Δεν είχε καμία όρεξη να σηκωθεί από το κρεβάτι και το ζεστό κορμί του Ρίγκελ που ήταν ακόμα τυλιγμένο γύρω απο το δικό της το έκανε ακόμα πιο δύσκολο.
"Πρέπει να ξυπνήσουμε." μουρμούρισε.
"Πρέπει;" ρώτησε παιχνιδιάρικα και της φίλησε το μέτωπο.
"Μμμ...Θα με ψάξουν αν δεν παρουσιαστώ και δεν θέλω να τους βάλω σε υποψίες για τίποτα." Στηρίχτηκε στο ένα της χέρι και με το άλλο του χαιδεψε το πρόσωπο. Ήταν τόσο όμορφος με αυτά τα γκριζοπράσινα ματιά που την κοιτούσαν ακόμα νυσταγμένα.
"Θα έρθεις απόψε;" ρώτησε με το βλέμμα της να πέφτει στο γυμνό του στήθος. Η απάντηση του ήρθε με ένα φιλί.
Ξύπνησε.Πραγματικά αυτή τη φορά, στο δωμάτιο της,στο θλιβερό ίδρυμα που δούλευε. Ο απότομος αποχωρισμός απο το ζεστό σώμα που ειχε διπλα της μέχρι πριν λίγο, με το σχετικά κρύο της δωμάτιο την έκανε να ανατριχιάσει. Ο Βιρίντιαν ήταν κουλουριασμένος δίπλα της , ακόμα υπο την επήρεια της ονειροβασίας.
Της πήρε λίγο χρόνο να ετοιμαστεί, αν και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα πολλά. Σαν σειρήνα ηταν απο τη φύση της σαγηνευτική, όμως της άρεσε να είναι πάντα περιποιημένη. Τουλάχιστον η βιτρίνα της έκρυβε ολα τα άσχημα πράγματα που είχε αναγκαστεί να κάνει, σκεφτόταν συχνά.
Βγήκε απο την πόρτα, με την ελπίδα να τελειώσει η μέρα της οσο πιο αναίμακτα γινόταν.
Μόλις τελείωσε η βάρδια της έφυγε για τη πόλη προς το κατάστημα των αδερφών Νουεν. Η Σελέστ και η Άισλιν ήταν τα μόνα άτομα που εμπιστευόταν στη ζωή της, και οι μόνες τις φίλες σε ολόκληρο το νησί.
Είχαν κάνει μια συμφωνία. Την αφήναν να κρύβει σημαντικές πληροφορίες στο μαγαζί τους, χωρίς όμως οι ίδιες να ξέρουν ούτε το που ουτε το τι. Έτσι θα αν κάποιος προσπαθούσε να βρει αυτές τις πληροφορίες, έστω και αν κατάφερνε να φτάσει μέχρι εκεί, θα έβρισκε τοίχο. Ότι δεν γνωρίζεις δεν μπορεί να σε βλάψει.
Άνοιξε την είσοδο του μαγαζιού και το καμπανάκι που κρεμόταν στη πόρτα ανακοίνωσε την άφιξη της. Η Σελέστ σήκωσε το βλέμμα της και τη χαιρέτησε με ενα νεύμα.
"Θα ειμαι σύντομα κοντά σας" της είπε προσποιητά οσο εξυπηρετούσε έναν άλλο πελάτη.
Η Πανδώρα προσπάθησε να πνίξει το γέλιο της ενω εκανε πως κοιτούσε διάφορα στο μαγαζί. Ήταν μια καλή ευκαιρία να κρύψει οτι έπρεπε, και να πάρει οτι χρειαζόταν.
"Βασικά " ξεκίνησε να λέει " θα μπορούσα να κατέβω στον κάτω όροφο στην αδερφή σας; Ακούω οτι είναι τρομερή μαντισσα. Θα ήθελα να μάθω το μέλλον μου."
Ο άντρας που ήταν με τη Σελέστ γύρισε και την κοίταξε εκνευρισμένος που διέκοπτε την εξυπηρέτηση του, ομως ενα της πονηρό χαμόγελο τον έκανε να μαλακώσει.
Είχε ηδη ξεκινήσει να κατεβαίνει τις σκάλες μα πριν χάσει τελείως την Σελέστ απο το οπτικό της πεδίο της έκανε νόημα.
-Διωξτον και κλείδωσε- και άφησε να φανεί το μπουκάλι με το ροζέ κρασι που έφερε μαζί της.
Role Playing Writing Game
Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
Last edited by Pandora on Fri 03 May, 2024 7:15 am, edited 1 time in total.
-
Σελέστ Νουέν
- Posts: 6
- Joined: Tue 16 Jan, 2024 11:45 pm
- Contact:
Re: Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
Η Σελέστ χτυπούσε νευρικά το πόδι της στο πάτωμα εδώ και κάτι παραπάνω από μία ώρα. Προσπαθούσε να βρει κάτι για να απασχολήσει το μυαλό της, όμως οι δείκτες του ρολογιού στον τοίχο απέναντι από το γραφείο της, της φαινόταν πως έκαναν πολλή φασαρία.
Τικ-τακ.
Το βλέμμα της έμενε μονάχα μερικά δευτερόλεπτα πάνω στο γραφείο, πριν κολλήσει ξανά στο ρολόι.
Τικ-τακ.
Άλλο ένα βλέμμα προς την πόρτα, και η αναμονή την σκότωνε. Πότε είχε αρχίσει να δαγκώνει νευρικά τα πετσάκια γύρω από τα νύχια της;
Τικ-τακ.
Το ρολόι απέναντί της ήχησε οχτώ, και εκείνη τινάχτηκε στην καρέκλα της και βλαστήμησε. Θα ξερίζωνε αυτόν τον κούκο από κει μέσα αύριο κιόλας.
Μια σκιά έξω από το μαγαζί την έκανε να γυρίσει προς την πόρτα, και έτρεξε να την ανοίξει πριν ακουστεί το καμπανάκι.
«Άργησες» είπε χαμηλόφωνα στον άντρα που περνούσε το κατώφλι της, ενώ εκείνος σκούπιζε τα καλογυαλισμένα του παπούτσια στο χαλάκι.
«Είχα σοβαρότερα πράγματα να κάνω», της απάντησε αδιάφορα εκείνος, και προχώρησε προς το γραφείο της βγάζοντας τα γάντια και το καπέλο του.
«Νόμιζα πως "αυτό ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έχεις κάνει ποτέ", ή τουλάχιστον έτσι έλεγες πριν κάτι μήνες», του πέταξε χολωμένη καθώς τον ακολουθούσε και πέρασε πίσω από το γραφείο. «Τι άλλαξε;»
«Τίποτα δεν άλλαξε γλύκα, μπορείς να μην το κουράζεις; Άντε δείξε μου τα σχέδια να τελειώνουμε, δεν έχω πολύ χρόνο», είπε εκείνος, και χτύπησε το χέρι του στον πάγκο.
Στο άκουσμα αυτών των λόγων, η Σελέστ ένιωσε το αίμα να της ανεβαίνει στο κεφάλι. Άνοιξε το στόμα για να απαντήσει ανάλογα, όμως ξάφνου, το καμπανάκι στην πόρτα ήχησε, και την εμφάνισή της έκανε η Πανδώρα. Σκατά, σκέφτηκε η Σελέστ, και έβαλε τα δυνατά της για να ακουστεί αρκετά πειστική.
«Θα είμαι σύντομα κοντά σας!» άκουσε τον εαυτό της να λέει, και το βλέμμα της επέστρεψε γρήγορα σε εκείνον. Ευχόταν η φίλη της να είχε πιάσει το υπονοούμενο. Δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω. Δεν χρειαζόταν να γνωρίζει εκείνος πόσο κοντά ήταν στην πραγματικότητα με την Πανδώρα, δεν έπρεπε να γνωρίζει. Ούτε η Πανδώρα έπρεπε να καταλάβει κάτι για αυτόν.
Συγκεντρώσου. Είναι ένας πελάτης, ένας απλός πελάτης, μουρμούριζε εσωτερικά, και πίεσε τον εαυτό της να του χαμογελάσει.
«Τα σχέδια», γρύλισε χαμηλόφωνα εκείνος.
«Μισό. Λεπτό.» του απάντησε μέσα από τα δόντια της, ενώ το βλέμμα της ακολουθούσε την Πανδώρα που περιφερόταν χαμογελαστή μέσα στο μαγαζί.
«Δεν έχω…» ξεκίνησε να λέει εκείνος, όμως η Πανδώρα τον διέκοψε.
«Βασικά, θα μπορούσα να κατέβω στον κάτω όροφο στην αδερφή σας; Ακούω ότι είναι τρομερή μάντισσα. Θα ήθελα να μάθω το μέλλον μου».
