμμου και του κόκκινου. Η είσοδος ήταν στρογγυλή και απ' έξω στέκονταν ένας μπράβος από τον οποίο περνούσαν οι επισκέπτες. "Το δελφίνι της άμμου" ήταν το όνομα του μαγαζιού. Η Σόρμπι παραξενεύτηκε με το όνομα και τράβηξε τον Τσέκμειτ προς την είσοδο. Ο μπράβος αφού τους κοίταξε εξονυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω, έκανε στην άκρη και τους έτεινε με το χέρι να περάσουν. "Καλή διαμονή κύριε και κυρία" έκανε καθώς οι δυο τους προχωρούσαν.

Ο χώρος μέσα ήταν ιδιαίτερα περίεργος. Όλα τα τραπέζια είχαν μια διαρρύθμιση που τους έδινε απόλυτη ιδιωτικότητα, αλλά όλα είχαν όπτικη στην σκηνή. Η σκηνή ήταν κυκλική και βρισκόταν στην μέση ακριβώς. Παρόλα αυτά όλα τα τραπέζια ήταν σε επίπεδα σε γωνίες που ακόμα κι αν όλα κοιτούσαν προς την σκηνή, κανένα δεν κοιτούσε το άλλο. Μια νεαρή, πολύ ελαφριά ντυμένη τους υποδέχτηκε μέσα και τους κάθισε σε ένα από τα ιδιωτικά τραπέζια. Κάνοντας μια ελαφριά υπόκλιση είπε "Είμαι η Νέρυα και θα είμαι σήμερα η σερβιτόρα σας. Να σας ενημερώσω πως το σεξ απαγορεύεται αυστηρά στα ιδιωτικά αυτά τραπέζια. Αν θέλετε περισσότερο ιδιωτικές περιπτύξεις έχουμε στον δεύτερο όροφο ειδικά διαμορφωμένους χώρους ανάλογα με τις ορέξεις σας και έναν κατάλογο από τον οποίο μπορείτε να δείτε τις υπηρεσίες που παρέχουμε" είπε και άφησε τον πρώτο κατάλογο σε χρώμα μαύρο. "Οτιδήποτε άλλο επιτρέπεται, όπως και το στοματικό. Σε αυτόν τον κατάλογο θα βρείτε την ποικιλία μας από κρασιά, πούρα, ναργίλ και κοκτέιλς. Όλα είναι από τις καλύτερες ποικιλίες. Και σε αυτόν θα βρείτε όλες τις νόμιμες ουσίες που μπορείτε να δοκιμάσετε. Το κατάστημα μας είναι επίσημος διακινητής και μάλιστα έχει και την σφραγίδα της Αφίστους σε σχέση με την ποιότητα των ουσιών. Το κατάστημα μας έχει να προτείνει φυσικά το δελφίνι της άμμου. Είναι μια ψυχοτρόπος ουσία, βασισμένη στην μοναδικότητα της Αφίστους. Αυτό εδώ, είπε η σερβιτόρα και έδειξε ένα κουδουνάκι, με ενημερώνει για να έρθω προς εξυπηρέτηση σας. Τα τραπέζια είναι αυστηρά ιδιωτικά, οπότε δεν θα έρθω ποτέ χωρίς να με ειδοποιήσετε. Παρακαλώ να το θυμάστε για την δική σας μοναδική εμπειρία. Το σόου είναι να αρχίσει σε μισή ώρα. Θα θέλατε να παραγγείλετε τώρα ή θα με ειδοποιήσετε εσείς;" είπε χαρωπά η κοπέλα.

"Ουάου είναι η πρώτη φορά που έρχομαι εδω" της είπε, "το ξέρω το μέρος για τη φήμη του, αλλά δεν είχε τύχει να έρθει η κατάλληλη παρέα" της είπε και της έκλεισε το μάτι. Η σερβιτόρα ήταν πανέμορφη σε σκούρα χρώματα, δεν καταλάβαινες αν ήταν ξωτικό η άνθρωπος. Στην ερώτησή της κοιτάχτηκαν οι δύο τους και αποφάσισαν να παραγγείλουν επί τόπου.

"Θέλουμε ένα ναργιλέ με γεύση Μπαχρέιν, 2 πούρα, ένα κοκτέιλ τα μαύρα δάκρυα της σειρήνας και ένα κοκτέιλ Ράουν σέιλορ, τώρα για τα υπόλοιπα θα θέλαμε να δοκιμάσουμε το δελφίνι της άμμου, σίγουρα μία ποικιλία γλυκιά και θα ήθελα και δύο σφηνάκια βότκα Ελεγκφίναγια, αλλά τα σφηνάκια σε κανένα μισάωρο."

"Πόσα δελφίνια να φέρω" ρώτησε η Νέρυα, ο Τσέκμειτ κοίταξε την Σόρμπι της χαμογέλασε πρόστυχα και γύρισε στην σερβιτόρα, "5 σε παρακαλώ". Η Νέρυα υποκλίθηκε άφησε την παραγγελία σε ένα απ' τα μπαρ και εξαφανίστηκε πίσω από μία μεγάλη και βαριά σκούρα κουρτίνα του μαγαζιού μαζί με τις υπόλοιπες σερβιτόρες.

Ανακάθισε αναπαυτικά στις μαξιλάρες και ξεκούμπωσε δύο κουμπιά από το πουκάμισό του. Απόλαυσε την ατμόσφαιρα και έστρεψε την προσοχή του στη Σόρμπι, "αν το πέτυχες κατά τύχη τότε κάτι πήγε πολύ καλά στο θυμικό σου, χεχεχεχε."

Η μισή ώρα πέρασε και το σόου ετοιμαζόταν να ξεκινήσει, τα φώτα άνοιξαν απότομα, γέμισαν τη σκηνή πριν ξανασκοτεινιάσει απότομα και μουσική πλημμύρισε τον χώρο, αισθησιακές μελωδίες από έγχορδα έκαναν την εισαγωγή πριν τα πνευστά δώσουν έναν υπόκωφο μαγευτικό τόνο και το μπαλέτο βγει στη σκηνή. 3 ξωτικά, 3 άνθρωποι και μία γοργόνα, γέμισαν την σκηνή με τις αιθέριες κινήσεις τους. Ντυμένες πανάλαφρα με σκούρα τούλια στα όρια του γυμνού και εξωτικές φωνές.

Η γοργόνα σε μία φάση ανέβηκε σε μία εξέδρα και προέτρεψε το κοινό να ξαπλώσει και να χαλαρώσει, αμέσως άναψαν κεριά και εκείνη τραγουδιστά και μελωδικά ξεκίνησε να απελευθερώνεται από τα ελαφριά της ρούχα και αποκάλυψε το εκπληκτικό της κορμί. Αν και δεν έβλεπε τριγύρω του καταλάβαινε πως τα πάθη είχαν ξεχυλήσει το χώρο και σε λίγες στιγμές έφτασε η Νέρυα.

Ο Τσέκμειτ και η Σόρμπι έμειναν με το στόμα ανοιχτό καθώς η Νέρυα έφερε την παραγγελία τους τελείως γυμνή, φορώντας μία μάσκα καρναβαλιού, με αλλαγμένη φωνή πιο μπάσα, άφησε το δίσκο έβαλε τα ποτά στο τραπέζι και πλησίασε τη Σόρμπι, είχε φέρει δύο ακόμη σφηνάκια έξτρα, ένα ροζέ ποτό μέσα. Η Σόρμπι εξεπλάγην όμως προσπάθησε να αφεθεί, η Νέρυα την πλησίασε πρόσωπο με πρόσωπο, ήπιε ένα σφηνάκι και φίλησε παθιασμένα τη Σόρμπι μέχρι να απορροφήσουν με τα χείλη τους το σφηνάκι. Πλησίασε τον Τσέκμειτ και κοίταξε τη Σόρμπι σαν να της ζήτησε την άδεια, εκείνη της χαμογέλασε πονηρά και τότε η Νέρυα έδωσα ακόμη ένα αλκοολικό φιλί στον Τσέκμειτ, το οποίο τον μέθυσε. Γούρλωσε τα μάτια του και κοίταξε τη Σόρμπι, η οποία του γελούσε για να τον κάνει να νιώσει πιο άνετα.

Τότε εκείνος πήρε το ποτά έδωσε το κοκτέιλ της στη Σόρμπι, τσούγκρισαν, ήπιαν και αντάλλαξαν κι εκείνοι ένα παθιασμένο αλκοολικό φιλί...

Η Σόρμπι είχε πολύ καιρό να κάνει τόσο καλό ναργιλέ. Στην Σπεράντζα είχαν έναν που φτιάχνανε από φύκια. Αλλά και πάλι στην Σπεράντζα είχαν διαφοροποιήσεις για τα πάντα από φύκια. Ίσως να έπρεπε να σταματήσει να συγκρίνει τα πάντα με τα φύκια της Σπεράντζα. Τα κοκτέιλ ήταν επίσης εξαίσια. Ήταν αφρώδη και ταυτόχρονα ενεργοποιούσαν κάθε γευστικό της κάλυκα. Η τροπή των πραγμάτων σίγουρα δεν ήταν αυτή που περίμενε, αλλά ήταν μια εμπειρία που ξυπνούσε τον αισθησιασμό και τον ερωτισμό της. Σίγουρα θα ξανα ερχόταν στο "Δελφίνι της Άμμου". Η Νέρυα ήταν μια υπέροχη νεαρά, αν και φυσικά ήταν εν ώρα εργασίας. Σίγουρα όμως θα ζητούσε ξανά αυτήν. Δεν είχε ξαναφιλήσει γυναίκα. Ίσως να την άρεσε περισσότερο. Η Νέρυα είχε γεύση κεράσι. Ποτέ κανένας άλλος που είχε φιλήσει δεν είχε τέτοια γεύση. Και μύριζε υπέροχα. Ίσως να το σκεφτόταν περισσότερο απότι περίμενε.

Η Σόρμπι δεν είχε δοκιμάσει ποτέ κάποια ουσία. Αν και υπήρξε σε μπίζνα μεταφοράς, ποτέ δεν θέλησε να δοκιμάσει. Ίσως γιατί ποτέ δεν είχε παρέα. Το δελφίνι της άμμου ήταν ευρέως γνωστό στην Αμρούνα και τώρα σιαθνόταν χαζή που δεν είχε κάνει την σύνδεση πριν μπούνε μέσα. Η Νέρυα τους έφερε σε ένα ασημένιο μπολ με περίτεχνα σχέδια 5 κομμάτια χαλαζία. Το δελφίνι της άμμου είχε αυτήν την εξωτική μορφή, σαν να ήταν κάποιος λίθος. Μάλιστα, έμοιαζε τόσο πολύ με χαλαζία που είχε και ένα εσωτερικό ιριδίζον χρώμα. Η Νέρυα τους εξήγησε την διαδικασία, σερβίροντας πρώτη στα ποτά τους. Το δελφίνι της άμμου διαλυόταν μέσα στο ποτό, για να έχει σχεδόν άμεση επίδραση. Η ώρα επίδρασης εξαρτιόταν από πολλούς παράγοντες, αλλά συνήθως ένας χαλαζίας μπορούσε να κρατήσει για περίπου μία ώρα. Γι αυτό το λόγο, τέτοια μαγαζία ήταν ανοιχτα σε 24ώρη βάση, έχοντας ένα πολύ δυνατό σύστημα προσομοίωσης ημέρας και νύχτας.

Η Σόρμπι ήπιε την πρώτη της γουλιά δειλά. Είδε τον Τσέκμειτ να κάνει το ίδιο. Η Νέρυα για ακόμα μια φορά επανέλαβε "Μην ξεχάσετε να με ειδοποιείτε με το κουδουνάκι" και έφυγε διακριτικά. Η Σόρμπι άρχισε να αισθάνεται...ιδιαίτερα και συνέχισε το ποτό της. Λίγες μόνο στιγμές μετά της ήρθε μια ισχυρή αίσθηση και μια ενέργεια που δεν περίμενε. Γύρισε στον Τσέκμειτ με μάτια να καίνε και του είπε "Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να πλεύσω μόνη μου μέσα και έξω απο τα Ράουν!! Τι είναι αυτό το πράγμα; Ουάου!" είπε και ρίχτηκε πάνω του σε ένα έντονο, επιθετικό φιλί.

Η Σόρμπι όρμησε πάνω του με το δελφίνι της άμμου στο άιμα της. Το ίδιο και εκείνος, νιώθοντας εκείνη τη ζαλισμένη ευφορία αφέθηκε στην εμπειρία. Προσπαθώντας να κρατήσουν τα όρια τον κανονισμών, η μουσική, τα αρώματα, οι γευσείς και οι εξάρσεις έγιναν ένα. Η γεύση της Σόρμπι εκείνη τη στιγμή ήταν λαχταριστότατη, το κοκτέιλ της με το δελφίνι της άμμου άφηνε μία εσάνς βατόμουρου στο άρωμα των χειλιών, και ο Τσέκμειτ λαίμουργα ρουφούσε τη γεύση αυτή στα όριά της.

Χαλάρωσαν λίγο, έκαναν μία τζούρα ναργιλέ και εκείνος έριξε και το δεύτερο δελφίνι στο ποτό του, κοιτάζοντάς την εριστικά να κάνει το ίδιο. Πήρε μία γενναία γουλιά, έκανε δύο βαθιές τζούρες και πλησίασε τη Σόρμπι ξανά σε απόσταση αναπνοής, της χαμογέλασε και έμπηξε τα δόντια του απαλά στο λαιμό της. Ο λυγμός που της ξέφυγε συνοδεύτηκε από μία κλωτσία που τον έσπρωξε πίσω και εριστικά γέλια. Ξαναπλησίασε και της ξεκούμπωσε ελαφριά τα δύο πρώτα κουμπιά της πουκαμίσας της, προσεκτικά για να μην δεχτούν παρατήρηση.

Την προσκάλεσε στην αγκαλιά του και και βάλθηκε να της χαιδεύει το λαιμό και τους ώμους απαλότατα, ρίχνοντας μικρές σταγόνες ποτού στο λαιμό της για να της γευτεί. αφού είχαν πιεί τα ποτά και το ναργιλέ τους τότε εκείνος πήρε το τελευταίο δελφίνι και τα σφηνάκια, πήραν από ένα το ήπιαν κρατώντας το στο στόμα τους και έβαλα το δελφίνι στα χείλη του. Την πλησίασε όλο προσμονή. Ένωσε τα χείλη του με τα δικά της, και ξεκίνησαν να γλείφουν το δελφίνι μαζί μέχρι να λιώσει, ξεχειλίζοντας από αλκοόλ το οποίο κυλούσε αργά στο λαιμό τους και έσταζε στον καναπέ, αφού έλιωσε το δελφίνι, έσμιξαν τα κορμιά τους, ξαπλωμένοι στον καναπέ και τα χάδια τους ξεκλείδωναν ακραία σκέψεις και πονηρά πάθη.

