Ο Κόρακας [Glirion Denrion Fuinrel, Black Val]

[Valyrion]

Για τον Μαύρο Βαλ, το αγνό, παραδοσιακό ταβερνόξυλο ήταν πάντοτε μια τις μεγαλύτερές του απολαύσεις. Η μυρωδιά του αλκοόλ, τους αίματος και του ιδρώτα, έδενε αρμονικά με την φασαρία, τις φωνές και τον ξερό ήχο των χτυπημάτων. Δεν περίμενε από τον Γκλίριον να συμμετέχει στον καυγά, όχι γιατί δεν του το χε, αλλά επειδή φαινόταν υπεράνω μιας τέτοιας κατάστασης. Βέβαια η βοήθεια του ήταν ό,τι χρειαζόταν για να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του. Ο Βαλ πήρε μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω απ’ όσα χρειαζόταν να ξαναμπεί στη φασαρία και αυτό έγινε για να ζυγίσει τις ικανότητες του μυστήριου ξωτικού που είχε γνωρίσει. Σίγουρα, αυτό που έμεινε πιο πολύ απ’ όλα στο μυαλό του ήταν το έντρομο βλέμμα του νάνου που έμοιαζε σα να είδε μπροστά του το πιο απόκοσμο πλάσμα. Αν μπορεί να προκλέσει τέτοιο τρόμο με την όψη του, άραγε τι μπορούσε να κάνει με τη λεπίδα του;

Ο Βαλ πήρε μια βαθιά ανάσα και χώθηκε να αποτελειώσει τους δύο εναπομείναντες νάνους. Με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε προς το αναποδογυρσιμένο τραπέζι και ξήλωσε το ένα πόδι του. Με το παλούκι που κρατούσε στο χέρι του ξεκίνησε τα κατακέφαλα συνδιαάζοντας τα με μπουνιές και κλωτσιές κατευθύνοντας τους προς την πόρτα. Ήταν ξεκάθαρο ότι οι νάνοι πλεον δεν είχαν καμία ελπίδα. Μαζεύοντας τους δύο ξαπλωμένους συντρόφους τους έφυγαν όπως όπως από τον κόρακα ξεφωνίζοντας διάφορες βρισιές στη γλώσσα τους.

«Μην ξαναπατήσετε τα κοντοπόδαρα σας εδώ! Αν ξαναδώ τις σκατόφατσες σας την επόμενη φορά θα φύγετε σε κάσες!» φώναξε ο Βαλ οργισμένος καθώς οι νάνοι απομακρύνονταν από το μαγαζί του. Μπήκε πάλι μέσα και τίναξε από πάνω του τις σκόνες. «Τάάάάρικ! Ένα μαντήλι στον κύριο να καθαριστεί.» Κατευθύνθηκε προς το μπαρ, έπιασε ένα μπουκάλι και έριξε λίγο πάνω στη γάμπα του να απολυμάνει την πληγή και επί τη ευκαιρία ήπιε και μια γουλιά. Κοίταξε το σκισμένο παντελόνι του και ξεφύσησε με απογοήτευση. «Κρίμα, πριν δύο μέρες το πλήρωσα…» Έπειτα κατευθύνθηκε προς το μέρος του Γκλίριον και αφού έφτιαξε το πουκάμισό του και έβαλε ξανά το πανωφόρι του απευθύνθηκε στον ξωτικό:

«Αν και δε χρειαζόμουν τη βοήθειά σου, ευχαριστώ που μου την έδωσες. Επίσης μου έδωσες την ευκαιρία να παρατηρήσω μια σύντομη επίδειξη των ικανοτήτων σου και έχω να πω ότι θα μπορούσαν να μου φανούν πολύ χρήσιμες στο σύντομο μέλλον. Μήπως θα σε ενδιέφερε μια θέση, χμμ πώς να το θέσω… στην ομάδα μου;» καθώς ολοκλήρωσε παράτεινε το χέρι του, με περίσσια αυτοπεποίθηση, για χειραψία.

[Glirion]

Τα μυστικά είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μας και είχε ήδη δείξει αρκετά από αυτά εκείνο το βράδυ. Ύστερα από την "περιποίηση" του νάνου γύρισε στη μπάρα και περίμενε, ο Βαλ ξεμπέρδεψε γρήγορα, τους ξαπόστειλε και κάθισε ξανά δίπλα του.

Στο άκουσμα της πρότασης αναθάρρησε και χαμογέλασε.

Ένιωσε την τάση για χειραψία και ανταπέδωσε. "Νομίζω πως η νύχτα είναι ήδη γεμάτη. Δεν χρειάζεται να κάψουμε το κεφάλι μας."

Έβαλε ένα τελευταίο ποτήρι και το ρούφηξε με τη μία.

"Βαλ, θα κρατήσω την πρόταση και την σκέψη και θα επιστρέψω να τη συζητήσουμε. Είναι αργά για να μιλήσουμε για δουλειές, πόσο μάλλον για ικανότητες." Άφησε ένα γενναίο ποσό για το μπουκάλι, μάζεψε τα πράγματά του και έκανε να φύγει. Πριν κλείσει την πόρτα γύρισε στον κόρακα και τον χαιρέτησε, "εις το επανιδείν, σύντομα".

Και έφυγε.

Γύρισε όπως ακριβώς ήρθε, με τη βοήθεια του κονταριού του, μετρώντας τα βήματα και τις αποστάσεις, ώσπου έφτασε στο άτσαλο, λαξευμένο στην πέτρα σπιτικό του. Βολέυτηκε στην σκληρή του θαλπωρή και αναπόλησε τη βραδιά και την έξαψη της αψιμαχίας. Τα μυστικά είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μας ψιθύρισε και αποκοιμήθηκε...