Εκείνος γύρισε προς το μέρος της εκνευρισμένος, και η Σελέστ έμπηξε τα νύχια της προειδοποιητικά στο απλωμένο του χέρι πάνω στο γραφείο, ενώ με το άλλο, έδειχνε τον δρόμο προς τις σκάλες στην Πανδώρα. Έναν δρόμο που η φίλη της ήξερε καλύτερα από τον καθένα, όμως ένιωθε τρομερή ανακούφιση που η Πανδώρα είχε αποφασίσει να παίξει το παιχνίδι της.
Περίμενε μέχρι να χάσει από το οπτικό της πεδίο το μπουκάλι με το κρασί που κρατούσε ανασηκωμένο η Πανδώρα, και έπειτα ξεκλείδωσε το συρτάρι της και αράδιασε πέντε σχέδια μπροστά του. Τον κοίταξε εξεταστικά για μερικές στιγμές -που της φάνηκαν αιώνας- και έπειτα του ψιθύρισε:
«Λοιπόν;»
Άισλιν
Το απαλό άρωμα λεβάντας, ανακατεμένο με ένα τσάι βανίλιας -που προ πολλού είχε ξεχάσει στον πάγκο της, και πλημμύριζαν το υπόγειο- ήταν ικανά να ηρεμήσουν μέχρι και τον πιο ανήσυχο νου.
Όλους δηλαδή, εκτός από τον δικό της.
Η Άισλιν είχε απορροφηθεί τόσο έντονα στην κρυστάλλινή της σφαίρα, που η μύτη της σχεδόν την άγγιζε καθώς κουνούσε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να διαβάσει κάτι. Κάποια παράξενα κείμενα. Πέρασε τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της πάνω από τη σφαίρα, και το χαρτί περιστράφηκε και ήρθε πιο κοντά. Όμως και πάλι, ήταν πολύ θολό για να μπορέσει να το διαβάσει. Η Άισλιν αναστέναξε αγανακτισμένη και με ένα νεύμα του χεριού η εικόνα άλλαξε, και στη θέση της εμφανίστηκε μια μαύρη φιγούρα. Αυτό σίγουρα δεν έλεγε και πολλά. Άλλο ένα νεύμα, και η ανάσα της σκάλωσε. Ένα… καμένο σώμα; Και έπειτα…
Ένα τρίξιμο ακούστηκε στη σκάλα, και η Άισλιν ξεκόλλησε το πρόσωπό της από τη σφαίρα, και πέρασε το χέρι της από πάνω της βιαστικά. Με μια κίνηση, οι εικόνες έγιναν κυριολεκτικά καπνός, και η σφαίρα θόλωσε μέσα στο γκρίζο τους.
«Καλώς την!» αναφώνησε, και το βλέμμα της έπεσε γρήγορα πάνω στο μπουκάλι με το κρασί, καθώς η Πανδώρα κατέβαινε τις σκάλες.
«Ωχ, πες τα μου όλα», έκανε, προσποιούμενη πως προετοιμαζόταν να ακούσει για την μεγαλύτερη καταστροφή όλων των εποχών. «Εκτός και αν έρχεσαι να με δωροδοκήσεις με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες μου. Τέτοια πληρωμή σε είδος την δέχομαι», συμπλήρωσε χασκογελώντας, και της έδειξε το κάθισμα απέναντί της.
Τικ-τακ.
Το βλέμμα της έμενε μονάχα μερικά δευτερόλεπτα πάνω στο γραφείο, πριν κολλήσει ξανά στο ρολόι.
Τικ-τακ.
Άλλο ένα βλέμμα προς την πόρτα, και η αναμονή την σκότωνε. Πότε είχε αρχίσει να δαγκώνει νευρικά τα πετσάκια γύρω από τα νύχια της;
Τικ-τακ.
Το ρολόι απέναντί της ήχησε οχτώ, και εκείνη τινάχτηκε στην καρέκλα της και βλαστήμησε. Θα ξερίζωνε αυτόν τον κούκο από κει μέσα αύριο κιόλας.
Μια σκιά έξω από το μαγαζί την έκανε να γυρίσει προς την πόρτα, και έτρεξε να την ανοίξει πριν ακουστεί το καμπανάκι.
«Άργησες» είπε χαμηλόφωνα στον άντρα που περνούσε το κατώφλι της, ενώ εκείνος σκούπιζε τα καλογυαλισμένα του παπούτσια στο χαλάκι.
«Είχα σοβαρότερα πράγματα να κάνω», της απάντησε αδιάφορα εκείνος, και προχώρησε προς το γραφείο της βγάζοντας τα γάντια και το καπέλο του.
«Νόμιζα πως "αυτό ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έχεις κάνει ποτέ", ή τουλάχιστον έτσι έλεγες πριν κάτι μήνες», του πέταξε χολωμένη καθώς τον ακολουθούσε και πέρασε πίσω από το γραφείο. «Τι άλλαξε;»
«Τίποτα δεν άλλαξε γλύκα, μπορείς να μην το κουράζεις; Άντε δείξε μου τα σχέδια να τελειώνουμε, δεν έχω πολύ χρόνο», είπε εκείνος, και χτύπησε το χέρι του στον πάγκο.
Στο άκουσμα αυτών των λόγων, η Σελέστ ένιωσε το αίμα να της ανεβαίνει στο κεφάλι. Άνοιξε το στόμα για να απαντήσει ανάλογα, όμως ξάφνου, το καμπανάκι στην πόρτα ήχησε, και την εμφάνισή της έκανε η Πανδώρα. Σκατά, σκέφτηκε η Σελέστ, και έβαλε τα δυνατά της για να ακουστεί αρκετά πειστική.
«Θα είμαι σύντομα κοντά σας!» άκουσε τον εαυτό της να λέει, και το βλέμμα της επέστρεψε γρήγορα σε εκείνον. Ευχόταν η φίλη της να είχε πιάσει το υπονοούμενο. Δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω. Δεν χρειαζόταν να γνωρίζει εκείνος πόσο κοντά ήταν στην πραγματικότητα με την Πανδώρα, δεν έπρεπε να γνωρίζει. Ούτε η Πανδώρα έπρεπε να καταλάβει κάτι για αυτόν.
Συγκεντρώσου. Είναι ένας πελάτης, ένας απλός πελάτης, μουρμούριζε εσωτερικά, και πίεσε τον εαυτό της να του χαμογελάσει.
«Τα σχέδια», γρύλισε χαμηλόφωνα εκείνος.
«Μισό. Λεπτό.» του απάντησε μέσα από τα δόντια της, ενώ το βλέμμα της ακολουθούσε την Πανδώρα που περιφερόταν χαμογελαστή μέσα στο μαγαζί.
«Δεν έχω…» ξεκίνησε να λέει εκείνος, όμως η Πανδώρα τον διέκοψε.
«Βασικά, θα μπορούσα να κατέβω στον κάτω όροφο στην αδερφή σας; Ακούω ότι είναι τρομερή μάντισσα. Θα ήθελα να μάθω το μέλλον μου».
Εκείνος γύρισε προς το μέρος της εκνευρισμένος, και η Σελέστ έμπηξε τα νύχια της προειδοποιητικά στο απλωμένο του χέρι πάνω στο γραφείο, ενώ με το άλλο, έδειχνε τον δρόμο προς τις σκάλες στην Πανδώρα. Έναν δρόμο που η φίλη της ήξερε καλύτερα από τον καθένα, όμως ένιωθε τρομερή ανακούφιση που η Πανδώρα είχε αποφασίσει να παίξει το παιχνίδι της.
Περίμενε μέχρι να χάσει από το οπτικό της πεδίο το μπουκάλι με το κρασί που κρατούσε ανασηκωμένο η Πανδώρα, και έπειτα ξεκλείδωσε το συρτάρι της και αράδιασε πέντε σχέδια μπροστά του. Τον κοίταξε εξεταστικά για μερικές στιγμές -που της φάνηκαν αιώνας- και έπειτα του ψιθύρισε:
«Λοιπόν;»
Άισλιν
Το απαλό άρωμα λεβάντας, ανακατεμένο με ένα τσάι βανίλιας -που προ πολλού είχε ξεχάσει στον πάγκο της, και πλημμύριζαν το υπόγειο- ήταν ικανά να ηρεμήσουν μέχρι και τον πιο ανήσυχο νου.
Όλους δηλαδή, εκτός από τον δικό της.
Η Άισλιν είχε απορροφηθεί τόσο έντονα στην κρυστάλλινή της σφαίρα, που η μύτη της σχεδόν την άγγιζε καθώς κουνούσε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να διαβάσει κάτι. Κάποια παράξενα κείμενα. Πέρασε τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της πάνω από τη σφαίρα, και το χαρτί περιστράφηκε και ήρθε πιο κοντά. Όμως και πάλι, ήταν πολύ θολό για να μπορέσει να το διαβάσει. Η Άισλιν αναστέναξε αγανακτισμένη και με ένα νεύμα του χεριού η εικόνα άλλαξε, και στη θέση της εμφανίστηκε μια μαύρη φιγούρα. Αυτό σίγουρα δεν έλεγε και πολλά. Άλλο ένα νεύμα, και η ανάσα της σκάλωσε. Ένα… καμένο σώμα; Και έπειτα…
Ένα τρίξιμο ακούστηκε στη σκάλα, και η Άισλιν ξεκόλλησε το πρόσωπό της από τη σφαίρα, και πέρασε το χέρι της από πάνω της βιαστικά. Με μια κίνηση, οι εικόνες έγιναν κυριολεκτικά καπνός, και η σφαίρα θόλωσε μέσα στο γκρίζο τους.