Σε μία φάση περνώντας η Νέρυα από το τραπέζι, κάθισε μαζί τους να μοιραστεί μαζί τους τις γεύσεις και την όρεξη και έτσι κυλούσε το υπόλοιπο της βραδιάς με τους δύο παραδωμένους στις ορέξεις και στα πάθη τους, με τη μουσική και τα αρώματα να κατακλείζουν τη στιγμή τους.

Είχε ξαναφιλήσει τον Τσέκμειτ και τώρα με το δελφίνι της άμμου ένιωθε κι άλλα, ιδιαίτερα πράγματα. Αλλά η προσθήκη της Νέρυα στο παιχνίδι τους ήταν κάτι πολύ πρωτόγνωρο. Η κίνηση της, η αύρα της, η μυρωδιά της, η γεύση της, έκαναν την Σόρμπι να θέλει κι άλλο. Η Σόρμπι ρώτησε την Νέρυα αν μπορούσε να καθίσει μαζί τους και η νεαρά δέχτηκε. Η Σόρμπι την ρώτησε αν θα ήθελε να καθίσει ανάμεσα τους και η Νέρυα γέλασε πρόσχαρα. "Είσαι από τις λίγες που ζητάνε συναίνεση. Σε συμπάθησα ήδη." είπε και της έδωσε ένα ζεστό φιλί. Η Νέρυα κάθισε ανάμεσα τους και η Σόρμπι της έδωσε από το ποτό της. Η ώρα πέρασε με τους τρεις τους να εξερευνούν ο ένας το σώμα του άλλου, ως το σημείο που επέτρεπαν οι κανονισμοί. Η Σόρμπι άγγιζε ένα άλλο γυναικείο κορμί και το πάθος της φούντωνε. Τα χείλη τους παίζανε, από το ένα στόμα στο άλλο σε διάφορους συνδυασμούς. Η Νέρυα συνέχιζε να είναι γυμνή άλλωστε και η Σόρμπι μαζί με τον Τσέκμειτ εξερευνήσαν τα όρια αυτά όσο μπορούσαν. Η Νέρυα ήταν δεκτική σε όλα και εκείνη με την σειρά της, φάνηκε να θέλει να τους προσφέρει ηδονή όσο μπορούσε και η ίδια.

"Θα θέλατε μήπως να περάσουμε στον επάνω όροφο;¨ρώτησε σε κάποια φάση η Νέρυα. Η Σόρμπι ένιωσε ξανά την ανάσα της να κόβεται και πνίγηκε από την γουλιά της. Η Νέρυα κατάλαβε την δυσφορία της Σόρμπι και της έπιασε το χέρι. Την χάιδεψε απαλά στο πρόσωπο και κοιτώντας την στα μάτια είπε "Δεν χρειάζεται αν δεν θέλετε. Μην ανησυχείς. Είσαι ασφαλής εδώ. Δεν θα γίνει τίποτα περισσότερο που δεν θες" και την φίλησε ξανά. Τα χείλη της ήταν μεθυστικά. Η Νέρυα παρά το νεαρό της ηλικίας της ήταν πολύ πεπειραμένη και φαινόταν σε κάθε της κίνηση. Ήρεμα και χωρίς να το καταλάβει, έφερε την Σόρμπι στην θέση και κάνοντας ένα νεύμα στον Τσέκμειτ έφερε το πρόσωπο της και χάθηκε στα στήθη της Σόρμπι.

Για πολλές ώρες βίωναν ο ένας τον αισθησιασμό του άλλου. Η νύχτα κύλησε όμορφα και ηδονικά. Το δελφίνι της άμμου ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Και η Σόρμπι βίωσε ένα είδος ηδονής που δεν είχε ιδέα ότι υπήρχε.

Η Νέρυα επέστρεψε όταν είχαν οριακά ξεφύγει και έβαλε περισσότερη φωτιά στο τραπέζι τους. Φαινόταν ότι ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει για να χαλαρώσει τη Σόρμπι και να της πυροδοτήσει περισσότερη ευχαρίστηση και ηδονή.

Ρίχτηκε πάνω της με πόθο και απόλαυσε κάθε σπιθαμή του κορμιού της. Το ξωτικό κάθισε πιο δίπλα με νέο ποτό αφήνοντας τις δύο τους να απολαύσουν η μία την άλλη. Είχε κάτι το απίστευτα αισθησιακό η άγουρη ορμή της Σόρμπι στο γυναικέιο κορμί της Νέρυα. Ξάφνου η Νέρυα έφερε το χέρι της κοντά του προσκαλώντας τον χωρίς να αφήσει η Σόρμπι.

Εκείνος ανταπέδωσε, πρώτα στη Νέρυα και ύστερα στη Σόρμπι και μετά και οι τρεις μαζί, το δελφίνι της άμμου είχε μία φοβερή λειτουργία να καταστήλει τις αναστολές του χρήστη και αυτή ακριβώς η δυνατότητα έδωσε στο βράδυ τους μία σκοτεινή, πηγαιά και ξεχωριστή ηδονική ροή. Πότε στο γυμνό κορμί της Νέρυα, πότε στης Σόρμπι ο Τσέκμειτ γεύτηκε και απήλαυσε το απάγαυσμα του νεανικού θηλυκού σώματος, την ένταση, τη σφυγιλότητα, το άρωμα και την απόλαυση.

Πέρασε η ώρα και οι τρεις τους ήταν ακόμη στο τραπέζι μέχρι το τέλος του προγράμματος. Η Νέρυα έφυγε όσο αιθέρια ήρθε και επέστρεψε με δύο σφηνάκια και ένα μικρό ραβασάκι που άφησε μέσα στην ξεκούμπωτη πουκαμίσα της Σόρμπι, χαιδεύοντας ξανά το στήθος της πριν το αφήσει. Τους αποχαιρέτησε με ένα παθιασμένο φιλί και γύρισε στο πόστο της.

Οι δύο τους μαγεμένοι από την τροπή της νύχτας, αποχώρησαν από το μαγαζί και βάλθηκαν να τριβονται και να φιλιούνται στα σκοτεινά σοκάκια γύρω από το λιμάνι. "Τώρα δεν έχουμε τους κανόνες να μας περιορίζουν" της ψιθύρισε λάγνα και της έγλειψε το λωβό του αυτιού της. Έβαλε τα χέρια του μέσα από τα ρούχα της και την κόλλησε σε ένα τοιχάκι, σφίγγοντας πάνω της το σώμα του με ορμή. Την ήθελε, εκείνη τη στιγμή, ήταν μεθυσμένος με τη μορφή της. Τα δάχτυλά του, η γλώσσα του, τα χείλη δεν άφησαν σπιθαμή της σάρκας της ανέγγιχτη, και οι λυγμοί και τα πνιχτά της έκανε τη στιγμή ακόμη πιο ηδονική.

Δεν είχα προσέξει όμως, ότι η σκιά που τους ακολουθούσε έπαιρνε μορφή σιγά σιγά, όσο εκείνοι πάλευαν με την ορμή και τα κορμιά τους...

Ο Τσέκμειτ την είχε κολλήσει και η Σόρμπι ήταν παραδομένη στην ενέργεια του. Τα χείλη του και τα χέρια του ήταν παντού πάνω της . Όπως ήταν το κεφάλι του χωμένο μέσα στον λαιμό της, η Σόρμπι είδε από πίσω τέσσερις σκιές να παίρνουν υλική υπόσταση. Γούρλωσε τα μάτια της. Ήταν παιχνιδίσματα του δελφινιού της άμμου ή την γελούσαν τα μάτια της; Η Σόρμπι αναγνώρισε τους άντρες. "Τσέκμειτ!!" έκανε με ένταση στην φωνή της και τον σταμάτησε. Ο Τσέκμειτ γύρισε ακαριαία να κοιτάξει και αυτός.

"βρε βρε τι έχουμε εδώ! Οι έμποροι του μερκουρίου! Οι εραστές! Κοιτάξτε τους! Είναι έτοιμοι να ξεβρακωθούν επί τόπου!" έκανε ο αρχηγός. Ήταν οι νάνοι με τους οποίους είχε πέσει ξύλο η Σόρμπι την πρώτη μέρα που είχε πιάσει η Ωρόρα άγκυρα στην Αστάσκο. Η Σόρμπι κουμπώθηκε γρήγορα και προσπάθησε να είναι σε επιφυλακή. Η επίδραση του δελφινιού είχε αρχίσει να χάνεται, αλλά ακόμα ήταν ζαλισμένη και ήταν σίγουρη ότι δεν θα ήταν σε θέση να παλέψει για κανέναν λόγο.

"Τί θέλετε;" άκουσε τον Τσέκμειτ να ρωτά.
Οι νάνοι γέλασαν και άρχισαν να πλησιάζουν απειλητικά. "Μα φυσικά να πάρουμε το αίμα μας πίσω αδερφέ. Τι νομίζεις; Ε έτσι όπως σας βλέπουμε βέβαια ξαναμμένους, μπορεί να θέλουμε και κάτι περισσότερο, αφού σας δείρουμε. Θα ήταν ωραίο θέαμα να κοιτάς, όσο παίρνουμε σειρά με την τσούπρα σου" είπε ο ένας και έφτυσε.

Η Σόρμπι οργίστηκε "Παλιοτόμαρα μπάσταρδα! Τόσο σιχαμένα δειλός είσαι στούπα!"

Άρχισε να βρέχει. Ο Τσέκμειτ πισωπατούσε, έχοντας πίσω του την Σόρμπι, προστατεύοντας την με το σώμα του. Η Σόρμπι προσπαθούσε με την σειρά της να υπολογίσει, αλλά κανένα σενάριο στο μυαλό της δεν έπαιζε νικηφόρο.

Η απόφαση ήταν φανερότατη, έπιασε το χέρι του Τσέκμειτ και φώναξε "Πιάστε μας πρώτα αν μπορείτε σκουπιδοτενεκέδες!"
και τραβώντας τον ξεκίνησε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ψιλό μεθυσμένοι, ψιλο ξεκουμπωτοι αλλά με το αίσθημα της επιβίωσης να γίνεται κυρίαρχο, βάλθηκαν να τρέξουν γρήγορα και να βγουν απ το στενό. Καθώς πλησίαζαν στο τέλος του στενού, έχοντας τους νάνους ξωπίσω τους, δυο άλλες σκιές τους έκλεισαν το δρόμο.

Κοιτάχτηκαν και όρμησαν με όση δύναμη είχαν πάνω στα τσιράκια των νάνων. Η σύγκρουση τους οδήγησε όλους στο βρεγμένο έδαφος. Μετά βίας πρόλαβαν να μην τους πιάσουν και συνέχισαν να τρέχουν μέσα στη λάσπη.

Η παραζάλη δεν είχε φύγει και έτρεχαν στα τυφλά όταν, "αααααα", ένιωσε ένα κάψιμο στην δεξιά ωμοπλάτη. Ένιωσε τη ροή του αίματος και γύρισε να δει αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει.

Πασχίζοντας να βρει κάποιον στους ερήμους δρόμους του ήρθε μια απελπισμένη ιδέα.

"ΤΙΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!"
"ΤΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!!"

Άρχισε να ουρλιάζει με όση δύναμη είχε ελπίζοντας το πουλί να ακούσεις τις φωνές.


"ΤΙΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!"
"ΤΙΙΙΙΜΜΜΜ!!!!!!!!!!!!"

Φωναζανυ κι οι δύο τρέχοντας, ώσπου μία μικρή σκιά σηκώθηκε στο ημίφως του λιμανιού. "Σόρμπι, η Ωρόρα"!! Και της έδειξε την κατεύθυνση προς τον Τιμ.

Ο πόνος είχε γίνει αβάσταχτος και ένιωσε τις δυνάμεις να τον εγκαταλείπουν. Ψιλοσωριαστηκε μένοντας απο ανάσα, "άσε με και τρέξε στην Ωρόρα" είπε και σταμάτησε για να κέρδισε χρονο η Σόρμπι.

Η συμμορία αδιαφόρησε προς στιγμήν για τη Σόρμπι. "Και τώρα μπασταρδάκι τελείωσε. Φρατζ, Φριτζ, κανονίστε τον!"

Μην μπορώντας να προβάλει αντίσταση, έκλεισε τα μάτια ελπίζοντας στο μη χειρότερο. Οι νάνοι με φαλτσέτα ο ενας και πεταλούδα ο αλλος, του έσκισαν τα ρούχα και ο Φρατζ του έχωσε τη φαλτσέτα στο λαιμό οριακά κάνοντας του μια βαθιά γρατσουνιά.

"Πες αντίο στο όμορφο προσωπάκι σου" Καθώς σήκωσε τη φαλτσέτα να τον χαρακώσει, έκλεισε τα μάτια του και ένιωσε τη λεπίδα να του σκίζει το αριστερό φρύδι και γνώριμες φωνές και ένταση γύρω του.

Καθώς άνοιξε τα μάτια του ειδε τον Φρατζ με ανοιγμένο κεφάλι να σπαρταράει και τον Νειλ, τον Tσαρ και τον δίδυμο να έχουν ορμήξει στο τσούρμο και να τους σακατεύουν δίχως ελεος.

Έκανε να φτάσει την ωμοπλάτη του και έβγαλε ένα κομμάτι γυαλί μέσα στα αίματα, βηχοντας και φτύνοντας αίμα, προσπάθησε με κόπο να σηκωθεί, όταν ο Νειλ και οι υπόλοιποι κατάφεραν να διώξουν τους νανους.

"Που πάτε και μπλέκετε συνέχεια εσείς οι δυο" του είπε ο Νειλ και τον σήκωσε σαν τσόφλι και τον πήγε στην Ωρόρα. Εκεί η Σόρμπι και ο γιατρός ντου πλοίου τον περιποιήθηκαν και τρεμάμενος προσπάθησε να κοιμηθεί σε μια αιώρα.

Η Σόρμπι καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια πάνω στο άδειο βαρέλι στο κυρίως κατάστρωμα. Όλοι ήταν τριγύρω της συνοφρυωμένοι. Ο Νέιλ είχε δύο δικούς του να φρουρούν την Ωρόρα και την ιδιωτικότητα τους και ο Τιμ έκοβε βόλτες στον αέρα περιμετρικά. Αν έβλεπε κάποιον να πλησιάζει, θα τους ενημέρωνε όλους με πολλά δυνατά κρωξίματα.

Ο Νέιλ έδινε το βήμα σε όποιον ήθελε να πει την γνώμη του και όλοι ακούγανε και σκεφτόντουσαν. Η Σόρμπι αφού τελείωσαν όλοι, είπε
"Κανονικά αυτή την κουβέντα έπρεπε να την είχαμε στην Σπεράντζα. Πώς γίνεται κάθε φορά και μας συμβαίνουν πράγματα έτσι;" είπε και όλοι γέλασαν. Τον λόγο πήρε ο Τσαρ.
"Καπετάνισσα, ίσως έχεις βαρεθεί να το ακούς από τον Νέιλ οπότε θα το πω και εγώ. Είμαστε μαζί σου στα πάντα. Η Ωρόρα μας δίνει λόγο ύπαρξης. Οι παλιοί θυμόμαστε τις ένδοξες μέρες του Καέλουμ και τα μεγάλα ντήλια. Και όσο κι αν μας άρεσαν τα ήρεμα χρόνια μέχρι να πατήσεις πόδι, όλα είναι βαρετά εκτός της θάλασσας. Είχα πολύ καιρό να παίξω ξύλο και η αλήθεια είναι ότι ήταν ίσα ίσα να μου ανοίξει η όρεξη. Όσο για τους νέους, πίστεψε μας είναι το ίδιο τρελοί και παλαβοί με εμάς. Είναι όλοι τους καλά παιδιά και θέλουν το ίδιο. Ελευθερία και αδρεναλίνη. Και είσαι αρκετά τρελή για να τα προσφέρεις όλα σε εμάς τους ταπεινούς υποστηρικτές σου" κατέληξε ο Τσαρ και όλοι, μεγαλύτεροι και μικρότεροι ξεκίνησαν να φωνάζουν επιδοκιμαστικά.

Το πλήρωμα της Ωρόρα ήταν διπλό. Από την μία όλο το παλιό πλήρωμα του πατέρα της, όλοι ηλικίας 35-45 και από την άλλη όλοι εκείνοι που από τα 15 της χρόνια που ανέλαβε την Ωρόρα επέλεγε. Ηλικίας 15-25. Ο νεαρός ο οποίος ήταν ακόμα δόκιμος έβηξε κοιτάζοντας τον Νέιλ. Ο μεγαλόσωμος άντρας του ένευσε και ο πιτσιρικάς πήρε τον λόγο.
"Ξξέρω ότι ο λόγος μου ίσσσως δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να ακούσεις καπετάνισσα. Με έσωσες πριν τρία χρόνια στην καταιγίδα ανοιχτά της Σπεράντζα. Ο πατέρας μου δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Είμαι ο γιος του ψαρά του μπάρμπα Κουν. Με λένε Χάιμ, αλλά όλοι εδώ με φωνάζουν Δόντι" είπε δειλά ο νεαρός και έδειξε τα στραβά τους δόντια. Η Σόρμπι τον θυμόταν φυσικά, θυμόταν όλους όσους είχε επιλέξει, αλλά τον άφησε να μιλήσει, τον μονόλογο της δικής του ανεξαρτησίας. "Η μάνα μου γυρνώντας πίσω δεν μπορούσε να συνέλθει από τον χαμό του. Ήταν μαζί όλη τους την ζωή. Αλλά όταν της είπα ότι ήθελα να μπαρκάρω μαζί σου για να ξεχρεώσω το χρέος της ζωής μου, ξες τι μου είπε;" ο νεαρός άρχισε να παίρνει κουράγιο από τις αναμνήσεις και τα βιώματά του και η φωνή του σταδιακά γινόταν πιο σταθερή. "Μου είπε, πήγαινε παιδί μου. Η Ωρόρα για τους παλιούς είναι θρύλος. Όλοι στην Σπεράντζα είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, και αυτό φαίνεται στην Ωρόρα και στο πλήρωμα της. Εκείνη μας βοηθά όταν το χρειαζόμαστε. Εκείνη μας ταίζε στις μεγάλες μας συμφορές. Εκείνη είναι η καρδιά της Σπεράντζα που χτυπά ακόμα αγέρωχα. Με την ευχή μου, να γίνεις χρήσιμος στην νεαρή καπετάνισσα και να την εμπιστευτείς σε όλα. Το λοιπόν, συνέχισε εκείνος, έτσι μου είπε μα τους χίλιους κεραυνούς και το επόμενο ήταν εσύ και ο Νέιλ να με κοιτάτε εξεταστικά. Ξέρω πως είμαι πολύ αδύνατος. Όσο κι αν ψαρεύαμε με τον πατέρα μου, αυτά τα πόδια μου και αυτά τα χέρια μου, είναι κοκαλιάρικα ότι κι αν κάνω. Αλλά ποτέ, π ο τ έ μου, αυτά τα τρία χρόνια που βγάζω τα κοχύλια από την Ωρόρα, μαζεύω τα σκατά μας ή πλένω τα ξερατά μας δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω! Γιατί ξέρω ότι αυτές οι δουλειές είναι σημαντικές για όλους μας, αλλιώς θα ήμασταν μέσα στη βρώμα. Ξέρω πως αυτά είναι απαραίτητα για να με κάνουν πιο σκληρό. Ξέρω πως όταν γίνω πραγματικό μέλος του πληρώματος, όλη αυτή η δουλειά θα έχει αποδώσει. Και πίστεψε με δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την βρώμα, τόσο μεγάλη και έντονη που συνέχεια νομίζω ότι βρωμάω και εγώ ο ίδιος. Κι όμως, όλα είναι αντίδοτο σε αυτό που φοβάμαι περισσότερο και εναποθέτω τις ελπίδες μου σε σένα, τον θάνατο. Ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει και δεν μπορώ να γίνω ναυτικός αν δεν το ξεπεράσω. Όμως ούτε μια στιγμή δεν φοβήθηκα πάνω στην Ωρόρα, γιατί ξέρω ότι οτιδήποτε κι αν συμβεί πάντα όλοι μας θα κρατήσουμε την Ωρόρα στην επιφάνεια. Και αυτό το ξέρω όπως ξέρω την βρώμα των περιττωμάτων που καθαρίζω. Τα λέω όλα αυτά, γιατί με την σειρά μου θέλω να πω, πως ακόμα και εγώ, το τελευταίο γρανάζι της Ωρόρα σε εμπιστεύομαι απόλυτα. Και πως είμαι μαζί σου σε ό,τι έρθει." κατέληξε ο νεαρός και πήρε ξανά την θέση του. Όσοι ήταν γύρω του, του χτυπούσαν φιλικά την πλάτη και του υψώνανε την γροθιά τους σε ένδειξη αναγνώρισης. Η Σόρμπι χαμογελούσε από μέσα της, αλλά δεν ήθελε να μειώσει ούτε στο λίγο τον λόγο του.

Πήρε λίγο χρόνο και τους κοίταξε έναν έναν. "Θα χωθούμε βαθιά στη μπίζνα. Υπέγραψα χαρτιά τα οποία πρακτικά μου δίνουν πολιτικά δικαιώματα στην Αστάσκο. Θα μοιραστώ το όνειρο μου μαζί σας. Το όνειρο μου είναι αυτόνομα νησιά της Ελπίδας. Το όνειρο μου είναι ένας συνασπισμός των νήσων της Ελπίδας και των Έρος και φυσικά του Ουν. Το όνειρο μου είναι μπίζνες που θα μας δώσουν κυριαρχία στη θάλασσα και δεν θα μπορούν παρά να μας πάρουν στα σοβαρά. Εάν ελέγχουμε την θάλασσα, ελέγχουμε το εμπόριο μέσω της!! Είμαστε λίγοι, όμως έχω εμπιστοσύνη σε κάθε έναν από εσας! Πρέπει να μεγαλώσουμε. Το σχέδιο μου καλύπτει τρία μέρη. Πρώτον, πρέπει να τελειώσουμε εδώ και να πάρουμε νέα δουλειά! Θα το δουλέψω εγώ αυτό. Δεύτερον, πρέπει να πάμε στην Σπεράντζα να ξεφορτώσουμε τα δικά μας και να ξεκινήσουμε σοβαρή εκπαίδευση νέων ατόμων. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως θέλω τους επόμενους τρεις μήνες να φτιάξουμε ακόμα δύο πλοία έτοιμα να μπαρκάρουν. Ξέρω! Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα ΑΛΛΑ γι αυτό θα χωριστούμε. Θα μπαρκάρω μαζί με την Ωρόρα και τους παλιούς στο Μουν πάλι, υπάρχουν πολλά μισοτελειωμένα μέρη εκεί και οι υπόλοιποι θα πέσετε με τα μούτρα στην Σπεράντζα. Έτσι σε τρεις μήνες θα μπορέσουμε να έχουμε δύο πλοία. Όσο για τα άτομα που θέλω να βρούμε, περιμένω από όλους σας προτάσεις. Είστε εδώ γιατί ακούσατε την θάλασσα να σας καλεί! Στο αίμα σας, στο μυαλό σας σίγουρα ξέρετε και άλλους έμπιστους. Οι επόμενοι τρεις μήνες θα είναι απαιτητικοί και θα κληθείτε να ξεπεράσετε τον εαυτό σας. Θέλω παράλληλα με τις δουλειές μας να αφουγκραστείτε τον εαυτό σας και να απαντήσετε εσείς σε εσάς, γιατί το κάνετε αυτό! Ποιοί είστε και ποιοι θέλετε να γίνετε. Η Ωρόρα θα μεγαλώσει σε δύναμη. θα φροντίσω εγώ γι αυτό! Χρειάζεται όμως να μεγαλώσουμε και εμείς! Σε όλα. Χρειάζεται να ψηθούμε καλά, χρειάζεται να μεγαλώσουμε. Τέρμα τα κορίτσια στην Άστασκο, τέρμα οι ιστορίες για αγρίους. Ό,τι λέγεται πάνω στην Ωρόρα, ΜΕΝΕΙ στην Ωρόρα. Οι μπίζνες μας είναι μόνο δικές μας! Επικαλούμαι τον όρκο και πλέον τον φέρνω σε ισχύ πάνω στο πλοίο μας. Μάλιστα, φέρνω και κάτι ακόμα σε ισχύ. Πλέον δεν θα ψάχνουμε μόνο για άντρες ή αγόρια. Είμαι γυναίκα και σαν γυναίκα, επικαλούμαι την πλήρη ισότητα στον θάνατο. Η θεά μας είναι γυναίκα! Δεν γίνεται να μην έχουμε ικανές γυναίκες στο πλήρωμα μας. Ο σεβασμός είναι κάτι που όλοι έχετε. Από δω και πέρα θα αξιολογούμαι και γυναίκες! Ξέρετε ποιές είναι. Είναι εκείνες που έχουν την ίδια φωτιά με εσάς στα μάτια σας, αλλά έχουν κληθεί να μείνουν σπίτι και να ράβουν τις κάλτσες σας! Σπάστε όλα τα δεσμά! Όσοι μείνετε στην Σπεράντζα, Τσαρ εσύ θα είσαι επικεφαλής, έχετε δουλειά να βρείτε και να εκπαιδεύσετε μέσα σε αυτό το τρίμηνο 40 νέα άτομα. Άντρες και γυναίκες. Αγόρια και κορίτσια! Το μέλλον είναι δικό μας! Και θα το πλάσουμε όπως εμείς ονειρευόμαστε! " τελείωσε η Σόρμπι και ύψωσε την γροθιά της.

¨Από δω και πέρα εμείς θέτουμε τα θεμέλια του δικού μας αύριο!"
Όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να πανηγυρίζουν επιδοκιμαστικά. Ο Νείλ μειδιάζοντας χαρούμενος κοίταξε τον ουρανό.
Είσαι ίδια ο πατέρας σου με την οξύνοια της μάνας σου

Η φασαρία από το κατάστρωμα τον ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια του, περιπλανήθηκε στο χώρο και έκανε να κουνηθεί, μελανιές, ράμματα, ένιωθε σαν να τον πάτησε ελέφαντας. Σηκώθηκε με τα ζόρια και τράβηξε για το κατάστρωμα. Άκουσε τους διαλόγους και περίμενε να τελειώσουν. Βγήκε όταν είχαν σπάσει και κίνησε προς το μέρος της Σόρμπι και του Νειλ. Έγνεψε και στους δύο. "Καταλαβαίνεις Σόρμπι πως το ραντεβού μας μετατίθεται για τις επόμενες μέρες. Πρέπει να βρω τους πάντες και να κατευνάσω τις ανησυχίες τους που πάτε και ουρλιάζετε μέσα στο λιμάνι της πρωτεύουσας για ανεξαρτησία. Δεν είμαστε στη μέση του ωκεανού για να χάνονται οι φωνές στον αέρα και στο κύμα."

Έκανε μία κίνηση σε νοητό ανοιχτό ημικύκλιο στον ορίζοντα, "εδώ είναι γεμάτο νυφίτσες, καρφιά και μαφιόζους που με το ζόρι τους συγκρατούμε! Πως θα επιβιώσεις στην πρωτεύουσα όταν δεν παίζεις με τους κανόνες τις πρωτεύουσας; Σκέφτηκες τις αντιδράσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εγώ και ο Λιφ που φέραμε στο λιμάνι επαναστάτες;"

Γυρίζοντας στο Νειλ και στους υπόλοιπους, "κρατήστε χαμηλό προφίλ μέχρι νεωτέρας, τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα και να έχετε το νου σας συνέχεια στην Ωρόρα. Θα επιστρέψω το συντομότερο δυνατό. Και για τους θεούς, μην κάνετε φασαρία!"

Έκανε ένα σχεδόν τρυφερό, σχεδόν στοργικό μειδίαμα στη Σόρμπι και ξεκίνησε να κατεβαίνεις την Ωρόρα κουτσαίνοντας. Σίγουρα τα νέα της χθεσινής βραδιάς θα είχαν φτάσει στα αυτιά όλων των φατριών του λιμανιού και έπρεπε να φτάσει το συντομότερο στην ασφάλεια της περιοχής του. Κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να ασχοληθεί καθώς θα άνοιγε μέτωπο μάλλον μη διαχειρίσιμο, αλλά δεν χάνονται οι χαζοί.

Αδιαφορώντας για τα βλέμματα και τα κουτσομπολιά, έφτασε στο γραφείο του Λιφ, μπήκε μέσα, χαιρέτησε και πήγε να ξαπλώσει στο κρεβάτι του. Έκλεισε τα μάτια του, είδε τις τελευταίες ημέρες ξανά πίσω απ΄ τα βλέφαρά του και κατέρρευσε μέσα στην κούραση, την εξάντληση και την παραζάλη του. Είχε πάρα πολλή δουλειά μπροστά του και έπρεπε να αναρρώσει το συντομότερο.