«Καλώς την!» αναφώνησε, και το βλέμμα της έπεσε γρήγορα πάνω στο μπουκάλι με το κρασί, καθώς η Πανδώρα κατέβαινε τις σκάλες.
«Ωχ, πες τα μου όλα», έκανε, προσποιούμενη πως προετοιμαζόταν να ακούσει για την μεγαλύτερη καταστροφή όλων των εποχών. «Εκτός και αν έρχεσαι να με δωροδοκήσεις με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες μου. Τέτοια πληρωμή σε είδος την δέχομαι», συμπλήρωσε χασκογελώντας, και της έδειξε το κάθισμα απέναντί της.
Re: Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
«Ωχ, πες τα μου όλα» της πέταξε η Άισλιν με το που την είδε.
"Δεν μπορώ απλά να επισκεφτώ τις φίλες μου χωρίς να συμβαίνει κατι;" απάντησε γελώντας.
Μέσα της ήθελε να τους τα πει. Όλα. Για τον Ρίγκελ, για το ίδρυμα, για τα πράγματα που έβλεπε στην ονειροβασία. Όμως δεν μπορούσε. Δεν είναι οτι δεν θα τα άντεχαν, οι φίλες ηταν σκληρά καρύδια, όμως ήταν και ενα ασφαλή καταφύγιο για την Πανδώρα και έτσι ήθελε να παραμείνει.
"Όσο αναφορά τις υπηρεσίες σου, νομίζω πως έχουμε αρκετό χρόνο για αυτό." Είπε ρίχνοντας μια ματιά στη κορυφή της σκάλας, όπου ακουγόταν ακόμα η Σελέστ με εκείνον τον άντρα.
Κάθισε με χάρη στη καρέκλα απέναντι απο την Άισλιν, της έδωσε το μπουκάλι που κρατούσε και κοίταξε τις επιλογές της. Πραγματικά είχε τα πάντα, την κρυστάλλινη μπάλα, ρούνους από θαλάσσιο γυαλί, εκκρεμές, ταρω.
Δεν πίστευε τόσο σε όλα αυτά όμως αγαπούσε το πάθος της φίλης της και ποτέ δεν της χαλούσε χατίρι. Αν ήθελε να της πει για έναν πανέμορφο μελαχρινό που πεθαίνει για πάρτη της, θα καθόταν και θα την άκουγε.
Τα ταρω όμως ήταν τα αγαπημένα της. Η τράπουλα είχε κάτι το ενδιαφέρον με ολα αυτά τα σύμβολα και τη χρυσοτυπία στις άκρες της. Είχε αρχίσει να μαθαίνει κάποια μοτίβα, με τις τόσες φορές που της τα είχε πει η Άισλιν, οπότε και για σήμερα αυτά θα ήταν η επιλογή της.
Η λεβάντα είχε ήδη αρχίσει να επιδρά πάνω της, και το μισοσκόταδο στο υπόγειο συνέβαλε στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον που απαιτούσε η περίσταση. Τα κεριά, στρατηγικά τοποθετημένα σε όλο τον όροφο, φώτιζαν ακριβώς όσο έπρεπε δημιουργώντας ταυτόχρονα σκιές και φιγούρες, που σε έκαναν να νιώθεις οτι πάντα είναι κάποιος κρυμμένος και παρακολουθεί.
"Ξέρεις τι θέλω " Είπε στη φίλη της και χτύπησε τη τράπουλα με το δάχτυλο της.
"Δεν μπορώ απλά να επισκεφτώ τις φίλες μου χωρίς να συμβαίνει κατι;" απάντησε γελώντας.
Μέσα της ήθελε να τους τα πει. Όλα. Για τον Ρίγκελ, για το ίδρυμα, για τα πράγματα που έβλεπε στην ονειροβασία. Όμως δεν μπορούσε. Δεν είναι οτι δεν θα τα άντεχαν, οι φίλες ηταν σκληρά καρύδια, όμως ήταν και ενα ασφαλή καταφύγιο για την Πανδώρα και έτσι ήθελε να παραμείνει.
"Όσο αναφορά τις υπηρεσίες σου, νομίζω πως έχουμε αρκετό χρόνο για αυτό." Είπε ρίχνοντας μια ματιά στη κορυφή της σκάλας, όπου ακουγόταν ακόμα η Σελέστ με εκείνον τον άντρα.
Κάθισε με χάρη στη καρέκλα απέναντι απο την Άισλιν, της έδωσε το μπουκάλι που κρατούσε και κοίταξε τις επιλογές της. Πραγματικά είχε τα πάντα, την κρυστάλλινη μπάλα, ρούνους από θαλάσσιο γυαλί, εκκρεμές, ταρω.
Δεν πίστευε τόσο σε όλα αυτά όμως αγαπούσε το πάθος της φίλης της και ποτέ δεν της χαλούσε χατίρι. Αν ήθελε να της πει για έναν πανέμορφο μελαχρινό που πεθαίνει για πάρτη της, θα καθόταν και θα την άκουγε.
Τα ταρω όμως ήταν τα αγαπημένα της. Η τράπουλα είχε κάτι το ενδιαφέρον με ολα αυτά τα σύμβολα και τη χρυσοτυπία στις άκρες της. Είχε αρχίσει να μαθαίνει κάποια μοτίβα, με τις τόσες φορές που της τα είχε πει η Άισλιν, οπότε και για σήμερα αυτά θα ήταν η επιλογή της.
Η λεβάντα είχε ήδη αρχίσει να επιδρά πάνω της, και το μισοσκόταδο στο υπόγειο συνέβαλε στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον που απαιτούσε η περίσταση. Τα κεριά, στρατηγικά τοποθετημένα σε όλο τον όροφο, φώτιζαν ακριβώς όσο έπρεπε δημιουργώντας ταυτόχρονα σκιές και φιγούρες, που σε έκαναν να νιώθεις οτι πάντα είναι κάποιος κρυμμένος και παρακολουθεί.
"Ξέρεις τι θέλω " Είπε στη φίλη της και χτύπησε τη τράπουλα με το δάχτυλο της.
-
Σελέστ Νουέν
- Posts: 6
- Joined: Tue 16 Jan, 2024 11:45 pm
- Contact:
Re: Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
«Λοιπόν;»
Εκείνος κοίταξε τα σχέδια για μερικές στιγμές, και έπειτα τα δίπλωσε και τα έβαλε στο εσωτερικό της καμπαρντίνας του.
«Να περιμένεις νέα μου σύντομα» ήταν το μόνο που είπε, καθώς προχωρούσε προς την πόρτα, και η Σελέστ έτρεξε πίσω του. Έβγαλε τα γάντια του από τις τσέπες, μα πριν τα φορέσει, πέρασε τον αντίχειρά του πάνω από τα μικρά, ματωμένα σημάδια στο πάνω μέρος του αριστερού του χεριού.
«Σου έχω πει πόσο μου αρέσει όταν αγριεύεις;» ρώτησε με ένα μάλλον απειλητικό μειδίαμα, και άπλωσε το χέρι προς το μέρος της. Η Σελέστ για μια στιγμή φοβήθηκε πως θα την χτυπούσε, και σήκωσε τα χέρια για να καλύψει το πρόσωπό της —δεν θα ‘ταν και η πρώτη φορά. Όμως εκείνος την άρπαξε απότομα από το μπράτσο, και την τράβηξε κοντά του.
Το φιλί του ήταν κτητικό, και τα χέρια του έσφιξαν δυνατά το σώμα της πάνω του. Η Σελέστ ξαφνιάστηκε με την αλλαγή στη διάθεσή του, όμως δεν αντιστάθηκε. Όλο της το είναι τον ποθούσε, όσο άσχημα και αν της είχε φερθεί, κι αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει. Δεν μπορούσε να του αντισταθεί.
Την ανάγκασε να οπισθοχωρήσει μέχρι που την κόλλησε στον τοίχο. Το φιλί του βάθυνε, και η παλάμη του ταξίδεψε από τη μέση στο στήθος της, και από κει στο λαιμό. Το κρύο μέταλλο που φορούσε ανάμεσα στα δάχτυλα την έκανε να ανατριχιάσει.
Εκείνος σταμάτησε απότομα την επαφή. Τα χείλη τους χωρίστηκαν.
Ξαφνικά, δεν μπορούσε να ανασάνει. Τον κοίταξε, με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο και απορία.
Εκείνος της χαμογέλασε.