H Σόρμπι και ο Νέιλ κοιτούσαν σαν χάνοι τον Τσέκμειτ. Ο Νέιλ της έκανε ένα νεύμα με το δάχτυλο του ότι τα έχει χαμένα. Η Σόρμπι χαχάνισε. Ο Τσέκμειτ μάλλον θα έβλεπε κάποιο όνειρο, καθώς όλες οι συνομιλίες μεταξύ των μελών του πληρώματος είχαν γίνει σε πολύ χαμηλό τόνο. Όσο για τις τελικές επευφημίες, κανείς δεν θα καταλάβαινε το γιατί. Θα άκουγε απλά ένα πλήρωμα να φωνάζει πανηγυρικά. Η Σόρμπι πήγε να τον κρατήσει, αλλά ο Νέιλ την σταμάτησε. Ο Τσέκμειτ χάθηκε στο σκοτάδι της νύχτας.

Αφού ξεκίνησαν οι βάρδιες, η Σόρμπι κοιμήθηκε έναν ύπνο χωρίς κανένα όνειρο. Γαλήνιο και σκοτεινό, όπως και ο βυθός της θάλασσας.
Το πρωί σηκώθηκξε φανερά ευδιάθετη. Έβαλε τη νέα της αμφίεση, την οποία πλέον θα υιοθετούσε και αφού τάισε την Μάντι και έπεισε τον Ρόρo να μείνει στην Ωρόρα, πήρε τον δρόμο για την πόλη. Ο Ρόρo ήταν ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να λύσει. Θα έπρεπε να τον εκπαιδεύσει με κάποιον τρόπο. Συμφώνησε με τον Τιμ να την ακολουθεί σταθερά και από απόσταση και ξεκίνησε. Η πρωινή της στάση ήταν η κεντρική βιβλιοθήκη της Αστάσκο. Αν κάπου υπήρχε πληροφορία για τα Εκκάιαρ, σίγουρα θα ήταν στο τμήμα ζωολογίας της Άστασκο. Παρόλα αυτά οι πληροφορίες ήταν οι συνηθισμένες.

Η ώρα είχε περάσει και της ήρθε φοβερή ιδέα. Αλλά θα την πραγματοποιούσε σε συνοδεία του Τσέκμειτ, μια ακόμα περιπέτεια μαζί. Φυσικά, ο ρόλος του Τσέκμειτ ήταν να πείσει με τις γαλιφιές του εάν η κατάσταση το ζητούσε. Μάζεψε τα πράγματα της και κίνησε για το σπίτι του Λιφ. Το ξωτικό ήταν χωμένο μέσα σ' έναν μεγάλο τόμο Λογιστικής και από την ησυχία στο σπίτι και την απουσία άλλης κουβέντας από τον Λιφ, η Σόρμπι κατάλαβε πως ο Τσέκμειτ ήταν μέσα και κοιμόταν. Η Σόρμπι έβαλε τσάι στον εαυτό της και έχυσε ακόμα λίγο καφέ στην κούπα του γεροξωτικού, επιθεώρησε τα βιβλία του Λιφ και μιας και ήταν κάτι επίσης στην άμεση μελλοντική της πορεία, πήρε ένα βιβλίο "Αρχές Λογιστικής" και ξεκίνησε να διαβάζει.

Ο Λιφ έριξε μια ματιά στο βιβλίο που είχε στα χέρια της και μόρφασε με περιέργεια. "Σε ενδιαφέρει η Λογιστική;" της είπε με πρωτόγνωρο ενδιαφέρον.
Η Σόρμπι δίχως να πάρει τα μάτια της από το βιβλίο, είπε συνοφρυωμένη "Αποφάσισα πως για το καλό των δουλειών μου οφείλω να μάθω. Μάλιστα σκοπεύω να δώσω στις επόμενες εξετάσεις. Θα μου προτείνεις βιβλία;"
Ο Λιφ εξεπλάγην. Αφού μίλησαν μεταξύ τους αρκετή ωρίτσα σχετικά, γύρισαν στα βιβλία τους.

Αρκετές ώρες μετά ο Τσέκμειτ βγήκε από το δωμάτιο ίσως χειρότερα από ότι ήταν πριν φύγει από το πλοίο.
¨Καλημέρα" έκανε η Σόρμπι "Πώς είμαστε;"
Ήταν απόγευμα.

Έφτασε σπίτι τρεκλίζοντας απ' τον πόνο και την έλλειψη ξεκούρασης. Άνοιξε την πόρτα, χαιρέτησε ξερά τον Λιφ και με ένα "άστο μη ρωτάς" μαζί με ένα χαμόγελο πόνου έκλεισε την πόρτα του δωματίου του. Γδύθηκε και έπεσε κούτσουρο στο κρεβάτι του. Τα πάντα τον ενοχλούσαν, τα κοψίματα τον έτσουζαν, βαριανάσαινε και δυσκολευόταν να βολευτεί. Κάπως έτσι κοιμήθηκε στραβά μέχρι που ξεκίνησε να συνέρχεται και νόμιζε πως άκουσε τη Σόρμπι.

Σύνελθε, μάλωσε τον εαυτό του, ξανά, νόμιζε πως άκουσε την φωνή της. Μετά άκουσε τον Λιφ. Λες; Σκέφτηκε και έριξε κάτι πρόχειρο πάνω του.

Καθώς βγήκε απ' το δωμάτιο σε χάλια κατάσταση έπεσε πάνω και στους δύο να συζητάνε.

"Καλημέρα" έκανε η Σόρμπι "Πώς είμαστε;"

Κοίταξε απ' το παράθυρο όλο περιέργεια, και της ανταπέδωσε ένα βλέμμα μόχθου, "χα χα είναι απόγευμα". Όταν είδε πως κανείς δεν τσίμπησε και συνέχισαν να τον κοιτάνε, "είμαι εντάξει θα συνέλθω, σταματήστε και οι δύο, ωχοοούυυυ."

Η Σόρμπι γελούσε από μέσα αλλά πρώτος απάντησε ο Λιφ,"θα μου πεις τι έγινε; Τι τρέχει με εσάς του δύο;" Έκανε πως τους αγριοκοίταξε για να φανεί σοβαρός. Κι οι δυό τους σοβάρεψαν ανεπαίσθητα και κοιτάχτηκαν. "Ε να κοίτα, βγήκαμε μία βόλτα με τη Σόρμπι και πως γυρίζαμε μας την πέσανε ο νάνος απ' τις προάλλες και η παρέα του, μας έσπασαν στο ξύλο και σωθήκαμε χάρις στο πλήρωμα της Σόρμπι." Το ξωτικό γύρισε και κοίταξε τη Σόρμπι κι εκείνη έγνψε καταφατικά.

"Δεν θέλω να ξέρω που πήγατε και τι κάνατε" τους είπε αυστηρά ο Λιφ. "Πλέον είστε στόχοι, για όλους, πρέπει να έχετε το νου σας, και συ μικρέ που νομίζεις ότι ο κόσμος σου ανήκει και συ τσούπρα μη παίρνεις ελαφριά το που βρίσκεσαι και τι μπορεί να συμβεί, δεν έχετε ιδέα, ακόμη, πως κινούνται τα πράγματα εκεί που παίζουν τα μεγάλα παιδιά. Αύριο το πρωί σας περιμένουμε στο γραφείο του Γκον. Θα μαστε εγώ και ο Λέβα και ίσως έρθει και ο σύνδεσμός μας στην αγορά της πρωτεύουσας. Όμως στα μεγάλα παιδιά δεν πουλάμε μαγκιές, δείχνουμε σεβασμό."

Έκανε να φύγει, "και που είστε το δελφίνι της άμμου κάνει μέρες να βγει απ΄το σώμα προσέξτε με τις ουσίες και τις καταχρήσεις." Έκανε μορφασμό και μειδίαμα σαν να ήξερε τι είχε συμβεί και έφυγε για τα ενδότερα.

Ο Τσέκμειτ γύρισε και κοίταξε τη Σόρμπι και το βιβλίο που κρατούσε. "Λογιστικά; Αλήθεια;"...

H Σόρμπι έκλεισε το βιβλίο μ' έναν γδούπο και τον κοίταξε με μάτια να καίνε. "Ετοιμάσου! Φεύγουμε!"
Ο Τσέκμειτ αναστέναξε "Θα μπει τίποτα στον κώλο μου;" ρώτησε παγερά και η Σόρμπι έβαλε τα γέλια.

Λίγα λεπτά μετά άφησαν το σπίτι και περπατούσαν με γοργό βήμα. Αρκετή ώρα μετά και αφού ο προορισμός τους ήταν ξεκάθαρος ο Τσέκμειτ ρώτησε φανερά απορημένος "Γιατί πάμε στο πανεπιστήμιο; Τι κάνουμε εδώ;"
Η Σόρμπι γύρισε και τον κοίταξε μ' ένα σκανταλιάρικο και διαβολικό βλέμμα "χοχοχο έχεις ιδέα πως να εκπαιδεύσουμε τον Ρόρο; Ακριβώωως. Ούτε εγώ. Όμως ένας καθηγητής ζωολογίας να έχει" είπε και τον τράβηξε πιο έντονα.
"Πριν έρθω στου Λιφ, κάθισα και έψαξα τις ειδικότητες των καθηγητών. Ένας νεαρός, ονόματι Χιθ Ντέγκον έχει ειδικότητα στα θαλάσσια κήτη. Ελπίζω πως θα ξέρει για τα Εκκάιαρ. Διάβασα πως πήρε την θέση του επίκουρου λίγες μέρες πριν κάνοντας τον, τον νεαρότερο σε ηλικία στο τμήμα Ζωολογίας της Αστάσκο σε αυτή τη θέση. Δεν γίνεται, κάτι θα ξέρει." κατέληξε η Σόρμπι.

"Ω μα τους χίλιους κεραυνούς. Τι όμορφο μέρος...έλα πάμε!" είπε με ενθουσιασμό.
Φτάνοντας στο τμήμα ζωολογίας, οι δυο τους περιπλανήθηκαν στις αίθουσες ψάχνοντας για την πόρτα με το όνομα του καθηγητή. Την βρήκαν στο τέλος του διαδρόμου. Η Σόρμπι χτύπησε δυνατά την πόρτα και ανήγγειλε την είσοδο τους.
Πίσω από ένα μεγάλο γραφείο και μικρούς πύργων βιβλίων και περγαμηνών, ένα πρόσωπο με γυαλιά ήταν χωμένο και χαμένο στις σκέψεις του.

Ο Τσέκμειτ ξερόβηξε και μόνο όταν πλησίασαν αρκετά, ο καθηγητής τους έδωσε σημασία.
"Ω συγχωρέστε με, δεν σας άκουσα, παρακαλώ καθίστε. Πείτε μου πως μπορώ να βοηθήσω;"

Η Σόρμπι και ο Τσέκμειτ καθίσαν και η Σόρμπι πήρε τον λόγο. "Καθηγητά, ονομάζομαι Σόρμπι, από δω ο Τσέκμειτ. Θα ήθελα να ρωτήσω τι γνωρίζετε για τα Εκκάιαρ και εάν...εάν γνωρίζετε πως εκπαιδεύονται."

Ο καθηγητής τους κοίταξε απορημένος. Τα ξανθά του μαλλιά χώνονταν μέσα στα μάτια του και η γενειάδα του φαινόταν λίγο απεριποίητη. "Λίγη περίεργη ερώτηση για φοιτητή. Εμ με συγχωρείτε. Τα Εκκάιαρ είναι θαυμάσια κήτη της θάλασσας. Η αλήθεια είναι πως ήταν μέρος της διατριβής μου, καθώς το ταξίδι τους σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή του πλανήτη μας. Ξέρετε, μαγνητικές αλλαγές και άλλα." είπε και έκλεισε το μάτι όλο νόημα.

Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ φανερά αποδιοργανωμένη..."Ορίστε; Μαγνητικές αλλαγές;"

OΙ επιστημονικές εξηγήσεις του αποσυντόνισαν κάπως, όσο δέος κι αν προκαλούσαν. Οι πανεπιστημιακοί είχαν τη φήμη δεν εστερνίζονταν τον ασφυκτικό έλεγχο και το αυστηρό πλαίσιο που επέβαλε το Συμβούλιο.

"Καθηγητά, ό,τι μας είπατε ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικό, όμως πολύ γενικό. Θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι πιο συγκεκριμένο σχετικά με τα πλάσματα αυτά;"
Ήταν ερώτηση που θα οδηγούσε σε μία πιο βαθιά μπλόφα για να πάρουν ό,τι χρειάζονταν και ο Τσεκμέιτ το ήξερε.

Ο Χιθ Ντέγκον τους κοίταξε διερευνητικά και με έναν αναστεναγμό επανέφερε ένα χαμογελαστό μειδίαμα στο πρόσωπό του. "Ξέρετε, μας θεωρούν τρελούς και επικίνδυνους όλους εμάς που μελετάμε τέτοια θέματα σκαλίζοντας ένα παρελθόν που κάποιοι επιθυμούν να το κρατήσουν στη σφαίρα του μύθου." Άνοιξε ένα συρτάρι του γραφείου και έβγαλε ένα μαύρο σημειωματάριο. Το ξεφύλλισε μουρμουρίζοντας ψάχνοντας μάλλον σημειώσεις για τα Εκκάιαρ.

"Το πλάσμα για το οποίο με ρωτάτε θεωρείται σπανιότατο να βρεθεί, έως εξαφανισμένο μαζί με άλλα όντα της θάλασσας στο ίδιο υπόβαθρο. Η συστηματική ναυτιλία και η άνοδος της θερμοκρασίας των υδάτων έσπρωξε τους πληθυσμούς του πιο δυτικά και πιο βόρεια στα όρια της Σπεράντζα, αλλά μακρία από κατοικημένες περιοχές. Είναι επικίνδυνο, επιθετικότατο, έχει τρομερή σχέση με τη μητέρα του και συχνά κινείται σε αγέλες με ηγέτες τα μεγαλύτερα θηλυκά, σε σχήμα που μοιάζει με ρόμβο για να μπορούν να τα προστατεύουν."

Γύρισε σελίδα και συνέχισε στον ίδιο τόνο. "Χρειάζεται συνεχής φροντίδα, αυστηρό πλαίσιο, ειδικές στολές και ανοιχτά νερά για να εκπαιδευτεί. Αν κάτι δεν του αρέσει, νύχια, δόντια και ένα πολύ δυνατό μυικό σύστημα επιστρατεύονται για το δείξει. Το πρόγραμμα πρέπει να έχει ασκήσεις κίνησης, φωνητικές εντολές, θήρευση, συνδυασμό ήχων και κινήσεων και πάνω από όλα υπομονή, αντοχή στον πόνο και πάρα πολύ χρόνο. Δεν απομακρύνεται από εκεί που βρίσκει φαγητό και προτιμά περισσότερο το νερό από την ξηρά και δεν του αρέσει πολύ ο έντονος ήλιος." Έκλεισε το τεράδιο με μία κίνηση και κοίταξε τους δύο νεαρούς, "λοιπόν, σας κάλυψα, έχετε άλλες ερωτήσεις;"

Ο Τσεκμέιτ κοίταξε πονηρά τη Σόρμπι και της έκλεισε το μάτι, "κύριε καθηγητά, ξέρω ότι μας μιλάτε με επιφυλακτικότητα, αλλά τι θα λέγατε αν σας παρουσιαζόταν η ευκαιρία να δείτε ένα Εκκάιαρ ζωντανό από κοντά, σύντομα;"

Τα μάτια του καθηγητή γούρλωσαν και πετάχτηκαν προς τα έξω, "μου κάνετε πλάκα, σοβαρά τώρα;" Σηκώθηκε και πήγε να κλειδώσει την πόρτα του γραφείου του. "Πως, τι, που, είναι δυνατόν;"

"Χιθ", συνέχισε ο Τσέκμειτ, "θα συνεχίσω αφού δεσμευτείτε για την απόλυτη μυστικότητα και διακριτικότητά σας. Οι σύνδεσμοί μας στο πανεπιστήμιο μας πληροφόρησαν πως είστε, σχετικά, απείθαρχος στον έλεγχο εκ των από πάνω και ρισκάραμε τα πάντα για να έρθουμε να σας βρούμε. Δεν μπορώ να σας πω περισσότερα. Αύριο το μεσημέρι θέλω να μας περιμένετε στην προβλήτα 4 κοντά στο συνδικάτο των ντόπιων, εκεί θα βρείτε τον ψαρά Καντ. Αγοράστε μερικά ψάρια και περιμένετε να έρθω. Αν υποπτευθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά απλά θα μείνετε με τα ψάρια, αν όχι, ετοιμαστείτε για μία πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία..."

Κούνησε ελαφριά το κεφάλι του με σεβασμό προς τα κάτω, έτεινε στην Σόρμπι να κάνει το ίδιο και με μια ελαφριά υπόκλιση έκανε μεταβολή και βγήκαν από το γραφείο. "Δεν έχω κουράγιο για τίποτα, πρέπει να ξεκουραστώ, ακόμα πονάω πολύ. Γύρισε στην Ωρόρα και τα λέμε αύριο το πρωί στου Γκον, ας μείνουμε ήσυχοι απόψε με χαμηλό προφίλ, πέρνα λίγο χρόνο με το ζώο να σε συνηθίσει και πάμε να δούμε τι θα γίνει. Και μείνε μακριά από μπελάδες!"

Τη χαιρέτησε και τράβηξε προς το σπίτι...

"Χρειάζεται συνεχής φροντίδα, αυστηρό πλαίσιο, ειδικές στολές και ανοιχτά νερά για να εκπαιδευτεί. Αν κάτι δεν του αρέσει, νύχια, δόντια και ένα πολύ δυνατό μυικό σύστημα επιστρατεύονται για το δείξει. Το πρόγραμμα πρέπει να έχει ασκήσεις κίνησης, φωνητικές εντολές, θήρευση, συνδυασμό ήχων και κινήσεων και πάνω από όλα υπομονή, αντοχή στον πόνο και πάρα πολύ χρόνο. Δεν απομακρύνεται από εκεί που βρίσκει φαγητό και προτιμά περισσότερο το νερό από την ξηρά και δεν του αρέσει πολύ ο έντονος ήλιος."

TIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII? Πως θα μπορούσε να παρέχει όλα αυτά στον Ρόρο; Θα έπρεπε να τον κάνει να εμπιστευτεί και κάποιον ακόμα από το πλήρωμα. Ως εκείνη την μέρα ο Ρόρο αγνοούσε επιδεικτικά οποιονδήποτε άλλον, εκτός από την Σόρμπι. Όταν έβλεπε τον Τιμ προσπαθούσε να τον φάει και η Σόρμπι σχεδόν όλη μέρα ήταν μέσα στα σάλια του. Θα έβρισκε τρόπο, αλλιώς ο καημένος ο Ρόρο ήταν καταδικασμένος.

Η σκέψη της ήταν χαμένη καθώς εξήλθαν του γραφείου του Καθηγητά Χιθ. Ήταν αργά το απόγευμα και ο Τσέκμειτ έδειχνε όντως χάλια. Τον άφησε στο σπίτι του Λιφ και πήρε τον δρόμο του λιμανιού. Μόλις έφτασε στην Ωρόρα ενημέρωσε τον Νέιλ για τις αυριανές τους επισκέψεις και αφού έξυσε το κεφαλάκι του Τιμ για λίγη ώρα πήγε απευθείας στον Ρόρο. Ο Τιμ της έλειπε αφού βρήκαν το μωρό Εκκάιαρ, αλλά το κήτος χρειαζόταν μια μαμά. Η Σόρμπι είχε ήδη τύψεις που τον κουβάλησαν τόσο έξω από το σπίτι του, αλλά και πάλι, αν τον άφηναν εκεί ενδεχομένως να μη τα κατάφερνε.

Ο Ρόρο ήταν πίσω ακριβώς από την πόρτα, όταν η Σόρμπι μπήκε στο δωμάτιο και μ' έναν σάλτο πήδησε πάνω της και άρχισε να την γλείφει. Είχε μέρες που η Σόρμπι είχε αποδεχτεί την ματαιότητα μαζί του. Ο καθηγητής έπρεπε να την βοηθήσει οπωσδήποτε αλλιώς δεν θα μπορούσε κανείς να ελέγξει το Εκκάιαρ. Ο φόβος τρύπωσε στο μυαλό της. Εάν δεν μπορούσε να το ελέγξει ο Νέιλ θα της έλεγε να το σκοτώσουν. Θα ήταν το πιο ρεαλιστικό. Ή να το παρατήσουν στην θάλασσα. Η καρδιά της σφίχτηκε.

Άνοιξε τις παλάμες της κοντά στην μουσούδα του Ρόρο και τον "έσπρωξε" δίχως επαφή. Ο Ρόρο πισωπάτησε δύο φορές και έμεινε να την κοιτάει περίεργα.
Η Σόρμπι κοίταξε τα χέρια της. Ξανά έγινε σκέφτηκε. Ήταν στο όριο να φρικάρει όταν ο Ρόρο έκανε ένα ήχο φώκιας και την επανέφερε στην πραγματικότητα.
Η Σόρμπι πρόσταξε "ΚΑΤΣΕ" Ο Ρόρο δεν κουνήθηκε από την θέση του, αλλά η Σόρμπι δεν ήταν σίγουρη ότι την κατάλαβε.
Ωραία λοιπόν, δεν θα γίνουμε ρεζίλι στον ξένο άνθρωπο. Έχουμε όλο το βράδυ να μάθεις το κάτσε. σκέφτηκε μ' ένα απαλό μειδίαμα.
..............................

Το πρωί ήρθε,δεν κατάφερε να κοιμηθεί πολύ, αλλά κοιμήθηκε καλά. Ετοιμάστηκε και πήρε τον δρόμο της για το γραφείο του Λιφ. Η μέρα θα ήταν μεγάλη.

Φτάσανε νωρίς στο φρουραρχείο και μπήκανε με γοργό βήμα στο κτίριο μέχρι το γραφείο του Γκον. Προφανώς είχαν φτάσει όλοι από νωρίς και περίμεναν για να ξεκινήσει η συνάντηση. Χτύπησε την πόρτα και αφού τους χαιρέτησαν όλους πήραν τις θέσεις τους στο οβάλ γραφείο. Ο Γκον στην κορυφή, αριστερά Αντράκ και δίπλα του ο Λέβα, δεξιά ο Λιφ, δίπλα στον Λέβα δύο άγνωστες φάτσες και δίπλα στον Λιφ, η γραμματέας του Γκον που θα κρατούσε τα πρακτικά.

Πρώτος πήρε το λόγο ο Γκον και όλοι σηκώθηκαν σε ένδειξη σεβασμού. "Κύριοι, μαζευτήκαμε εδώ σήμερα γιατί η ζωή μας όπως την ξέραμε στο λιμάνι κινδυνεύει να αλλάξει ριζικά, αν δεν κάνουμε κάτι γι αυτό. Μαζί μας σήμερα είναι και οι συνεργάτες μας στη Σελάντια, ο Βέλοκ και ο Μοκρ οι οποίοι έρχονται με νέα που πρέπει να μας προβληματίσουν".

Οι δύο ξένοι ήταν άνθρωποι, μεσήλικες, στιβαροί και σκυθρωποί, αντιμετώπιζαν με μέγιστο σεβασμό τον Γκον και δεν κοιτούσαν κανέναν άλλον του τραπεζιού. "Οι εφοπλιστές της Σελάντια θέλουν να εξαγοράσουν μεγαλύτερο μερίδιο του λιμανιού και να περιορίσουν το ρόλο του ελεύθερου συνδικάτου των λιμανιών" είπε ο Γκον βυθίζοντας σε σκέψεις το δωμάτιο. "Όπως ξέρετε οι εκλογές που κέρδισε το συνδικάτο πρόσφατα δεν έκατσαν καλά στα παιδιά της πρωτεύουσας. Για να το φέρουν τούμπα θέλουν να "επενδύσουν σε δύο νέες προβλήτες, δικές τους αποθηκευτικές και τελωνειακές εγκαταστάσεις και εξαγορά χρεωμένων μικρότερων εταιρειών αλλάζοντας άρδην την ισορροπία και οικονομικά και αριθμιτικά μέσα στο λιμάνι."

Σε εκείνο το σημείο πήρε το λόγο ο Βέλοκ, "κύριοι βρισκόμαστε εδώ σήμερα με αυτήν την πληοροφορία για να προετοιμαστούμε κατάλληλα για το τι πρόκειται να έρθει στην Αστάσκο. Είναι επιτακτική ανάγκη να καταστρώσουμε ένα σχέδιο δράσης προτού έρθει η οικονομική πρόταση από την πρωτεύουσα. Έχουμε περίπου 6 με 8 μήνες. Οι εφοπλιστική κοινότητα ετοιμάζεται να μαζέψει το κεφάλαιο και να καταθέσει τις προτάσεις της στο Συμβούλιο. Η σαρωτική νίκη των πρασίνων στις εκλογές καλλιεργεί την αίσθηση ότι οι εφολπιστές θα χάσουν κέρδη. Οπότε στοχεύουν στον περιορισμό του συνδικάτου με νόμιμους και παράνομους τρόπους. Τους νόμιμους τους ξέρετε, τους παράνομους μπορείτε να τους φανταστείτε, πρέπει να προετοιμαστείτε για παν ενδεχόμενο."

Ο Άντρακ χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι, "δεν θα επιτρέψω ξένους να πουλάνε μαγκιές στο λιμάνι μας!" Το πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο και κάτω από την ένταση κρυβόταν ένα ηφαίστειο οργής, θυμού και αγανάκτησης. "Πρέπει να καθαρίσουμε τις ζώνες μας από τα τσιράκαι των Σελαντιανών, δεν μπορούμε να ρισκάρουμε προβοκάτσιες και επιθέσεις, σπίτια, γραφεία, καράβια, εγκαταστάσεις, δεν γίνεται!" Ξανά η γροθιά του βρήκε το τραπέζι με τον γδούπο να είναι πιο βαρύς και ισχυρός από πριν.

Τον λόγο πήρε ο Λιφ, "καταφέραμε να χτίσουμε σιγά σιγά τα πάντα, από την αρχή του συνδικάτου, να πάρουμε κομμάτια της ζωής μας πίσω, να ανοιχτούμε και οικονομικά και πολιτικά και καταφέραμε να παίζουμε επί ίσοις όροις, όμως εδώ δεν θα τα καταφέρουμε μόνοι μας, πρέπει να βρούμε συμμάχους, ήδη έχουμε κάνει την αρχή", γύρισε και κοίταξε τη Σόρμπι και εκείνη τινάχτηκε ελαφριά, η δύναμή μας είναι η έξοδος προς τη θάλασσα. Θεωρώ πως θα ήταν σόφρον να ανοίξουμε αυτή την κουβέντα και προς τα έξω. Οι της Έρουμε δεν θα ασχοληθούν πάρα πολύ. Το ξέρουμε, κάθονται στη γωνιά τους και παίζουν το παιχνίδι της Σελάντια. Η επλίδα μας είναι να βρούμε τα νησιά και τα βόρεια λιμάνια κυρίως της πρωτεύουσας Χελκάνι. Καιρό έψαχναν να βρουν ένα πάτημα στην Αστάσκο πιο στιβαρό. Νομίζω είναι η ευκαιρία μας."

Ο Γκον γύρισε και κοίταξε τους δύο νέους διαπεραστικά, "η φίλη μας εδώ από τα νησία ήρθε μία μέρα στο όνομά σου, ζήτησε και αγόρασε την θέση της εδώ, έφυγε, περιπλανήθηκε, γύρισε γεμάτη και προμήθευσε με πράγματα και μάλλον ανακάλυψε και πράγματα για τα οποία δεν μας έχει πει τίποτα, πάντα έχοντας ως συνεργάτη τον μικρό σου Λιφ. Είναι μία καλή ευκαιρία να μας πείτε τι κανονίζετε, ανοιχτά, αν είναι να πάμε σε πόλεμο, πρέπει να ξέρουμε όλα τα χαρτιά μας. Σας ακούω, λοιπόν, πριν συνεχίσουμε πρώτα εσύ καλή μου..."

Ήταν η στιγμή που τόσα χρόνια περίμενε. Η καρδιά της ήταν έτοιμη να βγει από το στέρνο της, την ένιωθε να χτυπά τόσο δυνατά και αισθανόταν τα μάγουλα της να καίνε. Ξερόβηξε και κατάπιε αργά και με σταθερή φωνή χαιρέτισε έναν έναν όσους βρίσκονταν στην συνάντηση αυτή. Εξιστόρησε συνοπτικά πληροφορίες για το ποια είναι και πως έκλεισε η πρώτη δουλειά με τον Λιφ και τον Γκον, επαγρυπνώντας πάντα μην πει κάτι που δεν πρέπει. Η ματιά της κινούνταν περισσότερο στον Λιφ, τον Λέβα και τον Γκον, κυρίως στον τελευταίο και πρόσεχε ιδιαίτερα να κάνει εξίσου αρκετή οπτική επαφή με τα νέα άτομα που δεν γνώριζε. Μιλούσε σταθερά και με πυγμή. Έφτασε κάποια στιγμή στην υπόθεση των Ράουν.