Πανικός την κυρίευσε. Άρχισε να χτυπιέται φρενιασμένα, πάλευε για λίγο οξυγόνο, καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει από τα δάχτυλα που έσφιγγαν δίχως έλεος τον λαιμό της. Ποτέ ξανά δεν της είχε φερθεί έτσι. Τον κοίταξε, με την καρδιά της ραγισμένη.
Εκείνος έσκυψε προς το μέρος της, δίχως να χαλαρώσει τη λαβή του.
«Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να κάνεις κάτι παρόμοιο, θα σε κρατήσω κολλημένη στον τοίχο μέχρι να δω το φως να φεύγει από τα όμορφα ματάκια σου», της ψιθύρισε στο αφτί, και έπειτα έκανε πίσω για να την κοιτάξει. «Το κατάλαβες;»
Δάκρυα είχαν μαζευτεί στα μάτια της καθώς χτυπούσε το χέρι του για να την ελευθερώσει. Όλα γύρω της άρχισαν να θολώνουν, και το μοναδικό πράγμα που άκουγε πλέον καθαρά, ήταν οι χτύποι της καρδιάς της, μπερδεμένοι μαζί με τους δείκτες αυτού του καταραμένου ρολογιού. Ένιωθε τις αισθήσεις της έτοιμες να την εγκαταλείψουν, όταν την άφησε επιτέλους και εκείνη σωριάστηκε στο πάτωμα, ρουφώντας λαίμαργα τον αέρα μέσα από μια κρίση βήχα.
Δεν τόλμησε να σηκώσει το κεφάλι καθώς άκουγε τα βήματά του να απομακρύνονται• μονάχα όταν ήχησε το καμπανάκι της πόρτας και εκείνος βρισκόταν πια έξω από το μαγαζί, επέτρεψε στον εαυτό της να ξεσπάσει σε βουβά αναφιλητά.
Άισλιν
«Ξέρεις τι θέλω», άκουσε την Πανδώρα να της λέει από την άλλη μεριά του δωματίου, και χαμογέλασε. Δεν χρειαζόταν καν να γυρίσει και να την κοιτάξει• ήταν βέβαιη πως η φίλη της είχε ξεχωρίσει για ακόμη μια φορά τα ταρώ.
Έβγαλε προσεκτικά από ένα ντουλάπι τρία κρυστάλλινα, ψηλά ποτήρια.
«Για κάποιον που “δεν πιστεύει”» έκανε, σχηματίζοντας νοερά εισαγωγικά μόνο με το αριστερό της χέρι, καθώς το δεξί ήταν γεμάτο με τα ποτήρια, «…φαίνεται να έχεις αποκτήσει τεράστιο κόλλημα με…» διέκοψε τη φράση της, ενώ έπιανε το μπουκάλι και γύριζε προς την Πανδώρα. Από τον επάνω όροφο, μπορούσε να ακούσει την αδερφή της να βήχει έντονα.
«Μικρή!» φώναξε. «Είσαι καλά;»
Έμεινε ακίνητη για μερικές στιγμές, καθώς ο βήχας συνεχιζόταν. Δεν πήρε απάντηση. Πλησίασε στο τραπέζι, άφησε κάτω τα ποτήρια και το μπουκάλι, και αφού αντάλλαξε ένα βλέμμα γεμάτο ανησυχία με την Πανδώρα, πήγε γρήγορα προς τη σκάλα.
«Σελέστ!» φώναξε πιο έντονα αυτή τη φορά, και πρόλαβε να ανέβει μόνο μερικά σκαλιά, πριν τη σταματήσει η φωνή της αδερφής της.
«Καλά είμαι!» την άκουσε αμυδρά από τον επάνω όροφο. «Στραβοκατάπια με το νερό μου! Μην ανησυχείς, όλα καλά!»
«Έλεος ρε μικρό, μας τρόμαξες!» της φώναξε από τα μισά της σκάλας. «Άντε τελείωνε και έλα κάτω, σε περιμένουμε! Εδώ δεν σερβίρουμε νερό, μόνο κρασί, μη φοβάσαι!» συμπλήρωσε γελώντας, και κατέβηκε τις σκάλες, επιστρέφοντας στο κάθισμα απέναντι από την Πανδώρα.
«Συγγνώμη! Ξεκινήστε και έρχομαι!» απάντησε εκείνη.
«Την άκουσες», είπε η Άισλιν στην Πανδώρα με ένα συνωμοτικό βλέμμα, και ανακάτεψε για μερικές στιγμές την τράπουλα, πριν την απλώσει προς το μέρος της.
«Κόψε».
Εκείνος κοίταξε τα σχέδια για μερικές στιγμές, και έπειτα τα δίπλωσε και τα έβαλε στο εσωτερικό της καμπαρντίνας του.
«Να περιμένεις νέα μου σύντομα» ήταν το μόνο που είπε, καθώς προχωρούσε προς την πόρτα, και η Σελέστ έτρεξε πίσω του. Έβγαλε τα γάντια του από τις τσέπες, μα πριν τα φορέσει, πέρασε τον αντίχειρά του πάνω από τα μικρά, ματωμένα σημάδια στο πάνω μέρος του αριστερού του χεριού.
«Σου έχω πει πόσο μου αρέσει όταν αγριεύεις;» ρώτησε με ένα μάλλον απειλητικό μειδίαμα, και άπλωσε το χέρι προς το μέρος της. Η Σελέστ για μια στιγμή φοβήθηκε πως θα την χτυπούσε, και σήκωσε τα χέρια για να καλύψει το πρόσωπό της —δεν θα ‘ταν και η πρώτη φορά. Όμως εκείνος την άρπαξε απότομα από το μπράτσο, και την τράβηξε κοντά του.
Το φιλί του ήταν κτητικό, και τα χέρια του έσφιξαν δυνατά το σώμα της πάνω του. Η Σελέστ ξαφνιάστηκε με την αλλαγή στη διάθεσή του, όμως δεν αντιστάθηκε. Όλο της το είναι τον ποθούσε, όσο άσχημα και αν της είχε φερθεί, κι αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει. Δεν μπορούσε να του αντισταθεί.
Την ανάγκασε να οπισθοχωρήσει μέχρι που την κόλλησε στον τοίχο. Το φιλί του βάθυνε, και η παλάμη του ταξίδεψε από τη μέση στο στήθος της, και από κει στο λαιμό. Το κρύο μέταλλο που φορούσε ανάμεσα στα δάχτυλα την έκανε να ανατριχιάσει.
Εκείνος σταμάτησε απότομα την επαφή. Τα χείλη τους χωρίστηκαν.
Ξαφνικά, δεν μπορούσε να ανασάνει. Τον κοίταξε, με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο και απορία.
Εκείνος της χαμογέλασε.
Πανικός την κυρίευσε. Άρχισε να χτυπιέται φρενιασμένα, πάλευε για λίγο οξυγόνο, καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει από τα δάχτυλα που έσφιγγαν δίχως έλεος τον λαιμό της. Ποτέ ξανά δεν της είχε φερθεί έτσι. Τον κοίταξε, με την καρδιά της ραγισμένη.
Εκείνος έσκυψε προς το μέρος της, δίχως να χαλαρώσει τη λαβή του.
«Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να κάνεις κάτι παρόμοιο, θα σε κρατήσω κολλημένη στον τοίχο μέχρι να δω το φως να φεύγει από τα όμορφα ματάκια σου», της ψιθύρισε στο αφτί, και έπειτα έκανε πίσω για να την κοιτάξει. «Το κατάλαβες;»
Δάκρυα είχαν μαζευτεί στα μάτια της καθώς χτυπούσε το χέρι του για να την ελευθερώσει. Όλα γύρω της άρχισαν να θολώνουν, και το μοναδικό πράγμα που άκουγε πλέον καθαρά, ήταν οι χτύποι της καρδιάς της, μπερδεμένοι μαζί με τους δείκτες αυτού του καταραμένου ρολογιού. Ένιωθε τις αισθήσεις της έτοιμες να την εγκαταλείψουν, όταν την άφησε επιτέλους και εκείνη σωριάστηκε στο πάτωμα, ρουφώντας λαίμαργα τον αέρα μέσα από μια κρίση βήχα.
Δεν τόλμησε να σηκώσει το κεφάλι καθώς άκουγε τα βήματά του να απομακρύνονται• μονάχα όταν ήχησε το καμπανάκι της πόρτας και εκείνος βρισκόταν πια έξω από το μαγαζί, επέτρεψε στον εαυτό της να ξεσπάσει σε βουβά αναφιλητά.
Άισλιν
«Ξέρεις τι θέλω», άκουσε την Πανδώρα να της λέει από την άλλη μεριά του δωματίου, και χαμογέλασε. Δεν χρειαζόταν καν να γυρίσει και να την κοιτάξει• ήταν βέβαιη πως η φίλη της είχε ξεχωρίσει για ακόμη μια φορά τα ταρώ.
Έβγαλε προσεκτικά από ένα ντουλάπι τρία κρυστάλλινα, ψηλά ποτήρια.
«Για κάποιον που “δεν πιστεύει”» έκανε, σχηματίζοντας νοερά εισαγωγικά μόνο με το αριστερό της χέρι, καθώς το δεξί ήταν γεμάτο με τα ποτήρια, «…φαίνεται να έχεις αποκτήσει τεράστιο κόλλημα με…» διέκοψε τη φράση της, ενώ έπιανε το μπουκάλι και γύριζε προς την Πανδώρα. Από τον επάνω όροφο, μπορούσε να ακούσει την αδερφή της να βήχει έντονα.
«Μικρή!» φώναξε. «Είσαι καλά;»
Έμεινε ακίνητη για μερικές στιγμές, καθώς ο βήχας συνεχιζόταν. Δεν πήρε απάντηση. Πλησίασε στο τραπέζι, άφησε κάτω τα ποτήρια και το μπουκάλι, και αφού αντάλλαξε ένα βλέμμα γεμάτο ανησυχία με την Πανδώρα, πήγε γρήγορα προς τη σκάλα.
«Σελέστ!» φώναξε πιο έντονα αυτή τη φορά, και πρόλαβε να ανέβει μόνο μερικά σκαλιά, πριν τη σταματήσει η φωνή της αδερφής της.
«Καλά είμαι!» την άκουσε αμυδρά από τον επάνω όροφο. «Στραβοκατάπια με το νερό μου! Μην ανησυχείς, όλα καλά!»
«Έλεος ρε μικρό, μας τρόμαξες!» της φώναξε από τα μισά της σκάλας. «Άντε τελείωνε και έλα κάτω, σε περιμένουμε! Εδώ δεν σερβίρουμε νερό, μόνο κρασί, μη φοβάσαι!» συμπλήρωσε γελώντας, και κατέβηκε τις σκάλες, επιστρέφοντας στο κάθισμα απέναντι από την Πανδώρα.
«Συγγνώμη! Ξεκινήστε και έρχομαι!» απάντησε εκείνη.
«Την άκουσες», είπε η Άισλιν στην Πανδώρα με ένα συνωμοτικό βλέμμα, και ανακάτεψε για μερικές στιγμές την τράπουλα, πριν την απλώσει προς το μέρος της.
«Κόψε».
Re: Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
Πάνω που ήταν έτοιμες να ξεκινήσουν τη συνέδρια της μαντειας ενας δυνατός γδουπος ακούστηκε απο τον όροφο που βρισκόταν η Σελέστ.
Η Άισλιν μοιράστηκε ενα ανήσυχο βλέμμα με την Πανδώρα και πλησίασε προς τη γυριστή σκάλα φωνάζοντας για την αδερφή της, με την Πανδώρα να την ακολουθεί προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει. Θυμήθηκε τον άντρα που είχε δει μαζί με τη φίλη της όταν ήρθε. Άραγε είχε φύγει ή ήταν ακόμα επάνω; Έντρομη ότι κάτι ίσως συνέβη ανέβηκε το πρώτο σκαλί μαζί με τη Άισλιν, αλλά η Σελέστ επιτέλους απάντησε - προσπάθησε τουλάχιστον μέσα από τον ξαφνικό βήχα που την έπιασε.
Οι φίλες της βρισκόταν θεωρητικά μακριά από το κακό που υπήρχε στον κόσμο, το κακό που είχε δεί, το κακό που είχε γίνει η ίδια για άλλους. Δούλευαν στο μικρό τους μαγαζί και με αυτό δεν προκαλούσαν ούτε έρχονταν αντιμέτωπες με περίεργα άτομα και υπερδυνάμεις που απειλούν εσένα και ότι αγαπάς με καταστροφή, όχι όπως έκανε η ίδια τουλάχιστον. Παρόλα αυτά ,συχνά ανησυχούσε και είχε μπει σε πειρασμό να ονειροβατησει στα όνειρα τους, απλά και μόνο για να είναι σίγουρη, όμως δεν το έκανε. Ήταν μια γραμμή που δεν θα περνούσε μαζί τους.
Η αναστάτωση καταλαγιασε γρήγορα και η Άισλιν γύρισε στο γνωστό μυστικιστικό εαυτό της. Αφού κάθισαν ξανά στο στρογγυλό τραπέζι, ανακάτεψε την τράπουλα και την τοποθέτησε με την ανάποδη πλευρά μπροστά απο τη Πανδώρα.
"Κόψε" της είπε και έτσι έκανε.
Η Άισλιν με τρομερή μαεστρία συνέχισε το μοίρασμα, ξεχώρισε κάποιες κάρτες και τις άπλωσε κυκλικά μπροστά από τη Πανδώρα, με τη σωστή πλευρά αυτή τη φορά. Η θεματολογία της τράπουλας ήταν τα κοράκια και ίσως γιαυτό ήταν το αγαπημένο της. Τα θεωρούσε έξυπνα και αρκετά παρεξηγημένα απο τον κόσμο πουλιά. Σε ένα ονειρικό πλάνο πριν χρόνια ειχε γνωρίσει τυχαία ενα ξωτικό, την Λίλιθ που είχε για φαμίλιαρ κοράκι. Δεν είχε καταφέρει να την ξαναβρεί από τότε αλλά ήταν μια συνάντηση που σίγουρα δεν θα ξεχνούσε ποτέ στη ζωή της.
Δεκατρείς κάρτες βρίσκονταν γυρισμένες μπροστά της και μια ακόμα αναποδα. Παρατηρήσε τη συνοχή των καρτών, οι περισσότερες είχαν σπαθιά, σε διάφορες ποσότητες, σε περίεργες σκηνές μαζί τα κοράκια.
Δυσοίωνο, σκέφτηκε και σήκωσε το βλέμμα της στη γοργόνα για να δει απο την αντίδραση της αν είχε δίκιο. Προς έκπληξη της την κοιτούσε ηδη αλλα δεν φανέρωνε τίποτα.
"Τι;" Είπε με προσποιητή έκπληξη και κατάφερε να κρύψει ενα γελακι πίνοντας λίγο από το κρασί της.
Ότι και αν έκαιγε η Άισλιν εδώ κάτω, πέρα της λεβάντας, την είχε μαστουρωσει για τα καλα.
Η Άισλιν μοιράστηκε ενα ανήσυχο βλέμμα με την Πανδώρα και πλησίασε προς τη γυριστή σκάλα φωνάζοντας για την αδερφή της, με την Πανδώρα να την ακολουθεί προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει. Θυμήθηκε τον άντρα που είχε δει μαζί με τη φίλη της όταν ήρθε. Άραγε είχε φύγει ή ήταν ακόμα επάνω; Έντρομη ότι κάτι ίσως συνέβη ανέβηκε το πρώτο σκαλί μαζί με τη Άισλιν, αλλά η Σελέστ επιτέλους απάντησε - προσπάθησε τουλάχιστον μέσα από τον ξαφνικό βήχα που την έπιασε.
Οι φίλες της βρισκόταν θεωρητικά μακριά από το κακό που υπήρχε στον κόσμο, το κακό που είχε δεί, το κακό που είχε γίνει η ίδια για άλλους. Δούλευαν στο μικρό τους μαγαζί και με αυτό δεν προκαλούσαν ούτε έρχονταν αντιμέτωπες με περίεργα άτομα και υπερδυνάμεις που απειλούν εσένα και ότι αγαπάς με καταστροφή, όχι όπως έκανε η ίδια τουλάχιστον. Παρόλα αυτά ,συχνά ανησυχούσε και είχε μπει σε πειρασμό να ονειροβατησει στα όνειρα τους, απλά και μόνο για να είναι σίγουρη, όμως δεν το έκανε. Ήταν μια γραμμή που δεν θα περνούσε μαζί τους.
Η αναστάτωση καταλαγιασε γρήγορα και η Άισλιν γύρισε στο γνωστό μυστικιστικό εαυτό της. Αφού κάθισαν ξανά στο στρογγυλό τραπέζι, ανακάτεψε την τράπουλα και την τοποθέτησε με την ανάποδη πλευρά μπροστά απο τη Πανδώρα.
"Κόψε" της είπε και έτσι έκανε.
Η Άισλιν με τρομερή μαεστρία συνέχισε το μοίρασμα, ξεχώρισε κάποιες κάρτες και τις άπλωσε κυκλικά μπροστά από τη Πανδώρα, με τη σωστή πλευρά αυτή τη φορά. Η θεματολογία της τράπουλας ήταν τα κοράκια και ίσως γιαυτό ήταν το αγαπημένο της. Τα θεωρούσε έξυπνα και αρκετά παρεξηγημένα απο τον κόσμο πουλιά. Σε ένα ονειρικό πλάνο πριν χρόνια ειχε γνωρίσει τυχαία ενα ξωτικό, την Λίλιθ που είχε για φαμίλιαρ κοράκι. Δεν είχε καταφέρει να την ξαναβρεί από τότε αλλά ήταν μια συνάντηση που σίγουρα δεν θα ξεχνούσε ποτέ στη ζωή της.