"Θα μου επιτρέψετε πως όσο κι αν ανοίξω τα χαρτιά μου, κάποιες πληροφορίες παραμένουν απόρρητες. Η στάση αυτή δεν έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη, όσο με την επιβίωση της Ωρόρα και κατ' επέκταση των νησιών της Ελπίδας. Τι αξία έχω εάν σας δώσω το κεφάλι μου στο πιάτο; Παρόλα αυτά η ίδια αυτή στάση με κινεί να θέλω να δημιουργήσω ασφαλή τείχη προστασίας και φυσικά συμμάχους με υψηλή ακεραιότητα. Όπως εσείς παλεύετε για την Αστάσκο, εγώ παλεύω για τα νησιά. Εδώ και χρόνια τα νησιά είναι σχεδόν παρατεταμένα. Πολλά μικρότερα νησιά επιβιώνουν εξαιτίας της Ωρόρας και δεν το λέω με έπαρση, αλλά με απόλυτη στεναχώρια. Τα Ράουν όπως είδατε από το δείγμα που φέραμε είναι άξια επέκτασης, όμως -χωρίς να με περάσετε για δεισιδαίμονα ναυτικό- η περιοχή ΑΠΑΙΤΕΙ σεβασμό στον χειρισμό." η Σόρμπι έβηξε ξανά κερδίζοντας χρόνο και προσπαθώντας να βάλει τις σκέψεις τις σε μια σειρά. Αισθανόταν ότι μιλούσε, χωρίς να λέει κάτι το ουσιαστικό. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Οι σύμμαχοι μου, αποτελούν σύσσωμα τα νησιά της Ελπίδας, το μικρό Ουν και εντελώς εχέμυθα θέλω να πω μεταξύ μας πως το λημέρι μου βρίσκεται στα Ράουν. Δυνητικά υπάρχει κάποιο έρεισμα στο Έρος, το οποίο στους επόμενους μήνες μπορεί να καλλιεργηθεί περισσότερο και ήδη έχω σχέδια για έναν μικρό στόλο. Το Έρος θα συμπλεύσει με εμάς. Το γνωρίζω, γιατί όπως ξέρετε και εσείς υπάρχει ένας παλιός διχασμός μεταξύ των θαλασσινών και των στεριανών. Υπήρχε και υπάρχει και είναι δυνατός ακόμα και σήμερα. Δεν έχω καθόλου στοιχεία για το Χελκάνι όμως το Χέλεγκφιν είναι αδερφή πόλη μας. Έχει χρόνια που έχουν σταματήσει οι δοσοληψίες, κυρίως όταν το Χελκάνι μεγάλωσε και έγινε πιο πλούσιο, αλλά θα μπορούσα να πλεύσω εκεί και να αναθερμάνω τις παλιές σχέσεις. Τέλος έχω να πω, πως σκοπεύω σε έξι μήνες να πολλαπλασιάσω τον στόλο μου. Την ίδια στιγμή, σας ζητώ να μου εμπιστευτείτε ακόμα μια σοδιά από μερκούριο για να ενισχύσουμε την θέση μας εδώ. Θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά δεν θα χρειαστεί επιβλέπων" γύρισε και έδειξε το Τσέκμειτ. "Θέλω όμως να θέσω πως η δουλειά αυτή θα παραδοθεί σε έξι μήνες ακριβώς από την στιγμή που η Ωρόρα θα αφήσει το λιμάνι. Μπορείτε να καλλιεργήσετε δοσοληψίες οι οποίες θα έρθουν σε πέρας με την μεταφορά του μερκουρίου εδώ. Ίσως μπορούμε εμείς να εξαγοράσουμε χρεωμένους. Όσο για ότι άκουσα για τις επενδύσεις των πρωτευουσιάνων, καθώς δεν έχω τόσες πληροφορίες για το πως τρέχει ακόμα η Αστάσκο, αυτό που μπορώ να πω είναι το εξής, κι αν κάνουν προβλήτες και αποθήκες τι καλό θα τους κάνει αν δεν έχουν εμπόρους και ναυτικούς να συνεργαστούν;" είπε μ 'ένα ελαφρύ μειδίαμα και σταύρωσε τα χέρια της, ένδειξη ότι είπε όλα όσα είχε να πει. Ήλπιζε αυτό το τελευταίο να μην ήταν πολύ έντονο.

Ξεροκατάπιε και περίμενε τις απαντήσεις των υπολοίπων.

"Aν νομίζεις ότι ήρθα επιβλέπων γιατί με διέταξαν είσαι βαθιά γελασμένη" της ψιθύρισε φανερά ενοχλημένος καθώς σηκώθηκε για να μιλήσει.

"Είναι πολύ σημαντική αυτή η πληροφορία από την πρωτεύουσα, όμως ας μην γελιόμαστε κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα, έτσι έκαναν πάντα και έτσι θα συνεχίσουν να κάνουν. Όμως τώρα έχουμε προϋποθέσεις να παλέψουμε καλύτερα και πιο σθεναρά. Ελέγχουμε την πολιτική βούληση του λιμανιού και έχουμε κάνει κάποια ανοίγματα και έπεται συνέχεια." Κοίταξε κατάματα το Λιφ σαν να του ζητά ανεπαίσθητα έγκριση να συνεχίσει.

"Το ταξίδι προς την αναζήτηση και εξόρυξη του μετάλλου, μας άνοιξε τα μάτια σε έναν κόσμο που νομίζαμε ότι είχε εξαφανιστεί αιώνες πριν. Ήρθαμε σε επαφη με πράγματα και καταστάσεις που δεν μπορώ να εξηγήσω, σε μέρη ξεχασμένα από το χρόνο που τυχαία μας συνάντησαν και εξαφανίστηκαν, το ταξίδι αυτό, για να το ξεκαθαρίσουμε, ήταν και δικιά μου επιλογή διότι όπως είχα δηλώσει σε προηγούμενο συμβούλιο, επιθυμώ να δρω και να ενεργώ στο λιμάνι περισσότερο, και τώρα που το λήξαμε συνεχίζω."

Είδε την απορία στα μάτια του Γκον και του Λέβα και συνέχισε, "ξέρω ότι ξέρετε τι κάτι υπάρχει μέσα στην Ωρόρα και αυτό το κάτι είναι η απόδειξη όσων λέμε εδώ, σήμερα. Γι' αυτό ζητώ να αναλάβω εγώ την προσέγγιση της Χελκάνι. Μαζί με τα νησιά, είναι ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα ανάχωμα στην επέκταση της Σελάντια στα δικά μας πράγματα. Ούτε η Κάουρις, ούτε η Φλότσαρ, ούτε Έγκλατερ έχουν κάποια στέρεη βάση για να πατήσουν πόδι για το οτιδήποτε. Μόνο εμείς ζούμε κάπως αυτόνομα. Με το Λιφ έχουμε περάσει ώρες να συζητάμε και να μου λέει όλες εκείνες τις ιστορίες που γεμίζουν με όνειρα και φαντασίες το μυαλό, όμως επίσης έχουμε περάσει και ώρες να μου μαθαίνει πως δουλεύουν τα πράγματα εντός και εκτός πρωτεύουσας." Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του και το βλέμμα καθώς επέστρεψε στη θέση του. Ήταν η στιγμή να μιλήσει κάποιος μεγαλύτερος. Ο μόνος που δεν είχε μιλήσει ακόμη ήταν ο Λέβα.

"Ωραία όλα αυτά που ακούω, αλλά ας μείνουμε στο παρόν, συμφωνούμε όλοι ότι πρέπει να συναιτεριστούμε τους βόρειους και πρέπει να οργανωθούμε βάση αυτού. Σε έξι μήνες λοιπόν θα συγκαλέσουμε μέγα συμβούλιο με εκπροσώπους όλων των μεριών, συν τον στόλο της μικρής, συν τις νέες συμφωνίες με τους Βόρειους, καλό θα ήταν να μείνουμε όσο πιο αναίμακτοι γίνεται για να μην γίνουμε μπάχαλοι. Και να αυξήσουμε την προστασία του λιμανιού για να χουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Συμφωνούμε όλοι;"

Όλοι έτειναν θετικά και ξαφνικά γύρισαν στη Σόρμπι. Ο Γκον την κοίταξε αυτάρεσκα, "λοιπόν, υπάρχει κάτι ακόμη που μας χρωστάς να μας πείς, έτσι;"

Η Σόρμπι κοίταξε τον Τσέκμειτ έντονα. Έπειτα στράφηκε στον Γκον και έκανε νόημα για όλους, πήρε ξανά την θέση της. Ο Γκον ένευσε και ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Η Σόρμπι κοίταξε με αμφιβολία την γραμματέα και κοίταξε ξανά τον Γκον. "Θα ήθελα να λήξει εδώ η επίσημη καταγραφή της συνεδρίας μας" είπε όλο νόημα. Ο Γκον δεν πήρε στιγμή τη ματιά του από πάνω της "Λήξη συνεδρίας" είπε με βροντερή φωνή. "Μπορείς να φύγεις Ζιζέλ, σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Συνέχισε στο γραφείο σου και έρχομαι σε λίγο" είπε στην γυναίκα, η οποία δίχως να ρωτήσει κάτι άλλο, μάζεψε τα πράγματα της και εξήλθε του δωματίου. "Ελπίζω να αξίζει αυτό" είπε ο Γκον αφού πέρασαν λίγες στιγμές ησυχίας.

Η Σόρμπι φανερά αγχωμένη σηκώθηκε και πήγε και κοντοστάθηκε στην πόρτα. Αφουγκράστηκε λίγο και επιστρέφοντας κοίταξε τον Γκον κατάματα.
"Δεν έχετε πλεύσει ποτέ για να γνωρίζετε τι υπάρχει εκεί έξω. Συγχωρέστε την αναίδεια μου, όμως έχασα κάποιον από το πλήρωμα μου σε αυτό το ταξίδι" είπε η Σόρμπι και έσφιξε τα δόντια της. "Ακούτε. Αυτό κάνετε οι στεριανοί. Ακούτε και σχεδιάζετε και τρώγεστε και πολεμάτε με ό,τι ακούτε. Δεν θέλω να βαρύνω το κλίμα. Φυσικά και θα αξίζει. Στην Ωρόρα πάνω υπάρχει κάτι το οποίο από ακαδημαϊκούς ακόμα θεωρείται πως έχει περάσει στην ιστορία αυτού του τόπου, ένα μωρό Εκκάιαρ. Το οποίο με θεωρεί μαμά του. Το οποίο θα μπορούσε, αν εκπαιδευτεί, να αποτελέσει δυνατό χαρτί, το οποίο απότι πληροφορηθήκαμε σχετίζεται επίσης με τους μαγνητικούς πόλους, με την μαγεία της Αμρούνα. Τα Ράουν είναι το λημέρι μου, έμαθα να πλέω μέσα από αυτά, έμαθα να πλέω μέσα σε αυτά, έμαθα να κοιτάω τον θάνατο όσο κι αν θωρούμαι μικρή. Είμαι η κόρη του αρχηγού Καέλουμ των Ελπίδας. Επέστρεψα με περισσότερη γνώση απότι πριν. Το Ουν είναι αδερφο νησί μας, γιατί εκεί αφήσαμε κατοίκους της Σπεράντζα πολλά εκατοντάδες χρόνια πριν ως έναυσμα πριν τα Ράουν. Γιατί τα Ράουν είναι πολύτιμα, αλλά και επικίνδυνα. Στα Ράουν..." κάθισε χυμένη στην καρέκλα και χαμήλωσε το κεφάλι της. Θα την πίστευαν; Σήκωσε το κεφάλι της και συνέχισε δυναμικά "Ο λόγος που κανένας ναυτικός δεν επιστρέφει από τα Ράουν δεν είναι τόσο ο καιρός, όσο τα πλάσματα που ζουν εκεί. Οι Σειρήνες. Οι Σειρήνες κρατάνε στα χέρια τους την θέληση της θεάς μας" η Σόρμπι σφίχτηκε με τα λόγια της, θα την θεωρούσαν δεισιδαίμονα ή θρησκόληπτη, αλλά ήταν η αλήθεια. "Τα Ράουν είναι για λίγους. Ο πατέρας μου είχε μια σχέση με το μέρος που απότι φαίνεται έχει περάσει μέσα μου. Έιμαι η μοναδική από το σύμπλεγμα μας που μπορώ να περάσω τα Ράουν. Κάποιοι θα πουν οτι είναι επειδή δεν φοβάμαι. Όπως είπα, οι ναυτικοί ζούμε με τον θάνατο. Όμως οι Σειρήνες...σε κρίνουνε. Είναι πλάσματα που μπαίνουν στο μυαλό σου και ζυγίζουν την αξία σου. Σε κρίνουν σαν την θεά. Υπολογίζουν αν έχεις αξία να περάσεις στον κόσμο τους. Η κρίση μου...δεν ήταν μόνο για να περάσω αυτή τη φορά. Θα έπαιρνα κάτι από τον τόπο τους. Και το έμαθαν. Το ήξεραν όταν μπήκαν στο κεφάλι μου. Κι όμως μας το επέτρεψαν."

Η Σόρμπι τους κοίταξε έναν έναν και κατέληξε στον Τσέκμειτ. "Αν δεν με πιστεύετε, έχετε κάποιον δικό σας να σας πει την εμπειρία του. Οι ναυτικοί παίρνουμε όρκο. Ότι σας λέω, θέλω, όχι...απαιτώ να μείνουν μεταξύ μας. Δεν γίνεται να μαθευτεί η αλήθεια για τα Ράουν. Κι αν ακόμα και τον δικό σας δεν εμπιστεύεστε, σας προσκαλώ στο επόμενο ταξίδι μου. Όποιος θέλει μπορεί να συνοδεύσει την Ωρόρα. Στην θάλασσα όμως, όλοι μας είμαστε στο χέρι της θεάς. Η ζωή δεν έχει αξία. Ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι νομίζουμε. Και εγώ είμαι ένας ταπεινός εξερευνητής που πλέει πάνω στο χέρι της θεάς μου" Η Σόρμπι είχε αδειάσει από ζωή, όμως τα μάτια της καίγανε από αγάπη. Αυτό το παράδοξο των ναυτικών, είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην θεά της, στην θάλασσα.

"Αυτά είναι τα απόρρητα, που μόλις μοιράστηκα μαζί σας. Δεν θα τα έλεγα ανησυχητικά, ίσως γιατί τα έχω συνηθίσει. Σίγουρα όμως είναι απαιτητικά στον χειρισμό τους" είπε και σταύρωσε τα χέρια της.

Ύστερα από λίγες στιγμές σιωπής και περισυλλογής, ο Γκον, κινήθηκε για να απαντήσει. Κοίταξε πρώτα τον Τσεκμέιτ, εκείνος χαμήλωσε αμέσως το βλέμμα και έγνεψε ανεπαίσθητα. Γύρισε το βλέμμα του και κοίταξε τη Σόρμπι.