Δεκατρείς κάρτες βρίσκονταν γυρισμένες μπροστά της και μια ακόμα αναποδα. Παρατηρήσε τη συνοχή των καρτών, οι περισσότερες είχαν σπαθιά, σε διάφορες ποσότητες, σε περίεργες σκηνές μαζί τα κοράκια.
Δυσοίωνο, σκέφτηκε και σήκωσε το βλέμμα της στη γοργόνα για να δει απο την αντίδραση της αν είχε δίκιο. Προς έκπληξη της την κοιτούσε ηδη αλλα δεν φανέρωνε τίποτα.
"Τι;" Είπε με προσποιητή έκπληξη και κατάφερε να κρύψει ενα γελακι πίνοντας λίγο από το κρασί της.
Ότι και αν έκαιγε η Άισλιν εδώ κάτω, πέρα της λεβάντας, την είχε μαστουρωσει για τα καλα.
-
Σελέστ Νουέν
- Posts: 6
- Joined: Tue 16 Jan, 2024 11:45 pm
- Contact:
Re: Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
Άισλιν
Κάθισαν, και η Άισλιν σέρβιρε κρασί στα ποτήρια. Ήπιε μια γουλιά, και έπειτα άρχισε να απλώνει τις κάρτες στο τραπέζι.
«Για να δούμε μικρή, ποια αλήθεια κρύβεις;» είπε, αναποδογυρίζοντας τα χαρτιά μπροστά της, και μπήκε απευθείας στο ψητό. «Πέντε σπαθιά ανάποδα». Κοίταξε για μια στιγμή και τις διπλανές κάρτες, και μόρφασε. «Κάτι μου λέει ότι έχεις πάρει μια απόφαση που θα μετανιώσεις, γιατί θα συνειδητοποιήσεις ότι στο παιχνίδι που έχεις μπλεχτεί δεν υπάρχουν νικητές, μόνο χαμένοι».
Έκανε μια μικρή παύση για να βρει τις κατάλληλες λέξεις για αυτό που θα ξεφούρνιζε στη συνέχεια.
«Και αυτό θα το χωνέψεις μια και καλή μόλις έρθουν στον δρόμο σου τα τρία σπαθιά: προδοσία και θλίψη, σίγουρα από κάποιον που δεν το περίμενες καθόλου. Θα το ανακαλύψεις όμως εγκαίρως» πρόσθεσε καθυσηχαστικά, χτυπώντας με το νύχι της τον άσο σπαθί, «και θα το κρατήσεις μυστικό για να ξεφύγεις».
Το βλέμμα που έριξε στην Πανδώρα δεν της έλεγε και πολλά. Μπορούσε να νιώσει την ένταση στην ενέργειά της, όμως το πρόσωπο δεν φανέρωνε τίποτα.
«Για να δούμε τώρα τι θα κάνεις για αυτό…» είπε, αναποδογυρίζοντας τα επόμενα τρία χαρτιά, και ήπιε μια ακόμα γουλιά από το κρασί της.
Ανασήκωσε τα φρύδια με ενδιαφέρον καθώς άφηνε κάτω το ποτήρι, και κοίταξε εξεταστικά την Πανδώρα. «Τον βλέπεις αυτόν;» ρώτησε, με το δάχτυλο στραμμένο στο χαρτί. «Είναι ο βασιλιάς των σπαθιών, και είναι ανάποδα για να μπορεί να σε κοιτάει. Και ξέρεις γιατί σε κοιτάει;» συνέχισε, κάπως πιο έντονα αυτή τη φορά. Η Πανδώρα ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους καθώς έφερνε το ποτήρι με το κρασί στα χείλη της. «Γιατί τον έχεις του χεριού σου!» της φώναξε η Άισλιν και κόντεψε να την πνίξει, καθώς άρπαζε την κάρτα και την κουνούσε στον αέρα, μπροστά στο πρόσωπο της φίλης της.
«Καλώς την!» είπε ξαφνικά αλλάζοντας ύφος, μόλις είδε την αδερφή της να κατεβαίνει τις σκάλες. «Είσαι καλά;»
«Ναι, μια χαρά», είπε εκείνη, στρώνοντας το φουλάρι στον λαιμό της. «Τι έχασα; Γιατί φωνάζεις πάλι;»
«Εδώ δες!» ξέσπασε η Άισλιν, δείχνοντας τις κάρτες στη Σελέστ.
«Ουφ», έκανε εκείνη μορφάζοντας. «Πολύ σπαθί βρε παιδί μου. Το ήξερες ότι συμβολίζουν το καλό και το κακό; Επειδή η λεπίδα έχει δύο κόψεις», συμπλήρωσε, ως άλλο σωστό σπασικλάκι, και σέρβιρε ένα ποτήρι και για τον εαυτό της.
«Εδώ δες» ξανάπε η αδερφή της, κουνώντας πέρα δώθε τον βασιλιά.
«Ωωω ποιος είναι αυτός;» ρώτησε την Πανδώρα καθώς καθόταν ανάμεσά τους, για να πάρει ένα έντονο ΠΟΥΘΕΣΝΑΞΕΡΩ βλέμμα για αντάλλαγμα. Έπνιξε ένα γελάκι και η Άισλιν την αγριοκοίταξε.
«Όποιος και να είναι, πολύ καλά του κάνεις. Έχει υπερβολική δύναμη, και τη χρησιμοποιεί μόνο για τους λάθος λόγους», κατέληξε η Άισλιν, αφήνοντας την κάρτα στη θέση της. «Να ξέρεις όμως ότι δεν θα μείνεις αλώβητη από όλο αυτό», συνέχισε, δείχνοντας το επόμενο χαρτί. Εννιά σπαθιά ανάποδα. «Θα αποκτήσεις άγχος και εφιάλτες, και η όλη κατάσταση θα ξυπνήσει τραύματα του παρελθόντος. Να φανείς δυνατή» τη συμβούλεψε, «γιατί με τα οχτώ σπαθιά που βλέπω εδώ, θα μπεις στον πειρασμό να παραδώσεις τις δυνάμεις σου σε κάποιον άλλο. Μη το κάνεις».
Σελέστ
Τα μάτια της είχαν μείνει κολλημένα στον βασιλιά.
«…έχει υπερβολική δύναμη, και τη χρησιμοποιεί μόνο για τους λάθος λόγους…»
Το βλέμμα της θόλωσε και το χέρι της βρέθηκε ασυναίσθητα στον λαιμό της.
«…θα αποκτήσεις άγχος και εφιάλτες…»
Πήρε μια βαθιά ανάσα• μπορούσε ακόμη να νιώσει τη σφιχτή λαβή του πάνω της.
«…θα μπεις στον πειρασμό να παραδώσεις τις δυνάμεις σου σε κάποιον άλλο…»
Συγκράτησε έναν λυγμό.
«…μη το κάνεις».
Ξεροκατάπιε.
Κάθισαν, και η Άισλιν σέρβιρε κρασί στα ποτήρια. Ήπιε μια γουλιά, και έπειτα άρχισε να απλώνει τις κάρτες στο τραπέζι.
«Για να δούμε μικρή, ποια αλήθεια κρύβεις;» είπε, αναποδογυρίζοντας τα χαρτιά μπροστά της, και μπήκε απευθείας στο ψητό. «Πέντε σπαθιά ανάποδα». Κοίταξε για μια στιγμή και τις διπλανές κάρτες, και μόρφασε. «Κάτι μου λέει ότι έχεις πάρει μια απόφαση που θα μετανιώσεις, γιατί θα συνειδητοποιήσεις ότι στο παιχνίδι που έχεις μπλεχτεί δεν υπάρχουν νικητές, μόνο χαμένοι».
Έκανε μια μικρή παύση για να βρει τις κατάλληλες λέξεις για αυτό που θα ξεφούρνιζε στη συνέχεια.
«Και αυτό θα το χωνέψεις μια και καλή μόλις έρθουν στον δρόμο σου τα τρία σπαθιά: προδοσία και θλίψη, σίγουρα από κάποιον που δεν το περίμενες καθόλου. Θα το ανακαλύψεις όμως εγκαίρως» πρόσθεσε καθυσηχαστικά, χτυπώντας με το νύχι της τον άσο σπαθί, «και θα το κρατήσεις μυστικό για να ξεφύγεις».
Το βλέμμα που έριξε στην Πανδώρα δεν της έλεγε και πολλά. Μπορούσε να νιώσει την ένταση στην ενέργειά της, όμως το πρόσωπο δεν φανέρωνε τίποτα.
«Για να δούμε τώρα τι θα κάνεις για αυτό…» είπε, αναποδογυρίζοντας τα επόμενα τρία χαρτιά, και ήπιε μια ακόμα γουλιά από το κρασί της.
Ανασήκωσε τα φρύδια με ενδιαφέρον καθώς άφηνε κάτω το ποτήρι, και κοίταξε εξεταστικά την Πανδώρα. «Τον βλέπεις αυτόν;» ρώτησε, με το δάχτυλο στραμμένο στο χαρτί. «Είναι ο βασιλιάς των σπαθιών, και είναι ανάποδα για να μπορεί να σε κοιτάει. Και ξέρεις γιατί σε κοιτάει;» συνέχισε, κάπως πιο έντονα αυτή τη φορά. Η Πανδώρα ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους καθώς έφερνε το ποτήρι με το κρασί στα χείλη της. «Γιατί τον έχεις του χεριού σου!» της φώναξε η Άισλιν και κόντεψε να την πνίξει, καθώς άρπαζε την κάρτα και την κουνούσε στον αέρα, μπροστά στο πρόσωπο της φίλης της.
«Καλώς την!» είπε ξαφνικά αλλάζοντας ύφος, μόλις είδε την αδερφή της να κατεβαίνει τις σκάλες. «Είσαι καλά;»
«Ναι, μια χαρά», είπε εκείνη, στρώνοντας το φουλάρι στον λαιμό της. «Τι έχασα; Γιατί φωνάζεις πάλι;»
«Εδώ δες!» ξέσπασε η Άισλιν, δείχνοντας τις κάρτες στη Σελέστ.
«Ουφ», έκανε εκείνη μορφάζοντας. «Πολύ σπαθί βρε παιδί μου. Το ήξερες ότι συμβολίζουν το καλό και το κακό; Επειδή η λεπίδα έχει δύο κόψεις», συμπλήρωσε, ως άλλο σωστό σπασικλάκι, και σέρβιρε ένα ποτήρι και για τον εαυτό της.
«Εδώ δες» ξανάπε η αδερφή της, κουνώντας πέρα δώθε τον βασιλιά.
«Ωωω ποιος είναι αυτός;» ρώτησε την Πανδώρα καθώς καθόταν ανάμεσά τους, για να πάρει ένα έντονο ΠΟΥΘΕΣΝΑΞΕΡΩ βλέμμα για αντάλλαγμα. Έπνιξε ένα γελάκι και η Άισλιν την αγριοκοίταξε.
«Όποιος και να είναι, πολύ καλά του κάνεις. Έχει υπερβολική δύναμη, και τη χρησιμοποιεί μόνο για τους λάθος λόγους», κατέληξε η Άισλιν, αφήνοντας την κάρτα στη θέση της. «Να ξέρεις όμως ότι δεν θα μείνεις αλώβητη από όλο αυτό», συνέχισε, δείχνοντας το επόμενο χαρτί. Εννιά σπαθιά ανάποδα. «Θα αποκτήσεις άγχος και εφιάλτες, και η όλη κατάσταση θα ξυπνήσει τραύματα του παρελθόντος. Να φανείς δυνατή» τη συμβούλεψε, «γιατί με τα οχτώ σπαθιά που βλέπω εδώ, θα μπεις στον πειρασμό να παραδώσεις τις δυνάμεις σου σε κάποιον άλλο. Μη το κάνεις».
Σελέστ
Τα μάτια της είχαν μείνει κολλημένα στον βασιλιά.
«…έχει υπερβολική δύναμη, και τη χρησιμοποιεί μόνο για τους λάθος λόγους…»
Το βλέμμα της θόλωσε και το χέρι της βρέθηκε ασυναίσθητα στον λαιμό της.
«…θα αποκτήσεις άγχος και εφιάλτες…»
Πήρε μια βαθιά ανάσα• μπορούσε ακόμη να νιώσει τη σφιχτή λαβή του πάνω της.
«…θα μπεις στον πειρασμό να παραδώσεις τις δυνάμεις σου σε κάποιον άλλο…»
Συγκράτησε έναν λυγμό.
«…μη το κάνεις».
Ξεροκατάπιε.
Re: Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
Η Άισλιν εξηγούσε την μια καρτα μετά την αλλη. Λάθος επιλογές, προδοσία και καταστροφή, κανείς δεν θα βγει αλώβητος από αυτο. Δεν υπάρχουν νικητές μόνο χαμένοι, ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε. Λες και χρειαζόταν μια τράπουλα για να της πει οτι ηταν χωμένη σε έναν βούρκο απο θάνατο και καταστροφή.
Συνέχισε να κοιτάει τα άπειρα σπαθιά στις κάρτες, κρατώντας το πρόσωπο της σχετικά ανέκφραστο, όμως ήξερε πως αργά ή γρήγορα κάποιο απο αυτά τα σπαθιά θα την έβρισκε. Περπατούσε σε τεντωμένο σχοινί και τα άτομα που υπηρετούσε δεν αστειεύονταν.
Άδειασε με μια το υπόλοιπο περιεχόμενο του ποτηριού της και το ξαναγεμίσε, όπως επίσης και της Άισλιν, ενώ εκείνη συνέχισε να μιλάει με τις κάρτες στο χέρι, αυτή τη φορά πιο έντονα και χασκογελωντας.
" Τον βλέπεις αυτόν;" ρωτούσε κουνώντας την κάρτα μπροστά της. " Ο βασιλιάς των σπαθιών, και τον έχεις του χεριού σου"
Η Πανδώρα έσκασε στα γέλια με την έκφραση της φίλης, και άφησε για λίγο το μυαλό της να γλιστρήσει πίσω σε εκείνον, αυτόν που κρατούσε τη καρδιά της, αυτόν που λαχταρούσε κάθε βράδυ στο κρεβάτι της. Η σκέψη του της έφερε αναστάτωση, σε σημείο που σίγουρα άρχισε να κοκκινίζει απο την έξαψη. Ίσως πάλι να φταίει το κρασί και το θυμίαμα.
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε και η Σελέστ. Δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει την ένταση της φίλη της. Φαινόταν αποπροσανατολισμένη καθώς έστρωνε κάπως άχαρα το φουλάρι της. Σε οποιοδήποτε αλλο μάτι ίσως φαινόταν κουρασμένη αλλα οχι στης Πανδώρας. Ηταν η δουλειά της να πιάνει τέτοιες λεπτομέρειες και να τις χρησιμοποιεί. Η αρχική ανησυχία επέστρεψε για λίγο αλλα αποφάσισε οτι ίσως δεν ήταν σωστή στιγμή να ασχοληθεί με αυτό, οπότε το άφησε σαν σημείωση στο μυαλό της για αργότερα.
Η Άισλιν, συνέχισε " Καλα του κάνεις, έχει υπερβολική δύναμη και την χρησιμοποιεί λάθος. Δεν θα μείνεις αλώβητη απο όλο αυτό. "
Και αυτό το ήξερε. Ηταν σκλάβα των συναισθημάτων της για αυτόν. Και η κατάσταση μεταξύ τους ήταν αδιέξοδο. Επίσης, το ήξερε. Όμως δεν μπορούσε να μείνει μακριά. Αυτός ο άντρας ήταν σαν ναρκωτικό για αυτή.
"Πφφφ" αναστεναξε δυνατά και τεντώθηκε. "Τίποτα αλλο εκτός απο σπαθιά σερβίρει το κατάστημα;" είπε κάπως παραπονίαρικα.
Συνέχισε να κοιτάει τα άπειρα σπαθιά στις κάρτες, κρατώντας το πρόσωπο της σχετικά ανέκφραστο, όμως ήξερε πως αργά ή γρήγορα κάποιο απο αυτά τα σπαθιά θα την έβρισκε. Περπατούσε σε τεντωμένο σχοινί και τα άτομα που υπηρετούσε δεν αστειεύονταν.
Άδειασε με μια το υπόλοιπο περιεχόμενο του ποτηριού της και το ξαναγεμίσε, όπως επίσης και της Άισλιν, ενώ εκείνη συνέχισε να μιλάει με τις κάρτες στο χέρι, αυτή τη φορά πιο έντονα και χασκογελωντας.
" Τον βλέπεις αυτόν;" ρωτούσε κουνώντας την κάρτα μπροστά της. " Ο βασιλιάς των σπαθιών, και τον έχεις του χεριού σου"
Η Πανδώρα έσκασε στα γέλια με την έκφραση της φίλης, και άφησε για λίγο το μυαλό της να γλιστρήσει πίσω σε εκείνον, αυτόν που κρατούσε τη καρδιά της, αυτόν που λαχταρούσε κάθε βράδυ στο κρεβάτι της. Η σκέψη του της έφερε αναστάτωση, σε σημείο που σίγουρα άρχισε να κοκκινίζει απο την έξαψη. Ίσως πάλι να φταίει το κρασί και το θυμίαμα.
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε και η Σελέστ. Δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει την ένταση της φίλη της. Φαινόταν αποπροσανατολισμένη καθώς έστρωνε κάπως άχαρα το φουλάρι της. Σε οποιοδήποτε αλλο μάτι ίσως φαινόταν κουρασμένη αλλα οχι στης Πανδώρας. Ηταν η δουλειά της να πιάνει τέτοιες λεπτομέρειες και να τις χρησιμοποιεί. Η αρχική ανησυχία επέστρεψε για λίγο αλλα αποφάσισε οτι ίσως δεν ήταν σωστή στιγμή να ασχοληθεί με αυτό, οπότε το άφησε σαν σημείωση στο μυαλό της για αργότερα.