"Αν πρόκειται να δουλέψουμε όλοι μαζί για κοινό σκοπό, δεν χωράνε ψέματα και αμφιβολίες σε αυτό το τραπέζι. Μ΄ αρέσεις μικρή, έχεις τσαγανό, αλλά μη νομίζεις ότι έχει μόνο εσύ το προτέρημα της ναυτοσύνης. Έχω ταξιδέψει ολάκερη την Αμρούνα ως έμπορας και αξιωματικός, ο Λιφ έχει τα τριπλάσιά σου και βάλε χρόνια και οι υπόλοιποι έχουν γράψει κι αυτοί τα δικά τους. Επίσης, μη νομίζεις ότι μυστήρια και μαγεία έχει μόνο η θάλασσα, γιατί θα εκπλαγείς αν δεις ποτέ τι βρίσκεται στις εσχατιές της γης και στα έγκατά της. Μόλαταύτα, ακούω με περίσια προσοχή και αποδοχή τα λόγια σου γιατί φαίνεσαι άξιος σύμμαχος, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ο λόγος που είσαι εδώ ανάμεσά μας δεν είναι η ναυτοσύνη σου, ούτε ο μικρός, αυτός που αποφάσισε εξ αρχής να δώσει την ευλογία του στην παρουσία σου είναι ο Λιφ."

Κάθισε αργά στην καρέκλα του και έδωσε το λόγο στο Λιφ.

"Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε είναι ένα κάλπικο δημιούργημα που πασχίζει να σβήσει την παλιά πραγματικότητα. Δεν μας παίρνει να κάνουμε κάτι γι αυτό μιας και οι δυνάμεις μας είναι ελάχιστες μπροστά σε αυτές που κινούν τον κόσμο. Στο επίπεδό μας όμως είναι χρέος μας να κινηθούμε όσο το δυνατό εξυπνότερα. Το Εκκάιαρ είναι επικίνδυνο να βρίσκεται στο λιμάνι μικρή, τα πλάσματα αυτά είναι άγρια, έχουν ένστικτα, όμως αν καταφέρεις και το ελέγξεις τότε για μία φορά ακόμη θα μας αποδείξεις ότι είσαι πολύ πάνω απ΄ το μέσο όρο του κόσμου, όπως και ελπίζουμε." Της έκλεισε με τρόπο το μάτι και συνέχισε.

"Το να μιλάς για θεούς και μαγικά πλάσματα ούτε αυτό σε κάνει ασφαλή, ειδικά εδώ γι' αυτό θα σε παρακαλούσα να είσαι και να είστε όλοι πολύ προσεκτικοί. Είμαστε στόχοι πλέον και πρέπει να ξέρετε ότι όλοι γνωρίζουν πως είμαστε αυτή τη στιγμή εδώ και μιλάμε, ίσως να ξέρουν και ποιοι είναι οι καλεσμένοι μας. Γι' αυτό εφιστώ προσοχή, έχουμε κάρτες να παίξουμε, αλλά για τους θεούς, τα πράγματα είναι επικίνδυνα και πρέπει να είστε όλοι προσεκτικοί και έτοιμοι για το παραμικρό. Θα χρειαστούμε κάποιον που γνωρίζει λίγα περισσότερα πράγματα από όλα αυτά χωρίς να δώσει στόχο. Υπάρχει ένας, σχεδόν ερημίτης, παλιός ταξιδευτής ο οποίος ζει ασκητικά έξω από την πρωτεύουσα. Γέρος, τυφλός, όμως γνωρίζει πολύ καλά τα μυστήρια και τα μυστικά αυτού του κόσμου. Ίσως φτάσει η ευκαιρία να τον επισκεφτούμε κάποια στιγμή, δεν είναι και πολύ έυκολος ούτε να τον βρεις ούτε να του μιλήσεις. Ας λήξουμε τη συνάστηση εδώ για την ώρα, μιας και είμαστε όλοι σε κοινή γραμμή. Ας ετοιμάσουμε τα ταξίδια μας, τα πλάνα μας και να κάνουμε ό,τι είανι δυνατό σ' έξι μήνες να μαστε πάλι όλοι πίσω, έτοιμοι."

Σηκώθηκαν όλοι σεβάσμια προς τον Γκον, "Λήξη συμβουλίου ψιθύρισε, όλοι να είστε ασφαλείς και κατ' ευχήν, καλή επιστροφή και για ότι συμβεί, πάντοτε να μας κρατάτε ενήμερους."

Ένας ένας υποκλίθηκαν και βγήκαν από την αίθουσα. Ο Τσεκμέιτ με τη Σόρμπι βρέθηκαν μόνοι στο πλατύσκαλο και γύρισε το ξωτικό στην νεαρή, "λοιπόν;"...

Απλά δείτε με, σκέφτηκε η Σόρμπι αποφασισμένη.

Η φωνή του Τσέκμειτ την επανέφερε στην πραγματικότητα. "Εε πως...α ναι. Πήγε καλύτερα από ότι περίμενα. Αλλά..." η Σόρμπι γύρισε και κοίταξε τον Τσέκμειτ έντονα. Του έπιασε σφιχτά τον ώμο και αποφασιστικά είπε "Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, αλλά έχω πίστη στις δυνάμεις μας. Το μυαλό μου ήδη κυλά σε όλα τα ενδεχόμενα και ΄τις δυνατότητες από μέρους μου. Ναι, Τσέκμειτ, μπορούμε να κάνουμε πολλά. Λοιπόν, στο πρόγραμμα μας είναι ο καθηγητής για σήμερα. Χρειάζομαι από εσένα να μιλήσεις με τον Λιφ και να καταλήξετε αν χρειαστεί να φέρω για εσάς άλλο μερκούριο. Η τιμή μου θα είναι η ίδια. Ίσως όμως είναι η τελευταία φορά που θα την κρατήσω τόσο χαμηλή, οπότε είναι ευκαιρία για εσάς!" έκανε η Σόρμπι παιχνιδιάρικα, παίρνοντας ύφος εμπόρου.
Θέλω το πολύ σε δύο μέρες να μπαρκάρω για Σπεράντζα. Εσύ τι σκέφτεσαι; Τί θα κάνεις από δω και πέρα;"

Ήταν νωρίς το μεσημέρι. Ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει. Η ημέρα ήταν καθαρή και η Σόρμπι είχε καλό προαίσθημα.

Την κοίταξε για λίγο και το σκέφτηκε. "Θα πάω στο Λιφ, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία αυτού του τύπου στη Σελάντια, ίσως μου πει καμιά ιστορία παραπάνω. Εγώ έβαλα ως στόχο την επίσκεψη στη Χελκάνι. Πρέπει να οργανώσουμε με το Λιφ τις λεπτομέρειες. Μετά τον καθηγητή έλα να μας βρεις. Θα κοιμηθείς σε μας σήμερα." Της έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα και βάλθηκε να χαζεύει τριγύρω. Ήταν μία όμορφη μέρα. "Θα κανονίσουμε και τα του μερκουρίου κι όλα καλά. Πάμε λοιπόν να σε πάω μέχρι την Ωρόρα".

Ύστερα από λίγη ώρα με βόλτες, πειράγματα και χαχανητά, την χαιρέτησε με μία αγκαλιά στην Ωρόρα και βάλθηκε να πάει στο σπίτι. Ο Λιφ δεν είχε γυρίσει ακόμ, οπότε βάλθηκε μα καθαρίσε, να συμμαζέψει και να φτιάξει το δωμάτιό του. Κούνησε έπιπλα, άλλαξε σεντόνια, σιγύρισε, σκούπισε, καθάρισε και βάλθηκε να περιμένει τον πάτρωνά του στην κουνιστή πολυθρόνα του γραφείου του, διαβάζοντας τα νεά της Σελάντια.

O καθηγητής Χιθ ήταν πιστός στο ραντεβού του. Είχε μια μεγάλη σακούλα με ψάρια και περίμενε καρτερικά. Μόλις είδε την Σόρμπι τα μάτια του έλαμψαν
"Δεσποινίς Ουλμ!" φώναξε και περπάτησε γοργά προς το μέρος της. "Θέλω να σας εκφράσω ότι ανυπομονώ εξαιρετικά για αυτήν την περίσταση. Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που πρόκειται να συμβεί. Μέχρι που ξυρίστηκα." είπε εύθυμα ο καθηγητής.
Η Σόρμπι διέκρινε, τώρα που τον παρατηρούσε καλύτερα ότι ο καθηγητής είχε περιποιηθεί τον εαυτό του για το ραντεβού αυτό και η ματιά του έσφιζε από ζωή και ενθουσιασμό.

"Θέλω να σας προειδοποιήσω μόνο, ότι πολλές φορές εμ πως να το πω, κάνει αυτό το γκάρισμα της φώκιας αλλά λίγο επιθετικά προς ξένους" του είπε η Σόρμπι.
"Μην ανησυχείτε καθόλου δεσποινίς Ουλμ! Είναι η ειδικότητα μου!" είπε εύθυμα ο νεαρός καθηγητής.

Ο Τιμ φάνηκε στον ορίζοντα και ήρθε και πετώντας πλάι στους δυο. "Τιμ ενημέρωσε τον Νέιλ πως έρχομαι με κάποιον ακόμα" είπε η Σόρμπι και ο παπαγάλος έκρωξε παίρνοντας γωνία προπορευόμενος προς την Ωρόρα. Ο καθηγητής παραξενεύτηκε. "Μιλάτε στον παπαγάλο; Καταλαβαίνει;" Η Σόρμπι γέλασε φωναχτά. "Ω κύριε Χιθ θα εκπλαγείτε! Πριν φύγετε θα σας συνιστούσα να κάνετε μια κουβέντα μαζί του" είπε η Σόρμπι καθώς φτάνανε στην Ωρόρα.

Ο μεγαλόσωμος άντρας τους περίμενε ήδη στην κουπαστή με τον Τιμ στον ώμο του. "Βρε βρε βρε σα τα κρύα τα νερά. Αν ξέραμε ότι θα είχαμε επισκέπτες θα κάναμε καλύτερη φασίνα χαχαχα" έκανε βροντόφωνα ο Νέιλ.
Καθώς επιβιβάστηκε ο καθηγητής γύρισε και έτεινε για χειραψία στον Νέιλ "Μην ανησυχείτε καθόλου κύριε μου! Να φανταστώ, ο καπετάνιος; Τι όμορφη που είναι η σκούνα σας! Καθηγητής Χιθ Ντέγκον του τμήματος Ζωολογίας καπετάνιε"
Ο Νέιλ κοίταξε περίεργα την Σόρμπι και έκανε έναν μορφασμό αναστενάζοντας " Εμ όχι την καπετάνισσα την έχετε ήδη γνωρίσει καθηγητά. Η Σόρμπι είναι" είπε ο Νέιλ και τον χτύπησε δυνατά στον ώμο γελώντας "Φυσικά και δεν σας το είπε ποτέ. Μην αισθάνεστε άσχημα καθηγητά πολλοί την πατάνε! χα χα χα"

Η Σόρμπι οδήγησε τον καθηγητή προς το δωμάτιο του καπετάνιου. Κοντοστάθηκαν έξω από την πόρτα. "Λοιπόν, θέλω να σας ενημερώσω πως συνήθως όταν μπαίνω μου ορμάει και με γλείφει. Χθες ξενύχτησα να του μάθω κάτι, οπότε θα δούμε αν έπιασε. Δώστε μου τα ψάρια" είπε η Σόρμπι και άνοιξε την πόρτα.

Ο Ρόρο ήταν ήδη πίσω από την πόρτα. Μόλις την είδε άρχισε να χτυπά τα πτερύγια του και να κάνει ήχους κουταβιού. Πριν προλάβει να της ορμήσει η Σόρμπι πήρε ένα ψάρι και πρόσταξε δυνατά "Ρόρο ΟΧΙ, ΚΑΤΣΕ ". Ο Ρόρο έμεινε στην θέση του να χτυπά τα πτερύγια του και τότε μόνο γύρισε και κοίταξε το νέο πρόσωπο.
Ο καθηγητής είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, αποσβολωμένος, χαμένος, κοιτούσε το μωρό Εκκάιαρ σε μια περίεργη εκστατική απόλυτη ηρεμία, μα μέσα του έβραζε. Ήθελε να τσιρίξει, μα ήξερε πως δεν έπρεπε να κάνει έντονες κινήσεις ή ήχους μπροστά στα Εκκάιαρ.
"Αυτό είναι φοβερό, είναι απίστευτα καταπληκτικό" ο καθηγητής άρχισε να μονολογεί σε έναν σταθερό ρυθμό. "Παρακαλώ κυρία Ουλμ, δείξτε μου τι μπορείτε να κάνετε με το Εκκάιαρ"
..........................
Μετά από ώρες, η νύχτα πια είχε πέσει, η Σόρμπι χαιρέτησε τον καθηγητή και πήρε τον δρόμο για το σπίτι του Λιφ.

Η μέρα πέρασε ήσυχα με τον Τσέκμειτ να δουλεύει μαζί με το Λιφ ζητήματα του γραφείου και λογιστικές υποχρεώσεις. Η απουσία του τον έβγαλε εκτός φόρμας και χρειάστηκε χρόνο και υπομονή για να επανέλθει στις συνήθειες του γραφείου. Πνιγμένοι καθώς ήταν και οι δύο σε ατελείωτη χαρτούρα άφησαν το χρόνο να περάσει μέχρι να αρχίσει να γέρνει ο ήλιος για να αναπαυθεί.

"Λιφ," έκανε σε μία φάση το νεαρό ξωτικό, "με έχει φάει η περιέργεια για την ιστορία που ξεκίνησες να λες. Ποιος είναι αυτός που ανέφερες, θέλω να μάθω περισσότερα." Η γέρικη κοψιά του Λιφ εμφανίστηκε πίσω από τα ατελείωτα ντοσιέ, "μικρέ θες να βάλεις ένα χεράκι και ν' αφήσεις τις ιστορίες για αργότερα?"

Ο Τσέκμειτ δεν έκανε πίσω στη νύξη. "Μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον να μιλήσουμε για αυτό η χαρτούρα θα συνεχίσει να είναι εκεί και μετά." Ο Λιφ κατάλαβε ότι δεν σωζόταν οπότε του έκανε νεύμα για διάλειμμα στο δίπλα δωμάτιο. "Υπάρχουν μικρέ, όπως ένιωσες και συ πρόσφατα, δυνάμεις περισσότερο αρχέγονες από όσο θέλει το Συμβούλιο και η σύγχρονη ζωή να μας πείσει. Ταυτόχρονα υπάρχουν και όντα κάθε φυλής οι οποίοι ήταν και είναι - όσοι έχουν μείνει - προικισμένοι να βλέπουν και να ερμηνεύουν αυτές τις δυνάμεις. Στα νεότερα χρόνια μου, γνώρισα έναν τέτοιο τύπο καθώς εξερευνούσα τον κόσμο ο οποίος κυνηγήθηκε για αυτό του το χάρισμα και κατέληξε όπως σου είπα."