Η Άισλιν, συνέχισε " Καλα του κάνεις, έχει υπερβολική δύναμη και την χρησιμοποιεί λάθος. Δεν θα μείνεις αλώβητη απο όλο αυτό. "
Και αυτό το ήξερε. Ηταν σκλάβα των συναισθημάτων της για αυτόν. Και η κατάσταση μεταξύ τους ήταν αδιέξοδο. Επίσης, το ήξερε. Όμως δεν μπορούσε να μείνει μακριά. Αυτός ο άντρας ήταν σαν ναρκωτικό για αυτή.
"Πφφφ" αναστεναξε δυνατά και τεντώθηκε. "Τίποτα αλλο εκτός απο σπαθιά σερβίρει το κατάστημα;" είπε κάπως παραπονίαρικα.
-
Σελέστ Νουέν
- Posts: 6
- Joined: Tue 16 Jan, 2024 11:45 pm
- Contact:
Re: Μάθε να βλέπεις, όχι να κοιτάς! [Πανδώρα- Σελέστ]
Άισλιν
«Για να δούμε… Μας μένει μια τελευταία ερώτηση» της απάντησε η Άισλιν, ανακατεύοντας την τράπουλα. «Τι θα πρέπει να θυσιάσεις—» δύο κάρτες πετάχτηκαν απότομα «—για να συνεχίσεις να προχωράς μπροστά» συμπλήρωσε αργόσυρτα, και άλλη μια κάρτα έπεσε στο τραπέζι. Τις γύρισε αργά, τη μία μετά την άλλη, και τις κοίταξε συννοφρυωμένη.
«Μικρή· κρασί», πρόσταξε, με τον δείκτη της να δείχνει το άδειο πλέον ποτήρι.
«Δεν είμαι μικρή και μάθε να ζητάς αυτό που θες πιο ευγενικά» είπε η Σελέστ με μια υποψία ενόχλησης, γεμίζοντας το ποτήρι της αδερφής της παρ’ όλ’ αυτά.
«Έχεις δίκιο, ευχαριστώ», απάντησε εκείνη, και περίμενε μέχρι να δει τη Σελέστ να χαμογελάει, για να συμπληρώσει, «συνεχίζεις όμως να είσαι μικρή», και να δεχτεί ένα νευριασμένο ρουθούνισμα ως απάντηση. Ήπιε από το κρασί, με ένα μικρό μειδίαμα να σχηματίζεται στα χείλη της.
Κοίταξε τις κάρτες, και έπειτα την Πανδώρα.
«Πού έχεις μπλέξει;» τη ρώτησε μεταξύ αστείου και σοβαρού. Το βλέμμα τους κλείδωσε για μια στιγμή, όμως η Πανδώρα δεν φαινόταν να έχει σκοπό να απαντήσει. Ήπιε άλλη μια γουλιά, και άφησε κάτω το ποτήρι.
«Ο ιππότης των ραβδιών. Το ζήτησες και ήρθε, αν και απ’ όσο βλέπω, είναι η πρώτη και τελευταία κάρτα που δεν περιέχει σπαθί» είπε η Άισλιν, και έδειξε και τις άλλες δύο.
«Κάπως ειρωνικό να κρατάνε όλες σου οι κάρτες σπαθί, εκτός από τον ιππότη, δεν βρίσκεις;» σχολίασε η Σελέστ.
«Καλή παρατήρηση» απάντησε η Άισλιν. «Δεν τον βλέπω να πηγαίνει και πολύ καλά με ένα κομμάτι ξύλο στο χέρι, ενώ είναι αντιμέτωπος με τόσα σπαθιά. Θα πρέπει να φύγει, όμως το πού θα πάει, εξαρτάται από σένα» είπε σοβαρά στην Πανδώρα. «Με τα δύο σπαθιά ανάποδα, βρίσκεσαι στο κέντρο μιας μάχης· είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Δεν είσαι με το μέρος καμιάς πλευράς, όμως θα αναγκαστείς να διαλέξεις. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή. Ό,τι κι αν αποφασίσεις, το αποτέλεσμα θα είναι εξίσου κακό» είπε και τα χείλη της στράβωσαν σε μια πονεμένη γκριμάτσα. «Τέλος, τα εφτά σπαθιά ανάποδα. Θα αναγκαστείς να πεις την αλήθεια, γιατί οι τύψεις θα σε πνίγουν σχετικά με μία κατάσταση κατά την οποία εκμεταλλεύτηκες κάποιον. Ίσως τον νεαρό ιππότη. Η εμπιστοσύνη που υπήρχε μεταξύ σας θα διαλυθεί, όμως εσύ θα ξέρεις πως ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, για να μπορέσεις να προχωρήσεις».
Η Άισλιν πήρε το ποτήρι της στο χέρι και ακούμπησε αναπαυτικά στην πλάτη της καρέκλας. Δεν είχε κάτι άλλο να πει· πλέον ήταν σειρά της Πανδώρας να μιλήσει.
«Για να δούμε… Μας μένει μια τελευταία ερώτηση» της απάντησε η Άισλιν, ανακατεύοντας την τράπουλα. «Τι θα πρέπει να θυσιάσεις—» δύο κάρτες πετάχτηκαν απότομα «—για να συνεχίσεις να προχωράς μπροστά» συμπλήρωσε αργόσυρτα, και άλλη μια κάρτα έπεσε στο τραπέζι. Τις γύρισε αργά, τη μία μετά την άλλη, και τις κοίταξε συννοφρυωμένη.
«Μικρή· κρασί», πρόσταξε, με τον δείκτη της να δείχνει το άδειο πλέον ποτήρι.
«Δεν είμαι μικρή και μάθε να ζητάς αυτό που θες πιο ευγενικά» είπε η Σελέστ με μια υποψία ενόχλησης, γεμίζοντας το ποτήρι της αδερφής της παρ’ όλ’ αυτά.
«Έχεις δίκιο, ευχαριστώ», απάντησε εκείνη, και περίμενε μέχρι να δει τη Σελέστ να χαμογελάει, για να συμπληρώσει, «συνεχίζεις όμως να είσαι μικρή», και να δεχτεί ένα νευριασμένο ρουθούνισμα ως απάντηση. Ήπιε από το κρασί, με ένα μικρό μειδίαμα να σχηματίζεται στα χείλη της.
Κοίταξε τις κάρτες, και έπειτα την Πανδώρα.
«Πού έχεις μπλέξει;» τη ρώτησε μεταξύ αστείου και σοβαρού. Το βλέμμα τους κλείδωσε για μια στιγμή, όμως η Πανδώρα δεν φαινόταν να έχει σκοπό να απαντήσει. Ήπιε άλλη μια γουλιά, και άφησε κάτω το ποτήρι.
«Ο ιππότης των ραβδιών. Το ζήτησες και ήρθε, αν και απ’ όσο βλέπω, είναι η πρώτη και τελευταία κάρτα που δεν περιέχει σπαθί» είπε η Άισλιν, και έδειξε και τις άλλες δύο.
«Κάπως ειρωνικό να κρατάνε όλες σου οι κάρτες σπαθί, εκτός από τον ιππότη, δεν βρίσκεις;» σχολίασε η Σελέστ.
«Καλή παρατήρηση» απάντησε η Άισλιν. «Δεν τον βλέπω να πηγαίνει και πολύ καλά με ένα κομμάτι ξύλο στο χέρι, ενώ είναι αντιμέτωπος με τόσα σπαθιά. Θα πρέπει να φύγει, όμως το πού θα πάει, εξαρτάται από σένα» είπε σοβαρά στην Πανδώρα. «Με τα δύο σπαθιά ανάποδα, βρίσκεσαι στο κέντρο μιας μάχης· είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Δεν είσαι με το μέρος καμιάς πλευράς, όμως θα αναγκαστείς να διαλέξεις. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή. Ό,τι κι αν αποφασίσεις, το αποτέλεσμα θα είναι εξίσου κακό» είπε και τα χείλη της στράβωσαν σε μια πονεμένη γκριμάτσα. «Τέλος, τα εφτά σπαθιά ανάποδα. Θα αναγκαστείς να πεις την αλήθεια, γιατί οι τύψεις θα σε πνίγουν σχετικά με μία κατάσταση κατά την οποία εκμεταλλεύτηκες κάποιον. Ίσως τον νεαρό ιππότη. Η εμπιστοσύνη που υπήρχε μεταξύ σας θα διαλυθεί, όμως εσύ θα ξέρεις πως ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, για να μπορέσεις να προχωρήσεις».
Η Άισλιν πήρε το ποτήρι της στο χέρι και ακούμπησε αναπαυτικά στην πλάτη της καρέκλας. Δεν είχε κάτι άλλο να πει· πλέον ήταν σειρά της Πανδώρας να μιλήσει.