Έκανε μία παύση για να πάρει μία γενναία ρουφηξιά τσαγιού. "Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά ήταν απότοκος υιός μιας μεγάλης οικογένειας της Aphistus και άλλαξε το επίθετό του για να εξαφανιστεί από τα κοσμικά. Περιπλανηθήκαμε μαζί για λίγο καθώς ταξίδευα τα βουνά πάνω από τον την Τάουνσορ. Ήταν τυφλός. Ήμασταν τρεις, ούτε τον τρίτο τον θυμάμαι, δυστυχώς. Ο τυφλός περιπλανητής έχω μάθει πλέον ότι ζει στις σπηλιές έξω από την Σελάντια και πλέον δεν απολαμβάνει τη συντροφιά των εμβίων. Θα μπορούσε να μας βοηθήσει αλλά δεν είναι και αυτό που λες και εύκολος, κάθε άλλο."

Του ξέφυγε ένα πονηρό γελάκι και πήρε άλλη μία ρουφηξιά. "Πως πιστεύεις ότι μπορεί να μας βοηθήσει;" Ρώτησε το ξωτικό, "μετά τη σειρήνα τα πράγματα στο κεφάλι μου δουλεύουν αλλιώς, θέλω να μάθω, θέλω να ξέρω. Αυτός ο τύπος, το ταξίδι στη Χελκάνι, τα ταξίδια με τη Σόρμπι." Κρατήθηκε γιατί ξανά ο Λιφ του σκασε πονηρό γελάκι και αυτός μαζεύτηκε. "Και τώρα που είπα Σόρμπι, θα έρθει απόψε να κοιμηθεί εδώ και να συζητήσουμε νέο φορτίο μερκουρίου. Ελπίζω να μην χαλαστείς που δεν σε ρώτησα."

Ο Λιφ ξερόβηξε και τον αγριοκοίταξε μέχρι να ξανασκάσει ένα χαμόγελο. "Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα την άφηνες να φύγει έτσι. Όμως να στε ήρεμοι και σεις." Του κλεισε το μάτι και του έκανε ένα τσακπίνικο βλέμμα. "Θα χρειαστούμε όσο περισσότερο γίνεται και πρέπει να της δώσουμε και μία δικαιολογία να ξανάρθει δεν νομίζεις;"...

"Τι χαμπάρια;" έκανε η Σόρμπι καθώς όρμηξε μέσα στο σπίτι του Λιφ. Προχώρησε σίφουνας ως την βιβλιοθήκη του και έβαλε στην θέση τους δύο βιβλία. Αρχές Λογιστικής Ι και ΙΙ. Η Σόρμπι χαμογέλασε διάπλατα στον Λιφ και του έκανε με το χέρι της το σήμα της νίκης. "Ξενύχτησα αυτές τις μέρες να κρατήσω σημειώσεις για να έχω να διαβάζω στα Ράουν. Τα δανείστηκα δίχως να ρωτήσω κυρίως γιατί δεν πρόλαβα. Αλλά στα πρόσεξα Λιφ. Ούτε μια τσάκα δεν στα έκανα. Θα δανειστώ από την βιβλιοθήκη της Αστάσκο κι άλλα βιβλία, τα έχω εδώ σημειωμένα, τσέκαρε τα λίγο ότι αυτά χρειάζομαι" είπε και άφησε ένα χαρτάκι στο τραπεζάκι, δίπλα στην πολυθρόνα που καθόταν ο Λιφ.

"Αααα έφερα και ένα απτα κρασιά που εμπορεύομαι να δοκιμάσουμε. Είναι από σταφύλια της Γκόντοσαμπεθ. Και έφερα και κάτι κεράσματα από την Σπεράντζα να δοκιμάσετε. Ελάτε" έκανε η Σόρμπι και ξεκίνησε να στήνει το τραπέζι. Μπορεί να μην είχε περάσει με τον Λιφ, όσα με τον Τσέκμειτ, αλλά τον ένιωθε αρκετά οικεία, ακόμα κι αν ο Λιφ συνήθως είχε μια ξινή φάτσα. Της θύμιζε κάτι γέρους στο χωριό της που έκαναν ότι δεν ήθελαν τους νέους, αλλά χαίρονταν πολύ στην πραγματικότητα με την ύπαρξη τους.

Η Σόρμπι έβγαλε τρία κρασοπότηρα, τρία πιατάκια από το καλό το σερβίτσιο και πιρουνάκια για όλους. Έβαλε στην καρέκλα του Λιφ ένα μαξιλαράκι για να είναι πιο αναπαυτικά και προχώρησε προς το δωμάτιο του Τσέκμειτ όπου πέταξε τον σάκο με τα πράγματα της. Επανήλθε και σέρβιρε στα ποτήρια τους. Οι υπόλοιποι είχαν ήδη καθίσει. Κάθισε με την σειρά της και σήκωσε το ποτήρι της εύθυμα. "Λοιπόν; Σε τι θα ευχηθούμε;"

"Στις νέες πορείες," είπε ο Λιφ και σήκωσε το ποτήρι του. Με τους νεαρούς να ακολουθούν, "Στην εξερεύνηση του κόσμου" ακολούθησε όλο φλόγα στα μάτια ο Τσεκμέιτ και γέλασε.

Στιγμές αργότερα ο Λιφ χαμήλωσε τους τόνους και ξαναπήρε το λόγο, "μου πε εδώ ο μορφονιός την πρότασή σου για το μερκούριο και συμφωνώ θα ναι η επισφράγιση του τι πρόκειται να ακολουθήσει από εδώ και μπρος και πρέπει να στε έτοιμοι για όλα καθώς όσο αυξάνεται η ισχύς τόσο αυξάνονται και οι κίνδυνοι, ειδικά όταν κάποιος είναι όσο θερμοκέφαλος είστε εσείς οι δύο." Γέλασε αυτάρεσκα και γεύτηκε απαλά το κρασί του.

"Εσύ στα νησιά και ο Τσεκμέιτ στην Χελκάνι με την Αστάσκο να σας συνδέει. Εξαιρετικό το πλάνο και εξαιρετικά τα κέρδη. Όλων των ειδών" είπε και γέλασε πονηρά. Βυθίστηκε αργά στην πολυθρόνα του ακούγοντας τα κουτσομπολιά των νέων μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Τότε ο Τσέκμειτ σηκώθηκε τον σκέπασε ζεστά και πήρε τη Σόρμπι στο δωμάτιο για να μην κάνουν φασαρία.

Καθώς έπινε το κρασί του της είπε, "μην ανησυχείς κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και θα πάει στο κρεβάτι, για πες, είσαι έτοιμη για το ταξίδι; Εγώ αποφάσισα πριν την Χελκάνι να πάω να βρω αυτό τον τυφλό που ανέφερε ο Λιφ, αλλά πριν σου πω τα σχέδιά μου πες μου το πλάνο σου" την κοίταξε με όρεξη για κουβέντα και φλόγα για φανταστικές περιπέτειες και περίμενε να την ακούσει.

Η Σόρμπι βολεύτηκε στο κρεβάτι του Τσέκμειτ οκλαδόν και τελειώνοντας το κρασί της είπε,
"Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά, θα αυξήσω τον στόλο μου και το πλήρωμα μου. Ακόμα δεν μπορώ να σου πω αριθμό γιατί και για εμένα θα είναι στοίχημα. Ταυτόχρονα θα διαβάζω για τις εξετάσεις λογιστικής. Τσέκαρα πότε είναι οι επόμενες, ίσα που προλαβαίνω αλλά πρέπει να το πάρω το χαρτί. Αύριο πριν φύγουμε θα περάσω να δανειστώ τα βιβλία από την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη. Ο καθηγητής Χιθ μου έδωσε ένα πάσο για την βιβλιοθήκη και επειδή είναι σφραγισμένο από τον ίδιο δεν έχω περιορισμό ούτε στα βιβλία που μπορώ να δανειστώ, ούτε στον χρονικό πλαίσιο. Αααα η φάση με τον Ρόρο ήταν απίστευτη, έπρεπε να είσαι μπροστά. Νομίζω ότι ο καθηγητής κατουρήθηκε από την χαρά του"
Η Σόρμπι άρχισε να διηγείται για την μέρα της. Μίλησαν για αρκετή ώρα και σιγά σιγά καθώς η κούραση σκέπαζε τα μάτια τους, οδηγήθηκαν χωρίς να το καταλάβουν αγκαλιασμένοι κάτω απο τα σκεπάσματα του κρεβατιού.

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου μπήκαν από το παράθυρο του δωματίου και η Σόρμπι άνοιξε τα μάτια της. Ο Τσέκμειτ δίπλα της ακόμα κοιμόταν, ενώ από την κουζίνα ακούγονταν μικροί θόρυβοι του πρωινού που ετοίμαζε ο Λιφ. Η Σόρμπι σηκώθηκε και κοίταξε τον Τσέκμειτ που κοιμόταν δίπλα της σαν παιδάκι. Χαμογέλασε μόνη της και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Έβγαλε από την τσάντα της ένα κολιέ που είχε φτιάξει γι αυτόν και το άφησε στο μαξιλάρι δίπλα του. Ετοίμασε τα πράγματα της και βγήκε έξω. Αφού τελείωσε με το μπάνιο, κάθισε στο τραπέζι με τον Λιφ, το ξωτικό ήδη έτρωγε.
"Ακόμα κοιμάται ε; Δεν μπορώ να καταλάβω τι έρωτα έχει αυτό το παιδί με τον ύπνο." αναστέναξε ο Λιφ πίνοντας το τσάι του. Η Σόρμπι χαχάνισε.
"Η λίστα που μου άφησες για τα βιβλία είναι υπερπλήρης. Αν τα καταφέρεις μικρή να ολοκληρώσεις όλα αυτά που έχεις γραμμένα θα σκεφτώ πολύ σοβαρά να σου προτείνω δουλειά εδώ" είπε ο Λιφ πρόσχαρα. Η Σόρμπι γέλασε. "Πρέπει να τα βγάλω. Έμαθα ότι η εταιρεία κάθε πόλης που χρηματοδοτεί τις κεντρικές εξετάσεις δίνει κάτι σαν υποτροφία στους άριστους της εξέτασης. Στοχεύω για εκεί" είπε η Σόρμπι κρατσανίζοντας το παξιμάδι της με λίγο μέλι και φέτα κατσικίσια. Λίγες στιγμές μετά ήταν έτοιμη. Σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα. "Μην τον ξυπνήσεις. Άστον να ξεκουραστεί. Άσε που...θα ήτααν περίεργο. Δεν είμαι καλή σ αυτά" είπε η Σόρμπι. Αγκάλιασε αιφνιδιαστικά τον Λιφ και του χαμογέλασε. "Τα λέμε σε μισό χρόνο γέρο! χα χα χα. να είστε καλά!"

Δύο ώρες μετά η Σόρμπι ήταν πίσω από το τιμόνι της Ωρόρα. Είχε δανειστεί τα βιβλία που ήθελε και ήταν έτοιμη για τη νέα της περιπέτεια.
"ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΟΥΛΜ. ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΣΑΑΑΑΑΑΑ" Ο καθηγητής Χιθ Ντέγκον είχε μια αγκαλιά βιβλία στα χέρια του και μια μεγάλη δερμάτινη τσάντα και έτρεχε προς την Ωρόρα. "ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕΕΕΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩΩΩΩΩ"
Η Σόρμπι κοίταζε αιφνιδιασμένη τον άντρα και απορούσε. "Ω μα τι στο καλό! ΝΕΕΕΕΙΛ"
Ο Νέιλ δεν χρειαζόταν άλλη κουβέντα. Με γρήγορες κινήσεις και με βοήθεια από άλλους του πληρώματος, έριξε ένα γερό σχοινί και τράβηξε τον καθηγητή πάνω στην Ωρόρα. Ο καθηγητής έπεσε στα γόνατα από το λαχάνιασμα και βάλθηκε να επανέλθει στους φυσιολογικούς του ρυθμούς.
"Εευυχχ Ευυχα ρι σσστώ" είπε τελικά "Θα σσσας είμαι..........χχρή σιμος" κατάφερε να πει και ξάπλωσε με την πλάτη στο κατάστρωμα.

Η Σόρμπι γέλασε. Θα ήταν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εξάμηνο! "Γυριζουμε Σπεραντζααααααααααααα" φώναξε η Σόρμπι και όλο το πλήρωμα άρχισε να φωνάζει χαρούμενο. Η Ωρόρα άφησε πίσω το λιμάνι, με τελικό προορισμό το νησί τους. Την Σπεράντζα.

Ξύπνησε το πρωί με λαχτάρα να γευτεί τη γεύση της μία τελευταία φορά πριν φύγει όμως η πλευρά της ήταν αδειανή.

Σόρμπιιιι ψιθύρισε με όση πρωινή ενέργεια είχε όμως δεν ακούστηκε απάντηση.

"Έφυγε, σιγά μην σε περίμενε να ξυπνήσεις!" του φώναξε από μέσα ο Λιφ και όπως γύρισε πλευρό βρήκε το δώρο της στο μαξιλάρι. Ήταν κοχύλι της θάλασσας και δύο μαργαριτάρια βουτηγμένα σε βάμμα γκριζο-πορφυρο-γάλαζο. Το έφερε στο πρόσωπό του και μύρισε το άρωμά της και ξάπλωσε με κλειστά τα μάτια για λίγα δεύτερα αναπνέοντας βαθιά και ήρεμα.

Σηκώθηκε και πήρε πρωινό στην κουζίνα ενώ του μιλούσε ο Λιφ. Με τη Σόρμπι μακριά η συγκέντρωσή του πλέον στρεφόταν στο μεγάλο ταξίδι προς την Χελκάνι και ίσως μια ενδιάμεση στάση στη Σελάντια. "Λιφ πρέπει να ετοιμάσουμε το ταξίδι, σε έξι μήνες πρέπει να έχω γυρίσει και να έχουμε αποτελέσματα για το σχέδιό μας!"

"Εντάξει μικρέ έλα να οργανωθούμε..."

Όλη η μέρα και οι επόμενες ημέρες κύλησαν με την προπαρασκευή του ταξιδιού.

Σύντομα θα ήταν έτοιμος για μία ακόμη περιπέτεια ακόμη στον κόσμο της Αμρούνα...

Τέλος Κεφαλαίου